Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Annie

Annie

16-09-2011 om 18:03

Loslaten dochter van 10 en zorgen om haar...

Hoi

Wat te doen ? Graag jullie advies ?

Heb twee oudere kids (12/11) en jongste is een dochter van 10.

Zij is een totaal andere persoonlijkheid dan oudere broer en zus. Geeft niets, ieder mens is uniek (begrijp me goed)..

In tegenstelling tot hun is dochterlief onzeker, wiebelig, snel afgeleid, wat onhandig in doen en laten (struikelen over eigen voeten e.d.), beetje een spring-in-het-veld, maar dan eentje die altijd al bekers ranja omgooide enz...

Dochter is dus 10 (over 6 maanden wordt ze 11) en wil net als broer en zus (die dat op deze leeftijd ook mochten !) ALLEEN naar school fietsen, alleen naar ballet fietsen, alleen naar een vriendinnetje enz... En het is begrijpelijk dat ze dat wil, niet alleen mochten broer en zus dat, ook haar vriendinnen doen dit allemaal en mogen dit dus van hun ouders.

En ik ? Ik vind het doodeng, want;
- ze heeft geen verkeersinzicht, kijkt 3 minuten geconcentreerd of er een auto aankomt en wijst dan naar alle vogeltjes. Gevolg; al meerdere keren BIJNA-ongelukken (auto hard op de rem) wat voorkomen werd door ingrijpen van manlief of mijzelf
- altijd en eeuwig spullen/kleren kwijt die ook nooit worden teruggevonden, want ze weet simpelweg niet meer waar het spul is gebleven (fietssleutels hebben we al meerdere keren verloren, grrrrr)
- leren gaat moeizaam omdat ze na de uitleg snel weer afgeleid is, kijkt in de klas ook altijd naar alle vlinders buiten e.d.
- motorisch is ze wat zwak, ze kan niet hard rennen..
- ook wat naief (wordt soms gebruikt door vriendinnen), nogal goedgelovig tov vreemden..
- komt onzeker/onhandig over, gooit dingen om, valt vaak met gym enz.. enz..

Ze is slim, sociaal en lief en ik ben dol op haar maar gezien alle bovenstaande zaken ben ik zeer huiverig om haar alleen de hort op te laten gaan (alleen al haar verkeersgedrag bijv.)

Gewoon maar loslaten en vol angst thuiszitten, of toch meer sturen/begeleiden enz ?
Tuurlijk wil je op je 10e niet altijd meer met mams mee, maar hoe pak ik dit aan ?

Haar gedrag maakt me soms wat kribbig (alweeeeeeeer wat kwijt, nou zoeken maar.....) enz....

Kortom; wat moet ik met haar en de vraag of zij meer alleen kan ondernemen ?

groet Annie

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Marie

Marie

16-09-2011 om 20:34

Ogen?

Hallo
Kan ze wel goed "diepte" zien? Dit vanwege het "onhandig" zijn en vaak dingen omgooien.
En hoe is het verder met haar motoriek in het algemeen? Ze kan niet hard rennen zeg je, waarom niet?
Leren gaat moeizaam, is het echt alleen de concentratie of vindt ze het gewoon "teveel"? Dit deed onze dochter namelijk ook, die zag een blad met sommen en omdat ze wist dat ze die toch niet binnen de tijd af zou krijgen, begon ze er maar niet aan en dus raakte ze nog verder achter.
Over het zich laten gebruiken. Daar vaak over praten en vragen waarom ze dat doet en situaties oefenen. En anders is het wellicht een idee om haar een SOVA-training (sociale vaardigheden) te laten volgen.
Verder misschien haar ogen laten nakijken en eens bij een kinderfysio langs?
En anders heeft ze misschien ADD?

koentje

koentje

16-09-2011 om 22:02

Of misschien

heeft ze een stoornis waar een bepaalde motorische onhandigheid bij komt.
In ieder geval ga op je gevoel af en laat haar geen dingen doen waarvan je het gevoel hebt dat het niet verantwoord is. Je doet nooit meer een oog dicht als het dan inderdaad fout gaat.
Vertel haar ook gewoon dat andere kinderen dat wel mogen omdat zij dat al kunnen en dat zij iets meer tijd nodig heeft. Maar dat je net zo goed zuinig op haar bent en niet wil dat haar iets naars overkomt!

Guinevere

Guinevere

17-09-2011 om 11:29

Lopend

Kun je haar niet lopend laten gaan? Dan kan ze wel dingen zelfstandig ondernemen, maar het risico is wat kleiner.
Verder zou ik eens met haar langs een kinderfysio gaan. Best mogelijk dat die kan helpen bij haar motorische onhandigheid. Zit ze op een sport? Heeft school al eens iets gezegd over haar concentratieprobleem?
Verder een leestip: "Slim maar...", over kinderen waarbij bepaalde executieve vaardigheden wat minder zijn ontwikkeld én hoe je je kind kunt helpen die te verbeteren: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/slim-maar/1001004006485638/index.html

En dan de andere kant

Sommige kinderen zijn onhandig, zonder dat daar een stoornis aan ten grondslag ligt. Die onhandige kinderen worden dan later onhandige volwassenen. Dat is vervelend, maar er is eigenlijk niks aan te doen. Geen duur servies kopen, en een goede WA-verzekering afsluiten.

Ik spreek uit levenslange ervaring. Twee keer ben ik hiermee naar de dokter geweest, een keer als jong kind omdat mijn moeder zich afvroeg of het wel allemaal in orde was, en een keer als jongvolwassene omdat ik de mogelijkheid van duurder servies toch niet definitief uit wilde sluiten en ook wilde weten of het wel allemaal in orde was. De medische wetenschap had zich in de tussentijd kunnen ontwikkelen, nietwaar?
Het oordeel was in beide gevallen hetzelfde: niks aan de hand, zo ben je nou eenmaal gebakken.

Ik heb dus nog steeds geen duur servies. Wel altijd blauwe plekken, en een uitstekende valtechniek.

Wat nog erger is dan chronische onhandigheid is chronische onhandigheid gecombineerd met de brandende ogen van een niet-onhandigerd in je nek. Het is werkelijk om gillend gek van te worden. Het getuttut en gezucht, de vermanende toespraakjes, de meewarige blikken, de verwachting dat je wel weer onhandig zult doen, en de zekerheid dat dat dan ook inderdaad gebeurt - heb je de ene hindernis net genomen, haal je opgelucht adem, gebeurt er iets anders. Kleine dingen vaak, maar daar is weer het getuttuttut, en het gezucht, en het 'let dan ook op' en het ' ja maar als je nou ook...''Je merkt, de frustratie zit diep (en wordt gevoed, mijn partner is er ook van overtuigd dat het allemaal mijn eigen schuld is en het drijft me soms tot waanzin).

Hoorde niet zo lang geleden mijn moeder tegen mijn partner zeggen dat ze vroeger vaak het idee had dat ik dingen niet goed had gezien (in het verkeer met name), terwijl haar dan achteraf bleek dat ik ze wel had gezien, maar dat had ze aanvankelijk uit mijn reacties niet afgeleid.

Die handige kinderen van jou hebben vermoedelijk ook al de nodige bijna-ongelukken gehad als ze alleen op weg waren, maar die heb je niet gezien en daar vertellen ze je wijselijk ook niks over. Maar van je jongste zie je alles, en alles bevestigt het beeld van het klunsje dat het nog niet kan.

Laat haar gaan, te beginnen met kleine stukjes, en dan steeds verder, en ga niet achter haar fietsen, of haar in de gaten houden, maar steek een kaarsje op voor de heilige Christoffel en wacht tot ze weer thuis komt.

Ze moet nu ook zelf leren dingen te doen, straks moet ze naar het VO en dan wordt ze geacht die dingen te kunnen. Oefening baart kunst. Ook bij haar.

Als je denkt dat er medisch iets mis is, laat dat dan onderzoeken, maar als de conclusie is dat ze gewoon zo in elkaar zit, probeer haar dan vertrouwen te geven.

Groeten,

Temet

Annie

Annie

20-09-2011 om 12:24

Reactie......

Hallo

Bedankt voor jullie reakties..

Heb ik in de 1e posting niet zo vermeld, maar er is verder niks met haar ogen aan de hand, ADD is ook niet aan de orde, al dit soort zaken zijn al besproken e/o onderzocht.

Ze is van nature wellicht een onhandig type en eerlijk is eerlijk; nu Temet e.e.a. aanhaalt besef ik dat ik vroeger eigenlijk ook iemand was die altijd dingen omgooide, nogal sloom was en altijd om me heen gezucht en gesteun hoorde van "kan het nou niet sneller" enz...
Met gym werd ik ook altijd als laatste gekozen omdat ik niet hard kon rennen en niet goed kon vangen e.d.

Erfelijke kwestie wellicht ?

Ik ga maar met Temet mee en zal haar in hele kleine stapjes gaan loslaten, de stappen die zij en ik aankunnen....

Bedankt voor alle reakties, ik kan hier zeker iets mee..

groetjes Annie

Ely

Ely

21-09-2011 om 08:54

Ook herkenning

Terwijl ik dat las herkende ik het opeens ook. Ik was als kind onzeker en onhandig. Sporten aanleren ging niet zo makkelijk en maakte geregeld iets kapot.
Nu -raar genoeg- gaat sporten best aardig, ook nieuwe sporten leren.
Ik heb het er jaren geleden -toen ik wel al volwassen was- weleens met mijn moeder over gehad en ik geloof dat zij achteraf bedacht dat ze me meer had kunnen stimuleren en zelfvertrouwen geven. Dat deden ze ook hoor maar op een manier die niet overkwam bij mij toen. Ik denk dat ik meer uitleg en begeleiding nodig had dan de andere kinderen, andere aandacht zeg maar.
Hoe dan ook, allemaal goed gekomen )). Als volwassene duik ik juist heel makkelijk ergens in en op af.
Eigenlijk wel maf, nu ik er zo bij stil sta.... Dank voor de bewustwording
Grtjs
Ely

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Gewoon nog even wachten

Een aantal aspecten van je dochter is wel herkenbaar. Mijn oudste zoon (nu bijna 13) was ook altijd erg onhandig, zeg maar gerust klunzig en als ik met hem ging fietsen stond ik doodsangsten uit. Hij was voortdurend afgeleid, stopte soms voor een auto om dan op het laatste moment opeens toch over te steken of zat op een of andere manier zomaar ineens aan de andere kant van de weg. Alleen fietsen was dus echt helemaal geen optie, dat was gewoon volstrekt onverantwoord.

Uiteraard wilde hij wel graag overal alleen naar toe, maar ik ben daar niet mee akkoord gegaan. Ik heb hem - keer op keer - uitgelegd dat bij zelfstandigheid ook een bepaalde verantwoordelijkheid hoort. Hij was het er natuurlijk helemaal niet mee eens, maar dat was in dit geval dan jammer. Hij was er gewoon nog niet aan toe. Sterker nog, zo rond zijn tiende leverde het samen naar school en terug fietsen voor ons allebei zoveel stress en strijd op, dat ik hem een tijd lang bijna alleen met de auto heb gebracht. En ja, daar heb ik heel wat commentaar van mijn mede moeders op gehad. Ook dat was jammer maar helaas. Liever dat dan hem zichzelf dood te laten rijden.

Pas toen hij bijna 12 was (in groep 8), is het verkeerskwartje eindelijk gevallen; lette hij veel beter op en schatte hij verkeerssituaties beter in. Vanaf dat moment heb ik hem steeds vaker alleen laten gaan, ook naar vriendjes en zo. Nu zit hij in de brugklas en fietst hij probleemloos 6 kilometer naar school en terug. Mijn jongste van 11 zit heel anders in elkaar, die fietst dus al vanaf zijn tiende alleen naar school.

Waarmee ik maar wil zeggen, het ene kind is het andere niet. De meeste kinderen zijn er vroeger aan toe om alleen op pad te gaan, maar sommigen zijn gewoon wat later. Als moeder voel je dat zelf het beste aan en aangezien je je oudere kinderen wel vroeger alleen liet gaan ben je niet overbezorgd of zo. Ik ben in ieder geval nog steeds blij dat ik me niet onder druk heb laten zetten om mijn zoon iets te laten doen wat hij nog niet aankon.

andrea2

andrea2

27-09-2011 om 11:14

Oefenen=zelfvertrouwen

Hoi Annie,

Heel bijzonder, het lijkt alsof je mijn dochter beschrijft maar dan ruim een jaar geleden. Ze is nu 11.

Ook zij was dromerig, onhandig, altijd alles kwijt.Een goedgelovig meisje wat er niet zo bij is met haar hoofd.

Vorig jaar merkte ik dat ze behoefte had aan meer vrijheid. Natuurlijk zag ik de meest vreselijke scenario's aan me voorbij gaan. Maar aangezien ze toch moet gaan leren zelfstandig te zijn ben ik gaan oefenen met haar. Ik was de "onzichtbare moeder" zij mocht dus "alleen" naar school fietsen, naar de bieb met de bus, winkelen met haar vriendin. Ik bleef op de achtergrond om te zien hoe het ging. Nou, gewoon goed! Ze voelde dus blijkbaar zelf dat ze er aan toe was.

Wat ik nu met haar afspreek is dat ze altijd haar telefoon bij zich heeft, ze gaat zelfstandig naar school, thuis lunchen als ik aan het werk ben samen met haar broertje, op de fiets naar bijles.

De eerste keer zelf terugfietsen van bijles was ze verkeerd gefietst en de weg kwijtgeraakt. Toen ze uiteindelijk thuiskwam, een half uurtje later maar, moest ze lachen om zichzelf (terwijl ik op was van de zenuwen ;o) )

Een jaar geleden had ik echt niet gedacht dat ze dit zou kunnen maar ze leert door te doen. Ze is trots op zichzelf en heeft veel meer zelfvertrouwen.

Ik hoop dat dat bij jouw dochter ook gaat lukken.

Groet,

Andrea2

Annie

Annie

30-09-2011 om 13:20

Reactie..

Hallo

Bekdankt voor de laatste reakties elize en andrea...

Ik probeer het om en om te doen, wel wat vrijer en zelfstandiger laten zijn, maar met mij een beetje op de achtergrond die de boel in de gaten houdt..

Het lijkt iets beter te worden, want eerder was ze echt ALLES kwijt en werd je al moe als je naar haar keek en luisterde, zoveel onrust straalde van haar af..

Ik probeer zelf op een hele rustige manier dingen met haar door te nemen dus gesprekken over het verkeer, tijden van thuiskomen, bellen als er iets tegen zit e.d.

Ben nog niet echt rustig, maar hopelijk gaat het tzt steeds een stukje beter, ik hoop het...

groet Annie

Elx

Elx

02-10-2011 om 01:36

Verantwoordelijkheid

Zelf was ik een dromerig kind en ik heb er ook een gekregen, die nu bijna 9 is.

Wat ik zelf nog weet, dat als ik met mijn moeder was, hoefde ik niet zo goed op te letten, dus kon ik rustig rond kijken. Zonder de beschermende ogen van mijn moeder was ik veel meer op mijn hoede.

Dit zie ik ook bij mijn dochter, als ik in de buurt ben is ze veel laconieker, dan als ze er alleen voor staat.

Kleine stukjes loslaten. Er goed over praten, dan komt t allemaal goed.

Qua slordigheid helpt t soms als ze weer eens iets kwijt is, ze zelf een nieuwe moet kopen. (bv sjaal, broodtrommel). Maar meestal vertrouwd ze erop dat t wel weer terugkomt en dat is inderdaad meestal wel zo. Al haar spullen hebben nl wel naam "labels" (weet NLse woord even niet).

En zelf was ik ook erg makkelijk met mijn spullen, tot grote frustratie van mijn moeder, die zelf erg netjes is. ik ben er ook over gefrustreerd maar "snap" t helaas ook beter.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.