Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
kweetniet

kweetniet

19-02-2011 om 20:43

Psychologisch onderzoek?

Beste mensen,

Ik zit in twijfel over wat te doen met onze zoon van 7.
Een heerlijk bijdehand kind, met een gebruiksaanwijzing.
Als ouders zien wij natuurlijk met name zijn positieve kanten, zoals zijn enorme doorzettingsvermogen (anderen noemen het koppigheid ), zijn analytisch vermogen, zijn 'denken op meta-niveau', zijn fantasie, enzovoort.
Op school zien ze vooral zijn negatieve kanten, dat ie te ver gaat in zijn fantasie (en hier soms niet meer uit kan komen), dat ie soms erg in zijn eigen wereld zit, en dat ie vaak helemaal niet in de gaten heeft wat er om hem heen gebeurt (dat de juf alles tig keer uit moet leggen), dat ie compleet in paniek kan raken als ie 'het niet snapt', dat ie heel goed is in monologen, maar geen idee heeft hoe hij een gesprek moet voeren, dat zijn koppigheid om kan slaan tot motivatiegebrek... en zie hem dan nog maar eens aan het werk te krijgen...

Wij vinden zijn gedrag soms vermoeiend (vooral dat ie altijd het idee geeft dat ie niet luistert, en dat ie (ondanks reeds 'goedgekeurde oren') je ook gewoon echt niet blijkt te horen (we vragen wel eens tussendoor... D...Wil je een snoepje? en ook dan reageert ie niet). Maarja...soms moeten we er ook wel om lachen. We herkennen een familielid (die kan ook midden in een gesprek over iets anders beginnen, en daarbij kun je ook een verjaardagskado kopen als ie er naast staat), en dat maakt dan ook wel weer dat we ons realiseren dat het kenmerken zijn die niet over zullen gaan, maar waar wel goed mee te leven valt.

Toen bij een eerste 10 minutengesprek (in groep 1) bleek dat de leerkrachten zjjn gedrag zeer zorgelijk vonden, heb ik mij heftig verzet tegen iedere test of gedachtegang die richting autisme ging. Inmiddels zijn we ruim 2 jaar later. Hij heeft nu voor het 3de jaar achtereen de zelfde juffen (groep 1,2,3), die toch wel vooral zijn minpunten zien.

De laatste weken, ook sinds het laatste 10 minutengesprek (waar zijn zorggedrag meer aandacht krijgt dan het feit dat zijn citotoetsen zo goed waren) zit ik af en toe te denken om hem een psychologisch onderzoek te laten ondergaan. Ik zou niet verbaasd zijn als er 'stoornis van asperger of PDD NOS' uit zo komen. Een fijn voordeel van een dergelijke test is dat ook het IQ meegenomen wordt. De leerkrachten hebben nl lang gedacht dat zijn cognitieve vermogens onder de maat zijn. Ik ben ervan overtuigd dat dit niet het geval is. Ik vermoed echter dat de citoscores voldoende 'bewijs' zijn. Een belangrijker element is natuurlijk een eventuele diagnose. Ik hoop absoluut dat er ' niets' met hem is, en dat er geen etiketjes te plakken vallen. Anderzijds, moet je er bij het ingaan van een psychologisch onderzoek rekening mee houden met het feit dat het wel zou kunnen.
Indien dat gebeurt,m indien hij een ' etiketje' krijgt wat is daarvan dan de consequentie? Kunnen de leerkrachten dan beter met hem omgaan? Wat doet zo'n diagnose met je eigenwaarde?

Er zijn vast diverse OO'er die een dergelijk onderzoek hebben laten doen. Wat was de consequentie voor het kind? Ik ben benieuwd naar ervaringen.

mvg,

Kweetniet

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Laurierdrop

Laurierdrop

19-02-2011 om 21:01

Bekend probleem

Hoi Kweetniet,
Het probleem wat jij schetst is een bekend probleem. Er is hier op het forum al veel over gedacht en geschreven. Op het moment loopt er in de rubriek 'Zorgenkinderen' een draadje 'wel of niet diagnostiseren'. Dat gaat ook over jouw dilemma. Misschien is het voor je wel interessant om daar ook mee te lezen/schrijven.
Het is een lastig probleem. Waar ligt de grens? Wat is 'normaal'?
Onze zoon heeft adhd. Hoewel hij al in zijn peutertijd problemen had, hebben wij tot zijn zevende jaar gewacht met hulp zoeken. Achteraf is dat te lang geweest. Doordat onze zoon enorm moest compenseren om zich een beetje hand te haven op school, en hij alle spanning thuis afreageerde, heeft hij een negatief zelfbeeld ontwikkeld. Het is een zeer lastig proces om dat zelfbeeld weer enigszins te herstellen.
Op school hielp het wel om de diagnose te hebben. In eerste instantie geloofden ze het op school niet, maar toen zoon tegen problemen aan begon te lopen, konden wij heel duidelijk zeggen: 'Ja kijk, wat je nu van hem verwacht, dat kan hij dus nog niet, dat is nu precies de beperking van zijn adhd.' Dat was dan toch wel behulpzaam omdat de juf toen besefte dat haar verwachtingen te hoog waren voor onze zoon.

Janna3

Janna3

19-02-2011 om 21:45

Belangrijk criterium

Inmiddels heb ik al veel 'probleemkinderen' gezien en wat mij betreft moet het eerste criterium voor verder onderzoek zijn of het kind last heeft van zijn gedrag. Wordt het kind anders behandeld dan leeftijdsgenootjes, heb je het idee dat hij met een beetje hulp beter kan presteren, ligt hij goed in zijn groep of wordt hij gepest? Als je hier positief op kunt antwoorden zou ik zeker verder gaan onderzoeken. Als het kind lekker in zijn vel zit zie ik het nut er niet zo van in. Dan is het alleen voor de school en levert het voor jullie niets meer op dan een dossier.

Belang van een diagnose

Kunnen de leerkrachten dan beter met hem omgaan? Wat doet zo'n diagnose met je eigenwaarde?

De voordelen van een diagnose bij zoon waren dat we hem naar voortgezet speciaal onderwijs kregen en daar is hij erg van opgeknapt en leert ook op zijn niveau.
Dat klinkt eenvoudiger dan het was, het was een drama voor ons allemaal en ik zit hier nog na te trillen.
Dochter heeft wel een diagnose maar geen passende diagnose. Het is niet gelukt om haar naar het speciaal onderwijs te krijgen en ze zit regulier op haar niveau.

Bij zoon had de diagnose op de basisschool weinig effect op de leerkrachten, wat ze al goed deden bleef goed, wat ze totaal niet begrepen verbeterde geen spat. Dochter zit zonder diagnose op school en heeft een mentor die precies weet wat dochter nodig heeft. Op de basisschool was het contact dochter-juf beter dan het contact moeder-juf, dus dat heb ik maar zo gelaten. Dat heeft wel even geduurd overigens en verbeterde door een sova-training, met name omdat juf meer betrokken raakte bij dochter. Dochter heeft een diagnose maar die voldoet niet helemaal.

Zoon vond diagnose aanvankelijk een opluchting. Inmiddels vind hij het passend en hinderlijk en ik vind ook dat je er soms gewoon last van hebt. Je schoolkeuze wordt beperkt en je kind is gewoon niet overal welkom. Het is eigenlijk niet normaal bespreekbaar en mensen hebben er altijd een vooroordeel of een oordeel over.
Het is dat ik die speciale school zo enorm waardeer, voor de rest vind ik het meer schadelijk dan dat je er wat aan hebt voor zoon.
Voor dochter doe ik dan ook verder geen enkele moeite. Zij en ik weten hoe zij in elkaar steekt en dat is genoeg. En voorlopig zijn we blij met de school en de mentor en ook andere leerkrachten die dochter goed begrijpen en lief voor haar zijn. Ze haalt dan ook goede cijfers en gaat graag naar school.

Ik denk dat de diagnose een verbetering was voor het zelvertrouwen van de kinderen. Vooral het begrip dat ze nu zelf krijgen over hun manier van informatieverwerken, niet noodzakelijkerwijs het formele briefje van de psych.

Maar een diagnose is geen hulp en het is maar de vraag of leerkrachten haar anders gaan benaderen met etiketje.

Leerkrachten

Wat leerkrachten kunnen doen is de lesdag voor zoon meer voorspelbaar maken. Tijdig concrete wijzigingen aanreiken aan zoon.
Zoon continu meer tijd geven om informatie te verwerken. En controleren of hij het begrepen heeft. Niet te ongeduldig zijn of te snel aannemen dat hij het wel begrepen heeft. Ook simpele vragen gewoon beantwoorden of hem helpen een antwoord te vinden.
Mijn kinderen werden nog het meest gestresst omdat ze te hoog ingeschat werden en geacht werden zich zelf te redden of zelf antwoord te vinden op eenvoudige vragen. Om mee te kunnen komen liepen ze daarom altijd op hun tenen en waren superalert tot de boel thuis knapte.

Omgeving

Net als dove kinderen nemen ze vaak minder informatie op uit de omgeving. Dat vraagt veel van de juf. Maar het valt te leren. Een op een aanspreken en bij de les houden en instructie geven. Kan teveel gevraagd zijn. Maar sommigen kunnen het wel. Mijn ervaring is dat je dat als ouder zelf niet echt kunt beinvloeden. De leerkracht moet er voor openstaan of er zelf een talent in zijn.

Verwachtingen kind

Het kind kan zich namelijk niet aanpassen dus zal de omgeving c.q. ouders en kind zich moeten aanpassen. En dat realiseert niet iedereen zich.
Veel mensen hebben nog de voorstelling dat er iets aan het kind gerepareerd moet worden en dat ze daar zelf niets voor hoeven doen en het is dus helemaal andersom. Jij bent degene die de ontwikkeling van kind stuurt en bijstuurt en je gedrag en respons afstemt.

+ Brunette +

+ Brunette +

22-02-2011 om 14:37

Hoogbegaafd?

Is dát misschien zijn "stoornis"? Waarom altijd meteen denken aan PPD-NOS, ADHD en dergelijke? Ik herkende namelijk heel veel van mezelf toen ik las dat hij in de klas niet oplet, slecht luistert, opgaat in zijn fantasieën, enz. Ik vond school namelijk veel te saai, snapte alles bijna meteen (en werd dus ook heel boos als het kwartje eens niet meteen de eerste keer viel) en ging in de klas dus maar zitten dagdromen om niet gek te worden van verveling. In mijn schooltijd bestond geen beleid voor hoogbegaafde kinderen maar nu gelukkig wel.

kweetniet

kweetniet

22-02-2011 om 22:03

Voorlopig niet...

Beste allen,

dank voor de reacties.

Op dit moment zit ik nog op het idee 'niet diagnosticeren'. Wie weet slaat dat nog om vroeg of laat... maar aan de hand van jullie reacties word ik hier momenteel in bevestigd.

Laurierdrop. Ik heb getwijfeld of ik dit draadje hier zou starten, of bij de zorgkinderen. Heb uiteindelijk besloten het hier te doen, want voor mij is onze zoon geen zorgenkind. Dat vinden zijn leerkrachten, wij niet (hoewel zijn gedrag wel eens vermoeiend is). Het draadjes over ADHD heb ik gelezen. Vind daar echter niet zo veel herkenning in.

Janna, ja... jouw criterium is erg belangrijk denk ik. Enne... onze zoon heeft hier dus helemaal geen problemen mee. Hij heeft er ook helemaal geen erg in. Dit gaat dus ook langs hem heen . Ik heb alleen een aantal keer meegemaakt in mijn omgeving dat volwassenen er (op volwassen leeftijd) achter komen dat ze een ASS hebben. Dit brengt keer op keer de nodige strubbels, en soms ook relatie problemen, met zich mee (of soms zijn de relatiestrubbels de reden van het onderzoek). Om mijn zoon nu al 'lastig te vallen' met een eventuele diagnose, zou ook zijn voor de toekomst, om hem hiervoor te beschermen.
Anderzijds zou het ook lui kunnen maken (als je 'probleem' genetisch bepaald is, waarom zou je dan moeite doen om je anders te leren gedragen).

Het voordeel dat jij noemt Anna, naar speciaal onderwijs gaan, dat is juist iets dat ik absoluut niet wil. Hij heeft het nu al over later, als ie op de universiteit zit. En eerlijk gezegd denk ik ook dat hij uiteindelijk op de universiteit terecht komt. Hij bekijkt (nu al) alles op meta-niveau, en dat maakt het voor hem soms verdraaid lastig.
IK ben het met je eens dat de omgeving afstemming nodig heeft in geval van ASS. Echter, bepaalde 'gedragingen' zijn ook trucjes die je kunt aanleren. Ik vind het nu lastig te bepalen welke trucjes wel en welke trucjes niet aan te leren zijn, daarvoor zit ik niet diep genoeg in deze materie. Onze zoon kan zich heel sociaal wenselijk gedragen (sinds kort knuffelt hij met ons. Dit vind ik zo'n aangeleerde vorm. Hij zou het niet uit zichzelf gedaan hebben (het heeft erg lang geduurd voor hij voor het eerst wilde knuffelen, en nog zijn wij de enige die van hem een knuffel krijgen), maar merkt dat hij daarvoor wordt beloond).

Brunette. Hoogbegaafdheid is wel iets wat soms in me opkomt. Ik denk dat onze zoon wel 'meer' begaafd is, maar hoogbegaafd verwacht ik eigenlijk niet. Mijn inschatting is dat hij bij een IQ test zo rond de 110-120 uit zou komen. Dit is alleen een schatting hoor, eigenlijk ook nergens op gebaseerd.
Ik heb thuis een goede IQ test liggen (ook voor kinderen), en eerlijk is eerlijk, ik sta wel eens in de verleiding die bij hem af te nemen. Het is alleen niet echt professioneel natuurlijk, je eigen kind een test afnemen, terwijl je zelf ook geen aantekening hebt om te diagnosticeren.

Echter, dat hij in de klas niet oplet, is denk ik niet het grootste 'probleem'. Het grootste 'probleem' is dat er geen gesprek met hem te voeren is (hij voert alleen monologen, kan eigenlijk slecht ontvangen en wachten op zijn beurt), en dat hij vaak geen idee heeft van hetgeen er om hem heen gebeurt.
Overigens, waren de leerkrachten stom verbaasd toen ik in het begin van groep 3 aangaf dat hij wellicht meer uitdaging nodig had. Hij was in de vakantie ervoor bezig met sommen als 116 +116, (zijn antwoord" oh dat is makkelijk... 232, want 100+100 =200 en 16 +16 is 32") en was dus in groep 3 teleurgesteld dat hij kralen moest tellen. De leerkrachten keken mij aan of ze het in keulen hoorden donderen, en waren verbaasd dat ik kon denken dat hij meer uitdaging nodig had. Omdat hij nu echter B scores op zijn cito toets had, hoop ik dat ze nu inzien dat zijn cognitieve capaciteiten zeker niet onder de maat zijn. Ondanks dat, blijven ze echter hameren op zijn 'min' punten, en dat vind ik echt jammer... want ja... het is gewoon een geweldig kind

groet

Kweetniet

Ilva

Ilva

23-02-2011 om 12:47

Mb of hb, ja

Bij mijn zoon op school blijven ze ook zeggen dat hij autistisch is. Hij is getest maar p ons aandringen is hij ook een IQ test afgenomen. Hij is meerbegaafd maar met 1 uitschieter naar een IQ van 140. Ja, ook zijn er wat autistise kenmerken gevonden. School wil maar een rugzak voor hem, wij willen gewoon meer aandacht en aandaging. Waar wij zeggen: kijk hij scoort niet hoog genoeg voor autisme, zegt school: kijk eens hoeveel hij scoort op autisme. Gek worden we ervan. Kijk uit naar volgend jaar, hopelijk dan een goede juf. Nu is het niets. Mb'ers en hb'ers denken gewoon anders dan andere kinderen. Oudste doet het wel wat beter dan deze maar hij mag gelukkig snel naar het vwo. Hopelijk gaat het daar beter. Kan niet wachten tot middelste naar de middelbare school mag.

+ Brunette +

+ Brunette +

23-02-2011 om 19:17

Ilva

Hoogst irritant zoals die school van jou reageert. Schrik niet als je kinderen op het VWO middelmatig scoren, als kinderen te weinig uitdaging op de basisschool hebben gehad en alles maar kwam aanwaaien, hebben ze nooit leren studeren. Mijn ouders raakten half in paniek toen "de beste van de klas" opeens een middenmotertje werd met erg veel zesminnen op het rapport.

kweetniet

kweetniet

23-02-2011 om 21:31

Reactie

Met de wetenschap van nu, en de mogelijkheden tot differentiatie in lesmateriaal, zou van deze mogelijkheden absoluut gebruik gemaakt moeten worden, ook om onderpresteren te voorkomen.

Echter, naar mijzelf kijkend hoeft de aanpak op de basisschool niet doorslaggevend te zijn. Ik was altijd traaaaag, en werd door een aantal leerkrachten als 'dom' versleten ("nee mevrouw, uw dochter zou de mavo nooit redden", kreeg mijn moeder te horen in groep 8).
Wat ben ik blij dat mijn ouders toch besloten om mij naar een grote scholengemeenschap te sturen, en niet naar de kleine besloten MAVO, want ik kwam pas tot bloei toen in na de brugklas op het VWO zat. Leren werd mijn hobby.
Vervolgens cum laude mijn bul psychologie in de wacht gesleept, en inmiddels ben ik gepromoveerd.

Om deze reden was ik ook bepaald niet onder de indruk toen de leerkracht van onze zoon zei dat hij zo traaaaag was, en dus de stof niet snapt...

kweetniet

Geerdientje

Geerdientje

24-02-2011 om 18:29

Herkenbaar

Ik herken mijn zoon in die van jou. Lopen tegen dezelfde dingen aan. Thuis een 'handsful' en op school een regelrechte lastpost, niet te motiveren. Wij zijn daar wel mee bezig om dat te veranderen, ik zou dat niet nog jaren willen laten doorslepen, maar makkelijk is het zeker niet.

In groep 3 ging hij ook nog wel enthousiast aan moeilijke sommen zitten, maar dat is nu echt weg. Alles moet makkelijk zonder inspanning. Kennis opnemen is voor hem totaal geen moeite, maar dat vervolgens in een lesje verwerken: drama! Doortoetsen en testen is dus ook heel lastig bij hem.

Ik proef een beetje uit jouw reactie dat je denkt dat je kind wel op z'n pootjes terecht komt op het voortgezet onderwijs. Weet wel dat de basisschool (bindend?) advies geven en dat baseren ze voor een groot deel op werkhouding!

Mijn advies aan jou: laat het niet op zijn beloop. Mijn ervaring is dat het alleen maar erger wordt. Waarom zou je geen (IQ) test laten uitvoeren? Als je dat op eigen kosten doet, hoeft niemand er verder van te weten.

Kweetniet

Ik vind het nu lastig te bepalen welke trucjes wel en welke trucjes niet aan te leren zijn, daarvoor zit ik niet diep genoeg in deze materie.

Gespreksvoering
Bij zoon zijn het geen trucjes maar vooral, sinds hij naar speciaal onderwijs gaat, de rust en het zelfvertrouwen die hij daar heeft gekregen. Ik wijs hem altijd op andere volwassenen die hij kent die hem kunnen leren hoe met zichzelf om te gaan.
Hij kan zeer reflexmatig reageren op vragen die hij herkent, maar slaat daarin ook weleens de plank mis of is teveel aan het zenden. Maar hij kan ook goed luisteren naar een vraag van iemand. Dat kan echter betekenen dat er dan teveel details bij hem naar boven komen die hij eerst op orde moet krijgen voor het hele plaatje voor hij een respons kan verzinnen. Dan wordt iemand weleens ongeduldig maar hij heeft nu de rust om dat te negeren. Hij kan zeggen: laat me even nadenken, of hij geeft gewoon bij de zoveelste maning het antwoord. Of, als er een heel verhaal is, dan kan hij onderbreken en vragen: wat is hier nu je vraag? Zodat hij een concreet handvat heeft.
Ik merk ook dat hij slim genoeg is, nu hij ouder is, om zelf situaties te analyseren en daar een passende respons op te vinden.
Maar zenden en ontvangen is hier een blijvend onderwerp en ik moet zelf ook oppassen dat ik het geduld neem, iedere keer weer, om zo'n gesprek met zoon met focus te doen.
En ja, ik had zo graag gehad dat zoon al op de basisschool naar het speciaal onderwijs was gestuurd, op zijn minst dat hij op de basisschool begeleiding had gehad op school. Hij is jarenlang gepest, hij wilde dood, en het laatste jaar van groep 8 was hij zo gestresst dat hij de hele dag kopjes vol liep te spugen. Dat dat op school niet opviel was gewoon zijn routine om niet op te vallen, dat heet 'doen alsof je normaal bent'. En mij wilden ze niet geloven. Wanhopig werd ik daarvan.

Koekje

voorbeeld:
Als zijn grootvader het over koekjes heeft weet hij dat die speculaasjes bedoelt, dat is makkelijk. Als een ander het over koekjes heeft dan komt er van alles boven, hoe het smaakt, hoe het ruikt, de ingredienten, de soorten koekjes. Dan weet hij niet meer waar de vraag over gaat maar verdwaalt in de koekjes. Hij heeft dan een vraag nodig om de zaak terug te brengen naar de essentie. Waar gaat het eigenlijk over.

Route?

Ik denk er ook hard over om mijn zoon te laten onderzoeken. Ik heb een sterk gevoel dat hij iets ADHD-achtigs heeft en dat leidt zowel thuis als op school steeds meer tot problemen.
Maar hoe zet je een dergelijk onderzoek in gang? Moet ik eerst langs onze huisarts of kan ik rechtstreeks naar een psycholoog, orthopedagoog of riagg?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app

Verwijsbrief

Ik zou het via een verwijsbrief via de huisarts doen. Je kan ook via Bureau Jeugdzorg of via school maar het voordeel via de huisarts is dat je zelf alles in handen hebt. Dus ook zelf kunt beslissen wie de uitslagen te lezen krijgt en dergelijken.

Gonzo18

Bedankt voor je advies. Ik ga komende week langs de huisarts.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.