Relaties Relaties

Relaties

anne niempie

anne niempie

21-01-2009 om 09:26

Ontploffen door partner en ingrijpen?

Ik vraag me af; als je partner verbaal ontploft tegen je kinderen (onder de 6), vinden jullie het dan geoorloofd om in te grijpen?
Mijn partner schreeuwt met enige regelmaat tegen onze 2 kinderen, waardoor ze zichtbaar schrikken en mij geschrokken opzoeken. Ik noem het ontploffen omdat het uit het niets komt en hij kan dan ineens heel woedend schreeuwen. De kinderen zijn dan danig onder de indruk (en ik ook!). Aangezien ík er al buikpijn van krijg, snap ik dat zij er ook van schrikken.
Ik kies er dus voor om in te grijpen en voor ze op te komen ( de oudste is zeer gevoelig en kan dit niet goed zelg nog bovendien) Vervolgens krijg ik dan de volle laag van mijn man. Uiteraard is het daarna ook zo dat ik tussen hem en de kinderen in sta volgens hem.

Wat vinden jullie? Grijpen jullie in op dit soort momenten of niet?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Karen F

Karen F

21-01-2009 om 09:44

Ja natuurlijk

En niet alleen bij kinderen onder de 6, ook boven de 6. Uit het niets zomaar woedend schreeuwen tegen kinderen zou voor mij aanleiding zijn voor ten eerste eens een heel goed gesprek en daarna hulp voor hem. Niemand schreeuwt zomaar uit het niets tegen mijn kinderen, ook hun vader niet. Dat kan niet, het is niet goed voor de kinderen en ik zou het niet pikken. Dus, ja ingrijpen.

Lampje

Lampje

21-01-2009 om 09:46

Ingrijpen

Ik zou ingrijpen en ik ben blij dat mijn partner dat ook doet.

Ik heb nog nooit meegemaakt dat partner zo maar ontplofte, zoals jij het omschrijft. Als hij echt boos word dan is dat na duidelijke waarschuwingen tegen de kinderen over hun gedrag.

Daarentegen ben ik vanochtend wel vreselijk uitgevallen tegen ons kind. Hij is nog geen 2.
Ik moest vannacht ieder uur wel een keer naar hem toe omdat hij niet wilde slapen.
Bovendien ben ik hoogzwanger en zit ik niet lekker in mijn vel.
Dat is natuurlijk geen excuus. Ik heb later dan ook uitgebreid sorry gezegd.
Zowel tegen mijn partner als tegen ons kind.
Maar wat het belangrijkste is: waarom valt je partner ineens uit?
Ik heb vanochtend een lang gesprek met mijn partner gehad. Het gaat gewoon niet goed met me.
Dus hebben we een afspraak gemaakt met de huisarts. We gaan er over praten, misschien is er een oplossing voor.
In jullie geval zou ik ook eens gaan onderzoeken waarom dit gebeurt.
Zoals jij zegt, het gebeurt met enige regelmaat. En het lijkt mij dat dat niet zomaar gebeurt.
Misschien kun je er samen met je partner achterkomen wat er aan de hand is en zo samen proberen het op te lossen.

MRI

MRI

21-01-2009 om 11:31

Om de tafel

Ik zou ingrijpen, zeker wel. Heb het ook eens gedaan toen ik met ex ging. Maar hij gaf toe dat hij op dat moment een te kort lontje had, dat scheelt.
Je zou eens om de tafel kunnen gaan zitten: dat jij begrijpt dat je een lijn moet voeren tegenover de kinderen maar dat zijn lijn de jouwe niet is. Het meest ideaal zou zijn als hij zag dat hij een probleem heeft en iets aan angermanagement gaat doen of zo.

MR

meinona

meinona

21-01-2009 om 12:06

Hier in huis geldt de regel dat we niet tegen elkaar ingaan als het de kinderen betreft. Maar als het heel erg onterecht is, twee keer tot nu toe gebeurd, dan grijp ik wel in. En dat levert dan inderdaad ruzie tussen de ouders op. Maar dat moet dan maar. De kinderen moeten zich veilig voelen en weten dat er iemand voor ze is. Weten wat gerechtigheid is.
Als het te vaak gebeurt is er iets anders aan de hand!

Ellen Wouters

Ellen Wouters

21-01-2009 om 13:27

Onvolledig verhaal

Ik vind je verhaal wat onvolledig. Komt die ontploffing *werkelijk* zomaar uit het niets? Is er dan helemaal niets aan vooraf gegaan?
In dat geval lijkt je partner nogal gestoord en moet je niet alleen ingrijpen, maar je zelfs afvragen of jullie wel veilig zijn daar.

Maar iets genuanceerder: ik ben zelf opgegroeid met een vader die volgens mijn moeder "om niets" razend kon worden. Toen ik zelf wat ouder werd zag ik dat dat helemaal niet "om niets" was.
Daar was dan aan voorafgegaan dat mijn moeder eigenhandig eerdere afspraken negeerde, dingen toestond waarvan ze eerder afgesproken hadden dat die niet mochten, achter vaders rug om ineens andere plannen maakte, et cetera. Dan werd pa kwaad, ma greep in, en vervolgens was pa nog kwaaier omdat ze hem steeds "ondermijnde". En eerlijk is eerlijk, daar had hij een punt en het is om razend van te worden dat zij dan met een onschuldig gezicht zat van "tsjonge man, ik weet van niks, waarom doe je nou zo lelijk?".

Ik vertel dit verhaal omdat ik geen antwoord kan geven op je vraag "ingrijpen of niet" zolang niet duidelijk is in hoeverre jouw mans woede werkelijk "uit het niets" komt.
Groet, Ellen

Ilse

Ilse

21-01-2009 om 13:37

Inderdaad

Ik ben het eens met wat Ellen schrijft. Mijn schoonvader kan ook ineens ontploffen als "uit het niets" (vroeger ook waar mijn man en zijn zus bij zaten toen ze klein waren). Nu hebben we inmiddels door dat mijn schoonmoeder de boel heel erg kan dramatiseren en ontzettend kan doorzeuren over de kleinste dingen.

Als mijn schoonvader dan ontploft (logisch overigens) is hij "agressief" en staat ze zelfs haast te janken vanwege zijn gedrag en is hij de gebeten hond, terwijl ze het er zelf naar gemaakt heeft; daar kom je dan na doorvragen dan achter. Zij staat dan de vermoorde onschuld te spelen en weet ineens niet waarom hij zo reageert. Zij is altijd onschuldig, maar ondertussen......

Ik was ook zo

En mijn vader was vroeger ook zo, dan moest je ook snel uit de buurt zijn want hij wou in zo'n woedebui ook nog wel met dingen gooien en slaan.

Ik heb het dus ook, met name die ene week per maand, ik heb afgelopen jaren er echt aan proberen te werken (doorademen, realiseren dat de werkelijkheid wellicht toch anders is, weg lopen) want het slaat natuurlijk nergens op dat als jij 'gestrest/opgejaagd/niet lekker in je vel' bent je partner of kind daar de dupe van moet zijn. Maar het is echt moeilijk om dit agressieve gedrag (want dat is het) af te leren, maar goed het is in elk geval een stuk beter dan een jaar of 5 geleden puur omdat ik het zelf ook kwalijk gedrag vond.

Waar ik nu echt achter ben is dat ik nu ik zwanger ben er vrijwel geen last van heb. Ik heb dus bewijs ( dat het echt samenhangt met mijn cyclus, terwijl mijn huisarts mij al aan de prozac wou hebben vanwege dit gedrag. Ik ga dus na deze zwangerschap aan de prikpil of spiraal.

Lampje

"Daarentegen ben ik vanochtend wel vreselijk uitgevallen tegen ons kind. Hij is nog geen 2.
Ik moest vannacht ieder uur wel een keer naar hem toe omdat hij niet wilde slapen.
Bovendien ben ik hoogzwanger en zit ik niet lekker in mijn vel.
Dat is natuurlijk geen excuus. Ik heb later dan ook uitgebreid sorry gezegd.
Zowel tegen mijn partner als tegen ons kind."

Hm, als ik bovenstaande lees denk ik dat jouw man eerder excuses aan jou moet aanbieden dan jij aan hem.
Natuurlijk schiet je uit je slof als je én doodmoe én hoogzwanger bent. Heel erg lullig dat hij jou die "nachtklus" in je eentje laat opknappen. Je kind vergeeft jou/vergeet dit wel. Dus maak je daar maar geen zorgen over. Zaak is om het nu te voorkomen. En volgens mij kan dat alleen maar als jouw man ook zijn verantwoordelijkheden daarin neemt: dus ook 's nachts zijn bed uit als je kleintje niet kan slapen.
En daarvoor hoef je echt niet naar de huisarts hoor.

Gr. Poezie.

Lampje

zoals poezie al zei. Waarom ging jou partner vannacht niet ieder uur naar het kind?
Groeten Lieuwkje.

anne niempie

anne niempie

21-01-2009 om 19:28

Onvolledig?

Mijn verhaal onvolledig? Niet in de zin zoals jij het stelt in ieder geval Ellen Wouters. Het komt echt uit het niets, in die zin dat er geen waarschuwing, signaal vooraf is. Ook voor mij niet.
Ik vermoed al langer dat hij last heeft van een depressie/burnout en daar niet aan wil. Daar zou m de onvolledigheid van mijn verhaal in kunnen zitten. Daar zou de reactie vandaan kunnen komen. Sterker nog, dat denk ik (bijna) zeker te weten.
Onze oudste zit net in onderzoeken voor licht autisme/pdd nos en dergelijken en ook hierin is gevraagd of vader eventuele zaken herkent in zichzelf (ook naar mij is de vraag gesteld; over mezelf dus, maar ik heb geen herkenning. Ik zie echter wel een hoop bij mijn partner die ik ook herken bij onze oudste. Maar goed, ik ben ook maar een leek) Hij heeft toen aangegeven dat het zou kúnnen zijn dat onze oudste iets van hem zou kunnen hebben. De volgende dag ontkende hij alles.
Mijn partner kan zeer moeilijk over zijn gevoelens praten helaas. Ook relatietherapie heeft tot nu toe niet al teveel zoden aan de dijk gezet voor ons, maar ik hou vol (tot nu toe). Al valt het me met deze ontploffingen heel, heel erg zwaar. Dat is de reden dat ik meteen ingrijp als de kinderen erbij betrokken raken. Zij mogen wat mijn betreft geenszins de dupe worden van deze situatie. Maar moeilijk vind ik het vaak wel.

Bedankt voor jullie blik op de situatie.

Jade

Jade

21-01-2009 om 20:10

Op deze manier...

...worden de kinderen er wel de dupe van als hij niks aan zijn gedrag doet.

Jade

Jade

21-01-2009 om 20:12

Te snel...

...en daar ging mijn tekst

Wat als hij ontploft en jij bent er nit?? Nu zoeken ze jou als bescherming......maar als jij er niet bent wat dan??

Kleine kinderen worden groot, gaan misschien er tegenin......hoe reageert hij dan?? Ik weet het, dat is toekomstmuziek, maar hou dat maar eens voor ogen: wil je ECHT zo verdergaan??

dc

dc

21-01-2009 om 20:37

Echt wel

maar het is voor mij een reden om mijn man eens uit te nodigen voor een etentje en eens kijken of we dit constructief op kunnen lossen. Iedereen weet dat kinderen je het bloed onder de nagels vandaan kunnen halen, maar hij heeft blijkbaar een paar handgrepen nodig om daar op een correcte wijze mee om te gaan. Misschien eens wat lezen, of een cursus ofzo?

Ik vind het ook heel moeilijk. Hier ben ik degene die wel eens uitvalt. Pure uitputting, en van huis uit slecht aangeleerd gedrag. Ik vertrouw erop dat mijn partner ingrijpt en dat ik mezelf even kan terugtrekken om weer redelijk te worden. Ik vind de steun van mijn man juist fijn.

Lampje

Lampje

21-01-2009 om 21:36

Poezie en lieuwkje

Mijn man wil er met alle liefde uit 's nachts.
Ik ben echter zo eigenwijs dat ik hem niet wakker maak. Ik vind dat ik degene ben die eruit moet, hij werkt tenslotte al meer dan 40 uur per week keihard voor ons.
Daar kwam nog bij dat hij gisteren erg veel last van zijn knie had waardoor ik het lullig voor hem vind om hem eruit te sturen.
Het ligt dus echt aan mij. Mijn partner is wat mij betreft de liefste man van de wereld.
Hij heeft na mijn uitbarsting van vanochtend vrij genomen en is de komende dagen thuis om me te helpen.

Er is meer dan ik in mijn eerste post vertelde, ik zit echt niet goed in mijn vel op dit moment.

Ik wilde echter niet het topic van de startster pikken vandaar dat ik niet hele verhaal deed.

Ik begrijp jullie reactie maar het lag niet aan mijn partner.
Heb hem wel moeten beloven dat ik hem vannacht wakker maak als ons kind wakker word.
Denk dat ik dat inderdaad maar doe.

Hier ook..

Hoi,
hoe herkenbaar...ik heb mijn verhaal bij gezondheid gezet.
bij ons is de bom gebarsten. Ik was al die ontploffingen zo zat. Ik wil mijn kinderen beschermen, zulke dingen maakt ze kapot.
en idd, soms weet hij heel goed wat er fout gaat en meestal niet.
tot nu dus. ik heb echt aangegeven dat het over is wat mij betreft. hij wil bij ons blijven,dus eis ik van hem dat hij in therapie gaat.
dit is niet normaal, ook wat jouw man doet is niet normaal. kinderen lijden schade.
Ik heb besloten hem nog een kans te geven, hij doet ook heel veel goeds voor de kinderen, maar ik zit er wel bovenop.

Het gaat nu al een stuk beter. hij is zich heel bewust van wat hij aanricht, ook buiten de deur overigens. we zijn er nog niet, maar inzien dat hij fout is is een goed begin.

sterkte!

Survivor

Survivor

21-01-2009 om 23:49

Check this

Beste Anne niempje,
Ik heb een link voor je: http://www.aspia.org.au/information.html
Het gaat om de brochure Asperger's syndrome in Marriage.
Ik hoop dat het engels geen probeem voor je is.
sterkte

wispa

wispa

22-01-2009 om 10:48

Hier ook

Een vergelijkbaar verhaal. En ik vind het zo verschrikkelijk ingewikkeld, weet vaak niet eens waar te beginnen. Ik wil partner niet kwijt, hij is eigenlijk vreselijk lief en bedoelt het ontzettend goed.
Maar ik ben wel bang want weet tegelijkertijd dat ik zo niet verder wil/kan. Ook hier is weer eens na een heel lastige periode een laatste waarschuwing uitgegaan. Weinig consequent want dit was zeker niet mijn eerste ´laatste waarschuwing´. En ik weet dat het niet de laatste zal zijn. Maar ik weet ook dat het wel 1 van de laatste is, want het begint nu echt te dringen.
Het lastige is dat hij enerzijds heel goed beseft dat dingen anders moeten, ik kan zo niet verder en dat weet hij heel goed. Ik weet ook dat hij zelf veel verdriet hiervan heeft. Maar wat ik niet goed kan inschatten, is of hij ook wel helemaal goed beseft wat hij de kinderen aandoet. Ik vraag me af of zijn invoelingsvermogen zover reikt. En dan is het dweilen met de kraan open natuurlijk.
Bij mij rijst ook meer en meer de vraag wil ik behalve een auti-expert wb zoon ook eentje naar partner toe worden. Partner is zeker niet gediagnosticeerd maar eigenlijk maakt het me ook geen bal uit wat een expert ervan zou maken, duidelijk wordt steeds meer bij mij dat veel van het gedoe hier in huis te maken heeft met auti-gedrag. En dat alles soepeler verloopt als ik inspring, help enz. Op het moment dat ik partner dingen uitleg lijkt er begrip maar uit hemzelf komt er weinig.
Maar het blijft sowieso moeilijk, ook als ik mezelf en mijn eigen behoeften even buiten spel zet. (kan ik dat?) Want ik ben er iid niet altijd. Bovendien kan partner echt helemaal niet naar zichzelf kijken, lijkt het. En daarmee dus ook zijn gedrag niet sturen. Het gaat hier bijv al in de kleinste dingetjes mis, waardoor een uitbarsting vaak onvermijdelijk is. Hij weet bijv helemaal niet goed hoe hij leiding moet geven en zwemt wat heen en weer tussen zeer toegeeflijk zijn en erg autoritair, weet niet wat de kinderen willen ´zeggen´ en vergroot de meest onbelangrijke dingetjes enorm uit. (maar mist de kern) Je ziet de kinderen gewoon worstelen en de grenzen opzoeken omdat ze het ook niet meer snappen en uiteindelijk barst dan de bom. Zeker niet ´uit het niets´ hier, al lijkt dat soms zo. (maar zo moet het ongetwijfeld voor de kinderen voelen) Ik probeer maar steeds de verantwoording bij hem te leggen want hij poogt dat bij de kinderen te doen. Maar ik vrees dat hij dat gewoon niet oppikt.
Ja, schaam schaam eigenlijk, ik grijp dus in. En eigenlijk al heel vaak. Door de kinderen op tijd ´over te nemen´ voorkom ik een hoop ellende. maar zelf raak ik weer helemaal overspannen omdat ik me constant overal verantwoordlijk voor voel. Als ik ´s morgens bijv boven ben en zij beneden dan zijn mijn oren gespitst. (en meestal kom ik wel een keer naar beneden om in te grijpen) Het hele dagelijks leven is hier vaak zo´n hectiek dat ik nauwelijks op adem kom en eens over de situatie kan nadenken, want ik ben steeds maar bezig crisissen op te lossen en met overleven.

wispa

wispa

22-01-2009 om 11:05

Nog iets

Uit elkaar gaan zou hier trouwens niet zomaar een oplossing betekenen. De kinderen zijn enorm gek op papa en hij op hen. Dat betekent dat hij op dat gebied toch gewoon enorm in de picture zou moeten blijven, kan niet anders. Als ze dan bij hem zouden zijn ben ik er niet bij om te grijpen, bij te sturen,hints te geven of wat dan ook.
Dochter is zelfs zo gek op papa en voelt zich zo loyaal en verantwoordelijk naar hem toe dat ik zelfs verwacht dat zij in geval van scheiding liever bij hem wil wonen. Ze is veel te jong om zelf te kiezen, maar haar kennende zou ze me dat enorm verwijten, als ik dat tegen zou gaan. Uit elkaar gaan is hier zeker niet simpel. (afgezien nog van feit dat ik mezelf niet fulltime zie werken met de zorg die zoon nodig heeft)

stabilo

stabilo

22-01-2009 om 11:11

Jee wispa

dat verhaal, beide delen, zou ik geschreven kunnen hebben!
Sterkte!!

blokker

blokker

24-01-2009 om 12:01

Wispa

Wispa, wat een hartverscheurend verhaal. Bedankt voor het opschrijven, het geeft me een inkijkje in wat er gaande is in een mij erg dierbaar gezin waar vergelijkbare zaken spelen.
Het lijkt me zo moeilijk om altijd maar brandjes te moeten blussen, en ik durf te wedden dat je continue op je hoede bent. Ik ben zo bang dat je dat uiteindelijk niet vol gaat houden. Je kunt bij wijze van spreken je plaatsje bij het RIAGG al reserveren (als je daar niet al loopt). Het is echt heel belangrijk om koste wat kost ruimte voor jezelf te creeeren!
Is je man altijd al zo geweest, ook voordat jullie kinderen hadden? In het gezin dat ik ken denk ik wel eens dat de man het erg moeilijk heeft met jonge kinderen, die nu eenmaal het gezinsleven bepalen en geen rekening kunnen houden met de buien van hun vader. Ik merk in ons gezin ook dat als we allebei moe zijn het enorm veel moeite kost om allemaal rekening met elkaar te houden en onze frustraties en vermoeidheid niet op elkaar af te reageren. Als dat zowiezo al een zwak punt is, zoals bij je man, lukt het misschien wel helemaal niet meer. Ik ben met je eens dat het eigenlijk niet uitmaakt wat er ten grondslag ligt aan het onredelijke gedrag, het beschadigd de kinderen en jou, en dat is niet goed, hoe goed je misschien ook begrijpt waar het mis gaat.
Uit elkaar gaan lijkt me ook niet echt wenselijk in jullie geval (en in het geval van het gezin dat ik ken). Wat ik wel eens denk dat het misschien een idee is dat de man door de week ergens anders woont. Het kon voor iedereen wel eens beter uitpakken. Als je man dan op vrijdagavond terug zou komen zou hij er misschien wat beter tegen kunnen, en jij zou door de week wel alles doen, maar dat doe je toch al. En zonder die tijdbom om je heen kon je wel eens meer kunnen ontspannen. Ook de kinderen zouden een aantal dagen precies weten waar ze aantoe zijn en jullie zouden een vrij strikte routine aan kunnen houden. Hoe triest ook, als een gewoon gezinsleven niet lukt moet je misschien over een alternatieve vorm van samenzijn nadenken.
Verder denk ik dat je zoveel mogelijk ruimte voor jezelf moet creeeren en alle hulp die je kunt krijgen aan moet pakken. Als het je ding is is sporten ook een goed manier om de spanning kwijt te raken.
blokker

wispa

wispa

24-01-2009 om 22:41

Kort

Zal het even kort (proberen te ) houden, dit is immers niet mijn draadje.
Stabilo, goh, wat èèn zinnetje kan oproepen, heftig hoor. Stom, maar doet goed, je voelt je vaak zo alleen. Jij ook sterkte!
Fladderbeestje, poeh, lastig om kort te blijven. Er valt zo enorm veel over te zeggen. Voor mij iig en onze situatie nu toch (nog) niet de keuze om uit elkaar te gaan. Teveel redenen om op te noemen, ik denk dat iedereen er hier op achteruit gaat. (fors) Ondanks alles. (niet alleen financieel dan)
Ik weet ook niet of ik het zou kunnen eigenlijk. Juist omdat ik ass vermoed. Wat moet hij zonder ons?
Blokker, jij ook ontzettend bedankt voor je reactie. Je geeft goede tips, kan ik eens goed over nadenken. Maar da´s nu vaak juist een groot probleem hier, dat ik daar nauwelijks de tijd voor heb!! Ik neem ook zeker niet genoeg tijd voor mezelf, bijna niet. Sporten oid is iets dat ik wil gaan oppakken weer. Realiseer me goed dat ik zo opgebrand raak en dat niemand daar iets aan heeft. Ik kan niet steeds maar waakhond spelen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.