Vader-waar-ik-niks-mee-heb in ziekenhuis
Gaan we gisteren Sinterklaas vieren bij mijn broer, hoor ik dat ie net terug is uit het ziekenhuis, waar mijn vader plotseling is opgenomen met acute hartklachten en een torenhoge bloeddruk. Maandag gaan ze hem uitgebreid onderzoeken, en tot die tijd moet ie op bed blijven liggen, en mag niet naar huis.
Ik heb een op zijn zachtst gezegd matige relatie met mijn vader. We zien en spreken elkaar op een verjaardag, maar het gaat eigenlijk helemaal nergens over. Ik erger me bont en blauw aan zijn rigide en dubieuze opvattingen en meningen, die hij te pas en te onpas uitdraagt, en ben wegens algeheel gebrek aan belangstelling voor mij en man/kinderen eigenlijk al jaren geleden volledig afgehaakt. Heb wel eens gedacht dat als ie er niet meer was, ik dat eigenlijk alleen maar heel rustig zou vinden. Geen ergernis meer, en geen sluimerende ideeen over hoe stupide en jammer het eigenlijk is een vader te hebben waar je helemaal niks aan hebt. (moeder is overleden, vader hertrouwd)
En nu voel ik me zo stom. Toen ik hoorde dat hij in het ziekenhuis lag was mijn eerste reactie eigenlijk 'Getverderrie. Moeten we er heen natuurlijk. Zit ik niet op te wachten, en hij ook niet volgens mij.' En tegelijkertijd ben ik eigenlijk diep geschokt dat het me echt, echt, helemaal niks doet. Ik ben niet bezorgd, maak me niet ongerust. Het doet me echt helemaal niks. Behalve dat ik er vreselijk van baal dat ik nu toch gedwongen ben te bedenken hoe hier mee om te gaan. We hebben zo'n oppervlakkige niks-relatie dat ik echt niet weet hoe ik me nu moet gedragen. Ik heb hier gewoon helemaal geen zin in!
Moest het even van me afschrijven.
Iemand herkenning?
Kapoentje
Dank je mirre
toen ik mijn eigen bericht teruglas vond ik het eigenlijk nogal hardvochtig en harteloos klinken. Maar zo voelt het nou eenmaal. Maar ik ben blij dat iemand het herkent. Ik ben gisteren langs geweest inhet ziekenhuis, en dat was OK. het doet me helemaal niks, maar ik heb wel het gevoel dat ik me even gedragen heb zoals het hoort, en ik hoop dat mijn vader het op zijn manier waardeert of er iets aan heeft. Voorlopig is het nog afwachten hoe eea verder zal verlopen.
Kapoentje
Ik herken het gevoel!
Mijn vader is terminaal, hij heeft longkanker. Ik weet dat hij nog maar kort te leven heeft, hooguit een maand of twee en ik voel er niets bij.
Wij hebben onze moeder al jong verloren (ik was 11, mijn broer 8). Onze vader was altijd aan het werk, ook nadat onze moeder overleden was. Hij maakte totaal geen tijd voor ons, had geen aandacht voor ons, integendeel, als hij thuis was liep hij alleen te kankeren op wat er allemaal niet goed was (in zijn ogen dan) en te vloeken. Hij had vreselijke woedeaanvallen. Achteraf heb ik weleens gedacht dat hij waarschijnlijk overspannen of depressief was, maar als kind heb je daar geen boodschap aan natuurlijk. Tot overmaat van ramp ging mijn vader ook nog drinken en ik heb járenlang 's nachts wakker gelegen van de zorgen en de schaamte. Naar mijn idee kwam drankmisbruik alleen voor in asociale gezinnen, en dat waren wij niet.
Mijn vader schitterde in afwezigheid bij diploma-uitreikingen en andere belangrijke gebeurtenissen in ons leven. Kortom, ik ben heel lang heel boos, teleurgesteld en verdrietig geweest, maar de laatste jaren voel ik dat ik "klaar" ben met hem en met mijn verdriet.
Ik herken wel degelijk jouw gevoel van schaamte over de afwezigheid van gevoelens voor je vader; waarschijnlijk heeft hij het er ook zelf naar gemaakt. Soms hoor je wel eens dat mensen op hun ziek- of sterfbed vrede sluiten en dingen uit het verleden uitpraten. Ik persoonlijk heb daar geen enkele behoefte aan! Ik doe mijn plicht als dochter door waar nodig voor hem te zorgen (al loop ik niet het vuur uit mijn sloffen voor hem) en verder vind ik het best.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. Herkenning is altijd fijn.
