Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Hoe vertel ik het ons meisje van 4 dat we gaan scheiden?

Wij gaan scheiden, dat is zo goed als zeker. Onze zoon van 9 kan ik het wel uitleggen, die heeft ook vriendjes van gescheiden ouders. Maar hoe vertel je dit aan een kind van 4, ik zou niet weten hoe ik haar dit moet uitleggen.
Muizemeis

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Ach muizemeis

Wat een verdriet. Een groot rouwproces.
Als ik naar mijn kinderen kijk (5 jr) zou ik iets zeggen met dat pappa en mamma niet meer samen gaan wonen maar dat pappa ergens anders gaat wonen maar dat jullie allebei van dochterlief en zoonlief houden, heel veel. En dat dat nooit over zal gaan. En dan is het zaak om dat heel veel tegen ze te zeggen en ze te laten voelen. Kinderen voelen zich machteloos en prenten zich dan in dat het hun schuld is en dat ze dus niet machteloos zijn. Als ik maar liever was geweest, was dit niet gebeurd. En misschien ook eerlijk zijn zonder in details te treden en zonder over en weer loyaliteiten aan te tasten. Dat is misschien nu nog niet heel moeilijk maar dadelijk als de dagelijkse band wat losser wordt en het verdriet pas echt schrijnend pijn gaat doen, en het tekort aan aandacht, liefde van vader groter wordt... en vader, die zich nu los van het gezin ontwikkelt en wellicht wel tijd heeft om naar de film of kroeg te gaan, niet meer synchroon loopt met het verdriet van het gezin, dan kan het volharden in loyaliteiten overeind houden nog wel wat lastiger worden. Dat is wel wat kinderen nodig hebben.. dat kan ook door wel eea te benoemen maar geen waardeoordeel aan te binden.

Ik wens je heel veel sterkte want dit nieuws wil je niet aan je kinderen hoeven vertellen. Ik proef het uit je tekst.

Ik ging

er dus vanuit dat vader ergens anders gaat wonen en niet bij gezin.. maar dat is een voorbeeld.. Het kan natuurlijk ook anders.

rozenstruikje

rozenstruikje

14-11-2010 om 22:19

Ach

Dat is inderdaad heel erg moeilijk om te vertellen. Ik moest het toen mijn dochter van 3,5 vertellen. En alhoewel ze natuurlijk niets wist van scheiding en alles, had ze van alles al heel goed in de gaten. Het was voor haar niets nieuws dat het thuis niet goed ging en dat we liever niet meer bij elkaar waren. Ze zag ook al in dat we heel verschillend waren. Dus eigenlijk was ieder een eigen huis bijna een soort logische stap voor haar. En daarbij denk ik ook dat ze het helemaal nog niet kon overzien toen ik vertelde dat ik ergens anders ging wonen. Jij hebt in je hoofd vast een aantal dingen waarvan je denkt dat zij het moeilijk zal gaan vinden, waarvan ze verdriet zal hebben, die dingen ziet zij pas later of veel later. Ze leeft nog met de dag en kan dat nog niet vooruit bedenken. En dan als het zover is, is het voor haar tijd om ze te accepteren en dat zal met een aantal dingen vast makkelijker gaan dan je denkt.

En het moment van verhuizen vond mijn dochter leuk want nu mocht ze eindelijk in haar nieuwe, zelfgekozen bed slapen in de pasgeschilderde kamer, dat soort dingen.
Pas (veel) later ging het besef doordringen dat ze dus nooit meer haar vader en moeder tegelijkertijd bij zich zal hebben.

Wat bij haar heel erg geholpen heeft, is boekjes lezen over kinderen van gescheiden ouders. En dan het liefst de kleuterboekjes waarin de praktische kant wordt verteld (zoals: mama gaat verhuizen en neemt wat meubels mee, papa moet ook huilen, poes blijft papa, fiets bij mama, nu hebben de kinderen twee bedden en twee verjaardagsfeesten). En op school kinderen aanwijzen die ook gescheiden ouders hebben. Maakte niets uit dat dat geen vriendinnetjes waren of dat ze 3 groepen hoger zaten, puur het feit dat ze niet de enige is met gescheiden ouders heeft haar heel erg geholpen.

Ik denk zelf dat het belangrijk is dat je je kind zo min mogelijk probeert te belasten met je eigen verdriet. Ze weet van mijn verdriet maar ik benadruk altijd dat het mijn verdriet is en dat een knuffel van haar wel helpt maar dat ik het zelf zal oplossen. Mijn oudste heeft daar in elk geval veel last van. Als ze naar haar vader gaat, is ze echt bezorgd om mij omdat ik dan alleen achter blijf. Dus voor ze gaat, vertel ik altijd zo tussen neus en lippen door dat ik die avond naar vriendin x ga en morgen even naar y. En wat ik nog meer ga doen de komende dagen. Dat ik wel aan haar zal denken maar haar niet zo erg zal missen omdat ik druk bezig ben. Dat vindt ze erg fijn.

Af en toe heeft ze een periode waarin ze het echt heel erg vindt dat haar ouders gescheiden zijn omdat andere kinderen ALTIJD hun vader en moeder om zich heen hebben. Daar praten we dan over. En dan blijkt het toch anders dan ze dacht. Niet gescheiden vaders en moeders werken vaak ook en zijn dus niet altijd thuis. En dan gaat de papa van x altijd naar sport de hele zaterdag. En de mama van y is op maandagavond altijd afwezig. Dat soort dingen.

In elk geval voor nu: ik zou het gesprek kort houden, op kleuterniveau en praktisch en concreet.

Veel sterkte en geluk voor de toekomst

Rozenstruikje

muizemeis

muizemeis

15-11-2010 om 16:57 Topicstarter

Judith

Dank je voor je reactie, ik zal straks degene zijn die weggaat met de kinderen.
Muizemeis

muizemeis

muizemeis

15-11-2010 om 16:59 Topicstarter

Rozenstruikje

Hoelang van te voren heb je het verteld????
We waren vandaag bij de relatietherapeut en die vertelde dat we het ook niet te vroeg moeten vertellen, zoalng we niets concreets hebben zegt het hun ook niets
Muizemeis

Morgana Fata

Morgana Fata

15-11-2010 om 23:53

Ervaring

Hier waren de kinderen 3 en 4 (en bijna uitgeteld van de 3e) toen we moesten vertellen dat we uit elkaar gingen. Inderdaad kan je eigenlijk pas wat vertellen als werkelijk wat concreets te bieden hebt, een huis .
Ik heb dus ook gewacht tot ik het huurcontract getekend had. Twee weken later kreeg ik de sleutel. We zijn met z'n 4e gaan zitten aan de keukentafel.
Van te voren hadden we een beetje doorgenomen hoe we het zouden brengen, vooral simpel houden was mijn eis. Daarnaast hebben we het whiteboard in de keuken gebruikt voor een mooie duidelijke tekening. Eerst het huis waar we toen woonden, met 4 poppetjes erbij; papa dicht bij het huis, de kinderen in het midden en mama aan de andere kant (mama met een baby in de buik). Daarna aan de andere kant van het bord het nieuwe huis, mama opnieuw getekend dicht bij het nieuwe huis en de kinderen in het midden met pijltjes naar beide huizen.(papa bleef staan) Uiteraard met een begeleidend verhaaltje over het nieuwe huis en dat de kinderen vanaf de verhuisdag twee huizen zouden hebben. In de week erna zijn we een keer gaan kijken bij het huis, ook met z'n 4e. Het waarom is volgens mij niet echt aan de orde gekomen, dat kwam pas een jaar later ofzo.
Verder hebben we er vooral geen drama van gemaakt. Simpel, zonder al te veel emoties en kort. Een echte reactie kregen we ook niet meteen. Het werd te kennisgeving aangenomen en ze gingen gewoon weer hun ding doen.
Het bord hebben we in de keuken laten hangen met de tekening erop, zodat ze vragen konden stellen als ze wilde. Verder begon ik er zelf ook wel eens over, gewoon om te checken of het een beetje aangekomen was. De oudste vroeg wel eens wat, vooral herhaling van wat we al gezegd hadden eigenlijk.
Op de verhuisdag heb ik het bord meegenomen en in het nieuwe huis duidelijk in zicht gezet. 's Avonds zijn we met z'n 3e gaan zitten en hebben we het verhaaltje nog eens herhaalt.
Deze manier is mij en de kinderen erg goed bevallen en ik kan het ook zeker aanraden. Het grootste verschil kan je maken met de manier waarop je het zelf verteld. Als jij het brengt als iets heel ergs, is het ook heel erg. Als jij rustig verteld, zonder te laten merken hoe erg je het zelf vindt, dan zal ze waarschijnlijk heel rustig reageren.

Morgana Fata

Morgana Fata

16-11-2010 om 00:03

Zoon

Mijn kinderen zitten qua leeftijd dicht op elkaar. Als ik een zoon van 9 had en een kind van 4, dan zou ik het zoon eerst vertellen, apart. Zijn reactie is waarschijnlijk heel anders dan die van je dochter. Afhankelijk van zijn reactie zou ik hem er dan ook bij laten zitten als je het aan je dochter verteld. Mocht hij heel emotioneel of boos reageren, dan zou ik dat in eerste instantie niet doen, zodat je dochter zelf haar eerste primaire reactie kan hebben zonder zijn invloed. Het ligt maar helemaal aan je kinderen natuurlijk hoe je dit soort dingen aanpakt.
En als laatste nog, vertrouw op je gevoel. Jij kent je kinderen het beste. Probeer het zo makkelijk mogelijk voor ze te maken.
Heel veel sterkte, en vergeet niet, deze periode gaat ook gewoon weer voorbij.

muizemeis

muizemeis

16-11-2010 om 11:55 Topicstarter

Thanks

Voor jullie reacties tot zover, Ik neem het allemaal mee in mijn besluit over hoe of wat.
Muizemeis

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.