Dochtertje voelt zich "raar" (heeft het gevoel dat ze ergens anders is)
Misschien een rare titel, maar ik kan het even niet anders omschrijven.
Mijn dochtertje van 7 geeft de laatste tijd steeds vaker aan dat ze een raar gevoel heeft. Ze heeft dan het gevoel dat ze ergens anders is, dus niet echt thuis en dat wij haar papa en mama neit zijn. Als ze bijv. t.v. kijkt, geeft ze aan dat haar hoofdje zegt dat ze niet mag luisteren. Ze zegt dan ook dat ze wel kijkt, maar dat ze niet hoort wat er gezegd wordt. Op school heeft ze hier ook last van.
Ze vindt dit erg beangstigend en is op zo'n momenten heel verdrietig. Nu heb ik laatst hier wel ergens gelezen dat dit vaker voorkomt bij kinderen, dus wat dat betreft maak ik me hier niet zo'n zorgen om, maar ik weet niet hoe ik haar kan helpen en waar het vandaan komt.
Wie herkent dit en kan me vertellen hoe ik hier mee om kan gaan? Ik probeer haar natuurlijk zoveel mogelijk op haar gemak te stellen, maar ze kan zich niet goed verzetten tegen deze gedachten.
Vroeger..
Hoe Madelief,
Vroeger had ik zelf ook vaak zo'n gevoel. Ik had dan het gevoel dat ik droomde en inderdaad, stel dat mijn ouders mijn ouders niet waren (?). Ik liep dan vaak in mijn arm te knijpen om te zien of ik niet droomde. Heel vaag. Ik had dat vooral overigens in de weekenden, als ik mij verveelde. Ik wilde altijd graag weer naar school, naar mijn vriendinnetjes, om van het gevoel af te zijn. Nu ik weet dat mijn ouders echt de mijne zijn 
heb ik het gevoel nog wel eens hoor, onder de noemer melancholie.
Wat ik bedoel is, als je eventuele fysieke oorzaken hebt uitgesloten, is afleiding misschien een oplossing. Niet de tv, maar iets waarbij de gedachten niet kunnen afdwalen, op bezoek bij iemand, een vriendinnetje te spelen vragen, samen een spel doen. Het gevoel is er en laat zich niet alleen maar wegpraten. Succes!
Nog iemand?
Die tips voor me heeft? Ik denk overigens niet dat het met absences te maken heeft hoor, ik zie geen enkele andere signalen in die richting.
Raar voelen
Hoi. Ik heb me een periode in mijn leven ook heel raar gevoeld, alsof ik er niet helemaal was. Ik zat destijds in groepstherapie en daar noemden ze het dissociëren. Ik noem het zelf (beetje foute term) ook wel niet geaard zijn. Op de één of andere manier zit je teveel in je hoofd en te weinig in je lijf, en kan je gevoel zich loskoppelen van de situatie waar je in zit. Voelt een beetje angstig. Waar het mee te maken kan hebben is met je ademhaling, als je licht hyperventileert krijg je dit gevoel. Wat kan helpen is fysiek flink bezig zijn. Dit verbetert de ademhaling, en zorgt er tegelijk voor dat je je weer echt in je lichaam voelt. Mijn zoon heeft net een sociale vaardigheidtraing gedaan met de rots- en - water techniek, en daar doen ze heel veel spelletjes om steviger te 'aarden' . Stevig staan, letterlijk en figuurlijk. Ze raden ons aan om dat gevoel er in te houden door regelmatig te stoeien, te klimmen, het bos in te gaan, spelletjes doen waarbij je elkaar moet omgooien en dan flink weerstand bieden. Dingen waardoor ze zich in hun lijf voelen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Ik herken het gevoel heel erg, en misschien helpt het als zij ook iets meer 'aard'. Overigens ben ik niet zweverig aangelegd, ik ben heel nuchter! Maar dat aarden, dat is wel echt iets goeds, vooral als je veel in je hoofd zit. Succes!!!! Marleen
Dank marleen!
Ik denk dat het dat best wel eens zou kunnen zijn! Mijn dochtertje is inderdaad een denkertje; zit dus vaak "in haar hoofd". Dat van die hyperventilatie, dat herken ik dan zelf weer heel goed, daar heb ik zelf wel eens last van en dan voel ik me ook "raar" , een soort van zweverig en het gevoel dat je er niet helemaal bij bent. Dank je voor de tips, die ga ik zeker uitproberen!!
Fijn
Hoi Madelief, fijn dat er wat aan hebt! Ik zat al een beetje in de gaten te houden of je het gelezen had, omdat ér al weer zoveel draadjes onder staan. Ik herken zelf ook veel in mijn zoon, hij is ook een denker, en heel gevoelig. Succes met je dochter, groetjes, Marleen
