Huis, Tuin en Keuken Huis, Tuin en Keuken

Huis, Tuin en Keuken

Altijd trek: wat vult?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Cicade

Cicade

23-05-2012 om 19:57

Tijd tussen maaltijden

Karin, heb je dan wel eens geprobeerd langere tijd minder suikers te eten en vervolgens enkele dagen geen tussendoortjes?
Ik denk ook dat het gros van de mensen zich dan een paar dagen naar kan voelen en dan is het over.
Het hongergevoel heeft bij mij vooral te maken met de tijd tussen 2maaltijden. Als er meer dan 4 uur tussen zit, dan begint mijn maag te knagen (en heel soms alle andere nare verschijnselen die al beschreven zijn). Je kan dan kiezen om jezelf er aan te laten wennen, of gewoon zorgen dat wanneer je rond 1 uur luncht, rond 5 uur te gaan eten. Probleem is er dan soms 's avond wel weer, maar dat is echt gewenning naar mijn idee. Als ik 's avonds sport, mag ik van mezelf gerust wat eten, zoniet dan zou ik best zonder kunnen, ik kan het alleen meestal niet laten, dus puur psychisch en gewenning als ik toch weer iets neem.....)

Juist wel

Karin:"Als je weet hoe dat voelt, zeg je echt niet meer dat je je er maar overheen moet zetten."
Dat weet ik, ik heb er naast gezeten, ik heb het opgevangen als het bijna viel, ik heb zweet gedept en ondersteund. Het is heus allemaal echt en een stuk ernstiger en belemmerender dan trek die met een handje noten te stillen is.
Juist daarom vind ik de omgekeerde bewering zo kwalijk: eet 'iets' tussendoor om de trek te vermijden. Dat doet net alsof dat gevoel inderdaad met een handje noten of een plakje kaas te stillen is. Vooral ook: alsof afvallen mogelijk is zonder door die dagelijkse hongerklop te gaan.
Ik geloof er niks van.
Ondertussen geloof ik wel dat je door dat gevoel heen kunt inderdaad. Er is volgens mij zelfs geen andere weg als hongerklop je dagelijkse lot is. Cold turkey. Er zit niks anders op.
Oh en Skik, er is een afvalfirma die van wat jij hebt meegemaakt een dieet heeft gemaakt. De kaken worden aan elkaar gemonteerd met een soort van beugel. Ook een idee.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Wat jij zegt is onjuist.

het is geen kwestie van 'geloven' of je wel of niet "cold turkey' door het hongergevoel van suikerdips heen kunt komen.

Wat ik net al zei, mensen zijn verschillend. Je kan niet generaliseren.

Er zijn heel veel mensen die diabetes onder de duim krijgen met een dieet. Ergo: met je dieet kan je hongerklop indammen. Dat geldt voor een grote groep mensen. Mogelijk niet voor iedereen.

Zo simpel is het.

Cicade

Cicade

23-05-2012 om 23:01

Maar rodebeuk

Jij beweert hier dat een dieet, oftewel met regelmatige, niet te lange tussenpozen iets eten, helpt voor diabeten.
Dat zegt toch niet zoveel over 'gezonde' mensen.
Ik denk juist dat wat Miriam zegt klopt, en voor de veel grotere groep geldt (die niet aan diabetes lijden). Maar evenzo wil de grote groep geen last hebben van deze hongerklop en aangezien dat simpel te vermijden is door iets te eten, zullen er maar bijzonder weinig mensen bereid zijn door de afkickverschijnselen heen te gaan of simpelweg hun eetpatroon blijvend willen veranderen.

Daar gaat het niet over

rodebeuk, ik heb het niet over diabetes. Ik heb het over lichamelijke effecten van niet eten wat het lichaam wil. Die zijn bij sommige mensen net zo heftig als de lichamelijke effecten van een cold turkey. Zelfs afkickende internetverslaafden maken dergelijke gevoelens door. Dat heeft niks met diabetes te maken.
Je reactie vind ik wel typerend. Op de een of andere manier wordt dit verschijnsel als bijwerking van minder eten genegeerd. Alsof het niet bestaat. Alsof het zo erg niet kan zijn. Of nog erger, alsof de persoon in kwestie zich aanstelt. Ook door diëtisten.
Daar krijg je de 'gewoon een beetje minder eten' mythe van met toevoegingen als 'je hoeft je zelf niet te martelen' en 'als je het niet uithoudt neem je een tussendoortje' en 'luister naar je lichaam' en 'stel je niet aan'.
Mensen die zo heftig lichamelijk reageren op minder eten, hebben niks aan dat soort mededelingen. Dat lichaam verzet zich zo heftig tegen minder eten dan ze gewend zijn, dat het ongezond en zelfs gevaarlijk aanvoelt.
Er is maar één manier om al luisterend naar dat lichaam dat weer een beetje rustig te krijgen en dat is toch meer eten. Maar dat zit het afvallen dan weer in de weg.
Ik blijf erbij: die andere manier is er dan maar gewoon doorheen gaan. En dat is beslist niet fijn, niet makkelijk, beangstigend en nog veel meer dan dat. Maar als je verder juist geen ziektes onder de leden hebt, behalve overgewicht, dan kan het ondergaan geen gevaarlijke gebeurtenis zijn.
Hoe beangstigend het op de momenten ook kan zijn.
Groet,
Miriam Lavell

Helaas

vroeger had ik er alleen last van als ik zoet broodbeleg at, dat eet ik allang niet meer. Nu heb ik er sowieso last van, hoe gezondikook eet.
Het is niet dat ik rammel van de honger, als het alleen een rammelende maag was , was het goed te doen. Nee, het is duizelig worden en bijna flauwvallen door te lage bloedsuiker. Dan kan je echt niets meer.
Ik ben nu wat te dik, maar toen ik nog 50 kg woog, had ik het ook al. Geen tussendoortjes nemen werkt niet. Bij de dietiste waar ik geweest ben zeiden ze juist dat je, om je bloedspiegel wat constanter te houden, elke paar uur iets moest eten.
Het wordt postprandiale hypoglykemie genoemd. Blijkbaar een foutje in je insulinereactie? Er zijn er veel kwakzalverige sites over, maar helaas bestaat het echt.
Was het maar zo simpel dat je cold turkey kon afkicken.

Dat kan

Karin, ik ben je dokter niet, dus ik kan er niks van zeggen.
Maar 'gewoon' lichamelijke ontwenningsverschijnselen hebben is ook mogelijk. En dat kan er hetzelfde uitzien.
De kwaal die jij noemt heb ik even gegoogled. Schijnt zeldzaam te zijn en ook nog eens moeilijk te diagnostiseren.
Voor de meelezers een jip en janneke uitleg bij http://www.dokterjohn.be/reactieve-hypoglycemie.html
"Bij de dietiste waar ik geweest ben zeiden ze juist dat je, om je bloedspiegel wat constanter te houden, elke paar uur iets moest eten."
Dat is de gebruikelijke riedel. Maar meteen ook een veroordeling: personen met dergelijke reacties die zich aan dat advies houden, kunnen niet afvallen. Er moet tussendoor teveel bij om de lichamelijke reactie te temperen.
Het is dus kiezen tussen die reactie, of niet afvallen.
Groet,
Miriam Lavell

Klaartje

Klaartje

24-05-2012 om 09:03

Vroeger was er wel zoet...

Maar wij dronken alleen limonade met een verjaardag, een enkel snoepje per dag en een ijsje was een feest. Ik heb het idee dat we vroeger veel minder tussendoor aten. Een appel mochten we hebben als we uit school kwamen. Zoet broodbeleg was er wel, dat aten wij ook wel.Pakjes e.d waren er ook minder, moeders maakten bijna alles ver, vaak uit eigen tuin. Ik woon wel in een dorp, in een stad is groente uit eigen tuin moeilijker natuurlijk

Anders eten

Afvallen kan wel, je moet wel je maaltijden anders verdelen. Dus niet al je brood tussen de middag eten, maar ook wat bewaren voor half vier. Juist niet je maag vol eten, maar zorgen dat je alles verdeelt over de dag. En geen zoetigheid.
Op je werk is dat soms lastig.
Als je je daaraan houdt, gaat het redelijk.

Merel

Merel

24-05-2012 om 09:16

Klaartje

Wij woonden vroeger in de stad en mijn moeder kocht alles 'vers' op de markt. Hele ladingen gingen er op zaterdag mee naar huis, voor de hele week. We aten nooit iets uit pakjes. Geen sausjes en jus was van het vlees, wat mijn moeder dan ook voor de andere dag bewaarde. We mochten doordeweeks alleen ranja drinken (stond al klaar in zo'n tupperware kan) en als je een snoepje wilde moest ik daarom vragen en dan kreeg ik er één uit de snoepjestrommel. (ik vermoed echt maar één per dag, als je lief was dan mocht je er later nog wel eens eentje) moest ik er trouwens wel zelf om vragen hoor, er werden niet zomaar snoepjes aangeboden. Sowieso was alles 'zuiniger'. Nu ben ik wel eens aan het winkelen en geef ik mijn zoon spontaan een leuk stripboek, omdat hij dat zo graag wil. Nou echt nóóit gaf mijn moeder zomaar iets. Tot die ene keer dat ik een neefje te logeren kreeg en hij een autootje mocht uitkiezen en ik koos een buro onderlegger en een pennenbakje (dat maakte zoveel indruk, dat ik zomaar iets mocht kiezen, dat ik het nu nog weet . Ergens vind ik het wel knap dat mijn moeder dat zo streng volhield. Hier zijn mijn kinderen vaak niet eens erg blij als ze zomaar wat krijgen (het is te gewoon geworden)
Oh en chips was er alleen op zaterdag, een zak, en als het op was, dan was het op (ik heb hier wel 4 zakken chips liggen iedere week)

Ja maar merel (ot)

Waarom heb jij dan vier zakken chips in huis liggen iedere week? Hier mogen ze ook alleen in het weekend chips en vaak vergeten ze er dan nog om te vragen.

Wat je in huis haalt en wat je aan je kinderen geeft, bepaal je toch zelf?

Chris

Moet je er geen baan naast hebben

"Ik blijf erbij: die andere manier is er dan maar gewoon doorheen gaan. En dat is beslist niet fijn, niet makkelijk, beangstigend en nog veel meer dan dat. Maar als je verder juist geen ziektes onder de leden hebt, behalve overgewicht, dan kan het ondergaan geen gevaarlijke gebeurtenis zijn."

Misschien heb je gelijk. Er is wel een probleempje met dit verhaal - je moet er geen baan naast hebben.

Zelf heb ik ooit eens gemerkt dat ik regelmatig moest eten. Nu was dat niet helemaal de situatie die jij beschrijft; ik werkte in een groentezaak waar ik veel moest sjouwen en voortdurend heen en weer liep (nogal een verandering voor mij), en ik had beslist geen overgewicht (volgens de BMI-normen nog net geen ondergewicht). Ik merkte op enig moment dat mijn concentratie achteruit holde (er moest nog wel eens gehoofdrekend worden - sinaasappels zoveel per 15 en mevrouw wil er 10) en dat dat te voorkomen was door regelmatig te eten. Een soort diabetendieet, om de zoveel uur boterham of een appel en dan ging het prima.

Goed, dan nu degene die wel overgewicht heeft maar met wie verder lichamelijk niks mis is. Die moet de lijnpoging met cold turkey dan wel in de vakantie inplannen, want als je voortdurend het gevoel hebt dat je tegen de vlakte gaat dan maakt het niet zoveel uit of het tussen de oren zit: fatsoenlijk werken is er niet meer bij. Nog niet zo'n ramp als je een kantoorbaan hebt met veel eigen verantwoordelijkheid en je sufheid een paar uurtjes kan maskeren, maar als je op een kdv werkt of achter de kassa van de AH heb je denk ik een reëel probleem.

Groeten,

Temet

milette

milette

24-05-2012 om 10:28 Topicstarter

Goed bezig

Op de fiets naar m'n werk geweest! Heeft niks met eten te maken, maar levert vast een kleine bijdrage aan het verminderen van de overtollige kilo's. Verder neem ik 's ochtends een boterham van het ontbijt later: met de koffie. 's Middags probeer ik het hongergevoel te negeren, of tomatensap of een cracker te nemen. De makkelijke soeprecepten spreken me ook erg aan en ga ik zeker proberen als het minder warm wordt. Verder m'n bureaula grondig ontdaan van alle snoep, koek, chocola etc. En de beslissing genomen om door de week geen wijn meer bij het eten te drinken.
Zaterdag ga ik naar de reformwinkel om iets muesli-achtigs en noten/zaden etc. te kopen om dat een tijdje met yoghurt als ontbijt te proberen.

Kaaskopje

Kaaskopje

24-05-2012 om 12:36

Miriam

Ik geloof dat ik nu toch tegen je moet zeggen dat ik liever niet op jouw advies afga

"Er is maar één manier om al luisterend naar dat lichaam dat weer een beetje rustig te krijgen en dat is toch meer eten. Maar dat zit het afvallen dan weer in de weg."

Het lichaam rustig krijgen bereik je door íets te eten, niet méér. Als je zo'n aanval van bibbers hebt is het juist heel wijs om niet te schransen, maar om te bedenken dat het effect van eten nog even op zich laat wachten. Een half uur later zou je weer tot een redelijke vorm van functioneren in staat moeten zijn. Echt kiplekker voelen kan iets langer duren.

In de vakantie

Temet:"Die moet de lijnpoging met cold turkey dan wel in de vakantie inplannen, want als je voortdurend het gevoel hebt dat je tegen de vlakte gaat dan maakt het niet zoveel uit of het tussen de oren zit: fatsoenlijk werken is er niet meer bij."
Dat klopt helemaal. En daar zit dan nog een verhaaltje aan, want thuis zitten en vast in je bed gaan liggen in afwachting wat er komen gaat, helpt ook al niet. Afleiding weer wel, maar daar ga je dan weer, op de trappen van het museum.
Nee, het is helemaal niet makkelijk of iets dat je 'gewoon moet doen' met 'een beetje discipline'.
Maar omgekeerd geloven in een dieet waarmee je comfortabel af kunt vallen (wat moet ik daarvoor eten) is niet realistisch als je tot de groep hoort die de bibbers krijgt van trek.
Groet,
Miriam Lavell

Kaaskopje

Kaaskopje

24-05-2012 om 12:56

Miriam

Ik heb, gezien je reactie aan Temet, echt het gevoel dat je nu over een onderwerp praat waar je het fijne niet echt van weet.
Ik hoor tot de categorie die bibbers kan krijgen, maar dat is meestal als ik tijdens een bepaalde dag iets te weinig heb gegeten voor wat ik écht nodig heb. Dan heb ik bijvoorbeeld een maaltijd overgeslagen of meer energie gebruikt dan normaal. Een dieet waarin je matigt kan prima naast de gevoeligheid voor bibbers. Uit ervaring kan ik zeggen dat afvallen door al het lekkers opeens te schrappen en te matigen geen cold turkey teweegbracht. Ik viel er in de eerste week al een aantal kilo's van af en in een maand 10 kg. En daar heb ik mezelf echt niet voor uitgehongerd, gewoon gematigd en niet gesnoept. Helaas is dat er nu 5 jaar later heel langzaam deels weer aangekomen door minder beweging (het werk is dichter naar het station komen te staan) en tja... snaaien, dus ik zou mezelf weer even onder handen moeten nemen.

Verschillen

Kaaskopje, als je afvalt eet je per definitie minder dan je nodig hebt. Anders van je niet af. Juist daarom is het raar om dat bibbersignaal bij afvallen, te zien als een signaal dat je meer moet eten.
Het zien als een signaal dat je pogingen hun werk doen, ik val af want ik bibber, is realistischer.
"Uit ervaring kan ik zeggen dat afvallen door al het lekkers opeens te schrappen en te matigen geen cold turkey teweegbracht."
Dat is mooi. Kennelijk heb je daarin een model om de bibbers heen gevonden. Dat lukt niet iedereen. En jou kennelijk ook niet altijd.
Jij bracht het bibberen in deze discussie met "Ik eet in principe niet meer het uur voor het warme eten, tenzij het mijn functioneren echt beïnvloedt. Als die honger zo heftig is dat je er van gaan bibberen en beven is er een snelle oplossing nodig."
Er is geen snelle oplossing nodig. Als je wilt afvallen dan eet je per definitie minder dan je nodig hebt. Als je daarvan gaat bibberen, dan hoort dat erbij.
Groet,
Miriam Lavell

Brianna F

Brianna F

24-05-2012 om 15:45

Waarschijnlijk

Het ligt toch iets genuanceerder denk ik. Die bibbers komen waarschijnlijk van een flinke daling van de bloedsuikerspiegel, nadat deze eerst gepiekt heeft en daarna aan een vrije val is begonnen. Daar wordt je slap van, bibbers, het gevoel: ik moet iets eten (wat lichamelijk gezien ook waar is, je lichaam wil die spiegel weer op peil brengen) beter kun je je voeding onder de loep nemen, wat eet je zoal op een dag. Zitten daar "snelle" suikers bij? Dan kun je beter overstappen op voedsel met langzame suikers, die zorgen niet voor zo'n snelle stijging en daling, maar geven een meer stabiel beeld, wat weer zorgt voor minder ben en trek.
Mocht je toch zoiets ervaren dan is een stukje kaas, handje noten , gekookt ei o.i.d voldoende om dat te verhelpen.

Merel

Merel

24-05-2012 om 23:07

Chris

Waarom wij 4 zakken chips in huis hebben liggen? Omdat we het lekker vinden natuurlijk! 4 zakken chips, of eigenlijk meestal drie, een smaak voor dochter, een smaak voor zoon en eentje voor mezelf. (man steelt handjes chips van ons, hij is eeuwig aan de lijn) We houden alle 3 van een andere soort chips. En soms dus nog een vierde zak, ergens tussendoor gekocht omdat er wat op was. En ja, dat bepaal ik zelf Gelukkig hebben we (de chipseters) totaal geen overgewicht, snoepen we niet (echt totaal geen snoep in huis, we zijn geen zoetekauwen, kinderen ook niet) Alhoewel er met pasen en met sinterklaas altijd wel een paasei en letter ingekocht wordt, dat vinden ze best een keertje lekker.

Kaaskopje

Kaaskopje

25-05-2012 om 01:42

Miriam

Je bijt je in iets vast wat er niet is:
Anders van je niet af. Juist daarom is het raar om dat bibbersignaal bij afvallen, te zien als een signaal dat je meer moet eten.
Als ik het even bij mijzelf hou: ik hoef niet méér te eten bij zo'n moment dat ik een beetje slapjes wordt, ik moet gewoon eten. Net zoals jij rond die tijd weer aan een maaltijd toe zou zijn. Ik heb juist uitgelegd dat ik niet ga bibberen van minder eten, maar bijvoorbeeld wel als ik te lang wacht met eten. In plaats van een knorrende maag.

Over-eten

Je kan ook zwaar worden van over-eten. Emoties weg-eten heeft bijvoorbeeld niets met lichamelijke trek te maken. Toen ik stopte met over-eten heb ik geen tel honger gehad, echt geen tel. En ik voelde me juist fitter en beter (en niet hongerig), omdat dat over-eten óók heel vervelend kan voelen. Als je voorbij je lichamelijke behoeftes eet dan kan dat behoorlijk zwaar op de maag liggen!

Hongerklop

Brianna:"Die bibbers komen waarschijnlijk van een flinke daling van de bloedsuikerspiegel"
Dat lijkt een logische verklaring, maar zeker weten doen we het niet. Bij het eerder genoemde postprandiale-hypoglycemie is dat geschommel in die bloedsuikerspiegel al lastig te vinden: de patient voelt het, het apparaat meet het niet.
Bovendien, en nogmaals: afkickers van internet voelen het ook. Mensen met pleinvrees of angstaanvallen, maken iets vergelijkbaars door. Dat heeft niks met suiker eten te maken. Er zijn meer mechanismes die die gevoelens op kunnen wekken. Het is goed mogelijk dat hormonen en daarmee insuline toch een rol spelen, maar je krijgt het verschijnsel niet zomaar 'uit' door anders te gaan eten.
Kaakskopje:"Je bijt je in iets vast wat er niet is: "
Dat is een grappige opmerking juist van jou in dit draadje. Jij was het die iets naar vooren bracht waarvan sommigen het bestaan niet eens kenden en waarvan ik van nabij weet dat dokters en diëtisten doen alsof het een kleinigheid is. Ook als het dat niet is en het gebibber daadwerkelijk het functioneren beinvloedt.
Kaaskopje:"Als ik het even bij mijzelf hou:"
Dat is ok. Zo verschillend als jij reageert op trek bijvoorbeeld tov Cobi, zo anders reageren anderen weer tov jou. Als bevind je je kennelijk in de groep van bibberaars, die groep kent onderling ook nog grote variatie.
Kaaskopje:"ik hoef niet méér te eten bij zo'n moment dat ik een beetje slapjes wordt, ik moet gewoon eten. "
De boekhouder in mij begrijpt niks van wat je wilt zeggen. Je schreef eerder:"Ik eet in principe niet meer het uur voor het warme eten, tenzij het mijn functioneren echt beïnvloedt. Als die honger zo heftig is dat je er van gaan bibberen en beven is er een snelle oplossing nodig."
Dat staat gelijk aan tussen de maaltijden een extra eetmoment voegen. Dat is méér dan je van plan was en méér dan 3 x per dag een maaltijd.
In caloriën is het bovendien makkelijk méér dan je verbruikt of op zijn minst teveel om nog af te kunnen vallen. Dat is waar ik het over heb. Dat is iets dat wel en veelvuldig bestaat: namelijk een enorme massa mensen die zich tijdens de maaltijden keurig aan een dieet houden, maar die tussendoor al luisterend naar hun lichaam er vanalles bijstoppen waardoor afvallen niet lukt. Van dat tussendoor eten bestaat de illusie dat je er niet van aankomt. Dat het geen calorien zijn.
Nu zeg je:"Ik heb juist uitgelegd dat ik niet ga bibberen van minder eten, maar bijvoorbeeld wel als ik te lang wacht met eten. In plaats van een knorrende maag. "
Dat kan over twee verschillende dingen gaan. Je bent gewend om om 19:00 uur te eten, maar vanavond wordt het laat en je kan niet langer wachten. In dat geval heeft het niks met afvallen te maken, al is het wel een heftige reactie. Niet iedereen reageert zo heftig op uitstel van de maaltijd.
Het kan ook gaan over gewend zijn om om 19:00 uur te eten, maar met enige regelmaat toch nog om 17:00 uur al een in functie belemmerende hongerklop te krijgen.
Een echte hongerklop is het trouwens niet. Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Hongerklop Daar helpt geen druivensuikertje meer.
Normale mensen komen op een normale dag niet aan een glycogeentekort, zelfs niet als ze een paar keer extra met dozen de trap op lopen.
Het wonderlijke is dat er mensen zijn die veel eerder al een vergelijkbaar functie belemmerend gevoel doormaken.
Groet,
Miriam Lavell

Cobi

Mijn wederhelft begint nu wat aan te zetten maar wordt door menigeen jaloers bekeken: hoe blijft die gozer zo slank...

Nou dat, inderdaad. Wat hij bij de hoofdmaaltijd kan verstouwen grenst aan het ongelooflijke. En dat voor iemand van zijn formaat. Maar het kan voorkomen dat zijn ontbijt bestaan heeft uit een stukje chocola en zijn lunch uit 2 witte boterhammen. Daar red ik het niet op tot de avond, althans, het gerammel van mijn maag wordt dan oorverdovend, hooguit overstemd door het gegrauw en gesnauw waarmee ik mijn omgeving ga bejegenen.

Mijn partner kan heel goed niet eten. Bij gezamenlijke etentjes met de familie begint hij ook heel rustig aan, om aan het eind, als iedereen voldaan is, een verwoestende eindsprint in te zetten. Misschien een Chinees trekje, zou kunnen (hoewel, dan zou zijn familie dat toch ook moeten doen zou je denken)

Verder zijn Aziaten iha van zichzelf toch al slanker. Keerzijde daarvan is dat zij bij een lagere BMI al als te dik worden bestempeld.

Groeten,

Temet

Deskundige tongen

Zo doet mijn ega (lijkt voor het overige niets op een chinees) dat ook.
Hij is in ons 30 jaar samenzijn gegroeid van een vedergewicht naar een lichtgewicht: waar een kuil zat is het nu vlak.
Maar deskundige tongen beweren nu juist bij hoog en bij laag dat dat eetpatroon bijna per definitie tot dik worden leidt. Daar juist, komt dat geneuzel van over; ontbijten moet, tussendoortjes mag, en neem er vooral nog een als je trek krijgt ter voorkoming van nog meer eten.
Ik geloof die deskundige tongen niet.
Ik ken wel ziekelijke dikkerds die zich eraan vast klampen alsof het hun laatste redmiddel is en die dus bij elke slapte weer wat nemen, alsof het een afvalmedicijn is.
Ik zie het niet als zodanig werken.
Maar goed, niet iedereen zal bij een keer eten per dag normaal op de been blijven. Hoewel ik eigenlijk denk dat het menselijk spijsverteringsstelsel daar wel op gebouwd is. Ik kan me zo slecht jagers en verzamelaars voorstellen die al dat werk voor het 12 uurtje onderbreken. Of die (zonder koelkast) dat varken bewaren om het in gepaste porties gelijk gespreid en voorzichtig op te peuzelen.
Ik geloof er niks van.
Groet,
Miriam Lavell

Niet meetbaar, miriam?

De wisselende bloedsuikerspiegels zijn wel degelijk te meten. Gewoon een dagcurve laten maken.
Bij mij schommelen ze tussen de 3.4 en 11,5 ipv tussen de normaalwaarden van 4-8. (Tenzij ik elke paar uur iets eet.)
Het is niet iets psychisch , maar iets lichamelijks.

Ziekelijke dikkerds?

Nou ja, wat een omschrijving, Miriam.

krin

krin

25-05-2012 om 11:59

Karin*

Dat is gewoon de vertaling van 'morbide obesitas'. Klinkt wel wat confronterender, dat geef ik toe.

Het is er

Karin, ik weet niks van jou. Ik ben bovendien geen dokter. Maar zoek het fenomeen maar op. Dan vind je dokters en protocollen en beschrijvingen van hoe lastig het fenomeen te vinden is en bovendien dat een gewone dagcurve vaak juist niks vindt.
"Het is niet iets psychisch , maar iets lichamelijks."
Het is maar de vraag of daar een verschil tussen zit. Of jij (met een diagnose) meer last hebt van wat je hebt dan een ander (zonder diagnose) die net zo aan het bibberen en schudden slaat.
Mij zul je daar niet over horen. Vooral niet over de suggestie dat iets psychisch minder belemmerd zou zijn.
Het maakt niet uit. Het is er.
Groet,
Miriam Lavell

Psychisch of niet

Als het alleen psychisch zou zijn, kon je je eroverheen zetten, en is het dus inderdaad een kwestie van cold turkey afkicken. Over iets lichamelijks kan je je niet heenzetten.
Bovendien komt het dus ook voor bij dunnerds. Ik had het al toen ik nog 50 kg woog (bij een lengte van 170)
Het komt nogal vervelend over wat je zegt.

Trek het je niet aan

Karin, ik heb het niet over jou. Ik weet niks van jou.
"Als het alleen psychisch zou zijn, kon je je eroverheen zetten, en is het dus inderdaad een kwestie van cold turkey afkicken. Over iets lichamelijks kan je je niet heenzetten."
Met 'het' doel je op een bij jou gediagnostiseerde kwaal. Daar heb ik het niet over. Ik heb het over mensen die een vergelijkbaar gevoel doormaken, zonder dat er een kwaal is. Over de mogelijkheid dat niet een lichamelijk gebrek maar inderdaad de psyche, de verslaving, de trigger is.
En dan kun je je er met een cold turkey wel overheen zetten.
Groet,
Miriam Lavell

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.