Ik vind mijn kind zo vaak niet zo leuk
Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste 10 jaar is. Ik ben gek op alle drie, maar mijn oudste maakt gevoelens bij me los die ik liever niet wil voelen. Ze is heel ingewikkeld, negatief, lui en doet zo vaak dom. Er zit heel wat in, dat laat ze uiteraard ook zien, maar ze maakt er eigenlijk een beetje een potje van. Het is heel lastig, want ik vind haar ronduit irritant soms. Ik schaam me er echt voor en wil dit helemaal niet voelen. Ik zie uiteraard ook haar leuke kanten hoor, maar de mindere kanten overheersen. Ze is enorm egoïstisch, deelt niets, kan de hele dag op de bank hangen als ik niet ingrijp en verslonst zichzelf. Ze is pas 10....pfff.
Ik doe echt mijn best om haar niet teveel op haar huid te zitten maar het is echt lastig. Ze heeft namelijk behoorlijk veel aansturing nodig. Broer en zus zijn een stuk minder gecompliceerd. Ze lijkt ook niet echt op mij en mijn man. Allebei niet negatief, optimistisch, totaal niet egoïstisch.... Ze lijkt heel erg op mijn zus en die van mijn man, en daar kunnen we het allebei niet mee vinden. Hoe gaan we hier mee om. Ik hou van haar, wil het beste voor haar. Ik onderneem express 1 op 1 activiteiten met haar, lekker fietsen of winkelen... dan is het heerlijk. Maar in de gezinssituatie is het heel lastig en veeleisend... Herkenning?
Groetjes Schaamtevol.
Moeilijk
Het is een moeilijk verhaal vind ik. Ik weet niet of ik suggesties heb; ik denk zelf dat je een tussenweg moet vinden met: gewoon meegaan, geen gezeur (af en toe, dus niet NOOIT mee zoals ze nu doet; je moet immers ook wel eens iets sociaals doen en ook wel meer dingen in je leven doen die je misschien niet leuk vindt....)
en haar eens haar mening vragen over wat zij wil. Ook houdt ze waarschijnlijk van alleen zijn; vond ik vroeger ook heeerlijk en ik baalde dan als er bijv. bij het ontbijt iemand beneden kwam.
misschien leuke boeken: va martine Delfos: 'luister je wel naar mij' en 'ik heb ook wat te vertellen'(resp. praten met kinderen tot en na 12 jaar.
succes
Buitenbeentje en schaamtevol
Ik merk dat er niet zo heel veel begrip is. De oplossingen die worden aangedragen vind ik ook niet zo heel nuttig. Sommige mensen kunnen nu eenmaal niet met elkaar overweg. Door zeer verschillende interesses of karakters. Het komt weinig voor dat ouders en jongere kinderen niet met elkaar overweg kunnen. Maar het kan wel. Ik denk dat er niet zo heel veel aan te doen valt. Behalve elkaar zoveel mogelijk de ruimte geven en wachten tot je kind volwassen is.
Verschil in karakter
Hoi Schaamtevol,
ik denk dat het gewoon zo is dat je van het ene kind makkelijker kunt houden dan van het andere. Dat wil niet zeggen dat je er meer van houdt.
Maar goed. Het valt me vaak op dat mensen (ik ook) het meest moeite hebben met de oudste. Dat hangt denk ik ook samen met verwachtingen. De oudste moet eigenlijk alles maar goed doen oid. Weet niet hoe ik dat moet omschrijven.
Ik ben zelf eens bij iemand geweest die readings deed. Misschien wel vaag, twijfelde ook om te posten, maar doe het toch. Zij gaf aan dat mijn oudste dochter in haar vorige leven(s) bepaalde dingen heeft meegemaakt, waardoor ze is zoals ze is. Die dingen gaat ze wellicht in dit leven verwerken of anders leren doen. Daarvoor heeft ze mij nodig (volgens de mevrouw die de reading deed). Dat is niet makkelijk voor haar en voor mij. Maar: het gaf voor mij wel aan dat het niet allemaal aan mij ligt, of aan haar. Het is soms zoals het is en je moet er het beste van maken. Dat kan ook een conflict zijn soms, omdat dat nodig kan zijn om verder te komen.
Voor de goede orde: het waren geen enge dingen die ze "vroeger" had meegemaakt ofzo. Ze was het enige kind in een rijk gezin. Mooie jurken, mooi speelgoed, netjes zoals het hoort, veel verplicht alleen op haar kamer. Nu heeft ze moeite met bep. sociale dingen en vindt het ook moeilijk om alleen te zijn. Heel dubbel dus, maar het helpt mij wel om soms wat relativerender (gek woord) naar haar te kijken.
Gr. Wiggie
Leren van elkaar
Door de posting van Wiggie wil ik toch ook even een duit in het zakje doen.
Mijn jongste dochter is vrolijk, gezellig, druk maar heel makkelijk. Ze is vatbaar voor argumenten (ook al is ze pas 3) en daardoor zijn er weinig conflicten.
Mijn oudste dochter is vrolijk, gezellig, heel gevoelig voor pijn, dromering, wil niet gedwongen worden wat dan ook te doen (bijvoorbeeld naar iets toegaan of spelen met iemand), voelt zich snel achtergesteld en kan heel erg in negatieve gevoelens blijven hangen. Er gaat in ons huis dus relatief gezien veel energie naar de oudste en de jongste fladdert er gezellig tussendoor.
Ik heb me al vaker afgevraagd waarom de oudste is zoals ze is. Of eigenlijk: wat ik van haar moet leren. Waarom is ze in mijn leven gekomen? Ik leer heel veel van haar (meestal geheel tegen mijn zin in!): geduld, plannen, het loslaten van mijn streberigheid...
Als ik het moeilijk heb met haar karakter, helpt het mij om er op die manier naar te kijken. Zij is zoals ze is en alleen omdat ze anders is dan ik, is ze nog niet verkeerd. Bewerkelijk, ja, dat wel. En ik zou haar heel graag mijn positieve blik op de wereld meegeven. Maar dat zal moeten gebeuren door voorleven, denk ik. Ik doe mijn best 
Sterkte, Schaamtevol!
LaMama
