Tussen 2 mannen

Effe over eerlijk zijn...

Ja het klinkt het mooiste; eerlijk zijn tegen je man. Het gaat hier gewoon niet werken ben ik bang. Hij heeft het echt druk, werkt niet voor niets veel en lange dagen. Als ik dan ook nog kom met de opmerking: schat, ik weet dat je het druk hebt, maar je moet meer aandacht aan mij besteden want ik sta op het punt om vreemd te gaan... wat voor trut ben ik dan. Natuurlijk ben ik een veel grotere trut als ik gewoon vreemd ga en niks zeg, maar er is dus nog nooit echt iets gebeurd. Ik ga daar ook de eerste stap niet in nemen, ik ben niet op de versiertoer. Wat ik wel doe is een beetje flirten, en veel bij hem in de buurt zijn, en sorry, maar ieder fysiek contact is wel welkom; lang leve de verjaardagszoenen en overwinningsknuffels. Maar volgens mij gaat het ook niet verder komen dan dat.
Ik probeer mezelf steeds weer me twee voeten op de grond te zetten door te denken dat het gevoel echt niet wederzijds is, en dat hij zich ook rot zou schrikken als hij weet wat ik voor hem voel.
Nogmaals over mijn man, hij kan er echt niet ook nog een huwelijkscrisis bij hebben op dit moment.
En over mijn maatje... ik ken hem al een aantal jaren, en ons contact is langzaam gegroeid. Hij is ECHT zo leuk. Dat is een deel van het probleem, als het alleen fysieke aantrekkingskracht was kon ik me er ws nog wel overheen zetten en hem gewoon niet meer zien. Ik heb hem echt wel eens gevraagd waar hij 15 jaar geleden was... we waren niet eens zo gek ver van elkaar af, en cirkelden in hetzelfde uirgaanswereldje, maar hij is wat ouder dan mij, en 5 jaar verschil is best veel als je 16 bent. Ik hoor steeds dat liedje op de radio van Amy Mc Donald "I wish I knew you before" en krijg het dan de hele dag niet meer uit mijn hoofd. We zijn elkaar toen gewoon niet tegengekomen, en nu allebei gesetteld... niks meer aan te doen. We hebben het allebei ook niet slecht, maar we zijn elkaar wel misgelopen. Tijd dus om van mijn wolk af te komen en gewoon verder te gaan. (maar het is zo moeilijk)
Yessi

Subrosa

Jou verhaal is precies waar ik bang voor ben. Hoe kan ik zoiets nou luchtig houden als ik het hem vertel? er is niks luchtigs aan.
Ik hou nu ook niks voor hem achter. Hij WEET dat ik mijn maatje vaak zie, hij WEET dat we het leuk hebben samen, mijn man geeft me zonder problemen aan maatje mee als het zo uitkomt. Zonder jaloers te zijn , en zonder rare vragen. Dat gaat nogal veranderen als ik op luchtige wijze vertel dat ik na de training ook graag met mijn maatje de douche in zou duiken.... hoeveel achterdocht kun je wekken? Het zijn "alleen maar" mijn gevoelens, maar ik heb het idee dat door het uiten van die gevoelens (op welke manier dan ook) ik wel een bom leg onder twee gezinnen, en daar heb ik eerlijk gezegd geen zin in. Yessi

Ik denk niet dat je een trut bent ...

als je je man vertelt dat je wat meer aandacht wilt.

Je moet toch luisteren naar je gevoelens. Ik denk dat het niet voor niets is dat je verliefd bent geworden op je sportmaatje. Je bent zo te lezen een flinke en lieve vrouw die probeert niet te zeuren bij haar hardwerkende man. Toch heb je, zoals iedereen, behoefte aan een intieme emotionele band met iemand. Ik denk dat je bij je man toch niet helemaal aan je trekken komt wat dat betreft. Sportmaatje geeft je wel tijd en aandacht, natuurlijk wordt je verliefd op hem. Je kan wel proberen het te negeren, maar dat lukt erg moeilijk.

Ik denk niet dat je je man hoeft te vertellen dat je verliefd bent op een ander en op het punt staat vreemd te gaan. Ik denk wel dat je wilt aangeven dat je hem mist en behoefte hebt aan meer contact met hem. Misschien kun je bijv. een keer per week een oppas regelen en met je man gaan sporten. Of een avond per week uitgaan. Daarnaast ook thuis minstens een avond per week samen een wijntje drinken, samen in bad oid.

Je doet je man daarmee ook een groot plezier. Het is heel gezond voor hem gedwongen te worden zich te ontspannen.

Sterkte!

Thanx!

Mammie2, blij dat ik geen trut ben. Je zegt wel dingen waar ik iets aan heb. Het lijkt misschien zo logisch, maar ik denk dat ik echt meer aandacht aan mjn man moet geven. Het is best moeilijk om met z'n tweeen iets af te spreken, als we iets doen is het vaak met meer vrienden of familie erbij. En ik ben ook graag bij mijn man, dat is het probleem niet.
En Poezie... ik weet het... heb zelf ook ooit eens in de omgekeerde situatie gezeten, en gezworen dat ik dat nooooit zal doen. Er zijn genoeg "vrije" mannen, van een getrouwde kerel blijf je af! maar ja, toen kende ik hem nog niet
Yessi

Yessi herkenbaar

hey yessi,
laat ik mij nau in jou verhaal kunnen verplaatsen.
denk even aan mij zelf een goed huwelijk 2 schatten van kinderen. alles wat mij hartje begeert maar toch ook een hele leuke vent tegen gekomen.
iets wat ik mis in de relatie, iets meer aandacht die heelijke knuffels,etc.
denk bij mezelf moet ik mijn huwelijk opgeven, als je toch net iets meer aandacht van die ander krijgt.
ik had zelf nooit van mezelf gedacht dat dit me zou overkomen....zit zelf te denken hoe zal dit gaan lopen.
heb nu zelf de tijd zal het leren ken hem namelijk erg kort.
wie weet is de droom zo voorbij.......

Laat hém dat bepalen

Ha Yessi, net als mammie2 vind ik niet dat je een trut bent als je je man om meer tijd en aandacht vraagt. Misschien ben je het wel als je dat om deze redenen níet doet .

Mij valt op dat jij voor je man invult wat hij wel en niet kan. Als hij niet alle feiten kent, kan hij geen volledige afweging maken. Dus zolang hij niet weet dat jij zo'n behoefte hebt aan zijn aanwezigheid en het onderhouden van jullie band, kan hij niet bepalen hoeveel van zijn aandacht daarnaartoe moet gaan. Hoe zou hij het vinden als er in zijn werk op een bepaald front een crisis dreigt maar de betrokken collega's houden dat voor hem stil omdat 'hij dat er niet bij kan hebben'? Ik vermoed dat hij het zo vroeg mogelijk had willen weten, ook al had hem dat extra tijd en energie gekost.

Ik ben het met je eens dat je niet hoeft te vertellen hoezeer je je tot je sportmaatje aangetrokken voelt. Eigenlijk vind ik dat je hier heel verantwoordelijk mee omgaat en het prijzenswaardig dat je de rust van je man niet nodeloos wilt verstoren - hij kán je tenslotte vertrouwen, dus waarom wantrouwen zaaien?
Maar hij moet wel weten dat je dusdanig weinig van zijn tijd en aandacht en waardering krijgt dat er een serieuze huwelijkscrisis dreigt. En dat hij die kan voorkomen door meer aanwezig te zijn. Best kans dat hij van zijn kant dingen kan aangeven die jij kunt bijdragen om jullie weer dicht bij elkaar te brengen.

Succes. Het is de moeite waard, zeker als je je man zo waardeert als jij de jouwe.

Het valt me ook op ...

dat je zegt "Ik moet inderdaad mijn man meer aandacht geven".

Volgens mij moet je juist meer aandacht EISEN. Dit hoef niet op een zeurderige manier, maar wel meer uitleggen over je gevoelens.

Aandacht eisen!

Tja, daar heb ik wat moeite mee... ik ben degene die het meestal oplost thuis, ik ben de kartrekker in ons gezin, we ondernemen iets, met z'n tweeen of met de kinderen, als ik het organiseer, en anders gebeurd er niet veel. Hij werkt vooral hard en veel, en staat bij de rest niet zo stil, het is allemaal vanzelfsprekend.
Overigens ben ik in alle opzichten zo, gewoon een vrij harde tante, de heren sportmaatjes hebben soms gewoon niet door dat er nog een dame tussen loopt ik zeur niet snel, pas als ik 500 meter achterlig omdat ik het niet meer trek komt er iemand op het idee om te draaien. En zo voelt mijn huwelijk vaak ook. Ik merk dat ik "achterop" raak, ik trek het niet altijd bij, maar ik wil niet zielig doen en hulp roepen... en er lijkt ook niemand meer voor me om te draaien. Dus ga ik mijn eigen plan trekken. (misschien begrijpen alleen duurlopers deze metafoor, sorry)
Mijn maatje staat deze week echt effe op het tweede plan, goed begin toch?! ik zie hem weinig.
Fijn dat jullie zo meedenken en niet alleen maar veroordelen. groetjes Yessi (zonder wolk op de harde koude bodem ;( )

Hart onder de riem

Beste Yessi, ook van mij een hart onder de riem. Zit in een vergelijkbare situatie met mijn maatje sinds ongeveer een jaar en het wordt maar niet minder dat gevoel. Wij hebben ons in bedekte termen wel uitgesproken naar elkaar maar hebben meteen ook besloten dat we niet verder gaan dan dat. En zolang we elkaar in de normale setting ontmoeten lukt dat ook. Het wordt moeilijker als we elkaar een tijdje niet gezien hebben, of elkaar ergens anders ontmoeten. Maar ook dan houden we ons keurig in.

Net als jij ben ik niet van plan om twee gezinnen kapot te maken alleen voor mijn midlife crisisje. Dus probeer ik zoveel mogelijk van het leuke gevoel te genieten en neem ik het minder leuke gevoel (kan dit niet met mijn allerbeste maatje, mijn man dus, bespreken - voelt best wel eenzaam nu en dan) op de koop toe. En verwacht ik dat uiteindelijk het gevoel rustig aan zal verdwijnen...

Eenzaam

Ja die eenzaamheid voelde ik eok heel sterk. Het voelde als een soort rouwproces dat je in je eentje moet doormaken. Gelukkig had ik wel 1 vriendin die ik in vertrouwen had genomen. Door de eenzaamheid, die ik trouwens ook al tijdens mijn affaire sterk voelde vanwege het geheim, ontstond er zelfs afstand tussen mij en mijn beste vriendinnen. Gelukkig is dat nu allemaal weer voorbij. Sterkte allemaal!!
Miep

Up-date vanuit hier

Hier gaat het eigenlijk redelijk goed. Die eenzaamheid herken ik ook. Want het is uit en ik heb liefdesverdriet, maar geen vriendin om bij uit te huilen natuurlijk. Doordat ik tijdelijk op een ander project zit met mijn werk, zie ik hem nu ook een tijdje niet. Gek genoeg kom ik hem op straat ook niet meer tegen. We wonen en werken in dezelfde woonplaats en toen het nog "aan" was, kwam ik hem te pas en te onpas tegen. Nu helemaal niet meer.
Het enige contact wat we hebben gehad de afgelopen weken is dat hij mij liet weten dat de uitslagen van zijn onderzoeken in het ziekenhuis toch redelijk gunstig zijn. Gelukkig! pak van mijn hart! Daar heb ik het met mijn man wel over gehad, dat dat zo'n opluchting is voor mij. Hij begrijpt dat gelukkig helemaal, hij weet van de vriendschap. Dus wat dat betreft mag en kan ik ook wel met hem meeleven.
Maar de afstand bevalt me goed, het is echt uit! Ik stort me maar weer op andere dingen, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Echter wel al uren!! dat is al een hele vooruitgang.

groetjes ik ook

Herkenning

Fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Natuurlijk wist ik dat allang, maar gedeelde smart is halve smart. Er gaan bij mij geen uren overheen dat ik niet aan hem denk, maar soms heb ik een lastige klus op het werk en merk ik dat ik daar helemaal in opga, waardoor er ineens een uur voorbij is gegaan. Tot dat ene liedje weer wordt gedraaid op de radio, of ik bedenk dat ik even naar zijn foto wil kijken...

Helemaal verbroken is ons contact ook niet. Heel af en toe sturen we nog een mailtje. En vorige week heb ik hem ook nog even aan de telefoon gehad. Maar we doen zeker allebei ons best. Zeker als je je bedenkt dat ons leven een half jaar lang werd beheerst door mailen, smsen en bellen!

Groetjes,
Toosje

Hart onder de riem voor toosje

Toosje, ik weet precies wat je doormaakt. Bij mij duurde het ruim een jaar. Ik was zwaar verliefd maar wilde mijn huwelijk redden. Het erste half jaar was loodzwaar. Regelmatig moest ik tegen mezelf zeggen waarom ik ook alweer was gestopt. Wel voelde ik soms een opluchting, dat ik geen twee levens meer leidde. Langzaam maar zeker ging het beter en werd dus de relatie met mijn man ook weer beter. Nu, na bijna twee jaar, kan ik zeggen dat ik er weer ben. het liefdesverdriet is weg. Ik ben weer gelukkig, en eigenlijk gelukkiger dan tijdens mijn affaire want toen miste ik mijn geheime liefde altijd. Toosje, wat ik wil zeggen: Hou vol, hou vol, het zal een keer beter gaan, maar je moet wel een heeeeele lange adem hebben.
Groet Miep

Miep

Dankjewel voor je lieve reactie. Het grijpt me wel naar de keel als ik zie dat ik nog zo'n lange weg te gaan heb. Het moeilijkst is natuurlijk ook dat ik EN mijn verdriet om het afscheid moet verwerken EN aan mijn huwelijk werken. Dat laatste valt me tegen. Mijn man irriteert me eerder dan dat ik warme gevoelens voor hem koester. Ook al doet hij nog zo z'n best...

Op zulke dagen mis ik mijn minnaar zo vreselijk. Zijn warmte en liefde die ik thuis nu ontbeer, maken het gemis nog eens tientallen keren erger! Maar ik probeer nu echt door te zetten. Want ook al heb ik bijzondere jaren achter de rug, en heb ik een zeer intens jaar met mijn minnaar achter de rug, het was vermoeiend, zo'n dubbelleven. De rust op dat vlak is ook heel wat waard!

Groetjes,
Toosje

Toosje

Ja inderdaad, dat vond ik ook heel moeilijk. Dat je moet werken aan je huwelijk terwijl je al je energie nodig hebt voor je liefdesverdriet. Dat gaat ook eigenlijk niet tegelijk. Bij mij lukte dat pas toen ik het eerste half jaar door was. In die tussentijd hield ik mezelf steeds voor dat ik in ieder geval niet terug naar af wilde. Het was óf helemaal voor mijn geheime liefde óf helemaal thuis. Dat eerste was kennelijk geen optie (ik had niet voor niets besloten dat ik wilde stoppen), dus bleef de tweede optie over.Zo redeneerde ik mij dat eerste half jaar door. Daarna ging het langzaam beter en kwam de intimiteit beetje bij beetje terug. Nu ben ik heel blij dat ik heb volgehouden.
Sterkte!!
Miep

Mijn situatie

Beste Miep,

Dat jij zelf had besloten ermee te willen stoppen, is heel knap. Bij mij heeft mijn minnaar daar min of meer toe besloten. Tot mijn grote verdriet. Dat maakt dat ik er nog meer moeite mee heb mijn eigen relatie weer op het goede spoor te krijgen.

Mijn man weet dat overigens ook, dus het is niet zo dat ik hem aan het lijntje houd als tweede keuze. Ik geef het een kans vanwege de kinderen en omdat hij dat erg graag wil. Ik ben er gewoon (nog) niet aan toe definitief op te stappen, omdat ik nog niet alles geprobeerd heb het te doen slagen. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik waarschijnlijk niet sterk genoeg ben als blijkt dat mijn minnaar ineens wel aan mij gaat trekken. En dat is meteen het dubbele in deze situatie.

Groetjes,
Toosje