Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
eventjes anoniempje

eventjes anoniempje

09-06-2010 om 07:18

Overbezorgd?

Even een schets van ons gezin:
vrouw, man en 1 kind van bijna 11. Man werkt, vrouw zit sinds 10 jaar thuis, kind in groep 7, altijd op dezelfde school gezeten.Kind geen schreeuwer, geen meeloper, vindt veel dingen goed.
Sinds groep 4 heeft hij een jongetje onder zijn hoede genomen , die van een andere school kwam. Ze werden vriendjes, gingen samen sporten. Dit ging goed tot aan groep 6. Een derde vriendje begon zich steeds meer tussen hun in te wringen, omdat hij jaloers was op hun vriendschap. Vriendje is een meeloper, derde jongetje is dominant en meeloper. Elke keer als mijn kind dat vriendje te spelen had, kwam het derde jongetje ook aan de deur. Andersom niet.
Dit is het hele jaar zo doorgegaan.Nu in groep 7 heeft derde jongetje het zover gekregen dat het vriendje bijna niet meer speelt met mijn kind en ook is hij van de sport afgegaan waar ze samen op zaten.
Mijn kind is enig kind ( niet bewust trouwens) en heeft niet veel ECHTE vrienden, wel vriendjes waar hij mee speelt etc...maar niet die hij kan vertrouwen.
Ik wil zo graag dat hij die wel heeft, juist omdat hij alleen is. Hij maakt wel moeilijk contact met anderen kinderen, dat speelt ook mee.
Ik wil eigenlijk me ermee bemoeien, vragen waarom ze niet meer met hem willen spelen etc.....
Op welke leeftijd krijgen jongens echte vrienden?

een beetje verwarrend misschien, maar heeft iemand goed raad?
even anoniem

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
eventjes anoniempje

eventjes anoniempje

09-06-2010 om 09:53

Dat is het juist

hij kan moeilijk nieuwe vrienden maken. Hij is nogal hecht, maar helaas is dat niet wederzijds.

Ik wou dat ik niet zo overbezorgd was!
even anoniem

dihanne

dihanne

09-06-2010 om 11:26

Heeft je zoon er last van?

Hoi

Ik kan me dit helemaal voorstellen, wij hebben ook een (1) kind (dochter).

En ik denk dat je dan toch als ouder gevoeliger bent, en je zou zo graag willen dat je kind een hechte vriendenkring heeft.

Maar ja, de vraag is natuurlijk wel of je zoon er ook last van heeft. Kun je dat aan hem merken? Als dat niet zo is, dan is er eigenlijk niets aan de hand natuurlijk.

Hij zal zelf moeten leren dat je om vrienden te hebben, een vriend moet zijn, en dat zal hem echt wel wat jaren kosten.

En de elfjarige jongens die ik om mij heen zie, zijn daar echt niet mee bezig, en gaan lekker met elkaar voetballen, prachtig toch?

Maar ik herken de zorgen zeker, maak me hier ook vaak druk over. Gelukkig kan mijn dochter heel goed opschieten met de kinderen van mijn zus, en ik steek er energie in dat ze die vaak kan zien (wonen een eindje weg) en een beetje met hen opgroeit. Dat geeft me voor 'later' een fijn gevoel.

Maar ja, wie weet hoe het gaat als ze groter worden .... we kunnen dat toch niet sturen.

groet,
Dihanne

greta b

greta b

09-06-2010 om 11:39

Herkenbaar!

EvAn, ik snap het. Mijn enig kind heeft 4 kinderen waarmee hij veel speelde. 1 kind verhuist, ver weg, dus 3 over. 1 kind speelt het liefst alleen, wil wel 2 weken met mijn kind op vakantie dan spelen ze elke dag maar dat kind is in principe graag alleen. Kind nr 3 mag maar 1 x per week spelen en nooit in het weekend, dan wil moeder de kinderen voor haarzelf. Kind nr. 4 is vaak ziek, maandelijks. Geen kinderen van zijn leeftijd in de buurt en geen neefjes en nichtjes. Geen voetbalkind en erg verlegen, dus de kinderen van een straatje verderop die voetballen en verbaal aanwezig zijn,daar is die van mij te bang voor om op af te stappen. Het vragen van een vriendje om te spelen is heel erg moeilijk, hij is bang om afgewezen te worden. Het bellen van een vriend is zo moeilijk dat het een drama wordt van uren huilen enz. en uiteindelijk niet doen. En nee, wij bellen niet, hij is 10 jaar en moet het leren. Mijn hart huilt maar voor hem bellen is korte termijndenken en zo leert hij het nooit. Kortom een kind dat veel alleen is. Vanmiddag ook en de weekenden bijna altijd. Gelukkig vermaakt hij zich wel met zijn lego maar het liefst speelt hij gewoon. Hij heeft er last van en ik voel met hem mee. 'k Heb dus geen tips, maar ik snap je bezorgdheid.

eventjes anoniempje

eventjes anoniempje

09-06-2010 om 14:49

Dank jullie wel

gelukkig zijn er mensen die mijn bezorgheid begrijpen!

Dihanne, op je vraag te antwoorden of mijn kind er last van heeft: vaak niet, maar soms wel ( mede door mijn gedrag) hij is wel gevoelig, maar laat het niet zien, zeker op school zal hij dat nooit laten zien.

En Greta, wat je schreef over het bellen, dat begrijp ik maar al te goed. Hier zijn daar ook veel gesprekken/discussies over geweest. Ik bel ook niet voor hem, dat moet hij zelf doen. Ook mijn hart huilt, kan er zelfs soms niet van slapen.
EvAn

koentje

koentje

10-06-2010 om 12:05

Eventjes anoniempje

Even een paar punten die ik op wil merken.
Wij...Ík begrijp je zorg maar ik denk inderdaad dat je ermee actief bemoeien valt onder 'overzorg' zeg maar.

Wat mij opvalt is je naam: ik weet niet of die normaal anders is, maar de meeste mensen willen niet met hun normale nick als er iets is waar ze zich voor schamen.
Ben je teleurgesteld in je zoon dat hij moeilijk contacten legt?
Je hebt een goed zelf-inzicht; je benoemt het in eerste instantie als overbezorgd, dat is het niet maar ga je niet bemoeien met die aNDERE JONGENS IN DE ZIN VAN NAVRAGEN of zoiets. Dat is uiteindelijk voor je zoon niet goed. Je kunt er aandacht aan besteden door er met hem over te praten, maar ga niet verder dan dat.

Je moet goed beseffen dat jij waarschijnlijk de gene bent die het zwaar maakt! Je geeft het zelf aan; dat jij het er moeilijk mee hebt, maar zorg dat je dat bij jezelf houdt: niet bij hem/. Je creert er alleen een probleem voor hem bij: hij stelt zijn moeder teleur. Dat voelen kinderen.
Ik denk ook dat je te veel focust op hem: ik heb dat zelf ook wel; ik heb ook een zoon. Het gaat vanzelf, maar nog meer als je niet buitenshuis werkt of andere dingen hebt. Dus mijn boodschap: zie het in de goede proporties: het is een alledaags probleempje!

eventjes anoniempje

eventjes anoniempje

13-06-2010 om 09:47

Koentje

Bedankt voor je reactie.

Ja, ik denk idd dat ik teleurgesteld ben in het feit dat hij moeilijk contact maakt. Ik ben er terdege van bewust dat ík het vervelend vind ( ik ben nl. het tegenovergestelde).
Als een vriendje dan weer eens aan de deur komt ( omdat hij niemand anders mee te spelen heeft) moet ik echt op mijn lip bijten om niets te zeggen.

Maar je hebt gelijk, ik focus me veel te veel op hem. Ik moet hem zijn gang laten gaan, zelf de dingen oplossen, zelf afspraken laten maken etc....maar moeilijk vind ik het wel, omdat hij zo weinig initiatief toont.
Ik wil hem absoluut niet het gevoel geven dat hij mij ( ons) teleursteld, maar ik voel, dat hij dat wel zo voelt! Hoe kan ik dit rechtzetten?
EvAn

koentje

koentje

13-06-2010 om 13:34

Probeer

te focussen op positieve dingen. Welke dingen doet hij leuk en goed, benoem dat naar hem toe ook!

En dat vriendje aan de deur.... Wat weet jij er nu van waarom dat vriendje aan de deur komt. Probeer ook dan te focussen op het positieve: vriendje komt omdat hij op dat moment zin heeft om met jouw (geweldige) zoon te spelen!!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.