Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Niet populair. . . .

Ik heb een lieve dochter van 8 jaar en zit in groep 4, het vervelende is dat ze buiten de groep valt.
Ze komt zelden met vriendinnetjes thuis en loopt met haar zieltje onder haar arm over het schoolplein.
Ik zie haar ook echt proberen afspraken te maken maar haar steeds een afwijzend antwoord krijgen.
Ik vind dit zo vervelend werkelijk het snijd door je ziel,maar mischien komt dat ook doordat ik zoveel in mijn eigen herken, zelf was het bij mij niet anders vroeger.
Maar wat ik dan ook zo erg vind, ik kan haar er niet bij helpen, voel me zelf weer dat kleine meisje als ik haar zie worstelen.Blijkbaar heb ik dit voor mijn zelf ook nog nooit goed opgelost.

Wat zouden jullie doen om je kind hierij te steunen of te helpen?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
piba

piba

24-06-2009 om 12:20 Topicstarter

Cobi,.

Begin dit jaar heb ik het aangekaart bij de leerkrachten.Ze hebben er toen werk van gemaakt en toen was het wel iets beter.
Ze heeft ook problemen met lezen waar legelmatig hgpd gespekken over zijn.
Begin dit jaar namen in de gesprekken ook de vriendschappen mee.dit hebben ze op een laag pitje gezet omdat men van gedachte was dat het goed ging(grrrrr)
wat je zegt is waar, ze heeft niet veel vriendinnen nodig maar ze heeft een poosje 1 vriendinnetje gehad waar ze erg veel mee speelde.
Deze zoek (naar mij idee) haar alleen op als het "nodig is"en laat haar net zo makkelijk weer vallen.
Ik heb hulp met haar gezocht betreffende haar onzekereheid en faalangst.
Toevallig moeten we daar deze week na 3 maanden weer naar toe.
Het contact zoeken is een poosje beter gegaan.mischien na zo een sessie weer iets beter gaat.
Het is niet dat ze gepest word maar op één of andere manier valt ze niet op ofzo.
Ze zit op pony les, en op acro(acrobatische gym) maar het is een kind die zit makkelijk laat over bluffen of aan de kant schuiven en dat merk je in de team sporten dan ook.
Ze voelt zich niet fijn,schuchter en durf niet zelf de voorhand te nemen.
We zijn nu druk aan het nadenken wat voor haar wel een goede club/spot zou wezen naast de pony les,daar hebben we dan de zomer vakantie voor.

Hillary

Hillary

24-06-2009 om 13:12

Voetbal

Onze dochter zit nu een jaar op voetbal. Was ook 8 toen ze begon. Ze is wel een jaar langer bij de f-jes gebleven (= leeftijdscategorie), dat mogen meisjes. Ze is klein van stuk en pas net begonnen itt de meeste jongens die al wat langer voetbalden. Wij hebben een grote vereniging, dus voor elk niveau is er wel een passend team. Het heeft haar lichamelijk en geestelijk echt goed gedaan. Ze heeft de beste conditie van haar klas van de meisjes en van alle de op 2 na beste (shuttleruntest/piepjestest doen ze eens per jaar op gym). Ze kan tegen een stootje, duwtje of val, dat gebeurt nou eenmaal wel eens op voetbal. En ze kan er tegen als iemand iets vervelends zegt, dat gebeurt ook wel eens in het heet van de strijd. Voordeel is ook dat als je als meisje leuk kan voetballen en je hebt niemand om mee te spelen, je ook makkelijk met de jongens mee kunt spelen en die zijn wat minder moeilijk van ik speel al met hem dus niet met jou. Daar geldt gewoon hoe meer zielen hoe meer vreugd. Mijn dochter is overigens opeens ongekend populair bij de meiden uit groep 8 (ze zit zelf in groep 6), sturen haar berichtjes op hyves, fietsen langs ons huis. Ik begrijp er niets van, volgens mijn dochter komt dat omdat ze haar "schattig" vinden, volgens mijn zoon omdat ze haar oudere neef in groep 8 leuk vinden. Dusseh als ze nog een goed ogend ouder familielid op school heeft opent dat ook perspectieven

amk

amk

24-06-2009 om 14:19

Scouting

ik zou denken dat scouting een goede is voor haar, daar draait alles om samen en niet buiten de bootvallen.
En je doet er heel veel verschillende leuke dingen.

Rafelkap

Rafelkap

24-06-2009 om 14:28

Toneel

Ik zou een schuchter kind op toneelles doen (als het kind dat leuk vindt tenminste). Zelf bloeide ik vroeger ook op door toneel te spelen, juist leuk: rollenspelen, lekker gek doen. Het zou misschien kunnen helpen uit haar schulp te kruipen. Aan de andere kant is het ook gewoon goed zoals ze is, zolang ze er zelf geen last van heeft.

mar-ank

mar-ank

24-06-2009 om 14:48

Net zo

Mijn dochter was net zo toen ze in groep 3/4 zat. Ze kon met iedereen wel opschieten, werd niet gepest, maar had ook geen vriendinnen, en deed vaak op het plein helemaal niet mee. Durfde ook niet, omdat ze (door gebrek aan ervaring) vaak niet precies wist hoe alle spelletjes precies gespeeld werden. En ze wil het precies weten voor ze mee durft te doen.
Nu zit ze in groep 6 en gaat het een stuk beter. Ze valt wat beter in de (zelfde) groep, heeft haar eigen plekje veroverd, en wordt geaccepteerd zoals ze is. Kan met een aantal meisjes goed opschieten, al zijn het geen hartsvriendinnen en neemt ze ze zo goed als nooit mee naar huis. Ze zit op zwemclub, maar daar zijn de meeste kinderen ouder, en bovendien wonen ze niet in de buurt. Ze zit ook op turnen en daar heeft ze net een meisje leren kennen die maar 1 straat verderop blijkt te wonen, en daar speelt ze nu bijna dagelijks mee.
Twee jaar geleden voelde ik me net zo rot als jij nu. Maar ik zie nu dat het met het ouder worden 'vanzelf' beter wordt. Sterkte, want ik weet; het is niet makkelijk!

Tirza G.

Tirza G.

24-06-2009 om 15:50

Of denk eens aan

dans, en dan met name streetdance. Hier zijn al teams voor hele kleintjes, vanaf 6 jaar. Is een wat "stoere" manier van bewegen, waarbij je goed rechtop moet staan en brutaal moet kijken enzo. Dat kan erg stimulerend werken.

Tirza

Tineke

Tineke

24-06-2009 om 19:49

Ander advies

Ik zou juist niet de dingen opzoeken waar ze 'stoerder' van zou moeten moeten. Ze is goed zoals ze is, waarschijnlijk een gevoelig en verlegen meisje. Een ideaal klantje om harp te leren spelen. Daarin is ze dan waarschijnlijk uniek in haar klas, of zelfs op haar school. Dat kan bergen zelfvertrouwen geven, daar groeit ze van. En zo leert ze ook heel gelukkig te zijn als ze alleen is. De harp als vriendinnetje. En dan is het natuurlijk hartstikke leuk om andere kinderen te ontmoeten die harpspelen. En huppatee, daar is dan ook een hartsvriendin.

even ano

even ano

24-06-2009 om 20:17

Goh...

Hier vandaag een heel gesprek gehad met zoonlief over het zelfde...

Hij zit in groep 6 en valt ook buiten de boot. Hij wordt niet gepest en in de klas ook wel geaccepteerd (of getolereerd?), maar afspreken wil maar niet lukken. Iedereen heeft steeds andere plannen als hij ze vraagt .

De juf heeft er erg veel energie in gestopt (mede op verzoek van mij), maar het heeft alleen maar averrechts gewerkt. Vroeger sprak hij ook niet af, maar was hij er ook niet echt mee bezig. Nu heeft hij echter flink zijn best gedaan om af te spreken en is erg verdrietig omdat niemand hem wil.

Ik zit er ook erg mee in mijn maag en heb vandaag dus een lang gesprek met hem gevoerd hierover. Waarbij de traantjes dus ook rijkelijk gevloeid hebben.

Ergens snap ik wel waar het probleem zit. Hij is gewoon anders dan de jongens in zijn klas. Dat zijn een beetje van die branieschoppers en hij is een vrij serieus, leergierig en gereserveerd jongetje. Niet echt kwaliteiten waarmee je volle zalen trekt onder leeftijdgenoten dus.

Nu zijn in het begin van dit schooljaar de klassen door elkaar gegooid en ik heb eigenlijk altijd al mijn twijfels gehad, volgens mij had hij meer aansluiting met de kinderen die naar de andere klas gegaan zijn. En vanmiddag hebben we daar dus ook even over gesproken. Hij wilde in eerste instantie eigenlijk in deze klas blijven, maar nadat hij er even over nagedacht had kwam hij ook tot de conclusie dat hij in de andere klas meer "vrienden" had. En hij heeft van beide klassen een lijstje gemaakt van kinderen waarmee hij wil afspreken. En laat het lijstje van de parallelklas nou ongeveer 3x zo lang zijn...

Voor mij is het dus duidelijk. Ik ga vragen of hij volgend schooljaar in de andere klas gezet kan worden. Of nou ja duidelijk.... Duidelijk is in ieder geval dat het zo niet langer kan en dat ik hem zo niet nog 2 jaar laat doormodderen. Het is eigenlijk dus meer een soort van gecalculeerde gok dus.

Bovendien overweeg ik hem op kanjertraining te doen. Ik heb van de juf een heel boek werk geleend over pesten en dit was een van de tips eruit.

Een echte oplossing heb ik dus niet voor je. Ik denk dat je niet meer kunt doen dan hopen dat ze ooit hun innerlijke kracht vinden en zo toch hun weg gaan vinden. En ze daarbij ondersteuen.

Hij zit trouwens ook op voetbal en heeft hier in de buurt wel wat vriendjes en vriendinnetjes. En dat scheelt denk ik ook wel. Hij heeft in ieder geval niet het idee dat hij helemaal alleen staat.

Maar ik blijf het moeilijk vinden....

piba

piba

24-06-2009 om 20:35 Topicstarter

Mar-ank,

Het is of je mijn dochter beschrijft,ergens wat gedoemt is te mislukken zal ze niet aan beginne.
Nee eerst zeker weten of je het kan,daarna evt doen.Ze is erg serieus,is is al te lenig dus het duikelrek is ook al niets.
Tegewoordig knikkert ze wat met jongetjes,wat ze ook leuk vind om mee te spelen.
Wat ze ook vervelend vind is de regie uit handen te geven,mee doen in een spel(wat ze overigens met haar zusje wel volop doet) het lijkt of ze niet kan spelen.
Vroeger als baby al altijd bij haar moeder zijn.

Ik hoop zo op een sucses verhaal dat ze met de begeleiding die ik haar bied met kynesiologie haar vertouwen zal vinden en net als jou dochter over een paar jaar gewoon 1 of 2 vriendinnetjes heeft..

piba

piba

24-06-2009 om 20:39 Topicstarter

Even-ano

Ik herken je verdriet,soms loop ik naar huis en kan ik wel jaken als ik haar zie modderen op het plein.Ik kan het op dit moment ook niet loslaten, het doet zo een zeer en het lijkt of die onzekerheid bij mij weerspiegelt,het komt dan bij mij ook gewoon weer terug.
Het enige wat ik kan doen is haar vertellen dat ik het begrijp, dat het ook moeiljk is maar dat ze vooral moet blijven wie ze is, want ze is een dood goede meid die erg veel van dieren houd en daar ook graag mee omgaat.Je kan haar vertrouwen want een afspraak die we maken staat vast,echt geen kind die in 7 sloten tegelijk loopt.
Wees daat dan blij mee zeg ik steeds tegen mijn zelf, en dat ben ik ook maar willen we niet allemaal heel erg graag een beetje popie jopie kinderen!?

Fraz

Fraz

24-06-2009 om 21:56

Ook hier

een meisje van 10 waarbij het niet echt lijkt te lukken om aan anderen te laten zien wat voor leuk kind het is. Ze wordt niet gepest maar echt aansluiting vind ze niet. Deels door haar zelf denk ik (soms te kieskeurig, soms te afwachtend, zelf geen stappen ondernemen ). Ze had in de middenbouw (groep 3/4/5) 2 goede vriendinnen.

Eentje bleef echter zitten en bij de overgang naar de bovenbouw (6/7/8) is dochter in een andere groep gezet als haar andere vriendin (vriendin was te overheersend en dat klopte ook wel). Afgelopen jaar is dus een moeilijk jaar geweest voor haar en heeft ze geen nieuwe vriendinnen gemaakt en 1 vriendin verloren. Nu komt die andere vriendin helaas ook niet bij haar in de stamgroep (foutje van school en vriendinnnetje vond het oke dus geen stappen verder ondernomen)

Deze zomervakantie gaat ze nu een weekje naar Sterkamp (tip had ik hier van iemand gekregen) en dan hoop ik dat ze net wat sterker in haar schoenen komt te staan en wat meer aansluiting vind. Ook omdat ze niet meer de jongste in stamgroep is maar middelste (groep 7). Maar goed al met al blijft het moeilijk om je kind alleen te zien rond lopen in de pauzes en bijna nooit een speelafspraakje te zien maken.

Marloes

Marloes

25-06-2009 om 12:40

Twee dochters

en alletwee buitenbeentjes. De oudste kan/kon het niet schelen, die vond niks aan die andere kinderen, want die wilden niet doen wat zij leuk vond (en omgekeerd uiteraard).
Jongste probeert alles om maar mee te mogen doen... en mag dan alsnog niet, want ze merken wel dat het niet van harte gaat (het meedoen wel, maar wat ze doet niet).
Oudste heeft op de middelbare pas haar stek gevonden, maar dan ook meteen voor 200%. Jongste trekt zich hieraan op; hele vrienden zijn beter dan halve/nood vrienden en sommigen moeten wat langer zoeken.
(maar het blijft moeilijk om te zien!)

Even-ano

Even-ano

25-06-2009 om 14:29

Tja

Dat is een echt dilemma.

Aan de ene kant ben ik wel trots op mijn stuudje. Hij is ook echt zo'n kind dat niet in zeven sloten tegelijk loopt en die je wel om een boodschap kunt sturen.
Heel anders dan mijn dochter die dat allemaal niet heeft.

Maar daardoor is hij dus ook een kind dat je makkelijk over het hoofd ziet (is echt een valkuil hier) en dat zal in de klas dus ook wel zo gaan. Dat is trouwens ook een beetje in een notendop de visie van de juf.

Dus ja aan de ene kant ben ik wel blij dat hij niet zo'n jongen is die de hele dag in het park rondhangt, rotzooi en ik weet allemaal niet meer uithaalt. Maar aan de andere kant: net omdat het allemaal zo heel erg duidelijk is dat hij dat soort dingen echt nooit zou doen (is aan zijn gezicht af te lezen zeg maar...) is hij niet echt populair onder zijn machoklasgenoten. Ik denk dat zijn leven wel wat makkelijker zou zijn als hij wat meer "schwung" zou hebben. Maar ja, dat zit er niet in en is er van buiten af ook niet in te brengen. En ik herken het ook echt. Ik was vroeger ook wel een beetje zo en mijn man al helemaal. Dus ja wat kun je dan nog van je kind verwachten?!

Het doet inderdaad echt zeer. Ik zou het zo graag van hem overwillen nemen en het voor hem willen regelen. Maar dat gaat helaas niet... Ik ben ook echt iemand van de actie, afwachten is niet zo mijn ding. Vandaar dus ook de klassewissel en de kanjertraining. Of het ook iets gaat opleveren is dan natuurlijk ook nog maar de vraag.

Ik hoop in ieder geval maar dat ik hem genoeg eigenwaarde kan meegeven zodat hij stevig genoeg in zijn schoenen staat om zijn eigen weg te volgen en daarnaast durft te laten zien dat hij op zijn eigen manier ook leuk, bijzonder, grappig en interessant is. Alleen het hoe is dus nog een beetje zoeken....

Mijn man zei trouwens gister dat hij daar vroeger eigenlijk niet zoveel problemen mee had. Hij had genoeg aan zichzelf (en aan zijn tweelingbroer). Het kan dus wel....

picobello

picobello

28-06-2009 om 21:39

Probeer eigen gevoel

buiten te sluiten, kind heeft behoefte aan steun en geen medelijden. Maar ook uit eigen ervaring weet ik dat het best lastig is.Oudste heef thier ook 2 jaar met haar ziel onder haar arm op school gelopen en was bijna altijd alleen, school deed hier niets aan.frustrerend, maar gaf wel aan dat de school dus niet geschikt was voor haar.
Toneelles heeft heel veel geholpen, ook een stuk zelfacceptatie ( ik ben niet zo populair, maar ik mag er wel zijn).Na wisseling van school is het kind 100 procent veranderd en is een zelfverzekerde dame geworden.Ze vindt contact leggen nog steeds wel lastig, we spelen soms rollenspelen, kan je goed oefenen in wat kan je zeggen tegen iemand, hoe reageer je hierop ect.

dochter 2 heeft echter het tegenovergestelde, daar hangen vriendinnen echt aan haar kont, ze kent iedereen overal ( tot frustratie soms van de oudste), kletst met iedereen, mensen komen echt op haar af. Ze wordt er zelf soms moe van.

Sterkte, je kind heeft jouw vertrouwen nodig dat het allemaal goed komt.

Balletmama76

Balletmama76

02-07-2009 om 20:34

Inderdaad, dans is een goed idee

Dochterlief was heel erg verlegen totdat zij met 6 op dansles ging. Geleidelijk werd zij steeds opener en vrijer en nu, met bijna 9, zie ik haar en denk: "Was deze kind echt ooit verlegen?"
Zij kletst met iederen, heeft vooral op dansschool veel vrienden gevonden, ook oudere meisjes.
Laatst kreeg zij van de star-danseres van haar balletschool, een meisje van 21, een vriendenuitnodiging op Hyves, zij en dit meisje kunnen erg goed met elkaar opschieten.
Zij is dan wel een kind, dat niet veel om "in" zijn geeft en lekker haar eigene overtuigingen en meningen heeft en dat vind ik ook goed zo. Heel volwassen in sommige opzichten.

Maar dans kan een meisje inderdaad meer zelfstbewusstzijn geven, bij ons was het effect dan misschien extreem. Maar ik ben er niettenmin erg blij mee.

MaximeM

MaximeM

03-07-2009 om 09:20

Bij ons ook dansen

Hoi,

Bij ons gaf de dansschool ook een goede zet in de rug voor het zelfvertrouwen van onze dochter. Natuurlijk gaat dit misschien bij sommige dansscholen beter dan bij andere, maar de dansschool van mijn dochter vond ik top. Ze moesten eigenlijk vanaf les 1 al voor elkaar dansen (alleen) en als je dat niet durfde werd er geen druk op uitgeoefend. Het leuke was dat mijn dochter al gauw toch ook graag net als de rest even haar dansje wilde laten zien en ze raakten zo gewend aan 'publiek' (totaal anders dan toen ik danste....1 jaar oefenen zonder publiek en alleen groepsgewijs, dus àls je dan een keer moest optreden, dan stond je met knikkende knieeen)
Nou ja, in ieder geval is het voor je kind leuker om je ook eens in een andere groep kinderen te begeven en het geeft gewoon weer nieuwe vrienden (zelfde interesse in dansen) en zelfvertrouwen. (mijn dochter deed streetdance met veel optredens het hele jaar door)

Maxime

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.