Relaties Relaties

Relaties

Annie Niem

Annie Niem

23-10-2008 om 20:15

Help me out here

Ik heb een huwelijk met een man die behoorlijk dominant is. We hebben samen 2 jonge kindjes.
Op zijn verzoek hebben we de afspraak dat ik de begane grond en de 2e verdieping 'doe' en hij de 1e.
Mijn man werkt fulltime en ik studeer en heb een eigen coachingspraktijk waar ik momenteel zo'n 2 dagen werk aan heb (en dat breidt zich rap uit)

Nu heb ik helaas de handicap dat ik door migraine aanvallen vaak uitval en dat ik momenteel wat last heb van een lichte depressie. Mijn man is hier van op de hoogte uiteraarde. Even buiten het feit dat hij vrijwel nooit geinteresseerd is in hoe dat gaat, weigert hij nu blijkbaar ook in te springen op die begane grond en 2e verdieping. Zijn argument is dat ik nooit heb gezegd dat het mij niet lukt die verdiepingen nu tip top in orde te houden (tsss, alsof het niet op valt!). In zo'n gesprek mag ik uberhaupt niet uitpraten en is hij vreselijk arrogant. Ik merk dat ik me voornl. geraakt voel door het feit dat hij niet in wil voelen dat ik me depessief voel en dat hij wéét dat ik me dan moeilijk tot dingen als huishouden kan zetten. Dat kost me onbeschrijfelijk veel energie. En ja, dat weet hij omdat ik hem dat heb verteld.

Maar omdat ik wel graag objectief wil blijven; hoe kijken jullie naar zoiets? 'Moet' je dit soort dingen idd zakelijk zien in je huwelijk of mag ik het logisch vinden dat ik had gehoopt dat hij had gezegd 'jij voelt je even minder, dus dan spring ik toch even in lieverd'

Bah, voel me zo klote door de houding die hij aanneemt. Zo gesloten en arrogant. Hij wilde ook dat ik een lijstje van 2 weken met alles wat de kinderen eten om te zien of ze wel gezond eten

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Hanne.

Hanne.

23-10-2008 om 20:41

Man-vrouw

IK vind het logisch dat je ziet dat een ander ergens niet aan toe komt en dat je het dan over neemt.

MIJN PARTNER zou waarschijnlijk nieteens zien dat dingen niet gedaan zijn.

Op de een of andere manier moet je bij mannen daarin vaak toch een stuk directer zijn. Dus ja, ik denk dat je het 'zakelijk' moet vragen.

En over dat lijstje laat't 'm lekker zelf bijhouden als hij dat zo graag wil

dc

dc

23-10-2008 om 20:51

Hier

ziet mijn man het ook echt niet, en moet ik heel direkt dingen vragen, en dan is het geen enkel probleem. Verwachten dat hij er zelf mee aankomt zetten, is erg naief denk ik.

Afspraken maak je op momenten dat het op zo'n moment goed uitkomt. Als het met een van de partners even wat minder gaat, of als die door omstandigheden minder tijd heeft, dan is het tijd voor nieuwe afspraken.

Forceer jezelf niet. Dat is echt de beste manier om jezelf heel snel in een diepe depressie te werken. Dat kan binnen een paar weken, en het kost je maanden, zo niet jaren om er weer uit te krabellen.

En wat dat eten betreft, hij zou mooi de pot op kunnen. Hij moet je vertrouwen. Als mijn man me niet zou vertrouwen, dan zou hij z'n spullen mogen pakken en onder een brug gaan bivakkeren. Zo'n vraag zou voor mij echt onacceptabel zijn.

Marmar

Marmar

24-10-2008 om 03:03

Migraine enzo

He Annie, ga eens met je huisarts praten over je migraine. Er zijn de afgelopen jaren flink veel nieuwe behandelmethodes bijgekomen, o.a. met medicatie. Waarom zou je je vaak zo rot moeten voelen als er ws wel iets aan gedaan kan worden?
En tja, waarom je man geen dingen 'in wil voelen' zoals jouw depressieve gevoelens van het moment? Gewoon, veel mensen hebben geen 'voelhorens' voor dat soort dingen. Als je dan de zaken niet duidelijk benoemt en uitlegt hebben ze echt niets door. Op het moment dat je dan orde op zaken gaat stellen en je ze wél achteraf vertelt hoe jij je voelt en in elkaar zit, en daarbij verwijt dat ze niets willen invoelen, heb je de poppen aan het dansen.
Ik vraag me ook af of het wel zo'n gelukkige combinatie is: een eigen coachingpraktijk als jezelf depressief bent, vaak migraineaanvallen hebt en je eigen man gesloten en arrogant vindt. Probeer je niet onbewust hém te coachen?
Dus mijn antwoord op je vragen: als je zakelijke afspraken hebt binnen je huwelijk, hou die dan zakelijk en wil je verandering pak dat dan zakelijk aan. Natuurlijk mag je hopen op een plotseling invoelvermogen bij je man maar wees voorbereid op een teleurstelling als-ie toch niet heeft wat-ie nooit heeft gehad.
Dat lijstje is wel erg mal. Maar kennelijk is hij wel ongerust? Denkt hij dat je ook met boodschappen doen of maaltijden bereiden het niet meer goed redt? Met invoelen redt hij het niet, dus heeft hij zwart op wit iets nodig om dat zeker te weten. Is er iets tegen als je een soort dagboekje bijhoudt waar je de komende weken tegenaan loopt, waar je uitvalt? Je kan hem dan dat geven en praten over structurele inzet van hem op die punten.

Annie Niem

Annie Niem

24-10-2008 om 09:04

Marmar

Marmar, ik ben al jaren onder behandeling van een neuroloog dus ik weet helaas alles van alle behandelingen en medicatie. Helaas heb ik ondanks alles toch nog zo'n 6-10 aanvallen in de maand.

Voor wat betreft mijn lichte depressie. Blijkbaar ben ik daar niet duidelijk genoeg over geweest; ik bén daar juist heel open en duidelijk over naar mijn man toe.
Ik vertel hem met regelmaat hoe ik me voel.
Met mijn praktijkje red ik het zo juist heel erg goed, maar door de handicaps (en ik weet dat de depressie tijdelijk is) blijft dan het huishouden meer liggen en verwacht ik dat óf hij meer inspringt of we hulp in schakelen (dat laatste wil hij niet. Want kost geld)
Mijn prioriteiten liggen bij onze kinderen én de opbouw van mijn praktijk. Ik ben meer dan 5 jaar thuis geweest in de WAO en voel dat het me zoveel energie oplevert om weer aan de slag te zijn.
Het is gewoon erg demotiverend als je partner dan op zo'n manier reageert.

Maar blijkbaar is het voor een man teveel gevraagd om dit alles op te pakken.

Marielle

Marielle

24-10-2008 om 09:07

Probleem

Wat is hier het probleem? Het feit dat je huis af en toe vies is omdat je ziek bent of het feit dat je een man hebt die geen empathie heeft en vindt dat hij altijd gelijk heeft? Vies huis lijkt me een tijdelijk probleem, een man met zo'n karakter een permanent probleem.

Annie Niem

Annie Niem

24-10-2008 om 09:27

@marielle

Hahaha ik moet wel een beetje lachen om je reactie.
Je hebt gelijk hoor.
Het probleem is dat HIJ een probleem maakt van een rómmelig (géén vies!) huis en het feit dat we momenteel 1 keer per week frietjes of pannenkoeken eten (en wees gerust mijn kinderen eten genoeg fruit én tomaat ed overdag). Is trouwens iets van de afgelopen 2 a 3 weken ook maar.
En dat hij dus geen begrip kan hebben voor de oorzaak hiervan en het bijgevolg ook niet nodig vindt bij te springen. Dát is mijn probleem.

Maries

Maries

24-10-2008 om 10:43

Annie niem

Even heel praktisch: is het niet mogelijk om 1 keer per week een huishoudelijke hulp te laten komen?

groetjes Maries

Maries

Maries

24-10-2008 om 10:44

tegelijk met barbara gepost

Maries

Maries

24-10-2008 om 10:47

Oh 2

En ik heb niet goed gelezen, hij wil geen hhhulp. Als je het qua financieen kan opbrengen, en je hebt 30 euro in de week te besteden, dan zou ik het toch doen. Hij wil niet tijdelijk bijspringen, jij hebt een probleem met jouw 'taken', dan mag je toch ook zelf de keuze maken om die taken tijdelijk uit handen te geven? Of hij moet gewoon eens stoppen met zeuren

Jade

Jade

24-10-2008 om 11:26

Anne niem,

"Hij wilde ook dat ik een lijstje van 2 weken met alles wat de kinderen eten om te zien of ze wel gezond eten "

Dat heb je hopelijk toch niet gedaan?? In je volgende posting las ik het pannenkoeken en patat eten, maar gaf je ook aan dat ze voldoende aan gezonds eten

Ik zou hulp in de huishouding nemen voor 1x in de week en dan voor het grotere werk. Als jouw man niet wil helpen, zit te zeuren en te piepen over gezond eten en dat het rommelig etc. is dan zou ik dat doen.

Hij wil niks, maar doet ook niks en zit te zeuren.......bah, wat een groot kind!

Annie Niem

Annie Niem

24-10-2008 om 13:42

@mieke van rijn

Ja daar heb ik dus ook moeite mee. In de eerste jaren van onze relatie was ik veel onzekerder maar ik ben (door aan mezelf te werken) veel zekerder geworden en ik accepteer dingen dus niet meer zo makkelijk als ik deed. Ik cijerde mezelf eerst erg weg, kroop makkelijker in de slachtofferrol. Nu ik dat niet doe, valt dat tegen natuurlijk. Maar dat neemt niet weg dat ik alles hoef te slikken (hoeft hij tenslotte ook niet)

Mijn man wil graag dat alles zo gaat zoals hij dat wil. Als de kinderen iets nodig hebben het komt hém niet uit, krijgen ze rustig een bot antwoord. Kan hem niet schelen, want HIJ heet op dat moment rust nodig.

Ach, laat ik er maar even over ophouden. Ik heb besloten aan relatietherapie te beginnen (hij wil eindelijk mee), maar ik doe dat ook echt voornamelijk voor de kinderen. Voor hen heb ik nog een beetje hoop dat we er uit kunnen komen.

Relatietherapie, goed idee

Hij klinkt als mijn ex. Die spelde me ook voortdurend de les. Alles moest op zijn manier gebeuren. En ja, dat is mijn ex ondertussen. En ik kan pas nu, 8 jaar na de scheiding, succesvol tegen hem ingaan. Dus als je je zelfrespect én je relatie in stand wil houden moet je nu voor jezelf opkomen. Daarvoor moeten jullie je allebei inzetten. Als hij bereid is tot therapie, en die echt serieus neemt, is er nog alle hoop op succes.
Sterkte!

Marmar

Marmar

25-10-2008 om 05:18

Annie

Ben zelf ook al sinds mijn kindertijd migrainepatient, vandaar dat ik adviseerde eens met de hh te gaan praten. Al die therapiën en medicatie die niet/nauwelijks werken ken ik ws ook - vandaar dat ik na al die jaren ervan overtuigd was dat er nauwelijks iets kón helpen. Toch... Kwam mijn zusje (ook migraine) ineens met een middel uit de US wat wél hielp - helaas hier niet te krijgen. Bleek tijdens een huisartsbezoek voor iets anders de huisarts ineens een nieuw middel te weten...
Eigenlijk denk ik, dat je man het helemaal niet prettig vindt dat er dingen veranderen in zijn leefomgeving (doordat jij verandert). Het ging immers goed, al die jaren, en nu moet jij opeens werken en studeren... Ben je niet meer zo volgzaam, eten jullie weleens friet... Val je weleens uit (ws net zoals vroeger, maar toen had het geen consequenties voor het huishouden?).
Kortom, die man werkt de hele tijd en komt ineens tot de ontdekking dat zonder dat hij het merkte er heel wat veranderd is. Daar gaat zijn basis, zijn trots, zijn stevig blinkend nest. Hangt er soms een spinnewebje en sudderlapjes worden ook minder. Paniek dus. Maar dat kan hij niet laten merken, want hij is de man/kostwinner etc.
Voor zover zijn emphatisch vermogen hem al in de steek liet maakt die paniek en onzekerheid hem ook nog eens blind voor alle mogelijkheden en deuren die nu zijn opengegaan. Als hij maar niet zo stug alles weer bij het oude wilde hebben.
Relatietherapie lijkt mij ook hierom een goede om hem in te laten zien dat als hij meeverandert dit jullie allemaal ten goede komt.
Voor de korte termijn lijkt mij shocktherapie voor hem ook wel goed Maw hem eens goed duidelijk maken waar het om draait. Dat-ie niet zo egocentrisch zielig moet zeuren of zich moet aanstellen, maar juist trots moet zijn op jou en je best mag steunen.

Hes@

Hes@

27-10-2008 om 09:52

Hoe ging dat eerder? en hoe gaat het in de toekomst?

Hoi Annie,

ik denk dat Marmar een goed punt heeft. Er verandert nu veel en veranderingen moet je samen doormaken. Als alleen 1 van beiden snel veranderdert geeft dat grote spanningen in een relatie.

Je schrijft dat je 5 jaar thuis bent geweest in de WAO. Hoe ging het toen dan? Had je toen wel energie voor een tiptop huishouden? Is het bij jou een kwestie van een gegeven voorraad energie/tijd nu anders verdelen over de dingen? Waar komt die depressie vandaan? Had je dat steeds al of is het jouw reactie op een onbevredigende relatie?

Ik wil je graag nog een punt in overweging geven. Vat het niet verkeerd op. Het gaat hier om: Weet jij hoe het is voor je man dat jij steeds uitvalt?

Ik weet helaas waar ik over spreek want ik ben zelf ook chronisch ziek en val een paar keer per jaar behoorlijk uit. Mijn man kan daar de ene keer veel beter tegen dan de andere keer afhankelijk van hoe hij zelf op dat moment in zijn vel zit. De eerste keer heeft hij niets overgenomen. Gelukkig was ik toen te zeer van de wereld om mij er echt druk over te maken dat de keuken al geen 3 maanden schoongemaakt was.... Inmiddels is het al heel vaak voorgekomen en hebben we er over gepraat maar het blijft moeilijk. Mijn man heeft de neiging depressief te worden als ik uitval.

Hiermee is dus niet gezegd dat hij de dingen niet zou moeten overnemen, begrijp me goed, maar nobody is perfect. En alleen maar ergernis brengt geen oplossing.

Verder vraag ik mij af of hij niet denkt dat jij sneller uit je depressie zal zijn als hij je eens stevig aanpakt. Je schrijft dat je er veel met hem over praat hoe jij je voelt. Niet alle mensen, en zeker niet alle mannen, kunnen aanhoren. Hij zou heel goed het gevoel kunnen hebben dat jij van hem een oplossing voor jou probleem wil. En die geeft hij je dus op zijn manier. En dat die van evenveel fijngevoeligheid getuigt als mijn zwager die een halfjaar na het overlijden van zijn vader tegen zijn moeder zei dat ze zichzelf een schop onder d'r kont moest geven en gewoon weer leuke dingen moest gaan doen, ach.....

Heel veel sterkte!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.