Relaties Relaties

Relaties

schaampje

schaampje

23-09-2008 om 10:27

Ik ben door het lint gegaan (lang)

Ik heb al meer dan 12 jaar een relatie met een man, 10 jaar getrouwd. We hebben 3 kids, 9, 6 en 2. Wij hebben het goed samen, we doen leuke dingen samen, kunnen nog lachen en doen het huishouden samsam en verzorgen echt samen de kinderen. We zijn echter allebei zeeeeer koppig en doortastend, hij een stier, ik een schorpioen. Dat heeft ons in de loop der jaren een aantal flinke ruzies opgeleverd. we zijn er weer uitgekomen maar op het moment supreme is het echt heftig en geen van 2 wil toegeven dan. Onlangs is mijn man werkeloos geweest na altijd te hebben gewerkt. Het was een last in first out situatie. Hij heeft een aantal maanden thuisgezeten maar is nu gelukkig weer aan het werk. In de periode dat hij werkeloos was, is hij gaan roken. Ik heb daarvoor begrip gehad, maar eerlijk gezegd vond ik het vreselijk. Ook de kinderen hebben er een hekel aan en ik heb hem dan ook gevraagd te stoppen. Dat wilde hij dan wel. Zijn humeur is dramatisch. Hij reageert zich verschrikkelijk af op mij om de meest pietluttige dingen. Ik durf al bijna niet meer naar huis. Uiteindelijk is het na een ruzie geeindigd dat hij me ging negeren. zei niets meer, deed net of ik er niet meer was. Tijdens zijn werkloosheid, was hij ook vaak chagrijnig en vroeg mij maar steeds om begrip omdat hij thuis zat en zich dus nutteloos voelde. Hij vind daarnaast ook dat omdat ik zijn vrouw ben, hij zich op mij mag afreageren! Ik heb gezegd dat ik een schouder wil zijn om uit te huilen maar niet zijn pispaal, maar dat begrijpt hij weer niet. Hij is verder geweldig met de kids, heeft humor, werkt hard, we hebben regelmatig dingen die wij nog samen doen (andere stellen zijn hier wel eens jaloers op). Na 2 dagen negeren van zijn kant, kon ik het niet meer aan en ben ik hem aangevlogen om zijn aandacht te krijgen. Het is geen excuus, ik weet het, maar mijn verstand zegt, weg bij die man. De gevolgen bij een scheiding zijn echter verschrikkelijk en dat houdt me tegen. Ik slik zelf al AD en heb al een aantal keren praattherapie gehad, over mijn gewelddadige vader. Ik geloof dus niet in een nieuwe sessie. Ik ben bang dat ik het gewoon niet kan beloven dat het nooit meer gebeurd. Het werd zwart voor mijn ogen en ik ben gaan slaan en schoppen. Hij deed overigens heeeel veel moeite om mij niet terug te slaan, en heeft dat ook niet gedaan. Hij gaf toe dat hij het niet goed had aangepakt, maar wil wel bij me blijven. Vind het normaal dat hij chagrijnig is en dat ik daar maar even rekening mee moet houden, maar ik doe eigenlijk vanaf maart dit jaar niets anders. Ik weet het niet, de kinderen zijn er nog nooit bij betrokken geweest, maar ik ben bang dat dat ooit eens gebeurd, omdat wij nou eenmaal allebei vaak niet willen toegeven totdat het escaleert. Nogmaals we hebben wel eens eerder flink gegild tegen elkaar, maar zoals nu is het nog nooit geweest en ik voel me uiteraard heeeel alleen hierin en zeer schuldig, maar ik weet en voel gewoon dat ik het een volgende keer weer zal doen, omdat het me gewoon overkomt. Wat vinden jullie, ik ben radeloos en denk vaak dat ik maar gewoon met het huwelijk moet stoppen, ondanks de vele gevolgen voor de kinderen en mijn werk die ik dan niet meer kan uitvoeren. PLSE PLSE PLSE help me met jullie advies.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Relatietherapie?

hebben jullie wel een opelijke relatie en bespreken jullie het met elkaar als er iets dwars zit, wanneer dit niet gebuert worde dinge opgepropt. mischien ka je het niet uiten.

voor de kinderen lijkt me het dan ook een groot belang dat jullie eraan werken en het zsm stopt. zoals je zelf ook begrijpt is kinderen opvoeden in een gewelddadige sfeer absoluut niet goed!

une femme

une femme

23-09-2008 om 13:25

Ho stop!

Natuurlijk ga jij niet scheiden, hou even je hoofd koel! Als ik jouw verhaal goed lees, hebben jullie nog meer dan genoeg samen om bij elkaar te blijven. Weglopen voor je eigen onvermogens is geen oplossing. Juist nu moet je laten zien wat je huwelijk je waard is. Ik zou inderdaad hulp zoeken bij een therapeut en proberen die boel weer vlot te trekken. Het hoofd laten hangen werkt echt niet.
Groet une femme

MRI

MRI

23-09-2008 om 15:48

Nee gek,

natuurlijk niet hierom gaan scheiden. Het is toch best een leuke vent en jullie zijn toch best dol op elkaar. Kijk even naar de situatie: Pff, stoppen met roken is echt heel stressvol, ook voor de partner.
Ja je mag hem niet aanvliegen maar ga werken om dat te voorkomen. Bijvoorbeeld zelf een cursus angermanagement volgen, schijnt echt te helpen. Ennuh misschien samen naar relatietherapie hoewel ik wel eens denk dat een lekkere massagecursus samen volgen meer zoden aan de dijk zet.
Nou, niet ten onder gaan in schuldgevoel, gewoon jezelf en de situatie aanpakken.

MR

Terpi

Terpi

23-09-2008 om 18:59

Sja

Lastig, als je namelijk het slachtoffer was geweest had ik gezegd 'maak dat je wegkomt' en ik zou het niet meer dan normaal vinden als je man er vandoor zou gaan na deze exces van geweld. Het zal wel politiek incorrect zijn van me hoor, want je schrijft vele redenen waarom je kennelijk niet anders kon maar goed, ik vind dat jij inderdaad maar moet kiezen... Neem je deze man met zijn kennelijk onprettige stijl van ruzie maken en chagerijnig zijn op de koop toe bij alle leukigheden? Of stap je eruit? Een mens veranderen is in elk geval een onbegonnen missie, als hij zelf niet wil veranderen zal het ook niet gaan gebeuren. Voorts zou ik me wel stevig afvragen of ik zelf niet een andere manier moet vinden om met mijn frustratie om te gaan, zoals je zelf zegt is dit al een heikel punt voor je vanwege je eigen achtergrond. Het lijkt me in elk geval erg naar om niet op jezelf te durven vertrouwen dat dit niet meer gaat gebeuren!
Succes ermee, het lijkt me niet makkelijk in elk geval.
Groet Terpi

GTST

GTST

23-09-2008 om 23:12

Snap 't niet

Hele korte samenvatting: twee pittige karakters, een aantal fikse ruzies, maar wel goede tijden. Laatste tijd: werkeloosheid, gaan roken, weer aan 't werk, probeert te stoppen kortom slechte tijden. Je man is megachagerijnig (stoppen met roken was hier dak eraf) negeert jou (probeert wellicht op die manier z'n mega-stop-buien te beheersen) en jij vliegt 'm aan. En dan opeens begin je over AD en scheiden, dat snap ik niet. Volgens mij heb je dubbele slechte tijden, die AD slik je vast niet voor niets. Het lijkt mij niet het moment om een belangrijke beslissing te nemen. Jij moet er voor hem zijn en hij voor jouw, beiden proberen je best te doen en beiden begrip hebben dat dat soms niet genoeg is. En dan later als hopelijk betere tijden aangebroken zijn bedenken of je wel/niet samen verder wilt. En ja tellen tot 10 of 20 of 100, niet ontploffen, loop de kamer uit. Je schrijft dat je al vanaf maart rekening moet houden met hem. Dat is een half jaar, klinkt misschien lang maar is 't in mijn ogen niet, echt niet. (PS heb de andere reacties expres niet gelezen)

Merel

Merel

24-09-2008 om 12:01

Moeilijk

Hoi,

Ik herken een deel, zo kon mijn man vroeger ook doen, "mij negeren". Ik vind dit zo vreselijk, ik kan er niet tegen en vind het eigenlijk ook een nutteloze bezigheid. Kijk als je even wilt afkoelen omdat je boos op de ander bent, prima. Maar iemand 2 dagen ! negeren, vind ik ronduit belachelijk. Hij is zelf net zo goed te ver gegaan, iemand 2 dagen fustreren!! Kom zeg. Hier ga ik toch echt na een uur zitten en wil ik een gesprek. Ik ben best bereid mijn fouten toe te geven, we kunnen als 2 volwassenen hierover praten. Wat ons veel heeft geholpen is in therapie gaan, allebei trouwens bij een andere therapeut. Was eigenlijk min of meer ongepland, het ging niet eens zo zeer om relatieproblemen. Wel kwamen dat soort issues ook aan bod en het heeft ons beiden heel veel doen inzien. Mijn man, dat negeren echt geen zoden aan de dijk zet, dat je toch beter kunt praten na een time-out. Of, als je daar nog niet aan toe bent dat ook zeggen, "sorry, ik wil er nu nog niet over praten, laten we dat morgen doen" en dan dat niet meerdere dagen uitstellen natuurlijk, dat schiet niet op. Zoiets doe je toch ook niet bij je collega's bijvoorbeeld? Waarom dan wel bij je partner (dat negeren dus)

En over dat ontploffen, dat heb ik ook wel eens gehad, ik ging altijd met dingen gooien in het heetst van de strijd. Is niet goed te praten, maar mijn man kon me heel subtiel het bloed onder de nagels vandaan halen. En dan is degene die dus de agressie laat zien altijd de schuldige. Eigenlijk vind ik dat niet eerlijk, het is uiteraard een soort machteloosheid van je, maar dat komt omdat de ander beter is in subtiel gemeen doen, bah en die komen er dan mee weg. (nb ik was meestal nog wel bij positieven om met dingen te gooien die niet stuk konden, kussens van de bank bijvoorbeeld)

Merel

schaampje

schaampje

25-09-2008 om 14:04

Bedankt

voor jullie reacties met name Merel, die heeft uiteraard het meeste raakvlak en voelt dan lekker om te lezen. We zijn er over wezen praten hier. Mijn man geeft toe dat ie het niet echt handig had aangepakt. Ik heb gezegd dat ik echt ontzettende moeite heb met dat stilzwijg gedoe, ik word dan echt steeds bozer en bozer omdat ie mij niet begrijpt en niet naar me wil luisteren. Dat gaan we dus nu anders aanpakken, hij ook van zijn kant. uiteraard ga ik verder nadenken wat ik met die agressiviteit kan doen, want therapie heb ik al gehad, daar geloof ik niet meer zo in. heeft me nooit echt geholpen. dus als jullie nog tips hebben, graag, ik zou mijn handjes heeeeel graag thuis willen houden voortaan!

Nog een heethoofd

Nog een heethoofd

25-09-2008 om 16:02

Herkenning

Een goed boek vond ik "Civilized Assertiveness for Women". Hier heb je een website

http://www.civilizedassertiveness.com/

Bepaalde dingen uit dit boek helpen me rustig mijn boodschap over te brengen ipv op een gegeven moment gefrustreerd te ontploffen. Bijv. goed naar de andere luisteren, vragen stellen en rustig blijven herhalen (broken record). Helaas vergeet ik als ik woest ben nog steeds plotseling alle goede tips.

Gelukkig blijf ik de laatste tijd vrij rustig, maar ik weet dat er een monster in mij huist. Ik zou er ook niet tegen kunnen als mijn man twee dagen bleef zwijgen. Mijn man is een introverte mokker die ook liever dingen niet uitpraat. Vroeger ging ik hem in de ribben prikken met de boodschap dat ik ging martelen tot hij ging praten. Meestal werd hij dan wel boos en kwam de klacht er eindelijk uit.

Nu nog weigert hij soms dingen uit te praten. Gisteren hadden we weer een onenigheid en wou hij niet verder erover praten. Ik heb hem toen heel rustig uitgelegd dat ik daar toch erg behoefte aan had, omdat ik anders boos op hem zou blijven en een hekel aan hem zou blijven hebben + dat ik er behoefte aan had een goede relatie met hem te hebben. Toen wou hij er toch wel over praten! Ik was heel trots op mezelf.

schaampje

schaampje

27-09-2008 om 08:53

Inderdaad!

ik ben het met je eens dat als het andersom was geweest dat iedereen had gezegd wegwezen bij die man. Gek he, hoe dat toch kan verschillen. Het is natuurlijk wel zo, dat dit de eerste keer was, ik sla niet geregeld om me heen of zo. Maar ik ben me er van bewust dat 1x al teveel is, natuurlijk. Het is onmacht en een schreeuw om aandacht. Ik weet dat ik weg moet thuis, ik wil mijn man en kinderen niet in gevaar brengen en als ik een vent was geweest hadden jullie mij dat toch ook aangeraden. IK BEN GEVAARLIJK en ik ben me ervan bewust maar ik kan niet garanderen onder dezelfde omstandigheden dat ik het niet weer ga doen, dus weg thuis lijkt mij voor mijn omstanders en geliefden het veiligst.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.