Huis, Tuin en Keuken Huis, Tuin en Keuken

Huis, Tuin en Keuken

Geertruida

Geertruida

24-05-2012 om 13:49

Hertrouwen; meisjesnaam houden of niet?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
amk

amk

03-06-2012 om 20:38

Even opgezocht

volgens koninklijkhuis.nl heten de koters van M&M : van Liepe-Biesterveld, van Vollenhoven. Die van Bernhard en Annette: Van Vollenhoven.
En dat is geregeld bij Koninklijk besluit.

Rosase

Rosase

04-06-2012 om 20:03

Cobi ot

Bij jou in de buurt ook

Geertruida

Geertruida

08-06-2012 om 12:30

Als laatste

Hemel zeg, dit onderwerp leeft wel.. niet verwacht dat op een onschuldige vraag zo veel en heftig gereageerd zou worden haha!
Ondertussen zijn we in ondertrouw en wat ik dacht is niet waar; ik krijg pas na onze bruiloft een brief van de gemeente waarin me gevraagd wordt hoe ik nu wil worden genoemd. Ik heb al jullie verhalen gelezen en argumenten meegenomen, de praktische en de emotionele, en mijn eigen keuze gemaakt. Ik ga officieel mansnaam-meisjesnaam heten, waarbij ik op mijn werk en alle andere al geregelde praktische zaken (verzekering, bank, etc) gewoon meisjesnaam blijf. Ik wil nl wel het recht hebben om zo langzaam maar zeker mijn mansnaam aan te nemen, bij het afsluiten van nieuwe zaken, en zeker als over een paar jaar de kinderen de deur uit zijn. Dan zijn we meneer en mevrouw Mansnaam. En dat is een puur emotionele kwestie..
Dank allemaal!

amk

amk

08-06-2012 om 12:55

Dat recht

dat krijg je bij je huwelijk of je nu wel of niet een briefje van de gemeent tekent.
Zelfs nu 6 jaar na mijn scheiding mag ik nog officieel de naam van mijn ex gaan voeren als ik wil.

Fiorucci

Fiorucci

08-06-2012 om 18:52

Cobi

Dat hoeft niet zo te zijn, ik ken zat vrouwen die alleen mans naam dragen.

Tihama

Tihama

08-06-2012 om 19:10

Wisselingen

Het klopt dat je aan een vrouw die alleen haar mansnaam gebruikt niet kunt zien of ze getrouwd of gescheiden is. Maar je kunt wel in 1 oogopslag zien dát ze of gescheiden of getrouwd is. Die naamswijziging komt niet uit de lucht vallen.

Ik vind dat zakelijk ook zoiets vreemds. Ik vind mijn relatie een prive-aangelegenheid (hoewel ik er niet geheimzinnig over doe). Het lijkt me heel raar dat allerlei zakelijke relaties op de hoogte gesteld zouden worden van een eventuele scheiding. Het gaat ze namelijk geen bal aan.

En dan het effect op de rest van je werk. Moet je voorstellen: moet je je hele contactenlijst bijwerken, mailadressen aanpassen, linkedinaccount, twitter: allemaal aanpassen. Rapporten en publicaties op jouw naam zijn opeens niet meer te herleiden. Je zakt bergen in de citatie-index.

Nee, ik kan zakelijk echt geen enkel, maar dan ook geen enkel voordeel bedenken van naamswijzigingen. Wel heel veel nadelen, dat wel.

Tihama

Chippie

Chippie

08-06-2012 om 21:16

Niet om iets af te doen...

Niet om iets af te doen aan de beslissing van Geertruida. Maar ik geef graag mijn persoonlijke visie.

Ik ben Chippie Meisjesachternaam. Ik ben niet Chippie Mansachternaam, ik ken haar niet eens. Ik heb het altijd vreemd gevonden om 'zomaar' je naam te veranderen. Soms vind ik het jammer dat ik als enige in het gezin een andere naam heb dan mijn kinderen maar dat is voor mij geen reden om mijn naam die bij mijn 'echte' ik hoort te veranderen.

Mijn schoonzus heet nu hetzelfde als mijn zus tien jaar geleden. Zo vreemd!

Het moge duidelijk zijn, ik zou altijd mijn 'eigen' naam behouden maar ik zou me er echt oenig bij voelen om me in drie jaar tijd met drie verschillende achternamen voor te stellen.

mirreke

mirreke

08-06-2012 om 22:43

Aagje

Ik kan me helemaal, 100%, vinden in jouw postings!
In ons geval heten de kinderen gewoon, natuurlijk, naar mij, ze hebben mijn achternaam. Want in aansluiting op wat jij schrijft over het aannemen van andermsns naam, terwijl je naam zo'n beetje je identiteit symboliseert, vind ik ook dat het niet meer dan normaal is dat kinderen naar hun moeder heten. En zodra dat van de wet mocht hebben wij dat gedaan. In die periode kon je nog wisselen. Ons 1e kind was al geboren en heette dus naar manlief, toen tweede kind werd geboren was de wet veranderd en kon een kind ook wettelijk erkend ed de naam van de moeder krijgen. Wel moesten dan alle kinderen uit het gezin dezelfde achternaam krijgen, dus niet jongens of meisjes mansnaam en meisjes of jongens vrouwsnaam. Als bonus mocht dan de achternaam van oudere kinderen worden aangepast aan die van de op dat moment geborene. Dat was wel wat omslachtig met formulieren en zo, maar we hebben het wel gedaan, en zo hebben de kids mijn achternaam, en ik heb dus ook gewoon de mijne.

Inge M

Inge M

08-06-2012 om 22:46

Tihama, dat klopt niet hoor

Ik heb mijn eigen naam gehouden. Jij kunt aan mijn naam niet zien of ik getrouwd ben. En dus ook niet of ik gescheiden ben. Ik heet nog net zo als toen ik 1 jaar was en zoals ik zal heten als ik 80 ben (als ik er dan nog ben)
Alleen bij vrouwen met een dubbele naam weet je dat ze getrouwd zijn (of van adel zijn?)

mirreke

mirreke

08-06-2012 om 22:53

En ja, ik heb een beetje een rare achternaam

waar je heel erg mee kunt pesten, weet ik uit ervaring, en we zijn nu verhuisd naar Duitsland, en daar is die naam nog een graadje grappiger, maar dat interesseert mij geen biet. Ik heb er geen trauma aan overgehouden, en het is in ieder geval een veel minder vaak voorkomende achternaam dan die van mijn partner bijv. Ik ben echt blij dat mijn kinderen mijn achternaam hebben. Heel erg blij zelfs, voor mij was dat tijdens de zwangerschap een serieus probleem, emotioneel dan, dat mijn kind, MIJN kind, uit mij geboren, niet gewoon mijn achternaam zou hebben. Enfin, gelukkig kwam dat dan 2 jaar later alsnog goed.

Tihama

Tihama

08-06-2012 om 23:10

Inge

Ik bedoelde wat Cobi schreef:
Vorig jaar had groep 3 juf Tina van Zanten. Dit jaar heeft groep 3 juf Tina Jansen. Het is vrij onwaarschijnlijk dat er opeens een nieuwe juf Tina gekomen is, dus juf Tina is van naam veranderd. Waarom is giswerk, maar het is trouwen of scheiden
Dat is wat Cobi zag.

Tihama

Egel

Egel

09-06-2012 om 08:28

Mirreke

Mirreke, ik heb ook mijn eigen naam en vind naampje verwisselen na trouwen ook nergens voir nodig. Verder kan ik best begrijpen dat sommige gezinnen zodra dat kon, kiezen voor achternaam moeder voor de kinderen, zoals jullie deden.
Maar toch, zoals je het nu schrijft klinkt het wel heel erg alsof jij de hoofdouder bent, en nou ja, misschien is dat in de praktijk ook wel een beetje zo, maar alsof je jezelf echt veel belangrijker vindt en hun vader bijzaak.
Dat ligt dus niet per se aan de naam, maar aan hoe je erover schrijft.
En dat wilde ik voorkomen - onze kinderen heten wel naar hun vader. Je krijgt als moeder toch al zoveel aandacht bij de zwangerschap en na de geboorte, en men gaat er vrij makkelijk vanuit dat jij als moeder meer zal doen en de belangrijkste ouder gaat worden.
Dan vond ik het echt prettig dat de kinderen door de naam alvast meer aan hem verbonden waren. Ook voor mijn man toch wel fijner.
Toevallig doet hij inmiddels duidelijk meer dan ik, maar dat wist ik niet van tevoren. Ik ben toch tevreden met deze keuze.

nathalie

nathalie

09-06-2012 om 09:16

Nou mirreke

jij mag vinden wat je vindt en voelen wat je voelt maar waar is de rumte voor anderen om anders te vinden en te voelen? Jij bent de maat der dingen niet hoor.
terwijl je naam zo\'n beetje je identiteit symboliseert zeg je. Nee, dat vind JIJ. Voor mij zit mijn identiteit echt niet in dat handjevol letters. Ik mag aangesproken worden met meisjesnaam, mansnaam, mansnaam-meisjesnaam of meisjesnaam-mansnaam, mij allemaal een zorg.
En dat jij het zoooo belangrijk vindt dat JULLIE kinderen JOUW achternaam hebben mag best hoor, maar ook dat is geen waarheid maar jouw gezichtspunt. Waarom zou een moeder meer moeder zijn dan een vader vader is?

What's in a name?

Leuke discussie. Wat mij betreft zijn er voor zowel de voors als tegens wat te zeggen. Gelukkig maar dat je tegenwoordig mag kiezen.

Voor mij is mijn achternaam net zo onlosmakelijk verbonden met mijn identiteit als mijn adres. Het maakt me niet zo veel uit dus. Toen wij trouwden en ons eerste kind kregen was het nog zo dat het kind automatisch de naam van de vader kreeg. Ik wist niet dat je dat achteraf nog kon veranderen, zoals Mirreke heeft gedaan. Maar dan nog, aangezien vrouwen van onze leeftijd massaal de achternaam van hun vader hebben, heet je kind dan niet zoals zíjn vader maar zoals jóuw vader.

Nou ben ik niet wild enthousiast over de achternaam van mijn man, maar met mijn eigen achternaam ben ik behoorlijk gepest (hoewel dat vast niet de oorzaak van het gepest was maar wel een aanleiding) en die achternaam was behoorlijk onhandig. Er sluipt namelijk altijd, maar dan ook altijd een spelfout in. Een letter die men meent te horen maar er niet is. Laten we zeggen dat ik Zijstra heet en men er Zijlstra van maakt, en in geval van pesten: Zeikstraal. Met het steeds rechtzetten van die fout ben ik veel meer tijd kwijt geweest (zo staat het in ons systeem mevrouw, als u het wil veranderen moet u persoonlijk langskomen met een identiteitsbewijs) dan met het aannemen en invoeren van mansnaam. Omdat wij in één maand trouwden, een kind kregen en een huis kochten moesten we toch van alles wijzigen, dat kon mooi in één keer, dus ik heb administratief Nederland niet overmatig belast met mijn ouderwetse fratsen. Door het gebruik van mansnaam voel ik me niet ineens minder verbonden met mijn broer en moeder en al helemaal niet méér verbonden met mijn schoonfamilie. En als ik school bel i.v.m. mijn kind zeg ik altijd met skik mansnaam, de moeder van kind mansnaam, dus het is ook niet persé handiger om allemaal dezelfde achternaam te hebben, wat voor sommige vrouwen een argument is. Ik vond het wel leuk en enigszins praktisch om allemaal hetzelfde te heten van achteren, maar het maakt me uiteindelijk niet zo heel veel uit.

Wat mij wel in hoge mate verbaast is dat bruiden zich bij de huwelijksvoltrekking laten weggeven door hun vader. Dan staat de bruidegom als ontvangende partij bij het altaar of de burgerlijke variant daarvan en komt de bruid aan de arm van de vader aangelopen en wordt dan overgegeven. Bruid is al lang en breed volwassen, woont al jaren op zichzelf of samen met de aanstaande echtgenoot, heeft lange discussies gevoerd over het eventuele gebruik van mansnaam en de achternaam van (toekomstige) kinderen, besluit haar eigen naam te blijven gebruiken, en dan laat ze zich als een soort bezit van de ene man naar de andere man weggeven. Ik snap daar niks van. Maar ik zal wel te nuchter zijn om de romantiek van zo'n feodale aktie in te zien.

skik

Tirza G.

Tirza G.

09-06-2012 om 15:28

Skik

Nou, inderdaad. Ik denk dat de meeste mensen niet weten waar het gebruik vandaan komt. Een kennis van mij zag het als iets zorgzaams: kijk eens, schoonzoon, ik heb altijd goed voor haar gezorgd, nu mag jij voor haar gaan zorgen. Ik kreeg haar niet uitgelegd dat ik dat ook nogal badinerend vind en tegelijkertijd in strijd met de werkelijkheid: de meeste zonen van moeders leveren in het huwelijk meer problemen op dan de vaders van dochters. Oftewel: de moeder van je schoonzoon zou jouw lieve dochtertje nog wel eens flink dwars kunnen gaan zitten omdat jouw lieve dochtertje in haar ogen een feeks is die haar jongetje uitbuit. Het zou in die zin beter zijn als de moeder van de gom haar zoon overhandigde aan de bruid en haar tegelijkertijd het recept van de Favoriete Gehaktbal van Zoon toesist.
En inderdaad. Was vorige week op een bruiloft van twee longtime samenwoners-met-kinderen. Bruid werd weggegeven door haar vader. Huh?

Tirza

Aagje Helderder

Aagje Helderder

09-06-2012 om 23:23

Oow ja, dat weggeven

is afschuwelijk inderdaad. Ooit was ik beroepshalve vaak betrokken bij bruidsparen en als de bruid me dan stralend vertelde dat ze zich liet weggeven door haar vader, vroeg ik altijd nog wel even of ze wel wist waar die gewoonte vandaan kwam. Dat bleek nooit t geval. Dan legde ik t toch maar even uit. Dat maakte nooit enig verschil natuurlijk. Het toppunt was dat ik een keer meemaakte, bij een stel dat ook al tien jaar samenwoonde, at de vader de hand van zijn dochter in die van de bruidegom legde en toen plechtig sprak: " Ik geef je haar in goed vertrouwen." Ik vond t afschuwelijk, maar ik weet zeker dat vader er zwaar over nagedacht had en ervan overtuigd was dat hij iets heel zinvols zei.
Ik kreeg trouwens het idee dat vrouwen dit hele weggeef verhaal nog wel eens opvatten als n eerbetoon aan hun vader, of het onderstrepen van hun goede band ofzo. Dat de betekenis ervan er daarom verder helemaal niet toe deed. En doet, want het wordt echt niet minder. Daarnaast wordt t vlgs mij ook nog gezien als toppunt van romantiek...
Aagje

Aagje Helderder

Aagje Helderder

09-06-2012 om 23:46

Mirreke

Eerlijk gezegd vind ik het ook gek dat kinderen de achternaam van hun vader krijgen en niet van hun moeder. Maar dat bleek voor mijn man even gevoelig te liggen als voor mij. Dus ja, dan moet er iemand inbinden. In dit geval heb ik dat gedaan... Maar ik vind t nog altijd jammer dat ik mijn naam niet heb doorgegeven.
Overigens, ook al heb ik niet de achternaam van mijn moeder, wat in mijn gedachten t meest logisch zou zijn, maar die van mijn vader: omdat ik m al vanaf mijn geboorte heb, is ie echt van mij. Nu onze kinderen al jaren de naam van hun vader hebben, kan ik me hen ook al helemaal niet meer voorstellen met mijn achternaam. De naam die ze vanaf hun geboorte hebben hoort helemaal bij hen... Bij zo'n verandering als bij jullie kinderen kan ik me dan dus weer minder voorstellen, wel bij de emotie erachter.
Aagje

Weggeven bruid

Menen jullie dat nu echt dat je dat zo belachelijk vindt? Het is gewoon een traditie, meer niet. Vroeger betekende het "ruilen voor de bruidsschat", nu betekent het niets anders dan dat de vader van de bruid vierkant achter het huwelijk staat, romantisch bedoelt.
De bruidstaart geeft je vruchtbaarheid, de witte jurk betekent dat je maagd bent, de ring is een teken van oneindige liefde...Als je het zo bekijkt is elke traditie bij het huwelijk onzin. Het is puur symbolisch bedoelt, dat weggeven, net zoals de rest van de handelingen.

Symbolen en tradities

Wil, ik bedacht na het schrijven van mijn bericht dat ik zelf ook het één en ander aan symbolen gebruikt en misbruikt heb bij mijn bruiloft die nergens op slaan.

Wij zijn even snel getrouwd dus hebben er niet zo heel veel werk van gemaakt. We wilden geen persoonlijke toespraak van de de ambtenaar van de burgelijke stand, gewoon het standaardriedeltje. Daarom toch maar trouwringen gekocht om dat geijkte onderdeel van de ceremonie niet ook over te slaan. Een bruidstaart hadden we niet, was ook niet zo nodig om vruchtbaarheid te geven, want ik was 37 weken zwanger en mijn witte trouwjurkje met hele dikke buik had maar weinig met maagdelijkheid te maken.

Maar geen haar op mijn hoofd die er over had gedacht om me door mijn vader weg te laten geven. Man en ik gingen samen trouwen dus we kwamen samen aan op het stadhuis en liepen samen naar het schavot (hoe heet zo'n ding: balie, kansel?).

Ik vind het idee van Tirza wel een goede: de bruidegom laten weggeven door de moeder. Want als het weggeven een symbool is van vertrouwen van de ouder in de relatie van het kind is schoonmoeder-schoondochtervertrouwen een stuk bepalender dan schoonvader-schoonzoonvertrouwen. En een goed gehaktbalrecept is goud waard.

skik

Aagje Helderder

Aagje Helderder

10-06-2012 om 09:21

Wil

Tja, dat weggeven is inderdaad een traditie: kort door de bocht een traditie uit de tijd dat vrouwen niet zelf besloten dat ze gingen trouwen en ook niet met wie. Dat besliste hun vader. Op z'n minst hadden ze zijn toestemming nodig en werd die verbeeld door dat weggeven. Daarnaast is het volgens mij niet eens iets uit onze eigen traditie, maar uit de Anglo-Amerikaanse traditie: overgewaaid met Amerikaanse films/tv series als Dallas, Dynastie en alle andere. Voor midden jaren 80 had bij mijn weten niemand hier t over weggeven. Maar aangezien de kern van een huwelijk is dat twee mensen uit vrije wil zich aan elkaar verbinden (in de termen van het weggeven: zich aan elkaar geven, maar da's misschien wel erg hoogverheven taal) is weggeven in mijn ogen een tamelijk verschrikkelijk iets. Ik kan me dus helemaal niet indenken dat je als vrouw vrijwillig meedoet met een traditie met die betekenis. Maar ja, ik snap wel meer niet.
En ja, volgens mij maken we allemaal keuzes in uit de verschillende symbolieken die rondom huwelijk gemaakt zijn: ik maak daarin keuzes om de vrouwonvriendelijke dingen, waar die er nog zijn, uit te bannen. De rest, wel of geen witte jurk, de bruidstaart vind ik niet belangrijk genoeg om er een gefundeerde mening over te hebben. Wel over naamkeuze, weggeven wel en ook de door jouw genoemde trouwring: er zijn ook tradities (vlgs mij de Angelsaksische) waar alleen de vrouw een trouwring draagt/droeg. Dat betekent dan ook weer dat zichtbaar moet zijn dat de vrouw gebonden is (officieel als bezit van haar man), terwijl dat voor n man niet zichtbaar hoeft te zijn en hij een boel vrijer is dan zijn vrouw. Zo lang beide partners een ring (of ander symbool) dragen vind ik het een mooi symbool, op het moment dat er alleen van de vrouw zoiets verwacht wordt vind ik het heel wat minder mooi (eufemistisch uitgedrukt).
Aagje

Jaymza

Jaymza

10-06-2012 om 09:37

Traditie?

Ik ben het eens met aagje, volgens mij is het juist iets recents en overgewaaid uit Amerika. Ik heb ook nog nooit een bruiloft meegemaakt waarbij iemand weggegeven werd. Alleen in films gezien.

Jaymza

Fiorucci

Fiorucci

10-06-2012 om 09:50

Dat denk ik ook

Ik ben nog nooit bij een bruiloft geweest waar de bruid werd weggegeven door haar vader.

Egel

Egel

10-06-2012 om 13:23

O, veel eerder

Niet dat ik ervan hou, maar toen mijn ouders in '68 trouwden, liep mijn moeder eerst aan de arm van haar vader mee. Volgens mij heb ik dat bij meer katholieke bruiloften gezien. Ook in Italië.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

10-06-2012 om 13:45

Egel

da's echt wel heel bijzonder hoor, al in 1968. Mijn ouders trouwden in 1967, ook rk bruiloft, ze liepen samen naar voren, kwam geen opa aan te pas. Alle bruiloften voor, zeg midden jaren '80, ook de katholieke heb ik geen weggegeven bruiden gezien. En ik kwam uit een grote familie, katholiek he, veel ooms en tantes, dus ook voor huwende neven en nichten.
Als je de link naar Italië legt slaat mijn gedachte op hol: als het daar al eerder gewoonte was (macho-cultuur) en zij met al die emigraties exporteerden naar vele buitenland en het daar ingebugerd raakte, zou dat kunnen? Maar ja, Amerika is weer very WASP (White ANGLO SAXON an Protestant) en toch is het daar wel heel erg hot in allerlei tradities om bruiden weg te geven. Mwah ik merk het al, dit gedachtenexperiment leidt nergens toe... !
Aagje

Weggeven is onhollands

In de Nederlandse traditie worden bruiden helemaal niet weggegeven. Dat is Angelsaksische onzin, aangewakkerd door Charles en Diana (die werd weggegeven door een vader die ze al jaren niet meer had gezien notabene).
Het idee erachter, vrouw als bezit, vind ik verwerpelijk.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-06-2012 om 01:20

Blijft een leuk onderwerp

Ik weet niet meer van wie, maar ik vond een opmerking wel raak. Vrij vertaald en gelijk met mijn mening erbij: de mensen die het zo ouderwets vinden om de naam van hun man te dragen, kun je 'verwijten' dat ze zelf ook in een bepaalde tijd zijn blijven steken en wel de Dolle Mina periode waarin de vrouw opeens onafhankelijk moest zijn van welke man dan ook en zelfs het galant openhouden van een deur als belediging werd opgevat. Er was een fase dat je zulke vrouwen uit de verte herkende: zo onvrouwelijk mogelijk. De mening dat kinderen eigenlijk de naam van de moeder zouden horen te dragen, omdat die kinderen door de moeder gedragen en gebaard zijn vind ik een uiting van die ouderwetse aan de Dolle Mina tijd gelinkte houding. Ik vind het nogal wat om de vader om die reden totaal buitenspel te zetten wat de achternaam betreft. Zonder zijn zaad geen kind lijkt me. Waarmee mag een man nog wel laten zien dat hij bij een gezin hoort en geen toevallige passant is?
Ik heb de laatste tijd veel huwelijken voorbij zien komen van mensen in de 20/30 jaar en zonder uitzondering hebben zij de naam van hun man gekozen. Blijkbaar is retro de trend.
Wat ik ook wel opvallend vind is dat veel mensen de Spaanse manier waarderen. Er wordt alleen wel voorbijgegaan aan het feit dat dat blijkbaar een regel is en geen vrije keuze. Een verplichting dus om de familienaam van de man in de achternaam van de vrouw op te nemen, verplichting om de familienaam van de man én vrouw aan het kind mee te geven en naamsverlies van moeders achternaam als kind gaat trouwen. In feite net zo ouderwets als bij ons 20 jaar geleden. In Nederland hebben we tegenwoordig de vrije keuze om elke variant toe te passen. Ik zie dus niet helemaal waarom het gras in Spanje groener zou zijn dan hier. Op zich vind ik het wel sympathiek dat een kind automatisch de naam van de vader en de moeder krijgt, maar dat zijn wij niet gewend. Net zoals een bruid weggeven typisch iets Angelsaksisch is, is het ook niet typisch Nederlandse stijl om de achternamen van vader en moeder aan een kind te geven, dit is net zo on-Nederlands als een bruid weggeven. Lands wijs, lands eer.
Ik vind de toon van anti-mansnaam reacties eigenlijk best vaak wat neerbuigend overkomen naar de vrouwen die die keus wel gemaakt hebben of willen maken.
"Vind je jezelf niet een beetje te volwassen om ineens met een andere naam verder te gaan? Dat is leuk als je 25 bent, maar daar vond ik me met bijna 40 echt te oud voor." aldus Duo. Ik ben 51 en ik zou bij een nieuw huwelijk weer de naam van mijn nieuwe man gebruiken. Waarom is het dragen van de mansnaam opeens een teken van infantiel gedrag? Ik zou ook kunnen stellen dat het schoppen tegen een lange traditie puberaal overkomt.
En waarom kan Egel niet zonder spot over andermans keuzes praten?: Verander je een beetje in iemand anders vanwege het trouwen? en : Ga je ook in maagdelijk wit trouwen in kleren van 100 jaar geleden? === Mijn vraag: Blijf je altijd helemaal jezelf in een relatie zonder huwelijk en met je eigen naam? Pas je je nooit aan? En in de trouwwereld is het heel normaal als je niet in het wit trouwt maar in rood of wat voor kleur dan ook. En er zijn ook modellen waar ze 100 jaar geleden van in shock geraakt waren. Kortom... verruim je blik. Vasthouden aan bepaalde tradities zoals het huwelijk en mansnaam aannemen wil niet zeggen dat je een stuk van je verstand inlevert. Ik draag de naam van mijn man, (nog even aan Egel gericht), maar ik denk dat hij ondertussen wel doorheeft dat het dragen van zijn achternaam niet inhoudt dat ik hem glazig in tomeloze verering aanstaar. Tsss.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-06-2012 om 01:32

Aagje

Aagje: Bovendien vind ik het heel bijzonder dat het gebruiken van dezelfde naam voor veel mensen die associatie van ultieme verbondenheid oproept. Ik heb niet het gevoel dat het feit dat er twee verschillende achternamen in ons gezin zijn de verbondenheid een greintje minder maakt....==
Dat kan ik mij voorstellen, maar voor ons heeft het wel waarde dat het hele gezin dezelfde achternaam draagt. Niet vanwege een ultieme verbondenheid maar omdat het duidelijk is. Zolang ik in de relatie ben met de vader van mijn kinderen, zie ik daar net zo min een bezwaar in als hoe jij over verschillende achternamen denkt.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-06-2012 om 01:35

Temet

Temet: En als ze je voornaam verknippen,verhaspelen, of je ineens Truus noemen (ik ga er even vanuit dat je geen Truus heet) vind je dat ook geen punt?==
Het hangt heel erg van de omstandigheden af of een verhaspeling erg is. Als een naam in een anderstalige omgeving erg moeilijk uit te spreken is, kan ik mij voorstellen dat er voor een uitspraak wordt gekozen die bij die omgeving wel uitspreekbaar is. Ik zou niet beledigd zijn als ze mij Cheesehead zouden noemen in Amerika als dat beter bekt. Ik vind overigens dat een voornaam meer 'bezit' is dan de achternaam. Mijn voornaam is van mij, mijn achternaam van een hele familie. Voor mij heeft familie niet zoveel waarde dat ik mijn naam daar voor altijd aan wil blijven verbinden. Mijn ouders voelen zich ook niet beledigd dat ik afstand heb gedaan van de naam van mijn vader in hoe ik aangesproken wil worden. Mijn man zal er ook geen nacht van wakker liggen als zijn dochters de naam van hun eventuele man zullen kiezen. Ik vind de streekgewoonte om alle voornamen naar een lettergreep terug te brengen overigens vreselijk. Karin wordt Ka en alle Marietjes, Marjo's, Martines, etc. worden tot een grote hoop teruggebracht: Mar. Brrr...

Aagje Helderder

Aagje Helderder

11-06-2012 om 07:20

Kaaskopje

Eerlijk gezegd snap ik nu weinig van jouw betogen, behalve dat je vindt dat het neerbuigend is om vrouwen die de naam van hun man gebruiken te zien als ouderwets en dat vrouwen die dat vinden een soort van onvrouwelijke Dolle Mina's zijn.
Tuurlijk mag je vinden dat het niet leuk is dat een gebruik dat jij met liefde toepast ouderwets genoemd wordt. Punt is dat ik vrouwen die dat doen helemaal niet wil wegzetten als ouderwets over all. Ik snap alleen niet dat vrouwen die (of ze nu jong zijn of niet) over het geheel genomen modern zijn en die blij zijn dat veel vrouwonvriendelijke gewoonten uit het verleden zijn afgeschaft op dit punt teruggrijpen naar een gewoonte die overgebleven is van een aantal ouderwetse opvattingen mbt t huwelijk, die ze ook niet terugwillen.
Wat betreft jouw opvatting dat vrouwen met mijn ideeën onvrouwelijke Dolle Mina's zijn....ach, ik herken me er niet in en mijn omgeving herkent mij er ook niet in. Ca suffit!
Aagje

Niet zulke diepe gedachten

Wij vonden het indertijd wel leuk, dat ik samen met mijn vader naar voren wandelde en mijn aanstaande samen met zijn moeder. Daar zat eigenlijk helemaal geen weggeefgedachte achter, we waren allebei toch al ruim uit huis Ik weet niet welke diepe gedachten of symbolieken de in groten getale aanwezigen toen gehad hebben, maar wij hadden ze niet.
En wat die achternaam betreft heb ik ook niet zulke diepe gedachten. Bij ons huwelijk hebben we gewoon gekeken naar wat de prettigste cq meest praktische achternaam was. Beide achternamen hadden zo hun nadelen maar beide waren niet afgrijselijk. Je kon met beide prima door het leven. We hebben allebei gekozen voor mansnaam. Meer zit er bij ons niet achter. Mijn eigen achternaam, ook wel meisjesnaam geheten, voelt niet als heel erg van mij. Die heb ik toevallig, omdat mijn vader zo heette en de familie vóór hem ook, omdat eeuwen geleden iemand die ik niet ken die naam heeft gekozen. Daar is niet veel eigens aan voor mijn gevoel. Mijn voornamen zijn dan nog iets meer van mij, omdat mijn ouders die bewust hebben uitgezocht. Maar nog, mijn óuders hebben die uitgezocht, niet ik. In dat licht is Genista nog de eigenste naam die ik heb )

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.