Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Lorwyn

Lorwyn

14-06-2010 om 09:40

Vermoeden van diefstal door dochter (7)

Ik heb al langer het vermoeden, maar dat is dit weekend sterker geworden; mijn 7 jarige dochter steelt.
Dit weekend was mijn oudste in tranen, want haar spaarpot was ineens bijna leeg. En die van de jongste dus vol. Het gaat om ongeveer 2 euro. Het vervelende is dat we als ouder nooit precies weten hoeveel geld ze hebben, en mijn jongste houdt vol dat ze dat echt had. En de oudste is nogal slordig met spullen (ook met zakgeld)...
Maar nu had mijn jongste laatst ook een zilveren ringetje gevonden. Ze moest er van mij mee de klassen rond, maar er was niemand een ring kwijt. Nu twijfel ik of ze wel de klassen rond is geweest, maar dat is nu nogal lang geleden...
Ook "krijgt" ze regelmatig speldjes/speeltjes etc van klasgenootjes, maar die moet ze altijd teruggeven. En soms vind ik "vreemd" speelgoed in haar kamer wat gewoon iet van haar kan zijn (gevonden zegt ze).
Ook heeft ze al ooit iets uit de klas (toen nog gr 2) ontvreemd. Ik herkende dat toevallig, dat was nog een heel drama.
Wat moet ik er nu mee? Van dat zakgeld blijft ze ontkennen, en ik kan haar zonder bewijs toch niet beschuldigen? Toch kan het bijna niet anders...
Wij blijven wel steeds vertellen hoe erg het is om zomaar dingen van iemand af te pakken en ze ziet ook dat haar zus nog steeds verdrietig is. Zus heeft nu haar spaarpot achter slot en grendel.
Wat zouden jullie doen? Ik baal hier echt heel erg van.
Verder is het een heel lief en aanhankelijk kind.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Ik zie dit als een signaal

..op deze leeftijd.

Ze wil controle en ze heeft die niet en gaat daardoor ergens anders controle uitoefenen.

Aanpak werkt, naast confronteren bij heterdaadjes, het beste indirect. Uitleggen dat grote mensen gaan drinken of roken of eten als ze ergens mee zitten en dat kinderen dat allemaal niet kunnen en daarom gaan stelen.

Ook niet vragen waar ze mee zit want dat krijg je er vaak toch niet uit. Wel benoemen dat je je naar kan voelen en dat er dan een drang kan opkomen om iets weg te pakken.

Ik zou het niet te zwaar moraliserend aanpakken want dat komt niet aan. Ze doen het niet om iets van iemand af te pakken, maar om iets te pakken, in bezit te nemen. Die behoefte voelen ze heel sterk. Als het lukt om de puzzel op te lossen waar die behoefte vandaan komt, zal hij weer verdwijnen.

Spreek uit eigen ervaring: heb het zelf gedaan en toen mijn zoon ermee begon zakte de moed in mijn schoenen. Maar wonder boven wonder is het helemaal verdwenen met bovengenoemde aanpak. Ik had ook wel een beetje een idee waar de behoefte vandaan kwam, dat is makkelijk praten natuurlijk. Later kwam het gedrag weer terug, weer zelfde aanpak, weer verdwenen...

Het is echt een dwang/drang die zover van binnen komt dat je er alleen met een omweg iets aan kunt doen. Je kan dan zegmaar de droogte bij haar, die op een heel ander vlak kan liggen, gaan voeden waardoor die dwang minder wordt. En je kan haar helpen om het opkomen van die dwang te herkennen en haar leren om dat om te buigen.

Het kan je als ouder heel verdrietig maken en ook heel vertwijfeld. Vooral de voorbeelden die jij ook noemt met dingen krijgen enzo. Daar ben ik wel heel streng en boos in geweest. Op een gegeven moment heb ik iedere vorm van krijgen of ruilen verboden. Categorisch. Alles teruggebracht. Uitgelegd dat ik hem wil vertrouwen maar dat dit voor mij nu even te veel gedoe is. Vaak pikken ze dat ook nog wel op die leeftijd, omdat het zo'n heldere regel is.

Zie maar of je wat kunt met mijn ervaringen.. het kan bij jullie weer heel anders liggen natuurlijk. Ik schrijf ook wat warrig momenteel, eigenlijk wilde ik alleen maar laten zien dat je een laag lager moet gaan graven.

Tirza G.

Tirza G.

14-06-2010 om 11:43

Mooi uitgelegd

door Rodebeuk, denk ik. Bij een jong kind is "mijn en dijn" best een ingewikkeld begrip en soms willen ze echt iets heel heel heel graag hebben (een mooie pen van een klasgenootje ofzo). En dan oeps....pakken ze hem ineens en dán begint de ellende pas. In plaats van kunnen genieten van de mooie pen worden ze geconfronteerd met verdriet, achterdocht en woede. En zie je daar dan maar weer eens uit te redden. Ik denk dat dit heel goed zou kunnen ontaarden in de vorm die Rodebeuk beschrijft, het bevredigen van een bepaalde drift. Er zit een bepaalde spanning in haar die "oplost" door iets te pakken. Vervolgens wordt ze geconfronteerd met een boze moeder en allerlei andere nare dingen die ze nog niet kan hanteren en tja, wat dán. Dan bouwt er weer spanning op, denk ik. Sterkte. Het lijkt me vreselijk.

Tirza

ekstermoeder

ekstermoeder

14-06-2010 om 15:36

Hier ook,

een dochter van 7 (nu bijna 8) die veel dingen "vindt". Ze is net een ekster die mooie glimmende dingen meeneemt. Een paar weken geleden heeft ze heel hard haar neus gestoten, ze heeft iets "gevonden" van een jongen in de klas en dat in haar tas gestopt. Andere jongens hebben dat gezien en haar er mee geconfronteerd. Ze heeft het teruggegeven, maar de jongens blijven er over doorgaan. Vooral nu zo'n zelfde voorwerp van een andere jongen verdwenen is. Dat heeft zij niet (echt niet) maar ze wordt er wel bijna dagelijks op aangesproken door deze jongen. Hij is voor haar gaan staan en heeft haar zakken nagezocht, heeft iets van haar afgepakt en gezegd dat ze het pas terugkrijgt als zij dat van hem teruggeeft. Hij is erg dominant en overweldigend, dochter heeft nu dus niet zo'n fijne tijd... De juf spreekt deze jongen er trouwens wel op aan. Ik denk (en hoop) dat dit wel goed komt, maar het is ook wel een goede maar harde les voor haar. Ze zal niet meer zomaar iets "vinden".

Asa Torell

Asa Torell

14-06-2010 om 21:30

Hier ook een tijdje gehad

dat zoon zogenaamd ineens allerlei speeltjes vond of van vriendjes kreeg. Ik heb er niet zo veel aandacht aan besteed, kort uitgelegd dat het niet goed is om te doen en de spullen gewoon weer terug laten geven - meestal viel wel te achterhalen van wie het spul moest zijn. Ik heb overigens de ontkenningen gewoon genegeerd op een gegeven moment, uit zijn lauwe reactie op het uiteindelijk wegnemen van het spul bleek wel dat het echt niet van hem was.
Door dit draadje bedenk ik me dat het hier vanzelf over is gegaan. Maar als het al langer duurt is dat misschien minder waarschijnlijk? Ik dacht eigenlijk dat het niet zo ongewoon was op deze leeftijd en heb er daarom ook niet te veel een toestand van gemaakt.

Lami

Lami

14-06-2010 om 22:48

Korte metten

Lorwyn,

Ze is pas zeven. Dan weten jullie als ouders toch vrijwel altijd wat wel en niet van haar is? Wat niet van haar is, mag ze niet houden. Daar zoek je dus samen naar de echte eigenaar en anders gaat het in jullie kast/ lade/ bureau tot de eigenaar/eigenares is gevonden. Onder geen beding mag ze profiteren van andermans spullen, tenzij met toestemming.
Je hoeft dus geen bewijs te hebben van diefstal, maar je kan haar verbieden plezier te hebben van dingen die niet van haar zijn en samen zoeken (dwingen) naar de eigenaar.
Als je het mij vraagt (ik was als kind zelf tijdelijk een dievegge) moet je haar zo min mogelijk laten wegkomen met vermeende diefstal en zo veel mogelijk doen voelen dat je ogen in je achterhoofd hebt. Bij een zeer sterk vermoeden zou ik zelfs zeggen dat je het zeker weet/ dat je het gezien hebt/ dat je de spaarpotten nog nageteld hebt: een kind voelt zich des te veiliger als ze weet dat je alles in de gaten hebt.
Ik stal destijds omdat ik vermoedde dat mijn ouders niet genoeg zicht op mij hadden. Helaas werd mijn vermoeden bevestigd....Ik was stiekem blij toen mijn broer mij verlinkte. Eindelijk kreeg ik de volle aandacht. Ik was ook een lief en aanhankelijk kind, vroeg nooit aandacht, was de braafste. (Ben ik nog steeds) Ik maakte geen ruzie, geen problemen, ruimde mijn kamer op en al dat soort dingen. Maar ik was toch bang dat mijn ouders geen flauw idee hadden van wie ik werkelijk was en waar ik me mee bezighield. Ik had gelijk; ze bleken in scheiding te liggen en hadden wel wat anders aan hun hoofd.

Groetjes,
Laminaat

Asa: kwestie van leeftijd

Als een kleuter dat doet (meestal zijn het 'oudere' kleuters) dan kan je het vooral zien in het kader van de gewetensvorming en het daaraan voorafgaande ontdekken van het verschil tussen leugen en waarheid. Ze stellen de boel dan op de proef. (die eerste zin zou trouwens zo uit een duitse mond kunnen rollen, excuus daarvoor).

Rond de 7 is het een andere kwestie, dan weten ze wel dat je kan liegen of de waarheid vertellen. Dan zit er vaak een laagje dieper onder.

Asa Torell

Asa Torell

15-06-2010 om 21:38

Rodebeuk

Aha, dat dat zo snel al verandert! Welja, misschien heeft een meelezend iemand met een andere 6-jarige waar niks anders mee aan de hand lijkt te zijn, nog iets aan mijn verhaal .

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.