Relaties Relaties

Relaties

taja

taja

25-11-2008 om 14:25

Geen vriendinnen of leuke familie

Hallo allemaal,

Het einde van het jaar nadert, gezellige tijd de decembermaand. Maar tegelijkertijd vind ik m ook altijd zeer confronterend. Tijd voor bezinning Ik heb een gezellig gezin met schatten van kinderen en man. Ik werk 2 dagen in de week met veel plezier so far so good. Alleen mis ik leuk contact met mijn familie of leuke vriendinnen om dingen mee te ondernemen. Met mijn schoonouders klikt t best aardig maar die zijn erg druk met hun werk en zelfs nog studie op hun leeftijd dus die hebben weinig tijd.
Nu ben ik niet iemand die de deur plat loopt maar ik mis andere mensen dan mijn gezin om me heen. Iemand die gezellig binnen wipt voor een kopje koffie of een praatje of om een keer mee te shoppen of eten. Op het schoolplein leg ik contacten genoeg, ook op de sportschool of in het dorp maar het zijn allemaal zulke vluchtige contacten. Als ik ze nadat ik ze vaker zie en spreek dan vraag voor een kop koffie oid dan is dat leuk maar na een tijdje word ik afgewimpeld waarna vervolgens het contact dood bloed. Dat vind ik erg jammer. Helaas woon ik in een dorp waar veel vriendenclubs zijn waar je niet tussen komt als 'vriend'. Er zijn allemaal vaste groepen zeg maar. Dus eigenlijk heeft niemand dan ook de behoefte aan een andere vriendin denk ik? Ik hoor niet bij zo'n groep en ook mijn man heeft geen vriendengroep maar vluchtige contacten. Ik zou zo graag contacten willen die langs komen of es bellen of om leuke dingen mee te ondernemen. Niks verplichtends maar leuk. Dit geldt ook voor familie. Ik doe daar veel moeite voor maar zij nooit voor ons.
Ik heb mijn ouders nu al gevraagd voor de feestdagen om gezellig te komen een dag maar die zeiden botweg dat ze het nog niet wisten omdat mijn andere zussen ook hen nog konden vragen (alsof ik laatste op de lijst ben). Vond ik ook al zo'n afknapper. Mijn moeder komt ook nooit es gezellig langs ik moet altijd naar mijn ouders toe en dan bepalen zij de tijdsduur min of meer. Mijn zussen zijn erg op zichzelf gericht en ziek zwak of misselijk en hebben mij nooit zien staan tenzij ik hun geklaag aan wil horen of ze me nodig hebben als oppas bijv. Ik baal daar zo van. Ik wil ook graag leuke contacten ook met mijn familie. Toch ben ik gestopt om daar nog energie in te stoppen omdat het gewoonweg niet helpt. Ik kan mijn omgeving niet veranderen.
En ik ben echt niet wanhopig uitstralende hoor ben juist altijd heel erg geinteresseerd in anderen maar zij niet in mij lijkt het.

Wie heeft dit ook of heeft tips voor me hoe hier mee om te gaan? En tips waar je mensen kunt vinden heb ik minder nodig. Ik zoek juist hoe ik me wat minder kwetsbaar kan opstellen zodat mensen me zien staan.

Liefs Taja

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ellen Wouters

Ellen Wouters

25-11-2008 om 15:36

Beschikbaar

Een harde waarheid die ik ooit ontdekte: mensen gaan niet met je om omdat je zo nobel van karakter bent, maar omdat ze je leuk gezelschap vinden.

Ik ken egoistische mensen die zat vrienden hebben. Die zijn nl geestig of interessant of hebben andere kwaliteiten waardoor mensen graag in hun gezelschap zijn, en dat ze weinig interesse hebben in een ander of weinig attent zijn heeft kennelijk nauwelijks invloed.

Ik ken ook goedhartige vriendelijke altijd meelevende mensen die zich het vuur uit de sloffen lopen voor anderen, maar altijd overgeslagen worden. "Schat van een meid hoor, die Truusje. Maar zullen we toch maar iemand anders bellen voor Oud&Nieuw?". Die hebben 'het' dan toch niet zo.

Als je "er niet tussen komt", stop dan met energie erin steken. Die mensen zitten gewoon niet zo op jou te wachten. They're just not that into you, zullen we maar zeggen.
Stop niet teveel energie in aardig zijn en goede diensten verlenen. Mensen willen met je omgaan omdat je leuk bent, niet uit schuldgevoel of uit verplichting.

Misschien moet je ook iets minder beschikbaar zijn voor je ouders. Trek jullie eigen plan. Als zij alle opties open willen houden, moeten ze ook maar accepteren dat je op zeker moment je eigen plannen maakt. Hoe meer je je best doet, hoe minder het gewaardeerd wordt.

Groet, Ellen

T&T

T&T

25-11-2008 om 16:29

Taja, wel wat herkenning.

Mijn wereldje is enorm gekrompen sinds ik kinderen heb. Ik heb een fijn gezin, maar wel eentje met een gebruiksaanwijzing (2 autistische kinderen), contacten met vrienden en familie verwaterden steeds meer. Misschien ben ik ook wel niet altijd even leuk om mee om te gaan....
Maar goed, ik denk dat daar de link ook een beetje ligt, ik had een moeilijke tijd, mijn zelfvertrouwen zakte tot onder het nulpunt, en mensen ruiken dat!
Nu probeer ik dus meer aan mezelf te werken! aan die anderen kan ik immers niks doen. Dus ik concentreer me meer op mijn gezin, en de familie en vrienden waar het contact wel nog goed mee is, en laat de rest maar een beetje (ze weten niet wat ze missen ). Ik heb een nieuwe hobby gevonden, buiten het dorp, en daar ook weer andere mensen ontmoet. Soms is het zoiets simpels om die cirkel te doorbreken. Omdat ik weer iets ontdekt heb waar ik goed in ben, en waar mensen me waarderen, ben ik ook weer wat assertiever geworden tegenover "oude" vrienden en bekenden. Ik zit beter in mijn vel, en daar heb ik hun niet bij nodig!
Soms komen mensen terug, en dan kun je je afvragen of jij daar eigenlijk wel op zit te wachten? En sommige oppervlakkige contacten hebben gewoon tijd nodig om te groeien.
groetjes Tess

CC

CC

25-11-2008 om 16:36

Het is zo waar wat ze zeggen

Familie heb je, vrienden kun je kiezen.
Het is gewoon echt zo. Blijf jezelf, niet te dienstbaar, probeer eens nee te zeggen tegen het gratis oppassen. En geniet van mensen die jou wel graag ziet komen! Been there, done that!
Succes enne........ ik woon niet in Gelderland, maar contacten zijn altijd gezellig!

tonny

tonny

25-11-2008 om 19:14

Leuk gezelschap

'mensen gaan niet met je om omdat je zo nobel van karakter bent, maar omdat ze je leuk gezelschap vinden. '

Tja, hoe word je leuk gezelschap... Of kun je dat niet worden?

tonny

Ellen Wouters

Ellen Wouters

25-11-2008 om 22:13

Mwoh

Afgaand op de grootte van mijn vriendenkring ben ik ook niet het geweldigste gezelschap dat er is .

Mensen die veel vrienden aantrekken zijn vaak extravert, met veel initiatief om leuke dingen te gaan doen, energiek, etc. Je hebt van die types. Tegen de tijd dat ik ergens klaar ben met de kat uit de boom kijken, hebben zij al een eetgroep opgezet, een spelletjescompetitie gestart, zijn 3x wezen skeeleren en hebben zes picknicks in het park georganiseerd.

Voor een deel kun je dat aanleren. Je kunt leren om dingen van de positieve kant te bekijken. Weinig te klagen en te mopperen. Dingen te gaan doen en mensen uit te nodigen om mee te gaan. Maar de aard van het beestje verandert niet echt.

Hartelijk en attent zijn helpt ook, maar niet oneindig. Met sloven voor anderen kom je er in elk geval niet. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die daar een brede vriendenkring aan te danken had.

Groet, Ellen

Ja ik herken het wel

Onze families zijn raar aan twee kanten. Gelukkig heb ik wel zoveel vrienden dat ik daar wat semi-onafhankelijke beoordelingen van heb . Ze zijn echt excentriek, onaangepast en volkomen onattent. Je kan er geen feesten mee bouwen.

Blijft over de vrienden. Mijn man heeft ze amper, die steekt daar geen energie in. Geen vriendenkringen dus. Wel mijn eigen vriendinnen, uit verschillende fases in mijn leven. Ik ben heel zuinig op de oude vriendinnen, heb er nog 2 of 3 die me al meer dan 10 jaar kennen. Verder heb je een soort ruimte om je heen van nieuwe kennissen die toch vaak uiteindelijk geen vrienden worden, is mijn ervaring. Maar soms wel, en daar ben ik dan ook heel zuinig op. Mijn valkuil is dat ik teveel ga zorgen, daar ben ik nu wat harder in geworden. Er moet wel aan twee kanten wat uitkomen op de langere duur.

Mijn frustratie geldt vooral die familie. Maar ja, die kan je niet veranderen.

In zijn algemeenheid is er maar een optie. En dat is jezelf minder beschikbaar maken en je tijd met andere dingen vullen. Zowel t.o. je familie als t.o. kennissen. Is hierboven al genoemd. Dan word je vanzelf aantrekkelijker. Vraag me niet waarom...

taja

taja

26-11-2008 om 10:14

Tis zo waar

Tis echt zooooo waar wat jullie schrijven. Ze vragen nooit hoe het met mij of mijn gezin gaat. Tis zo'n eenrichtingsverkeer.
Maar blijkbaar ben ik dan geen voorloper of touwtrekker ofzo. Ik val inderdaad niet op maar ben een 'makkelijke prooi' voor the time being waarschijnlijk en dat vind ik niet leuk om te constateren moet ik zeggen. Punt is dat ik behoorlijk allround ben en niet specifiek dierenfanaat of volleybalster of uitgaanster of wat dan ook ben. Ik vind eigenlijk alles leuk en ben ook altijd heel positief naar anderen. Hoe word ik min of meer minder aardig (haha nooit gedacht dat ik dat zou vragen)

Liefs Taja

taja

taja

26-11-2008 om 10:22

Oh ja

En hoe vul ik dan die leegte die ik toch wel voel. Hoe krijg ik gezellig mensen aan tafel met kerst bijvoorbeeld. Het is voor de kinderen ook niet leuk dat er eigenlijk nooit iemand komt. Dat vind ik echt heel erg.

Ik heb voor mezelf al overwogen om meer te gaan werken. Heb ik in ieder geval collega's om me heen En tja ik blijf toch de romantische gedachte van een moeder missen. Ze leeft nog maar ze is er nooit voor me. Ik benijd andere vrouwen die met hun moeder shoppen, koffie drinken, kletsen of wat dan ook. Ik hoop dat ik met mijn dochter leuke dingen kan blijven doen.

Liefs Taja

amar

amar

26-11-2008 om 11:18

Sja

toen ik jouw posting las bedacht ik dat het misschien zo zou kunnen zijn dat jij je naar anderen gedraagt zoals je van huis uit hebt meegekregen: je laat over je heen lopen en wordt daardoor niet gezien als een eigen persoonlijkheid, terwijl je dat wel bent.
Ik vind het bijvoorbeeld (plaatsvervangend) verschrikkelijk hoe je door je ouders wordt behandeld. Wat een nare mensen, dat ze zo op jouw uitnodiging ingaan! Ik begrijp eerlijk gezegd ook niet dat je dan niet eens niet woedend wordt en het kennelijk 'gewoon' maar slikt.
Ik vraag me af of je wel respect en zelfwaardering voor jezelf hebt ontwikkeld, of dat hebt meegekregen.
Mijn suggestie zou zijn: ga in therapie of zoek een goeie training assertiviteit. Kom op voor jezelf, krijg vertrouwen in jezelf als persoon, en denk niet dat je alleen maar aardig gevonden wordt als je je het vuur uit de sloffen rent met aardig zijn voor anderen.
veel sterkte hoor,
amar

taja

taja

26-11-2008 om 13:25

Amar

Hoi Amar,
Ik begrijp je reactie op mijn draadje. Alleen is het zo dat ik het voor mijn kinderen belangrijk vind dat ze een opa en oma hebben. Daarom hebben mijn man en ik besloten om om de andere week in het weekend op de koffie te gaan bij mijn ouders. Om toch de band niet helemaal te verbreken. Mijn ouders verkiezen bijvoorbeeld ook altijd andere neefjes en nichtjes dan mijn kinderen. Toch vind ik het contact belangrijk. Ik hou mn kinderen goed in de gaten en neem het voor ze op zo nodig. Wat er niet is zal niet komen. Toch kan ik me dat zelf als moeder niet voorstellen. Ik geniet er zo van om met mijn kinderen dingen te doen en er te zijn. Gewoon die onvoorwaardelijke liefde. Blijkbaar hebben mijn ouders die niet voor mij. Dat is voor mij nog steeds onvoorstelbaar.

Verder ben ik best assertief hoor en kom ik ook best zelfverzekerd over heb ik wel eens gehoord maar ik heb blijkbaar niet genoeg te bieden als vriendin. Ik constateer het uit dit draadje en dat bedoel ik met confronterend.

Liefs Taja

taja

taja

26-11-2008 om 13:29

Knurf

Hoi Knurf,
Bedankt voor je reactie. Ik bedoelde eigenlijk dat ik niet genoeg mensen in mijn directe omgeving heb die ik zou kunnen vragen voor wat dan ook bij mijn thuis. Het zijn schoolplein of in het dorpcontacten.

Verder is het elke woensdag en vrijdag speelmiddag bij ons thuis. Ik ben er dan altijd en heb dan ook altijd lekkers in huis. Soms is het een overvolle bedoening maar voor de kinderen erg leuk. Ik vind alleen wel dat kinderen leren van contacten van hun ouders met andere vrienden/bekenden. Ze leren dat niet alles alleen om hen draait. Het is best sneu te zien dat als de deurbel gaat de kinderen direct naar de deur rennen om te zien wie er komt. Dat is dan de postbode of andere venter. Laatst vroeg mijn zoon komen er wel eens mensen als wij naar school zijn. Dit kan ik geen projectie noemen maar eerder een gemis.

Uit eten vind ik inderdaad altijd erg leuk. Vooral om het geklets en gelach van mensen om ons heen.

Liefs Taja

T&T

T&T

26-11-2008 om 14:15

Vreselijke feestdagen...

Hoe krijg ik leuke mensen aan tafel met kerst? nou, dat lukt wel bij meer mensen niet! Vaak zijn feestdagen "verplichte nummers". Gaat voor mij (gelukkig) niet helemaal op hoor, een deel van de familie is gewoon WEL leuk.
Maar een aantal jaren geleden liepen wij hier ook tegenaan, en dan vooral met oud en nieuw, was het vroeger een reden voor leuke feestjes, met kinderen werd het niet veel soeps meer. Kinderloze vrienden zien je niet meer staan, en voor de tv met je ouders de oudejaarsconference kijken voelde ook een beetje sullig. Toen hebben we besloten oud en nieuw voortaan te "spijbelen"; we doen niks! we knijpen ertussenuit, alleen met ons gezinnetje, gaan in een hotel zitten en laten ons erg verwennen. Om middernacht sms-en we een rondje en proosten met z'n tweeen! Het is een heerlijke relaxte afsluiting van het jaar, en begin van het nieuwe dat we weer samen in gaan.
Tess

amar

amar

26-11-2008 om 15:33

Jeetje

ik zou dat niet kunnen opbrengen om dat om de week te moeten meemaken. Wat verschrikkelijk pijnlijk allemaal.
En ook pijnlijk naar je eigen kinderen toe.
Hoe vinden zij het dan om naar deze opa en oma toe te gaan? Praat je daar met hen over? Kinderen voelen dat soort zaken toch haarfijn aan, doorgaans.
Het lijkt me heel eenzaam allemaal voor jou in je gezin van herkomst.
Misschien doe je nu te veel je best in contacten met anderen, wil je te graag,en stoot je daarmee (onbedoeld) ook mensen van je af?
amar

amar

amar

26-11-2008 om 15:37

Naar de deur rennen

oh ja, nog even: ik vind het heel normaal als kinderen naar de deur rennen als er gebeld wordt om te kijken wie er voor de deur staat.Dat heeft in dit voorbeeld niks met jouw eenzaamheid te maken, maar gewoon met kinderlijke nieuwsgierigheid.
Maar misschien ben je bang dat je kinderen zien hoe jij je voelt?
amar

Inéz

Inéz

26-11-2008 om 17:16

Taja

Ik herken het wel hoor, met mijn schoonfamilie is er weinig contact onderling (en dat tot volledige tevredenheid van iedereen), met mijn eigen familie wel meer contact, maar niet dat we elkaar elke maand zien.
Ik heb 2 goede vriendinnen, maar beiden met een druk gezin (en baan en opleiding), dus die zie ik met een beetje geluk 1 keer per maand.
Blijft over: kennissen van de kerk. Maar ook daar bespeur ik net als jij dat de ander kennelijk een netwerk heeft wat groot genoeg is. Leuk om een kop thee mee te drinken, maar het groeit niet uit tot een dieper contact.
Aan de andere kant: als ik omkijk naar de afgelopen 7 jaren (2 kinderen geboren en 1 met beperking= tropenjaren), dan heb ik ook weinig kunnen investeren in de ander. En: ik merk ook dat op mijn leeftijd (37) veel mensen al een netwerk om zich heen hebben en dus minder oog of zin hebben om nieuwe contacten aan te gaan. Ze hebben het immers al te druk.
Waar woon je eigenlijk

Taja

ik herken deels wat je schrijft. Hier ook geen innig familiecontact dat leidt tot grote tafels vol mensen met Kerst. Nee, zo is het gewoon niet. Mijn man heeft alleen zijn broer nog en met mijn familie kunnen wij eigenlijk alleen goed met mijn moeder opschieten (vader leeft niet meer) en mijn broer en vriendin gaat zo-zo. Dus ook hier geen idylische Libelle-taferelen

Het is echter zo. Ik zou niet weten hoe het te veranderen. Zelf heb ik meer rust gevonden door dat te accepteren. En dan maar het leuk maken met de mensen die er wel zijn (het gezin, mijn zwager).

Goed, rest jouw andere gevoel dat je vindt dat er zo weinig mensen, eigenlijk niet bij jullie over de vloer komen.

Mijn ervaring is dat soms schoolpleincontacten best kunnen uitmonden in vriendschappen. Dat is niet 1-2-3 gebeurd, maar af en toe een keer samen koffiedrinken. Samen met de kinderen op een margedag naar een speelparadijs. Met dat soort contacten kan dan best een vriendschap ontstaan.

Zo zijn wij laatst met een aantal 'moeders' naar de film geweest, daarna nog de stad in. Was hartstikke leuk. In de kerstvakantie gaan we weer, dan wordt het een avondje lekker dansen.
Nou, ik moet er wel bij zeggen dat ik er eentje nog van mijn studie ken (nooit contact gehad tijdens studie, kinderen zitten nu in dezelfde klas) en de andere bleek erg vaag uit een lang verleden te kennen van scouting.
Langzaam kunnen dus dingen best opgebouwd worden. Als je er echter de focus ontzettend op hebt, dan kan dat langzaam weleens frustrerend werken, denk ik. Als ik nu terug kijk hoe ik in deze stad (ik ben er niet geboren en getogen) vriendschappen heb opgebouwd, heeft dat toch echt een aantal jaren gekost.
Mijn beste vriendin heb ik trouwens leren kennen bij een koor. Ik denk dat we pas echt vriendinnen werden nadat we allebei er niet meer zo veel aan vonden, dat was na drie seizoenen Drie jaar dus, daarna is de vriendschap echt stevig geworden.

Goed, ik hoop dat je wat aan mijn overpeinzingen hebt.

Groetjes van Purk

p.s. als hier de bel gaat, stormen de kinderen ook naar de deur, maakt niet uit wie er staat...

Verwachtingen

Hoi Taja,

Als ik al je reacties zo lees realiseer ik me dat er misschien wat verwachtingen zijn die je los zou kunnen laten.

Dat idee van vrolijke heppie mensen constant met elkaar in contact en bij elkaar over de vloer...dat doet me denken aan mijn ietwat ongelukkige jeugd in het Gooi als buitenstaander. Toen dacht ik dat andere mensen zo leven. Maar dat is helemaal niet zo! Die mensen hebben ook allemaal mot met elkaar, worden door hun jaarclub uitgekotst als ze een keer afzeggen (ook al zijn ze net bevallen van een premature tweeling en zit hun man in het buitenland). Of niet. Misschien zijn ze wel perfect gelukkig in hun sociale omgeving. Maakt niet uit.
Mijn punt is: je zit jezelf te vergelijken met anderen. En dan gebeurt er steevast hetzelfde. Mensen gaan zichzelf vergelijken met iemand die iets wel heeft dat die mensen zelf niet hebben. En dan voelen ze zichzelf te kort schieten. Ga maar na. Dat werkt altijd. Als je inzoomt op een klein aspect van je leven zul je altijd iemand vinden die dat wel heeft wat jij niet hebt. Kwestie van lang genoeg zoeken. Maar je weet helemaal niet hoe de rest van hun leven eruit ziet! En ondertussen vergeet je je eigen leven zo mooi mogelijk te maken. Gewoon met wat je al hebt.

Heel veel mensen zien hun vriendenkring uitdunnen tussen 30 en 40. Te druk met andere zaken. Komt echt heel veel voor.

Helaas hebben ook veel mensen niet zo'n top familiecontacten. Komt ook veel voor.

Ik denk echt dat jij ook veel dingen hebt die anderen wel graag willen hebben. Ik zou me gewoon simpelweg daarop concentreren.

Het grappige is namelijk dat mijn familie, en mijn schoonfamilie kwa nut en genoegen op de jouwe lijkt. En toch ben ik hartstikke heppie met onze solo-kerst. Ik zie ernaar uit! Omdat het met elkaar zo fijn is en omdat ik niet de voorstelling heb van een sociale kerst. Jouw posting confronteerde me er weer mee dat ik kennelijk geen verwachtingen koester dienaangaande. Daar was ik me niet eens van bewust. Wij hebben heel moeilijke jaren achter de rug met psychische problemen, sjitbevallingen en lange (4 jaar) werkeloosheid. Dus nu is rustig gezond samen zijn genoeg. Ik zeg niet dat het voor jou genoeg moet zijn, ik zeg alleen dat er een beeld in jouw hoofd zit.

taja

taja

26-11-2008 om 20:35

Oke maar verjaardagen dan

Volgende maand is mijn jongste weer jarig. Alleen opa's en oma's die er komen. Een uurtje na het werk meer zit er niet in. Geen kinderen op een kinderverjaardag vind ik echt sneu. Kan me altijd erg verheugen op het kinderpartijtje. Dat is dan het viermoment. Triest vind ik het echt wel.

Mijn verjaardag is al in geen tien jaar meer gevierd. Ben in de zomer jarig en van huis uit werd mijn verjaardag nooit gevierd. Heb nooit een kinderfeestje gehad. Nu vier ik het met man en kinderen tijdens vakantie. Ze kopen dan extra cadeaus voor me. Heel erg lief, maar vervangend aan bezoek is het natuurlijk niet. Ik denk dat we gewoon pech hebben en ons inderdaad op activiteiten moeten richten. Wie weet wat er dan nog gebeurt. Bedankt voor jullie reacties!

Liefs Taja

Inge M

Inge M

26-11-2008 om 21:34

Verjaardag in het weekend

Plan een geschikte dag voor het verjaardagsfeest van je jongste (half januari of zo, niet vlak voor de kerst)
Stuur iedereen uitnodigingen en vier het feest in het weekend.
Zet op de uitnodiging iets als: Dit jaar vieren wij Pietjes verjaardag heel groot, maar wel pas ná de kerst en in het weekend. We hopen dat iedereen dan tijd heeft om te komen zodat Pietje een knalfeest heeft.....

Oh, enne, ik vind het heel triest dat jouw verjaardag nooit gevierd werd. Dat moet voor jouw kinderen anders!

Taja: verjaardagen

Zelfde recept. Zelf leuk maken en geen verwachtingen koesteren.

Dat betekent voor je kind: partijtje door de week met schoolkinderen. In het weekend een middag volwassenen uitnodigen naar behoefte. Leuk vinden als ze komen, niet klagen als ze wegblijven. Om je een idee te geven: hier komen dan de grootouders even langs en evt. nog wat buren of een enkele ouder van een vriendje. Soms mijn broer, nooit de zussen van mijn man. Mijn andere broer ook nooit. Soms een vriendin van mij die zelf geen kinderen heeft. Dat was het. Geen kamer vol maar het is genoeg.

Na je 18de moet je altijd zelf je verjaardag maken. En als ouder moet je het voor je kinderen doen. Het wordt niet vanzelf feest. Als jij zelf je verjaardag wilt vieren zelfde recept, prik een dag voor of na de vakantie in het weekend, nodig familie en evt. wat kennissen uit. Geen verwachtingen verder, als ze allemaal wegblijven eet je zelf nog een cracker met krabsalade en blaas je de kaarsjes uit.

Succes!

Verjaardagen

ik kan me voorstellen dat je de kinderverjaardagen, zeker als ze nog klein zijn, graag wilt vieren. Hier komen naast tot voor kort 2 oma's (onlangs is mijn schoonmoeder overleden, dus vanaf nu komt er maar 1 oma), twee vriendinnen, de buurkinderen (met moeder vaak). Dat maakt het al best een gezellige drukte. Dus geen hordes vrienden, familie met aanhangende kroost.

Kortom, mischien is het een idee om anders ook buren met kinderen te vragen om even een gebakje te komen eten. Hoeft geen uren te duren. Wie weet vinden de buren dat wel een hartstikke leuk initiatief En zo niet, dan niet...loslaten en laten gaan.

Mijn kinderen zien volgens mij ook het kinderfeestje als de highlight van hun verjaardag en dat is het ook wel. Dat is echt hun feest. Ik zelf heb dat nooit als iets 'zieligs' ervaren (weet even niet een betere omschrijving). Kinderfeestjes is volgens mij in de kinderwereld een hot-item dus daarom hechten kinderen er ook vaak veel waarde aan en beleven ze hun feestje als een echt hoogtepunt.

Wat je eigen verjaardag betreft. Ik denk dat je er wel een beetje zelf bij bent om tien jaar lang je verjaardag niet te vieren. Je bent in de vakantie jarig, goed veel mensen zijn dan weg. Je zou ook een feestje na de vakantie kunnen geven of dan wat mensen nog te eten uit kunnen nodigen.
Vorig jaar nodigde een buurvrouw de hele buurt op de haar verjaardag zelf uit voor de avond. ZE zei erbij dat ze het eigenlijk niet had willen vieren, maar er nu toch gewoon zin in had. De tuin zat 's avonds vol met buren. Erg gezellig en zo spontaan een feestje was hartstikke leuk.

Kortom, soms is het ook een beetje de draai die je er zelf aan geeft. Zelf houd ik niet van mijn verjaardag vieren. De laatste twee jaren hebben we één keer wat gedaan met twee bevriende stellen (bootje varen in de Weerribben en picknicken onderweg) afgelopen jaar zijn we met ons gezin een dagje naar het Openluchtmuseum geweest. Alelbei was leuk en bewaar ik goede herinneringen aan.

Weet je...als je zo schrijft, lijk je me een leuk mens. Het is zo jammer dat je vooral opnoemt wat je niet hebt en daar zo opgefocust bent. Je creeert zo eigenlijk je eigen teleurstellingen en 'afwijzingen'.

Groetjes van Purk

taja

taja

27-11-2008 om 07:54

Wow

Wat een goed forum is dit! Ik heb echt heel veel aan jullie reacties. Ben weer even op het goede pad gezet. Begin leuke plannen te maken voor de komende maand en zal mijn verwachtingen bijstellen. Nogmaals super bedankt allemaal!!!

Liefs Taja

Taja: welkom

Ik sluit me bij Purk aan, je klinkt als een leuk mens. Misschien een leuk mens die even een grijze bril op heeft gezet.

Het grappige voor mij persoonlijk is dat jij ongeveer mijn leven schetst maar dan met een veel negatievere klank. Jij hebt een zware tijd gehad met een kind met beperkingen en je krijgt nu meer ruimte om de rest van je leven te bekijken. Ik heb ook wat lastige dingen gehad en zit nu in rustiger vaarwater. Alleen, en ik was echt verbaasd dat ik dat zo heb weggedrukt, ik heb geen verwachtingen meer over hoe Kerst moet zijn of hoe je een verjaardag viert. Echt niet. Dus niet hoeven te werken, mensen om me heen die me dierbaar zijn (lees: mijn gezin), wat zelfgefrutselde extra's op het gebied van huisversieren en eten zodat de kinderen een feestgevoel krijgen - dat is voor mij feest. Feest puur zeg maar .

Misschien scheelt het dat ik nog iets meer contacten van vroeger heb. Mensen die een end verderop wonen en die een ander leven leiden. Of lijden. Een oude vriendin van mij heeft een huis van zes ton, drie kinderen, een man die nooit thuis is en de behoefte om van alles het duurste en beste te hebben en om met de sjiekste mensen om te gaan. We zijn heel goede vriendinnen en ze laat mij de lastige kanten van zo'n leven zien. Sterker nog, ze is jaloers op mijn aanwezige man, de rust met 2 kinderen en de gezelligheid in ons huis van 2 ton. Zij is altijd aan het jakkeren (nooit een hele dag thuis met het gezin in het weekend, altijd de hort op naar Leuke Dingen), moet gaten met gaten vullen (hypotheek, doorlopend krediet, geld lenen bij ouders), heeft een man die zijn eigen leven leidt binnen het gezin, een soort getrouwde vrijgezel. Misschien dat ik daarom dingen wat minder idealiseer.

Maarreeh.. je kunt hier op het forum over al die dingen prima praten en je hebt je eigen positieve houding daarin mee. Anderen die hier voor het eerst komen worden boos als ze suggesties krijgen. Dus als je gootsteen verstopt is of je kind doet moeilijk of je weet geen kleur voor de nieuwe gordijnen, kom dan gerust hier terug!

Oh ja dat met die verwachtingen heb ik niet van mezelf. Ik zat in een reintegratietraject, was al 2 jaar werkeloos. En toen zei een trainer tegen mij dat ze weinig voor me konden doen, dat ik mijn eigen verwachtingen en vooral de verwachtingen die ik me had laten influisteren door omgeving en familie moest laten varen. Dat er dan pas wat goeds kon gebeuren. Je verwachtingen loslaten is een andere term voor leven in het Nu. Ik vind het een makkelijkere uitdrukking omdat het je een concreet handvat geeft voor hoe je je het beste kunt opstellen.

mammie2

mammie2

27-11-2008 om 12:32

Heb niet alles gelezen

Wel wat herkenning.

Een keer zei mijn zus tegen me dat ik me niet zo op mensen moest richten maar meer op het ondernemen van leuke dingen. Dat heeft me toen geholpen.

Verder zijn bijna al mijn vrienden geen Nederlanders. Ik heb tot mijn 9de in Australie gewoond en daarnaast zijn mijn ouders erg gastvrij.

Om de een of andere reden begrijp ik nog steeds niet zo hoe je Nederlandse vrienden krijgt. Ik geloof dat ergens in deze rubriek iemand schrijft dat ze zich enorm opfokt over iemand die wel 2 uur blijft voor het drinken van een kopje koffie en iemand anders zit zich weer helemaal op te fokken over een vrouw die dacht dat ze vriendinnen waren, maar laatst boos het antwoordapparaat insprak omdat er plotseling helemaal geen contact meer was.

De meeste van mijn vriendinnen zijn expats en ik voel me altijd alsof ik een warm bad beland als ik bij hen ben. Niet zo moeilijk en ingewikkeld allemaal om een afspraak te maken en niet zo overassertief (=aggressief in mijn ogen).

Taja,

Ik vind dat er al heel veel zinnige dingen gezegd zijn. maar ik wil er toch nog even aan toevoegen dat ik ook veel herken in sommige van jouw beschrijvingen. Kinderverjaardagen zijn hier een falmilieding. Kadootjes op bed, zingen en slingers. en er is een kinderfeestje. De rest van het bezoek is niet noemenswaardig. Een lieve trouwe oma, en een opa die meestal uitblinkt door afwezigheid wegens altijd op vakantie. Niemand lijdt daaronder eerlijk gezegd. Ik vind het allemaal reuze gezellig, en druk zat. Onze eigen verjaardagen vieren we ook nogal rommelig. Dan we jaren amper, en dan af en toe opeens een keer groots, of (zoals iemand hierboven ook al zo treffend omschreef) het is plotseling mooi weer & we nodigen last minute de halve buurt uit voor een ongeplande borrel. allemaal even goed, en het voordeel van zo'n ad hoc actie is dat je het alleen doet als je er zin in hebt en dat niemand er stress van heeft (geen overdreven ingewikkelde hapjes maken, en de genodigden rukken gewoon een fles wijn uit hun eigen rek als kado)

Kerst idem dito. Mijn familie is antikerst, die van man woont door het hele land. We gaan hooguit om het jaar eens naar schoon-oma, en voor de rest doen we alleen waar we zin in hebben. Ik kan zitten kniezen over mijn niet-erg-libellige-familie, maar eerlijk gezegd doe ik dat nooit. Ik ben eigenlijk blij toe dat we geen morele druk hebben tot allerlei verplichte dingen. We hebben wel eens de buren op een last minute kerstdiner uitgenodigd na een voor hun nogal stress-volle-verplichte-familiekerstlunch. Gewoon de geplande biefstukken door de helft gehakt & de kinderen na een vroeg kleuter-diner voor een kerstdvd gepoot in de speelkamer, zodat wij rustig konden eten. Maar soms doen we ook gewoon helemaal niks. Ook prima.

Volgens mij staat of valt het allemaal bij het niet hebben van al te veel verwachtingen en gewoon proberen te doen wat je leuk vindt. Ik heb eerlijk gezegd ook een pesthekel aan al dat geneuzel over 'hoe het hoort' en 'hoelang je op koffievisite mag blijven' en wie je 'hoort uit te nodigen' voor 'wat'. Gewoon genieten van wat je hebt, en uitsporeken wat je leuk lijkt. en als iemand daar dan geen zin in heeft, nou jammer, volgende keer beter, of je stapt eens op iemand anders af.

Ik denk dat als jij je 'grijze' bril door een wat 'rozere' vervangt dat alles er heel anders gaat uitzien, en dat straal je zelf dan ook uit. Daar word je ook een lolliger mens van voor anderen. Want laat ik eerlijk zijn (en let wel, ik wil helemaal niet zeggen dat jIJ zo bent!)...waar ik persoonlijk wel een beetje zenuwachtig van wordt is van mensen waarvan ik het idee heb dat ze wanhopig op zoek zijn naar 'iets'. Die na 1 klein babbeltje op het schoolplein krampachtig proberen een contact te forceren wat er helemaal nog niet is. Dat je het gevoel krijgt dat je 'geclaimd' wordt door iemand waarvan je helemaal nog niet weet of hij/zij je echt ligt. dat heb ik wel eens meegemaakt, en daar voel ik me erg ongemakkelijk bij, en dan houd ik snel (en misschien wel onterecht) de boot een beetje af.

Maarre...je lijkt mij ook een leuk mens!!

Ingrid (en ook hier rennnen de kinderen altijd gedrieen naar de deur als de bel gaat. over het algemeen treffen ze dan een collectant trouwens, of de postbode. Ander bezoek loopt namelijk achterom..hahaha!)

Anna

Anna

28-11-2008 om 14:57

Herkenbaar....

Dag Taja

Ook ik herken veel in je posting, gaat mij nl. net zo....

Iemand hier zei ook al iets waar ik me geheel bij aansluit; je wordt niet "populair" (= veel vrienden hebben) van sociaal, betrokken en meelevend te zijn, maar simpelweg omdat je leuk en onderhoudend gezelschap bent.
Sommige mensen hebben dat van nature... Een kennis van mij noem ik stiekem dramaqueen omdat ze van elk tegenslagje een enorm drama maakt, maar desondanks weet ze mensen te boeien met haar verhalen. Hoe het ook zij; ze heeft massa's vrienden en tig leuke uitjes, haar agenda is nooit leeg enz.....

Ik heb aanvaard dat ik geen popiejopie ben en nooit zal worden (aard van het beestje), maar ik maak het zo leuk mogelijk voor mezelf...

Mijn gezin staat op nr. 1 voor mij, met elkaar doen wij een hoop leuke en gezellige dingen, de liefde en warmte hier in huis, ik koester die....

Buiten het gezin maak ik het verder zo leuk mogelijk voor mezelf (binnen de haalbare grenzen), doe werk wat ik leuk vindt, zit op jazzballet (vind ik leuk), ik ga naar mijn familie en maak er gewoon het beste van...

En zo kan ik nog wel meer opsommen; onderneem dingen die je leuk vindt, nodig eens mensen uit die je zelf aardig vindt, stel je gewoon een beetje open....

Ook al heb je geen 30 vrienden of een hechte familieband, desondanks is het leven nog zeer de moeite waard en kan het ook heel erg leuk zijn, maar je moet het ZELF een beetje leuk maken....
Hoe je het leuk maakt vul je zelf in...

Houd je taai, ik herken erg wat je vertelt....

liefs Anna

Bellefleur

Bellefleur

29-11-2008 om 13:13

Snert

Ook ik voel me regelmatig een muurbloempje. Ik heb aanvaard dat ik geen populair typje ben. En ik ben mezelf gaan waarderen. Ik ga graag met mezelf een weekendje op stap. (dat klinkt wat schizofreen, maar zo bedoel ik het niet). Het móeten van contacten is er wat af, en ik beschouw het meer als een kadootje. Mijn verjaardag vieren vind ik een ramp. Het is een soort populariteitsmeter, die zelden in het groene gebied staat. Ik heb het anders opgelost. In de maand november houd ik wel eens een snertfeestje. Ik nodig mensen uit voor een avondje erwtensoep. Ongedwongen, gezellig.
Je moet maar zo denken: populariteit is zó overgewaardeerd

Balans opmaken

Een typisch gevalletje van een midlifcrisis, zal ik maar zeggen(en dat bedoel ik niet denigrerend)

Na eerste volwassen jaren op mannenjacht te zijn geweest, relatie opbouwen samenwonen/huwelijk, zwanger zijn, kindjes krijgen, kindjes uit de luiers en de dagelijkse gang richting school...trekt de mist op en wat blijft er over....jij!

Jouw overpeinzingen roepen bij mij heel veel herkenning op maar ook dat je 'het gras bij de buren niet altijd groener is'. mijn ervaring is dat anderen het ook heel mooi kunnen brengen en het uiterlijke schijn kan zijn. Neemt niet weg dat investeren sociale contacten leuk nooit stopt, maar in deze levensfase ben je ook een beetje de balans aan het opmaken en maak je plannen voor de volgende fase (waarin de kinderen je steeds minder nodig zullen hebben). Ga samen met je man is goed na wat jullie belangrijk vinden. alleen die kar trekken is lastig, laat hem meedenken en meedoen. Hou het reel en hou het dicht bij jullie zelf. Wat je ouders betreft maak je ze het wel heel makkelijk. je gaat al 1x inde 14 dagen. Doen je zussen dat ook. je ouders weten dus toch wel dat jullie komen...Maak ze verantwoordelijk voor hun eigen relatie met hun kleinkinderen. Laat ze zelf in actie komen. Doen ze dit niet? spreek ze er op aan. Verwacht hier ook geen wonderen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.