Mijn kleine driftkikker van 4,5
mijn meisje van 4,5 is een hele handvol. Ze is geboren en getogen, tot nu toe in spanje en heeft het beroemde temperament. Niet luisteren, ontzettend grote mond, en alles zelf willen doen. Als zij nou de enige was in ons gezin (ze heeft een broer van 15 maanden die nog steeds niet slaapt), en ik niet hoefde te werken, het geen zomervakantie was (die duurt hier in Spanje 3 maanden..) en ik fijn uitgerust en een vrolijke moeder was.... Volgens mij heb ik alle redenen van het gedrag van mijn dochter net opgeschreven, plus het feit dat ze inderdaad 4,5 jaar is.
maar nu de andere kant. Ze is ontzettend verlegen, durft niets te zeggen. Als je haar ogen ziet als we ergens bij anderen zijn, vol angst en onzekerheid, dat doet gewoon pijn om te zien.
Nu ben ik dus niet de meest geduldige moeder en haar vader heeft nog minder geduld. Ze zit regelmatig op de kruk en ik moet me vaak inhouden om niet te schreeuwen tegen haar. soms voel ik me zo schuldig dat ik denk dat haar gedrag mijn en onze fout is.
Maar hoe kan ik dit veranderen?
een redelijke wanhopige mam van 2
Herkenning
Beste Julie,
Al een poosje loop ik rond met wat vervelende gevoelens (schuld, irritatie, bezorgdheid enz) over het gedrag van mijn dochterje. Vanochtend heb ik besteed aan het lezen van internet forums en artikelen over kleutergedrag. Wat een herkenning! En wat voelt het fijn om te weten dat ik niet de enige ben! En mijn dochtertje is ook .... 4 en een half! Het lijkt wel een supervervelende leeftijd.
Het is lastig om een tip te geven over het gedrag van je 'driftkikkertje', maar ik hoop dat de herkenning alleen al wat helpt. Bij mij in elk geval wel ...
Gevolgen
wat mij het meest zorgen baart is wat het effect op langere termijn zal zijn. Ik was zelf als klein meisje ontzettend verlegen en onzeker, ik vond dat echt een ramp en wil dat echt niet voor mijn dochter. maar de teugels laten vieren lijkt mij gewoon geen optie, een verwend nest is ook niet leuk. En wat me ook zorgen maakt wat de invloed van onze ruzies met haar is op onze zoon van 15 maanden. Hij valt helemaal stil dan en zit maar een beetje toe te kijken. Het beinvloed de sfeer in huis ontzettend en ik vind het vreselijk. Nu lijkt het alsof zij ook liever niet thuis is, ze gaat erg graag bij vriendinnetjes spelen, als we op pad gaan met vrienden gaat ze bij hun in de auto zitten. is dit ook herkenbaar?
Duidelijke regels en structuur aanbrengen
Ik denk dat het hoog tijd wordt om duidelijke regels en structuur aan te brengen. Maar ook om bij jezelf te raden te gaan waarom je totaal geen geduld op kunt brengen voor je dochter (en je man nog minder schrijf je). Dan gezamelijk een aantal basisregels opschrijven waar ze zich aan moet houden. Bijv. na 2 waarschuwingen nog niet luisteren is 5 min. op de trap/kruk/of waar dan ook, niet van tafel voordat iedereen klaar is met eten, niet altijd het laatste woord willen hebben, grote mond is zonder waarschuwing 5 min. stoel/trap. Dit zijn natuurlijk zo maar wat voorbeelden, er zijn er in iedere situatie nog meer te verzinnen lijkt mij.
Laat je niet verleiden tot discussies en grote ruzies met deze dame, ze is 4,5 jaar schrijf je, ze moet gewoon luisteren (en dat gaat lang niet altijd vanzelf, helaas spreek ik uit ervaring). Het lijkt me voor je zoontje niet goed om voortdurend heftige woordenwisselingen te moeten meemaken tussen jullie en je dochtertje. Lijkt me behoorlijk intimiderend voor hem. Sterkte met je temperamentvolle dame, maar laat het geen excuus worden om van alles door de vingers te zien, jullie zijn de ouders en bepalen de regels. Steun haar daarentegen overduidelijk als ze dingen beangstigend vindt of verlegen is. Thuis uit ze de frustratie omdat het voor haar daar "veilig" is.
Ik ook
Hoi Julie,
Ik heb precies dezelfde combinatie, een dochtertje van 4,5 en een zoontje van 15 maanden. Hoewel ik het zwaar vind en regelmatig twijfel of er dan niets goed gaat in de opvoeding, probeer ik mij echt voor te houden dat ze pas 4,5 is EN dat ze structuur nodig hebben.
Het is een lastige fase maar ik denk dat wanneer de structuur duidelijk is, dat het dan het snelst over is.
Ik heb net de teugels weer wat meer aangetrokken en we gaan weer helemaal voor de vaste regels. Je kunt gewoon merken dat ze dat dan even nodig hebben.
Vwb mijn zoontje, hij gaat soms met mijn dochtertje meehuilen wanneer zij overstuur is, dat merk ik wel aan hem en verder zie ik wel dat hij extra op gaat letten, maar ik heb niet het idee dat hij bang is.
Waar ik trouwens wel vreselijk om kan lachen is dat wanneer zij dan in de hoek moet staan met haar handen op dr rug en met dr neus in de hoek.. dan gaat hij precies zo achter haar staan, handen op zn rug en dan met zn buik tegen haar rug.
Dan vloeit er ook wel weer een hoop boosheid weg.
Ik moet er op dit moment weer op letten dat ik haar corrigeer vóórdat ik echt boos wordt. En het scheelt als je dan inderdaad vaste regels en concequenties hebt.
Succes
Andere aanpak
"ze moet gewoon luisteren" vind ik wel erg kort door de bocht.In essentie waar, uiteraard, maar onze persoonlije ervaring is juist dat we wellicht iets te strak waren. Sinds een ruime week zijn we wat soepeler en alles verloopt nu beter.
Bijvoorbeeld: het is tijd om te eten. Je roept 5 minuten van te voren: we gaan straks eten. "okee mama". 5 minuten later: "het eten is nu klaar, we gaan aan tafel."
"maar ik moet nog dit afmaken"
"we gaan echt nu aan tafel, ik heb je gewaarschuwd, nu is het tijd"
"maar ik mot ECHT dit nog afmaken"
"X, dit is de laatste keer, als je niet luistert, dan ...."
Dit was dus het scenario dat dikwijls voortkwam tot een week of 2 geleden. Soms kwam er echt een gilpartij, andere keren ging het goed.
Maar 4,5 jaar is juist de leeftijd dat ze van alles over zichzelf ontdekken, ze realiseren zich dat ze meetellen. Als volwassene zou je ook iets later aan tafl komen als je nog iets af moest maken.
Wij laten sinds kort de teugels juist iets varen. Iets zeg ik ... In bovengenoemd voorbeeld had dochterlief 30 seconden nodig om alsnog aan tafel te komen. Is dat erg?
Korom: in essentie heb je natuurlijk gelijk: ze moet gewoon luisteren. Maar aan de andere kant heb je ook te maken met een mensje die ook recht heeft op haar mening. In SOMMIGE situaties kun je haar de speelruimte geven. Dit werkt voor ons.
En: blijven herhalen. Zo neutraal, zakelijk mogelijk. Dit blijkt bij ons te werken. Dus in plaats van boos worden als ze haar speelgoed niet wil delen, gewoon stug blijven uitleggen waarom dat niet leuk is. Neutraal, je legt immers iets uit aan een kind van 4,5 dat alles nog moet leren.
Althans, dit werkt bij ons.
