Relaties Relaties

Relaties

R.

R.

17-09-2008 om 15:53

Zo vreselijk ongelukkig

Ik ga het gewoon van me afschrijven.
Ik heb 2 dochters van 7 en 3,5 en ik hou absoluut niet (meer) van mijn man. Dit gegeven maakt me steeds vermoeider en ongelukkiger, want wat moet ik daarmee?
Er zullen wellicht mensen zijn die zeggen "vecht ervoor" of "ga in therapie" maar dat WIL ik niet eens. Ik erger me aan hem, vind hem een te strenge vader, hij is NIET communicatief als ik een keer mijn hart lucht.
Dat ik niet meer van hem hou merkt ie niet eens. Hij is alleen gepikeerd dat ik geen zin meer heb in sex. Heel af en toe gebeurt dat nog maar van mijn kant echter zonder enig gevoel.
20 jaar geleden viel ik voor de rust die hij uitstraalde, de zekerheid die ik bij hem had. Maar we zijn 2 totaal verschillende mensen. Ik had een vrij negatief zelfbeeld, inmiddels voel ik me zelfverzekerd en voel ik me juist wel erg geliefd, door vriendinnen, collega's, ouders of school etc.
De gedachte aan een scheiding maakt grote paniekgevoelens in me los, en als ik naar m'n meiden kijk breekt mijn hart. Maar ik wil niet oud worden met deze man, en ik wil gewoon dat hij, nu is ie nog jong (eind dertig) een gelukkige relatie krijgt met een ander. Maar ach... hij houdt zoveel van mij en wil me niet kwijt. Die gevoelens lijken echter oppervlakkig, en dat is ook helemaal zijn persoonlijkheid.
Dus zo staan de zaken ervoor. Ik ben het even kwijt.

R.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
R.

R.

17-09-2008 om 21:51

Paniek

Die paniekgevoelens komen als ik denk aan de gezichtjes van mijn dochters als ik ze moet vertellen dat papa en mama uit elkaar gaan.
En gek genoeg ook "wat de buitenwereld er van zal zeggen". Ik woon in een buurt met vnl. hogere modale inkomens, veel tamtam, De Buitenkant is hier erg belangrijk. Ik heb daar nooit aan meegedaan, maar ken zo ontzettend veel mensen hier. Ben bang voor hun oordeel.
Ben tevens ook erg bang hoe mijn man hierop gaat reageren. Ik denk dat ie het me bewust heel erg moeilijk gaat maken. De spreekwoordelijke kat in het nauw zeg maar...
Verder de totale afhandeling, financieel, belastingtechnisch, spullen verdelen. Kan 1 van ons in dit huis blijven wonen zodat de kinderen nog een "bekende" plek hebben? Hun veilige, vrolijke slaapkamertjes..
Eigenlijk omvatten mijn paniekgevoelens de vele negatieve facetten van een scheiding.

Maar ondertussen doe ik alles om hem te ontwijken, gruwel zelfs van een simpele kus van hem. En gek genoeg heeft hij het niet echt door. Het boek is uit, ik heb de afgelopen jaren veel gemist op het gebied van communicatie, respect, de gewone dingetjes. En dat is niet meer terug te draaien. Ook niet met therapie.

Hoop dat ik nu wat duidelijker ben geweest!
Alvast dank voor de 2 reacties. Op de 1 of andere manier sterkt het toch wel, om m'n gevoelens nu naar buiten te brengen.

mammie2

mammie2

18-09-2008 om 03:55

Waarom weet je man niet dat je wilt scheiden?

Heb je hem dan nooit eerder verteld dat zijn gedrag dusdanig is dat je een scheiding overweegt? Denk je niet dat dit misschien al jaren terug een schrikeffect bij hem terweeg had gebracht en dat hij dan geprobeerd zou hebben zijn gedrag te veranderen?

Waarschijnlijk is dit alles nu te laat, maar ik kan me voorstellen dat je man woedend gaat reageren omdat hij het gevoel krijgt dat hij geen eerlijke kans heeft gekregen. Sommige mannen zijn niet zulke gevoelsmensen en hebben wat dat betreft een bord voor hun kop.

j

j

18-09-2008 om 09:12

Herkenning

r. ik herken je verhaal zit in hetzelfde schuitje.bij mij ontbreekt het ook aan het lef om te gaan scheiden.terwijl ik niet van hem houd.in ieder geval niet zoals het zou moeten.mijn hart breekt als ik aan mijn kinderen denk.ook jonge kinderen.en die zijn gek op hun vader.ik ben mijzelf aan het verliezen en blijf voor de kinderen.zo herkenbaar.

Lieve r.

Het lijkt wel of ik mijn eigen verhaal lees! Wat een herkenning... en wat ben ik blij dat ik toen, door iets heel anders, dé beslissing genomen heb. Hij bleek nl. een ander te hebben, was verliefd en dat was voor mij de druppel. R, ik was doodsbang. En ik schaamde me dood voor de "buitenwereld", want oh oh ik ging scheiden. Ik werd een alleenstaande moeder. Vreselijk. En zo naïef ook, ik dacht echt dat dat alleen in Amsterdam gebeurde.

Ik heb een helse scheiding gehad, financieel zat ik aan de grond, emotioneel was het nog erger. Stel je je maar vreselijke zaken voor, dát had ik. En het idiote van dat alles: ik was ZO blij dat ik van hem af was! Ik sloeg mezelf voor m'n kop dat ik pas bij het ontdekken van die ander, dé stap durfde te zetten.

Daar zat ik op de bank. Terreur van mijn ex, geen geld, op m'n werk liep het erg stroef, zorgen om mijn 'aaibaarheidsfactor' richting ander geslacht (lig ik nog wel een beetje goed in de markt?), maar ik glimlachte van oor tot oor, omdat ik eindelijk van die *&^% af was!

Doemdenken, ik ken je niet, maar ik weet zeker dat je dat heel goed kan. Zo was ik toen ook. Rampscenario's door mijn hoofd. Ik wíst ook dat mijn toenmalige partner mij zou proberen te "knakken" als ik tegen hem zou zeggen dat ik van hem af wilde. Maar er is ook een andere kant R. Echt waar.

Mijn leven NU vergeleken met 10 jaar geleden is 100% verbeterd. Zo voelt het. Een rijk sociaal leven, een partner waar ik stapelgek op ben en vice versa. Kinderen die, ondanks een paar moeilijke jaren, goed in hun vel zitten en het hier naar hun zin hebben met mij en hun stiefvader en daar met hun vader en stiefmoeder. De financiële puinhopen zijn weggewerkt, het werk is goed gekomen, het gaat prima met de kinderen (het belangrijkste!), alleen de relatie met ex is moeizaam en dat zal ook niet veranderen. Geeft niet, daar heb ik mijn weg ook in gevonden.

Kijk dus niet alleen naar je angst. Durf er ook overheen te kijken, naar gelukkige tijden zonder je partner. Vrolijk door het leven, je fijn voelen in je eigen huis.

Eerlijk is eerlijk: je moet op een gegeven moment kiezen. En zoals eerder gezegd, niet kiezen is ook een keuze. Sta er ook achter, anders blijft het je leven achtervolgen. Moeilijk? Ja. Intens moeilijk. Onoverkomelijk? Nee, dat niet, maar wel verre van makkelijk.

Ik wens je veel sterkte & wijsheid toe R.

Coco

Coco

19-09-2008 om 12:52

Vespucci

Met alle respect, maar ik vind het verhaal van R. eigenlijk helemaal niet op dat van jou lijken. Uit de tendens van jouw verhaal maak ik op dat jouw ex een vreselijke rotzak is (die *&^%).
De slechte eigenschappen die R. de hare toedicht is dat hij erg streng is voor de kinderen en weinig communicatief. Er zijn ergere dingen.
Het feit dat ze niet meer van hem houdt heeft natuurlijk evenveel met haar te maken als met hem (misschien zelfs nog wel meer met haar) en dat ontkent ze ook niet.
Die weerzin tegen fysieke toenadering van hem komt waarschijnlijk gedeeltelijk voort uit een schuldgevoel. Ik heb hetzelfde meegemaakt, maar had toen gelukkig nog geen kinderen, dus dat maakte de keuze makkelijk. Maar het heeft mij wel opgezadeld met een enorm schuldgevoel (mijn ex was gewoon gebleven die hij was en toch hield ik ineens niet meer van hem; ik realiseerde me dat dat vreselijk onrechtvaardig was t.a.v. hem). Ik liet hem in shocktoestand achter: hij had het werkelijk niet aan zien komen. Later, toen alles was "bezonken" heeft hij mij verteld dat hij het in zijn hart wél al had geweten, maar het gewoon voor zichzelf niet wilde toegeven.
Ik denk zelf dat R. inderdaad een beslissing moet nemen. Dit kan alleen maar erger worden. Zij heeft het moeilijker, omdat ze samen kinderen hebben. Het is dan niet mogelijk om alles te laten "bezinken". Dus het zal onvoorstelbaar veel voorzichtigheid en tact vergen om dit niet uit te laten monden in een drama.

mammie2

mammie2

19-09-2008 om 14:28

It takes two to tango

Ik wil niet aanvallend zijn, maar ik denk dat als R. niet beter analyseert wat haar aandeel is in de relatieproblemen, hetzelfde patroon zich met een ander zal herhalen.

Ik denk dat R. er beter aan zou doen eerst goed te analyseren hoe zij de situatie kan verbeteren en ook meer open moet communiceren met haar man. Indien bepaald gedrag je stoort dan moet je je man wel een eerlijke kans geven en aangeven als hij daar niet mee stopt jij er serieus over denkt om te scheiden. R. zou ook kunnen kijken of er toch niet manieren zijn waarop zij haar communicatie zou kunnen verbeteren om beter begrepen te worden door haar man. Bijvoorbeeld hoe hem duidelijker te maken waarom ze zijn manier van opvoeden niet goed vindt. Daarbij moet ze wel proberen begrip te krijgen voor de filosofie van haar man. Therapie kan daar bij helpen.

Ik denk dat het minder frustrerend voor je man zal zijn als je gaat scheiden als hij eerst een eerlijke kans heeft gekregen zijn gedrag te verbeteren.

Mijn man is vrij egocentrisch en kan mij ook erg afzeiken en houdt weinig rekening met mijn wensen. Hij kan ook erg lief zijn, maar dit zijn kanten van hem die mij storen. Ik heb hem laatst ook verteld als hij mij niet meer vrijheid en ondersteuning geeft om te doen wat ik graag wil (in dit geval beroepsmatig), ik hem zal verlaten zodra de kinderen het huis uit zijn. Sindsdien is zijn gedrag 200% verbeterd en maakt hij mijn plannen niet meer belachelijk. Ik hou daarom weer hem net zoals vroeger, terwijl ik daarvoor vaak intern woest op hem was.

Ik zou daarom toch therapie overwegen R. Of zelfhulpboeken over communicatie, assertiviteit, huwelijksproblemen .... Ik vind dat we in ieder geval ten opzichte van onze kinderen verplicht zijn het uiterste te doen om een goed huwelijk te hebben. Ik denk ook dat je zelf gelukkiger zult zijn als het je zou lukken deze situatie ten goede om te buigen.

Mocht het ondanks therapie, nieuwe manieren van communiceren, de dreiging voor je echtgenoot dat als hij niet verandert, je weggaat enz. toch niet goed gaan, dan kun je altijd het bijltje erbij neergooien en de volgende stap overwegen, namelijk een echtscheiding.

mammie2

mammie2

19-09-2008 om 14:51

Een vriendin van mij ...

is net verlaten door haar man voor een ander.

Hij beweert nu al jarenlang een hekel aan haar te hebben en noemt nu pas allerlei dingen die hem al die jaren hebben gestoord. Daarbij ook allerlei onbenulligheden, zoals "Herinner je je nog toen ik 2 jaar geleden mijn overhemd aan het strijken was en jij toen vroeg of ik ook de achterkant had gestreken ....".

Hij had haar nooit verteld dat hij zich aan bepaalde dingen van haar irriteerde. Hij vermeed altijd conflicten. Zijn vertrek kwam daarom voor haar als een slag bij heldere hemel. Ik moest aan haar geval denken bij het verhaal van R. Voor een goede relatie is het belangrijk ook conflicten en irritaties uit te spreken en zelfs te escaleren bij ernstige zaken door te stellen dat je zult vertrekken als het niet veranderd.

R.

R.

21-09-2008 om 09:02

Bedankt

Bedankt voor jullie duidelijk geformuleerde reacties.
Ik zal nog even wat dieper ingaan op sommige opmerkingen die werden gemaakt.
Natuurlijk ligt een groot deel van dit alles ook bij mij. Vroeger had ik leuke vriendjes, maar vaak ook een beetje te popi jopie, waardoor ik zo'n vriendje niet al te lang voor mezelf had. Ik ben toen een soort van bewust verdergegaan met mijn huidige man. Hij was rustig, was gek op me, en we hadden het leuk samen. Dolverliefd op hem ben ik nooit geweest. Gezien mijn wat negatieve zelfbeeld was mijn nieuwe situatie (een vriend met wie ik ging samenwonen) natuurlijk een enorme oppepper voor me. En gaandeweg bleek ik wel geliefd te zijn! Ik kreeg leuk werk, leerde meer mensen kennen en ook het ouder worden maakte me tot wie ik nu ben: Een zelfverzekerde sociaal zeer bewogen iemand met 2 gezonde kinderen. Een heerlijke baan met dito collega's. Mijn man is carrieregericht en had ten tijde van de geboorte van onze jongste een baan op anderhalf uur filerijden van huis. Die tijd heeft veel kapot gemaakt bij me. Hij deed z'n best, natuurlijk. Maar altijd zo oppervlakkig. Het bleef vaak bij dooddoeners als: Ja maar wat wil je dan? We kunnen er wel goed van leven, moet ik dan maar stoppen? Dat heeft ie uiteindelijk dus wel gedaan nadat hij een zelfde baan kon krijgen in de plaats waar we wonen. Afijn dit is slechts een voorbeeld. Mijn gevoel is in al die jaren langzaamaan steeds minder geworden. Tot nu. We passen niet bij elkaar en hij is eigenlijk zo oppervlakkig en redelijk emotieloos dat het er gewoon niet meer inzit.
En hij voelt het best wel, maar ik denk dat ie z'n kop in het zand steekt. Als ik al laat merken dat ik het niet meer zo leuk vind tussen ons reageert ie afwijzend en nukkig. Begint meteen te dreigen van "Nou zullen we dan meteen maar scheiden??" Heel kinderachtig.
Het erge is de buitenwereld. Onze vrienden lopen met hem weg. Met mij ook. We lijken een ideaal gezin met ons mooie huis, 2 auto's voor de deur en leuk gevulde kledingkasten. Maar de realiteit is anders.
Ik stop nu, maar zal misschien nog een keertje reageren.

Bedankt allemaal, voor het meelezen en reageren.
Liefs R

Paniek

Nog even terug naar je paniek... Dat de gedachte aan scheiding leidt tot paniek is logisch. Het zet je leven op je kop en je weet niet hoe dat gaat uitpakken. Het is angst voor het onbekende, angst hoe je het financieel gaat redden (kan ik nog wel naar de Mexx-winkel of is het voortaan Zeeman?), of je kinderen het gaan redden, wat de buitenwereld zegt en of je je niet vreselijk eenzaam gaat voelen.
Het enige echte middel daartegen is vertrouwen. Vertrouwen in jezelf, in je kinderen, in het leven en in de mensen om je heen. Je kwetsbaar opstellen en hulp accepteren is daarbij een betere strategie dan stoer doen. Mensen die het goed met je voor hebben zullen je niet veroordelen en je helpen; de rest is niet de moeite waard (of heeft zelf een probleem).
Wil je de paniek op een meer concrete manier hanteerbaar maken, kun je je angsten apart benoemen en kijken hoe je deze stuk voor stuk kunt oplossen. Ook het scheidingsproces kun je stap voor stap doen en bij elke stap kijken hoe het gaat, en of de scheiding wel echt is wat je wil.

Tante Annie

Tante Annie

21-09-2008 om 14:21

Beste r.

Wat moeilijk is dit. Ik lees alleen jouw kant. Omdat ik de andere kant niet ken, durf ik er niet in mee te gaan dat hij de badguy is en jij de goodgirl. Ik ken ook een vergelijkbaar verhaal. Schoonzus die zo over haar ex oordeelde na de scheiding. En in onze ogen had ze geen gelijk (vb "ik krijg nooit geld van hem om kleding voor de kinderen te kopen", terwijl ze gewoon een gat in haar hand heeft en dus gewoon een strak budget meekreeg ivm schulden).

Mijn advies zou zijn om toch in therapie te gaan. Vertel nog eens aan je man dat het niet goed gaat in jouw ogen. En als hij dan zegt: "wil je scheiden dan?", reageer je met "nee, maar ik wil graag wel met jou in relatietherapie". Laat de vraag binnen die therapie zijn: "willen we samen verder?"

Een collega van mij kwam ook bij een peut terecht. Het resultaat was dat ze op een goede manier uit elkaar gegaan zijn. Terwijl ze daarvoor nog ruzieden over het dopje van de tandpasta. Zeker omdat daar ook 2 kids in het spel waren is de therapie alles dubbel en dwars waard geweest.

Maar schrik niet, waarschijnlijk komt je man ook met allerlei zaken die hij van jouw niet aangenaam vindt.

Groeten en sterkte, maar ga wel een keuze maken (en inderdaad, niet kiezen is ook kiezen)

Tinus_p

Tinus_p

22-09-2008 om 10:02

Onvrede

R:
"Mijn man is carrieregericht en had ten tijde van de geboorte van onze jongste een baan op anderhalf uur filerijden van huis. Die tijd heeft veel kapot gemaakt bij me. Hij deed z'n best, natuurlijk. Maar altijd zo oppervlakkig. Het bleef vaak bij dooddoeners als: Ja maar wat wil je dan? We kunnen er wel goed van leven, moet ik dan maar stoppen? Dat heeft ie uiteindelijk dus wel gedaan nadat hij een zelfde baan kon krijgen in de plaats waar we wonen. Afijn dit is slechts een voorbeeld."
Nou ben ik ook een man, dus het zal wel aan mij liggen, maar mijn reactie is ook: 'Ja maar wat wil je dan?'. Ik begrijp niet helemaal wat dit voorbeeld nou eigenlijk zegt en wat er precies mis is. Ik lees wat onduidelijke onvrede, maar stap 1 is toch echt, dat je die onduidelijke onvrede omzet in duidelijke onvrede...

Duidelijk zijn

Ik ben géén man, maar ik dacht wel hetzelfde als Tinus. Heb je dan antwoord gegeven op de vraag: "wat wil je dan?" ? Als je niet duidelijk bent in wat je wilt, hoe moet je man dan weten wat je wilt, en aan je wensen tegemoet komen?

Mamasan

Mamasan

22-09-2008 om 15:30

Boek

Ik sluit me aan bij Genista en Tinus. Alleen kritiek geven is niet voldoende, daar kan de ander niets mee. Je moet vertellen wat je wilt. Ik heb zelf heel veel (gehad) aan het boek 'Praten met je partner' van Annette Heffels. Wij hadden geen echte relatieproblemen, maar liepen af en toe aan tegen situaties van verkeerde verwachtingen en veronderstellingen.

Marieke

Marieke

22-09-2008 om 19:10

Ja maar wat wil je dan?

R: "We passen niet bij elkaar en hij is eigenlijk zo oppervlakkig en redelijk emotieloos dat het er gewoon niet meer inzit."
Je vind hem oppervlakkig, maar wat heb jij gedaan om diepgang te brengen. Hoe zie je een niet oppervlakkige relatie voor je? Wat wil je eigenlijk? Waarom een wat weinig spetterende relatie inruilen voor financieel getob en gezeik over de omgangsregeling met je ex? Daar is niks romantisch of mysterieus aan. Ik zie de verbetering niet en sterker nog ik heb het idee dat je algemene onvrede ("is dit nu alles") projecteert op je echtgenoot. Als je maar een spannende man had dan werd jouw leven ook vanzelf spannend en vol diepgang. Maar het gevoel van "is dit alles" overvalt iedereen op een dag en de meeste als de kinderen wat groter worden niet meer totaal je leven dicteren.
Ik vraag mij samen met je man af: wat wil je nu eigenlijk? Het lijkt mij voor alle partijen (en vooral jullie kinderen) goed dat je dat eerst uitzoekt voordat je je met vaag ongenoegen in een echtscheiding stort.
Marieke

mammie2

mammie2

23-09-2008 om 09:50

Ik kan me ook nog geen beeld

vormen van de gebreken van deze man. Hij heeft toch uiteindelijk een andere baan gezocht. Ik vind dat heel erg in zijn voordeel spreken. Hij is te streng voor de kinderen. Kun je een voorbeeld geven? Er moet in een relatie ook ruimte zijn voor verschillende aanpakken.

Hij is emotieloos. Hoe schaadt dat jou? Bedoel je dat hij jouw gevoelens niet begrijpt?

Sluit me wel aan bij tinus & co

Hmm, waarom ik meteen meeging in scheiden is omdat je zei dat je niet meer van je man houdt en dat je je zo ergert aan je man. Die ergernissen lijken misschien allemaal op zich niet zo groot als je ze stuk voor stuk benoemt, maar ze voelen voor jou allemaal bij elkaar wel groot.
Ik snap wel wat Tinus en de rest zeggen. Je bent misschien nu zo gericht op de ergernissen dat je het allemaal niet goed kunt overzien wat je precies denkt en voelt. Therapie kan daarin inderdaad helpen, al is het maar om voor jezelf en je man duidelijk te krijgen waar de schoen wringt.Welke beslissing daar dan ook uit voortvloeit: je kunt dan in elk geval uitleggen (ook voor jezelf) waar die beslissing op is gebaseerd.

R.

R.

28-09-2008 om 09:20

Geen schuldige

Bedankt voor jullie eerlijke reacties.
Ik wil even rechtzetten dat ik zeker mijn man niet de "schuld" geef van mijn gevoel. Komt misschien wel zo over maar het zit in de eerste plaats in mij. De andere persoon die ik ben geworden in al die jaren tijd, ik steek eindelijk goed in mijn vel. Ben er nog steeds van overtuigd dat we niet matchen. Dat hij gelukkiger zal zijn met een ander. Maar in ieder geval voor de kinderen probeer ik het zo lang mogelijk goed te houden.
De oppervlakkigheid waar ik over sprak is van hem gewoon een karaktertrek en voor een ander misschien helemaal geen probleem. Ik voel me gewoon eenzaam in mijn relatie, terwijl ik getrouwd ben! En dat zegt, voor mij, al genoeg. Mij werd gevraagd wat ik eraan deed om diepgang in de relatie aan te brengen. Nou genoeg hoor. Het is echt niet zo dat ik van een afstandje naar mijn man zit te kijken en alle "fouten" zit af te vinken. Hopelijk is het inderdaad een dip die in elke relatie weleens voorkomt. Fijn in ieder geval dat er ook kritische reacties zijn gegeven, het doet me in ieder geval nadenken over mijn situatie.
Ben nu niet in de gelegenheid om er nog dieper op in te gaan maar wilde zeker nog even reageren.

groejes

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.