Spijt van scheiding

Mis je hem of het?

Hoi Truus, de vraag die bij me opkwam toen ik je verhaal las was: mis je hem, of mis je "het". Het gevoel van samen zijn, met iemand, die vraagt hoe je dag was, die alvast met koken is begonnen, waarmee je samen een boodschappenlijstje maakt, die leuke dingen doet met je kids en zo. De gezelligheid.
Zo te lezen heb je een rottijd achter de rug met een man die er nog een minnares op na hield. Ik zou in deze fase naar je verstand luisteren. Met deze man zul je niet meer gelukkig worden, wel misschien met een andere. Of zonder man.

Ook

Ik denk dat je je huwelijk zelf mist, niet zozeer de man. Zelf zit ik in bijna hetzelfde schuitje. Na een jaar is de scheiding bijna geregeld. Ik vind het vreselijk dat mijn huwelijk over is, maar ik mis het huwelijk en echt niet de man. Ik ging niet voor niks scheiden (en jij ook niet zo te lezen) en weet dat ik 'mijn huwelijk' nooit zal vinden met mijn ex. Misschien ooit nog een keer met een ander, maar voorlopig dan maar zonder. Denk heel goed na en maak je niet gek. Jacci

Lidie, jacci, tinus

Tja, ik mis duidelijk het gezelschap, het samen zijn, maar ik kan me dat echt helemaal niet voorstellen met een andere man, ik mis zijn gezelschap en met hem samen zijn. Wat Tinus zegt, kijken wat er verder te koop is, doe ik af en toe maar ik zie geen andere mannen staan. Ik vind geen enkele man interessant. Dus dat idee heb ik maar laten varen. Daar ben ik nog lang niet aan toe.
In ieder geval vinden jullie drieën dus dat ik mijn verstand moet volgen en niet mijn gevoel. Hmm ja, dat is natuurlijk wel het verstandigste. Ik denk zelf soms om het wel gewoon tegen hem te zeggen en dan gewoon maar afwachten, dan hoef ik in ieder geval later geen spijt te hebben zo van had ik maar…..Want je weet maar nooit…. Maar mijn verstand zegt dan weer heel wat anders. Ik twijfel nog wel even door en hoop op nog meer reacties hier. Misschien zijn er mensen die hier ervaring mee hebben?

Herkenning

Ik herken je gevoel. Ik heb uiteindelijk de scheiding aangevraagd nadat mijn ex een verhouding had. Ook mijn ex is nog samen met deze vrouw.

Ik heb ook het gevoel van missen, geen interesse in een andere man (moet er niet aan denken).

Hetgeen je geadviseerd werd om na te denken wat dat gevoel van missen is, is een hele goeie. Dat je je dat (nog) niet kunt voorstellen met iemand anders is ook begrijpelijk. Ik denk dan ook dat je daar helemaal niet aan toe bent. Jij zit nog middenin een rouwproces en in zo'n proces kan je een gevoel van spijt krijgen en denken dat je HEM mist. Vaak is het zo dat je alles eromheen mist en dat is toch iets anders.

Stel dat je hem zou zeggen dat je HEM mist en weer samen wilt zijn. Denk je dat je zijn verhouding kunt accepteren, naast je neerleggen? Kun je hem weer vertrouwen? Kan hij jouw het vertrouwen weer teruggeven?

Vergeet niet dat je ex verder is gegaan met die andere vrouw en niet meer met jou bezig is in de zin van missen en terugwillen. Wil je zo'n iemand terug??
Als je hem jouw gevoelens verteld kan het voor jou ook een enorme teleurstelling worden als hij zegt dit niet meer te willen. Het is nooit verkeerd om je gevoel te bespreken maar let er wel op dat je jezelf niet onnodig meer pijn gaat doen!

Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid in je beslissing.

Mana

Mana en ot

Mana jij zegt: Stel dat je hem zou zeggen dat je HEM mist en weer samen wilt zijn. Denk je dat je zijn verhouding kunt accepteren, naast je neerleggen? Kun je hem weer vertrouwen? Kan hij jouw het vertrouwen weer teruggeven?
Ik weet niet of ik hem ooit weer kan vertrouwen. Er zal zeker iets van therapie voor nodig zijn en dan nog weet ik niet of het wel goed komt. Maar dat zal ook voor een groot gedeelte van hem afhangen hoe hij zich zal gedragen. Ik weet niet of het dan goed komt, hoe kan je dat nu van te voren weten.
Ik denk vaak stel dat morgen de relatie die hij nu heeft voorbij is, hebben wij dan een kans? En wat voor een kans is dat dan? En wil ik dat wel met een man die gewoon in staat is om te liegen en bedriegen in een relatie. Ik heb daar geen antwoord op, mijn gevoel zegt ja, dat wil ik en mijn verstand zegt nee, onmogelijk.
En ot ik vraag me af hoe jij nu kan weten of de man die je nu hebt echt betrouwbaar is? Ik kan denk ik nooit meer een man vertrouwen, mijn ex heeft me tenslotte een jaar kunnen bedriegen zonder dat ik daar ook maar iets van gemerkt heb. Dus of ik het nu weer probeer met mijn ex of ooit met een andere man, het vertrouwen is weg.

Vertrouwen

Je kunt het ook niet van te voren weten of je het vertrouwen terug zou kunnen krijgen. Dat klopt.
Het kligt voor een groot deel ook aan je man of hij jou dat kan geven waar jij dan behoefte aan hebt.

Dat laatste kan je denk ik wel inschatten zoals je hem kent.

Maar Truus, ik voel met je mee want ook bij mij zijn deze gedachten er.
Het allerbelangrijkste is denk ik dat je eerst bij jezelf blijft, met jezelf verder gaat. Aan jezelf gaat werken, want dit (die verhouding, gekwetst zijn)heeft een enorme dreun gegeven aan je zelfvertrouwen, je zelfbeeld en het vertrouwen in anderen (een andere man).
Tenminste zo voel ik het.
Ik moet absoluut niet denken aan een andere man en probeer zo goed als mogelijk aan mezelf te werken. Dat gaat met horten en stoten en is enorm moeilijk omdat het bij mij gaat om het accepteren van de verhouding van mijn ex, het accepteren dat hij verder gaat met die vrouw, het accepteren dat ik een alleenstaande moeder ben. En dat is verrekte zwaar omdat ik dit allemaal ook niet wil.

Maar je moet verder en het heeft nu eenmaal tijd nodig.
Neem die tijd.

Mana

Truus

ja het is heel erg dat vertrouwen.
mijn ex heeft mij in 16 jaar psychisch kapot gemaakt met schreeuwen bedreigingen en vreemdgaan en steeds met een ander liefje. de laatste 6 jaar mij nooit meer aangeraakt. op was ik stond vaak onder de hetedouche en dacht dit is de enigste warmte op mijn lijf wat ik nog heb.
een jaar na mijn scheiding ben ik opgenomen geweest in een eetstoorniskliniek want die kreeg ik tijdens mijn huwelijk. ik kreeg te horen dat ik zo geen 2 jaar meer zou leven. ik heb een halfjaar nonstop therapie gehad. dagtherapie want ik moest ook nog voor een geschaad kind zorgen. ik heb het toen heel zwaar gehad maar in die periode kwam ik mijn nieuwe vlam tegen en ja dat vertrouwen was en is soms wel een probleem. maar met zekerheid kan je nooit iets zeggen. hij is voor mij betrouwbaar tot het tegendeel bewezen is denk ik altijd maar.
tijdens die therapie had ik het met een therapeut erover dat ik verliefd was geworden maar hem niet vertrouwde. hij zei toen als jij hem jou vertrouwen niet geeft hoe moeilijk dat ook is moet je hem laten gaan want dat zou je relatie al gelijk schreef maken.
je moet beseffen dat jou pijn die je voelt over dat vertrouwen is oudpijn en niet iets van deze nieuwe relatie. verdraag het en praat erover met je nieuw partner.
dit doe ik.
en mensen kwetsen elkaar bewust of niet bewust dat hou je niet tegen.
het is makkelijk gezegd zo dat vond ik toendertijd ook maar ik heb het gedaan en soms is het zo moeilijk als hij later van zijn werk komt ofzo maar we hebben afgesproken dat hij belt als hij opgehouden word ergens en ook hij is belazerd door zijn ex dus hij weet heel goed hoe dat voelt. ik zal je zeggen dat ik zelf die oudepijn oproep soms. ik vind dat raar van mezelf maar na zoveel jaren was het ook een veiliggevoel geworden. kan ik me lekker afstandelijk gaan gedragen. gelukkig besef ik dat dat fout is en praat dan met mijn partner.
ik hoop dat je ook iets kan hebben aan deze woorden die mijn therapeut toen tegen mij zei.

toen ik onslagen werd uit het ziekenhuis

Moeilijk

Mijn zelfvertrouwen heeft er niet heel erg onder geleden moet ik zeggen. Ik denk dat mijn ex en ik bij elkaar horen. En dat hij nu met iemand anders is dat is een hele foute keuze van hem maar hij komt wel weer bij zinnen. Zo voelt het voor mij ongeveer ik kan het ook niet echt goed uitleggen, ik denk ook wel eens dat ik mezelf gewoon voor de gek aan het houden ben, maar mijn gevoel en verstand zijn het zo niet met elkaar eens. Als ik met hem praat over de kinderen en andere alledaagse dingen dan voel ik ook gewoon dat hij twijfelt, net zoals ik denk dat de relatie die hij nu heeft niet op rolletjes loopt, dat is ook een gevoel. Ik denk dat hij last heeft van een soort midlife crisis, hij heeft daar in ieder geval wel de leeftijd voor.
Maar wat ot schrijft over vertouwen in haar vorige berichtje dat vind ik moeilijk, ik moet daar over nadenken, en dat zal voor mij ook pas in de toekomst blijken hoe ik daar mee om kan gaan, een andere man daar moet ik niet aan denken dus dat is voorlopig ook niet aan de orde, maar dat zal heel moeilijk worden. En als mijn en ex en ik het ooit nog eens met elkaar gaan proberen dan zal dat nog moeilijker worden vrees ik.
Wat jij als laatste schrijft Mana dat je alles moet leren accepteren dat is ook vreselijk moeilijk misschien wel onmogelijk. Ik heb geloof ik wel eerder wat van je gelezen maar ik ben echt vreselijk slecht in namen en verhalen bij elkaar te onthouden, maar mijn ex wou eigenlijk niet scheiden, ik heb de beslissing toen genomen, was dat bij jou ook zo?

Zeggen

Ik heb zelf ook sterk de neiging om gewoon tegen hem te zeggen dat ik spijt heb van onze scheiding. Ik ben ook niet bang om afgewezen te worden, ik heb dan daarna in ieder geval duidelijkheid en hoef dan ook geen spijt te krijgen dat ik het niet geprobeerd heb. Ik heb hem nu ook niet, dus bij een eventuele afwijzing veranderd er niet wezenlijk iets voor mij, alleen dat ik dan misschien (hopelijk) voor mijn gevoel ook verder kan. Misschien ga ik het eerst eens proberen in een brief te schrijven. Want ik wil ook niet dat hij denkt dat ik makkelijk weer te krijgen ben, ik bedoel, dat ik wel wil dat hij weet dat er wel werk aan de winkel is, voor onze relatie weer iets kan voorstellen. Klinkt ook wel weer stom, als ik het zo nalees. Eerst wil ik hem graag terug en daarna toch weer niet. En zo blijf ik de hele dag in tweestrijd. Ik word vreselijk moe van mezelf.
Daarom denk ik ook dat ik het toch tegen hem moet zeggen, anders blijf ik daar over doormalen. Ik blijf ook de hele dag denken wat Mirreke ook schrijft, stel, stel, stel, stel dit, stel dat. Heel erg vermoeiend.
Ik verbaas mezelf ook dat ik schijnbaar zo makkelijk over dat vreemdgaan heen kan stappen. Dat ik hem terug wil terwijl hij gewoon een jaarlang is vreemdgegaan.
Ik ga het eerst eens voor mezelf allemaal opschrijven wat ik denk en voel en hopelijk kan ik hem daarna duidelijk maken dat we bij elkaar horen en dat het de moeite waard is om een nieuwe poging te wagen. Het helpt mij al heel erg om hier de verschillende meningen te lezen en om daarna daarop te reageren. Wel moeilijk allemaal, ik heb het idee dat ik heel erg warrig overkom, maar voor mezelf schept dit dus alleen maar duidelijkheid.

Spannend!

Ik hoop dat je een goede reactie krijgt, dat je minstens tot een goed gesprek komt.
Oh enne vreemdgaan: Ik snap eerlijk gezegd nooit zo waarom mensen daar nou zo'n heel erg vreselijk probleem van maken en meteen gaan scheiden. Ik kan mij niet voorstellen dat twee mensen hun hele leven lang op alle fronten even interessant voor elkaar blijven en altijd maar dezelfde behoeftes hebben op hetzelfde moment. Maar de vertrouwdheid, het maatjes zijn, je leven samen, je kinderen, dat alles bij elkaar vind ik veeel meer waard en zou ik nooit vergooien voor vreemdgaan. Dan moet het in de basis wel goed zitten natuurlijk. Als wij niet meer met elkaar kunnen praten en lachen, tja...
Zelfs verliefd worden op een ander hoeft geen probleem te zijn als je maar niet gelijk die vlinders achterna vliegt en het een beetje op waarde weet te schatten.
Enfin, dus ik snap wel dat je over dat vreemdgaan heen kunt stappen.

Afwachten

Gisteren heb ik de kinderen bij hem gebracht, meestal praten we dan nog even een poosje met elkaar en drinken we wat, maar helaas was hij erg laat uit z’n werk en ik had een afspraak waar ik naartoe moest dus van rustig even met hem praten kwam het niet. Ik weet ook niet of ik het wel gezegd zou hebben als hij eerder thuis was geweest, want meestal zijn de kinderen ook in de buurt en die hoeven dit allemaal niet te horen natuurlijk. Ik heb hem wel verteld dat ik met hem had willen praten. Hij is erg nieuwsgierig, dus toen ik savonds terug kwam van mijn afspraak was er een mail van hem over iets onbelangrijks van de kinderen, dat had ook best nog wel tot de andere dag kunnen wachten, maar in die mail kwam hij ook nog even terug over dat ik met hem wilde praten en hij vroeg zich dus af wat er was. Ik heb hem toen de brief gemaild. Hij was er behoorlijk door overdonderd en moet erover nadenken wat ik allemaal heb geschreven. Hij heeft tijd nodig zegt ie. Dat snap ik ook wel natuurlijk en ik ben blij dat hij er over na moet denken, dat betekent dat hij in ieder geval ook twijfelt. Misschien ook tussen zijn verstand en gevoel, net als ik. Dus nu wacht ik het af, ik heb geen idee hoelang hij moet nadenken, maar geduld is niet mijn sterkste kant, dus ik hoop niet al te lang.

En dat vind ik weer naïef

Waarom zou uiteindelijk een eerdere liefde met een hele geschiedenis en kinderen enzovoorts niet meer waarde kunnen hebben dan een nieuwe ander. Alsof het niet uitmaakt wíe je hebt, áls je maar iemand hebt.
Dus Truus, ik vind het goed van je dat je het gedaan hebt, als exmanlief na nadenken (vind ik ook een goed teken) toch blijft bij de scheiding heb je in ieder geval gedaan wat je kon doen. Ik vind het ook heel dapper van je, en tegelijkertijd krijg ik er een gevoel van dat het wel goed zat en wie weet nog zit tussen jullie, omdat julie omgang en onderlinge gevoel blijkbaar zo is dat je hem ook na de scheiding zo'n persoonlijke brief kunt mailen.
En het gebeurt vaker hoor, dat gescheiden expartners weer bij elkaar komen.
En ook: in de klassen van mijn kinderen zijn de afgelopen jaren meerdere ouderstellen uit elkaar gegaan. Ik heb al van meerderen gehoord dat ze feitelijk spijt hebben... Boel ellende, ontwortelde kinderen, en wat lost het nou allemaal op...

Naief

Truus haar man ging al een JAAR vreemd én hij is nog steeds met haar.
"Waarom zou uiteindelijk een eerdere liefde met een hele geschiedenis en kinderen enzovoorts niet meer waarde kunnen hebben dan een nieuwe ander. Alsof het niet uitmaakt wíe je hebt, áls je maar iemand hebt."
Euh, daar heb ik het in ieder geval niet over gehad. De feiten liggen op tafel, en die kun je er niet zomaar afvegen.

Gr. Poezie.

Ja naief poezie

Het is wel duidelijk dat jij zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten. Ik ben ook ruim een jaar vreemdgegaan en toch ben ik nog (en zelfs weer gelukkig)bij mijn man, met wie ik inderdaad een geschiedenis heb en twee kinderen. Als mijn man toen het uitkwam had willen scheiden, net als truus, dan had ik me niet verzet denk ik. Dan had ik me ook in de armen van mijn "minnaar" gestort. Mjjn man wilde juist niet scheiden, hij wilde vechten (net als truus nu) en het gevolg is dat we er gelukkig nog zijn. Kortom, zo zwart wit is het allemaal niet hoor.
Miep

Hm:

Miep: "Het is wel duidelijk dat jij zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten"
Het is duidelijk dat jij dat niet weet.
Sterker nog; ik heb in dezelfde situatie als Truus gezeten, met als enige verschil dat ik mijn ex never nooit zou terug nemen.
Het kan best eens gebeuren dat iemand vreemd gaat, maar een jaar lang je partner bedriegen vind ik wel heel ernstig. En dan durf je te zeggen: "ik houd van mijn man?" Als ik mijn oma was zou ik daarop zeggen: "ga je mond spoelen met zeep"

Gr. Poezie.

Naïef of niet

Mijn verstand zegt het zelfde als Poezie. Ik kan ook niet begrijpen hoe iemand een jaar lang vreemd kan gaan. Maar ik snap ook niet hoe ik dan toch nog van hem kan blijven houden. Maar toch is het zo. Tijdens ons huwelijk zat er veel niet goed anders was dat vreemd gaan natuurlijk nooit gebeurt, want dat doe je niet als alles super goed gaat. Niet dat ik dat een goed excuus vind voor vreemd gaan. Maar mijn ex wou niet scheiden, dat is niet iets wat ik voor hem bedenk maar iets wat hij zelf heeft gezegd. En niet om van twee walletjes te eten, maar om samen verder te gaan.
Ik vind het goed om te lezen dat het bij Miep gelukkig allemaal goed is gekomen, dat geeft mij wel hoop. Ik ben blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb. Ik hoop nu natuurlijk dat ex en ik het opnieuw kunnen gaan proberen maar zelfs als hij dat niet zou willen ben ik toch blij dat ik het in ieder geval geprobeerd heb.
Ik heb nog niks van hem gehoord, de kinderen zijn tot vrijdag bij hem dan pas spreek ik hem weer. Ik hoop dat hij voor die tijd nog wat van zich laat horen.
Geduld, geduld, heb geduld.

Het is complex

Ik ben dus ruim een jaar vreemdgegaan en ik durf te zeggen: Ik houd van mijn man!! Mensen gaan vreemd om allerlei redenen, soms hele banale, het heeft lang niet altijd met een slecht huwelijk of gebrek aan liefde te maken. Bij mij bijvoorbeeld had het vooral met mezelf te maken: bijna 40 en al 20 jaar met dezelfde man en toen diende zich ineens die man aan. Ik was nieuwsgierig en voor ik het wist zat ik er tot aan mijn nek in. Tja niet goed te praten, maar het gebeurt nou eenmaal in het leven soms.
Miep

Vreemd gaan

Miep jij zegt: Mensen gaan vreemd om allerlei redenen, soms hele banale, het heeft lang niet altijd met een slecht huwelijk of gebrek aan liefde te maken.
Maar ik was, toen mijn ex dus opbiechtte dat hij al een jaar vreemd ging, heel erg gekwetst. Ik voelde dat als een vernedering, ik snap ook niet dat als het dan geen gebrek aan liefde is, hoe je dat dan je partner aan kan doen. Je weet toch dat je diegene daarmee kwetst? Dat snap ik gewoon niet. Ik heb hier op het forum vaker verhalen gelezen van vrouwen die vreemd gaan of gingen en die dat inderdaad los van hun huwelijk zagen, dus schijnbaar kunnen sommige mensen dat. Maar ik volg dat niet en ik zou het zelf ook niet kunnen. Maar goed dat is iets waar ik het uitgebreid met hem over zal moeten hebben als het ooit zover komt. Hebben we het ook al wel vaak over gehad. Ik vond ook niet dat wij een slecht huwelijk hadden en hij ook niet, wij waren al wel lang bij elkaar en de sleur zat er in. Maar we konden en kunnen dus nog steeds goed met elkaar overweg en hadden altijd veel lol met elkaar. Ik denk dat hij in een soort van midlife crisis zit maar goed dan ben ik weer voor hem aan het denken en dat is iets waar hij zelf mee moet dealen. Maar er zijn misschien wel andere manieren om uit een midlife crisis te komen, dan vreemd gaan en scheiden.

Gekwetst

Ja natuurlijk was je gekwetst, dat lijkt me logisch. Mijn man ook hoor. Jij vraagt je af hoe je dat je man/vrouw kunt aandoen. Nou heel simpel, daar ben je helemaal niet mee bezig. Je hebt -maar nou praat ik voor mezelf- al meer dan genoeg aan je eigen verliefdheid, schuldgevoel en worsteling met hoe je dit moet oplossen. Neem van mij aan, als je jezelf eenmaal in de situatie hebt gebracht dat je verliefd bent, zie je het niet meer zo helder. Dan verlies je het zicht op de werkelijkheid. Voor mij was het de ellendigste periode uit mijn leven, verliefd op een ander, een huwelijk dat ik niet wilde opblazen, schuldgevoel, de minnaar waar ik óók van hield, kortom ook ik had pijn en verdriet. Mijn man bleek daar gelukkig mee uit de voeten te kunnen. Niet dat hij er begrip voor had natuurlijk, maar hij is gelukkig wel zo realistisch dat hij snapt dat het kan gebeuren. Als iedereen die vreemdgaat zou scheiden, denk ik niet dat er veel huwelijken stand zouden houden.
Mijn man wilde mij niet laten gaan en ik wilde ook vechten. Dat kon alleen als mijn man mij kon vergeven en ik mijn minnaar kon loslaten. Belangrijk was ook dat mijn man zijn eigen aandeel onder ogen kon komen in hoe het zover had kunnen komen. Het is ons gelukt. Wij zijn er sterker uitgekomen. Maar ik denk dat je om zoiets te boven te komen een goede basis nodig hebt.Truus, als ik jouw verhaal lees, hadden jullie ook een goede basis. Als je man nog wil, zou ik ervoor gaan!!
Miep

Jeetje miep

Ik weet echt niet waar ik moet beginnen met mijn reactie op jouw posting. Het egocentrisme wat daaruit spreekt!
"Jij vraagt je af hoe je dat je man/vrouw kunt aandoen. Nou heel simpel, daar ben je helemaal niet mee bezig" en: "Voor mij was het de ellendigste periode uit mijn leven" en: "Belangrijk was ook dat mijn man zijn eigen aandeel onder ogen kon komen in hoe het zover had kunnen komen"
Asjeblieft zeg, dus jouw man had jou in de armen van je minnaar gedreven? En jij voelde je er zo ellendig onder? (Waarom deed je het dan!)
Sorry, maar ik ga hier bijna letterlijk van over mijn nek!

Gr. Poezie.

Poezie

Poezie, ik vroeg me af hoe iemand zoiets als vreemd gaan kan doen en Miep vertelt daarop hoe zij dat heeft ervaren. Ze vraagt niet om een mening van iemand, dan was ze er wel zelf een draadje over begonnen denk ik. Ik ben blij dat ze er hier over durft te posten, ik heb er veel aan. Misschien kan jij ook vertellen hoe jij het vreemdgaan van je man ervaren heb? Als je al bijna over je nek gaat van de ervaring van iemand anders denk ik dat ook jij erg gekwetst bent.

Goh poezie

Poezie, ik begrijp niet zo goed wat je in dit verband met egocentrisch bedoelt. Wat ik heb opgeschreven is hoe ik, als "dader" het heb ervaren. Ik heb daarmee proberen aan te geven dat het meestal geen zwart/wit verhaal is. Natuurlijk was het voor mijn man ook de ellendigste tijd uit zijn leven en erken ik ook 100% mijn eigen aandeel in het geheel. Als je samen zo'n zwarte episode wilt overleven, zul je allebei uit de zwart/wit oordelen moeten kunnen stappen. En nogmaals, hoe slecht/dom vreemdgaan ook is, zelfs een vreemdganger kan oprechte gevoelens hebben.
Miep

Zwart-wit

Het is zeker niet zwart-wit. Ik ben zelf ook gescheiden omdat mijn man vreemd ging, maar het was zijn houding waardoor het niet meer ging. Zeker, het is altijd moeilijk om weer samen verder te gaan na zoiets en natuurlijk duurt het een tijd voor het vertrouwen terug is. Maar als iemand echt bereid is om te kiezen en ervoor wil gaan, waarom dan niet doen.

In het geval van Truus heb ik wel vraagtekens omdat haar exman nog iemand anders heeft.Ook al zou dat niet lekker lopen, is toch een derde in het spel. En blijkbaar betekent die derde genoeg voor hem om nog mee samen te zijn.
Onderschat het niet Truus: stel je man zou terugkomen bij je. Eerst zul je blij zijn, maar dan zullen zeker de emoties weer terugkomen. Je kunt niet uitwissen wat er gebeurd is. zo van: zand erover, we beginnen opnieuw. Je zult samen weer de strijd aan moeten gaan om opnieuw te kunnen beginnen.
En dan: hoe zit het met die ander? In hoeverre is ze van de baan?

Bij mij is het op deze manier misgegaan. Eerst was ik opgelucht en blij dat we "gewoon" weer bij elkaar waren. Maar gaandeweg bleek dat "zand erover" bij mij niet te werken en kwamen alle emoties weer boven. Mijn man kon daar niet mee omgaan en achteraf bleek ook dat hij die ander nog steeds opzocht.

Je kunt alleen zelf beslissen wat je doet. Laat je alleen niet te lang aan het lijntje houden. Als jouw ex twijfelt of blijft uitstellen, doe jezelf die ellende dan niet aan en begin met loslaten.

Even niet o.t.

Haaa even niet, wij 'kennen' elkaar. Jij hebt mij destijds erg geholpen bij het loslaten van die andere man en bij het volhouden. Ik ben je nog steeds erg dankbaar!!
Groet Miep alias...

Ik dacht het al miep

Dat jij het was. En ik ben ook blij om te horen dat het goed gaat en dat jullie er sterker uit zijn gekomen. Ik weet hoe moeilijk het voor je geweest is.
En jij hebt mij ook geholpen door me de andere kant te laten zien. Zo krijgen de dingen gemakkelijker een plaats. Het is zeker niet zwart/wit of goed/slecht.

groetjes, even niet