Relaties Relaties

Relaties

Stenna

Stenna

21-10-2008 om 11:10

Wrokkige mantelzorg

Naast mijn 32-urige baan en puberende brugklaszoon, krijg ik steeds meer zorg voor mijn (70+) vader. Mijn moeder is een paar jaar geleden overleden. Mijn vader zit sindsdien diep in de put, is totaal onzelfstandig en “hulpeloos” en heel claimend naar mij toe. Ik heb wel broers, maar die wonen veel verder weg en ik ben de oudste + de dochter. Ze (broers) willen best bijspringen maar mijn vader geeft ze geen kans. Hij legt alles bij mij: ik geloof dat ik mijn moeder dien te vervangen ofzo. Je leest het waarschijnlijk al in mijn toon: ik irriteer me soms mateloos aan hem. Dat geclaim, dat constante gezeur en geklaag, dat vanzelfsprekende beroep op mijn tijd en aandacht, het niet serieus nemen van mijn baan, het jaloersige als mijn kind voorgaat…etc. Zit ook wat oud zeer in natuurlijk: naar mijn moeder toe was hij ook altijd zo, bovendien ging zijn werk vroeger boven alles, zeker boven aandacht voor ons als kinderen.
Tegelijk gaat het echt wel heel slecht met hem, zijn gezondheid laat te wensen over en hij is, denk ik, toch ook wel zwaar depressief. Eigenlijk is het nu toch wel een zielig oud mannetje. Dus voel ik me zo schuldig over mijn negatieve gedachten! En is het nou helemaal zo’n moeite eens wat voor hem te doen of elke week naar zijn klaagzang te luisteren. Maalmaalmaalmaal…Hoe kom ik hieruit? Wie heeft ook zo’n soort “mantelzorg-wrokkigheid”, af en toe?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Guinevere

Guinevere

21-10-2008 om 12:30

Stenna

Ik zit zelf niet in zo´n situatie. Wel denk ik dat je vader professionele hulp nodig heeft om hieruit te komen! Kun je hem een keer meenemen naar de huisarts?
Wat ook kan helpen is bij zo´n rouwverwerkingsgroep gaan. Dan kan hij ervaringen delen.
Welke eisen stelt hij dan aan je? Wat doe je allemaal voor hem?
Mijn vader heeft trouwens ook een paar jaar nodig gehad voordat hij over het verlies van mijn moeder heen was. Zo ongeveer na 3 jaar begon hij de draad weer beter op te pakken.

MRI

MRI

21-10-2008 om 13:26

Stenna

Jeetje, ja ik kan me voorstellen dat je je soms wrokkig voelt. Jij bent er ook nog.
Maar hier zie ik toch een opening: "Ze (broers) willen best bijspringen maar mijn vader geeft ze geen kans. Hij legt alles bij mij: ik geloof dat ik mijn moeder dien te vervangen ofzo. " Ik zou hem geloof toch voor een faitaccompli stellen: je zonen zijn ook je kinderen en ik kan het gewoon niet alleen, ik ben er zelf ook nog. En dan zou ik eenvoudigweg (ja ik weet het, het is zo makkelijk vanhieruit) een aantal taken van jezelf over laten nemen door je broers. Welke tegenwerpingen je vader ook heeft. Ze kunnen best een keer in de zoveel tijd een zwik boodschappen halen, je vader bellen, eens met hem gaan wandelen.
Hoe is de lichamelijke toestand van je vader? Zou hij nog zelf dingen kunnen ondernemen?

MariaRosa

Claimend gedrag

claimend gedrag heeft vaak een diepere oorzaak. het wordt veroorzaakt door...(noem maar wat voorbeelden) angst, gebrek aan aandacht, onzekerheid, onduidelijkheid, eenzaamheid, verwardheid, verlies van ritme in de dag enz.
wat de reden bij je vader is is moeilijk te zeggen uit de sumiere omschrijven. maar misschien helpt een andere denkwijze je mee om het 'probleem' op te lossen? probeer het zo eens te benaderen....
oplossingen kunnen zijn b.v. duidelijke afspraken en dat ook op papier zetten zodat het voor hem ook duidelijk is. je kan je broers daar ook voor inzetten. niks wachten tot je vader belt...je stelt gewoon een 'plan de campagne' op betrekt je vader erbij (vindt ie het wat?)en belt daarna je broers en spreekt hun aandeel in de zaak af. b.v. jij gaat in het weekend met hem samen erop uit, broer 1 komt op dinsdag boodschappen doen met hem en drinkt erna koffie (of z'n vrouw of z'n zoon etc.) en broer 2 gaat op donderdag de tuin doen en drinkt erna thee met hem. ik noem maar wat. misschien is een exacte omschrijving van 'wat te doen' ook handzamer voor je broers....
als dat een beetje werkt kan je ook afspraken maken over bellen. b.v. dat hij wacht tot jij 's avonds belt...(b.v. rond etenstijd) en dat je dan met 'm babbelt. en geen gebel meer tussendoor, alleen in geval van nood. zoiets.
misschien kan je ook nog (voor de zekerheid) de nummers van je broers duidelijk bij de telefoon leggen, vaak bellen mensen ook gewoon de persoon waarvan ze het nummer het beste/makkelijkste kennen/kunnen onthouden. jouw nummer kent ie uit het hoofd, die van je broers moet ie opzoeken...zoiets kan al een reden zijn.
succes, en probeer echt een soort 'plan' te maken. het zal je vast opluchten. het moet niet maar zo door en door gaan, want waarschijnlijk wordt de hoeveelheid zorg in de toekomst alleen maar meer....houd ook daar rekening mee!
groeten albana

tonny

tonny

21-10-2008 om 15:32

Ha, wrokkige mantelzorger!

Ik vind dat Albana je prachtige tips gegeven heeft. Sterkte, ik hoop dat je in goed overleg een mooi plan kunt opstellen, want niemand weet hoe lang de mantelzorg nog nodig zal blijken te zijn.

Mijn mantelzorgfunctie is flink afgebouwd nu mijn moeder in een verzorgingshuis woont. Ik ben daar zeer, zeer dankbaar voor en kijk met vreze naar het beleid dat wil dat ouderen zo lang mogelijk (dankzij de al dan niet wrokkige mantelzorgers!) in hun eigen woning kunnen blijven.

Ow had mijn moeder maar zeven kinderen gehad (jaja dit moet Juno even lezen!!).

Hoe komt het toch dat het meestal de broers zijn die verder weg wonen / geen tijd hebben / niet geschikt worden gedacht voor 'moederlijk' werk?

Tonny

Stenna

Stenna

21-10-2008 om 21:43

Goeie tips

Hoi allemaal,

Zo veel reacties al, in zo korte tijd!
Echt goede tips ook, die afspraken of een schema maken met mijn broers ga ik wel proberen, hun telefoonnummer bij de hand leggen ook (hoewel ik, denk ik, in het geheugen van zijn telefoon bovenaan zit: mijn echte naam begint met een A . Broers willen best, zoals gezegd, maar laten het wel heel makkelijk over gaan als hij zegt dat hij liever mij mee heeft, naar de huisarts bijvoorbeeld.
Professionele hulp heeft hij trouwens ook al wel hoor. Maar hij vind toch gewoon dat het eigenlijk mijn plicht is. Die tip van dat hij moet wachten tot ik zelf bel is trouwens ook een hele goeie. Want heel eerlijk gezegd laat ik nu zijn telefoontjes 's avonds wel eens afvangen door mijn man, als ik het zat ben of moe.
Waar ik wel een beetje bang voor ben, is dat mijn broers vooral de praktische dingen overnemen (doen ze ook al wel), maar niet de "emotionele" ondersteuning om het zo maar te noemen. Een keertje rijden of wassen is het punt niet, maar ieder probleempje, iedere beslissing, ieder pijntje en ieder zorgje met mij bespreken, dat is het belastende. En dan schaam ik me dus dat het me soms zo ergert. Hij is tenslotte ook maar alleen.

MRI

MRI

21-10-2008 om 22:01

Ai stenna,

Ik heb echt met je te doen want emotioneel op je moeten laten leunen kan misschien nog wel zwaarder zijn dan gewoon klusjes opknappen voor je vader. En ja, het zit er dik in dat je broers gaan voor de klusjes variant. Ik heb ooit een scriptie geschreven over mantelzorgers (in de tijd dat Brinkman de idee van 'de zorgzamen samenleving' (lees-bezuinigingen) introduceerde. Wat bleek: er waren haast geen mannelijke mantelzorgers voor ouderen. De zonen lieten vaak hun vrouw (de schoondochter in casu dus) de emotionele mantelzorg opknappen.
Nou ga ik iets heel geks zeggen, wat ik bijna niet durf maarruh: kan je hem niet een beetje koppelen aan een pronte weduwe? Mijn moeder kreeg na de dood van mijn vader een vriend die ook weduwnaar was en die hebben het nog jaren leuk gehad. Ik bedoel in zijn leeftijdscategorie zijn nog heel veel viefe vrouwen die graag naar zijn verhalen zouden luisteren. Of zeg ik nu iets heel ergs? Sorry dan.

MariaRosa

MRI

MRI

21-10-2008 om 22:02

Of is het "fieve"?

ja, dat is het geloof ik, oh wat erg voor een Neerlandica.

Tirza G.

Tirza G.

22-10-2008 om 00:13

Schoonzus?

Stenna, de pro-actieve houding van Albana werkt echt. Zélf bellen en niet gaan zitten wachten tot hij belt. Als je zelf belt, houd je het gesprek veel meer in de hand. Maar waar ik ook aan zit te denken, geheel van uit mijn eigen perspectief:
Ik ben de jongste schoondochter/zus. Man is achteropkomertje. Toen ik in de familie kwam, was schoonmama al weduwe en tegen de 70. Met mijn schoonzussen/zwagers had en heeft ze een heel ander contact dan met mij. Vanaf dag één hadden wij sowieso een klik, we liggen elkaar. Maar ook: tegen de tijd dat bij ons de kinderen kwamen, kon ze écht oma zijn, nam ze afstand, liet ze ons lekker rommelen en glimlachte alleen maar en voerde mandarijntjes. Van mijn schoonzussen hoor ik heel andere verhalen: toen díe hun kinderen kregen, bemoeide ze zich veel meer met de opvoeding enzo, ze was toen zelf nét gezinshoofd af, zeg maar en naar haar idee nog volop in de running op kindergebied.
Nu het op de mantelzorg aankomt (ze loopt tegen de 90 en begint te dementeren), blijk ik daar heel goed mee om te kunnen gaan. Ik "heb" niks met haar, geen verleden, ik ben geen eigen kind, ik heb geen plek moeten veroveren als vrouw-van-oudste-zoon, ik heb niet opvoedkundig met haar in de clinch gelegen, ik heb het gezin (toen schoonpapa nog leefde) nooit gekend, en dat blijkt nu wonderlijk goed van pas te komen. Dat wrokkige wat jij beschrijft merk ik bij mijn schoonfamilie veel meer en ik vind het ook logisch. Zij "hebben" meer geschiedenis met haar, dat lees ik in jouw verhaal ook. Hoe je vader je moeder behandelde, hoe hij weinig aandacht aan jullie besteedde: dat soort dingen speelt NU een rol, nu dat de rollen anders komen te liggen. Vandaar mijn gedachte: heb je geen schoonzus (vrouw van je jongste broer bijv. ) die eens even liefdevol en vakkundig met het bijltje kan hakken?

Tirza

Ik denk ook

dat schoonzussen een waardevolle 'aanvulling' kunnen zijn op het 'delen' van het emotionele leunen. op zich is het ook niet 'bijzonder' dat je vader emotioneel een vrouw zoekt om op te leunen. met een vrouw praat een man gewoon 'anders'. héél anders.....zo kunnen mannen vaak niet met elkaar praten (uitzonderingen daar gelaten). het is natuurlijk niet zomaar dat bijna alle zorgverleners vrouwen zijn....ergens zit het toch in vrouwen verankerd of dat nu maatschappelijk/instinctief of wat dan ook is. (die discussie moeten we maar even ergens anders voeren) denk ook 's aan kleinkinderen....zijn die nog in de buurt? zijn die er? zorgzame voorral, geduldigde....die zou je ook aan kunnen spreken of je broers zouden hun kinderen erbij kunnen betrekken. ik denk dat je je broers ook klip en klaar moet zeggen dat jij het niet meer aan kan. en dat je nu van hun, hun 'aandeel' in het geheel verwacht. hoe ze dat dan doen is hun probleem...ze kunnen hiervoor ook hun dochter,vrouw of what-ever inschakelen'...áls er van hun kant maar inzet komt. je kan ook met je broers afspreken om b.v. wekelijks contact te hebben. zeg b.v. op zondagavond. dat jullie met z'n allen even een rondje bellen om de afgelopen week door te spreken. of 2-wekelijks. dat zal er al voor zorgen dat ze meer 'betrokken' raken. pa belt jouw met dit en dit probleem. je zegt pa dat je er even over moet nadenken en bij het wekelijkse rondje leg je het probleem bij broer 1. en jij hebt nu even geen tijd, geen zin dus laat ie het maar op lossen. na wat gesputter zal ie heus wel wat doen...(hij sputtert w.s. in de hoop dat jij het alsnog oplost maar als hem duidelijk wordt dat jij dat niet doet zal het zijn probleempje zijn). dat contact houden is wel belangrijk zowiezo als jullie samen de zorg gaan delen. anders krijg je dingen als: jij zegt dat pa dat best zelf kan en broer 2 doet het alsnog...omdat ie niet weet dat jij dat gezegd hebt. het is voor je vader ook duidelijker, dan weet ie snel genoeg dat jullie 1 lijn trekken. je kan ook je broers betrekken in het 's avonds opbellen. een soort telefooncirkel. jij belt 's maandags, broer 1 dinsdags, broer 2 woensdags enz. spreek daar een 'vaste' tijd voor af die jullie allemaal goed uitkomt (b.v. rond etenstijd 's avonds) als iemand een keertje niet kan, kan iemand anders daar thuis bellen of je kan een keertje ruilen met elkaar. het gaat er maar om dat je vader een dagelijks 'vast' aanspreekpunt heeft waar ie z'n zorgen en probleempjes kan neerleggen.
dat je vader geen rekening houd met jullie 'omstandigheden' is op zich niet vreemd. dat doen vrijwel alle mensen op hoge leeftijd en zeker als ze al 'kwakkelen'. ze zijn dan alleen nog maar met zichzelf bezig. zij zijn het midden van hun eigen universum en rekening houden met anderen zit er gewoonweg niet meer in. dat 'kunnen' ze ook niet meer....en ja daar wordt je soms een beetje 'kriegel' van. dat geeft niks. dat is gewoon.je mag het hem ook best zeggen, maar verwacht geen verandering meer van hem. dat kan ie gewoonweg niet meer.
succes met het plan van aanpak!
groeten albana

tonny

tonny

22-10-2008 om 11:22

Emotionele mantelzorg

dát herken ik helemaal!! Alle pijntjes en frustraties en irritaties deelt mijn moeder met mij, niet met mijn broer, dan houdt ze het (wekelijkse/veertiendaagse) gesprek zo gezellig mogelijk.

Het voordeel van de 'afstand' waarover Tirza vertelt herken ik. We hadden vroeger een 'moeilijke' oom, alleenstaand, waarmee wij het als familie helemaal hadden gehad. Maar mijn man had nog alle geduld met hem. Heeft hem vaak bezocht en toen hij overleed zijn uitvaart geregeld. Zonder het negatieve gevoel dat wij als familie hadden.

tonny

Marieke

Marieke

23-10-2008 om 18:37

Oude kinderen van nog oudere ouders

Mijn oma is 95 geworden. Haar oudste zoon en schoondochter woonden in de straat en vooral de schoondochter heeft heel veel gezorgd en oma was echt een lastige dame. Toen oma overleed was de schoondochter 73 jaar. Een paar weken na oma's heengaan heeft zij een zware hersenbloeding gekregen. Sindsdien is zij zwaar invalide en opgenomen in een verpleegtehuis, letterlijk gezorgd tot ze erbij neerviel.

Stenna een verhaaltjke ter leringhe en de vermaeck; trek op tijd je grenzen en wees heel duidelijk over wat je vader wel (en wanneer) kan verwachten en hou je daar aan.
Marieke

MRI

MRI

24-10-2008 om 14:20

Ai, ai, ai lidwientje (ot)

Ik ga maar weer terug onder mijn steen.

MR

Yessi

Yessi

24-10-2008 om 14:52

Mantelzorg?

Mantelzorg is een mooi woord dat nog niet zo gek lang geleden verzonnen is... niet denigrerend bedoeld hoor. Maar het probleem met mantelzorgen is dat je er zelden of nooit zelf voor gekozen hebt... je vind jezelf ineens in de situatie dat een familielid wel erg veel hulp nodig heeft, of erg claimend word, maar de buitenwereld vind het allemaal normaal, want "dat doe je toch gewoon" voor je man-vrouw-kind-vader-moeder. Het is niet gewoon! En je bent voor bepaalde zorg ook niet opgeleid en misschien wel helemaal niet geschikt. (ik denk opeens aan een vriendin die ontzettend door haar rug ging terwijl ze haar vader ging wassen...)
Probeer de zorg in te schakelen die hij nodig heeft, maatschappelijk werk, misschien thuiszorg, en probeer er wat afstand van te nemen, zodat je weer een beetje dochter bent en niet de verpleegster en psycholoog. Ik geloof dat hierboven al aardig wat tips kwamen (heb niet alles gelezen). Je mag je best een keer wrokkig voelen hierover! zou ik ook doen. En bedenk je dat je alleen voor een ander kunt zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt. Dus als je te wrokkig wordt... denk dan eerst weer even aan jezelf, anders ben je voor niemand meer een goede hulp hoe graag je dat ook wilt, groetjes Yessi

Hillary

Hillary

24-10-2008 om 16:46

Oude kinderen en oude ouders

Mijn oma is 89 en ze heeft maar 2 kinderen. Mijn oom heeft geen behoefte meer aan familie en doet net of ze niet meer bestaan (is ook niet op de begrafenis van opa geweest). Mijn moeder staat er dus alleen voor. Opa is vorig jaar overleden en ik weet niet wat zwaarder is, 2 hulpbehoevende oudjes of oma alleen die nu inderdaad ook emotioneel veel aandacht vraagt. Ik vind het sneu, mijn vader is met pensioen en ze hebben een campertje. Ze houden van reizen, maar ze kunnen niet lang weg. Ik woon 200 km verder en mijn zusje heeft 2 jonge kinderen (jongste week oud). Mijn moeder kwakkelt eigenlijk al ruim 20 jaar ofzo. Hernia, nieuwe heup, onduidelijke klachten in rug etc. Ondanks dat oma ook al jaren kwakkelt en veel klaagt ben ik soms voor mijn moeder bang dat oma honderd wordt en dat mijn moeder dan zelf niets meer kan, of dat oma haar overleeft. 2,5 jaar geleden lag opa op sterven (toen overleed hij dus uiteindelijk niet) en mijn ouders moesten bij hem waken. Moeder had weer onduidelijke klachten en stond op wachtlijst voor MRI, zat intussen in een rolstoel en bleef op de been met morfine. Met als gevolg dat ze 's ochtends naast opa's sterfbed flauwviel. Op zich wel handig, want ze wilden haar gelijk opnemen, kreeg ze tenminste voorrang. Maar mijn moeder heeft zich met hand en tand verzet tegen opname, alleen maar denkend dat dat ivm opa niet kon. De volgende dag heb ik toch maar die 200 km overbrugd en ben met mijn zusje gaan waken. Kostte wel moeite om mijn moeder te overreden, want dan merk je weer dat ze jou nog als kind zien en willen ze helemaal niet dat hun kinderen naast een stervende opa waken, zelfs als de kinderen al ver in de 30 zijn. Vervelende is ook dat oma steeds onaardiger wordt, ze blaft iedereen af, ook het personeel in het tehuis waarin ze in een aanleunwoning woont. De enige die nooit wat verkeerd doet en die ze altijd ophemelt dat ben ik, maar dat is volgens mij het voordeel van ver weg wonen.

Mantelzorg en zielig

de 'term' mantelzorg is nog niet zo heel lang in zwang, maar het mantelzorgen an sich bestaat al eeuwen lang....en is dus niet iets van de 'laatste tijd'. het was er ook al de generaties hiervoor en hiervoor....iets wat wel veranderd is in de mantelzorg is de leeftijd en de conditie van de ouderen. daardoor zorgen steeds meer oudere ouderen voor nóg oudere ouderen. gevolg van de verbeterde omstandigheden in ned., de hogere leeftijd die daardoor bereikt wordt. 'vroeger' was je op je 60ste aan het zorgen voor je 80jarige ouders, nu op de je 70ste voor je 90jarige ouders........
maar op zich is er niet zo veel veranderd. die 70jarigen van nu zijn net zo 'fit' als de 60 jarigen van toen.
het is ook 'iets' wat misschien wel 'zielig' lijkt maar toch gewoon bij het leven 'hoort'. zo is het ook al eeuwen. niks nieuws onder de zon wat dat betreft. je kan wel zorg inschakelen maar net als het al héél lang is...niet alles valt met beroepskrachten en verzekeringsgeld af te dekken. daar is het geld in ned. ook gewoonweg niet voor. zeker nu niet met die grote baby-boom van ouderen. 'praktiche zaken' (wassen, poetsen etc.) kun je uitbesteden en laten betalen (gemeente, awbz,verz.) maar voor de rest moet je komen van de omgeving. aandacht, boodschappen, liefde, enz.
helaas maar zo zit het systeem in elkaar. dat kun je zielig vinden, maar ooit treft het jouw ook w.s.....
ik hoor wel eens van mensen: "eerst heb je kinderen en dan denk je dat je er van af bent...maar dan komen je ouders..." en zo is het. dát is de de reden dat wij dat instinct nog steeds hebben om kinderen te krijgen. om onze zorg op onze oude dag zeker te stellen. zo is het al eeuwen. en zo zal het zijn ook voor ons.
wat pas écht zielig is, is als je geen kinderen hebt of er maar 1 hebt die ver weg woont ofzo. dan ben je als oudere afhankelijk van 'vrijwilligers' (als je die al hebt) dát is pas erg zielig...
groeten albana

Stenna

Stenna

26-10-2008 om 13:17

Even kwijt

Was ik mijn draadje even kwijt...nu teruggevonden en al weer heel veel reacties erbij. Het leeft toch blijkbaar wel bij meer mensen, hoewel ik in mijn direkte omgeving het gevoel heb de enige te zijn: iedereen leunt juist nog zo sterk op hun ouders, die oppassen en inspringen enzo.
Over oude ouders: deel van het huidige mantelzorg probleem is denk ik ook dat onze generatie zo laat kinderen heeft gekregen. Toen mijn grootouders gingen kwakkelen en dementeren was ik al op kamers, terwijl ikzelf nu een jonge puber heb en mijn (jongere) broer nog in de hele kleintjes zit.
Over schoonzussen: Zelf vind ik het altijd een beetje vreemd als schoondochters de zorg overnemen/op zich krijgen van hun man. Zo zijn vrouwen altijd (drie?)dubbel belast: zorg voor hun eigen ouders en voor hun schoonouders. Ik vind dat zonen dat eigenlijk zelf moeten doen. Het is natuurlijk wel waar dat aangetrouwden meer afstand hebben. Zeker waar bij ons ook, dat mijn schoonzusje eigenlijk wat "liever" is voor mijn vader dan wij, vanwege het ontbreken van oud zeer. Net als de hulpverleners om hem heen ziet zij alleen het zielige oude mannetje, niet de tamelijk dictatoriale, harde man die het ooit was (hier is de wrok weer
En nu: de raadgevingen hier heb ik onmiddelijk in praktijk gebracht. Beide broers gebeld en morgenavond hebben we familieberaad bij mij thuis, om een zorg-en aandachtschema op te stellen. Ik ga ook nog proberen een zelfde soort beraad te organiseren met zijn sociale netwerk (hij heeft best veel vrienden en kennissen uit de kerk, die ook veel aanwezig waren tijdens mijn moeders ziekte en sterven). Ik wilde hem daar morgenavond zelf ook bij hebben, maar broer 1 denkt dat dat emotioneel te belastend is voor hem. Mij lijkt het juist goed als hij ziet/hoort hoeveel het mij belast en dat we wel bereid zijn allemaal wat te doen. Wat denken jullie?

Ten slotte: ik vind hier heel veel wijze woorden bij zitten. Van Albana bijv maar ook van anderen. Ben toch blij dat ik het hier gepost heb.

tonny

tonny

26-10-2008 om 16:17

Fasen

Zonet las ik in een artikel in NRC over opa's en oma's die richting kinderen verhuizen, met het oog op de toekomst.

Daar wordt nadrukkelijk vastgesteld dat opa's en vooral oma's tot een jaar of 75/80 de zorgende partij zijn richting hun buitenshuis werkende kinderen en de kleinkinderen. Ze passen op, al dan niet structureel, strijken, doen kledingreparaties, houden de tuin bij, kortom, ze doen van alles.

Pas als opa en oma boven die leeftijd minder gezond worden, gaat de zorg 'andersom'.

Je bent dus, als ik het zo lees, als mens lange tijd verwend door de zorg van je ouders. Niet gek dat het dan zo enorm wennen is als je uiteindelijk in de mantelzorgpositie terecht komt.
Het is des levens beloop...

Natuurlijk gaat dat lang niet altijd zo, er zijn ook heel wat gezinnen waarin de grootouders geen zorgfunctie hebben vervuld, bijvoorbeeld vanwege de afstand, hun gezondheid of omdat het gewoon niet zo enorm klikte om zo intensief met elkaars gezinsleven verweven te zijn...

Ik ben het niet met Albana eens dat het per definitie 'zielig' is als je als oudere afhankelijk bent van vrijwilligers. Deze zijn misschien wel gemotiveerder en geduldiger dan eigen kinderen met 'oud zeer'.

tonny

Stenna

of je vader bij het beraad aanwezig moet zijn is een moeilijke vraag. als je denkt dat hij er wat van leert, door krijgt hoe belastend het voor jouw is, zou ik zeggen niet doen. dat gaat niet werken en zorgt alleen maar voor meer frustraties. als het is uit het oogpunt dat hij mee kan praten en hij kan dat nog aan en kan goede inbreng hebben dan zou ik zeggen wel doen. je moet hem niet buitensluiten van zijn 'eigen' zorg. maar dat kan ook anders...door b.v. als je een concept-plan hebt met hem te overleggen en dan zijn goedkeuring of aanvullingen te vragen. misschien is dat emotioneel wat beter te handelen voor hem. want houd dat in de gaten, het is niet niks als je kinderen het nodig achten om over jouw te gaan overleggen. en als er woorden als 'aandacht vragen' of 'belastend' gaan vallen zal dat voor hem niet makkelijk zijn en misschien gooit ie dan juist wel de kont tegen de krib en wil niet meewerken....
dus die afweging moet je goed overdenken.
dat van die kenissen van de kerk is een goed idee. ik zie vaak veel nuttige dingen m.b.t. ouderen van de kerk. dus schakel die eventueel ook in. misschien kunnen ze hem wekelijks ophalen voor een kerkbezoekje? en erna een kopje koffie drinken? zo hebben jullie een dagje 'vrij'. die kun je b.v. gewoon bij je vader (na overleg) thuis bellen en dan meteen dat afspreken.
m.b.t. vrijwilligers tonny. wat motivatie en inzet betreft heb je gelijk....maar er is ernstig gebrek aan vrijwilligers. én voor ouderen zelf is dat vaak niet makkelijk. kinderen belasten is vanzelfsprekender dan een 'wildvreemde' voor die generatie. dus loopt zo'n vrijwilliger vaak achter alle feiten aan...(wordt te laat ingeschakeld, te weinig etc.) komt nog bij het feit dat zo'n vrijwilliger zich vaak ook niet 'gemachtigd' voelt om te beslissen over alles. over medische zaken, financiële, zorg etc. en dan dat dus niet kan/doet, terwijl de oudere er ook niet meer toe in staat is. met kinderen is dat anders. die 'mogen' meer.....
dus ja, ik vindt het voor de oudere zelf vaak wél zielig. die uiten zich 100.000 keer in verontschuldigingen dat ze zoveel 'problemen' veroorzaken en een ander zoveel 'werk' bezorgen. dan maar een mopperende oudere die 'z'n eigen kinderen belast maar zich daar prima bij voelt.
groeten albana

En? stenna.........

hoe ging het?
groeten albana

Stenna

Stenna

29-10-2008 om 14:56

Het ging

even niet door. Broer 2 moest onverwacht weg voor werk (kon hij echt niks aan doen), het is nu 2 weken uitgesteld. Op zich best goed, want nu konden we nog even denken over pa wel of niet erbij. Leek me goede suggestie (weer van Albana) om het conceptplan eerst te maken en daarna met hem te bespreken. Kan ieder tenminste vrijuit spreken. En de overdracht van mijn "wrok" is natuurlijk inderdaad helemaal geen goede reden.
Wat me wel verraste bij het voorleggen van de vraag aan mijn broers was de bereidheid, met name van nr 2 die zowel letterlijk als figuurlijk ver weg blijft, om me te helpen. Broer 2 die nu af moest bellen bood wel onmiddelijk aan om dan van mij de eerstvolgende afspraak bij de geriater over te nemen. Was blij verrast! Zo zie je maar weer..
Dat met die kerk-kennissen zet ik ook door hoor, laat ze maar eens wat naastenliefde in praktijk brengen haha.

Ik ben wel een van Tonny's uitzonderingen toch. Pa heeft nooit in die zin voor me klaar gestaan. Mijn moeder had het misschien wel gedaan maar die werd al op haar 63e ernstig ziek, vanaf toen sloeg de zorgkant al de andere kant op.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.