Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Knoop in maag

Knoop in maag

08-09-2009 om 12:37

Wie beurt me wat op? Kind loslaten.

Wie beurt me even op?

Zoveel eerste keren, je kind loslaten vind ik zoooo moeilijk.
Overmorgen heeft ze (bijna 5 jaar) haar eerste echte kinderfeestje. Ik vind het een beetje overdreven, maar ze gaan een kilometer of 30 verderop in een bos een speurtocht doen en daarna ergens eten. (waarom gaan ze niet gewoon koekhappen in de tuin!) Moeders had mij vorige week al gevraagd of ik dat goed vond, voordat mijn dochter ervan hoorde, dus dat was wel ok. Ik heb ja gezegd, leuk, haar eerste feestje. Belangrijk dat ze vriendjes heeft etc.

Maar nu vliegt het me behoorlijk aan. Waarom meteen 30 km verderop? Ons kind is nog nooit met iemand anders in de auto geweest.
Vader ken ik alleen van in het voorbijgaan, wat is dat voor type? Geef ik mijn kind zomaar aan een vreemde mee? Straks is het zo eentje die een paar biertjes drinkt tijdens het eten (verzin ik zelf hoor, geen enkele aanwijzing). Ze gaan met 2 volwassenen en 4 kinderen, dus heel netjes. Stoelverhoger mee.

En toch. Zit ik hier met buikpijn de meest verschrikkelijke gedachten weg te duwen. Ik kan natuurlijk wel alsnog nee zeggen. (nouja, natuurlijk...) Maar wat doe ik mijn kind daarmee aan? En mezelf? Ooit zal zoiets als dit toch een keer gaan gebeuren. Ben ik overdreven angstig? Moet ik mezelf hieroverheen zetten of eraan toegeven? Ik zit zelfs te "hopen" dat ze een beetje ziek zal zijn, 1 dag.

Bleh. Loslaten is het allermoeilijkste wat er is. Ik voel me er gewoon ziek van. Terwijl.. waar gaat het nu helemaal over?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Rafelkap

Rafelkap

08-09-2009 om 12:54

Herkenbaar

Heel herkenbaar hoor. Nu is mijn zoontje (4) nog niet naar een feestje geweest, maar wel met school een dagje uit en dan probeer ik ook maar erop te vertrouwen dat alles goed gaat.
Maar ken je de ouders niet, heeft je dochter er nog nooit gespeeld? En die moeder kan je wel, je kan haar toch zeggen dat je het best moeilijk vindt, wie weet kan zij jou helemaal gerust stellen, dat ze goed op je dochter let en jou belt als er iets is.

Knoop in maag

Knoop in maag

08-09-2009 om 12:56

Rafelkap

Hoi, bedankt voor je reactie. Moeder ken ik wel, onze dochter heeft al meerdere keren bij ze thuis gespeeld.
Ik ga het inderdaad maar tegen haar zeggen. Ze herkent het vast ook.

Polly Shearman

Polly Shearman

08-09-2009 om 14:02

"dat is gelukkig heel normaal"

Geloof mij maar, ik denk dat elke moeder diezelfde knoop in de maag voelt bij het eerste feestje. Uitstellen heeft geen zin, want dat eerste feestje gaat hoe dan ook komen.
Vertel gewoon aan de ouders dat je het zelf zo spannend vind, en of je ze misschien mag bellen om te vragen hoe het gaat? of smsen?? Dat vond ik zelf ook altijd fijn, even een berichtje dat alles goed gaat.
sterkte!
loslaten doet zeer, maar het word makkelijker.
greot, polly

tonny

tonny

08-09-2009 om 14:23

En een schoolreisje?

Hoe kijk je daar tegenaan?

Ik snap je gevoel, maar probeer realistisch te blijven!

tonny

Knoop in maag

Knoop in maag

08-09-2009 om 14:31

Schoolreisje

Ja, daar zie ik nu al tegenop
Ik weet van mezelf dat ik de neiging heb om me soms nogal mee te laten slepen door mijn gevoel. Daarom zoek ik in voorkomende gevallen ook graag de realiteit op, zoals hier op OOL. Ik wil absoluut geen angstige, overbezorgde, overal gevaar ziende moeder worden die haar kind dingen verbiedt uit irrationele angst. Maar waar precies de scheidslijn tussen irrationeel en rationeel ligt, ben ik aan het onderzoeken. gelukkig weet ik zelf wanneer ik doorsla maar aan dat gevoel komt niet zomaar een eind.

Guinevere

Guinevere

08-09-2009 om 14:41

Doorbijten

Ik ben toch van mening dat je even moet doorbijten. Dit is de eerste keer van een lange serie keren dat je je kind aan een ander moet toevertrouwen. Zéker met kinderfeestjes, waarbij allerlei leuke uitstapjes gemaakt gaan worden met de auto. Maar het kan natuurlijk ook gebeuren dat je dochter na school bij een kind gaat spelen en dan meerijdt in de auto.
Ik heb mijn zoon ingepeperd dat hij áltijd de autogordel moet dragen, ook al zit de rest los in de auto ("dom en gevaarlijk he!"). En verder zul je toch moeten uitgaan van de goede intenties van de "gast"ouder.
Overigens: laatst nam ik een bevriend jongetje zonder zwemdiploma mee naar het zwembad. De moeder gaf pas toestemming om hem mee te nemen nadat ze volledig overtuigd was dat ik 'm geen seconde buiten beeld zou laten gaan, en hij never nooit zijn zwemvleugels mocht afdoen. Dat laatste heeft me een pittige discussie opgeleverd met de jongen in kwestie, maar ik heb niet toegegeven. Moraal: bespreek je zorgen gewoon met die ouders, vermoedelijk krijg je alleen maar begrip van ze (en geruststelling).

liora

liora

08-09-2009 om 15:40

Ehh

Sorry, maar als je de scheidslijn tussen irrationeel en rationeel zoekt, dan ben je er ver uit de buurt. Dit is volkomen irrationeel. Je kent die moeder nota bene! En vier kinderen met twee ouders, dan hebben ze echt wel overzicht.

Ik vind het vreemd dat je kind nog nooit bij iemand anders in de auto is geweest. En schoolreisjes inderdaad: 30 kinderen met vier begeleiders of zo.

Ik vind dit inderdaad overbezorgd en ook een tikje hysterisch. Let go!

Liora

Vic

Vic

08-09-2009 om 16:15

Ach, die eerste schoolreis

Mijn oudste zat nét twee weken op school en mocht toen op schoolreisje naar Kon. Julianatoren. Even slikken, eerlijk waar, maar ja het kind was 4. En kinderen van 4 gaan naar school, dus ook op schoolreisje. En ze krijgen partijtjes, leuk toch zo'n eerste feestje! Dit gaat nog wel even door hoor. Eerste keer alleen boodschappen doen, voor het eerst een kwartiertje alleen thuis. En je moet je kind ook de ruimte daarvoor geven, om erachter te komen dat ze zelf dingen kan ondernemen, zonder haar moeder. Dat is goed voor het zelfvertrouwen.

liora

liora

08-09-2009 om 16:22

Pandia

Hoi Pandia,

Inderdaad zijn er kinderen van vijf die nog nooit in een andere auto hebben gezeten, nog nooit een dagje op stap zijn geweest zonder ouders, maar dat vind ik dus nogal klef en hysterisch.

Liora

Knoop in maag

Knoop in maag

08-09-2009 om 16:26

Nou liora

Ik voel toch de neiging om me te verdedigen. "Sorry, maar als je de scheidslijn tussen irrationeel en rationeel zoekt, dan ben je er ver uit de buurt. Dit is volkomen irrationeel."
Ja, dat besef ik ook! Maar hoe kom ik van dat rotgevoel af! Juist omdát het irrationeel is. Ik wil niet zo'n overbezorgde moeder zijn, zoals ik al schreef. Ik ben erg blij te lezen dat anderen het herkennen, en tegelijk me adviseren om eroverheen te stappen. Op deze reacties had ik gehoopt, want stel dat iedereen had zitten beamen dat het zo gevaarlijk was, dan was ik nog veel bezorgder geweest.

"Ik vind het vreemd dat je kind nog nooit bij iemand anders in de auto is geweest."

Dat is gewoon nooit aan de orde geweest, geen bewuste keuze.

Overigens is het gevoel al wat gezakt, mede omdat mijn dochter zo trots als een pauw zojuist met haar uitnodiging thuiskwam.

Ik heb gewoon slecht geslapen en ben ongi, dan dringen die gevoelens veel dieper door.

Knoop in maag

Knoop in maag

08-09-2009 om 16:28

Klef en hysterisch?

ik ken je als een aardige en sympathieke OOLer, (en jij mij ook) maar dit vind ik niet zo aardig van je! Ben je soms ook ongi

Knoop in maag

Knoop in maag

08-09-2009 om 16:53

Pelle

bedankt! Je hebt helemaal gelijk (behalve dat het alleen maar provinciale weg is....)
En inderdaad een 7 persoons auto.

Vic

Vic

08-09-2009 om 16:54

Ik snap wel waar het vandaan komt

Er komen ook wel eens vragen over kleuters die voor het eerst naar school gaan, en die het oh zo moeilijk hebben en misschien maar beter een half jaar halve dagen kunnen. Sommige moeders, zoals bijvoorbeeld Liora en ik, moeten nu eenmaal werken voor brood op de plank en kunnen over dat soort vragen niet te lang door blijven mutsen. Nu is een partijtje wel heel iets anders dan school, maar als je over het algemeen (noodgedwongen) wat minder bovenop je kinderen zit kun je dat ook beter loslaten. En dat gaat dan ook gewoon goed, dus kun je van beschermende moeders denken dat die overdreven klef en hysterisch zijn.

knoop in maag

knoop in maag

08-09-2009 om 17:06

Eh vic?

Ik werk minstens 30 uur in de week, heb een eigen zaak die goed loopt en waar ik zeer druk mee ben, kind is vanaf 4 maanden naar de creche geweest en elke seconde die ze op school zit werk ik. Als ze naar dat feestje gaat ga ik dan ook echt niet op de bank zitten wachten tot ze terugkomt maar heb ik genoeg te doen. Het komt me zelfs wel goed uit een paar uur extra te kunnen werken. Ik zit echt niet boven op mijn kind. Maar sommige eerste keren, daar heb ik het moeilijk mee. Want naast die werkende, niet mutserige, zelfstandige, onafhankelijke, intelligente en rationele vrouw ben ik ook gewoon moeder. Ik heb er maar 1 en ik hou gigantisch veel van d'r. Mag ik?

Rafelkap

Rafelkap

08-09-2009 om 17:32

Doemscenario's

Beste Knoop in maag.
Trek het je maar niet aan, dat 'klef en hysterisch'. Je hoeft je echt niet te bewijzen tegen 1 zo'n opmerking.
Ik ben ook echt niet klef en hysterisch (ben een rustige, aardse dame) maar moest ook bij de eerste uitstapjes wel even slikken. Als mijn man wel eens laat thuiskwam kreeg ik ook wel eens fantasiën dat hij was verongelukt etc. etc. (doemscenario's), gelukkig weet ik dit wel weer 'om' te denken (veel tegen mezelf zeggen: zolang er niks aan de hand is geen zorgen maken). Ach en het zal wel wat te maken hebben dingen die ik heb meegemaakt.
Hebben er meer, waarbij er allerlei schrikbeelden door het hoofd vliegen, heeft er niks mee te maken of je een druk werkende dame bent die daar geen tijd voor heeft.

liora

liora

08-09-2009 om 17:55

Ok ok

Ok Knoop,

Sorry, ik kwam te hard uit de hoek. Mijn irritatie komt precies door wat Vic beschrijft. Ik stelde me meteen een moeder voor die haar kind nog niet eens naar de peuterspeelzaal had gebracht en inderdaad het kind het eerste jaar alleen ochtenden naar school liet gaan want het is allemaal zo vermoeiend.

Maar dat waren dus vooroordelen, niet terecht.

Blijft staan dat ik zeg: snap out of it!

Liora

Opbeuren

Voor haar is het leuk en goed. Jij kan bovendien dan lekker eens alleen de stad in, heb je dat al bedacht ? Of naar de kapper, de sportschool, lezen...

Wat fijn voor haar dat ze een 1e verjaardagsfeestje heeft en dat ze blijkbaar zo in de smaak valt dat ze mee mag !

Hebben jullie al samen een kadootje gekocht voor het kind in kwestie ?

Komt goed en je bent echt niet de enige met dit soort gevoelens. Ik zelf heb een tijd nog veel debielere dingen gedaan, ik ben bijvoorbeeld de eerste speelafspraakjes vanuit school altijd mee gegaan. Ik had gek genoeg ook geen hoe zo'n speelafspraakje dan zou verlopen, haha, de bedoeling was dus dat mijn kind bij een vreemde volwassene mee naar huis zou gaan en daar zonder mij zou gaan spelen. Ik vond het absurd ! En nu ach, honderden speelafspraakjes verder moet ik er erg om lachen.

nogmaals: het komt goed.

En 2 volwassenen op 4 kinderen, jeetje wat keurig verantwoord qua toezicht. Wat een werk ook voor die mensen om op die afstand een speurtocht te doen.

*bella*

*bella*

08-09-2009 om 23:02

Haha manda

Nu snap ik het dus eindelijk. Heb hier ook weleens in groep 1 meegemaakt dat een ouder gewoon méékwam met een speelafspraakje, en ik snapte er niets van! Niet dat ik het niet gezellig vond, ben niet zo moeilijk. En tuurlijk zijn er weleens vaker ouders meegekomen maar dan werd dat besproken of een reden genoemd, maar deze moeder kwam gewoon (met jonger kind) mee alsof dat zo afgesproken was zonder dat ik van iets wist. In mijn beleving had ik dus alleen vriendje uitgenodigd. (of liever nog mijn zoontje dan)
Afspraak was maar eenmalig want ze zijn later verhuisd (jammer voor zoon was leuk vriendje) dus ik weet niet hoelang ze met zoon meegegaan is haha.
Verder herken ik het niet zo. Ben wel weer zo´n muts die het lastig vond haar kinderen (héle dagen!!) naar school te laten gaan. En afspraakjes alleen maar omdat zoon dat lastig vond, bij dochter vond ik het niet moeilijk omdat ze het zelf niet lastig vond.

Ik herken het wel

Afgelopen weekend voor het eerst 2 nachtjes niet thuis bij man en mijn kleine meid (eh, ze is 3,5...) geslapen, had namelijk een weekendje weg met mijn koor. Gelukkig heb ik me er ongeveer een jaar mentaal op kunnen voorbereiden
Dus ik snap je heel goed, knoopje...!
(ben achteraf wel blij dat ik het gewoon gedaan heb)

Vonda

knoop in maag

knoop in maag

09-09-2009 om 08:50

Liora

excuses aanvaard.Ik vind het overigens wel een vreemde gewaarwording om direct na een ontboezeming van (over-)bezorgheid direct neergezet te worden als een niet-werkende, bankzittende en mutserige moeder. Had ik niet achter je gezocht. Maar voor jou moet het een eye-opener zijn dat zelfs Jouw Soort Mensen wel eens last heeft van kleffe en hysterische buien, dus is mijn bekentenis toch nog van waarde gebleken.

Jesse_1

Jesse_1

09-09-2009 om 09:53

Het ligt denk ik in je aard

De overbezorgde gevoelens herken ik zelf niet, maar mijn schoonmoeder is nog steeds bezorgd als haar kinderen (die dus zelf o.a. ook alweer volwassen kinderen hebben) bijv op vakantie gaan. Wij dienen dan ook door te geven dat we veilig op plaats van bestemming zijn etc, ze doet altijd alsof het een levensgroot wonder is dat iedereen weer heelhuids terugkeert . Zij ziet trouwens altijd eerst overal mogelijke doemscenario's. Maar zo IS ze.
Ik ben zelf niet door zo iemand opgevoed en zie (misschien daardoor) ook niet de mogelijk 'gevaarlijke' situaties. Ik ben heel makkelijk in loslaten en verbaas mij juist over moeders (/vaders) die daar veel moeite mee hebben.
Dat betekent m.i. niet dat ik minder van mijn kinderen houd. En ik heb wel weer andere rare dingen hoor , zo kan ik van de stomste dingen heel emotioneel worden. Bijvoorbeeld van de intocht van Sinterklaas (en de verwachtingsvol gespannen snoetjes van de kinderen).
Trouwens, ik vind een bosfeestje juist superleuk voor kinderen van een jaar of 5. En een stuk minder bewerkelijk dat een feestje in je achtertuin!
Jesse

knoop in maag

knoop in maag

09-09-2009 om 10:03

Overbezorgd

Ja, helaas betrap ik mij daar wel vaker op. De doemscenario's van Rafelkap zitten ook geregeld in mijn hoofd voor zo ongeveer al mijn dierbaren. Toch geloof ik niet dat ik mijn gedrag er door laat beinvloeden. Nee, anders: ik geloof niet dat mijn kind er last van heeft. Hoop ik heel erg.
Vanmiddag gaan we samen een kadootje kopen voor het jarige ventje.

knoop in maag

knoop in maag

09-09-2009 om 10:23

Blij

toch merk ik dat ik erg blij ben met alle nuchtere reacties. Dat helpt me om dingen in perspectief te zie en zelfs wat los te laten. Het zou fijn zijn als ik minder overbezorgd kon zijn, want het beperkt mijzelf soms wel. (met name in mate van ontspanning) Het maffe is dat ik een kennis heb die ik zelf vreselijk overbezorgd vind over haar kinderen, daar erger ik me soms vreselijk aan. Láát die kinderen toch eens, denk ik dan. Leg toch niet zo de nadruk op alles wat fout kan gaan. Zeggen ze toch? Dat je ergeren eigenlijk over jezelf gaat?

ik ben trouwens niet een super gevoelige muts en ook niet overbezorgd vind ik.

Maar het is lastig en het hangt ook erg van het kind en de situatie af. Mijn dochter van 6,5 is een dwarrelaar in veel dingen, die kijkt wel naar het verkeer maar kan het nog steeds niet goed inschatten ondanks mijn jarenlange inspanningen. Nu mag ze sindskort samen oversteken met de andere kinderen in de straat, maar of dat nou zo veilig gaat altijd. Er zijn hier 30km borden geplaatst, ik heb 30km stickers op de groenbak, de overburen hebben zo'n geel plastic mannetje geplaatst, niets helpt er blijven idioten door de straat scheuren.

Andere dingen om over wakker te liggen: Is ze wel gelukkig/heeft ze een positief zelfbeeld. Ben ik wel een goede moeder/groeit ze op in een warm gezin.

nou ja, ik zeg af en toe maar tegen haar dat als ze later vind dat we het verkeerd hebben gedaan ze dat vooral moet zeggen en dat ik dan de therapie wel betaal (en dan moet ze lachen want ik kijk er altijd heel raar bij).

Eens liora

Bij eerste lezing was ik het volledig eens met Liora. Klef en hysterisch gedrag klinkt als een passende omschrijving.
Mezelf zou ik dan als kil en afstandelijk moeten beschrijven want ik lig absoluut niet wakker van dergelijke 'eerste keren'. Ik vind het alleen maar hartstikke leuk voor mijn kinderen als ze weer eens wat nieuws gaan ondernemen. Ik houd zielsveel van ze maar heb geen enkele moeite met loslaten.

knoop in maag

knoop in maag

10-09-2009 om 08:54

Jaja

nou weten we het wel. Ik vroeg om me wat op te beuren, om mij dan als klef en hysterisch weg te zetten helpt niet echt. Fijn voor je dat je zo'n stoere moeder bent Triple, ga maar lekker tevreden met je zelf zitten zijn.

De noodzaak, om je kind zijn eigen leven te gunnen

Knoop,

Je raakt een heel wezenlijk punt in de opvoeding. De beroemde Poolse arts/pedagoog Janus Korczak heeft gezegd dat je je kind drie dingen moet gunnen:
1. zijn dood
2. zijn dag
3. zijn zichzelf zijn.

De toelichting heb ik alleen maar in het duits paraat:
"Drei Grundrechte habe ich herausgefunden:
- Das Recht des Kindes auf seinen Tod
(oder von der Notwendigkeit, ihm sein Leben zuzutrauen)
- Das Recht des Kindes auf seinen heutigen Tag
(oder vom Segen des gegenwärtigen Augenblicks).
- Das Recht des Kindes, so zu sein, wie es ist
(oder von der Notwendigkeit, dem Kind in seinem So-Sein zu
trauen)."

Ik vind het een prachtig citaat. Je eerste instigatie zal misschien afwijzend zijn, maar het is waar. Iedere dag gaat je kind verder bij je weg, al vanaf de geboorte. Het is allemaal onderdeel van één grote beweging, weg bij jou, in de eigen richting, op de eigen weg van het kind. Dat is zo natuurlijk en zo overbiddelijk!

Natuurlijk kun je verdriet hebben bij sommige stappen die je kind zet. Het weerwoord of onbegrip wat je in dit draadje over je heen krijgt hangt samen met de noodzakelijkheid voor je kind. Het idee dat je in je eigen belang je kind meer bij je houdt dan nodig, vanuit de beste intenties voor je kind, botst met de essentiele waarheid dat jouw kind van je af beweegt. En dat is heftig.

Maar je zou ook kunnen zeggen dat het mooi is. Je voelt je liefde voor je kind en je ziet zijn kracht om zelf zijn eigen weg te gaan. Twee botsende krachten.

Knoop in maag

Knoop in maag

10-09-2009 om 10:48

Rodebeuk, poeh

Bedankt voor je mooie bericht. een prachtig citaat waar ik om eerlijk te zijn even van volschoot. Weet je, je hebt helemaal gelijk. Jullie allemaal. Ik las zojuist mijn eerste posting nog eens terug en ik kan me inderdaad voorstellen dat die nogal klef en hysterisch overkwam. Ik was meteen geneigd om te denken: maar zo ben ik in het echt niet hoor! Dit geeft een scheef beeld! Maar mede dankzij jouw citaat denk ik: ben ik misschien meer zo dan ik zelf wil toegeven?
Het heeft me wel aan het denken gezet, ben ik niet te doemdenkerig? Ik weet het antwoord wel. Ja, ik ben te doemdenkerig. Dit is niet de eerste keer dat ik hiermee geconfronteerd wordt. Poeh, dit is wel even een met mijn neus op de feiten-moment.
Ik heb wel vaker gedacht dat het misschien komt doordat mijn vader volkomen onverwacht gestorven is toen ik 25 was. (en hij nog maar 50) Ik heb een zeer gelukkige en liefdevolle jeugd gehad en daar kwam in 1 klap een einde aan. Oke, ik was al wel volwassen, maar studeerde nog en leefde een echt studentenleven. Ik vraag me wel eens af of ik het wel goed verwerkt heb, ik merk dat ik in bepaalde situaties me erop voorbereid dat zoiets nog een keer kan gebeuren. Zou dat een verklaring kunnen zijn?

Rafelkap

Rafelkap

10-09-2009 om 11:15

Kan heel goed

hoi
Ja dat kan heel goed. Herken het dus ook, al ziet niemand dat aan me (kom dus niet hysterisch over ) want ik weet dat soort gedachten wel goed van me af te zetten. Ik ben op 8 jarige leeftijd mijn broer verloren, onverwachts en zonder enig afscheid, bij mij weet ik wel dat bepaalde 'doemdenkscenario's' hiervandaan komen. Accepteer dat je zo bent en probeer ook gelukkige scenario's te bedenken!

Mathilde

Mathilde

10-09-2009 om 13:30

Ja!

Denk er vooral aan hoe blij en enthousiast ze straks terug gaat komen van het feestje en hoeveel plezier ze zal hebben gehad! Zulke positieve scenario's helpen bij mij ook. Bij het eerste schoolreisje van dochter (met bus naar spring-klim-ren paradijs) dacht ik ook: help, ze is nog maar 4! Idem met een partijtje in een pretpark met 5 jaar. Beide keren heeft ze een geweldige dag gehad. Mijn manier om ermee om te gaan is om me samen met kind op zo'n dag te verkneukelen, dus samen allemaal leuke dingen te bedenken die er dan gebeuren. Het komt vast goed!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.