Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
poezenpeetje

poezenpeetje

14-12-2009 om 14:40

Ik word gek van die grote mond

is er dan niemand die net als mij een dochter van 10 heeft waar je stapelgek van word? Alleen maar leuke lieve berichtjes, dat kan toch niet? Ik word stapelmesjogge van die grote mond die mijn dochter mij altijd meent te moeten geven. Niks doe ik goed in haar ogen, niks deugt er aan mij en luisteren doet ze al helemaal niet.Twee jaar geleden ben ik weduwe geworden, zij was dus 8 toen ze haar vader verloor. Na die periode ben ik dus waarschijnlijk veels te lief voor haar geweest. Ik heb haar veels te veel in de watten gelegd, en ik heb veel te veel ja in plaats van nee gezegd. Nu zit ik met de gebakken peren. Ze denkt ondertussen dat zij de baas is in huis, en er is veel heen en weer gescheld. Vooral van haar kant. In gedachten rammel ik haar door elkaar, maar in werkelijkheid word er alleen gemoppert op haar. Ze gedraagt zich alsof ze al 16 is, en als ik haar bijvoorbeeld naar haar kamer stuur, dan gaat ze gewoon niet.Ze zegt dan "wie wil je er bij halen"?
Ik voell me gewoon een mislukte moeder. Had ik dan toch na de dood van mijn man gewoon streng moeten blijven? Ik was toch alleen maar zo lief tegen haar om de pijn wat te verzachten, juist omdat ik van haar hield en hou?
Is er iemand die hier ervaring mee heeft? Wie kan me helpen, ik ben echt radeloos

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Aïda

Aïda

14-12-2009 om 15:19

Geen overleden man maar wel

een 10 jarige dochter die om alles boos word, verschrikkelijke grote monden geeft, van de week mij zelfs uitschold (dat heeft ze geweten, ze heeft de hele zaterdag boven gezeten en ze mag een week niet achter de pc).

Hier is ze gewoon aan het puberen geslagen, niets is goed, alles is verkeerd, ik ben het stomste mens op aarde. Ze kan niets hebben, als haar zus niest dan deed ze dat expres om haar dwars te zitten. Om alles, maar dan echt alles word ze boos.

Ik denk dat het er allemaal bij hoor, en dan moet jouw dochter ook haar vader nog missen. Mogelijk zit ze met zichzelf in de knoei en heeft ze ook het gemis van haar vader erbij.

Nee mijn lieve engeltje is zeer reglmatig ook een krengetje.

Ik denk niet dat het uit maak dat je na de dood van je man iets makkelijker en toegevelijker bent geweest, mits je nu wel weer je grenzen aangeef en ze ook bewaak.
Ik denk dat het nu samen komt, mogelijk beginnend aan het puberen, jaren iets vaker haar zin gehad, en het missen van haar vader. Jij als moeder heb zeker niet gefaald. Blijf je grenzen bewaken, probeer consequent te zijn, en heb een luisterend oor op het moment dat zij daar behoefte aan heeft..

En verder wil ik je veel sterkte wensen, het zijn schatten MAAR... af en toe zou ik ze wel even bij de buurvrouw willen stallen.
Morgen gaat dochterlief lekker na school naar opa en oma daar eet ze dan, opa gaat met haar naar de sport en dan word ze weer thuis gebracht. Even een middag rust, en als ze dan thuis kom is ze vol verhalen en tegen de tijd dat we elkaar weer zat worden gaat ze naar bed.. Af en toe zo'n dag er tussen vind ik zalig, ik kan dan echt even opladen. Heb jij niet iemand die dat voor jouw wil doen? Moet ze natuurlijk ook zelf willen. Maar oma gaat dan even knutselen, of ze gaat met opa pannenkoeken bakken. Iets waardoor ze het leuk vind om er na toe te gaan.

Ohh nog even terug komend op zo'n opmerking, wie denk je daarvoor erbij te halen (vrij vertaald) Ik grijp mijn dochter dan echt wel bij haar arm vast en begeleid haar dan naar boven hoor. En dat kan dan goed schiks of kwaad schiks maar naar boven gaat ze dan. dat hebben ze na een tweede keer goed door en dan gaat ze ook als ik haar stuur.

Nomaals sterkte en succes.

Ilva

Ilva

15-12-2009 om 09:29

Hulp zoeken

Waarom zoek je geen hulp. Via je huisarts of misschien via jeugdzorg. Mijn zoon heeft hele andere problemen maar wij wisten ook niet meer hoe we het moesten aanpakken. Via jeugdzorg komt er nu eens in de week iemand thuis en hij vind het fijn om het haar te praten. Ze is er ook voor hem. (en het kost helemaal niets) Het is natuurlijk ook niet niks als je al zo jong je vader verliest. En ik kan me voorstellen dat je zo gereageerd hebt na zijn dood (zijn jullie met z'n tweeen of is er nog een kind bij). Heel veel sterkte ermee, en als je hulp zoekt toon je echt geen zwakte hoor. Ik moet zeggen dat ik het zelf wel eerst zo voelde maar nu weet ik dat ik het voor mijn zoon doe en dat hij er alleen maar beter van wordt (en gelukkiger).

Heel anoniem

Heel anoniem

15-12-2009 om 10:08

Reactie

Even heel anoniem, omdat in mijn omgeving niet bekend is dat ik met jeugdzorg te maken heb, ik merk dat de gedachtengang over mensen die met jeugdzorg te maken hebben bepaald niet fijn is en jeugdzorg in mijn geval ook weinig positiefs toevoegt: probleem met kind met stoornis en scheiding, stond er alleen voor, ben akkoord gegaan met ots omdat de mogelijkheden tot hulp dan groter waren, maar ik heb geen hulp gehad en mijn zorgen zijn er alleen maar groter door geworden. In mijn geval dus ook een hulpvraag, enige wat ik krijg is dat ik het niet goed doe (duh, ik heb ook gevraagd wat IK kan doen om dingen te veranderen), maar wat ik dan niet goed doe wordt mij niet gedefinieerd, laat staan dat ik handvaten krijg om het wel goed te doen en alles wat ik zelf inmiddels probeer, ook samen met andere hulpverlening wordt weggeschreven als 'niet in de lijn van jeugdzorg' en dat het nog steeds allemaal niet goed is. Wellicht gewoon een slechte voogd, maar ik kan je zeggen dat als jeugdzorg steeds maar stelt dat je het allemaal niet goed doet (maar daar geen enkele uitleg bij geeft), dat heel veel angst geeft voor wat er gebeuren gaat. Dat de rest van de hulpverlening die ik zelf dan maar geregeld heb vind dat ik het juist uitstekend doe binnen de omstandigheden, lijkt er daarbij niet te doen. jeugdzorg zegt vanaf haar stoel hoe ze meent dat het zit en daar kun je mee dealen, oftewel: je tegen verdedigen om uithuisplaatsing etc. te voorkomen. Hun mening gaat boven alle andere, ze luisteren niet eens naar andere hulpverleners.

Kortom: ik zou voorzichtig zijn met jeugdzorg, ik zou het nooit meer doen. Zeker omdat ik nu weet dat een kind van een alleenstaande ouder sowieso vlug wordt gezien als zielig en in ontwikkeling bedreigt, de ingeroepen hulp kan gewoon heel vlug aan de haal gaan.

Wat ik zelf heb uitgeknobbeld, het gaat ondanks bovenstaande toch vooruit met kind, is dat het heel veel gaat om de ruimte die het kind krijgt. Ik zeg nu standaard: Niet lelijk tegen mij doen, dat recht heb je niet. Ook ga ik helemaal nergens op in als er lelijk gedaan wordt. Als kind het normaal kan vragen, dan zal ik normaal antwoorden en anders niet. Kind krijgt ook niet de ruimte iets toch te doen. Gooi je toch de bal door de kamer, dan zal ik de bal moeten afpakken, zoiets. Kortom: begrenzen en negatief gedrag leidt nergens toe. Ook beloon ik in de vorm van verantwoordelijkheden. Als blijkt dat jij dit en dit al kunt (bijvoorbeeld mij de ruimte geven een telefoontje te plegen dat echt gepleegd moet worden), dan mag jij dadelijk zelf deze brief naar de brievenbus brengen. Als je dat kunt, dan denk ik dat jij......En verdorie het werkt. Nu nog van de niets-toevoegende jeugdzorg zien af te komen.

koentje

koentje

15-12-2009 om 10:41

Wie wil je erbij halen

Ik zou hele grote strenge ogen opzetten, dichtbij komen en langzaam en dreigend zeggen:'Daar heb ik helemaal niemand bij nodig.... want jij gaat nu gewoon naar mij luisteren.... of niet soms?'
Je non verbale houding moet het werk doen... succes!

poezenpeetje

poezenpeetje

15-12-2009 om 14:11

Bedankt

echt bedankt voor je reactie, heb nu meer het gevoel dat het toch misschien normaal is, en dat ze inderdaad gewoon aan het puberen is geslagen.
Nee ik heb geen opa oma of tantes en ooms in de buurt, die wonen allemaal aan de andere kant van het land.Ze gaat wel eens naar een vrindinnetje maar daar is ze dan ook weer niet zo lang.
Maar ik was dus echt heel blij met je reactie, herken echt alles. Misschien is het dan toch niet zo erg met me als ik dacht.

poezenpeetje

poezenpeetje

15-12-2009 om 14:17

Ik ben wel nonverbaal, maar zij ook......

ik kan besrt wel groot eng en dreigend overkomen hoor, maar ik heb de pech dat mijn dochter een halve kop groter is, en zij kan ook heel erg dreigend over komen. Ik weet gerust wel dat ik veeeeeel sterker ben als haar, maar ik wil niet lichamelijk gaan worden. Maar ik denk dat als ik haar aan haar arm naar haar kamer zou sleuren, ik daar nog een harde dobber aan krijg....misschien krijg ik het zelfs wel niet voor elkaar, dus probeer het ook maar niet uit dan

poezenpeetje

poezenpeetje

15-12-2009 om 14:23

Jeugdzorg? nee bedankt

ik zou nooit geen hulp zoeken, in elk geval nooit via jeugdzorg! Die hebben de relatie tussen mij en mijn ouders helemaal kapot gemaakt vroeger. Praten kunnen ze wel, maar helaas is alles wat ze menen te weten geouwehoer uit studieboekjes. Als puntje bij paaltje komt laten ze je mooi zitten, omdat ze het dan even niet meer weten. Ik heb dus een rotervaring met jeugdzorg gehad, maar ik ben blij voor jullie dat het bij jullie dus wel goed voelt, en ook zijn vruchten afwerpt. Hartstikke goed dat het goed voelt voor jou en je zoon, ook goed dat je toen de stap hebt durven nemen.
HEEL VEEL GELUK EN MOOIE DINGEN IN DE TOEKOMST SAAMPJES!!!!!!!~!

Ilva

Ilva

15-12-2009 om 14:54

Jeetje

Jeetje, wat jammer dat jullie zulke slechte ervaringen hebben met jeugdzorg. Het enige wat ik vervelend vond was dat het allemaal wat lang duurde. Uiteindelijk kregen wij iemand van Spirit aangewezen. En zij helpt ons goed. Alleen kan zij niet zo heel veel dus doen we nu een andere therapie met onze zoon (vandaag begonnen) maar die dame van Spirit blijft wel komen en heeft ook contact met de dame van de therapie. En als iedereen samenwerkt (ook school) gaat het met mijn mannetje hopelijk snel goed komen. Maar zoals ik al zei, hij heeft hele andere problemen.

Puck2

Puck2

15-12-2009 om 16:12

Poezenpeetje

"ik zou nooit geen hulp zoeken, in elk geval nooit via jeugdzorg!"
Dat je gezien je ervaringen geen jeugdzorg wilt inschakelen snap ik. Als ik naar verhalen om me heen kijk, zou ik daar liever ook niets mee te maken willen hebben.
Maar nooit hulp inroepen.... Eigenlijk doe je dat al door je vraag hier op het forum en er zijn ook anderen die je vast wel kunnen helpen op een manier die bij jullie past. Alles altijd alleen willen doen zonder hulp is soms ook niet goed.

Maxime.M

Maxime.M

15-12-2009 om 19:19

"hit her where it hurts"

"hit her where it hurts"
Figuurlijk genomen dus hé, mijn engelse schoonmoeder zegt dat wel eens en het komt er dus op neer dat de 'straf' die je uitdeelt ook echt voor haar een vervelende straf moet zijn. En dat is bij ieder kind anders. Als mijn zoon van 11 jaar strontvervelend is dan zou ik hem kunnen zeggen " je gaat NU naar boven totdat ik weer zeg dat je beneden mag komen (in het geval van een straf, of even afkoelen of zoiets) en als mijn zoon dat niet zou doen en zou antwoorden wat jouw dochter doet dan zou ik bij hem kunnen zeggen, ik tel nu tot 3 en anders haal ik je playstation weg en die krijg je weer terug wanneer MIJ dat uitkomt. Nou omdat hij zowat getrouwd is met zijn playstation zou hij dat vreselijk vinden en ik denk dat hij dus wel eieren voor zijn geld kiest en naar boven vertrekt. Als ik hetzelfde bij mijn dochter dreig dan zou ze haar schouders ophalen. Bij haar heb ik wel een keer de stoppen van de boveverdieping uitgezet (het was overdag, omdat ze voor straf op haar kamer moest blijven maar niet op de computer mocht, oh wat was ze kwaad, maar het hielp wel.
Zelf zeg ik eigenlijk nooit iets van een week niet buiten of een week niet op de computer, omdat ik zelf al weet dat ik dat toch geen week volhou. Dus ik zeg, voorlopig niet op de computer, of ga nu maar even uit mijn ogen tot ik weer bedaard ben.. vaak kunnen we er na een half uur/ uur alsnog normaal over praten en praten we de ruzie uit.
En als ze gewoon eens een dag/middag gezellig is (wat ze gelukkig bijna 90% van de tijd zijn, dan beloon ik ze met iets leuks, of samen gezellig tv kijken en dat pakken we er chips bij, of ik zeg vaak zomaar dat ze een half uur later mogen opblijven omdat ze zo gezellig zijn, of ze mogen kiezen wat we die avond gaan eten (en dan zeg ik er ook weer bij, omdat je vandaag zo goed je best doet op school/thuis, lief voor je broer bent.. enz enz) dus ze krijgen hier ongevraagd complimentjes en beloningen genoeg.

Maxime

poezenpeetje

poezenpeetje

18-12-2009 om 01:23

Maxime

Ik zie wel kans van slagen in deze aanpak. Luistert ze niet dan gaat ze niet naar paardrijden. Ik ga deze straf nu echt invoeren, want om daar te komen heeft ze me echt nodig, het is te ver om er even naar toe te fietsen.
Ze zal de eerste keer dat ik dit zeg wel denken dat ik het toch niet meen, maar dan ga ik dus echt mijn poot stijf houden, zodat ze de volgende keer wel weet dat ik het meen.
Wat die complimentjes betreft, die geef ik volgens mij genoeg.
Maar goed ik ga die aanpak van jou echt uit proberen, lees; "toepassen", nu alleen ervoor zorgen dat ik consequent genoeg blijf, anders werkt het nog niet....
ik weet het ook wel, maar het uitvoeren ervan vind ik zo moeilijk. Maar ik moet wel, andeers gaat het van kwaad tot erger.

Bedankt voor je reactie

Ook hier herkenning

poezenpeetje ook ik heb een dochter van 10 waar ik echt helemaal stapeldol van wordt regelmatig. Ik heb helaas niet veel tips, maar bij mij zit het ook zó hoog dat ik het fijn vind om even van me af te kunnen schrijven. Daarbij hoor je ook van mij dat er waarschijnlijk niks bijzonders met jouw dochter of jouw reacties naar je dochter toe aan de hand is.
Ik heb hier bijna dagelijks schreeuwende ruzie met mijn jongste. Ook vanavond nog, om een sneetje peperkoek nota bene. En ik pak het allemaal regelmatig heel fout aan dat weet ik ook van mezelf maar soms kan ik mezelf niet inhouden. Vanavond heb ik 'r zelfs een paar minuten buiten gezet in de vrieskou omdat ik er echt niet meer tegenkon. Gevolg, haar hysterie werd nog groter, ze bonsde bijna de ramen uit de sponningen en toen ik 'r weer binnenliet was ze begrijpelijk nog bozer op mij. Dus denk niet dat jij het allemaal fout doet of aanpakt. Het is echt niet alleen een kwestie van je manier van benaderen of toespreken of al dan niet straffen. Ik heb nl. nog een dochter van 11 en op haar hoef ik zelden of nooit boos te worden, hoewel ze tegenwoordig ook behoorlijk brutaal uit de hoek kan komen, maar haar kan ik toespreken en dan stopt ze en doet meestal weer normaal.
Het klinkt misschien gek, maar mijn jongste lijkt en bijna alle opzichten maar vooral qua karakter het meeste op mij en vandaar dat we misschien ook zo verschrikkelijk botsen.
Ook ik twijfel dagelijks aan mezelf, mijn optreden, mijn taalgebruik/volume etc. Maar... afgelopen week oudergesprek op school gehad en haar juffen noemden een aantal dingen, over haar gedrag en taalgebruik, die ik exact hetzelfde zou kunnen melden. Ik ben dus niet gek of een heel slechte moeder of zoiets. Dat wist ik natuurlijk eigenlijk al wel, hoewel ik ook goed besef dat ik veel fouten maak, maar het was erg fijn (en helaas ook verontrustend) te horen dat andere volwassenen mijn dochter op sommige gebieden precies hetzelfde ervaren als mij en dus met dezelfde problemen (grote mond, niet luisteren, niet opletten, onrust stoken etc.) te maken hebben als ik thuis. Daar komt nog bij dat ze bovenmatig intelligent is dus ondanks haar 10 jaar weet ze vaak heel goed te vertellen hoe het zit, en probeert mij voortdurend op mijn eigen woorden terug te pakken. Daar komt nog bij dat ze véél beter kan onthouden dan mij, dus vaak veel beter weet wat er gezegd is of voorgevallen is en dat is gewoon vaak een voordeel in een discussie. En discussiëren kan ze, oh ja, eindeloos en uren aan een stuk.
Dus geen tips, sorry, maar wel denk ik voor jou een herkenbaar verhaal van een moeder die het allemaal regelmatig niet meer ziet zitten, maar niet goed weet wat te doen. Ik heb dit soort verhalen al wel vaker gelezen ook hier op het forum, dus ik weet wel dat mijn geval niet uniek of buitensporig extreem is. Ik weet ook vrij zeker dat er niets aparts met mijn dochter aan de hand is. (geen adhad of aanverwante stoornis). Ze is wel overmatig druk, kan ook nauwelijks stilzitten of staan, moet altijd bezig gehouden worden en kan dus zichzelf niet vermaken behalve met computer of tv.
Dat hyperactieve, dat altijd hupsen en springen en bewegen is denk ik niet helemaal normaal maar ook niet erg dat je het een stoornis of afwijking kan noemen. Hoogstens ik word er regelmatig gestoord van, echt ik wordt af en toe zenuwachtig of niet lekker als ze een meter van me vandaan zit, simpelweg omdat er altijd van alles aan haar beweegt.
Tot slot even iets positiefs, want ik besef dat ik wel érg negatief bezig ben geweest ( maar ik voel me ook écht rot door elke dag opnieuw al die strijd en het vooruitzicht dat het misschien voorlopig alleen maar erger kan worden).
Ze is behalve mijn kwelgeest óók mijn knuffelkind. Het kind dat absoluut niet kleinzerig is of snel huilt van pijn, maar dat ondanks dat pappa altijd op nr. 1 staat toch wél heel graag door mamma getroost wil worden.
Ze is ook het kind dat een kusje wil voordat ze gaat slapen. Kortom alles wat haar oudere (veel zachtere) zusje niet is en wil (op emotioneel gebied). Zij wil graag goedmaken na een ruzie, komt soms uit zichzelf bij me op schoot zitten, zou het liefst gevoerd en aangekleed willen worden door mij. Gaat graag met mij in bad of onder de douche. Pffff onbegrijpelijk toch als je al het bovenstaande leest? Dank jullie wel voor het aanwezig zijn. Ik ben weer een beetje opgelucht en ga lekker slapen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.