Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Lou

Lou

09-01-2010 om 22:01

Sorry is niet genoeg

Oh zucht. Het ging de laatste tijd zo goed tussen mij en mijn dochter van 8. Maar vanavond, jemig wat een escalatie ineens weer. In het kort: we speelden op de wii, ik stond voor in een race, ze werd boos, we ruilden van plaats, ik haalde haar in, ze werd nog bozer, ik stelde voor om er maar mee te stoppen, dat wilde ze niet, ze werd steeds bozer, ik ging erbij zitten, ze werd nog weer bozer. Uiteindelijk stond ze mij uit alle macht te schoppen. Ik weerde af en probeerde op haar in te praten maar ze bleef behoorlijk lang doorgaan, ik denk dat ik wel meer dan tien trappen tegen mijn been heb gekregen. Toen ben ik naar boven gelopen met haar DS, gezegd dat ze die voorlopig niet terug krijgt, en zij bleef beneden.
(De DS heeft er op zich niet zo veel mee te maken maar ze had een beeldschermdagje en ik denk wel eens dat ze zo chagrijnig wordt al die beeldschermen de hele dag, dus op dat moment leek het wel logisch om in elk geval de DS even te confisceren.)
Enfin, mijn man kwam toen net binnen en is met haar beneden gebleven, en ik zat boven verdwaasd om mij heen te kijken. Hoe kon het toch weer zo ver komen? Ze kon de laatste tijd juist goed tegen haar verlies, we spelen vaak samen op de Wii. Ook met andere spelletjes gaat het prima, ik laat haar al jaren niet meer met opzet winnen.

Maar goed, dit is eigenlijk alleen de voorgeschiedenis. Waar het me om gaat is dat ze naderhand, toen ik weer beneden kwam, zeer uitgebreid sorry heeft gezegd en dat dat voor mij niet genoeg was. Zij kon op dat moment niets anders meer bedenken om het goed te maken en ze had ook al straf gehad in de vorm van de ingenomen DS, maar ik was er gewoon nog niet overheen. Dus toen zij verder wilde gaan met het Monopolyspel dat nog op tafel lag, zat ik er nog steeds bij met een kop als een oorwurm. Hoe doen andere ouders dat, vraag ik me af, als een conflict echt escaleert: is straf en sorry ook voor je eigen humeur genoeg om weer normaal te doen? Blijf ik te lang hangen in mijn bozige, verdrietige bui vanwege die schopscène? En zo ja, hoe krijg ik mezelf dan weer snel zo ver dat ik gewoon verder kan gaan?

Het gebeurde aan het einde van de middag en eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet overheen. Ik heb haar wel min of meer gezellig naar bed gebracht, maar het voelde voor mij niet gezellig. Is dat raar of komt dit bekend voor? Wat doe je eraan, of doe je er niets aan?

groet,

Lou

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Ha die lou

ik kan me wel voorstellen dat het voor jou nog niet klaar is. Zeker tien schoppen tegen je been is niet niks. Dan kan iemand, in dit geval je dochter, wel excuus aanbieden, maar ik zou in dit geval ook geraakt zijn. Een fysieke reactie uit onmacht a la, maar dit is wel veel, vind ik persoonlijk.

Ik weet van mezelf dat ik na zo'n dergelijke reactie, jongste hier kan er ook wat van, er ook klaar mee ben en veel moeite heb om maar gewoon door te gaan. Zo van oh, sorry, goed hoor, knuffel, laten we gezellig een spelletje doen. Ik vind het lastig.

Zelf denk ik, maar dat is lekker makkelijk vanaf de zijlijn en redenerend achteraf, dat de ds intrekken geen passende straf is. Een passende straf is, iets dat te maken heeft met het vergrijp. In dit geval mama tien keer schoppen en helemaal uit je dak gaan. Helemaal uit je dak gaan kan, maar dat doe je dan maar lekker op je kamer

Zelf zou ik nu meer passend vinden dat ze jou maar eens een lekkere massage geeft of jouw blauwe schenen insmeert met Arnicazalf. Dan ziet en ervaart ze wat ze gedaan heeft.
Goed, dat bedenk ik nu. Wellicht kan je samen met je man nog wel iets passenders bedenken. Schiet me nog te binnen dat anders een opstel schrijven of zoiets dergelijks over het gebeuren en hoe het voelde voor haar en hoe ze denkt dat het voor jou is geweest ook een idee kan zijn. Je wilt per slot van rekening dat ze er iets van leert

Goed, makkelijk praten. Ik heb ook weleens tegen jongste gekrijst dat hij zijn ds een week niet mocht, nadat hij met een ijzeren schep de keukendeur had bewerkt. Later heb ik dat teruggedraaid in klusjes doen om de deur als het ware te vergoeden. Ik denk dus best dat je de straf nog kan veranderen met uitleg waarom.

Knuffel van Purk

Nienke*

Nienke*

09-01-2010 om 22:56

Begrijpelijk

Ik vind het knap van je dat je zelf naar boven bent gelopen. Ik zou toch wel iets bozer reageren denk ik. Wat mij betreft zou zij dus op haar kamer moeten zitten. En als ze weer rustig was, een goed gesprek daarna. En het lijkt mij heel logisch dat ze dus ook niet daarna weer gezellig met jou dat wii spel gaat doen. Ik zou even voorlopig dat spel opbergen. Ik zou namelijk daar helemaal geen zin meer in hebben na zo'n gebeurtenis. Dus nee, ik zou ook niet zo gauw tevreden zijn met alleen sorry en een knuffel. Maar ik zou verder wel proberen om niet boos te blijven, maar daarom hoef je toch niet gelijk weer gezellig/vrolijk te zijn? Zo iets komt gewoon heftig aan en het lijkt mij dat dat ook een leermoment is. Ze ziet hoe jij er aan toe bent, als zij zich zo laat gaan. En dat dat dus niet zo leuk is.
Sterkte met je been

Eigen aandeel

Kan het misschien zijn dat je er ook nog niet overheen was omdat je eigenlijk nog niet helder had wat je eigen aandeel in het geheel is?

Een paar dagen geleden waren hier wat draadjes over langdurig beeldschermgebruik van kinderen, en of dat al dan niet wenselijk was. Ik heb toen niet gereageerd omdat ik daar niet echt de juiste woorden kon vinden, maar in mijn humbele opinie (imho) is langdurig beeldschermgebruik altijd lastig. Je bouwt dan iets op wat er inderdaad ongecontroleerd uit kan komen, zeker bij een kind van die leeftijd.

Maar goed, misschien zit ik helemaal op het verkeerde spoor. Als ik in jouw schoenen zou staan en naar beneden zou komen en me nog niet senang zou voelen na die uitgebreide excuses van mijn dochter zou ik uitleggen dat ik me nog een oorwurm voel, en zou ik wschl nog wat meer met haar erover praten hoe dit zo heeft kunnen gebeuren. Niet dat ik altijd over alles ellenlang praat (verre van zelfs) maar ik krijg de indruk dat dat ook meespeelde bij jou, dat je het nog niet kraakhelder had.

sabje

sabje

10-01-2010 om 09:08

Ik ben zo'n type

dat het soms nog nasuddert. Dan heeft degene wel sorry gezegd en met het verstand is het goed maar het gevoel nog niet dat duurt langer bij mij. Ik zie dit bij mijn zoon ook terug gewoon mij even laten en dan komt het weer goed hoor.
Ik zou ook gezegd hebben ik wil nu even het spelletje niet afmaken laat mama maar even ik ben niet meer boos maar wil even alleen zijn of zoiets.
Ik zou mijn kind meteen naar boven hebben gestuurd dat accepteer ik gewoon niet er wordt niet geschopt.Ga boven maar even afkoelen en nadenken.Daarna had ik erover gepraat over het hoe en waarom etc.

Blanco

Blanco

10-01-2010 om 12:53

Ook hoor

Tijdje terug heeft mijn dochter mij uit gescholden toen we ruzie hadden en daar was ik zo boos over, dat ik haar naar haar kamer heb gestuurd. Daar moest ze de rest van de dag blijven. Tijdens het eten mocht ze naar beneden en ze begon gezellig tegen me aan te keuvelen.
Sorry ik was nog veelste boos en heb er dus ook niet op gereageerd. Daar werd zij dus weer boos over, mijn man heeft het geprobeert duidelijk aan haar te maken, van ,laat mama maar even ze is heel erg boos op je. Uit eindelijk heeft ze dan ook nog wel haar excus aangeboden, maar ik vond dat te makkelijk gezegt. Laat in je gedrag maar zien dat het je spijt. En de volgende dag, nadat ze echt heel lief was geweest heb ik haar vast gepakt en verteld dat ik veel van haar hou, en dat ik blij en trots was, dat ze al de hele dag zo lief was!! Toen kon ik ook pas los laten wat ze had gedaan.
Sorry zeggen gaat soms te makkelijk, ze moeten het dan maar in gedrag laten zien.

Maxime.M

Maxime.M

10-01-2010 om 12:56

Wat ik had gedaan

Hoi,

Ik had inderdaad mijn kind verwijderd van de wii en desnoods deze of de ds ook ingenomen. Verder had ik liever haar boven verwaasd hebben laten zitten, maakt misschien toch meer indruk. En inderdaad ben ik ook niet altijd meteen weer gezellig na een sorry. Dan zeg ik dat ook gewoon, dus iets in de trant van, fijn dat je sorry hebt gezegd, maar ik voel me nog steeds een beetje naar hierover, laat me nog maar even. Hup en dan zou ik me gewoon even wat minder met mijn kind bemoeien, in ieder geval niet geforceerd doen of er niets is, want dat is niet zo, meestal is het na een tijdje weer over en vindt (in mijn geval) mijn dochter dit nog heel erg, dat nasudderen, maar ik ben ook maar een mens en dat is dus blijkbaar de impact die zij met haar gedrag heeft nagelaten. (gelukkig hebben we weinig van dit soort escalaties)

Maxime

Jade

Jade

10-01-2010 om 13:41

Niet voorstellen...

"...ik stelde voor om er maar mee te stoppen, dat wilde ze niet,..."

Ik had het niet als een voorstel gebracht, maar ik had aangegeven dat als ze nog boos blijft er dan niet meer gespeeld gaat worden (desnoods stuur je haar dan naar boven). Dit is geen verwijt aan jouw adres, maar ik spreek uit ervaring

Als een kind zo in een spel zit, en steeds bozer wordt omdat ze verliest, dan helpt een voorstel meestal niet.

Het is helemaal niet raar als het naar bed brengen niet gezellig voelt. Het is alleen wel jammer dat je het niet gelijk tegen haar hebt gezegd, toen ze verder wilde gaan met het Monopolyspel (is ook geen verwijt, maar herkenning

Soms helpt alleen ´sorry´ zeggen niet.

Monique D*

Monique D*

10-01-2010 om 14:27

De hele middag niet meer spelen

Het is toch wat, een dochter die een aantal keren schopt tegen jouw been als ze verliest. Je hebt haar nog kansen gegeven (van plaats ruilen, zitten, etc), maar dat accepteerte ze dus niet.
In dat geval had ik haar naar haar kamer gestuurd, daar kan ze nadenken over haar gedrag. Sorry zeggen en gaan monopoly-en alsof er niets aan de hand is? Helaas, zo werkt het bij mij niet. De situatie is is er niet naar om na een korte excuses weer vrolijk spelletjes te spelen. Ook het naar bed gaan zal koeltjes gebeuren. Alleen een kusje kan er nog net vanaf..
Dan voelt ze dat dit niet op te lossen is met alleen met een "sorry". Een van de posters had nog gezegd dat er even nog over gepraat kan worden of dat ze het moet laten zien in haar gedrag dat ze heel veel spijt heeft.. dan is het zeggen van sorry niet afdoende.
Nog een vraag: heb je hierover al met jouw man gesproken? En wat was zijn reactie?

Lou

Lou

10-01-2010 om 15:19

Fijn, al die reacties

Bedankt voor alle snelle en opbouwende reacties. Hier kan ik wel wat mee. Eerst even een kleine update. Gisteravond zat ik er nog zwaar mee, vanochtend ebde het snel weg. Dochter deed namelijk zeer goed haar best om het mij naar de zin te maken en maakte ook heel goed duidelijk dat zij het ook nog niet was vergeten. Wel vroeg ze haar DS terug maar toen ze die niet kreeg ging ze vrolijk blokfluiten. Ik heb uitgelegd dat het weer goed kan zijn terwijl de straf nog niet voorbij is, en dat we nu op dat punt zitten. Ze keek me heel schuldig aan, gaf me een knuffel en vroeg hoe het met mijn been ging. Tja, blijf dan nog maar eens boos. En zo gaat het dus weer gewoon gezellig zijn gangetje hier.

Ik ben blij te lezen dat het normaal is dat je er met een sorry en een knuffel niet bent, dat jullie gevoelsmatig ook niet altijd meteen weer in staat zijn om gezellig te doen. Want dat kon ik niet en ik vroeg me eigenlijk vooral af hoe andere ouders dat aanpakken. Even met rust gelaten worden, is geloof ik wel het gemiddelde antwoord. Zo heb ik het ook gedaan, omdat ik gewoon niet anders kon. Gelukkig was man thuis, ik heb een tijdje boven gezeten.

Over wie er naar boven moet: het klinkt vast logischer dat de moeder het kind naar boven stuurt, maar bij ons gaat het vaak andersom omdat dat is wat ik op dat moment liever wil. Ik vind het prettiger om zelf weg te lopen dan om haar te proberen naar boven te bonjouren. Het zou me wel lukken maar daarmee zou ik zelf de boel verder laten oplopen, omdat zij op zo’n moment echt niet braaf naar boven sjokt. Ze zou gewoon NEE brullen en stijf blijven staan. (Normaalgesproken niet hoor, ze luistert doorgaans vrij goed zelfs, maar als ze zo staat te trappen alsof ze een waas voor ogen heeft, acht ik de kans van slagen van zo’n opdracht niet zo hoog in…) Bovendien ga ik niet zielig op de rand van mijn bed zitten hoor, ik heb op zolder een fijne werkkamer waar de computers staan, ik zit daar graag en vaak. Dus bij ons is het logischer en prettiger dat ikzelf naar boven ga.

Nog meer reacties, op volgorde van binnenkomst:

Purk, over de DS innemen: je zegt het zo vriendelijk en je hebt wellicht nog gelijk ook… dank. Het is iets waar ik wel vaker moeite mee heb, om middenin een boze bui een normale, passende straf te bedenken. De schenen insmeren met arnica vind ik een mooie vondst, ware het niet dat mijn schenen eerlijk gezegd helemaal niet blauw zijn. Ik zou bijna zeggen: helaas Als ze echt blauw waren had ik dat zeker laten zien, nu zou het alleen maar averechts werken (“valt best mee hè mam”) Wat de DS en de Wii met elkaar te maken hebben, daarover moet ik nog verder nadenken, zie ook mijn reactie hieronder aan Rodebeuk.

Nienke, over het leermoment van de ongezellige moeder: klopt! Ik denk dat ik haar met mijn “laat mij maar even, ik ben er nog niet overheen” per ongeluk een zeer passende straf heb gegeven, want ze vond het afschuwelijk om mij zo te zien.

Rodebeuk, over mijn eigen aandeel hierin: hm, moet ik nog even verder over nadenken. Ik heb een vermoeden dat zij prikkelbaarder wordt naarmate ze langer aan een beeldscherm gekluisterd is. Waarbij ik overigens Wii-en eigenlijk helemaal niet erg vindt, het is juist vaak erg gezellig en ook nog relatief actief, omdat we het samen doen of met z’n drieën. Daarom gaf ik in een opwelling ook meer de “schuld” aan de DS dan aan de Wii. Blijft staan dat ik haar wat beter ga observeren met die beeldschermen, want het is niet elk weekend zo maar af en toe zit ze toch wel uren achtereen een computer-achtig ding te doen. De draadjes hierover ken ik overigens, heb met interesse meegelezen maar had er zelf niets aan toe te voegen.

Sabje: ik heb uiteindelijk wel gezegd dat ik even alleen wilde zijn, maar toen zaten we al te Monopolyen en dat lukte gewoon niet op een gezellige manier, dus ja, dat was rijkelijk laat van mij. Ik heb het geprobeerd, en juist het feit dat ik me er niet toe kon zetten heeft ook wel indruk gemaakt.

Blanco: “En de volgende dag, nadat ze echt heel lief was geweest heb ik haar vast gepakt en verteld dat ik veel van haar hou, en dat ik blij en trots was, dat ze al de hele dag zo lief was!! Toen kon ik ook pas los laten wat ze had gedaan.” Precies zo ging het hier ook. Fijn hè, als het écht weer goed is, ook voor je eigen gevoel.

Maxime, het verschil in aanpak is denk ik niet zo groot. Wij zaten ook allebei verdwaasd te kijken met een trap ertussen, alleen zat zij beneden en ik boven. Nasudderen is inderdaad het goede woord, en gelukkig hakte dat er bij mijn dochter ook flink in.

Jade, over het voorstellen om te stoppen met het spel: tja, ik zat nog in de liefdevolle gezellig-spelen-modus die ik op haar wilde overbrengen, zo van joh, wat maakt het uit als je achter staat, ik heb immers mijn rijbewijs en jij niet (het was een race), blabla, dus ik was ook best geneigd het haar wat extra naar de zin te maken omdat ze kennelijk ineens zo’n moeite had met verliezen. Maar je hebt gelijk, met een boos kind moet het spel gewoon afgelopen zijn, punt.

Monique, over mijn man: wij zitten hierin gelukkig volledig op één lijn. Ook in onze twijfels hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. Wat hem betreft is de kous nog niet af. En dan heeft hij nog niet eens met eigen ogen gezien hoe waanzinnig ze te keer ging, want hij was er niet bij. Hij stelde voor dat hij het er nog eens met haar over zal hebben. Ik vind het prima, ik ben er vanochtend al op teruggekomen maar hem kennende doet hij dat weer heel anders (en heel kort, ook prima want het hoeft ook weer niet keer op keer terug te komen).

groet,
Lou

Niny

Niny

10-01-2010 om 17:42

Wat ik nu zou doen

Dag Lou,

Ik denk dat ik in jouw geval niet ook nog mijn man het zou laten bespreken met jullie dochter. Ze zal het waarschijnlijk niet gauw weer doen, en als het toch gebeurt kan degene van jullie die het treft actie ondernemen.
Ik zeg dit omdat onze kinderen een grondige hekel aan langdurige preken hebben, en van twéé ouders na elkaar een preek vinden ze echt te veel van het goede!

Niny

Tirza G.

Tirza G.

10-01-2010 om 19:17

Moeilijk

Ik heb er zelf niet zo'n moeite mee om ergens overheen te stappen. Ik merk wel, dat mijn boosheid langer blijft dan bij mijn kinderen. Dat was al zo toen ze klein waren, als ze een paar minuten op de gang hadden gestaan waren ze weer helemaal gekalmeerd en gezellig, terwijl ik nog nijdig lego in bakken stond te smijten. Ik heb daar wel van geleerd dat "en nu is het klaar" ook echt "en nu is het klaar" moet zijn. Ergens overheen kunnen stappen is ook een kwaliteit. En daar moet je als volwassene ook het voorbeeld in geven. In jouw geval was ik denk ik al veel eerder gestopt met WI-en. Ik hou niet van boze spelletjes.

Tirza

Lou

Lou

10-01-2010 om 19:41

Niny

Ik moest eerlijk gezegd wel lachen om deze zin:
"omdat onze kinderen een grondige hekel aan langdurige preken hebben, en van twéé ouders na elkaar een preek vinden ze echt te veel van het goede!"

Ik zou bijna zeggen: duh Dat mijn kind een hekel heeft aan preken vind ik op dit moment namelijk niet zo'n overweging. Overigens zijn onze praatjes niet echt preken, alleen nog even uitleg zeg maar, en zijn ze heel kort, en ach, als mijn man er graag nog iets over wil zeggen mag hij dat van mij. Hem kennende doet hij dat ultrakort en vriendelijk, ik ben er niet bij, weet niet eens of hij het al gedaan heeft. Ik vind het wel prima dat er nog even op teruggekomen wordt, het vergrijp was ernstig genoeg. Normaal doen we dat eigenlijk ook niet hoor, er allebei nog op terugkomen, omdat we zelf één keer ook wel voldoende vinden. Nu ligt het gewoon anders, omdat ze verder dan ooit voorbij mijn grenzen is gegaan.

groet,

Lou

Lou

Lou

10-01-2010 om 19:45

Tirza

De overweging die jij geeft, speelde door mijn hoofd toen ik mijn beginposting schreef. De kwaliteit van ergens snel overheen kunnen stappen bezit ik niet, als het om mijn dochter gaat. Ik heb het kennelijk ook niet geleerd. Ik vind het wel knap als iemand dat wel kan, terwijl ik het aan de andere kant ook niet meteen een verkeerd voorbeeld vind als je laat zien dat het niet lukt. De menselijkheid van moeders, zeg maar. Je moet er natuurlijk ook weer niet té lang in blijven hangen, dat is voor niemand goed. Eerder stoppen met het spel als het de verkeerde kant op dreigt te gaan, dát zal ik wel kunnen leren.

Bedankt en groet,

Lou

Niny

Niny

10-01-2010 om 21:18

Preken

HOi Lou,

Jij hebt natuurlijk nog nooit een preek van mij hoeven aanhoren, volgens mijn man doe ik dat zelfs tegen de kat als hij zich misdragen heeft
Maar je hebt gelijk, of de kinderen balen van een preek is op zo'n moment niet zo relevant.
Ik denk wel dat je veel nuttige tips hebt gekregen (ik heb zelf geïnteresseerd meegelezen, omdat ik de neiging heb nogal te blijven hangen in mijn boosheid).
Groet,

Niny

Laminaat

Laminaat

10-01-2010 om 23:07

Lou, straffen en de oplossing aandragen

Lou,
Ik begrijp heel goed waar je het over hebt. Ik ken dat maar al te goed. En onze kinderen weten ook niet beter dan het goed te maken met "sorry dat ik dit of dat gedaan heb" of "sorry, ik zal dit of dat nooit meer doen". En ook in mijn oren klinkt dat altijd te mechanisch, te makkelijk. Maar wat moeten de stakkers ánders?
Dus nu stuur ik het betreffende kind weg (Ga Nu Naar Boven!) en denk koortsachtig na over wat ik werkelijk wil horen. Dan roep ik het kind na: "En je mag pas weer bij me komen als je "dit of dat" zegt. "Dit of dat" is vaak "als je onder woorden kan brengen waarom je denkt dat ik nu zo boos ben en hoe je denkt het weer goed te maken".
En soms zeg ik gewoon dat zoon/dochter het maar uit moet zoeken hoe hij/zij het weer goed kan maken, maar dat geeft gemiddeld maar matige resultaten.
Groetjes,
Laminaat

Tip

hallo,

Kan me zo je gevoel in deze voorstellen en je was te veel gekwetst om sorry te accepteren.

Heb sinds kort het boek gelezen, luisteren naar kinderen van Thomas Gordon, zoek het eens op op internet, misschien heb je er iets aan.

succes
Nance

Marfje

Marfje

13-01-2010 om 20:52

Mijn twee centen

Ik sluit me aan bij RodeBeuk: kijk naar je eigen aandeel hierin. Als mijn kind van acht drie uur achter een WII heeft gezeten (niet hier hoor, bij anderen 'oh zo leuk actie) is hij helemaal leeg en bij zichzelf weg. Ik kan me zo voorstellen dat jij veel eerder de beeldschermtijd hadden moeten stoppen omdat je voelt dat het je kind niet meer goed doet. Acht jaar is jong. Ik vind het aan de ouders om het kind veel meer te begrenzen en te beschermen tegen 'leegloop'. Ik ben dan ook benieuwd of ze dit soort buien ook heeft als ze lang heeft gevoetbald of geschaatst of zo.
Maar ik kan me wel voorstellen dat je nog lang gekwetst was. Ik vind het zelf altijd moeilijk daar een weg in te kiezen (ik ben al gekwetst bij een grote mond terwijl ik onwijs mijn best loop te doen, veel te dunne huid) want ik ik de ouder en de wijzere zijn. Maar ik ken ook het gevoel van me terug te willen trekken. Ik vind schoppen en slaan van elkaar een absolute no-no, wat voor omstandigheid er ook is en dat zou echt heel erg duidelijk maken ook.

Marfje

Lou

Lou

14-01-2010 om 14:55

Chagrijnig van beeldschermen

Laminaat, wat "fijn" dat jij het ook herkent Het is inderdaad zo makkelijk hè, alleen maar sorry zeggen. Dat is gewoon echt niet genoeg, soms. Ik zeg ook wel eens dat ze zelf maar moet verzinnen hoe ze het goed moet maken, en eerlijk gezegd komen daar soms best creatieve dingen uit. Heeft ze ineens haar eigen wasgoed opgevouwen, of thee voor me gezet of zo. Ze weet uitstekend hoe ze me kan opvrolijken. Dat is dan wel weer mooi om te zien. Ik zal deze "truc" eens vaker gebruiken. Nou ja, mocht het ooit weer nodig zijn, liever niet te vaak natuurlijk!

Sestaril, het boek ken ik niet maar bedankt voor de tip. Ik zal er eens naar zoeken op internet, ben wel benieuwd of daar nog nieuwe inzichten uit voortkomen.

Marfje (en rodebeuk):
"Ik ben dan ook benieuwd of ze dit soort buien ook heeft als ze lang heeft gevoetbald of geschaatst of zo."
Ik zei al dat ik daar nog even over moest nadenken en ik geloof inderdaad dat we zo'n rare bui niet hoeven te verwachten als ze erg actief is geweest. Wel als ze uit de bso komt, waar ze ook vaak actief is, maar dat kan dan weer als reden hebben dat ze het daar soms niet zo leuk heeft. Kwestie van afreageren in een veilige omgeving. Bij het wii-en was het echter ook nooit eerder voorgekomen. En een paar uur achter elkaar tv kijken, ds-en of wii-en doet ze wel vaker, en dan niet met zo'n vreemde driftbui erachteraan. Dus het was me nog niet eerder opgevallen maar terugdenkend--ja, het zou er toch best eens mee te maken kunnen hebben. Ze kan wel ineens flink chagrijnig zijn als ze lang tv heeft gekeken bijvoorbeeld. We gaan het eens wat meer inperken. Ophouden als het nog leuk is, net als een feestje.

Overigens hoop ik nu niet de indruk te hebben gewekt dat dochter haar dagen slijt achter de diverse beeldschermen, want dat is echt niet zo! Het komt gewoon wel eens voor, bijvoorbeeld met bezoek, dat er (doorgaans dus heel gezellig) een tijdje gewii-d wordt, en ze zit in het weekend wel eens twee uur tv te kijken, maar ook weer niet elk weekend. De DS is er vooral voor in wachtkamers en auto's, en soms thuis in plaats van tv, bijvoorbeeld als ik sta te koken (ongeveer een half uur). Klinkt deze opsomming als overmatig beeldschermgebruik?

groet,

Lou

Lou

Ik zal niet snel zeggen dat je je kind te veel voor beeldschermen zet. Daarvoor ken ik ook de omstandigheden niet genoeg, en bovendien zetten oordelen in dezen geen zoden aan de dijk.. je schiet er niets mee op.

Valt me wel wat op: auto en wachtkamer voor de DS: je vervelen, wachten terwijl je niets kunt, dat wil ook geleerd zijn. Ik denk dat het soms goed is om weinig prikkels te hebben. Wij hebben ook een DS maar die gaat bij lange reizen expres niet mee. We hebben dan veel tijd om met elkaar te kletsen en gewoon te zijn. Eventueel wat klei mee voor als iedereen er genoeg van heeft, dan beurt iedereen weer op (na anderhalf uur, als we nog een uur moeten, hebben ze wel even een dipje).

Maar goed, geen oordelen van mijn kant dus, wel nog even een pleidooi voor andere omgevingen waar je kind haar ei kwijt kan: wij gaan vaak naar het bos. Oudste wil van te voren niet (net als ik vroeger) en als we er eenmaal zijn zie je hem veranderen... hij komt helemaal los. Ze hebben een vast rondje in het bos, kwa wandelen stelt het niets voor, maar er zijn grote bomen waar geklommen wordt, een diepe greppel waar met papa gevochten wordt (eindeloos, ik sta ernaast te kleumen) en een hoekje waar 'gevist' wordt in de rivier.

Wat het dan is aan die omgeving, ze kunnen niets kapot maken, hun kracht kan alle kanten op, ze kunnen alles pakken, overal mee slaan.... voor mijn idee komen ze zo dichter bij zichzelf, terwijl een uurtje TV het omgekeerde effect sorteert. Ze raken achter een beeldscherm juist van zichzelf vandaan, en dan komt er ook agressie.

Ben trouwens ook heel open in die dingen. Laatst wilde zoon voor het slapen gaan DS-en. Ik zei dat dat je hoofd juist wakker maakt, maar hij mocht het van mij uitproberen (hij is ook 8). Wat denk je? Half uurtje gespeeld en tot 10 uur wakker gelegen!

Haha, hij was er zelf van onder de indruk... en ik hoop dat hij dan volgende keer weer makkelijker accepteert dat ik een beeldschermstop in een bepaalde situatie afkondig. Omdat hij weer weet dat je erdoor verandert.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.