Hoe ga je om met angsten bij je kind (8jr)?
Hoi allemaal,
Wil jullie graag vragen hoe jullie omgaan met angsten van je kinderen. In dit geval gaat het om mijn jongste dochter van 8, die voor een aantal dingen heel bang is.
De reden dat ik nu hier de vraag stel is de concrete aanleiding van vanavond:
Ze moest vanavond de 3e avond van de Avond4daagse lopen, waar ze met veel plezier aan mee doet en heel veel zin in heeft. Echter....voor vanavond werden buien en onweer voorspeld en voor onweer is ze heel erg bang. Ze kwam vanmiddag uit school met het verhaal dat ze buikpijn had en zich niet lekker voelde, en ik wist al meteen dat dat iets te maken moest hebben met dat ze niet wilde lopen vanavond. Er thuis rustig met haar over gepraat, en het bleek dat ze inderdaad niet wilde omdat meester in de klas had verteld dat het misschien zou gaan onweren vanavond en dat ze daar te bang voor was. Man en ik vinden het belangrijk haar te leren dat ze niet voor haar angsten moet weglopen, ikzelf des temeer omdat dat mijn eigen 'coping' is, waar ik nu op latere leeftijd steeds meer last van krijg.
Maar hoe doe je dat ??
We hebben rustig met haar gesproken en uitgelegd dat de kans dat er echt wat ergs gebeurt tijdens een onweersbui heel klein is, als er al uberhaupt een onweersbui zou komen tijdens haar wandeling, want ook dat was natuurlijk helemaal niet zeker. En gezegd dat het zo jammer is als je jezelf allerlei leuke dingen gaat ontzeggen omdat je bang bent voor wat-misschien-zou-kunnen-gebeuren. Of zoals mijn opa vroeger al tegen mij zei: een mens lijdt dikwijls het meest onder het lijden dat hij vreest....is helemaal op haar van toepassing. Uiteindelijk besloot ze toch mee te gaan, maar bij de start aangekomen ging het regenen en was ze met geen stok meer tot wandelen te krijgen. Heb haar uiteindelijk dus mee naar huis genomen, omdat het ook niet goed voelt om haar te dwingen als ze zo bang is. Maar het voelt tegelijkertijd ook niet goed om mee te gaan in haar angst...
Hoe gaan jullie met dit soort dingen om ?
hartelijke groet,
Blue
Hetzelfde denk ik
Bij dit ding was het uiteindelijk nog wel makkelijk: als het gaat onweren houdt de avondvierdaagse op, en gaat iedereen zo snel mogelijk naar huis. En op buienradar was geen onweersactiviteit in Ned te zien (heb gisteravond ivm die a4d de boel ook in de gaten gehouden)
Zo'n angst is vaak heel groot, en ik vind 8 jaar nog erg jong om te verwachten dat ze daar overheen kan stappen. Het enige wat je kunt doen is blijven uitleggen wat het is, hoe het komt, wat er kan gebeuren (weinig) en zelf kalm en rustig blijven. En niks verwachten. Want de druk zal het niet makkelijker maken om er overheen te komen.
Dus, prima zoals je gedaan hebt, toch proberen, niet dwingen, en veel uitleggen. Beetje 'meebewegen', maar niet te ver.
Waar is ze bang voor, de donder of de bliksem? Meeste kinderen zijn bang voor de donder, en dat snap ik best: onverwacht, heel hard soms, en het wachten tot ie komt (en soms komt ie niet). Maar de donder 'doet niks'
Ahum.
Toch vind ik dat je kinderen best mag uitleggen dat onweer gevaarlijk is. En wat je het beste kunt doen als je 'echt' buiten wordt overvallen door een bui.
Los daarvan leg je natuurlijk aan je kind uit dat je als je een rondje door het dorp loopt echt wel op tijd ergens binnen bent als er onweer aankomt. En dat een bui die een paar kilometer verderop hangt (leer haar maar eens tellen tussen de flits & de donder...iedere seconde is 300 meter) echt niet eng is.
maar nogmaals...een beetje respect voor heftig natuurgeweld dat mag best. Dus ik zou uitleggen hoe je in geval van nood eea kunt oplossen, en niet al te hard gaan roepen dat onweer ongevaarlijk is. want dat IS het gewoon niet als je buiten bent.
Ingrid (dol op onweer trouwens, maar niet als ik out in the open ben.)
Dank en nog een vraagje
Dank voor jullie reacties, fijn om te lezen !
Waar ik vooral mee worstel is een goede balans vinden tussen je kind serieus nemen in zijn/haar angst, maar er niet te veel in mee te gaan waardoor je kind belemmerd wordt.
In dat verband maakte mijn dochter toen we thuis waren van de avond4daagse een mooie opmerking: "Mama, jullie hadden strenger tegen mij moeten zijn, dan had ik wel gewoon gelopen"....dit is dus in essentie precies waar ik mee worstel ! Om haar even over dat punt heen te "dwingen", wetende dat als ze dan eenmaal loopt dat na 5 minuten de angst vergeten is en ze zich prima vermaakt met haar vriendinnetjes. Maar het voelt zo naar om op het moment supreme een huilend en paniekerig kind streng toe te spreken en te dwingen om iets te doen wat ze op dat moment helemaal niet wil.
Iemand ervaringen hiermee ?
groet,
Blue
Autonomie
'In dat verband maakte mijn dochter toen we thuis waren van de avond4daagse een mooie opmerking: "Mama, jullie hadden strenger tegen mij moeten zijn, dan had ik wel gewoon gelopen"'
Ik zou dit niet doen. Je dochter legt op deze manier de verantwoordelijkheid bij jullie. Nu lijkt het jullie schuld, dat zij de avondvierdaagse niet heeft gelopen. Het lijkt jullie schuld dat zij zich laat beperken door haar angst.
Tegen angst helpt autonomie. Dat betekent dus dat je dochter zelf verantwoordelijkheid moet nemen voor haar keuzes. Dat ze bang is, hoeft niet te betekenen dat ze aan de angst toegeeft. Dat is dan haar keuze. Het is niet jullie keuze.
Ik zou nu, afspraken met haar maken voor komende situaties waar ze weer last heeft van angst.
Wil ze gedwongen worden? Dan alleen omdat ze jullie er nu opdracht geeft om haar te dwingen.
Op angstige momenten kun je helpen, door haar aan relativerende gedachten te herinneren. (die relativerende gedachten kun je van te voren met haar doorspreken. Welke gedachten helpen, welke maken het alleen maar erger?) Van Daniel Lohues heb ik een ontzettend helpende gedachte gepikt voor het dagelijks leven. 'Angst is maar voor even, spijt is voor altijd.'
Wat ook helpt, is het zoeken naar tussenwegen. Veel kinderen/mensen die bang zijn, vervallen in zwart-wit denken. Het is of voor 100% erin stappen en dus bang zijn, of wegvluchten. Maar er zijn bijna altijd tussen wegen, gradaties, afspraken die je kunt maken, voorwaarden die je kunt stellen. Bijvoorbeeld bij de avondvierdaagse: we gaan wel lopen, maar bij de eerste donderslag gaan we weg. Of: we gaan wel lopen, maar zodra je denkt, ik trek het niet meer, dan stoppen we. Kleine stapjes dus, die iemand over de drempel kunnen helpen. Als het dan niet helemaal lukt, dan een beetje. Omdat de angst anders steeds uitgebreider wordt.
