Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
pietie

pietie

29-09-2009 om 17:06

Enig kind en dat vind ik moeilijk

Onze zoon is enig kind en dat is een bewuste keuze.Maar ik merk dat ik het er soms best moeilijk mee heb.Overdag zit hij natuurlijk op school en is hij omringd met anderen ,maar na schooltijd is hij alleen.
Hij speelt 2 of 3 dagen in de week met vriendjes en 2 dagen in de week voetbaltrainen en op zaterdag wedstrijd spelen. Hij heeft dus genoeg , maar als ik zie dat andere kinderen met zijn allen naar huis gaan , vind ik het voor ons kind soms zielig.
Daar komt bij dat hij een hele lichte vorm van pdd-nos heeft en het soms moeilijk heeft.
Stel ik me aan , maak ik me druk om niks?? Of zijn er ouders die mijn gevoel herkennen??


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ilva

Ilva

29-09-2009 om 17:19

Terugdenken

Misschien moet je even terug denken. Waarom heb je bewust voor 1 kind gekozen? Daar zal toch wel een reden voor zijn geweest. En zo te zien heeft hij genoeg vrienden. Misschien vind hij het ook wel prettig dat het thuis lekker rustig is. En nu hij enig kind is kan je wel lekker veel aandacht aan hem geven. Wij hebben drie kinderen en aandacht verdelen is soms best moeilijk. Sommige kiezen niet bewust voor 1 kind en toch is het zo. Maak er het beste van. Het is zo, ga leuke dingen met hem doen en neem zo nu en dan een vriendje mee. Ik vind het soms wel jammer dat onze auto altijd vol zit, wij kunnen nooit een vriendje meenemen en dat is dan ook wel weer jammer. Alles heeft z'n voor en nadelen.

jippa

jippa

29-09-2009 om 22:16

Enig kind

Heb je dit ooit gelezen?
http://www.ouders.nl/xoff2000-01a.htm
Wij hebben ook 1 kind, niet omdat we daarvoor gekozen hebben, maar omdat het zo liep zal ik maar even zeggen. Ook ik heb mijn momenten dat ik het lastig vind. Maar vooral vanwege allerlei (voor)ooordelen denk ik, want die zijn nog steeds immens. En omdat ik zelf het heel fijn gevonden heb in een groot gezin. Maar als ik naar mijn dochter kijk leeft ze een supersociaal leven. En ik ken ook veel vrienden uit grote gezinnen die helemaal niet zo blij daarmee zijn als ze terugkijken. Ik probeer er dus niet teveel mee bezig te zijn. Dit is gewoon haar/ons leven. En we zijn heel happy met z'n drieen. Ik denk dat een positieve instelling heel erg belangrijk is in het leven en verder heb je het toch maar beperkt in de hand. Laat je vooral geen schuldgevoel aanpraten zou ik zeggen. Ook niet door mensen die zelf enig kind zijn en daar triest over zijn. Dat is heel rot voor ze, maar dat is niet het verhaal van jouw zoon. Misschien had hij het ook wel eens moeilijk gehad met een groter gezin toch? Het kan juist ook heel veilig voor hem zijn lijkt me. En volgens mij moet je ook echt niet altijd voor gezelschap willen zorgen hoor. Even alleen spelen of alleen zijn kan ook heel goed zijn vind ik.

Schuitje

Schuitje

30-09-2009 om 09:21

Herkenning

Hallo Pietie. Ik herken alles wat je zegt. Hier ook een bewuste keuze. En juist dat zorgt bij mij weleens voor een schuldgevoel. Als het medisch of lichamelijk niet kan of lukt, dan kan je er zelf niets aan doen. Maar wij hadden in pricipe wel een broer of zus kunnen regelen en wilden het niet.
Ook mijn kind heeft een druk sociaal leven met school, BSO en clubjes. En als we ergens heen gaan gaat er soms iemand mee. Maar een eigen broer of zus is toch leuker of anders. Of eigenlijk, makkelijker. Er is dan altijd iemand. Ook als je op vakantie bent en je kent de andere kinderen nog niet. Of als je spontaan naar een speeltuin of zwembad gaat zonder vriendje. Andere kinderen zijn namelijk wel altijd met meerderen. Althans, dat lijkt zo te zijn. Hoewel ik in de familie en vriendenkring heel veel enig kinderen heb, dus we zijn niet de enige.
Ik probeer me niet druk te maken. Dat helpt namelijk niet. Maar ik begrijp je wel.

shalil

shalil

30-09-2009 om 21:46

Zelf enig kind

Hallo Pietie, ik ben zelf enig kind en het heeft voor- en nadelen. Wat ik wel belangrijk vindt is om geen dingen te doen die je zou laten als je meer kinderen had. Dus zoek vakanties uit waar veel andere kinderen zijn (ik zat uren alleen in een rubberbootje bij toen nog Sporthuis Centrum) ga niet uitgebreid uit eten in een "netjes" restaurant, dat soort dingen.

Ik ben zeker niet ongelukkig eronder geweest en vriendinnen waren altijd welkom maar ik heb me wel veel meer aangepast aan de wensen van volwassenen dan ik gedaan zou hebben met een broeder of zuster in het kwaad )

Sta toe dat je enig(e) kind ook echt kind kan zijn. Ik ken iemand die uren met dochter op een terrasje gaat zitten want "dat vindt ze leuk". Kom op, dat is even leuk maar het kind voelt dat papa en mama het leuk vinden en als je alleen bent pas je je daaraan aan. Als je daarvoor waakt is er niks mis met enig kind zijn en laten we eerlijk zijn, alle leuke dingen zijn ook alleen voor jou.

Shalil

ik ging af en toe met mijn dochter die tot voor kort enig kind was op een terrasje zitten, op haar verzoek, dat vond ze heerlijk zo met zijn tweetjes.

En dat hou ik ook zo, ga ik lekker met mijn oudste dochter de stad in, kleren kopen voor haar, knutselspul bij de hema en een broodje eten bij haar favoriete zaak (delifrance, dat vind ze leuk

shalil

shalil

30-09-2009 om 22:38

Manda

Ja Manda, dat is natuurlijk prima. Het was ook maar een voorbeeld. Het is meer iets wat zij op vakantie doen en dan lang. Want al zitten ze de hele middag dan kleurt dat kind gewoon of leest een boekje.

Dat zou ik met die 2 van mij niet proberen. Overigens ging ik ook altijd graag met mijn moeder de stad in en dan ook ergens wat eten, dan voelde ik me echt bijzonder.

Ik doe ook regelmatig wat met 1 kind, mijn man ook, soms is het best leuk om de exclusieve aandacht te krijgen.Ik heb dus 2 kinderen en dat was voor mij wel een grote wens.

Belangrijkste is de liefde en warmte die je kinderen geeft, of je er 1 hebt of 6. Dat heb ik volop gehad maar ik weet wel dat ik me vaak heb aangepast aan de wensen van volwassenen omdat ik wel aanvoelde dat dat het meest gewaardeerd werd. Ik was dus ook een "makkelijk" kind en als ik terugdenk had dat best wat minder gekund.

Interessant shalil

ik ga eens nadenken of het zo kan zijn dat mijn dochter zo makkelijk is omdat ze aanvoeld dat dat het meest gewaardeerd wordt (kan goed namelijk) en of daar een link is bij haar enigst kind zijn.

Ze is nu weer heel makkelijk bijvoorbeeld. Een paar maanden geleden vond ik haar een draak, ik kon nauwelijks met haar een deur door, dat kwam dus ook door mijn dikke buik (haha) en dus zwangerschap (heeft ze zich op het laatst tegen verzet).

Ik moet trouwens zelf ook nog wat wennen aan het idee dat mijn oudste geen enig kind meer is, mijn jongste is 3 maanden.

shalil

shalil

30-09-2009 om 23:21

Manda

Manda, ik weet niet hoe het leeftijdsverschil is maar bij ons zit er 2 jaar tussen. Hoewel ze elkaar soms ook niet uit kunnen staan zijn ze echt gek op elkaar. Ik geniet altijd heel erg van de interactie tussen die 2.

Dat ze leuke dingen samen delen is super maar als er iets vervelends is steunen ze elkaar ook, zelfs nu al.
Ik hoop echt dat ze in de toekomst ook nog veel aan elkaar hebben maar het hebben van een broer of zus is geen garantie voor een levenslange goede band. Kijk maar naar het familiediner )

Ik hoop voor jou dat je ook veel mooie momenten mag beleven met je kinderen. Meestal nemen we ze als vanzelfsprekend maar eigenlijk is het toch heel bijzonder, een kind.

Nagedacht

ik denk wel dat mijn dochter zich op een bepaalde manier af en toe gedraagt die voortkomt uit haar enig kind zijn.

Dan is er een soort 3-eenheid-gelijkheid. Alsof ze we dus met 3 volwassenen zijn en dat op zich vind ik geen probleem aangezien ze ook heel vaak zich afzet en wij ook duideijk wel de ouders zijn en zij het kind (iets waar ze dan wel weer moeite mee kan hebben want ze wil dan die gelijkwaardigheid).

Maar bovenal, ik denk dat elke gezinssamenstelling invloed heeft op het gedrag van die kinderen en invloed op gedrag wat ze later ook zullen hebben. Zo worden oudste kinderen vaker succesvol dan jongere etc.

dus nee, ik voorzie even geen problemen of crisis

Moppie1

Moppie1

01-10-2009 om 14:43

Hier ook hetzelfde gevoel

Ook wij hebben 1 zoon. Niet bewust, maar na 7 miskramen wilde ik gewoon niet meer proberen. ( ben nu 43)
Ik voel me er wel schuldig over dat hij alleen is, ook al heeft hij genoeg vriendjes.
Ik denk vooral aan later, dat hij zijn herinneringen niet kan ophalen met een broer/zus, dat vind ik erg verdrietig. Ik hou zo nu en dan een dagboek bij, met wat er allemaal gebeurd binnen ons gezin etc... zodat hij dat later na kan lezen, maar ja, het is toch anders.

Ik weet dus precies hoe jij je voelt Pietie.
Toch laat ik hem regelmatig weten dat ik zo blij ben met hem en dat hij mijn allerliefste zoon is. ( zijn antwoord is dan: mam, je hebt er maar 1 hoor!)

Geniet van je kind en ja, je kunt hem alle aandacht geven die je wilt, maar ik begrijp je wel. Het steekt soms om bij de buren te zien dat ze met 5 aan tafel zitten, of dat zijn vriendje met zijn zus naar de film gaat, of dat iemand een opmerking maakt zoals: Heb je er MAAR 1.

Dus ja, ik herken je gevoel
Moppie1

liedewij

liedewij

01-10-2009 om 14:47

Niet zielig!

Ik ben zelf opgegroeid zonder broers/zussen. En een geweldig leuke,stabiele jeugd gehad. Maar toch ook mij reden voor ons vrij grote gezin. Als ik het voor het kiezen had zou ik niet kiezen voor 1 kind. Maar 1 kind is echt niet zielig. En als ik de weekindeling van je zoon zie heeft hij genoeg mogelijkheden om met andere kinderen op te trekken. Je schrijft dat hij een licht vorm van pdd-nos heeft. Misschien is het voor hem juist wel heel prettig dat er rust is in huis. Dat hij niet constant met broers/zussen om moet gaan.Wij hebben ook 1 zoon met gebruiksaanwijzing. Voor hem denk ik wel eens dat het prettiger geweest was als hij alleen was of maar 1 zusje zou hebben. Meer kinderen geeft ook meer prikkels. Minder structuur.

Er schreef hier iemand over drie-eenheid; dat heb ik zelf wel als heel vervelend ervaren. Inderdaad bijna gelijkwaardig, veel met volwassenen optrekken, veel "volwassen" dingen doen. Het lijkt leuk en ik denk dat mijn ouders ook dachten dat ik het leuk vond. Maar toch ben je gewoon kind en terrasjes, uit eten en bezoekjes aan vrienden(vond ik echt een verschrikking) is leuk voor een keer maar met andere kinderen naar het bos of strand was 100 keer leuker.

Wat ik zelf echt vervelend ervaren heb als kind maar ook als volwassen kind is dat je altijd in het middelpunt staat. Je ouders zijn zo betrokken bij je leven, zijn overal van op de hoogte, zijn overal bij aanwezig, vinden zoveel leuk en nemen daar de tijd voor. Helemaal goed bedoeld. Maar ik werd er soms stapelgek van. Wilde ook zo graag mij "vrij"voelen, niet dat m'n ouders continu wisten waar ik was of met wie ik was. Met name in de puberteit speelde dat een rol. Het is een valkuil waar ik om mij heen ouders in zie lopen met 1 kind. Goedbedoeld. Voor het kind is het loslaatproces zo belangrijk. En met meerdere kinderen gaat dat toch makkelijker omdat je gewoonweg praktisch gezien niet alles volgen kan.

Zielig is 1 kind echt niet hoor!

Liedewij

liora

liora

01-10-2009 om 19:18

Manda

Hoi Manda,

Bij het leeftijdsverschil dat wij hebben, denk ik dat onze oudsten enig kinderen zijn met broer/zus. Ze zijn zo lang alleen geweest, dat ze toch enig kind blijven in veel opzichten.
En vanwege het grote leeftijdsverschil blijven ze ook alleen hun dingen doen. In tegenstelling tot broers met bijvoorbeeld 2 jaar leeftijdsverschil, die doen op een gegeven moment heel veel samen.

Liora

jippa

jippa

01-10-2009 om 22:09

Ervaringen

Ik vind het we mooi om hier die ervaringen te lezen. Ik schreef dat van die drie-eenheid, maar ik zie de keerzijde ook wel hoor. Daarom is ze ook regelmatig bij anderen over de vloer met meer kinderen. Bij 1 kind moet je daar wel wat meer op letten vind ik. Bijvoorbeeld met vakanties en zo. Maar overigens kan ze het dan ook heerlijk vinden na een week of zo om weer even ergens het enige kind te zijn. En inderdaad zielig gevonden worden, daar wordt niemand blij van.

Balletmama76

Balletmama76

02-10-2009 om 10:12

Enig kind met enig kind

Dochterlief heeft ook geen brusjes, ik heb er bewusst voor gekozen.
Door gezondheidsproblemen heb ik een verhoogd risico op miskraam en ik heb al genoeg ellende meegemaakt in mijn leven, dus het risico voor nog meer neem ik gewoon niet. Ik heb ook nog een heleboel andere redenen hiernaast.

Heb er ook eerlijk gezeggt geen slecht geweten om en nooit gehad. Alleen maar vindt ik het spug-irritant als andere mensen zich ermee bemoeien, dat ik MAAR een kind heb. En nog erger vind ik, als ze dochterlief vol sappig medelijden vragen: "Arm kind, wil jij dan geen brusjes meer?"
Dochterlief's standaard-antwoord is dan: "Nee, liever nog een hond!"

Pelle

en je kan ook heel veel familie hebben en gaan emigreren dan zie je ze zelden. En je kan heel veel familie hebben waar je helemaal niets mee hebt en die je nooit ziet.

En je kan heel veel familie hebben die constant maar aandacht nodig hebben en het overgrote deel van je sociale contacten en vrije tijd invullen. Dat vind ik persoonlijk weer veel vreemder !

neteret mut

neteret mut

02-10-2009 om 13:39

Mijn vader was enigst kind, bovendien al 54 toen ik geboren werd. Hij had zelf ook oudere ouders en die waren dan ook al geleden overleden, ruim voor ik gebroren werd. Mijn moeder had 1 zus met 1 zoon maar er was geen contact meer met hen. Haar ouders waten gescheiden en haar vader was nooit in beeld geweest ( was verteld dat die overleden was). Mijn oma is overleden toen ik 5 was. Broers/ zussen van mijn grootouders zijn er vast wel geweest maar toen ik geboren werd al overleden, of ieg vanafdat ik herinneringen heb. Tot zovermijn voorgeslacht. Gelukkig ben ik uit het tweede huwelijk van mijn vader, uit zijn eerst had hij een zoon en een dochter. Ik heb daar wel af en toe contact mee, als met een verre oom of tante. We zijn niet samen opgegroeid, ze zijn bijna 30 jaar ouder. De moeder van mijn man was ook enigst kind, mijn man heeft 1 broer ( alleenstaand zonder kinderen). Resultaat is dat mijn kinderen met 1 oom opgroeien maar zonder neefjes en nichtjes. Familiefeestjes en verjaardagen zijn ons gezin met 1 oom en de enigst overgebleven opa. Behoorlijk kaal. Onze emigratie naar Belgie heeft geen verandering gebracht in hoe vaak wij elkaar zien.

Lou

Lou

02-10-2009 om 13:51

Ook zoiets

Mijn dochter is niet alleen enig kind, ze heeft ook nog maar weinig familie om zich heen. En geen neefjes en nichtjes van haar eigen leeftijd. Mijn eigen broers zijn kinderloos, de broers en zus van mijn niet maar die kinderen zijn boven de twintig, terwijl onze dochter acht is, bovendien zien we ze zelden. Verder lijkt de familie nog kleiner door emigratie en vetes: op een familiebijeenkomst voor onze dochter, dus van onze beide families, zouden hooguit twee oma's en twee ooms komen. Dat is alles.

Ik vind dat wel jammer. Niet zozeer dat ze enig kind is (vind ik eigenlijk niet zo jammer) maar wel dat ze geen leeftijdgenoten in de familie heeft.

Toevallig hebben we wel een paar jaar geleden een erg leuk achternichtje en -neefje ontdekt, van min of meer dezelfde leeftijd, en ze wonen niet eens ver weg. Daar werd ik ontzettend blij van!

groet,

Lou

jippa

jippa

02-10-2009 om 15:11

Enig kind met enig kind

Een vroegere vriendin van mij had twee enig kinderen als ouders, zij had geen ooms en tantes. Dat vond ik altijd wel bijzonder.
Mijn dochter is gek op familie, echt belangrijk voor haar. Soms denk ik dat dat ook te maken heeft met alleen zijn. Maar aan de andere kant hebben de kinderen van mijn broer dat ook en die zijn met z'n twee-en. Ook die theorie gaat dus niet algemeen op.

En Pietie wat vind je van de reacties die je hebt gekregen?
Ik zat nog te denken dat het voor mij wel echt een acceptatieproces is geweest omdat het me 'overkwam' dat ik niet meer kinderen kon krijgen, en ook het hele ge^&*^)&*^) voordat we een kind hadden). Misschien als je ervoor gekozen hebt voel je je eerder schuldig zoals iemand schreef. Dan is het jullie beslissing. Een vriendin van mij heeft er ook voor gekozen en die heeft nu spijt. Dat komt op mij altijd zo zinloos over....ik denk altijd ga genieten van wat je wel hebt, maar dat is misschien ook weer makkelijk gedacht. Ik heb mijn traantjes al gelaten ooit.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

02-10-2009 om 15:31

Enig kind

Zoonlief van acht is ook enig kind; hij was ook een onverwacht geschenk voor mij ook al liet zijn vader mij in de steek toen ik zwanger bleek te zijn. Ik (alleenstaand moeder sinds 9 jaar) kom zelf uit een zeer kleine familie en de vader van mijn zoontje wil hem niet leren kennen dus van die kant is er ook geen familie. Hij heeft nog maar een oma en mijn (half)zus en verder is er niemand. Mijn zus woont verder weg met haar kinderen dus die zien we ook niet zo vaak. Nog een kind zit er niet meer in en zou ik ook absoluut niet willen. Tja, alles heeft zo zijn voor- en nadelen. Aan de ene kant lijkt mij een groter gezin/familie wel gezellig, vooral met de feestdagen enzo maar aan de andere kant ook erg vermoeiend. Het hebben van broertjes of zusjes of een grotere familie hoeft ook niet in te houden dat je met iedereen even goed kan opschieten. Gelukkig heeft zoonlief ontzettend veel vriendjes; hij zit ook op voetbal en zit op de naschoolse en daarnaast komt er altijd wel iemand spelen of speelt hij bij andere kinderen op de overgebleven dagen. Soms zou hij het best wel leuk vinden om een broertje of zusje te hebben maar vaker zegt hij dat hij het wel best vindt zo ("hoef ik jou ook niet te delen mama" en op zijn tijd ook heerlijk rustig (hij heeft ADHD). Wij zien onszelf als een compleet gezin (samen met de kat) en hij is niet zielig! Ik leer hem dat je meer kan hebben aan goede vrienden dan aan familie; bloedband zegt niets. En vrienden kan je zelf uitkiezen, familie niet. Zorg gewoon dat je kind lekker kind kan zijn, verwen hem niet uit schuldgevoel en laat hem zoveel mogelijk los. Een kind moet niet altijd met anderen bezig zijn, maar ook zichzelf leren vermaken.

Balletmama76

Balletmama76

02-10-2009 om 17:40

Bij ons in het gezin...

...heb ik brusjes nooit echt als iets positiefs ervaren - mijn ouders hebben allebei geen contact met hun brusjes, en voordat het zover kwam, was er altijd conflict, vooral tussen mijn moeder en haar zussen.

Ben vrij zeker, dat dit onbewusst bij mijn keuze meegespeelt heeft, als ik er zo over naadenk.

Met dochterliefs biologische vader en zijn gezin is er nauwelijks contact, terwijl ik dat wel belangrijk voor haar zal vinden - hij heeft 6 brusjes en enkele van hun hebben kinderen, die kwa leeftijd vrij dicht bij dochterlief liggen. Heb ook mijn best gedaan, om het contact lopende te houden via mijn ex, maarja.

Man heeft nog 2 tiener-zusjes, maar er is geen echt hechte contact ofzo - ze wonen ook niet om de hoek.

Maar niettenmin is dochterlief een heel sociaal kind met veel vriendjes en vriendinnen. Zo ben ik dan ook - mijn beste vriendin is net een tweelingszus van mij.

Zij staat dichter bij mij dan familieleden. Ik heb me eigentlijk nooit echt op familieleden gehouden, maar eerder naar buiten toe.

Maar mijn familie was dan ook behoorlijk dysfunctionel met veel lijken in de kelder. Dat is blijven hangen en familievieringen en uitjes zijn nog steeds een gruwel voor mij, ik voel me bij zoiets gewoon niet op mijn gemak en heb altijd het gevoel, aan verwachtingen te moeten voldoen. Ook bij mijn schoonfamilie.

lukke

lukke

03-10-2009 om 00:28

Niet aanstellen

Tuurlijk stel je je niet aan, je wil het beste voor je zoon.

Ik vraag me wel af of je niet eenzijdig een rose bril op hebt gezet. Ja, met broertjes of zusjes kan heel gezellig zijn. Het kan ook heel lastig zijn. Zeker wanneer je met pdd-nos wat meer aandacht van je ouders en een rustige omgeving nodig hebt.

Romantiseer het niet! Kijk wat hij nodig heeft aan mensen/familie/vriendjes in zijn omgeving (en niet wat jij als plaatje in je hoofd hebt) en probeer dat voor hem te regelen. Die energie is beter besteed dan piekeren over het hem niet geven van (jouw) droombeeld.

Eens met lukke

piekeren over een geromantiseerd zelf gecultiveerd ideaal wat niet behaald gaat worden is zinloos.

Bastet

Bastet

03-10-2009 om 13:48

Dat denk ik ook

Dingen zijn zoals ze zijn,maak er het beste van!
Bastet

Shalil

Ik weet het echt niet of dat zoveel met enig kind te maken heeft (mbt aanpassen aan de wensen van volwassenen). Ik denk wel dat de kans hierop groter is bij enig kinderen maar de beschrijving die je geeft is eigenlijk ook net zo goed op mijzelf van toepassing (ik was het 3e/jongste meisje in het gezin). Ik heb ook nooit veel uitgehaald, was een braaf/makkelijk kind en ben nog altijd gevoelig voor wat anderen vinden. Het hebben van oudere zusjes heeft mij in die zin denk ik niet zo gesteund.
Ik vind het wel een interessant punt.
Twwe kinderen is ook voor mij een grote wens overigens (ik heb er nu 1).

Groetjes,
Vonda

Fiena

Fiena

04-10-2009 om 23:52

Toch nog een 2de

Toen ons enig kind vorig jaar te horen kreeg dat er een brusje aankwam, sprong hij een gat in de lucht en zei: "Eindelijk niet meer alleen."
Hij had daarvoor nooit de wens of de vraag gehad voor een brusje. Dus voelde me onverwachts schuldig dat we zolang gewacht hadden. Wij vonden 1 kind altijd prima. Hij is nu trouwens mega dol op de kleine.

Fiena

Mijn dochter is enigst kind in heel haar klas

Dochterlief kwam van de week thuis en riep:"ik ben de enige in heel de klas die geen broertjes of zusjes heeft!!!
In de klas hadden de kinderen het gehad over: Wie wonen er allemaal in je huis?
Ik de klassenlijst erbij en inderdaad, zij is de enigste uit haar klas.
Vind je dat erg dan, vroeg ik haar? Nee hoor!! Lekker rustig, niemand die mjn speelgoed afpakt of loopt te vervelen.

Als we op familiebezoek zijn geweest waar meerdere kinderen zijn, speelt ze heerlijk mee (geen geruzie of gebaas), ook niet met vriendinnen en speelafspraakjes, maar als ze weg zijn, zegt ze ook uit de grond van haar hart: hehe, lekker weer even rust!! (en dit terwijl mevr. zelf echt niet de rustigste is).

en verder:
Een enigst kind is verwend?!
Oke, ze komt niets tekort, we hebben het (gelukkig) goed, maar ook zij moet een gedeelte meesparen voor een nintendo en ook bij ons is niet alles vanzelfsprekend. Verwennen heb je denk ik (voor een gedeelte) zelf in de hand.

En een enigst kind is echt niet zielig hoor!!

shalil

shalil

05-10-2009 om 22:03

Vonda

Ja, het is moeilijk om te zeggen dat een groot aanpassingsvermogen op jonge leeftijd door het alleen zijn komt. Als ik naar mijn kinderen kijk denk ik toch dat die minder rekening met ons houden dan ik vroeger met mijn moeder (vader was al snel niet meer in beeld)

Als ik mijn kinderen meeneem naar iets waar ze geen zin in hebben dan zal ik dat weten ook! Ze moeten natuurlijk weleens, ik heb ook een leven maar dan is het wel steeds van: gaan we nou?? ben je al klaar?? Oh nee hè niet nog een winkel.

Dat deed ik dus nooit want ik had geen "partner in crime". Ik denk echt dat het scheelt als je samen bent. Het was niet alleen kommer en kwel want ik deed ook hele gezellige dingen met mijn moeder. Alleen op bezoek bij familie (zonder kinderen) of vrienden (op de een of andere manier ook zonder kinderen) vond ik echt vreselijk. Ook kerstmis, nog zonder woonboulevards (niet dat ik daarvan hou, maar dat terzijde) betekende de hele dag thuis met Billy Smart als hoogtepunt.

Ik had dus echt een vurige wens om meer dan 1 kind te krijgen, het werden er 2 die een geweldige relatie hebben. Soms spelen, ook ruzie en discussie maar echte broers, genieten is dat!!!

Ook dat gevoel van alle ogen op jou gericht herken ik wel. Ik heb me toch vaak verplicht gevoeld richting mijn moeder en ik probeer nu nog steeds om het voor iedereen goed te doen. Dat is niet erg maar breekt me soms weleens op. Ik denk echt dat dat in mijn karakter zit, maar ook versterkt is door het 'alleen" zijn.

Ouders van "enige" kinderen hoeven zich wat mij betreft echt niet schuldig te voelen. Geniet van je unieke kind en zolang je genoeg kinderdingen doet en er vriendjes en vriendinnetjes welkom zijn missen ze echt niks hoor.

Lang verhaal, sorry,

Herken wel iets daar van

ook ik heb 1 kind , een jongen .. nu heb ik er geen last van want ik heb het idee dat mijn kind het heerlijk vindt om aalleen te zijn, hij is heel sociaal spleet heel veel buiten , maar der zijn ook vaak momenten dat ie binnen speelt met z,n soldaatjes of kleien of wat dan ook , of dat ie de poort deur op slot doet en zegt "ik den der zat van , ik wil niet meer spelen " dus dat is voor mij een teken dat ie het wel leker vindt zo , maar waar ik meer zit is de toekomst .. geen broer en zus om op terug te kunnen vallen , ik weet dat de toekomst geen zekerheid beid van een leuke broer of zus , misschien hebben ze wel mega ruzie . dat is waar ik last van heb ,

weet je ik denk dat elke fase van een bepaalde leeftijd een bepaald zorg bij hoort , doe ik het wel goed om hem aaleen op te laten groeien ..

succes

Jossie

Hier 3 kinderen

Een dochter van 8, een dochter van 6 en een zoon van 4. Soms spelen ze samen, maar ze maken ook heel veel ruzie en er is constante jaloezie, vooral tussen de twee dames.

Oudste dochter houdt erg van lezen en doet het heel goed op school. Haar zus speelt graag met barbies en is voortdurend met haar haar aan het tutten. Ze wil later graag kapster worden. Ze zijn totaal verschillende types en hebben eigenlijk weinig met elkaar.

De meeste mensen hebben tegenwoordig 2 kinderen, dus als we ergens op bezoek gaan, is er meestal een kind van ons die buiten de boot valt en zich daardoor gaat vervelen.

Ik wil alleen even aangeven dat het niet allemaal pais en vree is en dat je met brusjes je ook kunt vervelen / eenzaam kunt voelen.

shalil

shalil

08-10-2009 om 21:13

Liat

Ik begrijp wat je wilt zeggen, mijn man heeft 2 broers en hoewel we goed met elkaar zijn komen we behalve de vaste familiedingen niet echt veel bij elkaar.

Het voordeel is wel dat je door strijd, verveling en andere gevoelens die je met je brusjes deelt veel leert.

Er mag discussie zijn, er mag ruzie zijn maar aan het eind van de dag ben je toch nog steeds samen en moet je het zien te maken.Dat is in de maatschappij ook zo en ik ben ervan overtuigd dat je daar iets aan hebt.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.