Relaties Relaties

Relaties

marnie

marnie

11-09-2008 om 19:10

Hoe het is afgelopen

In mei en juni heb ik hier veel gepost over mijn huwelijkscrisis. Mijn man kwam met de bekentenis dat er een ander was en ik was met stomheid geslagen. Hij was al langer ongelukkig met mij, en ik was perplex. Ik had de ernst van de situatie nooit ingezien. Ik heb in de afgelopen maanden gedaan wat ik kon, wilde nog vechten voor het behoud van ons gezin, maar kwam niet meer bij hem, alsof hij in een andere wereld was beland, een wereld zonder mij. Het was echt een hel, maar ik had steeds nog hoop, ook omdat hij vaak zei "ik weet het allemaal niet, ik kan niet anders". En nog kan hij niet zeggen 'het is definitief voorbij, ik wil scheiden', kon ie het maar! Inmiddels is hij vertrokken, het ging niet meer, bij mij knapte er iets, en ik kon hem niet meer verdragen. Hij woont nu dus ergens anders, probeert zeker een goede vader voor de kinderen te zijn, maar voor mij is het keihard, een doffe dreun, de werkelijkheid slaat in als een bom. Ergens had ik gehoopt opgelucht te zijn, want wat moet ik met een man die niet voor mij kiest, maar het is nog te vers, ik voel me alleen en verlaten, in een situatie die ik voor onmogelijk had gehouden. En nog heb ik hoop, omdat ik geloof dat de lijn ook weer bij mij uit kan komen, uiteindelijk. Maar die hoop nekt me natuurlijk, hij is nu weg, ik moet de situatie accepteren, en in de toekomst kan ik toch niet kijken.
Ik heb tijd nodig, en ze zegggen dan dat je er sterker uit komt, maar nu voel ik alleen maar verdriet, heb het gevoel dat ik verloren heb. Pfff, zou hier graag uit willen komen, weer wakker willen worden zonder dat ellendige gevoel (een berg stenen in je maag), een beetje plezier in het leven, maar ik weet even niet hoe...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
krin

krin

11-09-2008 om 21:51

Hoi marnie

Fijn weer wat van je te horen, als is je bericht zelf minder fijn. Ik kan je ook niet veel anders vertellen dan wat ik je al vaker verteld heb - doorgaan met ademhalen, toegeven aan je verdriet zonder te zwelgen, pappen en nathouden en wachten tot het beter wordt. Want dat wordt het, echt. Kun je misschien als de kinderen bij hem zijn iets helemaal voor jezelf gaan doen, iets waarbij je je hoofd leeg kunt maken? Neem een vriend(in) mee en maak een flinke wandeling, of een kroegentocht (is te combineren , ga dansen, schilderen, karate leren - wat dan ook. Dat kan voorkomen dat je in een kringetje blijft ronddraaien.
Sterkte maar weer..

Inge

Inge

12-09-2008 om 13:36

Heb met je te doen

Hoi Marnie,
Fijn van je te horen. Ik vind het ontzettend vervelend voor je, dat je nog steeds zoveel pijn hebt van het verlaten worden door je man. Probeer verder te gaan met je leven en niet te denken aan wat nog zo mooi had kunnen zijn. Je huwelijk had sowieso een heel moeilijk verhaal geworden als je man bij je was gebleven. Je had dan die affaire en verliefdheid moeten verwerken en geloof me, dat is ook geen makkelijk iets. Je had waarschijnlijk constant in twijfel gezeten of je man wel gelukkig was en of er niet nog steeds een ander in het spel was. Kijk alsjeblieft vooruit. Je hebt nog zo lang te gaan. Je verdiend het om bij iemand te zijn die ook van jou houdt.
Hoe gaat het met je kinderen?
Gr Inge

Sterkte

Beste Marnie,
Het maakt niet uit hoeveel goede adviezen je krijgt. Het rotte gevoel blijft. En wat mijn voorgangers zeggen is waar: als je in deze relatie was gebleven had je moeten 'dealen' met de gevoelens van verliefdheid en de affaire. Dat maakt je ook gek.
Ik zat in een relatie (12 jaar). Had een zoon van 6 en een baby van 6 maanden toen de vader van mijn partner kwam te overlijden. De ochtend daarna, wij nog helemaal aangeslagen, zegt mijn partner dat zijn vader zonder geheimen is overleden en dat hij ook geen geheimen wil hebben. Toen floepte hij eruit dat hij nog een relatie had en uit die relatie een kind was geboren dat 9 maanden jonger was dan onze oudste.
Ik dacht dat ik gek werd. Maar ik wilde vechten voor onze relatie. Was ervan overtuigd dat ik dit allemaal wel kon verwerken en dat wij toch gelukkig konden zijn. 15 maanden later heb ik de knoop doorgehakt. Ik kon het toch niet. Het moment dat hij niet thuis was, was ik ervan overtuigd dat hij bij zijn andere 'gezin' was. Het vrat aan me.
De dag dat ik hem de deur heb gewezen, is de dag dat ik mentaal 30 kilo lichter werd. Het waren zeer moeilijke tijden, vooral ook omdat mijn oudste zich tegen mij keerde (ik was een rot mama en moest zelf maar ophoepelen). Het heeft zeker een jaar of 2 geduurd voordat ik mijn draai helemaal heb gevonden en het ook weer helemaal lekker liep met de oudste. Uiteindelijk vindt je je draai ook wel, maar op het moment dat het je overkomt is al die goede raad wel lief bedoeld, maar je schiet er niet veel mee op.
Sterkte.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.