Relaties Relaties

Relaties

Knoet

Knoet

20-02-2009 om 11:48

Naar aanleiding van draadje depri duck: ongelijkwaardigheid

Ik zal wel veel weerstand oproepen, maar bij het lezen van het soort draadjes als van DD (of van veel anderen)kan ik maar 1 ding denken: Hoe is het toch mogelijk dat je ervoor kiest financieel volledig afhankelijk te zijn/blijven/worden van je man en je leven geheel te wijden aan het huishouden en de opvoeding van je kinderen. Ik snap er echt niets van.
Ik ben wat kort door de bocht (een stelling moet immers wat provoceren)maar ik durf te beweren dat zo'n ongelijkwaardigheid garant staat voor veel problemen in een relatie (onvrede, vreemdgaan etc).
Wie schiet of is het er juist mee eens?

Groet Knoet


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
annemies

annemies

20-02-2009 om 12:16

ik denk niet dat dat garant staat voor de problemen die je opnoemt. Het staat wel garant voor problemen als zich een relatiecrisis voordoet,
Hier zo'n 'ongelijkwaardige' relatie. Die er dus voor zorgt dat manlief zijn zaak draaiend kan houden. Met onregelmatige diensten ed. Daarnaast studeer ik (thuis), zodat ik, als jongste oud genoeg is, weer aan het werk kan. Ik kijk daar naar uit. Man ook Maar voor zoals het nu gaat is het ook goed. Beiden hebben geen onvrede. Al hebben we, met name in de respectievelijke babytijden echt wel problemen gehad, waarbij manlief vond dat hij z'n slaap harder nodig had omdat hij niet tegen een boom aan wilde rijden (zit wat in 'en ik was toch "maar" thuis', maar ik aan de andere kant kind niet uit het raam wilde zwiepen. (zit ook wat in, vond ik, van slaapgebrek wordt ik erg chaggie! en zijn toetsenbord loopt niet tegen hem te huilen), En nee, man was(is) niet van het soort dat mij er alleen voor op wilde laten draaien, we deden het wel samen.
Het wordt denk ik pas een probleem als er geen overeenstemming is, EN als je er niet meer over kunt praten!

Geld

Als geld inderdaad het belangrijkste zou zijn in menselijk relaties zou je stelling waar kunnen zijn. Als dat zo is, is het belangrijk dat wij de volgende generatie op een andere basis een relatie leren aangaan dan de huidige. Dus niet meer gaan voor de liefde, maar voor iemand kiezen waarop je op een gelijkwaardige basis zoveel mogelijk geld kunt vergaren.
Ik denk dat t wat gecompliceerder in elkaar zit dan dat, want als t zou zijn zou je een veel lager percentage problemen & scheidingen moeten zien bij stellen waarbij allebei de partners werken. En dat is bij mijn weten nog niet statistisch bewezen.
Groeten Mymo

Zo maar iemand

Zo maar iemand

20-02-2009 om 13:09

Ik denk.....

Dat ongelijkwaardig zijn heel veel druk op een relatie legt, maar dan niet ongelijkwaardigheid wat geld betreft. Meer het ongelijkwaardig tegenover elkaar staan in een relatie.

Victoria

Victoria

20-02-2009 om 13:33

Zie ook nieuwe huishouden

Daar loopt een draadje over partneralimentatie en dat gaat hier eigenlijk ook over.
Ik ken een stel, pas gescheiden. Twintig jaar getrouwd geweest. Zij was thuis, hij werkte (altijd). Van buitenaf kreeg je natuurlijk niet veel mee van hoe het er aantoe ging. Maar af en toe viel er wel wat op. Stond zij nog even op een mooie zomerdag buiten op straat met de buren te kletsen, dan tikte hij op het raam, dat ze met eten moest beginnen. Gingen ze een dagje weg, met een stel meiden shoppen, dan hadden alle meiden de boel de boel gelaten en 's ochtends vroeg de deur achter zich dichtgegooid, maar zij was extra vroeg opgestaan om alvast het eten zover klaar te maken dat man nog maar het minimale hoefde te doen. Nu ze uit elkaar zijn komen de verhalen los. Hij heeft altijd bepaald waar zij hun geld aan besteedden. Er was een doel, zo snel mogelijk hun huis hypotheekvrij. Alles stond daarvan in het teken. In het weekend kluste hij bij om extra te verdienen en leuke dingen werden niet gedaan. Uit eten gingen ze niet, eten afhalen deden ze niet, weekendje samen weg deden ze niet. Vakanties moesten zo goedkoop mogelijk etc en zij had geen inbreng over de bestemming en de vorm. Dat terwijl het inkomen heel behoorlijk was, dus dat het wel allemaal zou hebben gekund. Als zij voorzichtig probeerde aan te kaarten, snauwde hij haar toe dat ze niet zo'n grote bek moest hebben. Ze had niks in te brengen (ook al niet toen ze nog wel werkte). Hoe zij het zover heeft laten komen is iedereen een raadsel, vermoedelijk was zij destijds rond haar 18e zo onzeker dat ze al lang blij was dat een man haar wilde en deed ze alles. Nu zoveel jaar verder en ruim in de veertig, beseft ze zich wat ze heeft gemist en dat een man nou ook weer niet zo belangrijk is, dat je jezelf volledig moet wegcijferen dus is de scheiding een feit.
Vanaf de buitenwereld leek het een leuk stel. Ja ze leefden wel wat traditioneel, maar goed als ze daar happy mee zijn. Maar dat het zover ging dat zij gewoon zijn slaaf was, had niemand door. Ik kan het ook niet begrijpen. Hoe kan een vrouw (en ook een man) geboren in de jaren 60 anno nu nog zo denken. Zo leefden mijn ouders en hun kennissen al niet. Kan me nog herinneren dat mijn moeder ooit geschokt onder het eten vertelde dat ze met de buuf stond te praten en dat die op een gegeven moment erg nerveus werd. Ze moest snel naar huis anders was het eten niet op tijd klaar en werd haar man boos. Dat zal een jaartje of 30 geleden zijn.
Mijn moeder vond het toen al onbegrijpelijk dat die buuf dat pikte.
Weet wel dat de man zijn ouders ook zo leven. Hij is er heilig van overtuigd dat de dames voor hem in de rij staan voor zo'n luizenleven als zij had. Dat heeft hij ook tegen haar gezegd. Hij moet vaak naar het oostblok voor zijn werk, dus wie weet krijgt hij gelijk.
Overigens even ivm draadje over alimentatie. Ze wou eigenlijk geen alimentatie. Is op zoek gegaan naar een baan. Heeft nu twee baantjes voor een paar uur en krijgt nog een minimale PA, omdat dat nu eenmaal niet anders kan. Volgens haar schoonvader was het haar dan ook allemaal alleen maar om het geld te doen.
Een heel verhaal, dit om te illustreren dat gewoon bij jou 1 deur verder bij wijze van spreke nog op een manier wordt geleeft die wij niet voor mogelijk houden, althans niet binnen een autochtoon gezin.

Julie

Julie

20-02-2009 om 13:46

Balans

Als het goed is ben je in je relatie samen een team. Het is natuurlijk naief om te denken dat je zomaar altijd samen blijft en dat het altijd goed blijft gaan, maar ik vind het het andere uiterste om te leven alsof je geen relatie hebt, dat je je leven nu inricht zodat je je naadloos kunt redden als de ander weggaat. Je bent samen, je bent er op gericht om samen verder te gaan en dan mag je best een klein beetje op elkaar steunen. Op elkaar he, zeg ik met nadruk. De ene keer rekent de een wat meer op de ander, bij ziekte zorgt de een voor de ander en als er kleine kinderen zijn zorgt de een wat meer, werkt de ander wat meer of minder juist. Als het door de jaren heen in balans is dan mag er best een beetje sprake zijn van afhankelijkheid, ik zeg met nadruk een beetje. Je hoeft je leven niet te leven alsof je alleen leeft, want je bent samen.

Zo is het bij ons gegaan: ik werk inmiddels ongeveer 32 uur per week voor mijzelf en verdien daar goed mee. Maar in de beginperiode had ik die stap niet durven zetten als mijn echtgenoot geen vaste baan had gehad. Toen we een kindje kregen ben ik minder gaan werken (nou, niet echt minder, maar wel op andere tijdstippen: 's avonds en in het weekeind etc) zodat ze in het begin minimaal naar de creche hoefde. Soms als ik het druk heb, en kind is ziek, neemt mijn echtgenoot een dagdeel vrij. En soms werkt hij door terwijl ik met natte washandjes en sinaspril sleep. We verdelen het, maar zijn wel afhankelijk van elkaar om ons leven te leven zoals we dat nu doen. Mochten we uit elkaar gaan dan heb ik mijn werk, maar zullen we toch een heleboel opnieuw moeten inrichten.

Zo kan ik me voorstellen dat stel er voor kiest om in een bepaalde periode zorg en werk te verdelen, dat hij werkt en zij zorgt. Dat is risicovol voor als het misgaat, maar moet je daar dan zóveel rekening mee houden? Dan red je het ook niet met een parttime baan, dus zul je fulltime aan het werk moeten. Terwijl dat niet hoeft, alleen voor 'als het misgaat'. Ik weet het niet. Het leven zit nu eenmaal vol risico's en keuzen. Straks heb je fulltime gewerkt om die reden en daar spijt van en blijf je 60 jaar bij elkaar. Kan ook nog

Tihama

Tihama

20-02-2009 om 14:08

Nee

Nee, ik denk niet dat de rolverdeling de oorzaak is. Ik denk dat het niet praten en laten blijken dat je elkaar waardeert het probleem is. Als werk vergelijkbaar is, dan is het makkelijker om te zien wat de ander doet. Maar als werk zich niet zo gemakkelijk laat vergelijken (zorg-buitenshuis werken) dan kan het er makkelijk insluipen dat de een minder goed ziet wat de inspanningen van de ander zijn.
Vanuit beider perspectief kan de situatie van de ander dan wel eens veel gemakkelijker lijken, zoals Annemies heel mooi schetst.
Als je dan niet met elkaar praat, probeert in te leven in de ander, dan kun je gemakkelijk in een heel vervelende, verwijtende sfeer komen.

Overigens, Mymo: vrouwen met een baan scheiden eerder in plaats van minder snel. De vermoedelijke oorzaak is dat ze vanwege economische zelfstandigheid eerder de stap durven te zetten.

Tihama

Christientje

Christientje

20-02-2009 om 14:22

Ik schiet

Hoi Knoet,
Over kort door de bocht gesproken...
Ik ben het oneens met jouw stelling. Ik ben sinds 11 jaar thuisblijfmoeder, zorg voor 2 kinderen en ben dus financieel afhankelijk. Ik heb er bewust voor gekozen, en sterker nog, ik beleef er plezier aan en haal er voldoening uit.
Dit staat niet garant voor problemen zoals onvrede en vreemdgaan. Ik vind het een bizarre conclusie van jou. Ik ben 23 jaar samen met mijn man, hou van hem, hou van mijn kinderen, en ik heb lol in mijn leven. Vreemd ? Welnee...
Christientje

Nicky

Nicky

20-02-2009 om 14:24

Hier ook...

Ja, ik ben ook zo'n thuisblijfmoeder. Het is nu eenmaal zo gekomen na een zware ziekte en daarna mijn eerste kind. Daarnaast werkt mijn man van 9.00 uur tot minimaal 22.00 uur in eigen zaak. Ik heb me er toen bij neergelegd en het positieve willen inzien van het thuisblijven, zeker na het krijgen van het tweede kind. Het was nu eenmaal moeilijk om kinderen en werkoverbelaste man te combineren met een baan. Maar nu de kinderen ouder zijn, breekt het mij op. Relatiecrisis, inderdaad ongelijkwaardige positie, financieel gezien.( alhoewel ik jaarlijks een toelage kreeg uit een schenking, die ik besteed heb aan de vakanties en andere zaken binnen het gezin). Want persoonlijk kan ik de ongelijkwaardigheid toch niet toeschrijven. Ik heb naast de opvoeding altijd gezorgd voor mijn persoonlijke ontwikkeling in de vorm van studies en cursussen. Maar na 12 jaar ben ik nu hard aan het werken om op eigen benen te kunnen staan en een baan te verwerven. Waar onze relatie naar toe gaat? Dat weet ik nog niet. Als manlief, andere carrierevrouwtjes om hem heen op een voetstuk wil zetten en mij snerende opmerkingen maakt, dat ik alleen getrouwd ben om zijn geld, zal hij t.z.t. de consequenties moeten dragen voor zijn gedrag. Ook bij mij dus een grote invloed van schoonvader die beweert dat ik zijn zoon getrouwd heb om 'lekker' thuis te blijven!
Ja, ik voelde me altijd veilig en gewaardeerd, juist omdat ik eigen baas in en buitens huis was. Het nieuwe gedrag van mijn man zie ik als gevolg van zijn onvermogen en jaloezie. Hij kiest ervoor om nu zo te reageren.

Christientje

Christientje

20-02-2009 om 14:28

Intussen...

Na het reageren op de stelling van Knoet, ben ik de overige reacties eens gaan lezen. Daar kan ik mij meer in vinden. Maar dan heb je het over een ongelijkwaardige relatie. Maar wanneer je ervoor kiest om te stoppen met werken, om je leven te wijden aan huishouden en kinderen, dan hoeft je relatie toch niet ongelijkwaardig te zijn ? Mijn man en ik zijn even belangrijk in het gezin, in de relatie. Ik probeer de stelling te begrijpen, maar kan er echt niet bij. Gelukkig maar.
Dus zou je het omdraaien, dan zijn de moeders die buitenshuis werken, wel gelukkig en gaan niet vreemd ? Was het maar waar, denk ik dan...
Ieder moet doen wat hij/zij zelf wil en waar die zich goed bij voelt, maar van een stelling als dat Knoet nu naar buiten brengt, staan m'n haren overeind.
Christientje

Morgana Fata

Morgana Fata

20-02-2009 om 14:38

Ongelijkwaardigheid

De ongelijkwaardigheid zit hem natuurlijk niet in het wel en niet werken. Ik (tbm) heb vriendinnen die wel fulltime werken, en in deze relatie zit totaal geen ongelijkwaardigheid. Tussen mijn aanstaande ex en mij wel. Ik weet 100% zeker, dat die ongelijkwaardigheid er ook was geweest als ik wel fulltime zou werken.
En hoe zit het dan als je als de een veel meer verdient dan de ander?
Als ik kijk naar het type man die graag wil dat zijn vrouw fulltime thuis is, dan zie ik daar wel een punt. Soms, niet altijd dus!, voelen die zich graag superieur, en daar past een thuiszittend, verzorgend vrouwtje wel bij. Dat in combinatie met een vrouw die gaag zorgt en makkelijk zichzelf wegcijferd, staat natuurlijk wel garant voor grote problemen/ongelijkwaardigheid.

Marieke

Marieke

20-02-2009 om 16:16

Financieel onfhankelijk is niet hetzelfde als gelijkwaardig

Het verbaasd mij dat hier met name de thuismoeders reageren. Als ik hun verhalen lees lijkt het wel of de 2e feministische golf er nooit geweest is. Maar ik wil het wel even voor ze opschrijven:
De ongelijkwaardigheid gaat niet zozeer om de periode dat de relatie stand houdt, maar over de periode erna. Dan blijkt de man, die al die tijd kostwinner was er financieel een stuk leuker uit te springen als de vrouw die op de tere zieltjes van de kinderen heeft gepast. Het verbaasd mij dat er nog steeds zoveel vrouwen hun ogen sluiten voor deze realiteit. Ik heb ook niet veel medelijden als ze hier op het forum komen lopen klagen. De opmerking van één van de TBM's hierboven dat de man dan financieel mag bloeden is helemaal schrijnend, deze vrouw plaatst zich ook na de relatie nog in de ondergeschikte vragende positie. Leuk leven zal ze dan hebben.

Een eigen inkomen is geen garantie voor gelijkwaardigheid. Als manlief op zijn zogenaamde "papadag" zich vermaakt met de kinderen en al het huishouden en boodschappen voor mams na werktijd laat is er ook geen gelijkwaardigheid. Toch helpt een eigen inkomen en een eigen maatschappelijke positie enorm om elkaar te blijven begrijpen en je gelijkwaardig op te stellen in een relatie.

Maylise

Maylise

20-02-2009 om 16:30

Gelijkwaardigheid

Ik denk dat gelijkwaardigheid wel belangrijk is in een huwelijk. Overigens hangt die gelijkwaardigheid inderdaad niet alleen af van de rolverdeling.

Of geld daarin een rol speelt? Ik denk dat geld over het algemeen een belangrijke oorzaak van ruzie is. Dat kan echter natuurlijk ook als beide partners evenveel verdienen.

Verder moet ik wel zeggen dat toen ik een paar jaar thuis zat ik veel minder geld uitgaf. Niet alleen omdat we toen weinig hadden maar ook omdat ik het toch wel zag als zijn geld. Wat helemaal niet van man afkwam want die is zo vrijgevig en voelt zich altijd verantwoordelijk voor iedereen en alles financieel. Ik voelde het echter wel zo. Ik kan me voorstellen dat dit onderhuids toch wel een rol speelt binnen relaties.

Misschien kan je als echtpaar heel tevreden zijn met een traditionele rolverdeling. Helaas levert zo iets ook vaak verliezers op, zeker als het huwelijk eenmaal ten einde is. Voor mij zou het sowieso niks zijn.

Maylise

Psycholoog op stelten

Psycholoog op stelten

20-02-2009 om 16:33

Knoet heeft gelijk

Dit is een felle reactie, dus als je daar niet van gediend bent, niet lezen.....

Ik vind het ongelofelijk stom dat je het tegenwoordig nog in je hoofd haalt om financieel volledig afhankelijk te zijn van je man.
Natuurlijk, er zijn situaties denkbaar waarin het volstrekt logisch is om in een traditionele situatie te gaan zitten (ik denk aan ziekte, gehandicapt kind oid).

Maar even uitgaande van een "normale" situatie: dom, dom, dom!!!!!!

Even wat feiten: een op de 3 huwelijke eindigt in een scheiding, samenwonenden 1 op 2. Maar 1 op de 4 vrouwen is in Nederland financieel onafhankelijk (= inkomen boven de 900 euro netto). Veel vrouwen zitten gevangen in een huwelijk waarin zij niet gelukkig zijn maar blijven er in vanwege het niet op eigen benen kunnen staan. Veel mannen die een "traditioneel ingestelde" vrouw hebben kiezen hiervoor omdat ze dan de baas zijn in huis. Ongelijkwaardigheid troef, dus. Maar jullie, thuisblijfmoeders, overkomt dit natuurlijk niet......

In mijn werk als psychotherapeut heb ik het zo ontzettend vaak gezien. Mishandelde vrouwen, onderdrukte vrouwen, machtspelletjes in relaties etc. Geen escape, want ja, financieel afhanlelijk..... Ja, anno 2009.

Om nog maar niet te spreken van de consequenties die dit suffe, afhankelijke gedrag van vrouwen heeft tov de kinderen: armoedeval bij scheiding, sociale achterstand, slecht voorbeeld voor met name dochters (ik hoef lekker niet voor mijzelf te zorgen, dat deed mijn moeder toch ook niet?)

Dus dames wees wijzer: kom met je luie kont van die bank, zorg dat je een (deeltijd)baan hebt, zorg dat je man ook zijn deel van de zorg doet door bijvoorbeeld parttime te gaan werken en zorg dus dat je niet bij je man hoeft te blijven uit afhankelijkheid maar uit liefde! Lijkt me een stuk gezonder....

Limi

Limi

20-02-2009 om 16:54

Haha

Gelijkwaardigheid hangt niet alleen af van geld. Als dat het enige is, heb je volgens mij inderdaad zo'n slecht huwelijk dat je beter kan blijven werken

Ik werk niet en ben ook mijn man z'n huisslaafje niet.

Jerseygirl

Jerseygirl

20-02-2009 om 17:24

Ik zie 'het gezin' als een BV. Een BV met allerlei werkzaamheden die gedaan moeten worden. Sommige bezigheden worden betaald en bij andere staat niet rechtstreeks geld tegenover. Maar het een gaat vaak niet zonder het andere.
Disharmonie in een relatie krijg je als je elkaars werkzaamheden niet voldoende op waarde schat.Een tbm kijgt dan misschien geen salaris maar dat betekend niet dat het geen waardevolle positie is. En vaak is het noodzakelijk dat er een van de ouders full/partime thuis is. Denk aan de zorgenkinderen.
Even over onze eigen situatie (iemand haalde het al aan in deze draad): eigen onderneming, zeker in het begin maakte man vele vele uren. Dat had niet gekund als ik niet full time thuis had gebleven (kids klein). Nu komt bij dat oudste nauwelijks functioneerd op een normale school en geef ik ze beide thuis les.
Het valt of staat met de houding tegenover elkaar in de relatie.
Ongelijkwaardigheid heeft niets met geld te maken. Het is het gebrek aan waardering en overleg wat een relatie uit evenwicht brengt.

Knoet

Knoet

20-02-2009 om 17:26

Vleugellam

Goh wat een reacties. Ik doelde met mijn stelling nog niet eens zozeer op financiele ongelijkwaardigheid, meer op ongelijkwaardigheid in het algemeen. En ik uitte mijn verbazing over het feit dat er (nog) zoveel vrouwen zijn die ervoor kiezen om de hele dag thuis te zijn met de kinderen en verder geen ambities lijken te hebben of die volledig ondergeschikt maken aan man en kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat je daar op de langere termijn een gelukkig mens van wordt. Ik moet er niet aan denken dat ik een man had die niet zou werken en volledig op huis en kinderen zou zijn gericht, zelfs niet als hij er geheel tevreden mee zou zijn. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar voor de gelijkwaardigheid in een relatie lijkt het me fnuikend. Het is natuurlijk anders als de thuisblijver hele andere inspirerende dingen doet (een boek schrijven, vrijwilligerswerk, muziek maken etc etc), maar over die situatie had ik het niet. Ik ben het volledig eens met psycholoog op stelten. Financiele afhankelijkheid maakt vrouwen (vaak) vleugellam. En het kan toeval zijn, maar de vrouwen die op dit forum posten over hun vreemdgaande man zijn ook vaak TBM'ers of in ieder geval vrouwen die zich opofferen voor man en kroost. Daarmee zeg ik trouwens niet dat mannen van werkende vrouwen niet vreemdgaan, maar ik denk dat de reactie van hun vrouwen daarop anders is, minder slachtofferig.

Knoet

Jerseygirl

Jerseygirl

20-02-2009 om 17:33

Knoet

Knoet: "En ik uitte mijn verbazing over het feit dat er (nog) zoveel vrouwen zijn die ervoor kiezen om de hele dag thuis te zijn met de kinderen en verder geen ambities lijken te hebben of die volledig ondergeschikt maken aan man en kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat je daar op de langere termijn een gelukkig mens van wordt."

Wie zegt dat een TBM geen ambities heeft? En dat een TBM zich ondergeschikt maakt?
Kom nou toch!!!Niet alle TBM'ers zijn breiende koffiedrinkende poepbroekverschonende voor de man in het gareel springende vrouwen hoor!
Ik ben TBM ambitieus an absoluut niet ondergeschikt! Ik krijg alleen geen loonstrook aan het eind van de maand.

Limi

Limi

20-02-2009 om 17:35

Knoet

"Het is natuurlijk anders als de thuisblijver hele andere inspirerende dingen doet (een boek schrijven, vrijwilligerswerk, muziek maken etc etc), maar over die situatie had ik het niet."

Daar vraag je ook niet naar, dus die antwoorden krijg je misschien niet
Je vraagt ook niet waarom iemand thuis is, of hoe lang de planning is, maar je neemt wel allerlei dingen aan als "de hele dag thuis te zijn met de kinderen en verder geen ambities lijken te hebben of die volledig ondergeschikt maken aan man en kinderen".
Ik denk dat het schrikbeeld wel meevalt als je iemands gehele situatie zou bekijken in plaats van alleen maar te concluderen "werkt niet, dus..."

Jerseygirl

Jerseygirl

20-02-2009 om 17:37

Werken/vreemd gaan

Heb je wel eens goed op de werkvloer gekeken? Daar gaan mannen en vrouwen niet vreemd?
Ik vind het kort door de bocht hoor!!!

mirreke

mirreke

20-02-2009 om 17:45

Pff, natuurlijk wel!

Knoet heeft gelijk, Psycholoog op stelten ook. In een ideale wereld zouden de anderen wellicht gelijk hebben. Tuurlijk is het waardevol als je thuis voor de kinderen en het huis zorgt, zodat je (meestal) mannelijke partner zonder zorgen over het thuisfront carriére kan maken. Maar als tbm ben je volgens mij uiteindelijk voor je partner een stuk minder interessant en, nog veel belangrijker, krijg je een veel te smalle blik, zodat je ook veel bekrompener naar je wederhelft en je thuisbestaan gaat kijken. Ik denk dat het belangrijk is dat je als vrouw gewoon ook je maatschappelijke verantwoordelijkheid vervult, en dat je samen als paar de zorg voor het thuisfront gaat verdelen, of inkopen.
Het is werkelijk volstrekt niet meer van deze tijd om er voor heel lange periodes voor te kiezen thuis te blijven en daarmee de ander te 'ontlasten' (lees verwennen). Nou geloof ik er ook niet zo in dat beide partners full time werken, tenzij je geen kinderen hebt, en ik geloof ook niet zo in een baan voor hem en een baantje voor haar. Ik zie meer in beiden een behoorlijke deeltijdbaan. Jammer genoeg zijn de luxe vergoedingen voor kinderopvang weer voor een deel teruggedraaid, want voorwaarde daarbij is natuurlijk goede en betaalbare kinderopvang, en dat was vroeger een stuk minder gemakkelijk in Nederland.
Ook het argument dat al eerder genoemd is, de voorbeeldfunctie voor je kinderen, vind ik erg belangrijk. Het is niet alleen een slecht voorbeeld voor de meisjes, ook de jongens krijgen een volkomen onjuist beeld, en zullen eerder geneigd zijn ook later weer zo'n ongelijkwaardige relatie na te streven.
Kortom, ik ben voor een financieel en maatschappelijk gelijkwaardige relatie, niet eens met het oog op een mogelijke scheiding (zo moet je geen relatie instappen denk ik) maar voor je eigen geluk en dat van je partner, en daarmee ook voor je kinderen.

Knoet

Knoet

20-02-2009 om 17:48

Jerseygirl

maar als je zo ambitieus bent, waarom kies je er dan voor om thuis te blijven? Ik vraag dit niet om je te pesten of te beledigen maar gewoon uit belangstelling. Ik zou het graag leren begrijpen.

En voor alle anderen: Ik snap best dat het allemaal niet zo zwart-wit is, maar een stelling moet een beetje prikkelen, niet waar

Knoet

Jerseygirl

Jerseygirl

20-02-2009 om 17:54

Zorgenkind

Ik heb tot nu toe een fulltime baan gehad aan het opvoeden van mijn kinderen. Maar dat is niet meer van deze tijd hoor ik net van Mirreke.
Misschien dat er daarom zoveel kinderen naar de klote gaan tegenwoordig...(net zo kort door de bocht)

Kiki

Kiki

20-02-2009 om 17:58

Ik ben het met kroet eens.

en ik vind financieel onafhankelijk wel hetzelfde als gelijkwaardig vrees ik.
Ik kan er werkelijk niet over uit waarom je als vrouw jezelf stil zet in het leven. Want dat is wat je doet. Ik vind het fijn dat mensen daar zoveel voldoening in scheppen en ik heb er echt respect voor, maar ik vind het zo onverstandig.

Ik heb het in een ander draadje al gezegd, ik vind het ook schokkend dat zoveel vrouwen geen kennis hebben van administratie en financiën.
In een ander draadje van partneralimentatie zegt op een gegeven moment iemand dat de kinderen het slachtoffer zijn (natuurlijk) en dat daarom niet van de moeder verwacht kan worden dat ze gelijk meer gaat werken. Iemand anders roept dat ze de partner dan wel financieel gaat uitkleden. Het lijkt wel alsof er geen feminisme meer bestaat.

en Jerseygirl, ik denk dat jij een heel ander idee hebt van ambitie dan ik met alle respect voor je keuze.

Jerseygirl

Jerseygirl

20-02-2009 om 18:00

Nee kiki

Mijn prioriteiten liggen anders EN ik heb andere ambities.

Knoet

Knoet

20-02-2009 om 18:16

Jerseygirl

Maar dat is geen antwoord op mijn vraag. Waarom heb je daarvoor gekozen als je zo ambitieus bent? Welke ambities kan jij daarin kwijt? Wat levert het jou op?
Ben gewoon benieuwd?
Knoet

Viool

Viool

20-02-2009 om 18:34

Tsja

"Maar dat is geen antwoord op mijn vraag. Waarom heb je daarvoor gekozen als je zo ambitieus bent? Welke ambities kan jij daarin kwijt? Wat levert het jou op? "

Die vragen zijn niet aan mij gericht maar ik er wat over zeggen. Ambities zijn toch persoonlijk? Ze sluiten waarschijnlijk niet aan op de jouwe, maar is dat dan gelijk slecht, dom of fout?!?

Jerseygirl

Jerseygirl

20-02-2009 om 18:34

Ambities

Onze oudste heeft een paar hele moeilijke jaren op school gehad. Vorig jaar was dat zo erg dat ze zwaar depressief thuis zat (10 jaar en auto mutulatie).
Na uitgebreid testen kwamen we tot de conclusie dat school haar niet kon bieden wat ze nodig had (twice exeptional: gifted and learning disabled) en hebben we besloten haar thuis onderwijs te geven (samen met haar jongere broer).
De laatste jaren waren hel. Nu ze thuis is en ze onderwijs krijgt op haar eigen niveau en tempo is ze een heel ander kind.
Mijn ambities: haar geven wat ze nodig heeft om te voorkomen dat ze afglijd. Het geeft mij (ons!)100% voldoening en weer de rust die we zo nodig hadden.

Soms zitten families in een situatie waar het niet perse onmogelijk is om beide ouders buitenshuis te laten werken maar dat het wel beter is.....

Emancipatie is wat anders dan feminisme

Ik ben geemancipeerd, maar zeker niet feministisch. Ik heb me daar nooit zo in kunnen vinden in dat met alle geweld zo precies mogelijk een man te willen immiteren tot het weigeren van borstvoeding toe want dat maakt je maar afhankelijk van het ritme van je kind.
Ik vind het eigenlijk maar een zeer beperkte gedachtengaang dat iemand zich alleen gelijkwaardig voelt aan haar partner als ze evenveel verdienen, verzorgen en in het huishouden doen. Het is allemaal ikke, ikke, ikke. Ik doe dit en wat doe jij, en dan constant krampachtig vergelijken of de waarde wel evenveel is. Ik denk dat liefde snel verdwijnt als constant op een weegschaaltje de waarde wordt afgewogen wie wat doet.
Ik kan me veel meer vinden in de reactie van jerseygirl. Het gezin bestaat niet uit twee mensen die toevallig in hetzelfe huis leven en de kosten precies delen, maar een éénheid, zoals een BV. Een BV is vaak efficienter als de werkenden zich in zekere mate specialiseren ipv alle werkzaamheden door iedereen te laten doen. Aan de andere kant is een BV bij grote mate van specialisatie van de werkenden wel kwetsbaarder als iemand om een één of andere reden uitvalt en er niemand is die die taken over kan nemen. Enige flexibilteit is dan wel handig. Ik denk dat ieder gezin voor zich maar moet uizoeken waar voor hun het beste evenwicht ligt. Niet alle BV's zijn gelijk ten slotte.
Verder nog even wat over de mythe van een kans van 1 op 3 op scheiding. Dat geldt voor alle huwelijken. Huwelijken met kinderen hebben twee keer minder kans op scheidng dan kinderloze huwelijken. Van die laatsten hoor je alleen minder omdat ze meestal minder problemen geven en de ex-en elkaar vrij snel uit het oog verliezen. Ook is het zo dat er een aantal mensen vaker scheidt dan 1 keer. Het gemiddelde van 1 op 3 wordt dus ook bepaald door deze mensen, die kennelijk steeds de verkeerde keus maken of zelf niet goed met een relatie om kunnen gaan. Voor de rest is de kans op scheiding dus een stuk lager. Ook het gezin waaruit je komt, leeftijd waarop je trouwt, opleiding en arbeidspartecipatie van de vrouw hebben allemaal invloed op de kans van scheiding. Werken en hogere opleiding verhoogd bijv.de kans op scheiding. De duur van het huwelijk speelt ook mee. Eerst neemt de kans op scheiding toe en na 14 jaar neemt hij weer af. Je kunt dus niet zomaar stellen dat de kans op scheiden 1 op 3 is.
Verder is het zo dat je je eigen invloed op het slagen van een relatie niet moet uitvlakken. Natuurlijk kan er altijd wat gebeuren en ahw uit de lucht vallen, maar vaak ligt er ook aan de grondslag dat mensen steeds minder in hun relatie investeren en dan verbaasd zijn als het uiteindelijk niet vanzelf blijkt te lopen. Ipv alleen in financiele zekerheid te investeren, lijkt me psychisch in je relatie investeren, leren comuniceren met je partner en problemen oplossen voordat ze ten ondergaan in een zee van ergenissen handiger. Liefde is een werkwoord.
Groetjes Jessica

Tihama

Tihama

20-02-2009 om 18:53

Wat is vrije keuze?

Ik zie dat mensen het hebben over 'kiezen om de hele dag thuis te zitten'. Ik geloof niet zo dat die keuze wel altijd zo vrij is.
Bijvoorbeeld:
-je man is ouder, heeft hogere opleiding, betere baan en de kosten van de kinderopvang zijn hoog. De verleiding om dan 'tijdelijk' te stoppen met werken is groot. En na een tijdje is de thuissituatie zo gegroeid, dat het lastig is om weer terug te veranderen.

-Of je hebt alles geregeld met kinderopvang, maar dan blijkt je kind wel erg vaak ziek, en je hebt geen vangnet. Je baas doet moeilijk en je man krijgt een carrierekans op voorwaarde dat hij zijn wens van 4 dagen werken laat schieten. Vooruit dan maar.

-Of je werkt allebei, hebt de opvang prima geregeld, maar dan gaat er 1 naar school. De wachtlijsten voor de BSO zijn meer dan een jaar. Je contract wordt niet verlengd. Nou vooruit dan maar.

-Of je spreekt samen af dat je allebei 4 dagen gaat werken. Maar dan ben je zwanger en manlief zegt dat het hem de carrierekop gaat kosten als hij 4 dagen doorzet. Je legt je er zuchtend en steunend bij neer en gaat dan maar zelf 3 dagen werken. Helaas kan dat natuurlijk niet in je eigen functie. Dus je krijgt een simpel baantje. Je hebt geen plezier meer in je werk en daardoor weegt de stress van het regelen veel zwaarder. En doordat man 5 dagen is blijven werken heeft zijn carriere een boost gemaakt. Jouw salaris is bijna gelijk aan de kosten van de kinderopvang en je vindt het niet leuk meer. Vooruit dan maar.

En dan is er nog de groep die in volle overtuiging stopt omdat ze oprecht van mening zijn dat het beter voor kinderen is als die niet naar de opvang gaan.

Ik ken alle voorbeelden in mijn omgeving. Binnen de situatie die ontstond was elke stap op zichzelf best begrijpelijk. Op het moment dat ze gaan scheiden is het eindresultaat is echter wel wat Knoet en Psych schetsen.

Ik vind het echter wel verraderlijk om beiden werken te beschouwen als een medicijn voor relatieproblemen.
En meer vreemdgaande mannen bij tbm's? Nou, die lijkt me wel heel ver gezocht

Tihama

Limi

Limi

20-02-2009 om 19:00

Stilzetten

Wat betreft stilzetten, ik zou mezelf pas stilzetten als ik nu zou werken OM maar te werken, in een of ander simpel baantje. Ik ben twee keer afgestudeerd en er waren twee keer geen banen. De eerste keer werd ik nergens aangenomen omdat ik te jong was en de tweede keer had ik geen relevante werkervaring, als er al wat was. Tja, ik blijf niet zoeken tot ik een ons weeg. Dan maar eerst m'n kinderen opvoeden en daarna zien we wel weer verder. Een paar honderd euro van schoonmaken of zo weegt niet op tegen mijn geestelijke gezondheid. Thuis heb ik tenminste de mogelijkheid om een cursus te volgen en me te oriënteren, en me bezig te houden met dingen die ik nuttig of leuk vind. Ik vind dit helemaal prima. NU. Ik ben nog lang geen 50 of zo.

Als, als, als. Ja, als ik mijn bèta-pakket er niet uit had gegooid toen ik 14 was, dan.... met terugkijken houd ik me zelf niet mee bezig. Dat doen anderen wel voor me

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.