Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Reactie van dochter

Hallo,

het vriendinnetje van mijn kind ligt sinds kort in het ziekenhuis. het is vrij ernstig.

de reactie van mijn kind vind ik behoorlijk vind ik vreemd. ze lijkt er niet verdrietig om, stelt geen vragen en is vooral met zichzelf bezig. ze is bijna 7.

het gaat om een van haar best vriendinnetjes.

verwacht ik te veel van haar qua medeleven ?

ben benieuwd, maak me zorgen over de reactie, ik vind het nogal egoistisch en niet echt "lief" van haar

groetjes, mirakel

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Hmm

tja misschien zegt het haar gewoon niet zo veel, kent ze het ziekenhuis wel ? Is ze al op visite geweest ? of misschien vindt ze het wel erg maar kan er niet mee overweg en reageert dan zo.

Ik heb ook wel eens heel raar gereageerd op iets ergs, heel vreemd hoe je psyche soms werkt.

reina

reina

10-11-2009 om 17:00

7 jaar

Op die leeftijd beseffen kinderen nog niet wat ernstig ziek is. Een van mijn kinderen was zelf erg ernstig ziek op die leeftijd, hij bekeek het heel nuchter, vond het leuk dat hij verwend werd, vond het heel vreemd dat er ook kinderen waren die maar 1 x naar het ziekenhuis kwamen en dan weer beter waren, maar echt begrijpen? Nee, gelukkig niet. Hij had met vriendjes van hem de grootste lol toen ze wedstijdje 'haren uittrekken' deden (wat hij glansrijk won, ze vielen bij bossen uit....).
Je kunt je dochter vertellen wat er aan de hand is en dat het leuk voor haar vriendinnetje is bijv kaarten en tekeningen van haar te krijgen, dat is voldoende. Soms kan er ook iets praktisch gedaan worden waardoor een kind betrokken wordt (het beste vriendje van mijn zoon mocht voor zijn vissen zorgen, dat was zijn manier van meeleven). Het is voor de ouders wel heel prettig te weten dat jij erg met hen meeleeft.

Pas op

Vorig jaar heb ik zelf in het ziekenhuis gelegen en leek onze toen 7 jaar oude dochter het ook allemaal prima, leuk en interessant te vinden. Maar blijkt een grote valkuil geweest te zijn. Achteraf blijkt dat ze wel degelijk bang was dat ik dood zou gaan maar haar vader, broer en verdere familie wilde "beschermen" door haar angsten niet uit te spreken. Praat met je dochter erover, leg uit wat er aan de hand is (ook als dat niet zo rooskleurig is) want ze voelen het echt wel aan wat er aan de hand is.

mirakel68

mirakel68

10-11-2009 om 18:14 Topicstarter

Wij hebben al een kaartje gestuurd ja en daar heeft ze zelf ook iets in geschreven.

Maar een ander vriendinnetje met dezelfde leeftijd reageerde een stuk betrokkener en vroeg ook echt dingen.

Ik voel het een beetje alsof ik in de opvoeding faal, omdat ik zelf niet zo'n sociaal figuur ben eigenlijk.

Ik vind het ook best wel moeilijk om in te schatten wat er wel of niet op prijs wordt gesteld qua medeleven.

Wil niet te klef overkomen.

Dochterlief houdt zich meer bezig met welk kras-kleur plaatje zij wil en dat die dan niet naar het zieke vriendinnetje mag. Dat valt me zo van haar tegen , erg he ?
Dan zie ik haar al voor me als volwassene als heel erg egoistisch. Ze heeft wel vaker van die vreemde reacties als er iets is gebeurd met haar vriendinnetjes ( bv zwemdiploma gehaald o.i.d.). Net of het haar niets doet.

mar-ank

mar-ank

10-11-2009 om 18:55

Snap je wel

Ik snap dat wel, dat je eigenlijk teleurgesteld bent in haar. Je gaat haar vergelijken met anderen, en die kunnen in bepaalde opzichten gewoon verder zijn, of gewoon anders in elkaar zitten. Volwassenen reageren ook niet allemaal gelijk! En bij kinderen zijn die verschillen alleen maar grotere omdat de ontwikkeling niet bij iedereen op dezelfde snelheid gaat.
Het enige wat je kan doen is haar goed uitleggen wat er aan de hand is, en er vooral veel over te praten, zodat ze niet het idee heeft dat het iets is waarover je mond moet houden. Toen de peuterleidster van mijn jongste dochter overleed (zij was toen bijna 4 en oudere zus 6) leken ze daar ook niet echt op te reageren. Maar later merkte ik dat ze het wel steeds in hun spel gebruikten. Ze waren er dus wel mee bezig, maar wisten gewoon niet zo goed hoe ze er verder over moesten praten. Denk ik.

Tango

Tango

10-11-2009 om 21:11

Snap het ook

Maar het ene kind is eenmaal het andere niet. Daarnaast kan ik me ook wel voorstellen dat het haar weinig zegt als ze haar vriendinnetje nog niet gezien heeft in het ziekenhuis.
Mag je met haar op bezoek bij het vriendinnetje? Misschien dat dat meer duidelijk maakt bij haar. Wordt er op school over gesproken, of zitten ze niet bij elkaar in de klas.
Laat vooral niet teveel zien aan je kind dat je teleurgesteld bent in haar. Je kunt je kind eenmaal geen gevoelens voorschrijven.

Voelt het echt zo?

Mijn dochter (5) kan soms ook doen alsof het haar niet raakt, maar ondertussen. Ik heb ik maart in het ziekenhuis gelegen en dochter is toen een paar keer uit logeren geweest. Toen ik weer thuis was vroeg ze aan mij wanneer ik weer naar het ziekenhuis ging, dan kon zij weer logeren.
Dat is hard, maar ondertussen vond dochter het vreselijk dat ik in het ziekenhuis gelegen heb. Ze heeft er nu soms nog last van.

Ik merk bij zoon (7) dat hij ook onvoorwaardelijk in het ziekenhuis geloofd, het ziekenhuis daar ga je ziek heen en komt er weer gezond van terug. Soms moet je thuis nog even rusten, maar je wordt altijd beter, daar zorgt de dokter voor.

Je dochter kan dus best de ernst ook niet helemaal inzien. Iedereen reageert ook anders maar je weet niet altijd hoe het van binnen voelt voor iemand.

Groetjes Pham

Rafelkap

Rafelkap

11-11-2009 om 17:21

Beleving

Zelf had ik ook onvoorwaardelijk geloof in artsen toen ik 8 was en dacht er totaal niet aan dat kinderen dood konden gaan. Intensive care, dat is mooi dacht ik, dan wordt er goed voor je gezorgd. De beleving van je dochter is totaal de jouwe niet, dus voel je niet schuldig en veroordeel haar niet. Laat haar misschien af en toe een tekening maken of een briefje schrijven. Dat hoeft helemaal niet over ziek zijn te maken te hebben, het is juist leuk als je als kind in het ziekenhuis ligt dat mensen 'normaal' doen.

Tante

Ik was al iets ouder dan jouw dochter zelfs (9) toen mijn lievelingstante in het ziekenhuis kwam te liggen. Ik had geen benul van hoe ernstig alles nu precies was, ook al wist ik feitelijk dat er veel pijn was en zag ik mijn tante ook anders uitzien (bk). Ach, ik zat er niet zo mee, speelde vrolijk en had mijn leven. Totdat er een hele drukke dag aanbrak rond mijn tante. Mijn vader was thuis, mijn moeder in het ziekenhuis en er werd veel heen en weer gebeld. Op mijn vraag of het heel erg was met mijn tante kreeg ik het prompte antwoord dat ze dood was.
He?
Dat had ik in mijn naiviteit niet zien aankomen.
En hoewel ik sloten huilde om het verlies van mijn tante, kan ik mij ook nog de dag na haar dood herinneren: vrienden van mijn ouders namen mijn zusje en mij mee naar het zwembad, uit picknicken, en hoewel die duistere wolk op de achtergrond hing, heb ik van die dag genoten.
Kinderen beleven anders heel anders. In het nu is echt in het nu. Bepaalde beseffen (is dat een woord) hebben ze nog niet. Vooral als het om erg ziek en de dood gaat.
Dat is helemaal niet erg. Dat moet zich vormen. Bij het ene kind sneller dan bij het andere, soms ook door ervaring.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.