9-jarige dochter aan het pre-puberen

Pre-puberteit geen excuus

Ik zou dit gedrag dus écht niet accepteren, pre-puberteit of niet. Komt misschien heel kort door de bocht over, maar als je er nu niet bovenop zit en dit een halt toeroept dan vrees ik de periode waarin ze écht gaat puberen, ze ouder is dus het nog moeilijker wordt om de controle te houden (zeker als ze naar de middelbare school gaan heb je minder toezicht mogelijkheden). Hier een behoorlijk heftige dame van ruim 8 jaar met ook haar buien maar ik zet haar dus rustig even apart zodat ze na kan denken over wát ze er allemaal uitgooid in haar boosheid en of dat nu echt nodig is op deze manier. Probeer zelf wel rustig te blijven, dwing jezelf tot kalmte, want als je allebei staat te schreeuwen lost het natuurlijk ook niks op.

Hier ook gehad

Vreselijk die leeftijd! Mijn dochter is inmiddels 11 en heeft nu weer een heel gezellige periode. Stilte voor de echte pubertijd, denk ik dan maar.
Wat hier goed heeft geholpen is het lik op stuk beleid, waarbij je doet alsof je haar begrijpt. Dochter komt hongerig thuis, ik sta te koken, vraag of ze de tafel even wil dekken. Dochter reageert dat Zij Altijd Alles Moet Doen hier in huis. Ik draai het gas uit, zeg dat ze helemaal gelijk heeft, dat het ook een hoop gedoe is om eerst alles neer te zetten en dan weer alles op te ruimen. Wij eten vandaag gewoon niet! Dochter balen, wil een boterham gaan smeren maar dat mag natuurlijk niet: ook daarvoor heb je een bord en een mes nodig en wie moet dat dan weer opruimen? Dochter kan dan óf de tafel dekken, of niet eten. De mijne koos dan maar voor tafeldekken. Ander voorbeeld is de was. Als dochter het verdomt te doen wat ik haar vraag, vergeet ik standaard haar favoriete balletspullen te wassen. Of nog erger: ik was het vlak voor ze weg moet, zodat het kleddernat is (en ze het niet uit de vuile was kan trekken). En dan zo'n onnozele opmerking erbij: ik moest het toch wassen? Doe ik het, is het weer niet goed! (Dat soort dingen zegt zij ook altijd als ze iets afraffelt of half doet terwijl ze heel goed weet wat ik van haar verlang.)Eén keer heb ik met balletjuf (heeft dochter van dezelfde leeftijd) een dealtje gesloten: zij sprak dochter aan op het feit dat ballet nog niet was betaald (was natuurlijk gewoon wel betaald). Dochter kwam in paniek thuis, want ballet is haar leven en ze drong erop aan dat ik het geld meteen zou overmaken. Ik: "Jaha, doe ik zo wel." (Is tekst van haar en dan komt er niks van.) "Zanik nou niet zo, ik doe het heus wel!" Drie dagen volgehouden, terwijl dochter steeds meer in de stress raakte, die dacht dat ze niet meer mee mocht doen met de les. Daarna een goed gesprek gevoerd, net als bij die andere voorbeelden trouwens. Het kwartje viel en ze heeft wel door dat ze zich wat behulpzamer moet opstellen als ze van mij ook dingen gedaan wil krijgen.
Sterkte met kalm blijven, ik vond het vreselijk moeilijk. Ik heb het kind in de eerste bijna 9 jaar van haar leven één keer uit frustratie een tik gegeven, waar ik me achteraf dood voor schaamde. Maar in die periode van negen jaar tot tien en een half heb ik regelmatig op mijn handen moeten zitten om die ontevreden krijskop niet hardhandig stil te krijgen. Gelukkig nooit gedaan. Wat klinkt dat erg nu ik het zo opschrijf, maar ik heb me echt weleens afgevraagd waarom ik ook alweer zo nodig een kind moest. Later bleek dat ze het op school niet naar haar zin had, dat heeft vast meegespeeld.
Gelukkig is ze nu weer het zonnetje in huis. Gisteren nog lekker zitten knuffelen op de bank. En nu weet ik weer waarom ik haar zo graag wilde. Houd moed!