Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Fine

Fine

05-06-2009 om 22:22

Ik kort lontje en dochter schreeuwt

Mijn dochter is 7 en is altijd de allerjongste van de klas, ze is niet de slimste niet de domste maar zit in de grote middenmoot. Ze is erg verlegen en wordt soms gepest of achtergesteld door kinderen. meestal vindt ze het goed gaan. Ze heeft geen vast vriendinnetje maar wel geregeld iemand om mee te spelen. Als ze gepest wordt durft ze niets terug te doen en toen de fotograaf op school kwam hadden een paar kinderen gezegd dat zij aan de kant moest staan zodat ze haar eraf konden knippen. Dat hoorde ik echter pas 2 wk later dus ze vertelt niet alles. Maar thuis gaat het vaak slecht. Thuis kan ze enorm drammen om haar zin te krijgen. Dagelijks schreeuwt ze in mijn gezicht om iets en is ze brutaal. Ze luistert slecht en omdat ik zo zit met hoe het op school met haar gaat en hoe verlegen ze op het schoolplein loopt (hoofd naar beneden en niemand gedag durven zeggen) word ik vaak juist kwaad op haar en ga ik terug schreeuwen of pak ik haar te stevig vast. Daar krijg ik later weer spijt van en dan probeer ik met haar te praten. Ik zoek nu vooral tips hoe ik mijn geduld kan bewaren zodat ik niet ga schreeuwen en van haar afblijf. Ik voel me echt schuldig en als zoiets gebeurd is heb ik natuurlijk spijt en dan pas gaan we praten over het hoe en waarom. Vorig jaar heeft ze een sovatraining voor kanjers gedaan maar dat hielp niet echt. Heb ik een training nodig?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
mar-ank

mar-ank

05-06-2009 om 23:03

Geen oplossing, wel herkenning

Ik snap helemaal hoe je je voelt. Onze jongste (8) is ook verlegen (ze heeft selectief mutisme gehad toen ze nog kleuter was = sociale fobie waarbij ze helemaal niet sprak tegen 'vreemden'). Ze heeft gelukkig wel veel vriendinnetjes en wordt niet gepest. Maar op school praat ze alleen als het moet.
Thuis is het de omgekeerde wereld. Haar mond staat geen seconde stil. Ze heeft af en toe echt woede aanvallen, vooral als iets niet gaat zoals zij het in gedachten had. Bijna geen dag zonder ruzie dus. Ze kan in een paar minuten de sfeer zo verpesten! En dan duurt het vervolgens erg lang voor ze weer uit haar mopperbui komt. Ik denk vaak dat het opgekropte frustratie is (van het niet kunnen/durven praten), die er op een gegeven moment gewoon uit moet, en dan ontploft de bom gewoon.

Wat ik ook altijd zo moeilijk vind is dat niemand buiten ons gezin kan geloven hoe ze zich thuis gedraagt. Want dat gedrag laat ze echt alleen binnen ons gezin zien. Ik denk dat dat wil zeggen dat ze zich bij ons veilig genoeg voelt... Maar ja, daar kom je in de praktijk niet veel verder mee!

Tirza G.

Tirza G.

05-06-2009 om 23:08

Fine

Ja, je hebt een training nodig. Je mishandelt je kind. Sterkte.

Tirza

Tango

Tango

05-06-2009 om 23:20

Dat is wel heel kort door de bocht, tirza

Maar een opvoedcursus o.i.d. kan natuurlijk nooit kwaad. Ik herken het ook wel hoor, onze dochter is ook zo. Op school heel rustig en braaf, durft zelden iets te zeggen tegen de juf als ze bijv. geplaagd wordt. Thuis is ze superaanwezig en kan ook vreselijk drammen, driftig worden etc. Het lukt mij ook niet altijd om er rustig onder te blijven. De ene keer kun je er gewoon beter tegen dan de andere.
Wat kan helpen is zelf letterlijk even afstand nemen, de kamer uitgaan, even iets anders gaan doen. Dit ook benoemen naar haar: dat je even wegloopt omdat je bang bent dat je anders verkeerde dingen gaat doen. Als je weer gekalmeerd bent kunnen jullie erover praten.

Bastet

Bastet

06-06-2009 om 08:54

Maar het is toch logisch?

Haar gedrag thuis is toch logisch?Echt,ik zou het zo erg voor haar vinden ,hoe het gaat op school,en zo begrijpelijk hoe ze het thuis afreageert.
In gesprek gaan met school,dat is het eerste wat je moet doen.Volgens mij is je kind ongelukkig op school,dat kan zo toch niet jaren doorgaan.
groetjes,Bastet

Rafelkap

Rafelkap

06-06-2009 om 08:59

Communiceren

Je wordt boos om je onmacht, maar daarmee maak je het haar gedrag alleen maar erger. Ik denk dat het goed is als je een cursus gaat doen, bv. een gordon cursus ("luisteren naar kinderen"), dat kan je overal in NL. doen, gaat over hoe te communceren met je kind. Ik heb zelf niet de cursus gedaan, wel het boek gelezen, vond het heel verhelderend.

Guinevere

Guinevere

06-06-2009 om 12:06

Zelfvertrouwen afbreken

Je bent volgens mij in een rap tempo bezig om het beetje zelfvertrouwen dat je dochter nog heeft helemaal af te breken. Ik begrijp niet waarom je tegen haar moet schreeuwen of haar vastpakken als ze zich op het schoolplein niet "stoer" genoeg gedraagt. Je dochter heeft ergens last van, waarschijnlijk van de situatie in de klas en jouw reactie hierop helpt haar niet verder. Geeft natuurlijk ook een verkeerd voorbeeld over hoe je met stress moet omgaan. Ga inderdaad snel op school praten wat er daar aan gedaan kan worden. Probeer je dochter te stimuleren zich te uiten, ook naar anderen toe. Wie weet kan een regelmatig rollenspel daarbij helpen. En is er een Opvoedbureau in jouw regio? Daar kunnen ze je vast helpen. Alleen een paar losse tips vanuit het forum gaan je niet uit deze negatieve spiraal helpen.
Trouwens, ik vind het wel reuze goed dat je het hier aankaart en om hulp vraagt! Stap 1 is gezet! En ik geef toe dat ik mijn zoon ook wel eens stevig aanpak als ik mijn geduld verlies. Alleen, bij jou lijkt het geen incident te zijn maar een patroon dat doorbroken moet worden, en de schoolsituatie van je dochter helpt ook al niet mee.
Je kunt vandaag wel al beginnen met je dochter te overladen met (gemeende) complimenten, voor zover je dat nog niet deed. En als je de situatie niet aan kan, stap er dan even uit. Sterkte.

Tirza G.

Tirza G.

06-06-2009 om 15:36

Tango

Wellicht kort door de bocht, maar wel een tamelijk efficiente samenvatting van wat de andere posters zeggen.

Tirza

Herkenbaar

onze oudste was precies zo,op school en in de buitenwereld een schat van een kind,enorm populair(wat ze zelf niet leuk vond)iedereen liep met haar weg,maar ze was heel verlegen,sociaal angstig en afwachtend.
kinderfeestjes en schoolreisjes vond ze vreselijk,als ze jarig was wilden ze niet dat haar klasgenoten voor haar zongen.
en zodra ze thuis was kwamen al haar frustraties er uit,ze kon schreeuwen en drammen en moeilijk doen om niets.
wanhopig ben ik geweest,ik ben altijd rustig gebleven ,probeerde haar te helpen,veel met haar te praten op haar eigen niveau ,ze heeft sv training gedaan en therapie gehad,wat nauwelijks hielp.
ze is nu 22 en heel langzaam komt ze in bloei,ze durft de telefoon op te nemen( 2 jaar terug vond ze dat nog doodeng)ze praat in het openbaar,gaat alleen winkelen,ik zie haar opbloeien.
ze krijgt nu pas zelfvertrouwen,en ziet nu pas in wat ze waard is.
ik ben erg blij voor haar,heb me zo vaak zorgen gemaakt om dit kwetsbare angstige kind,maar het is goedgekomen,gelukkig.

Tip

jouw kind heeft je hulp nodig,en jij wijst haar af door te schreeuwen,daar maak je zo veel mee stuk.
je dochter is zo kwetsbaar,je moet haar juist steunen,op deze manier krijgt ze nooit zelfvertrouwen.
ik zou hulp zoeken voor jezelf,vraag hoe je met haar om moet gaan,hoe je haar kan begeleiden en helpen,want op deze manier maak je het alleen maar erger.
(ps ,schaam je niet voor je probleem,je bent ook maar een mens,maar doe er wel wat aan)

Fine

Fine

07-06-2009 om 18:22

Blij met herkenning

Ik ben erg blij met de herkenning. Dit heeft ons in elk geval dit weekend goed geholpen.

Finna

Finna

07-06-2009 om 21:58

Jouw eigen verdriet

Hoi Fine,

Heb je iemand in je omgeving met wie je je zorgen en verdriet kan delen? Je man, een vriendin, familielid of desnoods hulpverlener. Als jij je ei ergens kwijt kan, kan je misschien ook beter op je dochter reageren en haar helpen...

Ik wens jullie beide veel sterkte

Finna

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.