Hertrouwen; meisjesnaam houden of niet?
Ik ga binnenkort, 3 jaar na mijn echtscheiding, hertrouwen. Volgende week gaan we in ondertrouw en dan moet ik de beslissing nemen; ga ik zijn achternaam aannemen of niet. En ik vind het een moeilijke..
Bij mijn vorig huwelijk, als jong meisje, was het duidelijk; we gingen samen alles opbouwen en ik wilde dezelfde achternaam hebben als mijn toekomstige kinderen. Maar die kinderen heten nu dus naar hun vader terwijl ik mijn meisjesnaam weer heb aangenomen. En alle narigheid al heb gehad om mijn naam weer op mijn meisjesnaam terug te krijgen bij alle instanties.
Daarom twijfel ik nu.. emotioneel gezien wil ik zijn achternaam graag aannemen (is ook veeel mooier dan mijn meisjesnaam..
en de kinderen heten toch al anders, dus dat argument bestaat niet meer. Maar.. ik zie er tegenop om mijn naam overal weer te veranderen. Maar moet dat eigenlijk wel? Kan ik niet officieel worden geregistreerd als mevrouw X-Y terwijl mijn bankrekening en mijn contracten bij Nuon en KPN (om maar wat te noemen) gewoon op mevrouw Y blijven? Weet iemand hoe dit zit?
Aagje
Wat betreft jouw opvatting dat vrouwen met mijn ideeën onvrouwelijke Dolle Mina's zijn....ach, ik herken me er niet in en mijn omgeving herkent mij er ook niet in. ===
Dat heb je mij niet zien zeggen. Jij beschuldigt vrouwen die de naam van hun man aannemen er toch ook niet van dat ze voor de rest in de jaren '50 zijn blijven steken? Jij vindt dat niet meer nodig, dat is iets van vroeger. Ik zeg dat het afzetten tegen het dragen van elkaars naam een voortvloeisel is van die Dolle Mina-tijd. Je mag vooral niet doen lijken of je elkaars bezit bent. En dat vind ik dus weer achterhaalt en ouderwets. Het feit dat je tegenwoordig volledig de baas bent over hoe je wilt heten is in alle vormen dus gewoon van deze tijd en heeft niets te maken met afhankelijkheid, glazige verering of over de top romantiek.
Izar
Ik heb juist nooit diepe gedachten gehad over de vraag wie die namen nu wel of niet ooit heeft bedacht. ===
Oh dat vraag ik me juist vaak af. Vooral bij aparte namen zie ik helemaal voor me hoe bijvoorbeeld een landloper naar het loketje stapte met "Ehh ik ben zonder huis...' "Oh meneer Zonderhuis dus??" Zal wel nergens op slaan, maar zo bedenk ik vaak een tafereeltje bij een achternaam
Izar
of een naam 'eigen' voelt is denk ik niet uitsluitend een kwestie van opgroeien met een naam. Daar kan veel meer bij komen kijken. De betekenis, zoals Kaaskopje aangeeft. Maar ook hoe er verder op gereageerd wordt, bijvoorbeeld als ie buitenlands klinkt. Of als je een slechte band hebt met die kant van de familie.
Voor mij is mijn naam inderdaad eigen, precies zoals je beschrijft. Ben er mee opgegroeid. Maar mijn achternicht was stomverbaasd dat ik hem hield. Zij heeft pas laat de ware ontmoet (eind 30), nog snel 2 kinderen gekregen en ze wist niet hoe snel ze moest trouwen om van die ellendige naam af te zijn!
Dezelfde naam waar ik helemaal heppie mee ben.
Dat was wel een eyeopener! En ze snapte dus niet dat ik, die al begin 20 mijn man had ontmoet, zo lang had gewacht met trouwen en dan ook nog eens een keer mijn eigen naam hield. Voor haar had die een heel nare bijsmaak, ze wilde hem dolgraag kwijt.
Hm, retro?
zonder al te veel bij te willen dragen want Aagje verwoordt utistekend wat ik denk, wil ik toch even reageren op de opmerking dat retro in is. Ik kom blijkbaar op heel andere bruiloften, want in mijn omgeving (uberhip Grote Stad) is het helemaal niet in om mans achternaam aan te nemen. Nou is mijn observatie natuurlijk niet heel veel waard maar ik zag dit al een paar keer langskomen in deze discussie en wou toch even wat tegen geluid laten horen.
En nog een andere zeer persoonlijke opmerking en dus niet heel veel waard: ik heb werkelijk nog nooit aan niemand helemaal niet hoeven uitleggen waarom ik een andere achternaam heb dan mijn kinderen.
Lota
ik heb werkelijk nog nooit aan niemand helemaal niet hoeven uitleggen waarom ik een andere achternaam heb dan mijn kinderen===
Nooit niemand niet? Volgens mij krijg je dan het tegenovergestelde, maar ik begrijp dat je dat zo niet bedoelt
Het zou ook niet in mij opkomen om daar vragen over te stellen. Dat is een privé-beslissing die ik respecteer. En áls iemand uit zichzelf de behoefte heeft om het uit te leggen gaat zo'n gesprek niet verder dan 'gelukkig mag je dat helemaal zelf beslissen' en is het onderwerp weer klaar.
Blijkbaar maakt het dus uit in wat voor omgeving je verkeert. Ik kan me overigens heel goed voorstellen dat er bepaalde situaties zijn waarin het bijna noodzakelijk is om de eigen naam te blijven voeren. Vanwege je werk, functie of wat daaruit voortvloeit. Maar ook andere situaties. Ik had vroeger een kennis die door haar huwelijk een Chinese achternaam zou krijgen als ze dat wilde, maar dat wilde ze haar omgeving niet aan doen. Dat snap ik ook.
