Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
+ Brunette +

+ Brunette +

14-02-2011 om 15:22

Hoe goed moet een kind van 7,5 jaar op haar spullen kunnen passen?

Mijn dochter heeft ergens haar Nintendo laten liggen, ik heb er niet op gelet dat ze hem meenam en nu is hij dus weg. Enerzijds voel ik me schuldig, het is een duur ding en voorlopig krijgt ze geen nieuwe, daar heb ik domweg geen geld voor (en ik was toch al geen voorstander van de aanschaf) maar aan de andere kant grijp ik de gelegenheid aan voor een lesje "op je spullen passen", als het ding blijft missen krijgt ze met haar verjaardag in juli wel weer een nieuwe. Wat vinden jullie ervan?

P.S. Graag geen draadvervuiling met tips om alle terugvindmogelijkheden nog eens na te gaan, dat is een gepasseerd station.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Niets geven

Mijn dochter heeft hetzelfde gehad met haar Ds. Ik stop dan een tijdje met geven en ze moet dan van mij gaan zorgen voor haar spullen. Dus elke dag kamer opruimen, netjes haar kleren opbergen, of in de wasmand doen. En dan zou ik het weer eens proberen met iets kleins en goedkoops.
Succes ermee.
groetjes LuNa

Tango

Tango

14-02-2011 om 19:13

Lesje

Dat lesje krijgt ze vanzelf al natuurlijk, doordat ze niet op haar DS kan nu. Als jij haar met haar verjaardag een nieuwe wil geven, zonder dat je er zelf achter staat (je stond ook al niet achter de aanschaf van de eerste) moet je dat zelf weten natuurlijk. Misschien eerst via Marktplaats zoeken, ben je goedkoper uit en is het minder erg als ze hem weer eens kwijt raakt.

koentje

koentje

15-02-2011 om 08:30

Tja

ik hou dat van mijn zoon, 12 jaar, ook nog in de gaten. Eigenlijk vind ik dat je het een kind van 7.5 niet kan aanrekenen maar de boodschap dat je niet direct een nieuwe koopt omdat deze nu weg is, is toch een goede boodschap denk ik.
Wel balen he\! Heb je daar je goeie geld aan uit gegeven...

+ Brunette +

+ Brunette +

15-02-2011 om 12:06

De stand is twee-een, wie nog meer?

Alleen Koentje vindt dat ik eigenlijk beter had moeten opletten. Inmiddels valt me trouwens op dat ze haar verlies al helemaal heeft geaccepteerd, het verbaast me een beetje want toen ze wist dat het ding definitief weg was en ze voorlopig ook geen nieuwe zou krijgen heeft ze hartverscheurend gehuild. Gelukkig maar, voor haarzelf maar ook voor mij, ik had eigenlijk verwacht dat ze een zeuractie zou beginnen. Of kan dat nog komen?

Hier ook regelmatig

Niet alleen de DS zelf, maar ook de peperdure spelletjes slingeren rond. Dochter is jaren geleden haar gouden ketting kwijtgeraakt (van omi gekregen), een dure jas en een tijdje geleden haar mobieltje (ze is bijna 14). Zoon zoekt al maanden naar zijn portemonnaie met 20 euro. Dus al met al een klein kapitaal wat hier onvindbaar is. Ze krijgen absoluut geen vervanging, zakgeld wordt ingehouden. Als ze het verlorene terugwillen, moeten ze ervoor sparen. Straffen zoals extra klusjes doen we ook wel en boos zijn we natuurlijk ook. Maar het lijkt wel of ze de waarde niet kunnen inschatten. En toch proberen we ze dat al sinds jonge leeftijd mee te geven. Ze balen als iets weg is, van hun straf en onze boosheid, maar het leidt er helaas niet toe dat ze zorgvuldiger met hun spullen omgaan.

Als ouder beter opletten? Ik weet niet of dat helpt. Ja misschien dat er minder verdwijnt, maar zo leren ze niet zelf beter op te passen.

Fély

Iets kwijtraken

Ik heb niet het idee dat kinderen nou zo geweldig leren van iets kwijtraken. Dat is in elk geval een frustratie. En inderdaad controleer ik zelf. Bovendien hebben we momenten bij komen en vertrekken dat we even doornemen of alles er is. En zijn we extra attent op vaste plaatsen voor spullen om te voorkomen dat zaken zoek raken. Samen opnoemen en dingen een plek geven leert ze het belang van dit soort zaken, mogelijk met een keer iets kwijtraken. Maar dan kunnen ze het verband leggen.
En iedereen vergeet weleens wat maar om er dan zo'n drama van te maken helpt niet denk ik, ook al is het wel begrijpelijk, vooral als het een duur ding is.
Mijn kinderen kunnen helemaal niet tegen boosheid en straf dus ik heb geleerd om dit vooral neutraal aan te pakken. Vervelend, hoe hadden we dit kunnen voorkomen, wat kunnen we er nu aan doen, op welke termijn, om het op te lossen. Zonder extra straf of dreiging.

+ Brunette +

+ Brunette +

15-02-2011 om 15:47

Ik ben gelukkig niet boos geworden

Eigenlijk vind ik ook dat ik er zelf op had moeten letten maar ik was er even niet bij (geestelijk dan). Toen ik haar het rugtasje met de DS op straat zag leggen om haar jas aan te doen dacht ik nog: straks niet vergeten. Ach, ze heeft ook nog een PSP2, dan moet ze het daar voorlopig maar mee doen.

Dendy Pearson

Dendy Pearson

15-02-2011 om 19:46

Huh?

Wat moet zo'n jong kind met een DS én een PSP2? Echt bizar!!

Dendy

+ Brunette +

+ Brunette +

15-02-2011 om 20:06

Dendy (o.t.)

Ja, bizar, en weet je, ze heeft ook nog een eigen notebook. Cadeautjes van pa, die inmiddels helemaal uit beeld is. Stiekem vind ik het wel best dat nu ze één apparaat minder heeft maar ze was veel meer aan haar DS gehecht dan aan haar PSP.

Guinevere

Guinevere

16-02-2011 om 19:58

Huh dendy?

Wat is daar bizar aan? Hier ook een overdaad aan spelcomputers hoor, vanaf 6 jaar. En jongste zoon profiteert daar dus al vanaf zijn 1e jaar van mee. Ik zie het probleem niet, het is interessanter hoe je met de apparatuur omgaat dan de hoeveelheid hardware die je in huis hebt.

Dendy Pearson

Dendy Pearson

16-02-2011 om 21:26

Guinevere

Wij hebben hier ook van alles in huis, maar dat is niet van de kinderen. Ik las (en dat had ik goed gelezen) dat dat meisje zelf een DS en een PSP2 had. Dat vind ik nogal een bezit voor zo'n jong ding.

Dendy

Met een vader en moeder in de IT, evenals diverse familieleden hadden kinderen hier al vroeg diversen electronica, bijvoorbeeld de Dora laptop met 2 jaar. Met veel plezier en spelletjes en creatief gebruik. Leuk en leerzaam. Wel duur, dus de gameboy en nintendo werden door kinderen bij elkaar gespaard vanaf jonge leeftijd. Wat ze na een jaar overhielden werd door mij verdubbeld. Ook de WII werd zo door dochter bij elkaar gespaard. Daarna hang je wel want al die spellen zijn ook duur en je vind het zelf ook leuk om bijvoorbeeld met de vakantie weer iets aan te schaffen. Ook bij neefjes en nichtjes is het al jaren gebruik om een kaartje met geld te geven omdat die spellen zo duur zijn en dan kunnen ze er weer wat bij kopen.
De PC's werden door vader geritseld en geregeld in een netwerkje met een printer. Na de scheiding hield vader toezicht op het surfgedrag vanuit zijn eigen huis op afstand.
Zoon was 9 toen we samen op de pc huiswerk maakten. Ik mailde hem vanaf mijn pc in de keuken en hij mailde mij terug vanaf zijn kamer.

Chippie

Chippie

17-02-2011 om 11:24

Anne

Klinkt heel gezellig (not!) om huiswerk 'samen' te maken en een ex die meekijkt-op-afstand (Ook jouw mail? Weet je het zeker?)

Gezellig

Samen huiswerken maken op afstand had een speciale reden. Zoon kwam zo overprikkeld thuis uit school dat hij heel lang niemand om zich heen kon verdragen, geen enkele interruptie, vraag of opmerking. Dan communiceerden we via de mail.
En ach ex. Dat was natuurlijk controledwang en bezorgdheid. Hoort niet zo. Het leidde er meestal toe dat ex mij bezorgd opbelde met: weet je wat zoon ziet. en dan een over de top verhaal. Dan kon ik hem ook weer even bijpraten. Ik heb nooit gemerkt dat hij in mijn mail kon. Maar ex onderhield het netwerkje en deed dat trouw.
De echte problemen met ex lagen op een ander vlak.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.