Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
May

May

13-05-2010 om 18:20

Dochter met enorme woede-uitbarstingen

Dochter van 9 is altijd al een hele dame geweest, maar de laatste maanden heeft ze last van enorme woede-aanvallen. Ze kan niets normaal zeggen, maar begint meteen te gillen en te schreeuwen en is dan niet meer voor rede vatbaar. Ik schrik bovendien vaak van de taal die ze uitslaat. Een paar minuten later heeft ze weer spijt en komt ze weer huilend bij me knuffelen. Is dit de pre-pubertijd? En hoe reageer je hierop zonder zelf nog harder te gaan schreeuwen?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Brianna F

Brianna F

14-05-2010 om 09:18

Negeren

Ik had ook zo'n dochter. Ik negeerde haar, ging de kamer uit en als ze geen klankbord meer had hield het vanzelf op. Klinkt als een beginnende puber, maar ze beginnen steeds vroeger zeg.

Prada

Prada

14-05-2010 om 09:49

'prepubertijd bestaat niet'

Steven Pont publiceerde onlangs over dit onderwerp een column in Het Parool.

"Prepubers zijn gewoon brutale kinderen die nog schattig bijdehand waren toen ze een jaar of zes waren en waarvan de ouders de zaak toen een beetje hebben laten versloffen.Nu die kinderen drie of vier jaar verder zijn en de geest niet meer in de fles wil, zeggen de ouders dat het vooral de voorlijke lichamelijke en sociaal-emotionele rijping van hun kind is waarom die zich zo gedraagt. Wat een apekool. Het woord prepuber is vooral bedacht om ouders vrij te pleiten als hun kind zich weer eens onmogelijk manifesteert"
....
"Het is overigens wel waar dat kinderen steeds vroeger puberen"

.....
"Kinderen van negen in verband brengen met hun pubertijd is in de meeste gevallen opvoedkundig pervers. Je zadelt namelijk kinderen met een puberperiode van bijna tien jaar op en je ontneemt ze ook nog eens een belangrijk zorgeloos deel van hun jeugd, namelijk de periode tussen vier en twaalf (die in de ontwikkelingspsychologie de latente periode heet, die juist zo genoemd is om aan te geven dat het een tijd van weinig emotionele turbulentie is). Stoppen dus met die term. Want als we zo doorgaan loopt de peuterpuberteit straks naadloos over in de prepuberteit en hebben we binnenkort een stad vol pubers, variërend in de leeftijd van tweeënhalf tot achttien."

Als je je hierin kunt vinden, zou ik de opvoedkundige tips die ongetwijfeld in dit draadje gaan volgen, ter harte nemen.

Groet, Prada

Monique D*

Monique D*

14-05-2010 om 11:51

Prebuberteit

En hoe zit het dan met meisjes die op hun 9e of 10e gaan menstrueren? Dan gaan die hormoontjes toch ook een rol spelen?

maan.

maan.

14-05-2010 om 14:32

Niet over één kam scheren

Ik heb een kennis met een dochter die al jarenlang moeilijk te handhaven is, en toevallig pasgeleden maakte zij dus de opmerking 'ja maar ze kan er niks aan doen want ze is aan het prepuberen'

Ik heb er maar niks van gezegd.. heb wel eens eerder geprobeerd positief de helpende hand te bieden viel niet in goede aarde. (hier namelijk ooit vergelijkbare problemen gehad waar wij dankzij hulp gelukkig uit zijn gekomen).

Het is wel heel makkelijk om je problemen een etiketje 'prepuberen' te geven, maar het is ook wel erg makkelijk om de schuld bij de opvoeding te leggen.

Ik denk dat prepuberen heus wel bestaat.. maar een etiketje lost het probleem niet op.

maan.

maan.

14-05-2010 om 14:42

May

may, jouw problemen hier op jongere leeftijd aan de hand gehad. bij ons hielp boosworden of negeren niet, integendeel. dochter had er behoefte aan om achteraf uit te huilen, knuffelen en uit te praten. dat uitpraten ging er soms wel heel erg serieus aan toe, op een vriendelijke manier hebben we haar keer op keer duidelijk proberen te maken dat we haarzelf erg lief vonden maar haar gedrag op dat soort momenten totaal niet leuk vonden. tot op heden kan ze nog steeds niet aangeven waarom ze tot uitbarstingen kwam, en als ze al redenen kon aangeven waren het vaak kleine aanleidingen maar geen daadwerkelijke oorzaak.

ik vond het altijd erg moeilijk om rustig te blijven en niet boos te worden. is me dan ook echt niet altijd even goed gelukt. het napraten/uitpraten was erg belangrijk zowel voor ons als voor haar, uiteindelijk is ze er inderdaad overheen gegroeid.

Of het prepuberen is of niet dat doet er niet toe. Je dochter zit af en toe met zichzelf in de knoop probeer positief te blijven en haar te helpen daar help je jezelf ook het meeste mee.

Pms

goh het lijkt wel mijn pms !

Docher van een vriendin heeft ook zo'n periode gehad, dan ging er iets niet door of het ging niet zoals zou wou en dan zette ze een enorme waffel op en stikte er dan bijna in, compleet over de rooie. Achteraf wist ze dan zelf ook niet goed waarom ze dan zo doordraaide, het ging ook weer vanzelf over.

Moeilijk maar ook zielig vind ik, wat zit er dan in dat hoofdje dat ze zo doordraait.

May

May

15-05-2010 om 09:13

Dank voor jullie reacties

Of het nou prepubertijd is of niet, het maakt eigenlijk niet uit. Ik pik dat gedrag niet, of er nou een labeltje op zit of niet...En wat ik wel uit jullie tips haal, ik stuur haar meestal weg, maar dat mondt vaak ook uit in een discussie. Ik kan natuurlijk ook zelf weglopen en er zo een einde aan maken.. En dat napraten en goedmaken, dat doen we al vaak, ik merk dat dat ons allebei goed doet....

En als we echt labetjes willen plakken, volgens mij gaat ze van de peuterpubertijd gewoon naadloos de echte pubertijd in en dan aan de PMS... (totaan de overgang) HELLUP

Moek

Moek

15-05-2010 om 17:44

Cavia

Hier ook zo eentje. We gaven haar (toevallig) een cavia en dat deed wonderen. Als ze boos was, ging ze dat beest knuffelen en was het zo over. Ook muziekles hielp enorm, daar kon ze van alles in kwijt.

Ik denk dat een kind dat zo doet niet goed in haar vel zit. Natuurlijk moet je het gedrag niet pikken, maar zo te horen doe je dat ook niet. Maar je moet wel proberen uit te vinden wat erachter zit (wat bij ons helaas niet lukte). Bij mijn dochter verdween dit gedrag wel vrijwel helemal toen het op school beter ging. Wat ons betreft dus meer geluk dan wijsheid. Maar een pittige tante zal het altijd wel blijven...

Emmawee

Emmawee

16-05-2010 om 14:58

May

Als gedrag van kinderen heel plotseling verandert kan daar wel eens een heel aanwijsbare reden voor zijn. Het kan een roep om hulp zijn om iets te vertellen waar ze niet makkelijk woorden voor kan vinden. Het is voor haarzelf waarschijnlijk ook heel naar dat ze zich zo gedraagt. Natuurlijk moet je het gedrag niet pikken, maar probeer aan je dochter heel goed duidelijk te maken dat je wilt dat ze zich goed voelt en dat je je afvraagt wat er met haar aan de hand is / hoe je haar ermee kunt helpen.
Probeer dus inderdaad niet te gaan schreeuwen. Zie het ook vooral niet als een ramp of als falende opvoeding dat ze zulke taal uitslaat. Constateer het even als een feit, dan kun je er mogelijk wat makkelijker boven blijven staan. Biedt haar een alternatief. Laat het haar opschrijven, laat haar op haar kamer schelden, met de deur dicht, laat haar een stuk gaan rennen... ofzo...
Probeer vooral alert te zijn op de aanloop van de woede-uitbarsting en probeer eerder 'in te grijpen' door even extra aandacht te geven, een spelletje met haar te doen, of even te kroelen of een kopje thee te drinken... wat dan ook bij haar en bij jullie past.
Sterkte ermee! Maw.

Emmawee

Emmawee

22-05-2010 om 23:28

May?

Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het nu gaat.
Groeten, Maw.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.