Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
mar-ank

mar-ank

17-01-2010 om 15:55

Dochter blijft hangen in boosheid

Onze dochter (bijna 9) is vaak lang boos. Het gaat meestal helemaal nergens over, maar ze kan zich er niet overheen zetten. Voorbeeldje. Afgelopen week gingen we op de slee naar school. Dochter op de slee, vriendinnetje trok. En trok iets te hard de bocht om; slee viel om, dochter op de grond. Ik kan me best voorstellen dat je dan even moppert, omdat je dat niet leuk vindt. Maar dochter wordt echt kwaad. Beweert meteen dat vriendinnetje het expres deed. Vriendinnetje ontkent dat, en zegt ook sorry. Maar dochter blijft kwaad, en blijft mopperen en er over doorgaan. Als ik na een tijdje zeg dat ze nu moet stoppen, dat het klaar is, wordt ze ook kwaad op mij. Vind vervolgens dat zij op de andere slee mag (die ik loop te trekken met haar zus erop). Dat mag niet, nog meer reden om kwaad te zijn. En dit houd ze dus vol tot ze in de klas zit (ruim een kwartier).
Dit soort situaties komen vaak voor. Een kleine aanleiding, dochter wordt kwaad, en blijft door gaan met mopperen. Er valt niet met haar over te praten. Het gaat tot huilen, schoppen en met deuren slaan aan toe. Wat je ook probeert om het te doorbreken, om haar aandacht op iets anders (leuks) te richten, het lukt niet. Vaak is het hele gezin al met andere dingen bezig, en blijft zij nog maar doorgaan (soms al niet eens meer over dat onderwerp, maar ze pakt dan alles aan wat maar kan om weer ruzie over te kunnen maken).

Iemand die dit herkent en weet hoe er mee om te gaan?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Pippin

Pippin

17-01-2010 om 18:13

Mar-ank

Ja, ik herken het. Het is heel erg lastig (en vermoeiend).
Bij ons heeft het boek: 'Het explosieve kind' van Ross W. Greene heel erg veel geholpen.
Je analyseert met dit boek waarom je kind zo boos wordt, wat de triggers zijn van die boosheid, en hoe je het kan helpen om de boosheid te voorkomen of te verwerken. Met praten, dat wel.
Stap 1 is empathie, stap 2 probleem definieren, stap 3 is samen oplossingen bedenken.
Onze zoon heeft er heel erg veel behoefte aan om alleen te zijn, met rust gelaten te worden, een dochter moet juist haar verhaal vertellen en gehoord worden.
Misschien een aanrader, dat boek?

mar-ank

mar-ank

17-01-2010 om 19:43

Ken ik, maar

Ik ken het boek, heb het gelezen, en pas het ook wel toe. Maar het werkt lang niet altijd. Soms is totaal onduidelijk waarom ze opeens boos wordt, en dan zit je opeens midden in de explosie. En dan is de vraag; hoe komen we er weer uit? Stap 1 en 2 hebben we inmiddels aardig in de vingers (ik zeg niet dat het altijd lukt, maar ik heb aardig geleerd om vooral zelf niet kwaad te worden). Het is vooral stap 3 die nog niet lukt. Vooral omdat er volgens dochter altijd maar één oplossing is; doen wat zij wil. En dan kom je dus niet verder. En ik weet niet hoe we daar uit moeten komen.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

17-01-2010 om 20:50

Lastig

Ik blijf het ook lastig vinden. Wij proberen onze zoon (net 8) nu heel nadrukkelijk een 'escape' te bieden in de echt drukke of boze buien. Wat redelijk werkt, is hem mijn MP3-speler geven, daarmee kan hij zich vrij goed afsluiten van alles om zich heen. Praten of discussiëren werkt volledige averechts bij hem, hij wil echt met rust gelaten worden.
De kinderpsycholoog oefent ook met hem om beter om te gaan met zijn boosheid.

mar-ank

mar-ank

17-01-2010 om 21:11

Goed idee

Ik zal eens met haar bespreken wat voor haar een goede 'escape' zou kunnen zijn. Meestal is het zo dat ALS ze zich uiteindelijk terugtrekt op haar kamer, ze even later lachend weer naar beneden komt. Maar als ik tijdens zo'n bui zeg; kom even lekker tot rust op je kamer, dan werkt dat dus absoluut niet. Dan ziet ze het als straf denk ik, en dus is ze meteen tegen. Terwijl ik het helemaal niet als straf bedoel.

Wij zijn twee weken geleden voor het eerst bij de kinderpsychologe geweest voor dit probleem. Maar die kwam met lijsten, krulletjes, en beloningen en vroeger naar bed (omdat we 's ochtends vaak problemen hebben). Daar geloof ik dus niet meer in. Al zo vaak geprobeerd. Ter verdediging van haar; zij had alleen nog maar met dochter gesproken, en wij met iemand anders. Toen zij met dit idee kwam (wat ze samen met dochter had verzonnen) hadden ze dat nog niet kortgesloten. Dus ik hoop in het volgende gesprek verder te komen. Want wij hebben volgens mij aan die andere vrouw wel duidelijk uit kunnen leggen wat het probleem is. Hoop ik.

Pippin

Pippin

17-01-2010 om 22:02

Praten

Dat praten moet je ook niet doen als ze boos zijn hoor! Dat kan niet. Je moet het juist op een rustig moment doen. Wij hebben op een gegeven moment aan zoon gevraagd wat hij wilde, als het allemaal teveel zou zijn, wat hem dan zou helpen. Toen kwam hij dus zelf met die escape.
Wat goed dat je hulp hebt. Ik denk dat je die oplossingen van je dochter niet zomaar aan de kant moet schuiven hoor. Als je al begint met: 'Dat lukt toch niet want dat hebben we al geprobeerd', doe je feit dat zij het zélf bedacht heeft geen recht. Daarnaast is je dochter aan het ontwikkelen, dus iets wat vorige maand niet werkte, kan nu opeens wel werken.
Zij komt met die beloning, jij kan een escape aandragen. Daar kun je overigens ook heel goed afspraken met haar over maken. Het kan overigens ook dat de escape niet werkte, omdat ze hulp nodig heeft om uit haar boze, negatieve gedachtenpatronen te komen. Onze zoon wil altijd even alleen zijn, maar heeft na 15 minuten wel een gesprek nodig. Anders blijft het hangen en stapelt het zich weer op. Daarnaast hebben wij in zijn kamer ook een escapeplek gecreerd, met ene matras en een slaapzak. Dat vond hij geweldig, al die moeite voor hem .
Pfff, het is ook niet makkelijk op te lossen, echt zoeken. Succes.

Guinevere

Guinevere

17-01-2010 om 22:11

Diep ademhalen

Als onze zoon zo'n bui heeft, vraag ik hem om diep adem te halen (tot in zijn navel) en langzaam weer uit te ademen. En dat een paar keer te herhalen. Het verzet de zinnen even en hij wordt dan toch minder boos. En daarna vraag ik pas of hij wil meedenken aan een oplossing.

mar-ank

mar-ank

17-01-2010 om 22:28

Pippin

Je hebt gelijk; ik moet de ideeën waar dochter mee komt niet aan de kant schuiven (hoewel ik niet zeker weet van wie dit idee is gekomen, van haar of van de psychologe, moet ik morgen eens vragen). Ik wil het sowieso proberen, al was het maar voor mezelf om aan te tonen dat dat het probleem niet oplost.

Probleem met praten over het probleem is, dat ze zelf niet vindt dat er een probleem is. Dwz; ze weet vaak helemaal niet dat ze zo boos wordt! Ik heb het er wel met haar over, later op een rustig moment. Zo van, kan je nu uitleggen waarom je kwaad werd. En dan moet ik echt heel precies de situatie uitleggen (wanneer op de dag, waar ze was, wat er gebeurde), en dan is meestal de reactie; maar toen was ik helemaal niet kwaad! Aan de andere kant vind zij weer dat WIJ heel vaak kwaad zijn, terwijl wij dan helemaal niet kwaad zijn. Daar zijn we dus nu ook heel erg mee bezig; benoemen hoe je je voelt. Zo van; ik ben niet boos, maar ik wil wel dat je nu dit of dat doet. Want blijkbaar vindt ze 'streng toespreken' al hetzelfde als 'kwaad zijn'.

Wat de therapie al wel heeft opgeleverd is dat ze nu begrijpt dat kwaad zijn iets is wat andere mensen niet leuk vinden. Daar weet ze goed gebruik van te maken. Als ik haar streng toespreek zegt ze; niet boos worden mama, want dan wordt ik misschien ook boos, en dat willen we niet he?

Pippin

Pippin

17-01-2010 om 22:41

Mar-ank

Het is allemaal zo herkenbaar, daarom weer een reactie van mij. Onze zoon heeft echt moeten leren, dat het helemaal niet erg is om kwaad te zijn. Het is niet goed om die emotie weg te drukken. Het gaat erom, wat je doet als je kwaad bent. Je mag wel boos zijn, je mag niet mensen uitschelden, met deuren smijten, dingen kapot maken of mensen pijn doen.
Klinkt stom, maar hij zit wat dit betreft echt heel wat jaren jonger in zijn begrip. Dus nu zijn we pas zo ver dat hij leert te benoemen wat hem irriteert en wat er moet veranderen om de woede te verminderen. Hij zegt nu pas dingen als: 'Dat vind ik helemaal niet leuk, als je dat zo zegt! tegen zijn zus.'
Maar het is al een paar jaar zo dat hij zijn woede (bijna altijd) op een acceptabele manier uit. (ingewikkelde zin?)
Misschien ben ik wel heel erg aan het invullen, maar als je dochter later ontkent dat ze boos was, betekent dat ze boosheid een foute emotie vindt? Of vergeet ze de emotie snel, is het een opeenstapeling van negatieve gedachten die ze later zelf ook absurd en onredelijk vindt? (deze vragen zijn niet bedoeld om hier te beantwoorden, maar misschien voor jullie om over na te denken )

mar-ank

mar-ank

18-01-2010 om 00:22

Volgens mij...

...is het niet zo dat ze ontkent dat ze boos was omdat ze het een foute emotie vindt. Ze vindt gewoon echt dat ze niet boos was op dat moment. Soms ook wel hoor! Maar regelmatig komt het voor dat wij haar toch echt kwaad vonden, en dat zij dan achteraf zoiets heeft van; waar hebben jullie het over. En dat begrijp ik dan weer niet.

En ik vind het prima dat ze af en toe kwaad is. Is iedereen wel eens. Maar ze moet leren hoe ze daar mee om gaat. En nu is het zo dat ze meteen op alles en iedereen kwaad is, dat ze er niet meer uitkomt, en dat ze de hele straat bij elkaar schreeuwt en gilt, en sinds kort ook af en toe begint te slaan (tot voor kort was het alleen nog met de deuren slaan...). En het lastige is dat het voor buitenstaanders heel moeilijk te geloven is dat ze zo doet, want ze heeft een sociale fobie (selectief mutisme) dus buiten de deur zegt ze niet zo veel (en laat ze al helemaal dit gedrag niet zien).

Fem

Fem

18-01-2010 om 08:43

Herkenbaar

Mar-Ank, de situatie die jij schetst over je dochter is voor ons heel herkenbaar. Het zou zomaar over mijn oudste zoon kunnen gaan. Ik vind het knap dat jij al zover bent dat je geleerd hebt niet zelf ook kwaad te worden. Dat lukt hier namelijk nog vaak niet. Meestal worden ik of mijn vriend op een gegeven moment ook kwaad, omdat hij hij maar door blijft gaan. Ik weet dat het niet werkt. Op het moment is het zelfs zo erg dat ik zelf soms ook explodeer, zo boos ben ik dan. Dan zijn ze wel even onder de indruk en gaat het meestal weer goed. Maar ik voel me dan nog steeds rot, want het is gewoon niet de manier.
Oudste gaat binnenkort ook naar een kinderpsycholoog. Daarnaast krijgen we binnen nu en een half jaar (!) intensieve jeugdhulp via jeugdzorg. Ook gaan mijn vriend en ik een oudercursus "leven binnen een samengesteld gezin" volgen.
Zelf ga ik vandaag maar weer eens een gesprek met mijn psychiater aanvragen. Voel erg de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen. Ook ga ik zometeen even bellen met het opvoedsteunpunt.
Ik gooi alle lijntjes uit die er zijn. Ik weet gewoon zeker dat het ook anders kan. Het is ook een tijd hardstikke goed gegaan, toen dacht ik echt even dat we er waren. Maar ondertussen blijkt dat we er echt nog niet zijn.
Fem

mar-ank

mar-ank

18-01-2010 om 09:01

Fem

Heel goed dat je alle hulp aangrijpt die er is! Je moet vooral niet het idee krijgen dat je er helemaal alleen voor staat, en dat het aan jou ligt dat het niet lukt.

Het lukt mij ook echt nog niet altijd om niet kwaad te worden hoor! Was het maar zo makkelijk om te kunnen zeggen; ik doe het niet meer, en dat het dan ook lukte. Maar het is een kwestie van oefenen; het gaat steeds beter. Alleen, dochter weet me vaak zo lang en zo gemeen te prikkelen dat het toch nog mis gaat. Ze zal het vast allemaal niet zo bedoelen, maar het kan je wel heel erg diep raken! En als je dan zelf ook explodeert voel je je al schuldig terwijl je het doet, maar je kunt het gewoon niet meer binnenhouden. Maar hé; jij bent ook maar een mens! En je kunt niet meer doen dan je best.

Wij hebben trouwens ook bijna een half jaar moeten wachten voor we bij de kinderpsychologe terecht konden. Maar de huisarts (die ons doorverwees) zei er wel meteen bij; als het niet gaat moet je me meteen bellen. Dat vond ik wel heel goed van haar, daardoor had ik niet het idee dat we aan ons lot werden overgelaten.

En wij hebben ook van die periodes dat het hartstikke goed gaat, en dat je denkt; we zijn er doorheen! En dan opeens begint het weer, vanuit het niets, en zit je er opeens weer tot over je oren middenin...

Fem

Fem

18-01-2010 om 09:28

Mar-ank

Echt, wat jij vertelt over je dochter is zó ontzettend herkenbaar. Precies zoals ik het met vooral mijn oudste ervaar. Hij weet mij vaak ook op zo'n manier te raken dat ik niet anders kan dan kwaad worden. Tijdens het gesprek met de contactpersoon van Jeugdzorg kwam naar voren dat mijn oudste op dezelfde manier verbaal agressief wordt als mijn ex dat destijds deed. En dat raakt me enorm. Daar kan ik heel slecht tegen. Jongste kan ook heel kwaad worden en kan soms zelfs echt irritant doen, maar op een heel andere manier dan de oudste en dat kan ik veel makkelijker aan de kant zetten.
Wij hebben de oudste aangemeld bij de afdeling kinder en jeugdpsychiatrie van de lokale ggz instelling. Ik heb het 'geluk' dat ik zelf een psychiater heb binnen het ggz, die een heel kort lijntje had met die afdeling. De telefonische intake hebben we al gehad en waarschijnlijk kunnen we eind deze maand/begin volgende maand terecht.
Jeugdzorg is een ander verhaal. De oudercursus start bij voldoende aanmeldingen in maart, maar de hulp thuis kan nog wel een half jaar duren.
Wilde eigenlijk op negen uur naar het spreekuur van het opvoedsteunpunt bellen. Maar ik bedacht me opeens dat ik van de zomer zo'n fijn contact had met de schoolmaatschappelijk werkster. Ik heb haar zojuist gesproken en ik kan donderdag bij haar terecht. Ze heeft beloofd dat we dan samen een plan gaan maken voor hulp die zij zelf kan bieden ter overbrugging.
Er komt dus op heel korte termijn al hulp. Dat voelt echt als een opluchting.
Fem

Mar-ank

Wat je schrijft is herkenbaar, alleen is mijn dochter (nog) niet zo vaak/lang boos en (nog) niet zo exposief.... Ik ben nu aan het werk, ik kan dus niet lang schrijven, maar ik zal je een idee geven van wat wij hier doen - en wat meestal werkt.
Ik vermijd praten op zo'n moment, wel zeg ik dat zij best boos mag zijn, als zij maar geen mensen slaat, scheldt, dingen kapot maakt. Als het nodig is herhaal ik nog eens wat ik al zo vaak tegen haar gezegd heb: dat het vaak erg moeilijk is om met heftige gevoelens (boosheid, verdriet, angst) mee om te leren gaan, iedereen heeft wel eens last van. Daarna moet zij iets doen om die gevoelens te uiten.
Dit kan zijn:
- op een blok klei slaan, kneden, misvormen, tegen de tafel/vloer gooien, enz. Hoe groter de klei hoe beter, dan werkt de massa/gewicht van het materiaal mee in het sneller bijkomen van de bui. (de bruine, "echte" klei werkt hier beter)
- heftig dansen op muziek
- op haar kussen/matras slaan totdat ze lichamelijk moe wordt
- een groot tekenvel (met geweld) vol krassen met potlood/wasco/ballpoint. Daarna (soms) er een prop van maken en zo boos mogelijk in de prullenbak gooien. OF: scheuren: hoe kleiner de snippers hoe beter.... Dit kan ook met een oude krant
- een tekening maken van de situatie en een tekening maken van hoe dochter zou willen dat de situatie was of hoe zij de situatie zou willen veranderen. (Vaak kunnen wij achteraf erover praten, wat uiteindelijk veel beter gaat dan als ik alleen op haar boosheid inga en meteen wil praten)
Wat dochter verder zelf heeft bedacht:
- in haar dagboek schrijven/tekenen
- piano spelen (zij speelt viool, maar als zij boos is gaat ze liever piano spelen)
- op de wii een boxing-spelletje of honkbalspelletje spelen - laatst vroeg zij voor een echte boxzak en handschoenen. Jammer dat het net na Sint en haar verjaardag was.... Maar als zij nu vaker van dit soort buien krijgt, komt er misschien wel zo'n zak hier, al is het tussendoor.
- grote oude doos kapot maken ( waardoor zij weer rustiger wordt en uiteindelijk iets mee gaat knutselen)
Hopelijk heb je iets aan deze voorbeelden. Ik heb geleerd dat wat uit moet, moet gewoon uit en dan probeer ik het op een fysieke/lichamelijke manier uit te laten komen dat voor iedereen acceptabel is.... Vaak zeg ik ook tegen haar dat wat ze doet nog "bozer" gedaan moet worden: nog harder krassen op dat tekenpapier (uitkijken voor je tafel!), de prop papier moet weer uit de prullenbak om nog "bozer" erin gesmeten te worden, nog harder slaan op die klei.... Soms doe ik het wel voor en vaak kijkt dochter verbaasd en begint te lachen waardoor de boosheid ineens (bijna) over is....
Sterkte! het is niet makkelijk om je eigen manier te vinden.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

18-01-2010 om 15:31

Ontkennen

Mijn zoon zit ook nog erg in de 'ontkenningsfase' (als het al een fase is...). Praten hierover met (ook als hij rustig is) is erg lastig. Nee hoor, ik ben niet boos, nee hoor, ik ben nooit druk, nee, ik heb geen hulp nodig. Jullie moeten gewoon stoppen met zeuren en praten, dan word ik ook niet druk!
Het is dat hij bij de kinderpsycholoog leuke dingen doet (zoals judo), maar verder vindt hij het eigenlijk onzin. Ergo: meneer heeft echt amper probleembesef. Kan een hele dag boos en stuiterend door het huis gaan, en legt daarvoor de 'schuld' bij alles en iedereen - maar zeker niet bij zichzelf (nu willen hem ook zeker niet aanpraten dat het zijn 'schuld' is hoor).
Maar het zorgt er dus ook voor dat - als we hem zelf laten meedenken over wat hij kan doen als hij boos is - hij met suggesties komt als 'dan ga ik X wel heel hard slaan of schoppen' of 'dan pak ik wel een groot mes'.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.