Relaties Relaties

Relaties

liedewij

liedewij

23-01-2009 om 19:32

Onterecht verwijt van moeder

Na lezing van het hele bericht heb ik geconcludeerd dat het, zoals de titel al zegt, vooral om moeder gaat, niet om kind, daarom Relatieproblemen - Forumbeheer

Ik weet niet of dit bij basisschoolkinderen of hier hoort.

Ik ben helemaal van de mik. Onze zoon(8) is een lief, behulpzaam, slim kereltje. Z'n eerste 4 schooljaren hebben we veel met 'm te stellen gehad; sociaal erg onhandig,gefrustreerd en agressief naar andere kinderen. Hulp gezocht en hierdoor gaat het nu goed. Hij is getest;inderdaad erg slim en sovatraining gehad. Tot zover helemaal happy. Mede doordat we weten in welke situaties het mis kan gaan en hij enorme driftbuien krijgt en ruzie schopt. Hierdoor kunnen wij hem wat extra begeleiden en komt het eigenlijk niet meer voor.

Nu had hij vandaag z'n eerste boekbespreking. De spanning hiervoor was al 2 weken merkbaar en liep op. Sliep afgelopen week elke avond na elven.Ik heb bewust weinig over die boekbespreking gesproken om er niet zoveel gewicht aan te geven. Het weekend gevraagd of hij het boek kende;ja. Hij vindt het moeilijk overzicht te krijgen in stof dus ook nu.Woensdag hem geholpen en wat gestuurd in hoe je zoiets aan pakt n.a.v. een werkbrief van school. Een uur denk ik. Donderdag wilde hij weer de hele middag oefenen. Ik heb gezegd dat hij het 1 keer helemaal voor kon doen en daarmee klaar.
Vandaag was de dag en het ging goed. Mijn moeder had mij meegevraagd maar ik wilde tussen de middag thuis zijn vanwege die boekbespreking. Eigenlijk niet vanwege die boekbespreking maar om hem rust te bieden in de enorme stress die hij opgebouwd had. Ik wilde geen escalatie opschool met overblijven of thuis met een oppas. Gewoon omdat ik weet dat dit een "risico"situatie was.

Nu belde m'n moeder vanmiddag. Ze vond dat ik teveel van hem eis, dat er teveel van hem gevraagd word. Dat ik mij zo druk maakt om een boekbespreking. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het mij niet ging om die bespreking of een hoog cijfer maar om z'n nerveuze gedrag en dat ik daarom graag thuis was. Dat ik het los moest laten en dat hij het ervaren moet als het mis gaat . Dat laatste ben ik wel met haar eens maar een eerste keer zo'n boekbespreking is toch niet gek dat je als ouder hem op weg helpt?

Ik ben normaal gesproken vrij nuchter maar deze kritiek raakt me in m'n ziel. Ze begrijpt er niets van en verwijt mij dingen die juist niet zo zijn. Ik heb tot 2 dagen voor de tijd er zo min mogelijk aandacht aan besteed, hem juist wat afgeleid. Waarom ik nu zo verdrietig en van slag ben kan ik niet goed verwoorden. Ik denk ook dat dit de komende tijd in gezelschap gesprekstof is voor haar.(ze heeft van die stokpaardjes). Ik voel mij er rot over omdat in een hoek geduwd word, me onbegrepen voel en het beste voor onze zoon wilde.
Ik heb hem ook gezegd dat oma dacht dat hij nerveus werd van mij en dat oefenen.Hij reageerde verbaasd en zei als ik hem niet geholpen dat hij nu nog niet klaar zou zijn. Hij had het fijn gevonden

Nu ik dit schrijf denk ik alweer ; waar gaat het over maar toch voel ik mij rot.

Doe ik het verkeerd? Is het herkenbaar en hoe reageren jullie dan, hoe kom ik van dit nare gevoel af?

Liedewij

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
liedewij

liedewij

23-01-2009 om 19:35

Even verduidelijken

Even ter verduidelijking; mijn moeder vond dat ik het los moet laten enz.

ninet

ninet

23-01-2009 om 20:13

Andere kijk van moeder

Hoi Lidewij,

kritiek komt altijd hard aan als je jezelf al onzeker voelt. Voor jouw zoon was dit iets heel spannends en jij voelde die spanning. Uit wat jij beschrijft, is die spanning niet afkomstig van jou, maar vanuit hem zelf. Jij hebt geprobeerd hem zo goed mogelijk te helpen en hij voelde zich daar prettig bij. Dat is essentieel. Hoe ging de boekbespreking, had hij er uiteindelijk een positief gevoel over?

Blijkbaar heeft jouw moeder een andere kijk op jouw zoon en een ander idee over de juiste aanpak voor zijn nervositeit. Deels heeft zij gelijk, over het los kunnen laten, maar dat kun jij waarschijnlijk op het moment dat hij meer zelfvertrouwen toont. Zelfvertrouwen zal hij niet krijgen door een slechte ervaring op school. Zeker niet als hij er als onzeker over was. Hij heeft hulp nodig met structureren, dat heb jij gedaan. Ik denk dat je het goed gedaan hebt, ik had het op dezelfde manier gedaan, inclusief het thuis blijven om even bij te praten, als dat mogelijk was geweest.

Ik hoop dat het goed is gegaan en dat dit zijn zelfvertrouwen goed heeft gedaan. Dan zul jij je er ook vast beter over voelen.

Inge M

Inge M

23-01-2009 om 20:38

Moeder moet volwassen worden

en misschien jij ook?
Vertel je moeder dat je heel tevreden bent over de aanpak. Doe dat heel nadrukkelijk. Ga niet je keuzes uitleggen! Vertel haar dat je open staat voor tips maar dat je daar ook een keer klaar mee bent.
Dus moeder, bedankt voor de tips. Ik zal kijken wat er ik ermee kan doen. Zoon en ik zijn heel tevreden.....

"loslaten"

Ja, die klinkt altijd zo lekker van mensen die de fase waarin je zelf als moeder nu zit al achter zich hebben liggen. Je moeder heeft gelijk. Je gaat hem ook loslaten.
Stapje voor stapje. Dit was zijn eerste boekbespreking en dat is allemaal best wel spannend. Als moeder help je wat, je steunt, spreekt hem moed in en zelfvertrouwen. Bij de volgende bespreking heeft hij je hulp misschien minder nodig en kan je weer een stukje loslaten.
Ik vind juist dat je het prima gedaan hebt. Je hebt hem geholpen en ondersteunt. Nou, daar ben je toch moeder voor? "Loslaten"...makkelijker gezegd dan gedaan.

Inge M

Inge M

23-01-2009 om 21:33

Aanvulling

Juist boekbesprekingen, werkstukken, spreekbeurten zijn schooldingen waarbij ouders een heel belangrijke rol spelen. School doet veel minder in de begeleiding daarvan dan je zou willen. Juist hierin heb je als ouder toegevoegde waarde. HOe pak je dat aan? Hoe ga je ermee om? Wat leer je daarvan?
Juist deze dingen moeten kinderen niet alleen doen. Ze moeten daar zoveel mogelijk leren hoe het moet. Dat gaat het beste met hulp.
Gewoon blijven helpen dus. Steeds op een iets hoger niveau.
En zorgen dat je thuis bent na zo'n spannende ochtend. Dat is gewoon meeleven met je kind. Als hij het leuk vindt, is het een goede keus!

Massi Nissa

Massi Nissa

24-01-2009 om 08:57

Beetje verbaasd

Ik verbaas me over je moeder. Heeft zij dan zelf nooit een boekbespreking of spreekbeurt moeten houden toen zij kind was? Ik was als zestienjarige nog een week stikzenuwachtig als ik een boekbespreking moest doen. Er is toch niemand die dit niet in kan voelen?
Ik vind trouwens dat je het prima hebt aangepakt. Ik zou wel als dochter willen weten waarom mijn moeder zich dit allemaal zo aantrekt. Waar is zij bang voor of wat ergert haar zo aan het hele verhaal? Vindt zij dat jij je te beschermend opstelt en zo een moederskindje kweekt? Ik roep maar iets hoor, maar er moet toch een reden zijn voor je moeders tegenwerpingen. Misschien vindt zij wel dat het op deze manier juist voor jou te zwaar of te veel wordt en dat je wat afstand moet nemen?
Mijn moeder kan ook als een olifant in een porseleinkast uit de hoek komen, maar daar zitten altijd ontzettend lief bedoelde zorgen achter. Ze kan het gewoon allemaal niet goed brengen, dat weet ze zelf inmiddels ook. Ik confronteer haar dan wel met het effect van haar woorden, maar toon ook dat ik begrijp dat ze alleen maar het beste wil voor mij en mijn gezin.
Groetjes
Massi (vaak met dit bijltje gehakt)

MRI

MRI

24-01-2009 om 13:37

Liedewij

Je schrijft "Ik ben normaal gesproken vrij nuchter maar deze kritiek raakt me in m'n ziel. Ze begrijpt er niets van en verwijt mij dingen die juist niet zo zijn. Ik heb tot 2 dagen voor de tijd er zo min mogelijk aandacht aan besteed, hem juist wat afgeleid. Waarom ik nu zo verdrietig en van slag ben kan ik niet goed verwoorden"
Zelf merk ik vaak dat ik me extra verdrietig voel als mijn moeder zich tegenover mijn kind zich gedraagt als tegenover mij vroeger. Kan dat bij jou ook zijn? Ik zou daar naar kijken en niet of het wel terecht is dat jij je zoon met een spreekbeurt helpt. Natuurlijk heb je het goed gedaan, dat weet je zelf ook wel.

MR

Begrijpen

liedewij, ik denk dat je het een beetje eender voelt als ik me dan voel. Je hebt een bijzonder kind, je doet op jouw manier heel erg je best om je kind zo goed mogelijk op te voeden en te begeleiden , je hebt er zelf een goed gevoel over, je zoontje ook, en vervolgens krijg je wel kritiek. En dan ook nog van degene waarvan je graag een complimentje zou krijgen, dat je het goed en meelevend hebt aangepakt.
ik begrijp dat je je er rot onder voelt. begrijpelijk.
Ik ervaar in mijn omgeving dat mensen eigenlijk maar tot op bepaalde hoogte begrijpen hoe het is om een bijzonder kind op te voeden.
Hoe goed je het ook uit legt.
Waarschijnlijk voelt je moeder zich misschien ook opzij gezet? En in haar ogen voor iets onbenulligs als een boek bespreking ?
Je hebt het goed gedaan hoor ! Ik kreeg het advies mee om eens wat vaker " nou en" te zeggen en denken. proberen om me niet overal iets van aan te trekken. misschien ook een tip voor jou ? naar je moeder toe dan?
groetjes en succes ! van ponpon

liedewij

liedewij

25-01-2009 om 21:09

Ach ja

Ach het steekt alweer minder. Enerzijds zoiets van ; waar maak ik mij druk om, anderzijds toch een rot gevoel omdat m'n moeder niet snapt waar het om gaat. Dat het mij niet om die boekbespreking gaat maar om de stress die het oplevert. Zij weet ook hoe hij reageren kan als het mis gaat. Al jullie reakties zijn waar; ik moet volwassen worden(ben je ook 40!!) maar ben nog o, zo gevoelig en verbonden met m'n moeder. Dat 1 van jullie schrijft dat je zeggen kan; dank je wel voor je tip maar ik doe het anders zou echt niet in mij opkomen. Dat ik eigenlijk vind dat ik naar onze zoon toe goed heb aangepakt vind ik zelf eigenlijk ook wel. Hij tevreden, hij een fijne middag gehad, ik tevreden.

Mijn moeder had die middag een medisch gesprek. Tot nu toe ben ik altijd mee geweest. Het was voor mij al een "overwinning" om thuis te blijven voor zoonlief.

Ponpon , je slaat de spijker op z'n kop. Ik had erkenning gehoopt/verwacht en krijg dan te horen dat ik hem niet zo moet pushen, hem kind moet laten zijn , dat ik er niet zo nerveus voor moet zijn en het te zwaar maak. Terwijl dat nou echt niet zo was. Wat ik ook lastig vind en waar ik niets mee kan is dat ze ongetwijfeld met andere mensen hierover praat. Dan word ik neergezet als moeder die hem op z'n huid zit en dat hij teveel voor school moet doen enz. Terwijl ze gewoon niet snapt dat hij z'n schooldagen met 2 vingers in z'n neus doorbrengt, dat er extra stof aangeboden word en dat hij daar zo blij van word. Terwijl ik dit allemaal op schrijf zitten de tranen mij alweer hoog.

Stom gedoe. Ik ga proberen "nou en!"te denken.

Liedewij

Limi

Limi

26-01-2009 om 11:03

Als...

Als je moeder jou niet mee had gewild, was ze het misschien met je eens geweest. Maar nu ging de aandacht voor je zoon ten koste van haar.

Liedewij

ik herken het. Sterkte !!

Christientje

Christientje

26-01-2009 om 16:22

Begrijp ik het goed?

Nu je voor je zoon thuis wilde zijn om hem de rust te geven die hij zo nodig had, ging dat ten koste van je moeder. Zij had 'smiddags een medisch gesprek maar jij maakte de keuze thuis te zijn voor je zoontje, ten koste van haar. Begrijp ik het zo goed ? Ik krijg nu namelijk de indruk dat je moeder liever de aandacht had gekregen, die je nu aan je zoontje gaf.
Overigens heb je het prima gedaan, ik zou hetzelfde hebben gedaan.
Christientje

liedewij

liedewij

26-01-2009 om 18:18

Ja, je begrijpt het goed.
Toch denk ik eigenlijk niet dat mijn moeder liever zelf de aandacht gehad had. (en misschien ook wel, ik weet 't niet)Maar het feit dat ik voor hem thuis bleef geeft misschien voor haar wel aan hoe belangrijk ik het voor hem vond. In haar ogen hoe belangrijk dus die boekbespreking voor mij was , in mijn ogen belangrijk onze zoon een "rustige" dag te geven. Ach, deze ergenis staat natuurlijk niet op zich. Ik hou zielsveel van m'n moeder en vind het soms moeilijk m'n eigen koers te varen. Het gaat al veel beter (waar dit akkefietje een voorbeeld van is-2 jaar geleden was ik met haar meegegaan ten koste van onze zoon) maar het blijft moeilijk. Het is schipperen tussen haar en m'n gezin.

Schipperen?

hmmm, dat vind ik wel apart. schipperen tussen je moeder en je gezin.
Misschien dat je je moeder toch eens moet vertellen dat je gezin op de eerste plaats staat. Een hele fijne en goede band met je moeder/dochter is fantastisch. Maar je eigen kinderen gaan toch voor je moeder. En dat zou zij toch ook moeten inzien. Zij vind haar dochter namelijk ook erg belangrijk. Anders vraagt ze toch niet die aandacht van je.
Wat betreft je zoontje. Ik begrijp je wel . Zeker een bijzonder kind zoals hij, vraagt meer van je. en dat wil je hem ook geven, en dat moet je hem ook geven. Als moeder voel je dat aan. Je wilt gewoon dat hij nu de aandacht krijgt die hij nodig heeft en waar hij van kan leren. Dat is heel belangrijk voor hem . Dat heb je gedaan en daar moet je een goed gevoel van hebben. jammer dat je moeder je een vervelend gevoel hebt gegeven. Misschien zou je haar dat moeten vertellen.
Dat je je zoon opvoed op de manier waarvan jij denkt dat het goed is, Dat je het jammer vind dat je niet mee kon gaan, dat je het ook jammer vind dat zij er zo over denkt, maar dat ze haar mening niet meer hoeft te geven aangezien jij je er rot onder voelt. Terwijl je alleen maar goed wilde doen.

Poeh..wat een verhaal is het geworden. Ik hoop dat je er een beetje wijs uit kan worden.

Achilleshiel

Ooit, zeker 20 jaar geleden las ik de zin "Moederschap is mijn Achilleshiel". Het is altijd blijven hangen. Kritiek van je moeder op jou manier van moederen komt driedubbel hard aan. Omdat het over jou bewuste en doordachte keuzes in het moederen gaat, omdat zij jouw moeder is (en jij eigenlijk toch stiekum graag haar goedkeuring wil) en omdat je misschien dingen terug ziet die jou als kind pijn hebben gedaan.

Je besluit je eerste post met de opmerking "Wie helpt mij van dit ror gevoel af". Je weet natuurlijk best dat jij de enige bent die dat kan doen.

Het is niet alleen je zoon die moet leren loslaten, jij moet het ook leren. Laat je moeder lekker kletsen, zij redeneert vanuit haar levensfase en haar ideeën. Dat geklets van moeders over hun kinderen is inderdaad heel irritant. Kan ze de komende maanden op alle feesten en partijen weer "bewijzen" dat zij een beter moeder is dan haar dochter. Enige remedie is gewoon loslaten en niet meegaan in de wedstrijd van beste moeder met je eigen moeder. Mij helpt het om dan te denken (nooit hardop zeggen dat ik deskundige bij uitstek ben over de moeder-methoden van mijn eigen moeder en daar echt wel mijn kanttekeningen bij heb.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.