Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Sylvia

Sylvia

13-01-2012 om 14:12

Dochter verkiest vader

Hoi allemaal,
Beetje feedback nodig in het volgende. De relatie tussen mij en mijn 5 jarige dochter wordt steeds moeizamer. Ze geeft duidelijk aan dat ze liever met papa optrekt dan met mij. Op zich geen probleem. Ze is blijkbaar een vaderskindje. We hebben echter nog een dochter en mijn man kan niet constant allebei alle aandacht geven. Er zijn dus situaties waarbij ze het met mij "moet doen" . En in die situaties is ze ontzettend dwars en vaak ook kwetsend naar mij toe. Ze wordt om alles boos dat ik zeg; ze zegt dat ze alleen door papa geknuffeld wil worden; ze wil niet naast mij zitten op de bank. Ook zorgt ze ervoor dat ik niet met mijn man kan praten door constant de aandacht op te eisen. Ze komt 's nachts uit bed om naast mijn man te gaan liggen. Ze wil ook nooit iets met mij doen, zoals een spelletje of iets anders.
Ze is natuurlijk nog klein en weet nog niet hoe moeilijk dit voor mij is, maar het valt me steeds zwaarder. Soms ben ik het helemaal zat met haar, omdat ik zo weinig positiviteit terugkrijg. Ik ben degene die het meest thuis is en de belangrijkste verzorging op zich neemt. Mijn man hoeft ze niet vaak te corrigeren omdat hij veel werkt.
Hoe gaan we hiermee om.
Sylvia

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Herkenning

Mijn zoon heeft ook een lange periode gehad dat hij alleen van papa hield en heel dwars en kwetsend naar mij toe kon zijn. Als mijn man thuis kwam eiste hij alle aandacht op en ik was een meubelstuk.
Ik kon er weinig aan veranderen maar mijn man wel. Hij vroeg mijn zoon even te wachten omdat hij iets met mama moest bespreken. Als hij `s nachts naast zijn bed stond bracht mijn man hem liefdevol terug naar zijn eigen bed. Als mijn zoon onaardige dingen tegen mij zei corrigeerde mijn man hem. Dat werkte.
Een tijd lang waren we weer even belangrijk voor hem.
De laatste jaren trekt hij juist weer meer naar mij toe. Hij is een puber en we voeren gezellige gesprekken. Ik stuur hem nu ook wat richting mijn man. "Jeetje, daar weet ik niets van, ga maar even naar papa."
Hier werkt het dus het beste om het als ouders voor elkaar op te nemen en nu heeft zoon dingen die hij met mij deelt en dingen waarbij hij papa opzoekt. Ik vermoed dat zijn gedrag in de kleuterjaren omschreven kan worden als jaloers. Papa en mama mochten geen aandacht hebben voor elkaar, hij vond zich zelf het belangrijkste. Dus laat je niet uitlokken en manipuleren. Als ze b.v. niet wil knuffelen met je kan je zeggen; "dat is jammer, ik vind jou namelijk wel erg lief".Probeer niet te erg te laten merken dat je dan teleurgesteld bent. Dat wil ze namelijk precies bereiken.
Ik negeerde mijn zoon dan even en ging wat anders doen, in zijn buurt,meestal kwam hij vanzelf weer naar me toe.Het knuffelen moest van hem uit komen.
"Dochter verkiest vader", het gaat weer over. Nu zou ze wel met papa willen trouwen, over een poosje vast niet meer.

P.s.

Een moeder zei toen tegen mij; "Je kind zet zich af tegen jou omdat dat veilig is, mama laat hem toch nooit in de steek, je houdt toch wel van hem en dat weet hij." Dat gaf weer moed, misschien jou ook.

Lastig

Wat een lastige situatie is dit voor je. Kan het me helemaal voorstellen dat je het zelf dan ook steeds meer heb gehad met je dochter. "Jij mij niet leuk? Dan ik jou ook niet!" is een voor de hand liggende reactie. Tenminste vanuit het kind in jou bezien.

Het lastige is dat je haar met die reactie precies geeft waar ze onbewust op uit lijkt te zijn: bevestiging dat je haar tegen haar keert (en ze beter bij papa terecht kan) "zie je wel, mama doet stom tegen mij en papa is veel liever". Je dochter is 5 en nog helemaal kind. Volgens mij is ze je op de proef aan het stellen. Aan het testen of je er onvoorwaardelijk voor haar bent.. Probeer met liefde naar haar te kijken, probeer haar die onvoorwaardelijke liefde te geven. Veer met haar mee, ben mild. Mijn tip is om je bewust te worden van het "spelletje" dat ze speelt, wat het met jou doet en daar niet in mee te gaan. Dus niet boos en ook niet in slachtofferrol. Blijf in het hier en nu, bezie haar met liefde. En natuurlijk ook je eigen gevoel/kind in jezelf. Je hoeft dat niet weg te stoppen maar leg het niet bij haar neer, zij kan daar nog niets mee. Ik weet niet of je de feedbackregels kent maar die zou je kunnen gebruiken om haar (zonder lading) terug te geven wat haar gedrag met je doet.

Succes en sterkte! Dat ze dit zo doet is, zoals Wil ook zegt, juist omdat jij zo belangrijk voor haar bent en dat ze die veiligheid ervaart.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

jeltje

jeltje

14-01-2012 om 22:28

Ideetjes

Ik herken het wel een beetje, mijn dochter is ook een vaderskindje, hoewel niet zo extreem. Bij ons helpt het wel om exclusieve tijd te creëren: Vader gaat met het andere kind naar iets dat moet (tandarts, kapper, zwemles) Zodat zij met mij 'opgescheept' zit. Als we dan iets heel leuks doen, werkt dat nog wel een tijdje door..
Sowieso de leuke dingen wat meer aan mij laten ( koekjes bakken of zo). En heel strikt om-en-om naar bed brengen, als regel, geen discussie.
Mijn andere kind is een jongen. Bij ons werkt het dus ook om 'meisjesdingen' samen te doen: nagels lakken en zo. Dat zou jij met beiden kunnen doen...

Succes!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Sylvia

Sylvia

17-01-2012 om 10:13

Geduld

Bedankt voor de tips. Wat moeilijk is, dat ik een beetje op mijn tenen begin te lopen met haar. Ik probeer echt de lieve moeder te zijn die zich niets aantrekt van har gedrag. Het lijkt er echter soms wel op dat ik bang voor haar ben, bang voor de uitbarstingen enzo. Ik ga mezelf inderdaad niet meer in de slachtofferrol brengen. Ik heb namelijk inderdaad weleens gezegd dat ik erg verdrietig werd van haar gedrag.
Er komt een hoop geduld bij kijken.
Sylvia

dc

dc

17-01-2012 om 14:24

Serieus?

Hier hebben beide zoons weleens een papa of een mama periode. Ik neem ze nooit zo serieus eigenlijk. Oh, wil je papa, ja da's jammer, die is er nu ff niet. Oh, je wil mama echt niet? Nee kan ik me voorstellen, ik ben ook zo gemeen. Kijk maar ik ga je de kieteldood geven, whaa!" En je hebt een gillend stuk kind op de grond rollen dat alweer is vergeten waarom hij papa wilde.

Kinderen weten gewoon nog helemaal niet dat ze je echt wel nodig hebben. Gelukkig maar

Sylvia

Sylvia

18-01-2012 om 09:07

Dochter vs zonen

Dc,
In het begin nam ik het ook niet zo serieus. Dacht dat het gewoon een fase was en dat het kwam omdat papa minder thuis is. Maar het begint de sfeer nu toch wel een beetje te verzieken hier in huis.
Denk ook dat dochter anders zijn dan zonen. Zonen zijn misschien wat minder "gecompliceerd" . Dochter willen eerder de strijd met moeder aan voor de aandacht van vader, tenminste zo voelt dat hier.
Ik denk dat mijn man er ook anders mee moet omgaan. Ik ga hem daar eens op aanspreken.
Als hij s avonds thuis komt uit zijn werk worden de kinderen eerst uitgebracht gekust en geknuffeld en krijg ik een schamele hoi. Misschien moet hij eerst mij gedag zeggen, voordat de kinderen aan de beurt zijn. Het zijn de kleine dingetjes die het hem doen. Ik wil ook dat hij ze vaker corrigeert in plaats van dat aan mij over te laten. Ik ben altijd de boeman.
Enzovoort ..

Sylvia

Rosase

Rosase

18-01-2012 om 12:11

Sylvia

Dat dat laatste zou kunnen helpen, kan ik me wel voorstellen. Maar om nu te gaan eisen dat hij eerst jou gedag moet zeggen en dan pas de kinderen, dat vind ik persoonlijk niet zo handig. Zo versterk je het competitiegevoel alleen maar. En daar zou je juist uit moeten proberen te blijven.

dc

dc

18-01-2012 om 17:48

Zelf?

Jij denkt dus dat de oplossing zit in verandering van gedrag van man en van je dochter.

Ik ga er bij alles vanuit dat ik iets in mijn eigen gedrag zal moeten veranderen als dingen niet gaan zoals ik zou willen. Verwachten dat je man verandert is een open deur naar huiselijke strijd, en mijn kinderen kunnen nog niet goed overzien wat de gevolgen zijn van hun gedrag, dus van hen kan ik ook weinig veranderen.

Jij voelt je de boeman? Misschien, in plaats van te verwachten dat je man die rol overneemt, kun je eens kijken hoe je kunt voorkomen dat jij dat bent. Kijk eens naar hoe je reageert op je dochter, en waarom. Is het echt altijd nodig om te corrigeren? Zijn al je regels echt zo belangrijk, of kun je een aantal loslaten? Ik zeg niet dat dit niet zo is hoor, maar het lijkt me echt vervelend om je "de boeman" te voelen. Daar zou ik aan gaan werken. En daar heb je je man niet voor nodig, want geen enkel kind heeft zo'n boeman in het leven nodig.

vaders kind

vaders kind

18-01-2012 om 18:43

Dapper

Dapper Sylvia dat je dit zo opschrijft. Ik herken het ook. Mijn dochter trekt ook erg naar haar vader, nu al jaren. Ze doet heel vaak boos tegen me, zegt nare dingen tegen me, terwijl ik probeer heel geduldig te blijven. Ik probeer me ook niets van haar gedrag aan te trekken want dat is precies wat ze wil, dat ik boos word. Ik merk ook dat ik haar uitbarstingen soms niet meer trek en me dan maar terugtrek.
Ik denk dat je inderdaad eens een uitgebreid gesprek met je man moet hebben. Want het is heel belangrijk dat je kind ziet dat jullie op een lijn zitten. Het is ook heel belangrijk, precies zoals Wil zegt, dat je man voor je opkomt als je kind kwetsende dingen zegt. Het zou inderdaad fijn zijn als je man er voor open staat om eens wat meer de corrigeerde rol op zich te nemen. Natuurlijk kun je hem niet dwingen, maar je kan het altijd vragen. Maar ik neem aan dat dit allemaal als vaker tussen jullie besproken is. Hoe ziet hij dit?
Ook zou je na kunnen gaan waarom je je haar afwijzing zo persoonlijk aantrekt.

Ik weet heel goed hoe rot deze situatie kan zijn. Niemand wil zich zo afgewezen voelen door zijn kind.

Daarom vind ik DC reactie weinig invoelend. Het gaat hier niet om een korte periode maar om een langere tijd die er bij Sylvia flink inhakt, zo te lezen. Mijn kind krijg je echt niet afgeleid met de kieteldood als ze me afwijst. Een extreme scene zou er volgen.
En het klinkt mij ook niet alsof Sylvia haar regels zo overdreven zijn.

Sylvia, sterkte.

Verandering

Verandering begint altijd bij jezelf. Niet bij een ander.

vaders kind

vaders kind

18-01-2012 om 20:09

Shanti o, wat een dooddoener

Hier wordt Sylvia vast vrolijk van (:
En nu maar hopen dat Sylvia die verandering opvat als
niet meer lijdzaam toezien, maar in gesprek gaat met haar man en duidelijk kan maken hoe zeer ze onder deze toestand lijdt. En wat ze er samen aan kunnen doen. Mocht hij niet willen of kunnen dat is het volgende hoofdstuk.

Dooddoener, maar oh zo waar

En ja, in gesprek met je partner, maar nee, niet hen veranderen, maar jezelf, zonder in competitie te gaan met je man. Andere houding, opstelling kan wonderen doen. Is moeiijk, want je bent wie je bent. Maar dat is het voor een ander ook en het is nog moeilijker om een ander te veranderen. Ik vind dus dat DC wel een goed advies gaf.

vaders kind

vaders kind

18-01-2012 om 21:15

Shanti o

Sylvia schrijft: "Ik denk dat mijn man er ook anders mee moet omgaan. Ik ga hem daar eens op aanspreken."
Ik denk dat sommigen over het woordje MOET vallen.

Ach die andere opstelling, zou me niet verbazen als ze al verschillende manieren geprobeerd heeft, maar misschien heeft iemand meer concrete tips.

Ik denk in deze fase van de strijd met haar dochter een beetje bemoediging prettiger werkt dan de amateurpsychologen van het forum. Verander U zelf!!!!
Ik zeg absoluut niet dat haar man MOET veranderen, ik zeg laten ze eerst eens het gesprek aangaan, dat wordt door sommigen van jullie helemaal niet genoemd, mocht ie niet kunnen of willen dan is dat hoofdstuk 2.

Amateurpsycholoog

Vaders kind, een amateurpsycholoog ben ik volgens mij niet, wel door schade en schande wijs geworden dat je het meeste bereikt (en ook de meest voldoening) door iets aan je zelf te veranderen..Heel simpel omdat het bij een ander vaak niet lukt. Ik zie dat ook niet als ontmoediging, maar aan een duwtje in de rug voor Sylvia.

dc

dc

18-01-2012 om 21:58

Tja invoelend

Ik weet niet of ze daar nou zoveel aan heeft. Jeetje, wat zielig voor je.

En dan?

Ik probeer uit te leggen hoe ik met dingen omga. En daar kan ze verder mee doen wat ze wil.

Ik zeg ook nergens dat haar regels overdreven zijn. Maar ik snap gewoon niet dat je je de boeman voelt. Als je je zo voelt, dan doe je toch even een paar stapjes terug en bekijk je wat je kunt veranderen? En de houding van een kind verander je enkel door je eigen houding te veranderen.

Jillian

Jillian

18-01-2012 om 22:21

Vader

Ik denk dat de vader een positieve verandering kan brengen. Dat voorbeeld van het groeten vind ik heel treffend. Het zou inderdaad beter zijn als je man eerst jou groet en dan pas de kinderen. Dat geeft de verhoudingen beter weer. En als je kind vervelend is naar jou toe of kwetsend dan zou je man daar ook wat van moeten zeggen.

Verder zou ik sowieso disciplinaire zaken samen met hem wil delen. Ik zou zeker niet degene willen zijn die aldoor straf uitdeelt.

Ik zou samen met man om de tafel gaan zitten en duidelijke gedragsregels opstellen voor de kinderen en vervolgens hier samen ook een front tegenover de kinderen vormen.

Verder kan een kind natuurlijk voorkeuren hebben maar daar hoef je niet aan toe te geven. Als jullie bijvoorbeeld de kinderen om de beurt naar bed brengen dan blijf je dat gewoon doen. Als je dochter vervelend/kwetsend is over dit soort dingen dan zou ook je man haar daar op aan moeten spreken.

Ik zou dus samen met hem een goed gesprek aangaan. Zijn houding kan zeker van invloed zijn op de kinderen.

Jillian

Jillian

18-01-2012 om 22:30

En sowieso

Ik zou sowieso ook wat duidelijkheid willen creëren tegenover haar. Ze is duidelijk de grenzen aan het aftasten. Ze is ook geen baby meer dus ze weet best als ze iets zegt wat kwetsend is. Ik zou dat dus zeker niet negeren maar haar daar gewoon op aanspreken en straf voor geven. En als mijn man thuis zou zijn zou ik dat ook van hem verwachten. Kleuters kunnen enorm grenzeloos zijn en het is aan ons als ouders om die grenzen te stellen want die hebben ze ook echt nodig.

Het moet voor je dochter duidelijk zijn dat papa heel lief vinden prima is maar dat onaardige dingen zeggen tegen mama (of papa) echt niet kan en ze is ook oud genoeg om dat te beseffen.

Als jij met jouw man praat en ze praat vervolgens tegen hem dan kan hij tegen haar zeggen dat hij nu met mama praat en dat ze even moet wachten. Het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat hij alle disciplinaire taken op zich neemt want ze moet gewoon naar jullie allebei luisteren.

Maar goed het is dus inderdaad van belang om samen met je man op een lijn te gaan zitten en duidelijk te maken dat jullie dit gedrag niet langer zullen aanvaarden.

Hombre

Hombre

19-01-2012 om 16:01

Vaders kind

"Mijn kind krijg je echt niet afgeleid met de kieteldood als ze me afwijst. Een extreme scene zou er volgen."

Zo vader zo zoon blijkbaar.

Mij spreekt de DC lijn wel aan. Dat demonstratief afwijzen is vaak gewoon een manier om je uit te dagen. Daraop lijkt mij de kieteldood het juiste antwoord.

Massi Nissa

Massi Nissa

19-01-2012 om 20:30

Het is een kleuter

Sylvia, ik begrijp je. Hier ook een prinsesje dat haar vader heel duidelijk boven alles en iedereen verkiest. Ook mijn dochter is vijf en zegt elke week wel een paar keer iets kwetsends. En dat doet pijn. Je redeneert het direct weg, maar ze raakt je. Natuurlijk. Ik probeer alleen heel hard om het niet te laten merken. Ze probeert namelijk uit, en ik ben het merklapje hier thuis. Ze probeert brutale opmerkingen uit, rare woorden die ze op school heeft gehoord, ze is oostindisch doof, ze gaat zich ineens vervelend gedragen als ik op de bso binnenkom, de lijst is eindeloos. En mijn geduld is lang niet zo eindeloos, dus het botst heus ook meerdere malen per week, maar ik wil dat eigenlijk niet. Ik wil niet die strijd aangaan met een vijfjarige, ze is nog veel te klein om te overzien wat haar gedrag bij een ander teweeg brengt. Ik merk ook dat ze schrikt als ik aangeef dat ze me pijn doet, daar kan ze eigenlijk niets mee en het geeft haar een enorm schuldgevoel. Ze is gewoon te jong voor zulke reacties. Die geef ik dan ook niet meer. Ik zeg wel neutraal dat die woorden niet aardig zijn en dat je ze niet moet gebruiken als je met iemand praat, maar meer ook niet.
Begrijp me goed, ik sta hier ook regelmatig met mijn kaken op elkaar tot tien te tellen, maar ik ben ervan overtuigd dat jouw dochter net zoals de mijne nog niet weet wat ze doet. Niet echt.
Bovendien zijn kleuters verschrikkelijke spiegels. Let maar eens op, als jij je een poosje (zeg een uur) consequent vrolijk, opgewekt en gezellig gedraagt, wordt je kleuter ook leuker. Vooral als je haar positief ergens bij betrekt. Ik zeg niet dat je dat niet doet, maar soms moet je jezelf weer even resetten als je een chagrijnige, dwarse en ongezellige kleuter in huis hebt.
En ik wed dat ze straks in de puberteit de grootste ruzie met haar vader krijgt .
Groetjes en sterkte,
een medekleutermoeder (Massi)

Sylvia

Sylvia

20-01-2012 om 13:05

Goede tips

Ik kan uit alle tips wel wat halen. Ik ben inderdaad al bij mezelf begonnen om het iets anders aan te pakken. Geef geen aandacht meer aan haar gedrag als ze me aanwijst en heb vader verzocht er af en toe wat van te zeggen als haar gedrag echt niet kan. Ze moet weten dat vader het ook niet goedkeurt dat ze zich zo tegen mij gedraagt. Verder laat ik bepaalde dingen ook iets meer aan hem over. Wat het corrigeren betreft gaat het om dingen als: zeggen dat ze hun bord leeg moeten eten, zorgen dat ze hun jas ophangen, rommel opruimen, dus geen grote kwesties. Gewoon de dagelijkse opvoeding.
Ik probeer wat relaxter te zijn met alles. Maar het blijft af en toe moeilijk.
Kieteldood helpt trouwens echt niet, want daar wordt ze alleen maar nog bozer boos van.
Sylvia

dc

dc

20-01-2012 om 13:59

Aha

Ik doe denk ik niet aan dagelijkse opvoeding

"Wat het corrigeren betreft gaat het om dingen als: zeggen dat ze hun bord leeg moeten eten, zorgen dat ze hun jas ophangen, rommel opruimen, dus geen grote kwesties. Gewoon de dagelijkse opvoeding."

Bordje hoeft niet leeg, ik leer ze liever naar hun maag luisteren. Maar ik schep dan ook altijd maar een beetje op, en dan kunnen ze meer krijgen als ze willen.

Jas ophangen, pff, zo frommelen het ergens in een hoekje, heb ik ook geen last van. En als iets in de weg ligt, gooi ik het uit de weg. Ik ben zelf ook

Dus, het zijn ook allemaal keuzes, al lijkt het voor jou zo vanzelfsprekend.

Maar dc

Ik vind dat je in je adviezen aan Sylvia wel heel erg vanuit jezelf redeneert. Omdat jij er geen last van hebt als je kinderen sloddervossen zijn en ze van jou niet hun bord hoeven leeg eten, betekent niet dat iedereen dat zo vindt of zo zou moeten vinden.

Jezelf veranderen, tja, je kan heus wel dingen aan je gedrag veranderen (wat Sylvia dus nu ook probeert), maar je persoonlijkheid verander je niet wezenlijk. Sylvia, sterkte met je dochter, ik herken het wel een beetje en hier is het gelukkig vanzelf over gegaan.

Chris

dc

dc

20-01-2012 om 17:26

Zeg ik ook niet, heel verhaal geworden

Ik zeg ook niet dat ze zo moet zijn al ik of dat ze hetzelfde zou moeten vinden. Ik wilde haar er alleen op wijzen dat wat zij voor vanzelfsprekend aanneemt, niet perse vanzelfsprekend is. Je kunt ook andere keuzes maken.

Mijn stiefmoeder heeft me daar een goede les over geleerd. Mijn moeder barste regelmatig vanuit het niets uit in een woedeaanval om de "enorme bende". Vroeg nooit om op te ruimen, maar begon gelijk met een scheldtirade, want had zich blijkbaar dagenlang lopen op te vreten erover.

Toen ik bij mijn stiefmoeder ging wonen, zat ik tijdenlang te wachten op de uitbarsting. Ik was een enorme sloddervos, en merkte dat zij alles achter mijn kont opruimde. Na een paar maanden ben ik maar een gesprek erover aangegaan. Of ze niet boos was. Nee hoor, ze vond het geen enkel probleem. Spulletjes in stapeltjes leggen is zo gedaan, en vond ze niet erg om te doen. Het was voor mij een echte eye-opener.

Dus net als mijn stiefmoeder, probeer ik me niet druk te maken om dingen die ik net zo makkelijk zelf even kan doen. Als ik er geen zin in heb, investeer ik bewust tijd om het mijn kinderen te leren zelf te doen (ik heb echt een hekel aan autoriemen omdoen, dus ben nu flink geduldig elke keer 5 minuten aan het wachten tot mijn bijna 4-jarige het lukt. Ik vertrek er bewust eerder voor, want ik zou het zo enorm fijn vinden als hij het leert!)

Opvoeden is gewoon ook kiezen waar je je energie aan wilt besteden. Wat ik vertik is om in een houding te vervallen dat ik me een sacherijnig bevelen gevende leidinggevende voel. Zo wil ik niet leven, dus als het die kant op gaat, dan kies ik ervoor een aantal dingen even te laten rusten en zelf te doen. En vaak helpt dat, want ik merk dat de kinderen mij dan vaak weer lief vinden Ze hebben het stiekem toch wel door.

En niemand heeft van nature een persoonlijkheid van een boeman. Dat gevoel komt ergens vandaan. En dus valt er vanaf te komen. Misschien niet makkelijk, maar het kan.

Dc, wat zeg je nou eigenlijk?

Zeg je nou dat Sylvia's dochter zich zo gedraagt omdat Sylvia een boeman is? Dat heb ik toch nergens zo gelezen.

Chris

dc

dc

20-01-2012 om 18:04

Ik niet

Ik vind het jammer dat ze zichzelf zo voelt:
" Ik wil ook dat hij ze vaker corrigeert in plaats van dat aan mij over te laten. Ik ben altijd de boeman."

Dus daar reageer ik op. Haar meisje gedraagt zich gewoon als een kleuter, en ik probeer ideeen te geven om daar mee om te gaan. Vaak is het ook een kwestie van uitproberen. De ene kleuter is de andere niet. Dus, wat ik in feite wil zeggen, als je vastloopt in de opvoeding en je je niet fijn voelt in je rol, je even een stand op de plek kunt maken om te kijken wat je zou kunnen veranderen en dan kijken of het helpt. En daar kunnen inzichten van anderen soms bij helpen. Daar is toch een forum voor?

Je trekt het je veel te veel aan

hier hadden ze ook zulke periodes. Maar je denkt toch niet dat ik me op mijn ziel laat trappen door een kleuter die kleutergedrag vertoont?
Als er weer zo'n. "blijf van me af papa moet me optillen" periode was, dan gaf ik ze groot gelijk. 'ja natuurlijk, kan papa veel beter, maar nu ben je met mama'.
En net als DC vraag ik je af waarom dat dagelijkse opvoeden zo nodig moet. Als jij iets zes keer zegt en het gebeurt niet, en papa zegt het een keer en het gebeurt, waarom dan energie daar in steken, laat papa het dan maar zeggen. En als papa het niet wil zeggen, dan is het blijkbaar niet belangrijk genoeg om gezegd te worden.

Weer een voorbeeld van het aloude 'pick you battles'.

Kijk ook uit dat je misschien nare karaktereigenschappen van minder geliefde familieleden niet op je dochter projecteert.

Jillian

Jillian

22-01-2012 om 12:03

Niet de oplossing

Natuurlijk kan je alle regels loslaten. Dat is best mogelijk maar of het ook op de lange termijn werkt is zeer de vraag. Ik leer een kleuter niet zijn jas op te hangen omdat het mij zoveel tijd kost om die jas op te hangen. Het is het begin van verantwoordelijkheid te leren nemen voor je eigen spullen en je eigen omgeving.
Daarnaast is het ook gewoon iets heel simpels wat een kleuter best kan.
Natuurlijk hoeft Sylvia deze specifieke regel niet te hanteren maar vrijwel alle ouders hebben wel een aantal soortgelijke regels die betrekking hebben op dit soort dagelijkse bezigheden.
En misschien vinden jullie de regels van Sylvia niet belangrijk maar Sylvia denkt daar anders over waarschijnlijk. Bovendien als ze deze regels niet had dan waren er wel andere regels. Ik ken geen enkel gezin waar geen regels gelden.
Haar dochter is 5 jaar en dat is echt oud genoeg om zich aan dit soort simpele regels te houden.
Wat ik zou doen is samen met man rond de tafel gaan zitten en samen bespreken welke regels wel belangrijk vinden en vervolgens er samen voor zorgen dat de kinderen zich er aan houden. Niet inderdaad dat Sylvia degene is die constant de kinderen terecht moet wijzen maar dat man daar ook zijn deel in heeft.

Kwetsende dingen zeggen vind ik een heel ander verhaal. Ik zou met het kind gaan zitten en uitleggen dat bepaalde dingen niet aardig zijn om te zeggen en waarom dat niet aardig is. Ze is ook oud genoeg om dat te beseffen want juist op deze leeftijd merken ze op school bij de omgang met vriendjes ook wel wat als aardig wordt gezien en als niet aardig. Ik zou hopen dat ze inderdaad leert dat je bepaalde dingen gewoon niet mag zeggen omdat ze niet aardig zijn.

Mocht ze echt brutaal blijven doen en vervelend zou ik ook niet aarzelen om haar gewoon daar voor te straffen. Of in dit geval waarschijnlijk man haar daarvoor laten straffen. Kinderen hebben ook grenzen nodig. Het lijkt er op alsof jouw dochter echt aan het uitproberen is hoe ver ze kan gaan. Juist het bieden van die grenzen kan haar ook veiligheid geven.

Sylvia

Sylvia

24-01-2012 om 14:08

Regels niet het probleem

Sommige reacties kan ik toch niet helemaal begrijpen. Vooral de reacties dat ik me minder om de opvoeding en regels moet bekommeren. De suggestie wordt inderdaad gewekt dat ik gewoon geen leuke moeder ben en dat het logisch is dat dochter meer naar vader trekt.
Ik ben het hier niet mee eens. Wat ik onder normale opvoeding beschouw zijn toch wel de dingen die ik noemde zoals rommel opruimen (ik help gewoon mee), bord leeg eten (en dat hoef echt niet tot de laatste kruimel) enz. Ik begrijp niet dat er ouders zijn die toegeven aan de kinderen als de kinderen dat niet willen. Op die manier laat je de kinderen de baas over je zijn, terwijl kinderen daar echt niet wijzer van worden. Het naleven van deze regels is NIET het probleem. Het is niet zo dat mijn dochter na aanleiding van zulke opvoedmomenten mij afwijst. Het is juist in de dagelijkse omgang. Ze wil niet naast mij zitten, niet met mij in het karretje in de Efteling, ze wil geen spelletjes met mij doen, geen hand vasthouden, enz, enz. Allemaal liever met papa. Papa doet dus al de leuke dingen en ik blijf over voor de rest. Dus verzorging, eten maken, naar school brengen en ook de dagelijkse opvoeddingen. Het is dus niet zo dat dochter zich niet aan de regels houd. Mijn kinderen zijn best wel makkelijk en gehoorzaam. Als er echter iets opdoet kan ze tegenover mij wel ontzettend uit haar dak gaan. Vaak is het iets heel kleins. Dat ik haar haar niet goed afgedroogd heb, ofzo. Dat soort momenten zijn extra vervelend. Terwijl papa alles kan zeggen. Het voelt dus een beetje alsof ik er alleen maar voor de "rot"klussen ben en papa voor het plezier.
Ik denk dat dochter wel oud genoeg is om te beseffen dat haar gedrag echt niet leuk is tegenover mij.
Sylvia

dc

dc

24-01-2012 om 22:51

Sylvia

Ik reageerde op je opmerking dat jij dan weer de boeman bent. Niet over het feit dat je dochter haar vader verkiest. Het laatste is gewoon peutergedrag, hoe vervelend ook en heeft er alleen mee te maken dat ze jou voldoende vertrouwt om grenzen te zoeken.

"Ik begrijp niet dat er ouders zijn die toegeven aan de kinderen als de kinderen dat niet willen. Op die manier laat je de kinderen de baas over je zijn, terwijl kinderen daar echt niet wijzer van worden."

Nou, mijn kinderen zijn hier echt niet de baas. Maar ik heb er 1 met zo'n karakter, dat ik om de haverklap vastloop, en een paar stappen terug moet doen om te kijken hoe ik de strijdsituatie kan omzeilen. Hij is in en in koppig en kan zichzelf echt enorm ongelukkig maken. Ik kan dan als een strenge moeder mijn zin doordrukken omdat, zoals mijn schoonmoeder zei "een kind gewoon moet luisteren". Dat heb ik geprobeerd, het resultaat is een eeuwige strijd met een ongelukkig kind en ongelukkige moeder. Gelukkig heb ik andere manieren gevonden om met hem om te gaan. Als hij namelijk wil meewerken, dan is hij het allermakkelijkste kind wat je je kunt voorstellen. Hij is alleen allergisch voor een autoritaire opstelling. Regels zijn er natuurlijk wel, maar ik kies ze zorgvuldig uit. En nu hebben we het gewoon gezellig. En hij luistert

"Als er echter iets opdoet kan ze tegenover mij wel ontzettend uit haar dak gaan. Vaak is het iets heel kleins. Dat ik haar haar niet goed afgedroogd heb, ofzo. Dat soort momenten zijn extra vervelend. Terwijl papa alles kan zeggen. Het voelt dus een beetje alsof ik er alleen maar voor de "rot"klussen ben en papa voor het plezier."

Ik zou het anders zien. Blijkbaar moet ze voor haar vader haar best doen, terwijl ze bij jou al haar frustraties kwijtkan. Het is juist een enorm compliment. Ze weet dat je onvoorwaardelijk van haar houdt! Natuurlijk is ze oud genoeg om te beseffen dat het gedrag niet leuk is, maar ze is nog te jong om echt te beseffen wat ze doet. Dat is ze nu juist allemaal aan het leren. En jij als volwassene moet dat begeleiden. Hoe? Dat hangt heel erg af van het karakter van je kind en van jezelf. Het enige wat ik probeer te zeggen, is dat je soms even wat afstand moet proberen te nemen van de situatie en een andere methode proberen dan degene die duidelijk niet werkt. En als die andere methode ook niet werkt, probeer je weer een ander. Maar de verantwoordelijkheid ligt toch echt bij jou, niet bij je dochter, daar is ze echt nog te jong voor. Het is echt echt echt gewoon gedrag voor een kleuter!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.