Uitgebluste relatie of toch autistisch?
Mijn man is een beetje een vreemde vogel en best apart, maar dat maakte hem ook altijd wel aantrekkelijk voor mij. Echter, na 20 jaar kan ik er niet goed meer tegen omdat we emotioneel en lichamelijk gezien geen relatie meer hebben. We zijn enkel nog ouders voor de kinderen en wonen in één huis. Hij heeft zich verder nooit veel met de kinderen, opvoeding, huishouden of zo bemoeit. Als ik het vraag dan doet hij wel iets, maar nooit uit zich zelf. vraagt nooit hoe het met ons gaat. Hij heeft geen vrienden en zit urenlang achter computer en kranten (dat is zijn hobby). Sluit zich steeds meer af. En wil ook al een jaar geen sex meer. Helemaal geen lichamelijk contact. Ik was teneinde raad, want er werd ook niet meer gepraat.Toch heb ik wel warme gevoelens voor hem en ik wilde onze relatie weer nieuw leven inblazen. Relatietherapie met hem gedaan. Hij wou wel mee, daar was ik blij mee.
Maar we zijn er niet veel mee opgeschoten, sterker nog hij zondert zich alleen maar meer af.Hij ded nooit iets aan zijn huiswerk en was niet gemotiveerd om tijd in mij te investeren.
De therapeut vond dat hij erg star was en vermoedelijk aspergersyndroom heeft. Ik heb dat ook vaak gedacht, maar nooit uitgesproken, daar moet je toch ook voorzichtig mee zijn.
Hij heeft op zijn werk vaak communicatieproblemen en hij is ook hoogbegaafd, werkt met computers. Thuis kan hij slecht tegen lawaai, de kinderen irriteren hem en de laatste tijd is hij veel moe en tegen het depressieve aan. In boeken over asperger herken ik erg veel.
Maar volgens mijn man is er niets aan de hand met hem, en hij wordt boos als ik daarover begin en bovendien heeft hij zelf geen probleem met de relatie. Mijn vraag waarom hij zo weinig interesse en tijd in mij en de kinderen stopt, daarop was zijn antwoord dat hij waarschijnlijk op mij was uitgekeken! Wat is dit? Is dit ook een autistisch trekje of is er sprake van echt een uitgebluste relatie? Ik weet het nu helemaal niet meer! Man wil ook niet meer mee naar de therapeut trouwens.
Ik ga nog wel alleen, maar ik weet niet wat ik hiervan moet denken.
Ik stelde voor om weg te gaan, een ander huis zoeken voor mij dan, want ik wil niet meer in één huis wonen met iemand die op mij uitgekeken is, maar daarop reageerde hij dat dat ook niet de bedoeling was en ik best mocht blijven. Ik dacht: lekker makkelijk ja, ik ben dus goed voor de huishouding en kinderoppas.
Een relatie met een man daarvan stel je toch wel iets anders voor..Het ergste is dat ik mij ongelofelijk eenzaam voel en eigenlijk al jaren single ben. We slapen in één bed en er gebeurt daar ook al nooit meer iets...Wat nu?
Ik denk dat je wel weet wat nu
Het ergste is dat ik mij ongelofelijk eenzaam voel en eigenlijk al jaren single ben. We slapen in één bed en er gebeurt daar ook al nooit meer iets...Wat nu?
Ik denk dat je wel weet wat nu...
Wil je dit? Wil je dat je man nog 20 jaar op deze manier met je omgaat?
Als dat het geval is, dat moet je naar je therapeut blijven gaan, lekker een uurtje "zeuren" in de week, en dan weer naar huis, en je laten behandelen zoals je in de afgelopen jaren behandeld bent.
Wil je dat niet, kies dan voor jezelf, en bouw een leven voor jezelf en de kinderen op. In de dagdagelijkse praktijk doe je het toch al alleen, dus dat maakt geen verschil.
Kies voor jezelf en je kinderen, en richt je leven in zoals jij dat wil, maar dan zonder je man.
Jolanda
Kies voor jezelf
Kies voor jezelf.. het is zo'n opluchting om echt alleen te zijn; om te weten waar je aan toe bent. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt en ik ben letterlijk opgebloeid. twee maanden na de scheiding heb ik er gevoelsmatig ook echt een punt achter gezet, en werkelijk ik ben zoveel beter af.
Dat betekent niet dat scheiden makkelijk is, zeker niet voor de kinderen. Ik ben gelukkiger zonder ex, maar mijn kind is niet gelukkiger zonder pappa. En ik ben ook niet gelukkiger zonder kind, als hij bij pappa is.
Maar ik zou het zo weer doen.
