Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Ik-mama

Ik-mama

06-11-2009 om 11:08

Zoon wil dood :(

Mijn zoon van 7 heeft het de laatste tijd er steeds weer over dat hij dood wil. Hij heeft het een tijdje terug ook een periode gehad. Elke dag zegt ie het wel. De vorige keer wist ie me ook te vertellen hoe hij het zou doen (met een touw om zn nek aan zn bed). Nu kwam hij er mee dat hij zich niet wilde laten enten tegen de mex-griep, als het plan om kinderen te laten enten door gaat. Dan ga ik tenminste dood, was zijn reactie.... Hij vindt de wereld stom, de kinderen op school stom. Toch zie ik m op school altijd spelen met andere kinderen en oogt ie blij. Oké, er komen bijna geen vriendjes thuis en hij speelt ook nauwelijks bij andere kinderen. Eens per week is echt de max.

Is het een fase? Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts om eens met hem te praten wat ik nou kan doen. Of hij misschien naar een psych of counseler moet oid.

Het maakt me ontzettend verdrietig als hij dit soort dingen zegt.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Verdrietig

ja, dat is het!

Mijn eerste vraag is: heeft je zoon op school genoeg uitdaging?
Mijn zoon heeft vorig jaar een aantal weken overspannen thuisgezeten, aangezien hij geen uitdaging kreeg, hij werd gepest, etc en wilde ook niet meer leven...je hart breekt...
Nu is mijn zoon getest vorig jaar en is hoogbegaagd, en zit mijn zoon nu op een Leonardoschool. Eindelijk is hij blij, heeft vriendjes en hij zegt: mama, deze kinderen begrijpen mij!

Ik wil niet zeggen, dat de situatie bij jullie ook zo is, maar toen ik dit las, moest ik het even vertellen,...misschien heb je er iets aan...

in ieder geval heel veel sterkte!
En...laat je zoon met iemand praten, die hij vertrouwt!

Wat verdrietig!

Hallo Ik-mama,
Wat verdrietig om je kind dit soort dingen te horen zeggen! Ik heb er (gelukkig) zelf geen ervaring mee en dus ook niet echt tips, maar ik denk dat ik zelf inderdaad toch hulp zou gaan zoeken voor het mannetje. Ik weet dat er meer kinderen zijn, die zeggen dood te willen en dat dan vaak gezegd wordt dat het een signaal is dat ze niet lekker in hun vel zitten, maar dat ze nog niet voldoende beeld hebben van 'dood' om echt te weten wat ze zeggen. Echter, jouw zoontje is ook echt bezig met de manier waarop. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je daar echt zorgen om maakt.
Goed plan om eerst eens naar de huisarts te gaan. Ik hoop dat hij of zij je door kan verwijzen naar de juiste hulp-personen. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!
Mamamjan

wolkje

wolkje

06-11-2009 om 13:43

Ervaring (helaas)

Wat erg is het he, om je kind dat te horen zeggen!
Onze zoon heeft ook een tijd een doodswens gehad. Hij kan nu nog steeds sombere dagen hebben, maar de angel is er wel uit. Het is afschuwelijk als je dit als moeder ontdekt. Jij hebt het kind op de wereld gezet en hij wil er niet zijn.
Je schrijft nogal voorzichtig over naar de huisarts gaan en hulp zoeken. Twijfel niet, doen! Hoe langer kinderen depressief zijn, hoe moeilijker het te behandelen is. Achteraf hebben wij zoon te lang door laten lopen. Ik dacht een tijdje dat het theatraal bedoeld was. (wishful thinking)
Er zijn een heleboel mensen die ervoor geleerd hebben om samen met jullie en je zoon uit te zoeken wat er aan de hand is. Maak daar gebruik van, zou ik zeggen.
En dat je zoon op school wel blij lijkt, daar wil ik ook iets over kwijt. Misschien is het toneelspel, past hij zich aan aan de groepsnorm, misschien is hij op dat moment oprecht blij. Bij kinderen is een depressie veel meer onderhevig aan pieken en dalen dan bij volwassenen. Die blije momenten willen echter niet zeggen dat er niets aan de hand is. Verkijk je daar niet op, dat deden wij in eerste instantie wel.
Bij onze zoon hielp het heel erg, toen wij uitlegden dat hij zo niet verder hoefde, dat wij met hem een uitweg zouden vinden uit deze rotperiode. Dat er mensen zijn die ervoor geleerd hebben om kinderen zoals hij te helpen en dat papa en mama ervoor zouden zorgen dat deze mensen hem ook gingen helpen. Hij moest toen vreselijk huilen maar het luchtte hem ook enorm op.
Een kind is zeer kwetsbaar, het zit gevangen in de situatie van het moment en heeft zelf niet de mogelijkheid om verder te kijken. Het heeft evenmin de mogelijkheid om de situatie te beinvloeden. Daardoor zijn ze geneigd om te denken dat 'dit het nu eenmaal zo is' en dat 'het nooit anders zal zijn dan zo'. Als volwassene kun je daarbij helpen.

Speurneus

Speurneus

06-11-2009 om 13:44

Impact van de school

Vergis je niet in de impact van de school. Dat heb ik vorig jaar mogen ervaren. Zoon had een zeer humeurige meester die continu driftbuien had. Zoon trok het niet meer en wilde niet meer naar school. Uiteraard moest hij, heb hem gezegd dat ik er ook niks aan kon doen, maar dat ik anders naar de gevangenis moest als ik hem thuis hield. Op een gegeven moment zat zoon na afloop van iets leuks humeurig in de auto. Wij gingen met hem in discussie dat hij zo onaardig tegen zijn vrienden deed en dat hij zo geen vrienden meer over zou houden. Toen kwam het hoge woord eruit: "ik heb helemaal geen leuk leven" zei hij. Dat is flink schrikken inderdaad als ouders. Na doorvragen bleek de oorzaak hiervan echt uitsluitend bij school te liggen. Een klasgenootje liep zelfs bij een psycholoog en die had ook letterlijk gezegd dat hij dood wilde. Het gaat hier wel over oudere kinderen (groep 7), maar wilde toch even mee geven dat de impact van school stukken groter is op de gemoedstoestand van de kinderen dan je denkt. Nu met een andere meester is mijn zoon helemaal opgefleurd.

emma43

emma43

06-11-2009 om 14:56

Herkenning

hoi Ik-mama,,

Net je berichtje gelezen en ik zit met tranen in m'n ogen.
Ik ken het.mijn zoontje was 6-7 jaar,enorm gevoelig,niet opgewassen tegen de stoere knullen in Zijn klas,een juf die hem niet begreep en niet goed met hem omging.
Zoon werd depressief en wilde ook echt dood.Vond doodgaan ook niet eng,wilde alleen geen verdriet meer voelen.Wij dachen dat het alleen woorden waren,tot ik hem een keer vaan het plat dak afgehaald heb,helemaal in trance,hij zei alleen,mam laat me gaan,toen ik hem vastpakte.Zoon heeft hulp gekregen,zit nu speciaal onderwijs en als hij nu wegzakt in somberheid,staat hulp klaar.Laatst had hij weer de vraag:waarom ben ik eigenlijk geboren,mam?Waarom ben ik ioop deze wereld ,ik vind het hier hlemaal niet leuk.
Mijn hart breekt dan,tranen lopen nu over mijn gezicht.
Zoon trekt mij ook enorm mee,nu moet ik leren om zelf positief te blijven en niet met hem mee te gaan.Het helpt wel.
Goed dat je naar de huisarts gaat.Ga anders zelf op zoek naar een kinderpsychologe.Het voelde voor mijn zoontje goed dat ik hem wilde helpen en zo kwamen we erachter wat hem zo verdrietig maakte.
Zoon is nu 9,het gaat al een stuk beter,soms valt hij nog wel terug, maar niet meer zo diep en steeds minder.
Sterkte met je zoontje..

Gaia*

Gaia*

06-11-2009 om 23:06

Snel hulp

Kinderen zeggen wel vaker dit soort dingen. Echt heel lastig, vaak willen ze dan dat er 'iets heel moeilijks' niet is. Wat bij jouw zoon opvalt is dat hij praat over hoe hij het gaat doen. En dat zijn wel signalen die het heel serieus maken. Echt snel hulp zoeken hoor.

Sterkte!

Ik-mama

Ik-mama

07-11-2009 om 21:59

Gesprekje

Vanavond kwam zoon naar me toe, hij wilde praten. Hij vertelde te balen dat hij zich zo chagrijnig voelde. Dat er niks leuks was. We hebben 3 dingen benoemd die wel leuk waren, hij leek even zichtbaar opgelucht, totdat ie in huilen uitbarstte. Ik zoeken en graven, wat er nou toch nog meer zou zijn. Heb hem ook verteld dat ik verdrietig word van zijn verdriet. Dat ik ook niet goed weet wat ik er aan kan doen en dat ik daarom met de dokter ga praten. Dat vond hij wel een goed idee. Ik heb hem ook gevraagd of er op school misschien iets is. Of hij het te makkelijk vindt. Ja, rekenen wel. Taal iets minder. Vervolgens begon hij over z'n vader. Dat mijn dochter wel weet wie haar vader is, maar dat hij niet eens een foto heeft. Nou die had ik dus wel en gevraagd of hij deze wil zien. Hij heeft m bekeken en vragen over hem gesteld, die ik naar waarheid heb beantwoord (beide vaders van de kinderen willen de kinderen niet zien). Ik zag m wel lichter worden, maar heb het idee dat ik de kern nog altijd niet bereikt heb.....

Dinsdag naar de dokter.

wolkje

wolkje

07-11-2009 om 22:32

Ik-mama

Joh, ik heb verder niet zoveel te zeggen. Alleen heel veel sterkte. Blijf erin geloven hoor! Het wordt echt beter.
O ja, toch nog een dingetje. Wat hier altijd helpt als zoon zich somber voelt, dan zeg ik tegen hem dat hij maar extra lief voor zichzelf moet zijn, niet te veel van zichzelf verwachten. Dat vindt hij altijd wel fijn om te horen. Hij is altijd nogal perfectionistisch namelijk.
Als hij een zware week heeft gehad, en zich er toch weer doorheen heeft geslagen, dan vindt hij het altijd prettig als ik dat uitspreek en hem er een kleine beloning voor geef. (bijvoorbeeld een bijzonder snoepdingtje dat ik anders noooit koop, of extra computertijd, of ik kook iets wat hij lekker vindt.) Ons doel is dan dat hij zich gewaardeerd en gezien voelt.

picobello

picobello

08-11-2009 om 11:16

Tranen

heb ik in mijn ogen van het lezen van jullie stukjes, zowel van verdriet als van de herkenning.
Hier ook dochter, vanaf haar vijfde, met een doodswens.

Het breekt je hart om een kind zoiets te horen zeggen en je niet in staat bent om het kind te helpen.

Hier kwam uit dat dochter meerbegaafd was en op school geen uitdaging had, anders dacht dan klasgenootjes ect.
Nadat ze 2 jaar geleden goed is getest, begeleiding heeft gehad van een therapeut en van school is veranderd gaat het beter. Maar er blijven momenten dat ze erg somber is, vooral rond het begin van de herfst.

Ik vind het zelf heel zwaar om met die periodes om te gaan. Ik merk ook dat het vaak bij andere ouders of zelfs op scholen een onderwerp is waar niemand graag over praat. Alsof jouw kind de enigste is.

wolkje

wolkje

08-11-2009 om 14:01

Taboe

Picobello, ik ben tot de conclusie gekomen dat het een regelrecht taboe is. Een somber, depressief kind, daar willen mensen niet aan.
En ik vind het zelf ook moeilijk om te accepteren. 'Als ze maar gelukkig zijn!', roept iedereen in koor over kinderen. En sommige kinderen zijn niet gelukkig. En volgens mij zijn er meer kinderen dan je denkt ongelukkig en somber.
Ik wilde er zelf ook niet aan in eerste instantie. Ik heb alle argumenten gehad. 'Het is de tijd van het jaar.' 'Ach zo meteen loopt hij weer te lachen (en dat was ook vaak zo).' 'Hij wil gewoon zijn zin afdwingen met dat boze gedoe.' 'Je hoeft niet altijd vrolijk te zijn.' 'Hij zegt nu wel dat hij dood wil, maar dat meent hij niet echt.'
Voor mij als moeder duurde het toch wel een tijdje voor ik het echt onder ogen durfde te zien. Voor de omgeving is het nog lastiger. Zij zien het verdriet niet omdat hij het niet aan hen LAAT zien. Dus ontmoet hij onbegrip en ongeduld. Dat maakt zijn somberheid alleen maar groter en de cirkel is rond.
En ik vind het ook loeizwaar om er mee om te gaan. Het is het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen. Je mag niet mee gaan in de somberheid, je moet rustig, kalm en standvastig blijven. Ik moet hem stimuleren om door te gaan met de dagelijkse gang van zaken, ik moet hem blijven helpen door 'helpende gedachten' te verwoorden voor hem. Maar als mijn zoon 's morgens als een zielig vogeltje op de bank zit te huilen dat hij zich zo rot voelt en niet naar school wil, heb ik alleen maar zin om naast hem mee te gaan huilen.
Hij heeft zelf ook het gevoel dat hij de enige is. Als je op het schoolplein kijkt, alle kinderen lopen te lachen en te spelen. Dat is zo onnoemelijk eenzaam voor hem, om daar dan tussen te lopen met zijn somberheid.
Gelukkig gaat het hier inmiddels ook wel beter hoor. Er zijn nog sombere buien, maar suicidaal is hij al een tijd niet meer geweest. De buien zijn niet meer zo diep en zwart als ze waren. Maar hij is nog steeds snel van slag.

emma43

emma43

08-11-2009 om 19:19

Inderdaad

Je wordt door andere inderdaad niet serieus genomen als je kind depressief is.Mensen snappen het niet,kinderen horen gewoon vrolijk en onbezorgd te zijn.
Wolkje ,ik herken zoveel van jouw berichtje,het is zo moeilijk om zelf vrolijk te blijven en je kind op te peppen als hij zo zielig is.Soms heb iok ook zin om samen met m'n zoontje diep weg te duiken onder het dekbed en heel de dag te blijven liggen,lekker veilig ,ver weg bij alles en iedereen.
Ik laat mijn zoontje altijd wel duidelijk merken dat IK wel blij ben dat hij op deze wereld is en dat ik wel blij ben dat hij bij ons is.Ik zeg hem vaak dat hij het mooiste cadeautje is wat ik gekregen heb,ik zie aan hem dat hij dat erg fijn vindt.
Maar het blijft erg moeilijk.

Hulp

Lijkt me goed als je zoon professionele hulp krijgt.En jij kunt ook wel een steuntje in de rug gebruiken, dit is niet niets.Hopelijk vind je snel iemand die de juiste toon weet te raken.
Goed dat j open naar hem bent trouwens.

Misschien zijn er meer dingen die hem dwars zitten.Is er op school iets bekend? Hoe gaat het in de klas?
Een buurjongetje van me was ook een tijd erg somber maar heeft speltherapie gehad en later in een groep een cursus om assertiever en minder onzeker te worden. dat heeft geholpen.

Sterkte en succes!

Damajo

daantje123

daantje123

08-11-2009 om 20:38

Hier ook geweest

Beste ik-mama,

ik herken je verhaal helemaal.
Mijn oudste zoon (nu 9) zei ook dit soort dingen. Ik schrok er van en dacht eerst dat het misschien toch kwam door de scheiding van mijn ex en mij.
Maar dat bleek gelukkig niet het geval te zijn, ik ben bij een psycholoog terecht gekomen en later via de site van hiq.nl bij een psycholoog die gespecialiseerd is in het testen van het iq van kinderen.
Inderdaad.....hoog begaafd, net als iemand hiervoor ook vertelde. Hij verveelde zich en had totaal geen uitdaging. Begreep de andere kinderen van de klas niet en voelde zich niet 'normaal'.
In samenspraak met de school (door oa aanbieden van verrijkingsmateriaal) zit hij nu heel goed in zijn vel.

Veel succes en volg je intuitie!

Daan

Ik-mama

Ik-mama

08-11-2009 om 21:30

Fijn jullie reacties te lezen!

Na een dag verjaarsvisite (dochter was jarig geweest en ik ben het binnenkort), kwam zoon vanavond nog even naar me toe. Hij vertelde dat het een stuk lichter in zn hoofd is, nu we elke dag 3 dingen benoemen die leuk, fijn of gezellig waren. Vind het fijn dat ie zelf ook met feed back komt.

Alle verhalen over hoogbegaafd zijn zetten mij wel aan het denken..... Ik heb altijd het gevoel gehad dat zoon erg slim is. Toen we dat gesprekje hadden (zie eerdere posting) heb ik hem uitgedaagd door naar de tafels te vragen. In de groep zijn ze nu met 1, 2, 5 en 10 bezig, vertelde hij. Ik vroeg hem naar de tafel van 4 en die van 8 en dat ging vrijwel moeiteloos. Of de juf dit wel wist. Nee, zei hij, dat mogen we nog niet doen, maar ik doe 3x per week het pythagoras bord en daar leer ik dat allemaal (geen idee wat het is.....). Hij kan me ook perfect uitleggen hoe het moet. Ter vergelijking: mijn dochter snapte begin groep 6 pas hoe vermenigvuldigen werkte. Ze kon ze opdreunen, ook door elkaar, maar hoe het moet, nee dat wist ze niet. Zoon is gestart in groep 4 met avi2 en nu zit ie in avi6, dat gaat ineens ook met een speer.

Ik ben blij dat ik hier mijn verhaal heb neer gezet. Bedankt voor jullie steun en reacties!

Ik-mama

Ik-mama

08-11-2009 om 21:34

Ot pythagorasbord

Toch zot dat ik niet wist wat het was. Even opgezocht: http://shop.heutink.nl/nl/productinfo.aspx?catid=1&MainId=1&SelId=50235

Struisvogel

Struisvogel

09-11-2009 om 21:26

Hier helaas ook ervaring

Dochter vorig jaar weken thuis gehouden vanwege een (naar later gediagnosticeerd) uitputtingsdepressie van de verveling. Heb ook hulp gezocht. Had dat veel veel eerder moeten doen. Kind voelt zich nu meer gesteund en leert omgaan met de schoolsituatie. Ook ik leer inzien dat het niet mijn "schuld" is dat het kind zich zo rot voelt. En samen kunnen we praten, lachen en huilen over hoe alles gaat. De impact van de school op een kinderleven is echt heel groot. Kijk daar goed naar!
En wat steun van de omgeving betreft. Los van nieuwsgierigheid ben je voor de meeste mensen radio-actief materiaal als je kind zich niet lekker voelt.
Heel veel sterkte!

Ik-mama

Ik-mama

11-11-2009 om 14:47

Gesprek ha en juf

Gisteren ben ik naar de HA geweest. Ik heb mijn verhaal gedaan. Hij vond het ook vreemd, kinderen hebben in de regel geen doodswens. Hij vond daarnaast de methode om 's avonds 3 leuke dingen van de dag te benoemen een goeie. Wilde nog even wachten met de professionele wegen, maar adviseerde om eerst een gesprek met de juf aan te gaan en evt. via school eens een orthopedagoog te raadplegen.

Vandaag gesprek gehad met de juf. Zij had ook al even met zoon gesproken. Ze was al bezig met zijn werk op te plussen (plustaken rekenen), nog voordat ik aan de bel trok. Ook zij schrok van de uitspraken van zoon. Vond verder eigenlijk dat zijn houding een stuk verbeterd was tov vorig jaar. Toen was ie echt een onzeker vogeltje. Tijdens een gesprek wat ze met hem had zei mijn zoon: ik voel me soms buitengesloten, maar ik word het niet. Opmerkelijke opmerking voor een kind van 7. Iets dergelijks heb ik nooit tegen hem gezegd.

Elke avond bespreken we de leukste dingen van de dag. Zoon zegt daarbij ook telkens dat het hem zo goed doet, die gesprekjes. Vanmiddag, toen we naar huis fietsten, had ie een brede glimlach op zn gezicht.

wolkje

wolkje

11-11-2009 om 20:48

Ik-mama

Goed dat je met je huisarts hebt gesproken. Wel apart dat hij het vreemd vond. Hier lees je al over verschillende kinderen die met vergelijkbare gevoelens rondlopen. Dus zo apart is het nu ook weer niet, maar goed...
Nog een dingetje, na wat vervelende toestanden met een testrapport waar school jaren later nog mee aan de haak ging, ben ik erg tegen het verwarren van hulp bij psychische emotionele problemen en school.
Scholen hebben echt geen expertise op dit gebied, maar helaas denken ze zelf dat ze dat wel hebben. (lees maar eens wat draadjes in de rubriek Ouders en School op dit forum). Verder gaan veel leerkrachten absoluut niet goed om met de privacy van kinderen. Ik raad je aan om de regie in eigen hand te houden. Die orthopedagoog kun je ook zelf in de arm nemen. Daar heb je school absoluut niet voor nodig.
Als je een goede juf treft, heb je de neiging om te veel vertrouwen in de school te stellen, maar het kan maar zomaar dat het dossier van je kind volgend jaar bij een vervelende juf ligt. Die vervolgens therapeutje gaat spelen en allerlei kwetsende dingen tegen je kind gaat zeggen, omdat ze denkt dat ze daar goed aan doet. Dat is ons overkomen. Ik wil je alleen maar even waarschuwen (met de beste bedoelingen)!
Hartstikke fijn overigens dat je zoon open staat voor die postieve gesprekjes, dat is een goed teken volgens mij.

liedewij

liedewij

11-11-2009 om 23:00

Fijn!

Ik kan er helemaal niets zinnigs over zeggen omdat ik geen enkel kind ken die dit soort dingen uitspreekt. Maar wat ontzettend fijn dat jullie zoon open staat voor jullie aanpak en baat heeft bij jullie positieve gesprekjes. Jullie zijn er vast nog niet maar dit is dan maar vast meegenomen!

Ik zou overigens ook zelf een orthopedagoog inschakelen om zelf de regie in de hand te houden(als je verwezen wordt door de huisarts zijn er veel ziektekostenverzekeringen die dit vergoeden-maar di terzijde)

Liedewij

emma43

emma43

12-11-2009 om 08:06

Ik-mama

Fijn dat het al een stukje beter gaat.

Verder sluit ik me helemaal aan bij wolkje en liedewij.
Ik zou zeker buiten school naar een orthopedagoog gaan.
Ben dit zelf na vervelende ervaringen met school ook gaan doen,school zelfs niet ingelicht.

Fijn dat je zoon zo goed reageerd al op het positeive benoemen.Dat helpt inderdaad enorm positief leren denken.
En laat hem goed merken dat jij wel blij bent dat hij hier is.Ook als jullie iets samen doen,benoem dat je het zo gezellig vind met hem.
Hopen dat je zoontje snel weer een blij kind wordt en blijft.

Groetjes Emma.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

12-11-2009 om 11:30

Via school?

Waarom via de school een orthopedagoog raadplegen? Ik zou echt zelf de regie in handen houden. Als je kind 'gewoon ziek' is, ga je ook zelf naar een arts, en wacht je ook niet tot de school de schoolarts inschakelt.
Ik zou zelf op zoek gaan naar een orthopedagoog of een kinderpsycholoog. Deze mensen zijn er speciaal voor kinderen die om wat voor reden dan ook maar niet goed in hun vel zitten. Vaak krijg je ook gewoon een vergoeding vanuit de basisverzekering.

Mathilde

Mathilde

13-11-2009 om 15:32

Late reactie

Maar ik wil me graag aansluiten bij ijsvogeltje: zoek zelf een kinderpsycholoog of orthopedagoog.
Ik ben als zesjarige ook depressief geweest. Het heeft driekwart jaar geduurd voordat mijn ouders hulp zochten, omdat ik mij niet zo goed kon uiten als jouw zoon. Ook al ben je nu erg geschrokken, ik vind toch dat het heel fijn is dat hij die gevoelens aan jou heeft durven en kunnen vertellen. Petje af voor zijn moed en ook jouw moed om er iets aan te gaan doen.
Ik ben destijds een aantal keren bij een kinderpsychiater geweest, voor allerlei rollenspellen, testen en gesprekken. Daardoor werd snel duidelijk welke veranderingen nodig waren. Ik ben uiteindelijk van school gewisseld en thuis is er ook een en ander veranderd. Daardoor knapte ik in korte tijd weer op. Dat wens ik jouw zoon ook toe!

Ik-mama

Ik-mama

16-11-2009 om 18:28

Jeugdzorg

Vandaag belde mijn contactpersoon bij jeugdzorg. Een gewoon 'hoe-is-t' telefoontje. Ik heb haar verteld wat er met zoon speelt op het moment. Wat we tot dusver hebben gedaan. Ze wil het nog even 2 wk aankijken en belt dan terug. Afhankelijk van hoe het gaat, gaat ze dan hulp zoeken. Ze zei letterlijk: jullie hebben met elkaar al zoveel mee gemaakt, kan best zijn dat zijn hoofd overloopt en dat ie in een jeugddepressie terecht komt. Dat moeten we voorkomen. Ik ga dus jullie advies volgen en niet met school aan het psychologiseren, maar daar waar het hoort.

Bedankt voor alle reacties!

Pippin

Pippin

16-11-2009 om 22:22

Ik mama

Dit klinkt goed. Heel veel sterkte met alles.

emma43

emma43

17-11-2009 om 09:06

Ik mama

Goed zo,fijn!!!!!Sterkte!!!!!

Struisvogel

Struisvogel

17-11-2009 om 20:26

Knap

Wat een goede beslissing! Heel veel sterkte.

Ik-mama

Ik-mama

18-11-2009 om 14:48

Bjz belde nu al terug....

Ze hadden het besproken met de gedragstherapeut en die wil graag dat we het laten onderzoeken of er inderdaad sprake is van een kinderdepressie. Dus ik moet een afspraak maken met de dokter en dan bekijken wat er mogelijk is.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.