Opeens extra verlegen - wat is dit?
Mijn zoon van 8 was altijd al wat verlegen toe naar "vreemden" maar het valt me op dat het de laatste tijd anders (nog erger) is geworden. Naar vriendjes en bekenden gedraagt hij zich gewoon open en blij, maar ik merk dat hij veel opeens niet meer durft, hij bloost als hij iets zegt tegen een vreemde, hij hakkelt... schaamt zich opeens voor zichzelf, weet niet meer wat te zeggen... Hij lijkt wel een bakvis van 14!
Is dat de leeftijd? (Hij is mijn oudste, ik maak alles met hem voor het eerst mee, bij nummer twee en drie herken ik dan fases...)
En wat moet ik ermee? Als hij met een vriendje van even verderop wil spelen waar hij goed bekend is durft hij niet te bellen, dat moet ik dan voor hem doen. Wat is slim, hem helpen en bellen of het hem zelf laten oplossen? Ik heb vandaag geweigerd en hij wilde zo graag spelen dat hij uiteindelijk toch gebeld heeft, maar hij vond het wel erg vervelend. Toen hij eenmaal belde ging het wel goed (moeder aan de andere kant van de lijn was heel behulpzaam!)
Sorry, beetje lang geworden. Ik wil eigenlijk graag weten hoe om te gaan met deze fase van onzekerheid en verlegenheid die opeens de kop op komt zetten.
Hormonenfabriekje
Het klinkt toch als een kleine hormonenfabriek. En dat is iets wat een kind natuurlijk op elke leeftijd is, alleen de hoeveelheden varieren.
Ik zou qua aanpak ervoor kiezen om hem te helpen bij het zelfstandig oplossen. De gulden middenweg dus. 
Daar snap ik niks van
dat je dat op 'hormonen ' gooit, en dat op deze leeftijd.
Maar je ziet het: niet te veel aandacht aan besteden; geen bevestigen: door het van hem over te nemen bevestig je zijn angst dat het eng en moeilijk is.
Lekker laten gaan: is het te eng dan heeft ie pech, want dan gebeurt het niet. Je ziet dat het werkt bij hem, zo doorgaan dus.
Nou koentje
Daar heb ik anders eens een heel interessante documentaire over gezien, over hormonen bij pre-pubers en nog jonger. Vergis je niet in die hormonen. Gut, hoe heette die docu nou toch...
Zit wel wat in hoor
.. in die hormonen. Of ik weet niet wat, een "sprongetje" uit de oei-ik-groei, de invloed van oudere kinderen uit zijn klas, weet ik veel... maar het ik merk écht aan hem dat het sinds kort een andere jongen is, de manier waarop hij zich gedraagt. Veel bewuster van zichzelf en ook vooral bewust van wat hij fout doet/kan doen/commentaar van anderen...
Guinevere, ben erg benieuwd naar die documentaire!
Los daarvan is het natuurlijk zoals Koentje opmerkt wel duidelijk dat het dit keer idd werkte.
