Huis, Tuin en Keuken Huis, Tuin en Keuken

Huis, Tuin en Keuken

Geertruida

Geertruida

24-05-2012 om 13:49

Hertrouwen; meisjesnaam houden of niet?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Blij met keuze

ik ben vooral erg blij met de keuzemogelijkheid van tegenwoordig. Heb niet zo de behoefte vast te houden aan mijn geboortenaam, want die heb ik ook maar gekregen, zonder dat er iemand over na heeft gedacht. Gewoon gekregen 'omdat dat nu eenmaal zo gaat'. En na de eerste helft van mijn leven die toevallig gekregen naam te hebben gebruikt, kies ik er voor de tweede helft de naam van mijn echtgenoot te gebruiken (hoop ik, tenminste. Je weet maar nooit.)
Ik vind niet dat ik met deze keuze 'vernieuwing tegenhoud', dat zou juist weer betekenen dat ik nu eigenlijk wel, op een bepaald niveau, gedwongen wordt mijn geboortenaam te houden ("daar hebben we nu net zoveel moeite voor gedaan!") en ik wil nu juist zo graag zelf kunnen kiezen!
Nu is de keuze natuurlijk nog steeds wel erg beperkt trouwens, maar om het een beetje werkbaar te houden zal ik mijn pleidooi voor het gebruik van de geboorteachternaam van mijn schoonmoeder achterwege laten.

Ik moet mijn keuze wel vaak verdedigen. Mensen verwachten niet van mij dat ik mijn naam aanpas, en dat begrijp ik eigenlijk ook wel.
Ik heb overigens geen problemen met mijn vader, en ook niet met zijn naam.

marinade

marinade

28-05-2012 om 16:35

Bijzondere keuze

Ik vind het wel een bijzondere keuze, voor 's mansnaam kiezen bij de tweede ronde. Geertruida, je bent tot over je oren verliefd en dat is mooi, maar ik zou er nog eens over denken om echt onnodige rompslomp (in mijn ogen dan, hè) aan te gaan. En met je kinderen-met-een-andere achternaam: zo knusjes allemaal hetzelfde heten is toch een gepasseerd station.
Ik zie en zag (getrouwd in 1984) nooit een reden om anders te gaan heten en het heeft ook nooit enig ongemak opgeleverd, ook niet met kinderen.
Stuur een mooie trouwkaart, vier een mooi feestje, desnoods een vette trouwring: dat is duidelijk genoeg.

Limi

Limi

28-05-2012 om 16:38

Ouderwets?

De meeste van de getrouwde meisjes tussen de 25 en 35 die ik ken, voeren op zijn minst Mansnaam-Meisjesnaam, maar veel ook gewoon alleen Mansnaam. Ik ken ook niemand die zich druk maakt om wat anderen doen in die leeftijdsgroep eigenlijk, in de zin van 'wat ouderwets, ze is 30 en neemt haar mans naam aan'. Volgens mij is dát pas ouderwets

Hardstikke hip

Volgens mij is het aannemen van de achternaam van je man hartstikke hip. Nog hipper is als je toekomstige man ook jouw naam aanneemt. En als je dan geen kinderen meer krijgt, neem dan een leuk klein hondje en die noem je dan Vlinder of Bloem of Mensje.
Geertruida, doe lekker waar je zelf zin in hebt! En fijne trouwdag alvast gewenst.

Hanne.

Hanne.

29-05-2012 om 00:46

Meisje van 35

ik ben zo'n meisje van bijna 35 en gebruik alleen mansnaam. Heel ouderwets natuurlijk, maar wel een hele bewuste keuze. Bij mijn geboorte hebben mijn ouders bewust een mooie voornaam voor me uitgekozen. De achternaam kwam er bij omdat m'n vader toevallig zo heette. Mij voornamen zijn voor mij dus een veel belangrijkere band met mijn geschiedenis dan de achternaam.

Toen ik trouwde heb ik bewust voor mansnaam gekozen. Ik vind het mooi dat man en vrouw de zelfde naam kiezen. Dat geeft voor mij een symbolisch teken van verbondenheid. Mijn man had ook mijn achternaam aan kunnen nemen, maar die van hem was toevallig mooier. Het betekent voor mij zeker niet dat ik iemands bezit ben geworden.

moeite heeft het veranderen van naam me zeker niet gekost. Ik geloof dat ik alleen de bank actief heb veranderd. De rest ging vanzelf of kwam bij het afsluiten van een niew contract oid. Een adreswijziging kost meer moeite!

En mochten we ooit toch uit elkaar gaan. Misschien houd ik mansnaam voorlopig dan wel. Dat recht heb ik ook en man is ook deel van mijn geschiedenis

nathalie

nathalie

29-05-2012 om 08:49

Wat heet ouderwets

zat ik mij eigenlijk te bedenken. Net wat Fay zegt dat zie ik ook. Een paar vriendinnen van onze dochter zijn pas getrouwd, ze zit nu qua leeftijd in die wave. Twintigers, universitair afgestudeerd. Twee zijn de achternaam van hun man gaan gebruiken, een stel heeft gekozen voor gezamenlijk haar achternaam. Als vrouw je 'eigen' naam persé willen vasthouden, dát is pas ouderwets stekelhaar-met-tuinbroek, dat zijn we wel voorbij vinden ze.
Dat hele trouwen is natuurlijk al niet nodig. Ben jij getrouwd Aagje? Ouderwets! Nergens voor nodig zo'n boterbriefje, ook niet als er kinderen komen, is allemaal vrij simpel te regelen.

Rafelkap

Rafelkap

29-05-2012 om 10:52

Kamp

Zij die ervoor kiezen de naam van hun man te gebruiken bekijken weer kritisch zij zie hun meisjenaam houden en andersom Ik zit in het andere kamp (eigen naam gehouden) en vindt de keuze voor man's naam weer onbegrijpelijk
Aangezien mijn voornaam al lang genoeg is was dat voor mij totaal geen optie, zo ben ik wel heel lang aan het schrijven! En ik vond 'Rafelkap Rafelman' klinken naar iemand anders, niet naar mij,ook al wordt mijn achternaam vaak verkeerd gespeld.
Mijn tante besloot na jaren huwelijk weer haar meisjesnaam te gebruiken en stuurde toen een kaartje rond naar familie en vrienden, zo kan het ook (voor Geertuida).

Hanne.

Hanne.

29-05-2012 om 13:22

Raffelkap

Valt wel mee hoor, ik heb alle begrip voor mensen die hun eigen naam houden. Eerlijk gezegd zal het me een zorg zijn.

Ben wel benieuwd hoe het 'ik houd mijn eigen naam' kamp staat ten opzichte van mannen die hun vrouw's naam overnemen na het huwelijk.

Maylise

Maylise

29-05-2012 om 14:11

Hanne

Ik snap ook niet waarom de man de naam van zijn vrouw aan zou nemen maar het steekt me inderdaad iets minder omdat het tegen het geijkte patroon ingaat waardoor het vaker een echt bewuste keuze is. Maar echt snappen doe ik het ook niet. Ik vind het altijd lichtelijk bevreemdend als iemand opeens van naam veranderd.

Ik kan best begrijpen dat je in een aantal zeer specifieke gevallen de naam van je echtgeno(o)t(e) aan neemt. Bijvoorbeeld je hebt een hele vreselijke achternaam of je hebt een dusdanig getraumatiseerde jeugd dat die naam alleen een slechte herinnering is.

Echter die redenen komen weinig voor en bovendien zouden in dat geval evenveel mannen als vrouwen de naam van hun partner aannemen.

In verreweg de meeste gevallen zal het echter de vrouw zijn die de naam van de man aanneemt en dat is nu eenmaal een gewoonte die gebaseerd is op het feit dat de vrouw van de familie van haar vader overgaat naar de familie van haar man. De vrouw heeft geen eigen naam of identiteit maar een inwisselbaar persoon wat zo van de ene familie naar de andere gaat.

Nu zullen de meeste vrouwen daar tegenwoordig niet meer bij stil staan maar het feit dat veel vrouwen de naam van hun man aannemen geeft al weer dat men toch nog redelijk gebonden zit aan onbewuste gender rollen.

Het is voor mij inderdaad volkomen onbegrijpbaar in het algemeen genomen dat de vrouw de naam van de man aanneemt ; enkele zeer uitzonderlijke situaties daargelaten.

Maar zoals iemand hierboven al schrijft ik hoef niet alles te begrijpen. Mensen doen wel vaker dingen die ik oprecht niet kan begrijpen.

Ik heb er echter wel zo mijn gedachten en ideeën bij.

Tineke

Tineke

29-05-2012 om 14:43

Cadeautje

Ieder zal zo z'n redenen hebben voor de keuze van wel of niet mansnaam. Mijn reden was lekker kinderlijk. Ik ben dol op namen, heel veel namen, en ik wilde graag een voorvoegsel. Zo leuk! Dus nam ik mans' naam erbij, met de nadruk op erbij. Niks inwisselen, gewoon stapelen.
Ik ben nu vijf voornamen, een tussenvoegsel en twee achternamen rijk. En daar kan ik oprecht van genieten.

Geen kamp

Ik heb de naam van mijn man niet aangenomen omdat ik daar het nut niet van zie. Dat is een persoonlijke keuze. Ik vind dat iedereen lekker moet doen waar hij of zij zin in heeft.

bibi63

bibi63

29-05-2012 om 17:21

'anekdote'...... met abn/amro

Manlief en ik gingen trouwen toen onze dochter 6 maanden was (dat kwam nu eenmaal zo uit). Ouderwets of niet (13 jaar geleden), nam ik de naam van mijn man aan (plus eigen achternaam erachter). Gewoon, vond ik makkelijker. Vanaf dat moment heb ik ook een nieuwe handtekening.
Toen dochter werd geboren (en ik dus nog (net) m'n eigen naam had) had mijn moeder een spaarrekening voor haar geopend. Hiervoor moesten de ouders ook tekenen. Ik dus met mijn toenmalige handtekening (eigen naam dus). Jaaaaaaren later (toen ik dus al lang en breed getrouwd was met man en andere handtekening), wilde wij de betreffende spaarrekening omzetten in een andere. Bij dezelfde bank (abn/amro). Dat kon, geen probleem, maar wij moesten als ouders hier wel voor tekenen. Ik daar op kantoor, en zet mijn huidige handtekening (die ik inmiddels al een jaar of 8 gebruikte). Zij zeiden toen dat de handtekening niet klopte...... Ik verbaasd, tot zij mij vertelde dat ik bij de opening van de rekening met een andere handtekening had getekend. Oja, natuurlijk, dat klopt, toen was ik nog niet getrouwd. Maar........ ik moest dus DIE handtekening zetten. Ik zei dat ik dat echt niet meer precies wist (komt echt niet meer uit de losse pols). Toch moest het...... Nou vooruit zei de bank: dank teken je hem maar even na, en lieten me mijn oude handtekening zien..... Nou vraag ik je! Ik vroeg toen nog aan hen hoe het moest als over weer 10 jaar later (en ik dan al helemaal niet meer m'n oude handtekening van 18 jaar geleden wist), alsnog moest tekenen om dochter gebruik te laten maken van haar spaarrekening. Daar hadden ze geen antwoord op.
Kortom: wat heeft een handtekening eigenlijk voor waarde? DAT is toch niet meer van deze tijd. Legitimeren, BSN nr. en klaar, toch?
Gr. Bibi

Aagje Helderder

Aagje Helderder

29-05-2012 om 20:20

Ha ha

'Ben wel benieuwd hoe het \'ik houd mijn eigen naam\' kamp staat ten opzichte van mannen die hun vrouw\'s naam overnemen na het huwelijk'

ha ha, dus nu zijn er al kampen. Nou ik zie mezelf echt niet in een kamp hoor. Ik vind gewoon wat en een ander mag iets anders vinden. Even goede vrienden.
En hoe ik sta ten opzicht van mannen die de naam van hun vrouw aannemen? Ook daar snap ik helemaal niets van. Ik snap het niet om twee redenen: allereerst niet omdat ik in zijn algemeenheid de behoefte niet snap om de naam van een ander aan te nemen. Je naam, of het nu toevallig de naam is van je vader, is de naam die bij je hoort vanaf het begin van je leven. Da's altijd dichter bij dan de naam van je schoonvader (of schoonmoeder). Of het nu man of vrouw is, dat maakt geen verschil wat mij betreft. Daarnaast is het aannemen van de naam van de vrouw door een man misschien wel niet ouderwets in de zin van een oude traditie op zich, maar het gaat natuurlijk gewoon terg op de gedachte dat een levensgemeenschap van meerdere mensen dezelfde naam moet hebben.
Ik had al aangegeven dat ik met betrekking tot de situatie van vrouwen ook met een historische argumentatie het inderdaad ouderwets vind om te kiezen om na het huwelijk de naam van de man te gaan dragen. Ga ik niet opnieuw uitleggen.
Het huwelijk zelf vind ik trouwens niet ouderwets: ik zie het als de makkelijkste manier om een levensgemeenschap van een stel te regelen, inclusief alles dingen rondom kinderen. En ja, ik ben dus getrouwd. Ik hecht trouwens ook nog een gelovige waarde aan het huwelijk, dat ook nog eens, maar dat maakt niet dat ik vind dat ik een traditie moet volgen die in de kern vrouwonvriendelijk is. Waar ik me daarvan kan ontdoen, zal ik dat zeker niet nalaten .
Maar dat gezegd hebbende zal ik de keuze van een vrouw om haar mans naam te gebruiken atijd respecteren en haar niet onder haar eigen naam aanschrijven/aanspreken. Dat geldt ook voor de keuze van een man die de naam van zijn vrouw aannneemt. Iedereen heeft hier het recht dat te kiezen en dat recht respecteer ik. Ik zal ook mijn mening niet ongevraagd ventileren.
Wat betreft het respect voor mijn keuze: ik word regelmatig aangeschreven met de naam van mijn man (liefst op z'n Amerikaans met zijn voorletter erbij): niet door instanties, maar door mensen die het heus wel weten, maar het nieuwerwetse onzin vinden.
Aagje

Aagje Helderder

Aagje Helderder

29-05-2012 om 20:35

'Wij strooien in ieder geval niet met al die onzin over ouderwets, onderdanig, man de baas, honderden jaren achterlopen in oude witte jurken. Volgens mij zit de nijd echt bij de 'tegenpartij'.'
P, je draait dat wat ik zeg om. Ik zeg niet dat vrouwen die nu kiezen voor de naam van hun man al die dingen vinden of aanhangen. Ik stel alleen dat het een historische achtergrond heeft dat vrouwen de naam van hun man aannamen: namelijk omdat ze erg lang wettelijk gezien niet voor vol aangezien werden: ze moesten langer dan mannen voor allerhande dingen toestemming hebben van hun vader en na hun huwelijk van hun man. Mannen waren het hoofd van gezin, vrouwen hoorden zich, ook in hun naam daarna te voegen. Kun je onzin vinden, was het ook, maar het was wel de realiteit. En mijn onbegrip zit in het feit dat vrouwen in deze tijd daaraan voorbij zien en er bewust voor kiezen zo'n traditie voort te zetten, die in de kern vrouwonvriendelijk is.
Aagje

Je krijgt de naam van je man helemaal niet

Iemand schrijft hier dat ze de naam van haar man is gaan gebruiken en dat ze die misschien ook blijft gebruiken als haarbman uit de picture is, omdat ze dat recht heeft.

Kijk DAT snap ik nou dus totaal niet! In landen als Amerika en Australie verlies je als je dat wilt na je huwelijk je achternaam en krijg je die van je man. Maar in Nederland houd je je eigen naam. Op je paspoort blijft je eigen naam, al kun je er bij laten zetten 'ev', je diploma's blijven op je eigen naam, je geboortebewijs, eigenlijk alles. Het gebruiken van de achternaam van je man is een conventie, maar meer ook niet. Het is al helemaal geen 'recht'.

En omdat ik officieel qua naam toch altijd mijn eigen naam houd zag ik ook totaal niet waarom ik de naam van mijn man zou moeten gaan gebruiken. Hij mag de mijne gebruiken aks hij dat wil, maar ik heb hem nooit kunnen betrappen op enige behoefte daartoe.

De kinderen hebben zijn achternaam, vooral eigenlijk omdat zijn moeder anders zou exploderen, maar ze mogen wat ons betreft als ze volwassen zijn zelf kiezen hoe ze heten willen. Ik had ze liever mijn naam gegeven, daar zijn er minder dan 300 van in Nederland, terwijl ze nu een van de meest voorkomende achternamen van het land hebben.

Limi

Limi

30-05-2012 om 07:05

Ja maar aagje

"Mannen waren het hoofd van gezin, vrouwen hoorden zich, ook in hun naam daarna te voegen. Kun je onzin vinden, was het ook, maar het was wel de realiteit. En mijn onbegrip zit in het feit dat vrouwen in deze tijd daaraan voorbij zien en er bewust voor kiezen zo'n traditie voort te zetten, die in de kern vrouwonvriendelijk is."

Vrouwen krijgen ook nog steeds kinderen; tot voor kort was dat ook een vrouwonvriendelijke traditie. Is er dan ook iemand die zegt, 'nee, vrouwen zouden geen kinderen moeten krijgen, want vroeger was dat de enige rol van de vrouw' of iets dergelijks?
Dingen veranderen. Tegenwoordig is een naam maar een naam. Ik vraag me af waarom je een statement zou moeten maken tegen een traditie die al veranderd is. Andere mensen hebben ook best historisch inzicht zonder een statement te maken

Aagje Helderder

Aagje Helderder

30-05-2012 om 07:53

Ja maar limi,

dat is natuurlijk een absurdistische vergelijking: je vergelijkt een historisch gegroeid gegeven (de positie van de vrouw en wat dat met haar naamgebruik doet, da's feitelijk een keuze van een maatschappij) met een biologisch gegeven (vrouwen krijgen kinderen, mannen niet, daar is geen keuze aan). Dus dat snijdt in deze discussie verder geen hout.
Nogmaals, niemand hoeft t met mij eens te zijn en ik zal altijd ieders keuze respecteren. Ik heb hier een mening over, maar als je m'n buurvrouw, collega was, zou je waarschijnlijk niet eens weten dat dit mijn mening is. Als mij niets gevraagd wordt en het gesprek gaat er niet over, ventileer ik die mening niet. Maar hier werd t wel gevraagd, dus hier beargumenteer ik waarom ik deze mening heb. Als dat in t dagelijks leven gevraagd wordt, doe ik dat ook, maar verder dus niet
Aagje

Hanne.

Hanne.

30-05-2012 om 08:49

Wel een recht

"Het gebruiken van de achternaam van je man is een conventie, maar meer ook niet. Het is al helemaal geen 'recht'. "

Daaar ben ik het niet mee eens het is een recht en een conventie. Je krijgt het wettelijke recht om in het 'maatschappelijk verkeer de naam van je partner te gaan gebruiken. En het is een conventie dat het meestal de vrouw is die gebruik maakt van dit recht.'

In die zin is het niet anders dan een roepnaam.

Geboren, Elisabeth Maria Janssen.
We noemen haar Liesbeth de Vries.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

30-05-2012 om 09:41

Hanne

Je hebt helemaal gelijk dat het een recht is om de naam van je partner te gebruiken (nu ook mannen de naam van hun vrouw kunnen gebruiken), ook dat t de conventie is dat vrouwen dat doen.
Het tweede deel van jouw posting snap ik niet: hoezo geboren Elisabeth Maria Janssen, WE noemen haar Liesbeth de Vries. Volgens mij kun je alleen de voornaam willekeurig kiezen en kind dan bij n roepnaam noemen. Voor achternaam is de keuze beperkt tot die van de ouders. Eenmaal gekozen kun je kind niet meer zomaar met een andere naam noemen. Elisabeth Maria Janssen, we noemen haar Liesbeth kan hooguit kiezen bij haar huwelijk met meneer De Vries om daarna zijn naam te gebruiken en zich Liesbeth de Vries te noemen en laten noemen....
Aagje

Hanne.

Hanne.

30-05-2012 om 10:05

Liesbeth de vries

'We' is in dit geval de maatschappij.

Als ouders hun kind Elisabeth Maria Janssen noemen vindt niemand het raar als ze in de praktijk niet met Elisabeth Maria wordt aangesproken, maar met Elisabeth.

Regelmatig komt het voor dat het kind zelfs niet met Elisabeth wordt aangesproken, maar een andere roepnaam heeft. Omdat de ouders dat bedacht hebben of omdat Elisabeth zelf beslist dat ze Elisabeth ouderwets vindt en liever Liesbeth als roepnaam gebruikt.

Nu trouwt deze Elisabeth toevallig en besluit ze de naam van haar partner (als roepnaam) te gaan gebruiken.

En dus noemen 'we' als maatschappij haar Liesbeth de Vries.

Het gebruik van een roepnaam naast een officiele voornaam is minstens net zo gebruikelijk als het gebruik van de naam van je partner als 'roepachternaam'. Maar over dat eerste hoor je nooit iemand.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

30-05-2012 om 11:21

Mja

ik ken ze ook, de kinderen die bv Wilhelmus Jacobus heten en waar dan op t geboortekaartje stond: ' we noemen hem Wesley'. En eerlijk gezegd vind ik dat ook heel raar, omdat er geen verband is tussen de namen 'Wilhelmus Jacobus' en de naam 'Wesley'. Bij een boel andere namen is er wel een verband: Liesbeth, Elise, Elize, Lies,
Lize, Lise en nog veel meer: allemaal afgeleiden van Elisabeth om maar in jouw voorbeeld te blijven. En zo zijn er tig namen met afgeleiden, die je mooi of niet mooi kunt vinden, waar je wel of niet voor kunt kiezen, maar die wel ethymologisch gezien te maken hebben met de oorspronkelijke naam. Als je je kind graag Wesley wilt noemen, moet je dat vooral doen en plak t er dan voor als je die andere namen ook wilt, zou mijn idee zijn.
En nee, daar hoor je mij in het dagelijks leven ook geen commentaar op geven, omdat ik het not done vind op in deze ongevraagd commentaar te leveren. Zoals ik ook niet ongevraagd doe als t om gebruik van achternamen gaat.. Maar raar vind ik dit ook wel. Ik snap nl helemaal niet goed wanneer mensen niet kijken naar betekenissen wanneer het om namen gaat. Maar ik heb t al eerder gezegd, ik ben me er heel wel van bewust dat ik ook niet alles hoef te snappen wat een ander kiest.
Aagje

Hanne.

Hanne.

30-05-2012 om 11:47

Voornamen en roepnamen

Tja, ook het gebruik van een roepnaam heeft een historische achtergrond. Er waren nl gewoon 'regels' ten aanzien van hoe je je kind noemde. Zie bijvoorbeeld

http://www.voorouders.net/help/regels-voor-het-vernoemen/

En dan gaf je je kind lekker een zelfgekozen naam er bij!

Johanna Eigennaam wordt graag aangesproken met Hanne Mansnaam. Maar op de een of andere manier heb ik soms het gevoel dat ik moet verdedigen waarom het 'mansnaam' is geworden. Terwijl er werkelijk nog nooit iemand heeft gevraagd waarom het Hanne is geworden.

Maar goed begrijpen hoeven we het inderdaad niet als we elkaars keuze maar respecteren.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

30-05-2012 om 12:13

Ach

blijkbaar zit dat in t systeem, ook ik moest me verdedigen tegenover moeder, schoonmoeder, tantes en ooms. Sommigen willen het na al die jaren nog steeds niet accepteren. Daarom vind ik het belangrijk de keuzes van anderen te respecteren, ook als ze zeer afwijken van mijn eigen keuzes en ik ze niet begrijp....
Aagje

neteret mut

neteret mut

30-05-2012 om 12:13

Wennen

moest ik hier in belgie rond het gebruik van achternamen. In NL gebruikte ik sinds mijn trouwen de achternaam van mijn man, op papier met meisjesnaam erbij maar gewoon zo in de praktijk alleen die van man. Hier moet ik meer gebruikmaken van alleen meisjesnaam, kan/ mag ik mansnaam niet gebruiken. Bv. bij het stemmen in de kerk, stembriefjes worden uitgedeeld na het afroepen van de naam, meisjesnaam dus. Op officiele papieren waar ik in NL als mansnaam-meisjesnaam zou staan sta ik hier alleen als meisjesnaam. Was toch even wennen na zoveel jaar vooral mansnaam gebruikt te hebben. Ik sta overigens nog steeds achter mijn besluit om mansnaam te gebruiken. Gaf en geeft voor mij een beeld van eenheid, samenzijn, bij elkaar horen.

Risama

Risama

30-05-2012 om 14:26

Linksom of rechtsom blijft het gedoe

Ik heb mijn eigen naam gehouden, om de simpele reden dat ik die naam nu eenmaal heb. Ik roep altijd dat ik met dezelfde naam het graf in zal gaan als waar ik mee geboren ben. In dezelfde periode verkocht ik mijn huis ( mijn huis dus, niet ons huis). Toevallig werd het voorlopig koopcontract 1 dag voor ons trouwen getekend en moest plots mijn as man ook tekenen, omdat we in gemeenschap van goederen gingen trouwen. Op dat moment waren we dus nog niet getrouwd en het huis stond alleen op mijn naam! Men was ongevoelig voor deze argumenten, hij moest mede ondertekenen... Toen enkele weken later de formele stukken van de notaris thuisgestuurd werden bleek mijn naam plots gewijzigd te zijn in mansnaam, gewoon omdat men dat blijkbaar vanzelfsprekend vond. Dit speelde zich 5 jaar geleden af, ik vond het echt belachelijk!

Van naam wijzigen lijkt me een hoop gedoe opleveren, maar dat niet doen is dus ook geen garantie voor het voorkomen van gedoe. Ach en bij ons thuis hebben we nu dus 3 achternamen. Mijn oudste 2 kinderen hebben de achternaam van mijn ex, waar ik nooit mee getrouwd ben omdat hij dat alleen wilde als ik ook zijn naam aan zou nemen en ik dat dus weigerde. De jongste 3 hebben de achternaam van mijn man en ik ben helemaal alleen met mijn achternaam. Op de voordeur staan dus ook alleen 7 voornamen.

Overigens gebruik ik heel incidenteel wel eens mijn mans naam, gewoon omdat dat net even makkelijker is. Bijvoorbeeld met telefoongesprekken met verzekeringsmaatschappijen ed, hij doet het andersom ook wel eens.

Persoonlijk vind ik trouwens de keuze die meerdere van onze vrienden gemaakt hebben namelijk elkaars naam aannemen en eigen naam er aan vast plakken ook een mooie, gelijkwaardige manier, maar wel weer veel gedoe.

Dus Piet Jansen en Rie de Vries heten na het huwelijk Piet de Vries Jansen en Rie Jansen de Vries.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ella2007

Ella2007

30-05-2012 om 15:50

Naam wijzigen na 13 jaar huwelijk?

Tsja , toen ik trouwde heb ik ook mijn mans naam aangenomen. Hij wilde dat heel erg graag en ik dacht, nou ja, wat maakt het uit. Maar nu, 13 jaar later, baal ik er toch eigenlijk flink van, met name omdat ik nu net als mijn schoonvader heet en die verstandhouding is er niet beter op geworden zeg maar in de afgelopen jaren. Ik wil dus eigenlijk wel weer terug naar mijn eigen naam: daar zou ik mijn man wel diep mee kwetsen, en dus doe ik het niet. Daarbij houden de kinderen natuurlijk wel hun huidige (=zijn) naam. Als ik het over mocht doen.....koos ik voor mijn eigen naam.

Met emancipatie heeft het voor mij niets te maken, wel met dat je opeens noodgedwongen bij een familie hoort waar je niet voor gekozen hebt.

Noodgedwongen bij een familie horen....

Hmm. Ik voel me bij mijn schoonfamilie veeeel beter thuis dan bij mijn eigen familie. Ik wil niet zeggen dat ik daarom in het dagelijks leven mansnaam gebruik......de oorspronkelijke reden was een een hele platvoerse praktische. Mijn eigen meisjesnaam is ultiem-saai-13-in-een-dozijn, en klinkt ook nog eens helemaal niet gezellig in combinatie met mijn voornaam. Keus was snel gemaakt. Klaarblijkelijk heb ik niet zo veel principes als het om namen gaat. Inmiddels voel ik me zoals ik al zei vreselijk goed thuis bij man's familie, en daar past die achternaam dus prima bij!

Aïda

Aïda

30-05-2012 om 19:49

Nee joh

je hoort wanneer je voor mansnaam kiest niet noodgedwongen bij je schoonfamilie..
Je hoor bij je man en dat laat je zien.

Hier de naam van man aangenomen toen we trouwde, toen ik ging scheiden helemaal geen problemen gehad om alles weer terug op eigennaam te krijgen..
En wanneer mijn partner mij ten huwelijk zou vragen, zou dit dus inderdaad iets zijn om nog eens over na te denken, zou ik dan net als hem willen heten, blijf ik eigennaam gebruiken, plak ik ze aan elkaar??
Ja ik kan me voorstellen dat ik daar over na moet denken...
Kort geleden is mijn vader gestorven, en mijn eigennaam heb ik wel door hem.. Maar mijn vader was een man van traditie's dus zou zou ik dan toch???

Pff gelukkig is het niet aan de orde.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

30-05-2012 om 20:02

Volgens mij is het huwelijk in wezen vooral een manier om een levensgemeenschap (zorgplicht en verantwoordelijkheid voor elkaar, aansprakelijkheid) zaken rond de kinderen (wie zijn de ouders) en erfrecht te regelen. Niets meer of minder. Zeker in wettelijk opzicht. Dat is dus vooral iets praktisch, niets ouderwets aan. Dat t in de loop van de eeuwen wel vrouwonvriendelijke trekken heeft gekregen doet aan dat wezen niets af. Daarmee vind ik een huwelijk niet iets achterhaalds en meet ik volgens mij niet met twee maten.
Aagje

krin

krin

30-05-2012 om 21:05

Niet om t een of ander

Maar als ik mijn mans naam zou aannemen om te laten zien dat ik bij hem hoor, wat moet mijn man dan doen om te laten zien dat hij bij mij hoort?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.