Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Ditty Eimers - J/M

Ditty Eimers - J/M

24-04-2009 om 00:10

Oproep: prestatie versus plezier op de sportclub

[Betaald bericht]

Hoe meer talent, hoe meer schouderklopjes en aandacht. Dat lijkt het credo op veel sportclubs. Al op 7- à 8-jarige leeftijd gaan kinderen door de molen van de selectie. Wat betekent dit voor kinderen die graag achter een bal aan rennen, maar niet bijzonder talentvol zijn? Is voortdurend beter worden een eis die je aan alle kinderen moet stellen? Hoe voorkom je dat je kind op de reservebank terechtkomt of het plezier in sporten kwijt raakt?

Voor een artikel in J/M, opvoedblad voor ouders, zoek ik ouders die over hun ervaringen op de sportclub willen vertellen. U kunt mij mailen op [email protected]

Ditty Eimers, journalist

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Miss Elly

Miss Elly

24-04-2009 om 19:11

Interessante vraag

Wilde al een keer dit onderwerp aan de orde stellen. Het lijkt wel alsof het bij sporten alleen om zo goed mogelijk kunnen presteren gaat. Iedereen is het erover eens dat het gezond is om te sporten. Maar wat als je kind (of jij zelf) nou niet een toptalent is maar wel in clubverband wil sporten. Bij teamsporten loop je al snel je teamgenoten in de weg. Bij clubs gaat de aandacht vooral naar de 'top'teams en de rest hangt er toch een beetje bij. Anderszijds vindt iedereen dat het voor kinderen goed is om in teamverband te sporten. Maar is dat nog wel leuk als je altijd het pispaaltje bent. Ben benieuwd wat jullie reacties zijn.

Guinevere

Guinevere

24-04-2009 om 19:34

Kweenie

Ik weet het niet goed, want sinds mijn zoontje op een sport zit komt er een soort oerinstinct in mij boven. Hij kan beter! Hij kan sneller! Hij is getalenteerder dan die ander! Ik kan er niets aan doen, dit komt gewoon boven als ik hem in de training of een wedstrijd bezig zie....Maar natuurlijk gaat het om de lol en de beweging hoor, ik probeer mezelf te beheersen.

Nee hoor niet altijd zo

Nee hoor is niet altijd zo. Het is wel vaak 'clubgebonden' maar zelfs niet 'sportgebonden' , dezelfde sport, andere clubs kunnen wel een héél andere sfeer/beleid hebben.
Hier 1 dame die wel van sport houd, maar er meestal geen uitblinker is. Die heeft judo gedaan, járen. Ze was niet bijzonder goed/sterk, maar deed wel alle wedstrijden mee en d'r best en had veel plezier. Daar was het prima als je wat minder goed was, er waren ook genoeg wedstrijden voor de lagere niveau's. Hoog en laag niveau trainde ook doorelkaar heen, alleen de hogere niveau's kregen wat meer trainingen in de week (daar betaalden ze ook naar, dus meer, je betaalde per uur contributie). Daarna heeft ze gezwommen, daar was ze best goed in, ze kon bij de selectie, dan moest je wél minimaal 2 á 3 keer in de week trainen. Dat wilde ze wel, maar ze werd al snel door de rest van de selectie 'gepushd' om élke dag te trainen! En hoewel dat niet verplicht was, werd er zo'n druk door de anderen in de groep op je uitgeoefend dat tóch iedereen maar elke dag weer ging. Dochter dus ook, maar die had de lol er al snel af...Als ze eens een slechte dag had, gaven anderen haar ook de 'schuld' , zo van eigen schuld, moet je maar elke dag trainen. Ik heb er zelfs nog over geklaagd, maar dat hielp niks. Na 1 jaar is ze er af gegaan...(zonde hé?)
Daarna kwam acrobatiek. Gewoon op amateurniveau, zelfde als d'r zusje.
Oudste is de sportiefste hier. Wat die ook doet, ze kan het goed, ze is gewoon erg lenig en sterk in d'r armen en benen en weinig gewicht (dat scheelt ook).
Die heeft eerst een tijdje ballet gedaan (is dat wel een sport??) en is erna arcrobatiek gaan doen, en binnen een paar weken mocht ze al naar de selectie. Als snel bleek dat het handiger was dat ze ook zou gaan turnen erbij. afijn ook daar naar de selectie, daar heb ik een stokje voor gestoken, dat werd me te veel (en haar ook) 2 selectiegroepen (=ook meer trainen). 't 1 of het ander.
Al die andere ouders bij de selectie van acro bekeken me alsof ik niet helemaal 100% was....'je moest wat voor je kind over hebben, hé?' (Hierbij veelbetekend naar mij kijkend....) En dat soort opmerkingen. Het was mij veel te pusherig, toen dochter ook nog 's bang werd voor de trainster (die was zó streng, dochter moest altijd nóg beter en beter worden) hebben we ons licht maar eens opgestoken bij de andere gymclub hier ter plaatse.
En daar was het héél anders. Er kon worden geschipperd met tijden en ach als je maar 1 selectiegroep wilde was prima, logisch toch, ze was nog zo jong?? En als kinderen iets niet wilden/durfden ach, dan maar niet komt vanzelf wel.
En daar zijn ze dus beiden gaan acrobatieken en jongste nu ook turnen (beiden sporten nu selectie, maar ze is een nu ouder). Je ziet het ook terug in de contributie. Sommigen laten iedereen even veel betalen (het zwemmen en die pusherige gymclub) en anderen berekenen de contributie naar rato qua uren (de judo en de 2de gymclub), dus niks dat kinderen die minder goed presteren/trainen netzoveel betalen. Er zijn bij deze gym ook wedstrijden voor de amateurs (7de en 8-ste divisie volgens mij) ook voor de springers en de amateur acrogymnasten en ze hebben 1 keer per 2 jaar een uitvoering en dan krijgt de selectie nét zoveel tijd als de amateurs om hun kunsten te laten zien.
Ach 't is maar waar je zelf ook van houd, ik kan me best voorstellen dat er kinderen zijn die erg van dat pusherige houden en er tot de beste prestaties komen. Alleen voor ons niet geschikt.
Wij voelen ons daar niet bij thuis.
groeten albana

Miss Elly

Miss Elly

25-04-2009 om 16:34

Iedereen moet toch sporten?

Tsja daar ga je al. Wat vervelend dat niet iedereen het selectieniveau bereikt. De kneusjes geven het dan wel op en zijn gedoemd hun leven als couch potatoe, steeds meer uitdeiend, al zappend en surfend op de bank door te brengen. Uitdaging is nu, hoe kan sport voor iedereen leuk worden. Daar wordt nu nog niet veel aan gedaan. Zelfs de gym op school is nog steeds alleen leuk voor diegenen die van nature aanleg er voor hebben.

Marjoleine64

Marjoleine64

25-04-2009 om 22:56

Prestatie en plezier

Het lijkt inderdaad zo dat het hebben van selectie-teams automatisch inhoud dat de overige teams 'kneusjes' zijn. Maar is het voor de kinderen dan leuk om in ieder team een paar goede en een paar minder goede spelers te hebben? De minder goede komen dan toch minder aan de bal, en zien echt zelf wel dat de anderen beter zijn. Het is toch veel leuker om op je eigen nivo te spelen, tegen tegenstanders van ongeveer gelijk nivo? Toevallig komt onze jongste zoon (9) volgend jaar in het selectieteam (E1, in een kleine club met 3 of 4 teams in de E. Hier worden de teams op leeftijd ingedeeld tot en met de 1e-jaars E), maar ik heb ook de andere kant gezien met de oudste die als 'kneusje' veel liever in een team mét andere kneusjes tégen andere kneusjes zou hebben gespeeld dan in een team waar hij door vrijwel iedereen als pispaaltje afgezeken werd. Hij heeft het precies één seizoen in de F2 volgehouden en is toen gestopt. Judo vindt hij nog steeds leuk, de club selecteert toernooien van het juiste nivo (meestal), en gymmie-turnen ook al heeft hij daar zijn ambitienivo inmiddels wel bijgesteld. Hij begon daar met 'als ik maar goed mijn best doe kan ik misschien ook wel bij de selectie net als vriendje' maar ziet gelukkig nu zelf ook dat hij dat nivo niet zal halen. Is ook helemaal geen punt, zolang hij het maar leuk vindt.
Off-topic: weet je wat zo leuk is van judo? Je mag als ouder roepen 'leg hem neer, gooi hem op de grond'.
Marjoleine

Qwendo

Qwendo

26-04-2009 om 09:31

Teamsport en plezier

Als moeder van een 7 jarige die nu 2e jaars F speler is en in het 1e F team speelt.In een dorp waar we 10 F teams hebben rondlopen.

Hebben wij 2 jaar geleden een keuze moeten maken.
Onze zoon met zijn leeftijdsgenoten en vriendjes moeten laten voetballen. (hij hoorde immers nog bij de mini's te spelen).

Of naar een hoger team.
Hij heeft meegespeeld met de F'jes en speelde om hun nivo.
We hebben het hem gevraagd en de trainer gevraagd.
Advies van de trainer was naar de F'jes zou ook beter voor het mini team zijn.
Onze zoon koos ook voor de F teams want daar voelde hij zich qua voetbal op zijn plaats.

En ja er moet 2 keer in de week getraind worden. Afwezigheid bij een training kan betekenen dat je bij de wedstrijd wissel bent. Maar dat hoort nou eenmaal bij spelen in een selectie team.
En als die drang er nou eenmaal is. (Als ik iets heb waardoor ik hem onmogelijk naar de training kan brengen dan regelt hij zelf dat hij wel naar de training kan.)

Hij is gewoon zeer gedisciplineerd. Wedstrijd zaterdagochtend dan gaat hij vrijdagavond vroeg naar bed.

Ik zie hier helemaal geen kwaad in.
Hij heeft zoveel plezier in het voetballen.

Zoon 2 moet echter niets van voetbal hebben. Die wil op judo.

Maar ook als je bij de kneusjes hoort

Hier hoort oudste ook bijna d'r leven al bij de kneusjes. Maar daar heeft ze helemaal geen 'last'van áls je de goede verenigingen maar uitkiest. De verenigingen waar de kneusjes géén ondergeschikte plaats innemen. En die zijn er dus best....
Ze voelt zich zelfs beter bij de kneusjes op een sport die d'r minder ligt dan in het selectieteam dat zo prestatie-gericht was op de zwemclub.
Sporten gaat om veel meer dan prestatie alleen. Het gaat ook om samenwerking, gezellig samen bewegen, je zinnen een beetje verzetten, 'iets' bereiken zelfs al is het maar minimaal, lol hebben etc. etc.
En buiten dat voel je je vaak heel 'voldaan' na een uurtje sporten, zelfs als je er slecht in bent.
Ze sport d'r leven lang al, ondanks dat ze een houten klaas is en niet goed kan vangen/slaan. Maar door d'r sporten in de vrije tijd is ze ondertussen wel zó goed geworden dat ze best goed presteert in b.v. schoolgym. Zeker stukken beter dan de kinderen die ook nog 's in de vrije tijd geen sport doen (om welke reden dan ook). En ja niet zo goed als de kinderen die fanatiek sporten in de selectie b.v. Maar een aardige 'middenmoter' zeg maar.
Dus ik zie het probleem niet zo. En zowiezo, iedereen kan wel nagaan dat zélfs als je erg slecht bent, je áltijd beter bent dat toen je nooit trainde. Elke week maar weer krik je je niveau een beetje op. Zelfs als je het zelf niet ziet....maar het is wel zo.
groeten albana

Gaat het over voetbal dan?

ik dacht over allerlei sportclubs??
ongeacht welke sport, toch?
groeten albana

Niet individueel

Bij dat zwemmen deed oudste estafette en waterpolo. En soms de korte afstanden. Dus grotendeels wel team. En acro is in duo's, trio's en kwartetten. En heel vaak met de hele groep, dan doen ze shows. Dus ook afhankelijk van elkaar. Maar qua teams en de kneusjes 'doen' niet helemaal mee...denk ik toch ook dat het een kwestie is van goede teams samen te stellen die qua prestatie ong. hetzelfde niveau hebben niet?
Bij die acro hebben ze 4 groepen, 4 verschillende niveau's dus. Duo's trio's worden zoveel mogelijk al samen gesteld van ong. gelijk niveau, of het moeten al dikke vriendinnen zijn en dat ze daarom graag bij elkaar willen (kán, gebeurd ook wel eens), en dan de acro-duo's/trio's kwartetten nog 's van gelijk niveau in 1 groep. Zodat je ook als je samen een prestatie moet leveren allemaal je 'deel' kan hebben en doen en niet bang hoeft te zijn voor de rest onder te doen. zoiets.
Dat zwemmen vondt oudste wél erg prestatiegericht en veel dwang, je moést altijd maar tijden verbeteren en nog beter worden etc. En daar houd ze helemaal niet van. Ze heeft ook wel 's een dagje geen zin ofzo en dat pikte de rest van de groep niet. Maar goed dit was wel de selectiegroep, dus wie weet is dat minder bij de lagere niveau's (maar daar was weer te goed voor).
Maar waarom moet je dan per sé een teamsport doen? Ook bij individuele sporten wordt veel samen gewerkt toch?
groeten albana

Maylise

Maylise

27-04-2009 om 16:57

Individueel

Het verschil tussen teamsporten en individuele sporten is toch dat je minder van elkaar afhankelijk bent. Bij het honkbal team wat best een sociaal gebeuren was merkte ik toch wel dat tijdens de wedstrijden op het moment suprême toch makkelijker een kind de slagbeurt gegeven werd waarvan de trainer wist dat kind redelijk goed was. Bovendien mochten alleen kinderen die goed waren pitchen/catchen tijdens de wedstrijden. Kinderen die dat ook graag wilden maar nog weinig ervaring hadden mochten alleen tijdens de training pitchen/catchen en pas als het niveau redelijk was dan mochten ze ook tijdens wedstrijden.

Bij voetbal heerst ook best een competitief sfeertje vaak. Ik weet dat mijn zoon en zijn teamgenootjes soms woedend waren na een wedstrijd op zwakkere broeders die volgens hun de wedstrijd hadden verpest en waardoor ze verloren hadden. Die sfeer kwam mede ook door ouders die elke wedstrijd leken te beschouwen als de wereldcup finale. Het plezier van spelen kwam vaak pas na het winnen. Ik snap dat ergens wel. Ik speel ook geen wedstrijd om te verliezen. Echter voor kinderen die niet zo goed zijn is die nadruk op prestatie natuurlijk helemaal niet leuk.

Het voordeel van een individuele sport is dat je voor winst veel minder afhankelijk bent van teamgenoten. Dan is het ook makkelijker om sociaal te blijven tegenover de anderen met wie je traint. Overigens kan er ook dan haat en nijd ontstaan natuurlijk. Maar bijvoorbeeld bij mijn dochter op de tennis club heerst een leuke sfeer, de kinderen die beter zijn oefenen regelmatig met de kinderen die sommige dingen nog niet beheersen, ze geven elkaar graag tips ed. en lachen elkaar nooit uit. Echter ze zijn ook niet van elkaar afhankelijk om wedstrijden te spelen en/of te winnen. Mijn dochter speelt geen wedstrijden en niemand die dat boeit. Waarom zou het ze? Mijn dochters prestaties hebben geen enkele invloed verder de prestaties van haar clubgenoten.

Monique D*

Monique D*

01-05-2009 om 16:58

Bij wedstrijden: steun ook de "zwakkeren"

Pelle:
"natuurlijk is het fijn dat je op je eigen nivo kan voetballen maar dat geeft geen garanties voor een leuk team. Er blijven altijd verschillen tussen de spitsen en de verdedigers, tussen de ouders onderling, tussen de trainers (die ook liever een hoger team trainen) en de indeling in een competitie."
Dat klopt. Maar men vergeet dat iedereen een rol heeft op dat veld. Ouders moeten zich niet mee bemoeien, laat dit aub aan de trainer over. De scheidsrechter heeft altijd gelijk en dat is vaak moeilijk te verkroppen.
Toen mijn zoon nog deel uitmaakte van de E-Pupillen had hij een vriend meegenomen die ook interesse had in voetballen. Hij had zich gelijk ingeschreven. Helaas was hij zelf geen ster in voetballen. Dat resulteerde tot pittige kritiek van de spelers, die zelfs tot persterijen over konden gaan. En hij kreeg de schuld als het team bij wedstrijden had verloren! De trainer liet hem ook apart oefenen met een paar andere "kneusjes" met schieten op doel, naar elkaar overspelen, etc. Op een gegeven moment was die jongen erg blij als het voetballen een keer werd afgelast. Dat was een teken aan de wand. Dat signaal werd door de moeder van die jongen wel opgepakt. Hij hoefde niet meer naar het voetbal van de moeder. Helaas was zijn vader het daar niet mee eens, hij vond dat die jongen maar moest doorzetten, daar wordt hij een flinke kerel van en vond de moeder maar een softie omdat ze het hem zo snel laat opgeven. Die moeder was van mening dat voetbal waarschijnlijk niet de juiste sport was voor hun zoon. Na een ruzie tussen die ouders werd die zoon van dat voetbal afgehaald.
Ik wil met dat verhaal illustreren dat de teamgenoten zeker een rol spelen als je zelf niet zo goed bent in sport, in dat geval in het voetballen. Hij was zelf niet zo goed in voetbal en hoopte dat te leren tijdens de training. En dat zou hem wel lukken, mits de teamgenoten zelf ook sportief met hem omgaan, dus geen venijnige kritiek uiten tijdens het trainen. Voetbal is een teamsport, men zou elkaar moeten opvangen. Dit geldt zeker ook voor de zwakkeren onder hen. Het kan waarschijnlijk ook meespelen dat die jongen nooit van het begin (F-pupillen) was gaan voetballen, maar i.v.m. zijn leeftijd bij de E. Maar dan nog: hij is een teamlid, die laat je niet vallen.
Wat ik ook heb gemerkt is als men een wedstrijd verliest, ze elkaar de schuld geven "Je hebt niet naar de juiste persoon gepassed, de spits nam de bal niet goed, er werd alleen maar gepingeld, de competitie-indeling is niet juist, wat ligt aan de trainer of partijdige scheidsrechter," etc. En als er dan iemand op het veld is die tot de zwakke spelers behoort zoals die vriend van mijn zoon, dan krijgt hij de volle laag! Maar als ze WINNEN: dan is alles goed! Er wordt dan niet meer gesproken over wat men fout heeft gedaan, alleen de winnende doelpunten, de voorzetten, de passen die ervoor hebben gezorgd om het winnende doelpunt te maken worden besproken! En dan wordt die persoon die dat doelpunt heeft gemaakt bejubeld!
Mijn dochter zit op turnen. Dit is een individuele sport. Wel mag ze vaak meedoen met wedstrijden met andere turnclubs. Er worden uit een groot aantal deelnemers winnaars gekozen. Mijn dochter was er zelf nooit bij en is dan erg teleurgesteld. Ik probeer haar op te beuren dat, vergeleken met die hele grote groep maar een klein gedeelte wint. De laatste keer had ze net een tiende punt nodig om door te kunnen gaan.. Maar het is wel moeilijk voor haar dit te verkroppen. Ik denk dat ze hierdoor moet leren om met haar verlies om te gaan, hoe moeilijk het ook is.
Sporten voor je plezier is leuk. Als het wedstrijdelement erbij komt dan leer je met het winnen/verliezen om te gaan. Het zou nog prettiger zijn als je door je team en trainer gesteund wordt als het niet zo lekker gaat of als je zelf niet zo'n ster bent in die sport. Dan wordt het pas leuk.

Monique D*

Monique D*

02-05-2009 om 15:33

Pelle

Ik citeerde jou omdat ik het met jou eens ben. Dat wat ik heb geciteerd zie ik regelmatig gebeuren. De verdediging heeft het altijd gedaan, want zij lieten de bal door! En de spits schoot niet goed.. De rest van mijn tekst is een toevoeging.
Mijn zoon speelt nu in de C-Junioren, maar niet in de selectie. Maar toch gaat dat er heel fanatiek er aan toe.. iedereen gaat ervoor. Het betekent twee tot drie keer zwaar trainen en op zondag wedstrijden spelen.
Wat ik in mijn vorige posting beschreef (vriend van zoon werd weggepest) speelde zich af toen hij in de E-Pupillen voetbalde. De teamgenoten namen hem kwalijk en gaven hem altijd de schuld omdat hij niet goed kon voetballen. Hij werd niet gesteund, zodat hij eventuele truucjes zich eigen kon maken. Het gevolg was dat hij werd weggepest door die fanatiekelingen. En dat is jammer.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.