Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
mar-ank

mar-ank

25-06-2009 om 13:59

Wat moet ik met die woedeaanvallen? (sorry, lang)

Wij hebben twee dochters. Een van 10 en een van 8. De oudste is een lief, braaf, zoet meisje. Beetje verlegen, maar verder niets mee aan de hand. De jongste daarentegen...
Toen ze twee en half was werd bij haar Selectief Mutisme geconstateerd. In het kort komt dat er op neer dat ze een sociale fobie had/heeft waardoor ze buiten ons gezin niet kon praten. Geen onwil of koppigheid dus, maar letterlijk geen geluid kunnen maken. Ze is daarvoor anderhalf jaar in therapie geweest, en toen ging het zo veel beter dat ze zich buitenshuis kon redden. Maar nog steeds kent iedereen haar buitenshuis alleen als een stil, verlegen meisje dat niet zo veel zegt. (SM is niet iets waar je vanaf komt, het blijft je hele leven bij je.)
Thuis was vanaf het begin een heel ander verhaal. Alles moet gaan zoals zij het wil. En gebeurt dat niet, dan ontploft ze. Dan is ze kwaad op alles en iedereen. Op zo'n moment is er bijna niet meer tot haar door te dringen. Toen ze nog klein was nam ik haar dan letterlijk in de houdgreep, en na een kwartier vechten was het dan opeens over. Maar dat lukt niet meer, daarvoor is ze nu te sterk. Haar reactie op alles wat je zegt of doet is; kan me toch niets schelen, bemoei je niet met mij, laat me met rust, er is toch niemand die van me houdt, ik doe toch niet wat jij zegt, etc. En ondertussen loopt ze dan ruzie te zoeken met iedereen, en daar is ze erg goed in, het lukt je niet om niet kwaad te worden (mij tenminste niet), ze gaat net zo lang door tot ik of mijn man (liefst beide) ook kwaad is. Al met al duurt dit meestal wel een uur, en het is bijna dagelijks.

En ik weet dus niet meer wat ik hier mee aan moet. Straffen helpt niet; ze lacht je recht in je gezicht uit (deed ze ook al toen ze twee was) en zegt dat het haar toch niets interesseert en dat ze toch niet gaat doen wat je haar zegt (naar haar kamer bv). Goed gedrag belonen doen we heel veel, maar dat heeft geen effect op de woedeaanvallen. En tijdens zo'n aanval kan ik op een gegeven moment echt niets positiefs meer verzinnen.
Vanmiddag ging het weer mis en heb ik haar gezegd dat ze vanavond na het eten niet mag buiten spelen. Dat vindt ze vreselijk weet ik, dus dat is dan mijn wraak eigenlijk. Maar wie pak ik hier nou eigenlijk mee, want ik weet nu al dat als we consequent zijn en deze straf doorzetten, dat het dan vanavond weer drama is.... En op haar woedeaanval had het ook geen enkel effect.

Het wordt tijd om hulp te zoeken, maar waar? Moet ik hiermee naar de huisarts? Of terug naar de therapeute waar ze vier jaar geleden onder behandeling is geweest voor Selectief Mutisme? Of zijn er nog andere mogelijkheden?

P.S. Tussen de woedeaanvallen door is het echt een schat van een kind hoor!

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
mar-ank

mar-ank

25-06-2009 om 15:26

Ja...

dat idee heb ik dus zelf ook. Mensen kijken me altijd raar aan als ik dit verhaal vertel, omdat ze haar zelf dus helemaal niet zo kennen. Als je haar alleen buitenshuis meemaakt is het bijna niet voor te stellen dat ze thuis zo anders kan zijn! De enigen die het wel eens meemaken zijn de kinderen uit de buurt, want ja, die doen natuurlijk niet altijd wat zij wil, en dat is dan een probleem. Ze lijkt absoluut niet te begrijpen dat niet iedereen altijd wil spelen wat zij wil spelen. En de rest probeert zich dan nog een beetje aan te passen zodat iedereen tevreden is, maar zij stelt zich zo glashard op; onderhandeling is niet mogelijk.

Soms heb ik het idee dat ze zich absoluut niet kan inleven in anderen. Toen ze nog kleiner was deed ze regelmatig anderen pijn. Die zeiden dan dat het zeer deed, waarop het antwoord altijd was; nee hoor, doet niet zeer. Nee, bij haar niet nee.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

25-06-2009 om 15:35

Tip!

Lees het boek 'het explosieve kind' van Ross Greene.
Hier ook een kind met 'onverklaarbare' drift- en woedebuien. Dit boek biedt echt eye-openers. Het geeft je inzicht in het ontstaan van woedeaanvallen en biedt je handvatten hiermee om te gaan. Door het boek begrijp ik nu ook waarom het bij hem niet helpt om boos te worden (en waarom dit bij mijn andere zoon wel werkt).
Ik vind dit boek een absolute must!

Dees 68

Dees 68

25-06-2009 om 15:46

Consequent zijn

Dus volhouden met die straf, ook al staat er vanavond weer een woede-aanval tegenover. Als ze iedere keer wegkomt met een woede-aanval zou ze namelijk toch ook gek zijn als ze het niet zou proberen!

Ik zeg dat niet zomaar, maar spreek uit ervaring. Hier namelijk ook eentje in huis die regelmatig flipt. Wij hebben gebruiken hier de time-out methode. Ze "mag" iedere dag 5x de fout ingaan, voordat er sancties gaan gelden. Bij ons is dat geen verhaaltje bij het naar bed gaan. Als ze de fout in gaat (en dat kan zijn: onhandelbaar gedrag, grote mond, niet luisteren, iets tegen de regels doen) moet ze bovendien een paar minuten op de trap om haar gedrag te overdenken en daarna praten we er over.

Sinds wij deze methode hanteren is er een wereld voor ons opengegaan. Vroeger flipte dochterlief bij het minste of geringste als het niet zo ging zoals zij wilde en ze was zeer gehaaid in het ontlopen van de straf. Zo heb ik ooit een kwartier achter haar aangezeten omdat ze niet mee wilde om haar broertje op te halen van een speelafspraak. Ze bleef maar wegrennen en ik vond dat ik ook niet weg kon gaan, want dat zou ze alsnog haar zin krijgen en broertje moest wel op tijd opgehaald worden. Uiteindelijk heb ik haar wel te pakken gekregen, maar een echt fijne situatie was het natuurlijk niet.

Nu zou zo'n geval heel simpel zijn: ik tel tot 3 en dreig met de kansjes, en dan kan ze wel boos worden maar meestal kiest ze toch eieren voor haar geld. Wat overigens niet wil zeggen dat haar woede-uitbarstingen tot het verleden horen, wat er in zit gaat er niet zomaar uit.

Wij hebben dit trouwens niet zelf bedacht, maar aangereikt gekregen van een medewerker van de ggz waar we liepen ivm ouderbegeleiding (ivm haar ADHD).

Hier zou ze dus bij 1x flippen niet meteen straf gehad hebben, maar een waarschuwing en een bezinningsperiode. Dat heeft ook als voordeel dat je niet meteen bij de eerste keer al met lege handen staat en dat zij nog de gelegenheid heeft om in de loop van de dag haar gedrag bij te stellen. Want waarom zou je je best nog doen als er toch niets meer te winnen valt. In jouw geval zou ik voor vanavond echter wel doorzetten. Het gaat immers om je geloofwaardigheid.

Bovendien zou ik ook hulp zoeken als ik jouw was. "Buitenstaanders" die ervoor doorgeleerd hebben kunnen je vaak met een paar tips aardig op weg helpen heb ik geleerd. wij hebben dus goeie ervaringen met de ggz, maar dat is vaak ook afhankelijk van de persoon die je tegenover je hebt. Als je goeie ervaringen met de therapeut voor SM hebt, waarom niet daar beginnen dan? Je kunt daarna nog altijd verder kijken voor specialistische hulp op het een of andere gebied.

Mijn dochter is trouwens 7 jaar oud.

Dees 68

Dees 68

25-06-2009 om 15:47

Boek ken ik trouwens ook!

En staan inderdaad leuke eye-opener verhalen in.

mar-ank

mar-ank

25-06-2009 om 17:29

Bedankt

Bedankt voor de tip van het boek ijsvogeltje. Dat ga ik meteen halen in de bieb. Want de term 'explosief kind' beschrijft mijn dochter precies! Ben benieuwd.

Dees, consequent zijn we. En dat werkt, tot ze zo'n woedeaanval krijgt, dan heeft het dus geen enkel effect meer. Wat jij beschrijft van waarschuwen, time-out, etc. Allemaal geprobeerd, maar dat werkt dus niet. Ze heeft er lak aan, en lacht je uit. En als ik haar 5 keer per dag de fout in zou laten gaan, zou me dat 5 uur per dag kosten, want zo lang duurt een woedeaanval gemiddeld! Maar zover komt het niet, want ze heeft (gelukkig) meestal maar een woedeaanval per dag. En geloof me, een is meer dan genoeg!

ijsvogeltje

ijsvogeltje

25-06-2009 om 18:32

Tipje van de sluier

Het boek gaat uit van het principe dat explosieve kinderen een onvermogen hebben om 'normaal' met frustraties om te gaan. Ze zijn inflexibel en hebben een lage frustratietolerantie. Dat het eigenlijk anders hoort, ja, dat weten ze al lang. Want volwassenen worden met regelmaat boos over hun gedrag, en ze krijgen geregeld straf. 'Kinderen doen het goed als ze goed kunnen', stelt de schrijver. Maar sommige kinderen KUNNEN het gewoon niet, dat omgaan met frustraties. En als een kind iets niet kan, dan moet je hem dat leren. Een kind met een leesprobleem gaat niet beter lezen als zijn ouders maar flink streng en consequent zijn en straf geven. Die vergelijking maakt de schrijver regelmatig.
Het boek leert je anders naar je kind kijken. Wij zagen toen bijvoorbeeld dat die explosies eigenlijk helemaal niet ´plotseling´ kwamen. Als je doorhebt wat voor jouw kind ´triggers´ zijn, dan zijn explosies eigenlijk eenvoudig te voorspellen (en daarmee ook te voorkomen).
Daarnaast geeft het je handvatten om om te gaan met (bijna) explosies, en vooral hoe je je kind kunt leren flexibeler te worden en beter met frustraties om te gaan.
Ik had het boek graag een paar jaar eerder gelezen. Want wij maar streng en consequent zijn, en het leidde tot niets. Toen hij een peuter was, vergeleken we hem al met een snelkookpan. Hoe harder je de deksel er op duwt, hoe harder het gaat borrelen en pruttelen. Inmiddels hebben we nauwelijks meer explosieve buien! (zoon in nu 7)

Stelle

Stelle

25-06-2009 om 18:36

Eens

Ben het eens met Anders; ik dnek dat het bij je dochter geen kwestie is van eigenwijsheid, maar van niet anders kúnnen dan reageren zoals ze doet. En dan is straffen niet alleen zinloos, maar ook contraproductief (ook zo'n wijsheid uit in dit draadje vermelde boek ). Wij zijn ook gezegend met zo'n explosief kind (maar dan anders dan bij jou, mar-ank) en zijn ook al zijn leven lang consequent (overigens volgens exact hetzeflde '5x fout mag'-plan wat hierboven vermeld werd), zonder ook maar enig resultaat. Hebben we inmiddels dan ook losgelaten. kan me dus alleen maar aansluiten bij IJsvogeltje, halen dat boek!

Negeren?!

Ik heb hier ook zo een dochter, die kan ook zo ontploffen.
Mijn ervaring is,hoe meer reactie hoe erg de bui word.Ik heb ze werkelijk wel eens aan haar voeten de gang in gezet of buiten.
Ik zet ze alleen weg, totaal geen aandacht aan gegeven.er is een periode geweest dat deze bui wel een half uur kon duren, daarna als ze wat rustig is geworden heeft ze wel even een kokkel moment nodig om uit te kunnen blazen en echt tot rust te komen.

mar-ank

mar-ank

26-06-2009 om 08:49

Probeer ik ook

Negeren probeer ik ook. Maar dat lukt niet altijd. Soms wordt ze er alleen maar kwaaier van. Of ze gaat haar zus treiteren. Die proberen we te leren om het te negeren, maar dat is nog wel heel erg moeilijk voor een meisje van 10. Soms doet ze het heel goed, maar soms kan ze het ook echt niet. En dat begrijp ik heel goed, want zelf heb ik er ook moeite mee. Maar op zo'n moment MOET ik dus wel ingrijpen, en dan heeft ons monstertje haar zin...

Alleen op haar kamer helpt inderdaad vaak het beste. Alleen; krijg haar maar eens naar boven. Ze weigert, en de trap op sleuren is ook niet echt een optie. Bovendien, als we haar al boven krijgen, komt ze net zo hard weer naar beneden. Maar als het een keertje lukt, blijft ze meestal nog een tijd huilen en schreeuwen, en dan gaat ze spelen. En een half uur later komt ze naar beneden alsof er helemaal niets aan de hand is!

Pippin

Pippin

26-06-2009 om 09:38

Boek is mooi, maar is het genoeg?

Mar-ank, ook wij hebben heel veel aan dat boek gehad. Maar ik zou het daar zeker niet bij laten.
Ik weet het uit ervaring hoor. Als je kind iedere dag woedebuien heeft, wordt het op een gegeven moment toch een soort van normaal. Je moet wel, want je zit in die situatie, je kunt er niet uit, dus je moet het wel accepteren.
Maar het is niet normaal. Het is heel vervelend voor jullie, voor het hele gezin, maar het is ook vervelend voor haar. Ze lacht wel als je straf wilt geven, maar dat wil niet zeggen dat deze buien niets met haar doen. Zij zit waarschijnlijk ook vast. Ze weet waarschijnlijk niet meer hoe ze haar frustratie en woede op een acceptabele manier zou kunnen uiten. Maar dat kan ze leren.
Het is heel erg moeilijk voor je kind om te leren haar gedrag te veranderen, maar het is ook heel erg moeilijk voor jullie. Met een boek alleen redt je dat denk ik niet.
Verder heeft het bij ons heel erg geholpen om, op een rustig moment, met zoon een soort plan op te stellen. Wat doen we als je 'over je toeren raakt' (zo noemt hij het zelf). Daarbij duidelijk grenzen aangeven. In de woonkamer schelden en schreeuwen mag niet, op de gang of in je kamer mag dat wel. Mensen pijn doen mag niet, krant verscheuren, stokken doorbreken en op kussens en boksbal stompen mag wel. In je kamer ben je veilig, daar laten we je dan ook met rust.
En het hielp om heel goed te observeren. Zoon zit vaak 'vol' als hij uit school komt. Hij heeft dan behoefte aan ruimte en rust. Dat krijgt hij dus ook. Vaak zie ik (voel ik) al dat hij gespannen is, dan ga we meestal even met hem stoeien, praten of mopperen. Vaak ontlaadt de spanning dan weer.
Ik zou dus zeker professionele hulp gaan zoeken. Ik zou als ik jou was naar de huisarts gaan en vragen of zij/hij je kan verwijzen naar een kinderpsycholoog in de buurt.
Succes Pippin

- janine -

- janine -

26-06-2009 om 09:39

Woede maar meer

Mar-ank,
Als ik je verhaal lees is er meer dan een woede-aanval. Het explosieve kind is een goed boek. Het richt zich op hoe om te gaan als je je emotie niet kan beheersen. Samen met je kind ga je afspraken maken etc etc.
Een echte aanrader, zeker.

Toch lees ik meer. Ga er niet aan voorbij dat je kind selectief mutisme heeft. Afgezien van het nu wel praten blijven de kenmerken natuurlijk wel aanwezig. Starheid bij boosheid hoort daar volgens mij vaak bij.

Wat opvalt is dat ze een reactie van jullie probeert te krijgen. Het lijkt er op dat ze controle zoekt ofzo. Het uitlachen lijkt naar. Maar kinderen doen dat vaak bij onzekerheid, zich laag voelen.

Ik zou zeker niet in het straffen vervallen. Kinderen met selectief mutisme hebben door de sociale angst, want dat is het, al een laag zelfbeeld.

Mijn dochter heeft (waarschijnlijk) ook selectief mutisme. Weigert alles als ze boos is, doet de dingen juist extra als ik zeg er mee te stoppen. Als ze heel boos is staat ze stijf als een plank, laat alle snot uit haar neus lopen, kwijl etc. Haar wegsturen is waanzin. De bui gaat dan door. daar zijn van tevoren geen afspraken over te maken. Het is net als 'afspraken maken om wel wat te gaan praten' dat werkt ook niet. Ik heb altijd het idee dat de angst eigenlijk sterker is door de woede en dan geeft het net zo'n verstarring (niet praten is dat eigenlijk ook) als in andere sociale contexten.

Ik zeg nu altijd tegen haar: "ik laat je hier staan, tot je wat rustiger bent, maar ik ben hier voor je". als ze dan rustig is ga ik echt niet met haar praten. Dan schiet ze er weer in. Dat komt veel later.

Bij jouw dochter is het wel anders. Maar toch merk ik ook het weigeren, zoeken naar contact / reactie, niet weg willen (angst).

Bovendien lees ik dat er veel frustratie in je kind zit. Ze praat misschien wel al buiten, maar angst zal er zeker nog wel zitten als ze op school is etc. Compensatie kan thuis en dan heeft ze het ook echt nodig (dat is hier ook zo)

Ik zou toch eens contact opnemen met de therapeut. Met alleen het boek kom je er waarsschijnlijk niet.

Sterkte

Janine

Dees 68

Dees 68

26-06-2009 om 23:38

Okee even wat genuanceerder

Dochterlief krijgt ook geen straf omdat ze boos wordt. Boos worden mag. Ze krijgt wel een time-out en dat helpt haar om weer wat rustiger te worden. De time-out is dan even op de trap zitten of boven op haar kamer (spelen). De afspraak bij is: je mag best boos worden, maar dan wel ergens waar andere mensen er geen last van hebben. En bij ons werkt dat goed.

De kansjes hangen trouwens meer vast aan de aanleiding voor de woede-aanval. Dat is namelijk meestal omdat ze iets wel wil wat niet kan/mag of iets niet wil wat wel moet. Of als ze zich heel erg onbegrepen voelt (boek!). En wij komen echt bijna nooit (max 1x per jaar) op een dag op 5 verspeelde kansjes. Ik kan niet anders zeggen dat dat deze methode hier echt goed werkt.

Bovendien hebben wij hier ook een levensgrote picto op de eettafel staan: ben je boos: niet gillen: je kunt er ook over praten. Moet er trouwens bij zeggen dat de resultaten daarvan nog maar matig zijn.

Wellicht zou je op een rustig moment in samenspraak met haar een plan van aanpak kunnen maken, waar in staat wat ze wel mag doen als ze boos is en wat niet en wat ze dan van jou kan verwachten. Wellicht geeft haar dat wat meer houvast (en jou ook) ?

-janine-

-janine-

27-06-2009 om 20:47

Triggers

Heel mooi dat je de triggers (boek) hebt kunnen vinden met je dochter. Juist dan is het goed haalbaar om afspraken te maken.

Het is een goede aanpak. Bij het verhaal van mar-ank is iets meer aan de hand. Dochter heeft bovendien selectief mutisme waarbij angst een grote rol speelt. mar-ank vertelt dat dochter iets/reactie probeert te ontlokken bij ouders. Er is (zo lijkt het mij) een onderliggende klacht. Hier is ook veel sprake van een angst zo lijkt het. Ik zou advies halen bij de therapeut.

janine

mar-ank

mar-ank

29-06-2009 om 19:50

Bedankt...

bedankt voor al jullie reacties en adviezen. Ik ben er blij mee, want het heeft het voor mij een stuk duidelijker gemaakt. Ik zat hier al een tijd mee. Volgens mijn man is er weinig aan de hand (maar die dacht ook dat de SM vanzelf wel zou over gaan, terwijl ik met ruim dertig jaar ervaring wist dat dat niet zo was, helaas). Nu ben ik overtuigd dat er meer aan de hand is dat 'gewoon' een dwars kind. Die suggestie dat die angst van haar hier mee te maken heeft lijkt mij een goede.
Ik ga morgen naar de bieb om het boek te halen. Dat eerst maar eens lezen en kijken of we daar iets mee kunnen. Zo niet, dan ga ik na de zomervakantie een afspraak maken met de huisarts. Nu, zo vlak voor de vakantie, nog een traject opstarten lijkt mij niet zo zinvol. Bovendien gaat het in vakanties meestal beter (spanning door sociale druk op school??).

Pippin

Pippin

29-06-2009 om 22:04

Mar-ank

Ik begrijp dat je eerst de boel over de vakantie heen wilt tillen. Maar realiseer je je dat bijna alle hulpverleners wachtlijsten hebben? 'T is maar een idee, maar als het in de vakantie toch goed gaat meestal, dan kun je die tijd mooi gebruiken op een wachtlijst. Dat scheelt dan toch weer twee maanden.
Maar goed, dat moet je zelf weten natuurlijk.
Ik wens je heel veel succes.

mar-ank

mar-ank

30-06-2009 om 17:51

Boek

Vanmiddag naar de bieb geweest om het boek te lenen: uitgeleend! Balen. Maar ik heb een ander boek gevonden. De titel sprak me wel aan: Waarom doet mijn kind zo moeilijk? Ik sloeg het open en kwam bij deze lijst:

1. is vaak driftig - ja
2. maakt vaak ruzie met volwassenen - ja, tenminste met haar ouders
3. is vaak opstandig en weigert zich aan te passen aan verzoeken of regels van volwassenen - ja
4. ergert vaak met opzet anderen - JA
5. geeft anderen vaak de schuld van eigen fouten of wangedrag - ja
6. is vaak prikkelbaar en ergert zich gemakkelijk aan anderen - ja
7. is vaak boos en gepikeerd - ja
8. is vaak hatelijk en wraakzuchtig - soms

Het was alsof ik een beschrijving van mijn kind las! Helaas zijn dit de kenmerken van een Oppositioneel-opstandige gedragsstoornis (ODD)... Ik heb het boek dus maar geleend, en ga het meteen lezen.

Pippin

Pippin

30-06-2009 om 21:21

Odd

Hoi Mar-ank, pas wel op dat je niet zelf diagnoses gaat stellen hoor! Opstandig gedrag kan een op zichzelf staande stoornis zijn, maar het is heel vaak een gevolg van een andere stoornis waar het kind mee worstelt. Ons kind was opstandig door een depressie bijvoorbeeld. Wij werden aan de hand van de gedachte aan odd streng, duidelijk, consequent en confronterend. Dit verdiepte de depressie enorm. Waardoor het gedrag van zoon werkelijk wanhopig werd. Dat wil je niet meemaken.

mar-ank

mar-ank

01-07-2009 om 09:07

Pippin

Bedankt voor de waarschuwing. Je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Het was meer dat ik dat lijstje zag en dacht: ze hebben mijn dochter beschreven! Inmiddels heb ik het boek gelezen (voldoende herkenning om het in een avond uit te lezen!), en blijkt er een hoop in te zitten wat klopt, maar ook een hoop wat niet klopt. Zo is ODD iets wat zich niet alleen thuis afspeelt, maar vooral ook buitenshuis. En bij onze dochter is dat niet. Maar dat kan natuurlijk ook door haar SM komen, dat ze het gewoon buitenshuis niet kan, maar wel zo voelt.
Dus ik ga nu zeker niet zeggen; ze heeft ODD. Maar het is iets om in het achterhoofd te houden, en het heeft mij in ieder geval de drempel richting hulpverlening overgeduwd. Manlief is nog niet helemaal overtuigd dat we er hulp bij moeten halen. Maar ik heb besloten hem nog een paar dagen aan het idee te laten wennen, en dan volgende week naar de huisarts te gaan (of hij het er nou mee eens is of niet).

ijsvogeltje

ijsvogeltje

01-07-2009 om 09:19

Mar-ank

Ik sluit mij aan bij Pippin: ga niet te snel zelf etiketten plakken. En vergeet niet dat het lastige bij stoornissen is, dat je meestal niet de oorzaak kan aantonen. De diagnose stel je aan de hand van het gedrag dat je ziet, een andere manier is er meestal niet. Maar daarbij is wel van belang dat je zeker weet dat er geen andere oorzaken zijn van het gedrag. Een van die oorzaken zou kunnen zijn dat je kind bepaalde vaardigheden ontbeert, en daarom boos wordt of explodeert. Of een voedselallergie, of gepest wordt op school, een zeer hoog of laag IQ heeft of wat dan ook maar.
Ik vind het verschil bij mijn zoon echt opvallend. En dan heb ik niet eens het gevoel dat we nu zoveel hebben veranderd in onze opvoedingsstijl. Maar het begrijpen en kunnen doorgronden van je kind, bepaalde dingen niet meer doen, en andere dingen wat vaker wél doen, kunnen blijkbaar het patroon doorbreken. Kort geleden overwogen we nog sterk om met hem 'het circuit' in te gaan, momenteel zie ik daar echt geen aanleiding meer toe. ('t is net een gewoon kind, zeiden we gisteren nog tegen elkaar)

Pippin

Pippin

01-07-2009 om 11:23

Mar-ank

Ik ben natuurlijk geen psycholoog, maar ik heb begrepen dat wat jij schrijft juist cruciaal is voor odd. Dat het kind (bijna) overal opstandig is, tegen (bijna) alle volwassenen. En ik vind het heel positief dat je hulp gaat zoeken. Bij ons is het ook steeds manlief die het allemaal niet zo 'ziet'. Hij ziet het gedrag wel, maar ziet het allemaal meer als losstaande incidenten. Nu zijn het dat ook wel, maar als je heeeel veeeel losstaande incidenten hebt, kun je ook van een structureel probleem spreken. Achteraf gezien is mijn man ook heel blij dat we hulp hebben gezocht hoor.

Willma

Willma

01-07-2009 om 22:45

Ook woede-aanval probleem

Beste allemaal,
toen ik vanavond de zoveelste woede-aanval van mijn oudste doorstaan had, dacht ik: HELP!! En zie nu dit draadje. Vooral veel herkenning, daarvoor alleen al dank.
Maar toch nog een vraag voor tips. Ik zal proberen kort te omschrijven wat bij ons het probleem is. Mijn oudste van 7 heeft eigenlijk altijd al moeite gehad om goed te reageren op correctie. Als je zegt dat hij moet stoppen met het pesten van zijn broertje, of met schreeuwen of met wat ook maar (logische dingen die je als ouder corrigeert) is het vaak zo (niet altijd hoor, gelukkig!) dat hij gewoon niet reageert of dat zijn gedrag erger wordt. Als er vervolgens (na waarschuwen) straf volgt is het hek van de dam: schreeuwen, blijven roepen dat hij een stomme moeder heeft en maar blijven herhalen dat de straf moet worden teruggedraaid (wat ik niet doe). Het is echt om verdrietig van te worden.
Ik lees hier al over een boek dat ik zeker in de bieb ga halen, maar misschien hebben jullie ook nog concrete tips wat te doen.
Belangrijk om er nog bij te zeggen: buitenshuis weet hij zich meestal keurig te gedragen en bij zijn vader (we zijn gescheiden) vertoont hij nooit dit gedrag, althans volgens de vader. DUs volgens hem ligt het aan mij en mijn gebrek aan gezag..... Iets wat me ook erg onzeker maakt.
Ik hoop dat jullie me een beetje kunnen helpen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.