Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
ayla

ayla

23-08-2011 om 18:27

Praten over kinderen [waar het kind bij is]


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tirza G.

Tirza G.

27-08-2011 om 16:34

Ik heb ook wel een voorbeeld

Vriendin heeft een meervoudig gehandicapt kind dat erg 'ongelijk' is in haar ontwikkeling. Er is grote slaapproblematiek en met de begeleidend psych wordt een stappen-belonings-tips-en-truuks-plan afgesproken. Zónder kind, want als dat gaten krijgt dat het doel van al die leuke positieve opgewekte stappen uit dat plan tot uiteindelijk doel hebben dat kind de hele nacht in eigen bed slaapt ipv tussenin bij pa en moe, gaat meteen de kont tegen de krib. En kan het plan in de vuilnisbak.

Tirza

ayla

ayla

28-08-2011 om 08:18

Ander voorbeeld

dochter vertoont regelmatig ouder gedrag, in die mate dat ik vanuit mijn omgeving te horen krijg dat ze soms wel een puber lijkt, draadje hier onderdaan, heel herkenbaar...
Ik wilde met de psychologe erover hebben of dat toch komt door het voorlopen, of dat het komt doordat ze veel met oudere kinderen omgaat, dus kopieergedrag en hoe ik daarmee moet omgaan. Zo iets hoeft dochter ook niet te horen. Dochter hoeft het niet te horen omdat haar gedrag geen probleem is maar af en toe van ons wel wat flexibiliteit vraagt. Op dat moment zoeken wij dus handreikingen om met haar om te gaan.

Tirza, kleuterzoon is als hij op de trampoline zit vrij hardhoors, als ik ook maar enigzins het idee had dat hij meekreeg waar wij het over hadden dan zou ik dat natuurlijk nooit doen, hij was echter aan het spelen.

Tineke

Tineke

28-08-2011 om 11:17

Ouderbegeleiding

Ayla, het voorbeeld dat jij nu noemt is dus een gevalletje van dat jij hulp nodig hebt bij de opvoeding van je kind. Dat is prima, iedere ouder zal z'n onzekere momenten hebben, alleen begrijp ik niet goed waarom dat dan een afspraak is voor je kinderen. Probeer dat onderscheid eens duidelijk te maken: 'dit kind is zo problematisch en heeft hulp nodig' of: 'ik heb moeite met opvoeden en ik heb daarvoor hulp nodig'.
Het is (mn voor onervaren, enthousiaste, goede leerkrachten) een grote valkuil om te zien waar een kind allemaal hulp bij kan gebruiken, van MRT tot fysio, van psych tot speltherapie. En al die peuten hebben doelen en fantastisch, het wordt geweldig. Maar ondertussen worden de problemen alleen maar groter. Wat gek.
De oplossing is: dat wat jij niet van het kind begrijpt, kan reden zijn om zelf hulp te vragen, maar negeren kan ook een optie zijn. Niet alles van het kind onder het vergrootglas leggen. Hoewel Feuerstein het niet met me eens zal zijn, vind ik toch ook dat het kind mag zijn wie hij/zij is. Je bent goed zoals je bent.

Zie kaatje

Precies. Dat bedoel ik maar.
Groet,
Miriam Lavell

Veel vaker alleen gaan

LIjkt mij verreweg de beste oplossing.

Ik denk dat je eigenlijk kunt stellen dat alle dingen waarvan je niet wilt dat je dochter het hoort zaken zijn die met jouzelf te maken hebben, en veel minder met haar.

En voor je denkt dat ik makkelijk praten heb: mij overkomt dat ook regelmatig, dat ik met dingen zit rondom mijn kind en me afvraag of het nou aan mij ligt of aan het kind.
Het helpt idd goed om scherp na te gaan of ik de oplossing bij mezelf moet zoeken of bij mijn kind. Vaak zit je zo dicht op elkaar dat dat lastig uitpluizen is. Maar voor de zekerheid, juist omdat je zo nauw met elkaar verbonden bent, kan het heel goed werken om alleen voor jezelf (pedagogische) hulp te zoeken. Dus begeleiding bij het opvoeden. Wat er ook aan jou verandert, het gaat altijd helpen, juist omdat je zo nauw met elkaar verbonden bent.

Angela67

Angela67

28-08-2011 om 16:25

Mee eens

Ayla,
ik denk dat de kinderpsychologe waar mijn oudste ruim 2 jaar speltherapie heeft gehad (en nu nog regelmatig contact mee heeft), mij ook zoveel over mijzelf en mijn omgang met oudste heeft geleerd dat dat ook heel veel waard is geweest. Overigens ook veel meer dan ik in het begin dacht, want het uitgangspunt was toch dat oudste niet goed in z'n vel zat en op school tegen het systeem aanliep. Het heeft nog best lang geduurd (een jaar? anderhalf jaar?) voordat ik bewust erkende dat voor echt "inzicht" in hem en werkelijke acceptatie van hem ook veranderingen in mij noodzakelijk waren en toen heb ik ook een afspraak gepland zonder echtgenoot (die anders altijd mee ging naar de tussen-door gesprekken die we een keer per half jaar hadden) om echt over mij t.o.v. oudste te praten. Dat heeft mij goed geholpen en het ging over dingen waar oudste ook niets aan zou hebben als hij het wel zou horen.
Dus: minder micromanagen van je dochter, meer proberen aparte lijstjes te maken van zaken die je zonder haar wilt bespreken, dat zou mijn advies zijn de komende tijd. Daarna kun je het altijd weer anders aanpakken.

Oh ja, nog een ding wat me te binnen schoot: doordat we dus regelmatig zonder oudste met psychologe en met IB'er/juf praatten/praten, kon/kan ik me ook veel beter op oudste richten als we wel een gezamenlijk gesprek hebben. Het hoeft dan echt alleen te gaan om hem en hoe hem in het gesprek tot zijn recht te laten komen. Wij komen dan op een ander moment aan bod, dus dat kan ik gewoon laten rusten. Geeft mij (met m'n chaotische aard) echt rust.
Groet,
Angela

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.