Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
mama 32

mama 32

20-11-2011 om 22:57

Kind van 11 kan niet in slaap omen door nare gedachten

Wie kan mij tips geven? Mijn zoon kan momenteel heel moeilijk in slaap komen omdat hij overal een punt van maakt in bed. OVerdag heeft hij nergens last van, is een rustige lieve jongen. Ook op school gaat het prima, groep 8.
Hij moet ook echt huilen, wil graag weer klein zijn en heeft heimwee naar dingen en de tijd van vroeger. Mijn man en ik gaan ervan uit dat dit bij de leeftijd hoort, pubertijd, en maken ons er (nog) niet ongerust over. Toch zou ik heel graag tips willen van andere ouders hoe hier mee om te gaan. We hebben al wel wat geprobeerd;
lekker poosje lezen voor het slapen, dat helpt soms wel soms niet.
Of een gesprekje over wat hem dwars zit, dan komen alle tranen er uit en slaapt hij uiteindelijk wel in. Hij lijkt dan erg opgelucht maar de volgende avond begint het weer.
We hebben het hem op laten schrijven in bed, wat hij voelt en zijn daar dan de dag erop op teruggekomen. Hij ervaart dan zelf ook dat het overdag minder erg is dan savonds... Helaas helpt dit savonds in bed niet....
Ik voel nu een irritatie op komen omdat ik telkens hetzelfde verhaal moet ophangen en het allemaal niet lijkt te helpen maar ik wil niet boos worden en zijn gevoel onderschatten. We hebben hem ook uitgelegd dat dit kan horen bij zijn leeftijd, maar het enige wat hij daarop antwoord is dat hij helemaal niet groter wil worden en ervan baalt! Pffff....
Wat kunnen we zelf nog proberen? Dit speelt nu al weken..
Nogmaals, overdag heeft hij nergens last van! Herkent iemand dit?
mama32

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ef

Ef

20-11-2011 om 23:39

Herken het..

Onze 9 jarige zoon heeft dit bij periodes; piekeren, en daarbij ook de angst dat hij niet kan slapen, waardoor hij inderdaad niet kan slapen... Wat we tot nu toe hebben geprobeerd; lezen, wat ook wel eens helpt is dat hij in ons bed gaat liggen en daar in slaap probeert te vallen. Maar soms help niks en ligt hij om 12.00 nog wakker als ik naar bed ga... dan raakt hij echt in paniek.
Ik heb(ten einde raad) homeopathische pillen voor nachtrust gekocht en dat lijkt hier de oplossing. Alleen al de gedachte dat hij een pilletje mag nemen als het echt niet lukt om te slapen geeft hem rust om in slaap te vallen.
Ik heb er zelf wel wat moeite mee omdat ik het eigenlijk niet gezond vind dat hij "afhankelijk" is van een pilletje om te slapen. gelukkig vind hij ze zo vies dat hij ze niet zonder kokhalzen kan innemen, dus hij zal er niet lichtvaardig gebruik van maken.(er zit ook een heel vies homeopathisch smaakje aan)

koentje

koentje

21-11-2011 om 09:18

Focus

op afleiding, niet op het probleem. Probeer overdag bewust tijd vrij te maken voor de nare gedachten. Dan ga je samen dingetjes verzinnen die wel leuk zijn waar hij aan kan denken.
Als je denkt dat hij daar nog bevattelijk voor is kun je zelf het volgende symbolische proberen: geef hem twee knuffeltjes met een klein ritjes, een minitasje o.i.d.Laat hem een lelijke en een leuke kiezen. Als hij nare gedachten heeft doet hij ze in het lelijke knuffeltje, als hij leuke ideeen nodig heeft haalt hij die uit de andere. Desnoods kun je die ook eecht op briefjes schrijven die je erion stopt. Misschien helpt het!

Hes@

Hes@

21-11-2011 om 10:38

Aandacht

het klinkt eerlijk gezegd alsof het volgende zich heeft afgespeeld:

zoon was op een avond verdrietig, hij kreeg fijne aandacht en voelde zich beter.

VOlgende avond voelde hij zich wat alleen in bed. Je wat alleen voelen, lijkt wel wat op verdrietig zijn. (kinderen associeren heel erg op gevoel. Zo kan een kind weer gaan huilen om een dood huisdier als je moppert op het kind)

Hij gaf aan zich weer verdrietig te voelen en voila kreeg weer fijne aandacht.

Nu is dat een automatisme geworden. In bed voel ik mij verdrietig -> ik krijg er veel aandacht voor.

Je hebt zonder het te willen het verkeerde gedrag bekrachtigd en bed tot een verdrietige plek gemaakt.

Daar ligt ook je oplossing. Spreek met je zoon af:

a) over verdrietige zaken spreken wij niet meer in bed maar op een ander moment van de dag (bijvoorbeeld als je staat te koken of tijdens het ontbijt). LIgt hij dus in bed te piekeren dan kan hij dat de volgende ochtend met je delen. Komt hij naar beneden dan stuur je hem terug met de boodschap dat je het de volgende ochtend wilt bespreken.

b) het is niet erg als je een keer verdrietig of gestressed of zelfs in paniek bent in bed, Dat geldt ook voor je alleen voelen of een nachtje niet kunnen slapen. Hij is 11 jaar dus in prinicipe zelf in staat dat op te lossen. Op het praatmoment overdag kun je strategiën verzinnen die hij zelfstandig kan toepassen. (zoals opschrijven en de volgende ochtend met jou bespreken)

Dit is niet zo hard als het klinkt hoor. Maar je weet dat er geen accuut probleem is waar hij erg onder lijdt. Stel dat hij bijvoorbeeld vreselijk gepest wordt of dat er net iemand is overleden, dan moet je dit niet doen. Je hebt met een gedragsprobleem van doen. Hij mag echt leren dat bed niet de juiste plek is om te piekeren. Zeker als hij van zichzelf een piekeraar is, is het belangrijk dat hij strategien leert om niet te piekeren. Heel veel lieve aandacht als hij al in bed ligt, helpt hem daar niet bij. OVerdag aandacht en doorspreken juist wel.

Heel veel sterkte

Hier

Zoon van 8 heeft hier ook bij tijd en wijlen last van, kan zich dan helemaal verliezen in nare en verdrietige gedachten, doemscenario's etc. Aanvankelijk ging ik er inhoudelijk op in, maar dat werkte niet, hij verloor zich er nog verder in, verzon steeds ergere dingen etc.
Nu troost ik hem (kort!) en geef hem opdracht de hele afgelopen dag in zo veel mogelijk details opnieuw na te gaan: je stond op, wat ging je doen, meteen wassen of in pyjama naar beneden. Nog even gespeeld, gegeten (wat dan), tv gekeken, (waarnaar), gevoetbald (welke positie had je in het veld, hoe verliep de wedstrijd), enfin, de bedoeling is duidelijk hè, zo minutieus mogelijk. Het helpt hem, echt! Hij slaapt vaak al voor hij bij de lunch is aangekomen

Evanlyn

Evanlyn

21-11-2011 om 12:47

Herkenbaar

Vergeet niet dat ze sinds ze net uit de luiers waren steeds op dezelfde school hebben gezeten. Wij zijn inmiddels gewend aan veranderingen (verhuizingen, andere baan, nieuwe relatie), zij niet. Dat moet begripvol begeleid worden.

Een integratief kindertherapeut kan hier veel mee, daar heb ik goede ervaringen mee. Zeker als je het zelf wat irritant begint te vinden, is het goed om hulp van buiten in te schakelen. Net doen of er niks aan de hand is en het alleen maar aandachttrekkerij is, vind ik geen optie. Het hangt natuurlijk van het kind af, maar op deze leeftijd speelt aandacht trekkebn volgens mij nauwelijks een rol meer - tenzij ze structureel te weinig aandacht krijgen. Dan zou je dat moeten verhelpen.

Puck

Puck

21-11-2011 om 12:48

Nare gedachten verdrijven

Misschien kun je ook die nare gedachten in bed proberen te verdrijven door hem voor het naar bed gaan nog een boekje te laten lezen o.i.d. Wat hier wel redelijk werkt is proberen om die nare gedachtes te verdrijven door zodra ze opkomen aan iets leuks te denken. Als er dan als antwoord komt "maar ik weet niets leuks" dan kan je ook de radio zacht aanzetten en je kind daar naar laten luisteren.
Ontspanningsoefeningen kunnen ook helpen en misschien een placebo-pilletje?
Creatieve mogelijkheden te over.

Kobalt

Kobalt

21-11-2011 om 13:32

Hier

Onze dochter, 10 jaar, is een behoorlijk theatraal typje en zij heeft ook 's avonds veel last van nare gedachten. Ze ging er dan helemaal mee op de loop en ging steeds meer dingen en rituelen ontwikkelen om de gedachten te verdrijven. Op een gegeven moment was het een enorm tijdrovende klus geworden, om haar in slaap te krijgen.
Nu gaat het heel veel beter. Dat komt doordat we dit doen:
We worden niet boos en geirriteerd (nieuwe nare gedachten), we wijzen haar ook niet af (idem).
We raken zelf ook niet in paniek en gaan zeker niet op de gedachten in. Het zijn haar gedachten, het is haar probleem.
We leerden haar, dat deze gedachten komen, doordat haar brein aan het groeien is. Het zijn groeistuipen van het brein, naar maar geen ramp. Geen reden voor paniek, helemaal niet erg, hoort erbij.
We leerden haar om haar gedachten niet te ontkennen of 'aan iets anders te gaan denken'. Daarmee wordt het probleem alleen maar groter. We hebben haar geleerd om de 'niet-helpende' gedachten die zij heeft, om te zetten in 'helpende gedachten. Dat kan op veel manieren. Je kunt het rationaliseren ('Ik hoef niet bang te zijn dat mama dood gaat, want ze is kerngezond') Je kunt het oplossen ('Het eerste wat ik morgen op school doe, is tegen de meester zeggen dat het met spijt dat ik hem heb uitgescholden.') Je kunt jezelf coachen ('ik moet morgen naar de tandarts, dat is best een beetje eng, maar vorige keer kon ik het ook, dus nu gaat het ook wel lukken') Je kunt de gedachten tot het komische doortrekken (zoals bij Harry Potter, hetgeen wat zij het engste vinden, ontkrachtigen ze door het om te bouwen in iets belachelijks)
Het is het handigste om deze oplossingen niet te bedenken in bed, 's avonds. Hier werkt het het beste om dat om een uur of vijf 's middags te doen en ze dan op te schrijven. Als dochter 's avonds dan last krijgt van muizenissen, weet ze dat dit lijstje kan pakken om ze weg te jagen.
Daarnaast is het belangrijk om het kind autonomie te geven over zijn probleem. Je kunt samen met hem een stappenplan opschrijven, wat hij zelf gaat uitvoeren, als hij last krijgt van de gedachten. (helpende gedachten denken, ontspanningsoefeningen doen, denkspelletjes doen)
Die ontspanningsoefeningen hebben hier heel erg geholpen. Ze komen uit de yogalessen van een andere dochter. Wij begeleiden haar met woorden. Dan begin je met je tenen, die span je en ontspan je. En dan gaat je beetje bij beetje je hele lichaam af met spannen en ontspannen. Totdat je eindigt bij je kruin. Dan wordt je heerlijk loom en zwaar. Dan zei ik iets als: Je ligt heerlijk in je bed, je zakt al in slaap. Je voelt hoe je bed jouw ondersteunt. Je bent veilig en warm. Je hoeft helemaal niets.
Meestal viel ze dan heel erg snel in slaap.
Kinderen kunnen zelfstandig buikademhalingsoefeningen doen.
Nou ja, sterkte ermee

Wat ook kan helpen

Onze kinderen hebben niet zozeer last van heel nare gedachten maar wel van, zoals ze zelf zeggen, "niet kunnen ophouden met nadenken over van alles". Ook dat kan lastig zijn om in slaap te komen. Van een goede vriend kreeg ik een tip die bij hen werkt en die bij ons ook werkt: de tv-tip.
Datgene waar je aan denkt en aan blijft denken zet je in gedachten op een televisie. Daar kun je even naar blijven kijken terwijl het verder gaat, maar je neemt er al wat afstand van. En uiteindelijk zet je dan de televisie uit. Dan is het onderwerp klaar en kun je er zonodig morgen over verder peinzen. Het kost wel wat training om het te leren, maar er zijn kinderen die hier goed mee geholpen zijn.

tonny

tonny

21-11-2011 om 18:31

Tjonge meiden - o.t.

wat jammer dat OO er nog niet was toen ik een vergelijkbaar probleem in mijn gezin had.
Goeie tips geven jullie!

bibi63

bibi63

21-11-2011 om 20:52

Dochter ook

Sinds dit jaar op het VO en eerste weken werkelijk DRAMA. Ze was er echt dood en dood ziek van. Het enorme unheimnische gevoel, vertrouwdheid en veiligheid en gewoontes kwijt. Heel herkenbaar. Wij zijn inderdaad begonnen met integratieve kindertherapie. Maar ze is pas 1x geweest, dus kan er nog niet veel van zeggen. Wel uiteraard dat het nu al een stuk beter gaat op school. Maar inderdaad, wij hadden dit drama ook niet echt verwacht, maar voor sommige kinderen is dit echt even slikken. Zij had dat niet zo in de aanloop daarnaar toe, maar op het moment supreme zelf (eerste dag, eerste pauze, help! wat moet ik, ik wil naar huis....).
Gr. Bibi

mama 32

mama 32

21-11-2011 om 22:31

Bedankt,

Wat fijn dat er zoveel mensen even willen meedenken!
Vanavond is het overigens goed gegaan, zoon slaapt heerlijk! We hebben vandaag gezegd dat hij zelf de baas is over zijn gedachten. Hij alleen zelf kan ervoor zorgen dat hij op andere gedachten komt. Wij spreken al jaren savonds in bed de dag door, wat ging goed en wat kon beter. Dit werkt(e)altijd prima, en het is ook heel fijn om even die momenten met je kind te hebben, 1 op 1.Zoon is dan erg open en vertelt veel, zodat evt "problemen" opgelost dan wel bepraat worden.
Jouex: "Misschien kun je gewoon stoppen met dat verhaal, accepteren dat hij zich zo voelt en meer niet? Jij hoeft dit niet op te lossen voor hem, en hij kan er niks aan doen dat hij zich zo voelt. Maar hij MAG zich best zo voelen, ook als dat voor jullie onlogisch of lastig is"
Tuurlijk mag hij zich voelen zoals hij zich voelt. Maar als een kind, tussen tafellaken en servet, aangeeft dat hij zich zo naar voelt dan kan je dit als moeder toch niet niet naast je neerleggen? Dan haal je toch alles uit de kast om hem te helpen deze gevoelens(wat ik overigens geen geneuzel vind) een plekje te geven of hem proberen op andere gedachten te brengen? Of begrijp ik je verkeerd? Of ben ik te overbezorgd en kan een kind van 11 dit best wel zelf verwerken? Moet ik beginnen met loslaten?
Lastig hoor, wij hebben juist zeer veel geduld met onze kinderen...Die pfff is dan ook meer een zucht van: "wat moeten we hiermee", en zeker geen zucht van: "wat een geneuzel"! Ik weet trouwens zeker dat het geen roep om aandacht is... ik herken het van mijzelf als kind....En niets is zo naar als je ouders het dan afdoen als gezeur....
Aijn, ik hoop dat het na het gesprek van vandaag beter gaat.
Bedankt voor jullie meedenken!
mama32

Zorgenpoppetjes

bij de wereld winkel verkopn ze vaak zorgen poppetjes, die vertel je je problemen en legt ze vervolgens onder je kussen voor je gaat slapen. Wellicht een manier om zijn hoofd iig wat leger te maken.

AzoraC.

AzoraC.

24-11-2011 om 00:45

Herkenbaar

Dat moeite hebben met groot worden heeft mijn 11-jarige dochter ook. Laatst was ze erg verdrietig omdat we naar de speeltuin gingen en ze merkte dat ze zich er niet meer zo vermaakte. Terwijl ze zich er echt op verheugd had, omdat ze er tot voor kort juist wel veel lol had.
En ook hier komen veel van die gedachtes boven bij het slapen gaan. Dan komt het kind immers tot rust en is er opeens ruimte voor alle gepieker. Tijdens het koken zulke gesprekken voeren, ik moet er niet aan denken. Wel tijdens fietstochtjes van en naar clubjes, maar eigenlijk werkt het best goed aan de rand van het bed.
Ik vind alle tips hier reuze handig. Dank dank.
Wat bij onze dochter werkte is toegeven dat het inderdaad best verwarrend kan zijn, 11 zijn, nog niet echt groot, maar ook niet meer klein. Dat heeft ze inmiddels als feit geaccepteerd.
Wat heel erg helpt is knuffelen. Ze kruipt heel vaak even tegen me aan en vraagt ook echt om knuffels, die ze dan ook ruimhartig krijgt. Ik weet van vroeger, toen ik zelf die leeftijd had, nog hoe heerlijk het was om gewoon lekker geknuffeld te worden zonder dat er gevraagd werd naar het waarom.
Ik vind aandacht geven aan een kind dat met twijfels en peikergedachtes zit helemaal niet belonen van negatief gedrag. Ik luister trouwens net zo geïnteresseerd als ze iets positiefs vertelt.
Ze vraagt de laatste tijd of ik even bij haar kan blijven 's morgens bij het opstaan en 's avonds bij het naar bed gaan. Ik heb dat gelimiteerd tot een minuutje per keer (ongeveer) om er geen uit de hand gelopen ritueel van te maken. Dan aai ik haar of hou haar hand vast en praten we helemaal niet. Twee minuutjes exclusieve aandacht en ze kan er een heel etmaal tegen. Best efficiënt vind ik.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.