Contact tussen pubers en vader minimaal
Mijn dochters van 13 en 16 hebben een bedroevend slecht contact met hun vader. Sinds de scheiding - 1,5 jaar terug - wordt het contact steeds minder. Hij heeft het woord 'arrogantie' zo'n beetje uitgevonden, vanaf het begin het verdriet van de kinderen over de scheiding gebagatelliseerd en zich volop gestort op zijn werk en nieuwe relatie. De omgangsregeling die hij aanvankelijk wel wilde, heeft hij nooit invulling gegeven. Hij maakt zich nauwelijks nog druk om het wel en wee van zijn kinderen.
Hij ziet de meiden geregeld (zo'n 1 a 2 keer per week een half uurtje) als hij ze naar school brengt, maar vaak hebben ze ruzie in de auto, praten ze niet met elkaar of doen de meisjes hun huiswerk. Hij is zeer dominant, wil dat ze zich gedragen zoals hij wenst en anders wordt hij boos. Dat werkt bij pubers natuurlijk helemaal niet, dus ze zetten zich compleet tegen hem af (wat hij mij in allerlei dreigmailtjes natuurlijk verweten heeft, maar da's een ander verhaal).
Inmiddels heeft mijn oudste aangegeven hem niet meer te willen zien als ze straks eindexamen heeft gedaan. Nu vindt ze dat meerijden in de auto 's ochtends (het is op zijn route) nog wel handig - pubers zijn uitermate praktisch!
Ik vraag me af wat de ervaring is van mensen wiens ouders zijn gescheiden toen ze midden in de puberteit zaten en hun vader daarna niet meer thuis gaf. Is er toch later nog een waardevolle band ontstaan? Is het contact helemaal verdwenen? Of is er toch een soort tussenvorm gevonden die voor iedereen bevredigend is?
En last but not least: krijgen die kerels nou echt nooit een keer spijt dat ze hun kinderen voortdurend zo hebben laten zitten?
Geen ervaring
Maar het klinkt heel akelig. Wat jammer dat zo'n vader niet ziet wat hij misloopt (en de kinderen ook).
Bij ons ook
Mijn ex en ik zijn nu een jaar uit elkaar. In dat jaar heeft hij vooral de jongste (11) nauwelijks gezien. De oudste moest op zondag voetballen en daar ging hij nogal eens mee. Nu na een jaar is er een omgangsregeling. En nu merk ik dat de kinderen om alles naar mij sms-en, ze zijn niet meer zo vertrouwd met hun vader om dingen met hem te bespreken. Ik heb dat ook tegen hem gezegd en hij gaat erop letten. In ons geval is hij best van goede wil, maar ziet hij het gewoon niet. Heeft alleen een tunnelvisie, is vooral met zichzelf bezig.
Ik snap het ook niet van hem, hij is altijd een heel betrokken vader geweest en dat hij er dan nu geen moeite mee heeft om ze zo weinig te zien. En geen daadwerkelijke band met ze te hebben.
Zitten mannen dan zo anders in elkaar?
