Bloedprikken
Bij mijn dochtertje van 5 jaar is vandaag bloedgeprikt.
Ze is zo hysterisch tekeer gegaan, huilen, boos, tegenwerken dat de verpleegsters er ook van schroken en naderhand voorstelde dat als dit vaker moet gebeuren ze begeleid moet worden.
Ze is een maand geleden voor 4 dagen in het ziekenhuis opgenomen geweest en was toen ook hysterisch als er iets moest gebeuren, echt niet voor rede vatbaar!
Ik kan niks bedenken uit het verleden waarom deze enorme angst en vind het echt moeillijk en heel heftig vandaar dat ik het ook hier kwijt wil en hoop op ervaren moeders, vaders die het herkennen of mij het gedrag kunnen uitleggen of hoe de eventuele begeleiding werkt.
alvast bedankt
Zoon ook
Bij mijn zoontje van toen 5 was het ook echt een drama! Terwijl hij al zoveel had doorstaan en dan iedere keer zo stoer was. Maar bloedprikken ging niet. Met 4 man/vrouw hebben we hem in de houdgreep genomen. Helaas moest hij een maand later opnieuw geprikt worden en daarom gaven ze me emla mee. Dat noemden we toverzalf. We deden het van te voren op de plek waar geprikt zou gaan worden en vertelden zoon dat hij dan helemaal niks voelde. En jawel het ging super.
Pas geleden moets hij weer geprikt worden en ik zag de bui al hangen, want het was erg onverwacht. Maar nu is hij bijna 7 en deed het zonder enig probleem. Ik was zo trots!!!
Ziekenhuis is ook eng voor een (jong) kind
Onze oudste werd toen hij net twee jaar werd opgenomen en er moest ook van alles gebeuren. Helemaal uit zijn dak ging hij bij alle behandelingen, of het nu een pleister plakken was of temperatuur meten. Nu was de reden van opname (drainage van abces) ook pijnlijk en vervelend, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Dus toen de pedagogische aanpak voor geen meter werkte, heb ik papa de behandelkamer uitgezet en heb zoonlief in de houdgreep genomen. Zo was het verschonen van het verband snel gepiept en het leed snel geleden. Sommige dingen zijn nu eenmaal niet leuk, maar moeten wel gebeuren. Bloedprikken vind ik ook vreselijk, ik zeg er altijd bij dat ik snel kan flauwvallen (als ze in mij gaan prikken).
Laatst moest ik een splinter uit zijn vinger halen. Ben er letterlijk bovenop gaan zitten, ding eruit getrokken, hoppa, klaar. Hij brulde zo hard dat hij gesprongen haarvaatjes om zijn ogen had. Had ik het niet zo snel gedaan, dan had hij de hele dag lopen mekkeren "het doet zo'n pijn" en "je mag er niet aan komen". Ja, dank je de koekoek. Ik ken mijn kinderen nu ondertussen wel.
Volhouden, uitleggen wat er gaat gebeuren en zijn ze niet tot bedaren te brengen, ook niet wanneer je zegt dat ze je moeten aankijken als je iets uitlegt (worden ze vaak rustiger van omdat ze goed moeten opletten) dan in de houdgreep. Des te sneller is het gepiept.
Linda
Wat vreemd genoeg ook wil helpen
is als ouders er niet bij zijn. Dat kan echt een hoop schelen. Je eigen stress (als ie nou maar niet weer...) zorgt vaak niet voor een ontspannen situatie, kids pikken dat op. Misschien een idee om ook die optie te bespreken met behandelend arts/verpleegkundige. Misschien in combinatie met toverzalf oid. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik verbaasd ben over de houding van het verplegend personeel, was het niet op een kinderafdeling? Hier wordt ook dmv een beer (of eigen knuffel) uitgelegd wat en hoe. Hoe eerlijker hoe beter kids reageren.
Heb je trouwens al aan je zoon gevraagd waarom hij het niet wilt? Misschien iets waar wij helemaal niet aan denken of over nadenken.
Bomarieke sorry bedoel je dochter
En de eerste keer toen ze is opgenomen, is ze daar op voorbereid geweest?
Ff een reactie
Ik vind Linda wel heel stoer, en ik begrijp heel goed dat die manier het beste werkt, want zo heb ik het dus in het ziekenhuis en dus met bloedprikken moeten aanpakken, hoppetee vest uit, houdgreep en gaan!!
Maar ik vond die reactie gewoon heftig en wil zeg maar graag weten hoe dat komt en waar het vandaan komt.
Iemand vroeg over de ziekenhuisopname die was totaal onverwacht, daar heeft ze zich niet op voor kunnen bereiden.
Ik heb veel nagedacht na gisteren en merk dat mn dochter graag de controle wil hebben over een situatie en wil weten wat er komt, en behoefte heeft aan duidelijkheid en overzicht.
Zou dat het misschien zijn, zij kan niet overzien wat er gebeurt het is nieuw, spannend, onbekend.
Ze zei de hele tijd: Nu nog niet, zo meteen, ik ben nog niet klaar.....
Dit deed ze ook in het ziekenhuis.
En...
Emla ken ik idd,misschien is dat voor de, hopelijk niet, volgende keer!!!
Ik vroeg ook aan de zusters of ik niet anders beter op de gang kon staan, want ik weet ook dat dat beter kan werken,maar dat vonden ze niet een goede manier want ze moest op mijn schoot zitten zodat ik ook kon troosten.
Bomarieke
Ik denk dat die behoefte aan controle volstrekt universeel is. Die speelt bij alle kinderen van die leeftijd. Natuurlijk is het ene kind flexibeler dan het andere, maar zoals jij het beschrijft lijkt het dat je bedoelt te zeggen dat je dochter daarmee een uitgesproken karaktertrek heeft.
Lijkt me eerder normaal, en dus ook gewoon iets om rekening mee te houden, ook voor het zh-personeel.
Dochter totaal panisch
voor alle soorten prikken en helaas heeft ze er regelmatig 1 nodig. Bij bloed prikken krijgt ze een soort roesje, een pijpje waar ze aan zuigt. Dit werkt goed, ze moet alleen wat langer blijven liggen na de prik want ze ziet roze oliefantjes op het plafond.
Er is 1 keer bij het consultatieburo geprobeerd haar te prikken, kind ( en mama) was niet voorbereid en het drama was compleet.Volgens de arts was het de eerste keer dat ze zo hard geslagen was door een kind. en stiekem was ik trots op mijn kind die eerst heel duidelijk had gezegd dat ze niet wilde en dat iemand anders ( een bekende ) moest prikken en de arts met enige druk toch haar zin doordreef.
Jeetje
Dat klinkt heftig, de angst van je dochter.
Het is helemaal vervelend dat je dochter dus regelmatig een prik nodig heeft.Fijn dat er iets als een roesjeis.
En inderdaad wel goed van je dochter dat ze duidelijk aangeeft dat ze zich niet prettig voelt.
Ik zal het zeker onthouden mocht het nodig zijn dat deze optie er ook is.
