Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Mamanoniem

Mamanoniem

29-10-2011 om 01:02

Opvoedvraag

Tja, ik roep graag jullie hulp in. Het zal wel zo'n basic ding zijn, maar ik kan er maar niet mee omgaan. Mijn dochter van bijna 6 is af en toe echt aan het uitproberen en aan het oostindisch doof-zijn als er iets moet gebeuren. Dan wil ik iets leuks met haar gaan doen (is ook iets wat ze echt wel leuk vindt, zwemmen oid) maar dan heeft ze alle tijd van de wereld maar ik wil dan natuurlijk even opschieten om op tijd nog ergens te zijn. Ik word kwaad (ja, ik weet dat dat niet moet) en ik ben ook te ongeduldig waarschijnlijk. Mijn man kan hier veel beter mee omgaan dan ik. Hij is veel inventiever met haar afleiden dan ik. Volgens hem probeert hij het altijd zo te doen dat als zij zich moet aankleden bv, dat hij het dan juist over iets anders laat gaan dan aankleden, zodat het aankleden als vanzelf gaat. Ik kan gewoon niet altijd zoiets verzinnen. Papa is al lange tijd favoriet (nadat ik het ook een hele tijd was hoor), maar ik vind het langzamerhand wel lastig worden. Ik ben volgens dochter veel te streng.
Mijn oudste zus is ook wel eens bij ons geweest en die zei: ja, maar ze moet gewoon naar je luisteren hoor. De harde lijn dus. Tja, ik merk dat ik daar ook niet vrolijker van word (huilbuien bij dochter en een vervelende sfeer). Iemand tips?

Groetjes,
Mamanoniem


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
dc

dc

29-10-2011 om 01:17

Herken het

Mijn man kan het ook zo goed. Ik ben ongeduldig en wil gewoon dat het snel gaat.

Het enige wat bij mij werkt is echt op tijd weggaan. Voor zwemles ga ik echt een kwartier voor we weggaan voorbereiden. 's ochtends voor school begin ik met de kinderen aankleden, zodat ik alle tijd ervoor heb. Ik vertrek 40 minuten voordat school begint, en ik kan het alleen in 10 minuten lopen... Maar met de tijd om echt te vertrekken (oh, nog even dit pakken, oh, kind ligt op de grond want wil schoenen niet aandoen, kind wil 10 minuten naar lieveheersbeestje kijken onderweg, etc, etc), ben ik meestal wel ruim op tijd, maar niet belachelijk vroeg op school. En we zijn haast nooit gestressd!

Valkyre

Valkyre

29-10-2011 om 09:03

Weerstand

Wat je aandacht geeft, groeit (zei Massi eens). Dat zie ik hier ook. Spruitje wordt steeds dwarser als we druk op hem zetten en streng/boos/ongeduldig worden. Wat wel helpt, is gewoon te praten over wat komen gaat: "zo, ga maar even plassen, dan kunnen we zo naar het zwembad. Heb je er zin in? Zou je vriendje er ook zijn, denk je? Wil je je rode zwembroek aan of je blauwe?" Soms helpt het ook om een liedje te zingen.

Maar als ik moe ben, lukt het mij ook niet hoor. En dan ga ik ook zeuren: "schiet nou eens op, straks komen we te laahaaat. Doe je schoenen aan! Je MOET nu gaan plassen! Niet zo treuzelen!" etc. En dat werkt dus echt niet

groet, Valkyre

Drillen

Heb je weleens gezien hoe je zus haar kinderen laat gehoorzamen? Soms zijn het juist mensen zonder kinderen die dat soort dingen zeggen als de baas zijn over je kinderen. En soms zeggen mensen zoiets omdat het blijkbaar een soort opvoednorm zou moeten zijn, maar toch doen ze wat anders, ze willen gewoon competent over komen. Ik weet niet goed waar het vandaan komt. Ik krijg kromme tenen als ik mensen hun kinderen zo zie drillen. Sommige mensen gaan tellen: ik tel tot 3 en dan.....
Ik ben het helemaal eens met DC en Valkyre. Geduldig zijn, de tijd nemen en een kind handvaten geven, uitleggen wat de agenda is en wat ze moeten doen, dat werkt. Kinderen willen het wel goed doen als je ze maar de kans geeft en ze erbij betrekt.

Aankondigen

Wat helpt is tijdig aankondigen wat er komen gaat.
Even uitproberen hoeveel tijd dat is. Bijvoorbeeld 5 minuten voor je jassen aan gaat doen en schoenen even kind waarschuwen zodat die zich van haar eigen agenda los kan rukken.
Erbij blijven en toezien op de vordering helpt ook, kun je zonodig even meehelpen om het goed te krijgen. 6 is nog niet zo erg groot en er kan nog heel wat geworsteld worden met veters en knopen. Even het proces op gang houden door mee te helpen kan opschieten.
Mannen kunnen vaak geduldiger zijn omdat ze minder multitasken en hun aandacht aan een ding tegelijk geven. Ondertussen ben jij met 6 andere dingen bezig. Door meer tijd te nemen kun jij die een op een aandacht ook geven.

Kalender

In die tijd hadden we bij de eettafel een lijstje met namen van de week hangen, dat hadden we van school afgekeken. En dan aan tafel konden we even doornemen wat er die dag op de agenda stond zodat de kinderen al op de hoogte waren. En soms ook alle dagen even doornemen. Zo'n agenda zit vaak alleen in jou hoofd maar om de kinderen mee te laten buigen is het handiger als zij het ook weten.
en met boodschappen doen meldde ik dat al 's morgens vroeg en we namen even door wat we gingen halen aan het einde van de dag zodat ze ook daar op de hoogte waren en samen gingen zoeken in de winkel in plaats van je vervelen.
En ja, goed voorbereid zijn, spullen klaar leggen: kan ook samen, en tijd genoeg om nog even een kleine crisis op te lossen. Soms is net dat ene kledingstuk in de was of het soort broodjes wat ze anders meekrijgen op. Daar moet je dan ook nog wat mee.

Intensief

En ja, ik vond de basisschooltijd heel intensief. Ze kunnen al veel maar nog niet alles en hebben je aanwezigheid en betrokkenheid en afstemming de hele dag nodig. Nu zoon puber is geef ik hem het boodschappenlijstje voor de hele week en dan doet hij dat gewoon uit school even. Even voorbereiden en bespreken en het wordt gedaan. Altijd op dezelfde dag, dat wel.

Tja wat heet harde lijn

Voor mij is duidelijkheid en consequent zijn niet per se de harde lijn.
Hier treuzelt meneertje ook wel eens (euh, oke vaker dan wel eens ) en dan zeg ik: ik tel tot 10, zijn je schoenen dan niet aan, dan ga je op je sokken mee. Hij was hoogst verontwaardigd dat ik mijn woorden waar maakte en hem mee nam op zijn sokken. Sindsdien is het, als ik weer tot 10 moet tellen: jaja, ik schiet al op.
Bij ons heeft het tellen wel het meeste effect. Hij is nu op zo'n leeftijd dat hij zegt: Nou wat dan? Bij het schoenen aantrekken zeg ik dan ook dat hij precies weet "wat dan". Wanneer hij niet na 2x vragen onder de douche uit wil komen, en we beginnen met tellen, dan weet hij dat hij niet voor gelezen wordt.
Wat hier ook wel helpt is heel rustig zeggen: Joh, dan schiet je niet op, mij best. En dan mijn schouders ophalen.
En jaaaaa soms is het zooooooo vermoeiend. Maar dan geniet ik ook weer extra van de opmerkingen die hij met humor plaatst (zie bovenaan) want het is wel een lekker druifje.

Omdraaien

Laat het haar probleem zijn....... als ze niet op tijd klaar is dan kan ze niet mee..... Wel doen als papa een keer thuis is natuurlijk, maar dan ook een keer echt weg rijden bijvoorbeeld. Of zoals Corine zei, gewoon meenemen op sokken of geen verhaaltje voorlezen. Je legt dan het probleem bij haar en ze kan er voor kiezen om het wel of niet te doen.
Ik vind het ook enorm lastig, maar soms wil dit nog wel eens een tijdje helpen.
En soms willen 6 jarigen ook nog zo lekker klein zijn en gewoon geholpen worden.
Sterkte met de situatie..... ik kan er soms ook wel even helemaal doorheen zitten.

dc

dc

29-10-2011 om 18:17

Nou

Ik vind het heel belangrijk om op een fijne manier de avond af te sluiten, ook al is een kind nog zo vervelend geweest, dat ik nooit het verhaaltje gebruik als dreigargument. Wat er ook gebeurt, er wordt altijd voorgelezen en geknuffeld voor het slapen gaan.

Fransien

Fransien

29-10-2011 om 21:22

Consequenties

Hier twee kleuters die zo nu en dan zo ongelooflijk kunnen treuzelen. Wat wel werkt is om ze desnoods in hun pyjama in de bakfiets te zetten, mogen ze zich op school aankleden (ondertussen doen ze het, geholpen door broertje en zusje, in de bakfiets zelf, maar als ze dat niet deden was het in de pyjama over het schoolplein en alle klasgenootjes die zouden staan te kijken). Hier werkt het ook om gewoon aan te kondigen, de gevolgen te benoemen (ik heb altijd heel duidelijk uitgelegd dat te laat komen op school de les verstoord) en als het nog steeds niet gedaan wordt de consequentie te benoemen en die uit te voeren ook als het nodig is.
Ik heb zelden moeite om ze mee te krijgen als het een leuk uitje is, dan willen ze wel en zijn ze best vlot. Als dat niet het geval is (bijvoorbeeld 1 kleuter die het niet zo leuk vindt en de boel loopt te traineren), ook hier gevolgen uitleggen (minder tijd, niet eerlijk voor de anderen, etc) en de consequentie voor dat kind benoemen.
Ik heb vier kinderen, soms moeten ze gewoon luisteren (bijvoorbeeld in het verkeer), maar ik probeer altijd consequent en redelijk te blijven. Maar niet alle kinderen zijn hetzelfde, sommige kinderen hebben een andere aanpak nodig en bij sommige sluit ik niet uit dat dat drillen is. Ik probeer het zelf altijd te vermijden, het werkt bij mijn kinderen contraproductief.

dc

dc

29-10-2011 om 23:07

Fransien

"sommige kinderen hebben een andere aanpak nodig en bij sommige sluit ik niet uit dat dat drillen is. Ik probeer het zelf altijd te vermijden, het werkt bij mijn kinderen contraproductief."

Inderdaad. Met mijn 2e vooral, hoe baziger ik me gedraag, hoe meer hij met z'n kont in de krib gaat liggen. En dan heb je dus ellenlange strijd met een ongelukkig kind en een ongelukkige moeder. Ik probeer dus altijd andere methodes te vinden met hem. Vaak gaat het met humor heel erg goed, of uitdagen (echt niet dat jij je binnen 2 minuten aan kunt kleden...) en je weet niet wat je meemaakt!

Tellen

Ik gebruik tellen tot 3 wel maar zonder consequentie, het is meer een seintje geworden waardoor mijn dromer denkt: oja. Echt geen opzet, dus wil ik niet akelig gaan (is alleen eind vd dag lastig).

Gister telde ik werktuiglijk: 1,2.. En riep klein broertje enthousiast: 4!

verstuurd per ipod

Sera

Sera

30-10-2011 om 01:02

Tellen

Tellen doe ik niet zo vaak. Als je telt geef je een kind de kans om het gehoorzamen uit te stellen. Terwijl het de bedoeling is dat ze meteen gehoorzamen als ze horen dat je wat vraagt. In principe vraag ik dus ook maar één keer of ze wat willen doen. In de praktijk herhaal ik mijn verzoek vaak nog een tweede keer maar eigenlijk zou dat niet nodig moeten zijn. Bij weigering volgen er consequenties in de vorm van een time out. Ik ben vrij streng en dat kan je als drillen zien. Zelf zie ik dat niet zo. Ik vraag mijn kinderen alleen dingen die bij hun leeftijd passen. Ik ben duidelijk in wat ik van ze wil en ik geef duidelijk de grenzen aan van wat toelaatbaar is. Ik vind dat zelf bij (kleine) kinderen heel normaal.

Het hoeft ook niet ten koste te gaan van de sfeer. Ik schreeuw zelden tegen de kinderen, ik word niet vlug boos maar ik geef wel heel duidelijk de grenzen aan. Juist omdat ze die grenzen weten en weten wat van ze verwacht wordt is het voor hun ook makkelijker om te functioneren.

Ely

Ely

30-10-2011 om 09:15

Vertigo -tellen, beetje ot

Met dochter van 17 maanden was ik begonnen met tot drie tellen. Maar ze had m al gauw door, ik zei dat ze in drie tellen van de trap af moest komen en na mijn twee zei ze stralend 'drie!'. Zo gelachen, dat is m dus niet, dat tellen. Weer even wachten tot ze ouder is. En het praten wat minder bijzonder

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Vic

Vic

30-10-2011 om 10:20

Sera

Jij omschrijft wel mooi wat ik als 'drillen' zie. Doen wat je zegt, het liefst na een (1) keer vragen, en alleen op de manier waarop jij dat wilt.

Sera

Sera

30-10-2011 om 12:23

Vic

Ja, ik snap dat veel mensen het misschien zo zien maar ik ben er van overtuigd dat ons dagelijkse leven veel prettiger is als de kinderen gewoon doen wat van ze verwacht wordt en dat ze ook weten wat van ze verwacht wordt. Soms kan je dat bereiken met afleiden, uitleggen of er iets gezelligs van te maken. Dat zou mijn eerste voorkeur hebben. Lukt dat niet of merk ik dat het allemaal moeizaam gaat dan wordt het weer tijd om de grenzen even duidelijk te maken.

amk

amk

30-10-2011 om 12:38

Voorbereiden en tellen

ik heb de gewoonte om de dag voor te bespreken, wat gaat er de volgende dag allemaal gebeuren, waar eet je, waar slaap je (gescheiden met een niet helemaal standaard omgangsregeling).

En dan idd 5 of 10 minuten van te voren al gaan melden dat het tijd wordt voor de volgende activiteit. Bv als de dames aan het spelen zijn: over 10 minuten wordt x-je op gehaald, gaan jullie over 5 minuten opruimen?
En dan na 5 minuten, gaan jullie nu opruimen want x-je wordt zo opgehaald. En dan wil ik tussen door nog wel even melden dat ze nog 2 minuten hebben.

Tellen gebruik ik ook met maar ook zonder geluid (ik weiger te schreuwen in een zwembad) dan steek ik gewoon mijn vingers op en dat is net zo effectief gebleken.
De consequentie van bij 3 aankomen is altijd hetzelfde. Een time out, thuis op de mat, ergens anders met je neus naar de muur of in de hoek. Deze actie is hetzelfde bij haar vader.

Ik zie tellen als het kind een optie geven om het gewenste gedrag toch nog te doen. En niet als een mogelijkheid om onder het gewenste gedrag uit te komen.

Ik waarschuw ook 1x vooraf: moet ik gaan tellen?

En daar waar ik treuzelen niet kan gebruiken help ik gewoon of ik begin veel eerder.

dc

dc

30-10-2011 om 12:45

Sera

"ik ben er van overtuigd dat ons dagelijkse leven veel prettiger is als de kinderen gewoon doen wat van ze verwacht wordt"

Ja, natuurlijk. Helaas komt wat ik wil niet altijd overeen met wat mijn kinderen willen. En met mijn oudste werkte jouw techniek perfect. Met de 2e helemaal niet. Weet prima wat er van hem verwacht wordt, maar dat kan hem echt niet schelen, hij doet gewoon wat hij wil

Volgens mij is dit onderwerp weer een typisch gevalletje van dat je denkt dat je de goede manier van opvoeden hebt gevonden, maar je hebt mazzel met dat het bij de kinderen past.

Sera

Sera

30-10-2011 om 13:52

Dr Phil zegt dat je de currency van je kind moet vinden. Bij sommige kinderen helpt dreigen, bij andere kinderen belonen, bij weer andere kinderen straf geven. Ook het type beloning en straf is afhankelijk van elk kind. Daar moet je als ouder achter zien te komen. Dat is vooral een kwestie van veel uitproberen. Heb je dat eenmaal gevonden dan is het veel makkelijker om op te voeden omdat je precies weet wat het kind motiveert om te gehoorzamen. Ik ga van het principe uit dat elk kind gewoon kan leren gehoorzamen. De manier waarop je het kind dat leert zal per kind verschillen.
Echter ik mag aannemen dat ik als volwassene nog net iets slimmer, sterker en meer vooruitziend ben dan een peuter/kleuter. Ik kan dus een klein kind wel degelijk leren om te gehoorzamen al is het soms met trial and error. Maar liever nu er wat te veel boven op zitten dan over 10 jaar een ongeleid projectiel in huis.

Maar inderdaad je moet net weten te vinden hoe je het kind kan motiveren. Veel observeren, veel uitproberen, veel praten en spelen met je kind om je kind echt goed te leren kennen... dat zorgt niet voor instant gehoorzaamheid maar geeft je wel meer middelen om daar voor te zorgen.

Straf

Wat voor soort kinderen zijn er dan te motiveren met straf? Hoe werkt dat dan? In mijn opleiding heb ik geleerd dat positief belonen, werken met wat een kind drijft en motiveert veel effectiever is.

Dr. phil

Het lijkt me ook niet echt handig om zo'n Amerikaanse dr. Phil zonder meer los te laten op een Nederlandse opvoedingssituatie. In Amerika is het nog veel gewoner dan hier om met repressie te reageren. Wat dat oplevert aan state prisons en doodstraf en de maatschappelijke gevolgenen daarvan is toch regelmatig onderwerp van discussie.

guera

guera

30-10-2011 om 16:11

Poeh sera

ik hoop wel dat je kinderen voor zichzelf leren denken door al dat gedwongen moeten gehoorzamen en aan de verwachtingen te voldoen. Is er nooit ruimte voor onderhandeling? Moeten ze altijd doen wat JIJ van ze verwacht? geen eigen inbreng?
Sjee dan hoop ik dat je over 10 geen kinderen hebt die zonder 'baas' zichzelf kunnen redden of juist een lekkere autoritaire partner ontmoeten om aan te kunnen gehoorzamen.
Mijn idee van opvoeden is juist mijn kinderen voor zichzelf te laten denken en de consequenties te laten ervaren en er zelf ook van te leren door te onderhandelen. Juist die interactie maakt het zo leuk. En losgeslagen? juist helemaal niet. Juist heel flexibel, nadenkend, meedenkend en samenwerkingsgericht. Omdat ze ook leren zelf met oplossingen te komen ipv alleen te gehoorzamen aan wat ik heb bedacht.
Dus om het On topic te houden. Ik zou inderdaad er ook minder bovenop gaan zitten en veel meer de verantwoordelijkheid bij haar leggen. Op tijd aangeven wat de bedoeling is. Desnoods met pictogrammen of de klok erbij. Vervolgens we gaan NU weg. Ik heb ook zo n treuzelaar. Die is al ettelijke malen op sokken in de auto gezet. Zelfs een keer in pyama meegenomen.
Veel dingen hoef je maar 1 keer te doen. Kinderen zijn op zich in de basis best gericht op samenwerking en om de ouder te 'pleasen'. Het is vaak de manier waarop of het moment dat het kind niet aanstaat. Zo wil dochter geen winterkleren aan. Ze vindt het niet lekker zitten. Mijn enige 'eis' is dat het warm genoeg moet zijn. Dus wat doet ze. Capri legging aan en sokken heel hoog optrekken, rokje, tshirt met een vest (want hemd wil ze niet). Dat soort oplossingen komt ze dan mee. Leuk toch?
Het ziet er soms niet uit, maar soms is het net een fashionista met allerlei lollige combis en bedenksels. Oh ja ze is net 6 geworden

Dr phil terzijde

Ja maar zijn zoon is toch een meueueurige jongenan geworden? nu maar wachten tot er een naar phil geheim naar buiten komt..

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Mamanoniem

Mamanoniem

30-10-2011 om 23:42

Reacties en nuancering (sorry, lang)

Hoi,
Wat fijn dat ik zoveel reacties heb gekregen! Ik merk, al lezende jullie reacties, dat het probleem niet alleen ongeduld van mijn kant is maar ook gevoelens in mijzelf waar ik iets mee moet.
Even wat dingen over hoe het gaat. Naar school gaan gaat meestal goed. Ik help haar nog vaak wat met aankleden, al wil mijn dochter graag zelf uitkiezen wat ze draagt. Ik zeg dan meestal wat ze (gezien het weer) in elk geval aan moet (om het bv niet koud te krijgen). Wassen en aankleden help ik dan half. Ik begin er ook op tijd mee, en als dochter niet zelf wakker is geworden dan maak ik haar dus wakker. Zit nog wel een punt in van: in pyjama naar beneden of eerst aankleden. Ik merk dat eerst naar beneden en ontbijten alleen maar voor stress zorgt later bij het aankleden dus ik heb de voorkeur voor eerst aankleden. Gaat meestal gewoon goed.
Het gaat eerder om zoiets als: heb je zin om vanmiddag te gaan zwemmen? Jaaa! Maar opschieten, ho maar. Ik denk, nu ik er goed over nadenk dat ik de gedachte heb: nou, ik doe iets erg leuks met haar, uit dankbaarheid mag ze natuurlijk wel gewoon dan ook opschieten zodat we ook lekker de tijd hebben in het zwembad. Maar ik realiseer me nu pas dat dat een volwassen gedachte is. Ze doet het namelijk meestal niet expres, dat treuzelen. Het is gewoon van dat gedrag van ontzettend bezig zijn met elk beestje, blaadje of vlindertje dat ze tegenkomt, of een fantasie die ze speelt met WC-papier terwijl ze op de WC zit (en dan ga ik kijken en tref haar aan terwijl ze uitlegt wat er allemaal aan de hand is (hele verhalen vanuit fantasie). In die zin moet ik me misschien meer inleven en in dat opzicht meer geduld betonen. Het bijzondere aan haar vind ik dat ze zoveel fantasie heeft, zo bij de pinken is en ook zoveel interesse heeft in alles wat ze tegenkomt. Dat probeer ik ook zoveel mogelijk te stimuleren en haar alles uit te leggen waar ze naar vraagt.
Soms zit er bij het treuzelen wel heel duidelijk uitprobeer-gedrag bij en daar kan ik soms heel moeilijk mee omgaan. Me dan uitdagend aankijken, oooooh!
Ja, Anne, ik denk dat dat gehoorzamen misschien ook een soort opvoednorm is waarvan 'men' vindt dat kinderen daar eigenlijk aan zouden moeten voldoen. En ik, opgegroeid in de jaren '70, vind dat in mijn hart eigenlijk ook. Maar ik zie ook dat het eigenlijk niet altijd zo werkt. Ja, wel als er gevaar dreigt oid, dan moet het gewoon uiteraard.
Tellen, dat gebruiken mijn man en ik allebei. Grappig: ik tel tot drie en mijn man telt terug van 3! Dit werkt wel erg goed. Mijn dochter vat het ook niet op als uitstelmoment maar als kans om het alsnog te doen, merk ik.
Een van de moeilijkste dingen vind ik denk ik toch haar huidige voorkeur voor mijn man. Ik was op een gegeven moment heel onzeker of ik ook alleen goed voor haar zou kunnen zorgen (en dat het dan gewoon goed zou lopen). Ik merkte dat dat echter best goed ging toen mijn man een week weg was naar het buitenland. Toen ging het sowieso beter tussen ons doordat ik het idee heb dat dochter doorhad dat we elkaar nodig hadden, meer dan anders. Het ging over het algemeen prima met ons tweeen. Toen heb ik een groot stuk zelfvertrouwen teruggekregen in het opvoeden en omgaan met mijn dochter.
Ik denk dat mijn man er door zijn humor en doordat hij alles veel lakonieker opvat gewoon inderdaad vaak iets gezelligers van kan maken dan ik.
Ik ben sneller gestresst en als persoon zwaarder op de hand dan hij.
Nog even een voorbeeld van iets dat tekenend was vandaag. Vanmorgen was ik met mijn dochter wezen zwemmen, hardstikke leuk. Toen echter in het hokje aankleden, dan help ik haar afdrogen en met hemd en trui aandoen. Toen legde ik haar onderboek neer en zei dat ze die zelf even aan moest doen (doe je dat zelf even aan?) Dan is het drenzen en 'moet ik nou altijd mijzelf aankleden?' oftewel een vervelende sfeer, gehuil. Ik haar dan maar even helpen met instappen dan doet ze de rest zelf. Lange broek idem dito. Op een gegeven moment zegt ze: 'ik wou dat papa er was om mij vrolijk te maken'. Dat vind ik dan eigenlijk zo treurig. Ik zei: ja, maar papa is niet hier. Zou je het niet fijn vinden als je zelf vrolijk kon worden, dan heb je niet iemand anders daarvoor nodig? Tja, dat is dan teveel gevraagd voor een 5 en half-jarige waarschijnlijk. Ach, dat is even zo'n moment en even later gaat het ook allemaal weer prima maar ik vind dat zelf wel heel pijnlijk dat ze zo duidelijk vaak niet bij mij wil zijn. We hebben er ook maar 1, dan wil je voor dat ene kind natuurlijk niet de minst favoriete zijn. Het mooist zou het zijn als het gewoon wat meer afwisselend zou zijn.
Voordat dit zo was ben ik zelf een tijd lang de favoriet geweest en mijn man was daar heel lakoniek onder. Ik kan dat minder goed.
Mijn man zegt dat het allemaal wel meevalt en dat het ook regelmatig zo is dat ze mij alleen wil. Als ik ga werken bv en ze zwaaien me uit dan huilt ze soms ook tranen met tuiten en ze vindt het eigenlijk mooit leuk als ik wegga. Ook wil ze altijd graag mee als ik even naar het dorp ga voor een boodschap oid.
Soms denk ik dat het voor altijd zo zal zijn, daar ben ik bang voor merk ik, nu ik het opschrijf. Dat ik de minst geliefde ouder ben en er een beetje buiten sta, terwijl ik wel alles voor mijn dochter over heb en ontzettend veel voor en met haar doe.
Terwijl ik ook heel goed weet dat ik van allebei mijn ouders ontzettend veel houd terwijl mijn moeder er altijd voor ons was als niet-buitenshuis werkende moeder, en mijn vader veel meer op afstand was door zijn werk.

Mijn conclusies voor mijzelf:
- meer geduld als het treuzelen voortkomt uit fantasie en leven in het moment, want dat is ook kostbaar;
- beter proberen om te gaan met uitdaag-gedrag (heel graag tips!);
- proberen het minder zwaar op te vatten...

Groet,
Mamanoniem

dc

dc

31-10-2011 om 08:18

Wil nog wat toevoegen

- kies je strijdpunten zorgvuldig

Na het zwemmen zijn kinderen gewoon moe, en kun je echt niet teveel van ze verwachten. Ik zou dat geen strijdmoment maken. Dus, of je verteld voor het zwemmen wat je precies na afloop verwacht, of je helpt, maar het moment zelf is niet handig.

En wat betreft je jaloezie, ik begrijp je. Ik merk zelfs nu met mijn dochter van 6 maanden (!) dat ze vrolijk gaat lachen als ze m'n man ziet, en echt haar best doet om z'n aandacht te krijgen, terwijl ze mij als, nou ja, gewoon aanneemt. Maar ik weet dat mijn kinderen ook van mij houden, en ik gewoon een andere rol heb in hun leven. Ik ben niet de gangmaker die op de grond met ze ligt te stoeien. Ik ben meer het serieuze en verzorgende type, dat klaar staat als ze me nodig hebben. En ze hebben beide nodig, ook al weten ze dat zelf niet. En ik als volwassene moet toch een beetje boven het "ik vind papa liever" gedoe staan!

Wat betreft het uitdaag gedrag. Als ik uitgedaagd word en ik heb tijd, dan loop ik gewoon weg. Oh, geen hulp nodig? Nou prima, roep maar als je klaar bent! En soms gaat het ook gewoon mis, en word ik boos en maken we het daarna weer goed. Het is een beetje vallen en opstaan

guera

guera

31-10-2011 om 11:06

Humor!

Ik denk dat je heeeeeel veel kunt oplossen met humor. Daar word je zelf ook lichter van. Ik ben over het algemeen ook wat meer stressig dan man. Ik vind op tijd eten en slapen bijv belangrijk en als dat niet dreigt te lukken (vooral toen kinderen klein waren) dan raak ik geirriteerd. Mijn man heeft zoiets van: boeien.(als het een keertje anders loopt).

Anyway probeer een aantal dingen op te lossen met een beetje luchtigheid. Dus dat zwembad voorbeeld. Ik zou dan bijv opverdreven zuchten en zeggen: ja ik wou ook dat papa er was want die doet dan altijd dit... (en dan gekke bekken trekken ofzo) of dat (iets anders geks doen (onderbroek op je hoofd). Zeker weten dat je dan weer een beetje lol erin krijgt en het aankleden zo gebeurd is. Ik moet soms heel bewust besluiten lollig te doen omdat het soms niet helemaal ingebakken zit en de neiging naar sjaggo worden soms groter is, maar het werkt echt zoveel beter. De relatie met je dochter wordt vast ook luchtiger en dan nog. Je hoeft niet te wedijveren om de gunsten van je kind hoor (pas op dat hebben ze zo door als daar je gevoeligheid zit). Ik merk ook dat de kinderen voor het ene naar pap gaan. Maar dan zijn ze moe en ziek en dan zitten ze bij mij. Dus ach: ieder zn kwaliteiten toch. Jij zoekt vast ook de ene vriendin op om mee te praten en een andere om mee te lachen in de kroeg.

suk6. LACHEN! HUMOR! Moppen tappen samen. Vieze woorden roepen in de auto die niemand verder mag horen (vinden mijn kinderen hilarisch en weten dondersgoed dat ik dat ergens anders niet wil horen)

Vic

Vic

31-10-2011 om 11:16

Humor

Ik ben helemaal geen grapjas, wat dat betreft ben ik ook blij dat ik geen kleuter meer heb. Dat werkt namelijk wel altijd heel goed. Als je je dingen maar wat ludiek brengt, is je kind eerder geneigd om daarin mee te gaan dan als je commando's geeft. Dus deed ik iedere avond een wedstrijdje wie het eerste boven was, en maakte ik van die grapjes met een sik ('wil jij mijn sokken aan doen?', en dan eerst bij mezelf proberen 'hmmm, nee, lukt niet'). Zooo flauw
Mijn 6-jarige kleed ik nog steeds aan na het zwemmen. Dat gaat nl een stuk vlotter dan als ze het zelf doet, en ik ben zo ongeveer de enige moeder die niet rood aangelopen tegen haar kind loopt te snauwen in dat veel te volle kleedhok.

Sera

Mijn man komt uit een autoritair gezin waar hij en zijn broer zonder discussie moesten doen wat er gezegd werd. Hij kijkt op dat deel van zijn opvoeding niet echt met plezier terug.

Hij heeft me wel eens verteld dat hij nu nog een akelig gevoel kan krijgen als hij bij zijn moeder een bepaalde toon hoort (tegen onze kinderen) die hij van vroeger herkent. Ben jij niet bang dat je kinderen door je opvoedstijl bang van je worden? (Ik bedoel de vraag niet vervelend, ik ben gewoon benieuwd hoe je dat inschat.)

Chris

Sera

Sera

31-10-2011 om 13:07

Chris

Nee, daar ben ik niet bang voor. Ik vind mezelf ook niet heel autoritair al ben ik waarschijnlijk strenger dan sommige ouders hier. Mijn eigen ouders waren veel strenger. Soms te streng vind ik achteraf. Aan de andere kant ben ik er van overtuigd dat de opvoeding die mijn moeder ons heeft gegeven juist ons ook veel heeft geleerd. Ik kijk niet ontevreden of bang terug op mijn eigen jeugd hoewel ik vroeger als kind wel eens bang was voor mijn ouders maar dat is niet zo apart. Als mijn moeder boos spreekt tegen de kinderen dan vind ik dat ook niet vervelend of zo. wel herkenbaar.

Wat belangrijk is voor mij is voorspelbaarheid. Kinderen moeten weten hoe je zult reageren. Niet dat je opeens boos bent terwijl je dat anders nooit over hetzelfde onderwerp wordt. Voorspelbaarheid creert veiligheid. Mijn vader bijvoorbeeld was en is heel onvoorspelbaar. Je wist nooit hoe hij zou reageren als je wat vroeg. Soms mocht alles en soms mocht niks. Er zat absoluut geen lijn in. Dat vond ik als kind heel vervelend. Mijn moeder was echter weliswaar zeer streng maar je wist altijd waar je aan toe was. Ze was rechtvaardig en eerlijk en ze strafte niet zonder jouw kant van het verhaal te horen.

Als ik mijn kinderen dat gevoel van veiligheid kan bieden lijkt me dat er al heel veel gewonnen is. Ik wil niet zo zijn als mijn vader maar mijn moeder (hoe streng ook) is wel een voorbeeld voor mij.

Sera

Sera

31-10-2011 om 13:10

Anne j

Het lijkt me niet dat je de manier waarop er in de VS opgevoedt wordt zo kan generaliseren. Mijn man heeft veel familie in de VS en kinderen worden daar echt niet veel anders opgevoedt dan hier. Ik vind dat Dr Phil soms zeer goede tips heeft. Natuurlijk hoef je niet alles 1 op 1 over te nemen maar het feit dat hij Amerikaan is lijkt me geen reden om dat niet te doen. De Britse Supernanny reist toch ook de VS door met haar programma. Bepaalde opvoedkundige principes kun je echt werelwijd toepassen. Bovendien is de situatie in de VS nou echt niet zoveel anders dan hier.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.