Voorkeur voor mama?
Ik heb 2 kinderen (5-7 jaar) en ben getrouwd. Ik loop regelmatig tegen het probleem aan dat mijn kinderen liever bij mij willen zijn dan bij hun papa. Omdat ik met jongste binnenkort ergens naartoe ga, zei ik gisteren dat ik later ook iets apart zou doen met oudste; waarop jongste in een enorme huilbui barste want dan zou kind alleen zijn met papa en dat vind kind niet leuk: papa is altijd boos en heeft nooit tijd om iets leuks te doen.
Deels is dit wel waar maar ik bedacht mij dat ik wel vaak dit soort statements hoor, en eigenlijk van beide kinderen.
Ik vraag mij dus nu af of dit normaal voor de leeftijd van m’n kinderen of er toch echt wel wat anders speelt?
Weet het niet
ik weet niet of het normaal is maar mijn kinderen hebben het ook hoor. De oudste is het liefst bij mij, ik moet hem naar bed brengen, hij wil met mij mee als ik boodschappen ga doen enzovoorts enzovoorts. De middelste is echter helemaal idolaat van papa en die vraagt ook standaard iedere doordeweekse ochtend waar papa is als ze uit bed komt. Op mijn standaard antwoord dat papa aan het werken is komt er een chagrijnige trek op haar gezicht en pas na een minuut of 20 is dat weer over. Maar als papa 's avonds thuiskomt bestaat mama niet meer. Ze luister beter naar hem, wil altijd met hem mee, zou het liefst hele dagen bij papa zijn. Niet dat ze mij niet lief vind (hoop ik) maar ik ben geen papa.
We geven er natuurlijk niet altijd aan toe, oudste wordt net zo goed door papa naar bed gebracht, middelste moet net zo goed naar mij luisteren, maar de voorkeur is er duidelijk.
Jongste vind nu (anderhalf) iedereen nog lief en alles best, gelukkig.
Boze papa?
je zegt:papa is altijd boos en heeft nooit tijd om iets leuks te doen.
als dit echt zo is,is het toch volkomen logisch dat je kind liever bij mama wil zijn? dat is toch uiteindelijk veel gezelliger?
ik denk dat hier een taak voor papa ligt,meer leuke en ontspannen dingen doen met zijn kinderen,zodat de kinderen ook graag bij hem zijn.
Niet hier neerleggen...
... maar bij papa.... die moet het oplossen met jullie.
Het zou gewoon jalouzie kunnen zijn..... (ik wil ook leuke dingen doen met mama)Als er waarheid in zit, dan idd heeft papa werk aan de winkel....
Praten dus.
Ohja en dit hoort bij relatieproblemen, niet bij off-topics hoor!
Succes
Praten dus
hoe beleefd hij die dagen met de kinderen ? Wat vindt hij niet leuk en wat wel ? Wat zijn zijn verwachtingen van zo'n dag ?
Niet zo gemakkelijk
Tja, hoe beleefd hij de dagen met de kinderen? Ik weet niet echt wat je bedoelt, maar hij ziet de kinderen eigenlijk enkel in het weekend, door de week is hij pas thuis als de kinderen in bed liggen, en 's morgens komt hij pas naar beneden (keuken) als wij al weer naar boven (badkamer) gaan. Vanochtend was hij uitzonderlijk vroeg beneden, en kwam in de keuken, gelijk was hij boos om vanalles en nog wat, en ons gesprek viel dus stil, tot we weer in de badkamer waren.
Nogthans doet hij soms wel wat in het weekend met de kinderen: gaat soms fietsen, of laat ze meehelpen in de tuin.
Maar als ik hier wat van moet zeggen, dan kan ik mij zijn reaktie nu al inbeelden: ik stook de kinderen op, zeg gemene dingen over hem achter zijn rug, het is onzin, het zijn verwaande kinderen, wij zijn tegen hem... . Kortom, geen leuk vooruitzicht, en het gaat geen helemaal niets helpen; behalve een paar zeer onaangename dagen.
Mijn vraag was eigenlijk enkel of dit mss. vooral leeftijdsgebonden is. Er zijn toch zeker meer bozige papa's/mama's, dat wil niet direkt zeggen dat die kinderen hun ouders niet zo graag hebben/zien.
Alias
"Mijn vraag was eigenlijk enkel of dit mss. vooral leeftijdsgebonden is. " Het antwoord is: ja het is leeftijdgebonden totdat de vader of moeder die zo opstelt eens echt moeite gaat doen een liefdevolle band met die kids op te bouwen.
Wat wil je nou? Je schetst een beeld van een vader die ze doordeweeks niet ziet (kan hij wellicht niks aan doen), in het weekend weleens-met-ze-gaat-fietsen, en die nergens op aanspreekbaar is. ("Maar als ik hier wat van moet zeggen, dan kan ik mij zijn reaktie nu al inbeelden: ik stook de kinderen op, zeg gemene dingen over hem achter zijn rug, het is onzin, het zijn verwaande kinderen, wij zijn tegen hem... . Kortom, geen leuk vooruitzicht, en het gaat geen helemaal niets helpen; behalve een paar zeer onaangename dagen").
En wil je dan nog horen dat het een fase is die weleens bij kinderen voorkomt? Zo naief kan je toch niet zijn? Ik zal niet zeggen dat je er wat tegen hem van moet zeggen maar het ligt toch echt duidelijk bij hoe hij zich opstelt en dat vertel je zelf.
Wel rot voor jou overigens want jij zal ook liever een vader zien die zich betrokken voelt, niet snel boos is en die de kinderen graag zien komen. Tuurlijk zullen ze wel van hem houden maar dat betekent nog niet dat ze zijn gedrag niet (door)zien en dat spiegelen.
MariaRosa
Eigen relatie, alias
Als ik dit allemaal lees, dan vraag ik me af hoe je eigen relatie met je man is, Alias. Ik zou niet kunnen leven met een man die zich zo weinig van de huiselijke gang van zaken en zijn kinderen aantrekt. Lijkt wel zo´n man die op zondag het vlees snijdt.
*foute man*
als ik je berichtjes lees,krijg ik een beeld van een foute man.
een vader die niet betrokken is,die zijn kinderen alleen in het weekend ziet,weinig van ze kan hebben en als hij toevallig smorgens eens vroeg opstaat is hij chagrijnig tegen jou en de kinderen.
nou,geloof me,ik vind het in deze situatie volkomen normaal dat je kinderen liever met mama optrekken.
dat ligt niet aan hun leeftijd,en dat ligt zeker niet aan je kinderen,dat ligt aan hun vader,en zolang hij zich niet anders gaat gedragen zal dit alleen nog maar erger worden.hoog tijd om actie te ondernemen!
Tja, jullie zullen wel ergens gelijk hebben. Met momenten verdraagt hij niet veel, maar hij ziet zijn kinderen wel graag, daar twijfel ik niet aan.
En ja, onze relatie is niet optimaal (vind ik want hij vindt alles prima - alleen moet ik niet zo lastig doen). Maar dat hoeft niet te betekenen dat er niks leuks met de kinderen kan gedaan worden en dat zij hun vader gewoon 'leuk' zouden moeten vinden.
Wat dat praten betreft/actie ondernemen: een mens verander je niet -toch niet ten gronde. We hebben al zo vaak over zoveel gepraat (eigen relatie), maar het gesprek eindigt er altijd mee dat ieder vindt dat hij gelijk heeft. Zo'n gesprek is enkel frustrerend voor beide partijen.
Enne: foute man die zondag vlees snijdt: nou nee hoor, enkel bij BBQ bij derden springt hij bij; ja, erg sneu... . Maar ach, om dit soort dingen gaat het al lang niet meer. Ik zeg gewoon vaak tegen mijn kinderen dat papa wel leuk is, wat ze soms bevestigen, maar er dan wel bijzeggen dat ze mij veel liever zien, en veel liever bij mij zijn.
Het is toch iets dat hij zelf zou moeten merken. Trouwens, jongste kind heeft dit weekend zelf gezegd tegen papa waarom het zo huilde -hij werd nl. boos om het gehuil en vroeg waarom huil je zo. Toen heeft jongste woordelijk gezegd dat het kwam omdat hij altijd boos is en ze daarom liever bij mij wou zijn. Waarop hij antwoordde: nou, nee hoor. En dat was het dan..
Nog zo iets: school organiseerd binnenkort een halloweentocht voor het gezin: nou, dat vindt hij flauwekul maar wij 'mogen wel gaan'. Hij heeft voorgesteld om dan maar opa mee te nemen. En zo gaat het altijd. Hij wil niet mee naar het muziekfestival, maar gaat wel 's avonds weg met eigen vrienden. Afin, dit wordt een beetje off-topic.
Niet off-topic, alias
Wat je in je posting zegt vind ik helemaal niet off-topic, Alias. Het geeft juist aan hoe diepgeworteld dit gedrag bij je man zit. Is ie altijd zo geweest? En wat zegt hij er eigenlijk zélf van?
Werk jij eigenlijk, of ben je een tbm?
Alias
je zegt:Ik vraag mij dus nu af of dit normaal voor de leeftijd van m’n kinderen of er toch echt wel wat anders speelt?
het probleem gaat dus helemaal alleen niet om je kinderen,en ik denk dat jij dit zelf ook wel beseft.
vraag jezelf eens af,wil jij zo verder?met een man die nooit betrokken is? die meestal zijn eigen gang gaat,die zo vaak boos met zijn kinderen omgaat dat ze liever bij mama zijn?
die zijn verantwoording niet neemt in het gezin?
zo ja,dan wens ik je veel sterkte,niet meer zeuren en gewoon doorleven.
zo nee,doe er wat aan,niet alleen voor jezelf,maar ook voor je kinderen.
Relatietherapie? is dat wat?praten! afspraken maken!duidelijk aangeven dat je dit zo niet wil!
Zo zwart op wit
jullie reakties lezen, zo zwart op wit: het klinkt mss. allemaal net iets erger dan het is; ofwel is het er na al die jaren ingeslopen. Misshcien wel dat laatste. Aan zelf je plan trekken wen je wel na jaren... .
Relatietherapie? Ik weet het niet, ik weet niet eens of IK dat wel wil; laat staan of hij wel zou willen.
Omdat hij veel werkt had hij zelf voorgesteld om woensdag-namiddag vrij te nemen voor de kinderen (ook nog om een andere reden). Nou leuk! Maar ondertussen is school al 2 maanden bezig en heeft hij natuurlijk geen enkele keer gedaan. Dat zijn dan afspraken (nota bene totaal uit zichzelf voorgesteld). Als ik hem er eens op aansprak werd mij meegedeeld dat hij geen tijd heeft.
Misschien kan ik eens wat organiseren zodat hij echt wat met één kind wat kan doen? Of moet ik het hem zelf laten voelen?
Wie hier vroeg of ik werk: ja hoor (voltijds - 5 dagen). Daarmee komt al het extra werk ook nog eens op mijn schouders: kinderen van school halen - eten maken -huiswerk doen - naar sportclubjes brengen. Papa brengt oudste wel naar logopedist. Maar man vindt dat hij ook veel doet (in weekend zal wel eerder hij dan ik het huis poetsen). Het is dus niet dat hij niks doet, maar zijn tijd is beperkt.
Bah, dit "gezeur" was helemaal niet de bedoeling van mijn draadje, maar het zal inderdaad allemaal wel met elkaar te maken hebben. Soms zit je zo met je neus op dingen dat je het niet eens beseft.
