Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Relaties Relaties

Relaties

Anno

Anno

30-09-2008 om 08:50

Diplomatische vraag.... huilende buurbaby

Dag
Ik heb een beetje eeen probleem: de baby van mijn buren huilt iedere nacht of bijna, en best wel lang. Vanacht was het wel raak, een uur lang. Zijn kamertje grenst aan onze slaapkamer en we horen alles alsof we in hetzelfde huis wonen (jaren dertig huis, dunne wanden...) Nu heb ik het gevoel dat ze het kind (jongetje van ruim een jaar) laten huilen, het kind roept dan ook steeds "Paaaapppaaa Mammmmaaaaa"... We hebben verder een goed contact, wij wonen hier maar een paar maanden, en ik wil het dus niet verpesten. Maar aan de andere kant is het heel erg vermoeiend om iedere of bijna iedere nacht wakker gemaakt te worden, ik slaap licht en val weer moeilijk in slaap. Wat zouden jullie doen...
Vermoeide buuf


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Sancy

Sancy

30-09-2008 om 09:03

Gewoon

straks eens even op de koffie gaan, vragen of alles goed is met de buren en hun kindje, belangstelling tonen en begripvol reageren als ze vertellen dat de nachten wel erg zwaar zijn?

Mamvantwee

Mamvantwee

30-09-2008 om 09:45

Aan de andere kant van de muur

Deze vraag duikt direct in mijn eigen ervaring. Wij hebben twee kinderen die als baby (tot 2 jaar) erg veel gehuild hebben, en ja, wij hebben ook buren.... Ik kan dus van de andere kant van de muur meepraten: het is echt slopend voor de ouders als de kinderen niet willen slapen. Ik heb me bij de buren wel eens verontschuldigd, maar dat voelde alsof ik er iets aan kon doen dat onze kinderen huilden - dat is natuurlijk niet zo.

Ik zou idd eens met je buren op een niet-verwijtende , maar belangstellende toon vragen hoe het gaat tijdens de nachten. Of ze er zelf nog niet aan onderdoor gaan, of je hen misschien ergens mee kan helpen (een avondje oppassen zodat ze even er tussenuit kunnen). Begrip van de buren is nl wel erg welkom, ik voelde me destijds namelijk ook nog eens schuldig.

En over dat laten huilen: ik weet natuurlijk niet waarom jouw buren dat doen, maar wij waren op een gegeven moment radeloos, helemaal óp en wisten het gewoon niet meer: kind had gegeten/gedronken, had het niet koud, had geen pijn, alles was in orde, maar brulde maar door....ja, dan laat je het op een gegeven moment maar brullen! Ook onze overburen werden er wakker van en kwamen wel eens vragen of het allemaal wel goed ging. Alleen al het erover kunnen praten lucht op.

En voor jullie zelf: slaap een tijdje met oordopjes in. Misschien erg lastig, maar je kunt een kind niet laten zwijgen, zeker niet als buurtjes.

Veel succes, en bedenk dat het over een tijdje weer rustig is bij de buren!

ayla

ayla

30-09-2008 om 09:54

Hier ook een ouder

met zo'n krijsende nachtbraker, 1,5 is ie nu en krijst regelmatig nog wel eens een uurtje 's nachts. Tja en ik kan hem echt niet telkens gaan oppakken. Enige geluk is dat hij niet tegen de muur van de buren slaapt maar aan de andere kant van het huis. Maar met zijn volume horen ze het waarschijnlijk toch wel. En ja, helaas kan ik niet meer doen dan eens sorry zeggen en hopen dat hij ooit doorslaapt, voor onze eigen rust en die vand e buren.

Trouwens, de eerste nachten dat wij hier slapen wisten we niet wat ons overkwam. We hoorden onze buurman gewoon snurken echt onvoorstelbaar zo hard als die man snurkt. Nu ben ik er aan gewend maar nog steeds hoor ik het

Tihama

Tihama

30-09-2008 om 10:02

Bespreken

Hoi,

Ik zou het wel bespreken, maar dan inderdaad niet in de verwijtende sfeer. Gewoon vragen hoe het gaat omdat je merkt dat hun zoontje zo slecht slaapt. Dat levert vanzelf opening voor een gesprek.

Ik heb ooit van een collega een absurd verhaal gehoord. Hij vertelde mij steeds dat hun kind zo prima doorsliep. Ik was blij voor hem, want die van ons sliep nooit.
Tot hij op een dag met schaamrood op de kaken vertelde dat de buren hen hadden aangesproken. Die zeiden dat ze vast wel uitgeput moesten zijn van een kind dat zoveel huilde elke nacht. Hij en zijn vrouw waren verbijsterd. Hun kind huilen? Nee hoor. Buren verbijsterd, want die hoorden echte elke nacht hun kind huilen.
Dus hij en zijn vrouw zijn maar eens wakker gebleven. En het bleek waar. Zij sliepen dwars door het huilen van hun eigen kind heen. Allebei.
Ze hebben toen hun zoon bij hen op de slaapkamer genomen en toen werden ze wel zelf wakker.

Ik vond dit een erg opvallend verhaal, want ik had nog nooit eerder gehoord van ouders die beiden door het huilen heensliepen.

Wat ik er mee wil zeggen: het kán dus ook zijn dat de ouders er zelf doorheen slapen.

Tihama

Oordoppen

Lijkt me idd een goeie oplossing. Uit ervaring weet ik dat een slecht slapend kind slopend is, ik zou zeker niet op een verwijtende buurvrouw zitten wachten. Begrip tonen en hulp aanbieden lijkt me een mooie oplossing. Als mijn buurvrouw bv had aangeboden overdag een uurtje op mijn kind te willen passen zodat ik even kon slapen zou ik heel blij geweest zijn!

Ik baal ook van dit huis

uit 1928 wat tegelijk met de buren gebouwd is, het is echt gehorig. Nu hebben we hele rustige buren naast ons maar een enkele keer als het buurjongetje huilt word ik ook wakker. Ik moet er eigenlijk niet aan denken wat zij opvangen van onze nachtelijke activiteiten. En dan ons geschreeuw en gegil van onze dochter.

In het vorige huis (1900 met eigen fundering) hoorden we zelden iets, dat blijkt nu achteraf echt een minpunt.

Ik zou als alleen jij er last van hebt een tjdje op een andere kamer gaan slapen en wachten totdat de zolder af is. Je kan zeker een praatje maken met de buren maar niet op verwijtende toon, zij kunnen er ook niets aan doen.

Mamvantwee

Mamvantwee

30-09-2008 om 10:43

Ot: manda rijn

Idd, het maakt een erg groot verschil of je in een gehorig huis woont: wij zijn verhuisd met als belangrijkste reden de gehorigheid. Nu wonen we een stuk minder 'gehorig' en dat geeft zoveel rust...

Mamvantwee

zo erg is het niet hier, komt ook omdat we dus rustige buren hebben. Ik denk wel dat ik gek zou worden als ze 3 opgroeiende pubers zouden hebben. Als het buurjongetje vrolijk rondrent dan hoor je dat bij ons in de woonkamer alsof hij boven ons hoofd loopt. En dat ondanks de isolatie tussen bg en verdieping.

maar goed, het valt erg mee, ik word dus alleen wel wakker als hij huilt. Verder grenzen onze slaapkamer met die van buurman en buurvrouw en zij gaan 2 uur eerder naar bed dan wij.

We hebben een soort hoekhuis (pad van 2 meter er tussen) en die buren horen we dus nooit.

*bella*

*bella*

30-09-2008 om 11:02

Los van de discussie

of je een kind om pedagogische redenen al dan niet wilt laten huilen, laat je een kind al niet huilen als iemand anders er last van heeft, vind ik echt. Een paar minuten is niet te voorkomen vaak, maar een uur mijn baby laten huilen kreeg ik alleen al vanwege mijn buren niet over mijn hart. En de tweede liet ik niet huilen omdat de eerste daar last van zou kunnen hebben. Waarom wel rekening houden met gezinsleden en niet met buren. Snap ik echt niet.
Tuurlijk is het niet handig eea verwijtend te brengen, zou ik ook niet doen. Maar eea nuchter bespreken (en ook jouw kant van het verhaal doen, dit is toch slopend?) zou ik zeker niet laten.

Mamvantwee

Mamvantwee

30-09-2008 om 11:07

'niet laten huilen'

Bella, ik ben het in principe met je eens dat je ook rekening met de buren houdt. Probleem met huilende baby's is alleen (in mijn kleine universum dan) dat die zich niets aantrekken van dit soort normen. Ik kon mijn kinderen niet stil krijgen als ze eenmaal aan gang waren.
Nog afgezien van de praktische kant van de zaak dat je niet de hele avond en nacht met een kind kunt rondhobbelen, sussend, zingend, wiegend (en ja, daar is ook pedagogisch nog wel wat over te zeggen, maar daar heeft iedereen andere ideeën over), zeker niet als zich dit élke nacht herhaalt - waar haal je als ouders op een gegeven moment de energie vandaan? Dan heeft rekening houden met de buren echt niet meer prioriteit: dat kind moet gewoon stil zijn en zelf wil je slápen, dát is wat je dan alleen nog maar wil.

Echt, het gaat niet om een paar minuten, maar om nacht na nacht na nacht, uren achter elkaar...

Mamvantwee

Mamvantwee

30-09-2008 om 11:09

Ahum

sorry als mijn vorige bericht wat te bot overkomt. Het was even de emotie die sprak...

Linda99

Linda99

30-09-2008 om 12:18

Bij ons

Wij zijn al 2,5 jaar zelf de pineut wat nachtelijk huilen betreft. En had ik maar een buurvrouw die vriendelijk kwam vragen hoe dat toch kwam ofzo.......Nee die van ons heeft gewoon een aantal maal tegen de muur lopen bonken op een moment dat ik zelf van wanhoop half zat mee te huilen met een kind wat ik niet stil kreeg.

Dus wat mij betreft is een vriendelijk praatje een goed begin. Misschien kunnen die arme buren nergens hun hart luchten en zijn ze blij dat je erover begint.

mama-van-louiza

mama-van-louiza

30-09-2008 om 12:56

Voorzichtig bespreken

Ik sluit me aan bij veel vorige spreeksters: kopje koffie gaan drinken en voorzichtig informeren. Grote kans dat die ouders met de handen in het haar zitten.
Groetjes
Marieke
PS: Is er misschien een ander plekje in huis waar jij tijdelijk zou kunnen slapen? Slaapgebrek is een ramp.

Oordoppen

ben het eens met de meeste oplossingen hier,praatje met de buurvrouw,oordoppen aanschaffen,aangezien jouw kinderen al een stuk ouder zijn zou ik ze uitleggen dat snachts roepen niet werkt,( en ook waarom het niet werkt)als er wat is moeten ze naar je toekomen.zo heb je in elk geval je nachtrust.

mamamij

mamamij

30-09-2008 om 14:00

Ook andere kant

Hier ook iemand met 1 van bijna 21 mndn die s'avonds laat nog huilt, bijna iedere avond. Nee, hij huilt niet lang, ik denk ongeveer 5 min. (opstaan, fles pap maken en geven en daarna is hij stil). We hebben nog 1tje die er anders ook wakker van wordt. Alleen worden wij dus wel kwaad aangekeken hierop (trappen op en af stampen op muren bonken met deuren gooien, schreeuwen, en dan wil je echt niet weten wat er geschreeuwd wordt, en spullen bekladden. Ik ben 1 keer gaan vragen wat het probleem was, volgens hun was er geen probleem (ahum).
Ik had ook liever gehad dat ze me vertelde dat ze zo'n moeite hadden met de kleine, maar om mij maar een extra schuldgevoel en extra werk te bezorgen? Nee, niet echt.
Ik vertrek hier dus wel door, wil hier niet eens meer blijven wonen.
Dus net wat de andere al zeggen, ga praten, misschien heb je zelf bruikbare tips voor ze.
Succes ermee, leuk is het natuurlijk niet

Precies

je doet er weinig aan.

Ik moet even grinniken, stel dat het ons nog lukt om er 1 op de wereld te zetten (of 2 je weet het nooit) dan zullen onze buren dus wakker liggen van onze baby's. Hmm ik ben blij dat wij zelf nooit een punt hebben gemaakt van het gehuil van hun zoon

Moeilijk

Onze zoon van 21 maanden spookt ook soms 's nachts. Meestal is het kort maar we hebben ook periodes dat hij echt een tijdje huilt. En wij gaan er dan meestal om de 5 minuten heen, en als het lang duurt laten we hem ook wel eens gewoon. Zijn slaapkamer ligt ook tegen die van de buren, niets aan te doen. Gelukkig hebben de buren zelf 3 kinderen grootgebracht en hebben nooit een probleem gemaakt van het huilen.

Ik vind het inderdaad rot voor de buren dat zij af en toe 's nachts wakker gemaakt/gehouden worden maar ik denk dat wij allemaal beter af zijn als zoon leert dat huilen geen aandacht krijgt, anders zitten we over een paar jaar nog zo?

reina

reina

01-10-2008 om 07:09

Jááren geleden

Het is al heel lang geleden maar ik herinner het me nog heel goed: dochter had toen ze een jaar was een periode waarin ze elke nacht wakker werd en dan als een gek ging liggen krijsen en niet stil te krijgen was. Buurman kon er slecht tegen ( had zelf nog geen kinders overigens) en wilde komen klagen, buurvrouw zei dat wij er zelf vast de meeste last van hadden, bij hen zat er nog een muur tussen Dit heb ik dus later gehoord, want buurvrouw heeft het namens hem gezegd, maar helaas konden we er niks tegen doen... Wel voelde ik me daarna elke nacht nog rotter als ze weer begon te janken! Haar halen hielp ook niet, want zodra ze weer moest gaan liggen of wij weer weggingen begon het drama opnieuw. Het is vanzelf gestopt. Buurman is trouwens al jaren uit zicht, buurvrouw woont er gelukkig nog steeds Dus ja, je kunt het zeggen, maar doe het zonder verwijten, ze weten echt wel dat het irritant is en de kans dat het helpt is klein.

*bella*

*bella*

01-10-2008 om 09:52

Mmhh

Ben wel een beetje verbaasd, ben dan denk ik èèn van de weinigen met een andere mening. Ik vind dus wel dat je je best moet doen om geen overlast te veroorzaken, dit klinkt me toch best heftig. Dus ook je best moet doen je kind niet ´s nachts te laten huilen. Nu zie ik sowieso weinig redenen voor een kind om te (blijven) huilen ´s nachts, dus dat maakt het voor mij makkelijker.
En natuurlijk zijn er situaties die je niet in de hand hebt. Maar praat dan even met je buren, lijkt me. Kijk, een beetje gehuil hoort er echt wel bij. Ik heb ook buren met baby´s gehad (en zelf baby´s) Maar iedere nacht, en dan een uur ofzo...
Mijn kind maakt dus lawaai in de ochtend, voor hij naar school gaat. Ik heb geen idee hoe laat buurtjes opstaan, maar ik doe dus mijn stinkende best hem stil(ler) te laten zijn in de ochtend. En dat valt niet mee bij mijn zeer luidruchtige kind. De rest van de dag ben ik wel coulanter, hij maakt nu eenmaal veel lawaai en ik kan hem niet de hele dag op zijn huid zitten. Maar slapen vind ik toch eigenlijk wel erg belangrijk. (werk zelf weleens ´s nachts en weet dus hoe lastig het is met lawaai te slapen,zelfs met oordopjes, slopend!!)

Mamvantwee

Mamvantwee

01-10-2008 om 10:01

Overlast

Ja Bella, het is ook bij ons normaal dat we de buren ontzien bij herrie in huis. Op zondagochtend (zucht - waarom zijn ze dan al om 6 uur klaarwakker?) ben ik ook permanent aan het sussen, fluisteren en mogen ze niet rennen of gooien (mag nooit, maar dan zeker niet). Kost inderdaad best veel moeite om kinderen dan stil te houden.

Maar kennelijk (tenminste, dat leid ik af uit je posting) heb jij geen kinderen die 's nachts uren achter elkaar luidkeels krijsen en niet te kalmeren zijn, en ja, soms uren achter elkaar en iedere nacht...sommige anderen hier schrijven er ook over. Ik wens het niemand toe, maar weet helaas hoe het is. Het is dan niet meer een kwestie van 'een beetje gehuil hoort erbij'.

Wij zijn als ouders op een gegeven moment overgegaan op oordopjes (om de beurt). Zo erg was het, beide kinderen 1,5 jaar achter elkaar, 3 jaar op rij. Nu is het over trouwens, maar na deze ervaring ben ik wel genuanceerder gaan denken over huilende baby's en wat je daar als ouder dan aan 'moet' (kan) doen.

Hier

Ik word ook nog wel eens wakker van ons buurmeisje. Ze is nu ruim 2,5 maar regelmatig aan het huilen, nee, krijsen 's nachts. En wij hebben goed contact met de buren, zelf een zoontje van bijna 4 en een baby. Hierdoor weet ik dat niets helpt, dus als ik er weer eens van wakker wordt, wens ik ze in gedachten heel veel succes, ben ondertussen blij dat mijn kids allebei slapen en stop mijn hoofd onder mijn kussen. Tja, in de opvoeding gebeurt dat toch wel eens een periode? Ik vind het echt te ver gaan om je hierover druk te maken... Als je dit licht verwijtend met je buren gaat bespreken, voelen ze zich alleen maar nog rotter! Aanbieden om op te passen zodat ze even bij kan slapen vind ik een goed idee, maar ik weet niet hoe het contact met je buren is.
En er ALLES aan doen om je buren geen overlast te bezorgen? Gaat me echt te ver hoor, als ze last hebben van de geluiden die nu eenmaal bij opgroeiende kinderen horen, hadden ze in een hutje op de hei moeten gaan wonen ofzo. Hoewel je daar misschien weer last hebt van dieren die om je hutje heenscharrelen

Tihama

Tihama

01-10-2008 om 12:11

Bella

Dat jij die andere mening hebt, komt niet omdat jij méer kennis van zaken hebt, maar vooral omdat je mínder kennis van zaken hebt.

Als je zelf de ervaring zou hebben van een ontroostbaar, krijsend kind, waar je diverse malen per nacht je bed voor uit moet, zou je vast niet deze mening hebben. Dan zou je begrip hebben en vooral die ouders er nog geen probleem bíj willen bezorgen.

Na maanden was het beslist zo ver dat onze zoon wel eens een uur lang non-stop huilde. Niet omdat wij dat bewust deden, maar omdat wij te moe waren om nog overeind te komen. Heb jij enig idee hoe je als ouder voelt als je maandenlang elke nacht minimaal elk uur je bed uit moet omdat je kind huilt?
Ik raad je aan om het eens uit te proberen. Gewoon, zet eens een wekker op elk uur van de nacht en ga dan je bed uit. Loop dan een half uur rond met het geluid van de wekker op je arm. Ga dan je bed weer in, tot de wekker een uur later weer afgaat. Herhaal dit tot de ochtend komt. Sta dan om 6 uur 's ochtends op. Douche, kleed je aan en ga dan een dag actief aan de gang. Herhaal ditzelfde patroon die nacht. Smeek intussen de wekker of hij je wil vertellen wáarom hij zo'n herrie maakt. Check of de wekker darmkrampjes heeft, check of de wekker een natte luier heeft. Geef de wekker wat te drinken (of bij nader inzien: doe maar niet, want dan doet ie het volgende uur het niet meer

Doe dit minimaal twee weken. Dan zou ik graag jouw reactie nog eens willen zien.

Overigens: een aantal jaar geleden stonden we op een camping naast een gezin waarbij een van de kinderen elke nacht huilde. Weet je wat ik dacht: o, wat rot voor hen, en o, wat heerlijk dat IK er niet uithoef.

Tihama

Mamvantwee

Mamvantwee

01-10-2008 om 12:19

Tihama

Ik krijg het gevoel dat je Bella aanvalt op haar mening, dat is toch niet nodig?

Je verhaal is duidelijk en voor mij zeker herkenbaar, maar volgens mij was het verhaal van Bella ook duidelijk: zij heeft (volgens mij) niet de ervaring met ontroostbare nachtelijke schreeuwerds. Ze zegt nergens dat haar ervaring de enige waarheid is, toch?

Tihama

Tihama

01-10-2008 om 13:43

Nou

Ja, ik val Bella inderdaad aan op haar mening. Ze doet namelijk uitspraken die indirect en direct een veroordeling inhouden van ouders wiens kinderen wél middernachtelijke krijspartijen hebben.

bijv. deze uitspraak: "Ik heb ook buren met baby´s gehad (en zelf baby´s) Maar iedere nacht, en dan een uur ofzo... "

Wat betekenen deze puntjes? Dat dit niet hoeft? Dat er altijd wel mogelijkheden zijn om een kind 's nachts wel rustig te krijgen? Dat al die andere ouders níet hun uiterste best doen?
Of dat ze gewoon niet gelooft dat er kinderen zijn die echt zoveel huilen? Dus dat ik lieg?

En als die puntjes alleen maar betekenen dat ze het niet begrijpt, dan zegt ze in feite dat ik lieg. Dat mijn kind wel wilde slapen, maar dat ik te beroerd was om daar wat aan te doen (zie ook die opmerking over hoe ze haar stinkende best deed om haar kind stil te krijgen).

Maar goed, haar posting raakt bij mij idd oud zeer. Al die mensen die zooooo goed wisten hoe je kinderen 's nachts wel moesten laten slapen.

Tihama

Maarmaarmaar......

(even vooropgesteld: mijn kinderen hebben nooit maanden achter elkaar elke nacht gekrijsd, en we wonen in een vrijstaand huis. Dus aan jullie hoe serieus jullie mijn commentaar nemen).

Ik ga een heel eind met Tihama mee. Er zijn vast babies die langdurig 's nachts tekeer gaan zonder dat er erg veel aan te doen is. Maar ik kan me heel erg levendig voorstellen dat ALS ik zo'n baby had (en buren die aan mijn huis vastzaten) dat ik dan niet zou afwachten tot de buren bij mij kwamen vragen hoe het met mij en de baby ging, maar dat ik aan hun zou vragen of ze erg veel last hadden, en hoe vervelend ik het voor ze vond, en wat we er allemaal aan deden om eea wat te verbeteren (zowel voor mezelf als voor hun).

Ik zou er dan ook alles aan doen om de overlast voor de buren beperkt te houden. Om mijn part de baby tijdelijk beneden te slapen leggen, of op zolder, of op een kamertje wat zo ver mogelijk van de buren aflag. Of in mijn eigen bed (mijn voorkeur, maar dat is een kwestie van smaak). En ik zou ze een voorraad oordoppen kado doen. Dat soort dingen.

Of denken jullie dat je dat je door langdurig slaapgebrek zo'n zombie wordt dat zelfs dat soort ideeen niet meer in je opkomen? ('t is alweer een paar jaar terug voor mij, babies)

Ingrid (overigens is er hier een dreumes die in de straat achter ons woont, zit zo'n 100 meter buitenlucht tussen die elke nacht rond middernacht zo tekeergaat dat ik het in mijn eigen slaapkamer kan horen als mijn raam openstaat. Ik heb met de ouders te doen, maar ook met hun aangrenzende buren (is een 2-onder-1-kap))

Tihama

Tihama

01-10-2008 om 14:19

Ingrid

"Of denken jullie dat je dat je door langdurig slaapgebrek zo\'n zombie wordt dat zelfs dat soort ideeen niet meer in je opkomen? "

Ik sluit het niet uit. Ik was een zombie. Op een dag hadden we onze zoon drie dagen laten logeren bij mijn ouders. Omdat mijn man intussen bijna tegen een boom gereden was omdat hij tijdens de rit terug naar huis in slaap gevallen was....

Op de ochtend van de derde dag kwam ik 's ochtends op mijn werk en toen zei een collega tegen me: "jeee, wat ben jij vrolijk en alert"
Ik was verbaasd en vroeg aan hem wat hij bedoelde. Waarop een paar collega's opmerkten dat ze vonden dat ik de afgelopen maanden/half jaar zo ontzettend mat was geweest. Niet zoals ze me kenden.
Toen pas besefte ik wat dat slaapgebrek met me gedaan had. Ik liep, ik praatte, ik haalde adem, maar alles ging op een minimaal energieniveau.

Overigens: wij hadden een vrijstaand huis, dus ik hoefde me ook geen zorgen te maken over de buren. Dat was dan een voordeel

Tihama

Tihama

Tihama

01-10-2008 om 14:21

Oops

Lees ik nu net pas goed over de buren 100 meter verderop, Ingrid. Hadden onze buren misschien toch last

Tihama

peach

peach

01-10-2008 om 14:22

Huilen vs roepen

Wordt er hier niet langs elkaar heen gepraat? Veel mensen die reageren hebben het over huilende baby's, maar Anno heeft het over een baby die "papa/mama" roept. Dat vind ik wel een duidelijk verschil. Ik heb ook eens naast een roepend kind gelegen, en voor deze ouders was het gewoon opvoedfilosofie. Dat was niet "jee, we hebben er alles aan geprobeerd, maar niets werkt" maar gewoon "na zeven uur is het onze tijd, hij moet daar maar aan wennen". Ik had daar toch wat moeite mee, wij woonden op een flat, nu hadden dus heel veel buren een slechte nachtrust, alleen omdat zij vonden dat je er natuurlijk niet aan kunt beginnen om je kind bij je op de kamer neer te leggen.

Mamvantwee

Mamvantwee

01-10-2008 om 14:36

Huilen

Anno noemt het in zijn eerste posting wel degelijk langdurig huilen, aangevuld met roepen (is ook al een grotere baby/peuter, begrijp ik). Bij onze kinderen ging het 'alleen maar' huilen ook over in roepen, aangezien mama en papa toch zo'n beetje de eerste woordjes waren.

En over het zombie zijn door slaaptekort: ja! Zeker weten! Hier een mama die ook achter het stuur bijna in slaap viel. Die echt alleen nog maar aan het overleven was en uiteindelijk instortte. Natuurlijk blijven er nog wel wat goede manieren over, maar meedenken met de buren en tips geven over hoe zij de nacht slapend kunnen doorkomen, nee, dat zat dus echt niet meer in mijn systeem.

ayla

ayla

01-10-2008 om 14:38

Tihama

snap helemaal wat je bedoelt. Hier 2 kinderen gehad die vreselijk konden spoken 's nachts en die we absoluut niet stil kregen. Jongste was/is het ergste. 5 tot 6 keer per nacht kwam hij met gemak. en waarom?? we deden alles goed, hebben alles doorgenomen met CB, alles gedaan wat we konden doen om hem door te laten slapen maar hij sliep gewoon niet door. Hij heeft zelfs een week in het ziekenhuis gelegen om te kijken of er iets was en daar zouden ze hem wel aan het doorslapen krijgen! Nou niet dus, ook daar brulde hij de boel bij elkaar. Sommige kinderen kunnen gewoon niet doorslapen.
En op een bepaaldt ogenblik waren we ook zo moe dat het ons niet meer interesseerde wat de anderen dachten, we konden er toch niets aan veranderen. en ja we hebben hem ook wel eens een uur of langer laten huilen, ook omdat we te moe waren om op te staan of bang om hem iets aan te doen wat zo gefrustreerd ben je soms. Al die goedbedoelde adviezen van mensen die er eigenlijk geen flikker van afweten, laat hem een half uurtje huilen zeggen ze dan, half uurtje?? was het maar zo....

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.