Relaties Relaties

Relaties

Knoet

Knoet

20-02-2009 om 11:48

Naar aanleiding van draadje depri duck: ongelijkwaardigheid


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Goed voorbeeld?

Waarom krijg ik na het lezen van de posting van Jerseygirl nu de neiging in de verdediging te springen als buiten-de-deur werkende moeder? Naar mijn idee mondt dit draadje inmiddels uit in de discussie wel werken-niet werken en de voor- en nadelen daarvan.

Volgens mij wordt het tijd dat we elkaar respecteren: jij doet jouw ding, ik doe mijn ding. Gelijkwaardigheid in een relatie (in welke dan ook) begint met het respecteren van elkaars standpunten. Dat laat niet onverlet dat je soms probeert door middel van een discussie of goed gesprek elkaar te overtuigen van de argumenten die voor jezelf belangrijk zijn. De uitkomst van een dergelijk gesprek kan zijn dat je nader tot elkaar bent gekomen, of en dat vind ik nog mooier, dat je gewoon respecteert dat iedereen een eigen manier van leven heeft op basis van keuzes die je weloverwogen hebt gemaakt. En dus ook de gevolgen van die keuzes accepteert.

Jerseygirl

Jerseygirl

21-02-2009 om 17:14

Nou

Dat had ik nu ook joh...na het lezen van sommige posts!
Ik vind overigens dat je helemaal gelijk hebt Sanora.
Ook ik had dit niet zo zwart wit neer moeten zetten. Ik kon het niet laten...sorry.

Tihama

Tihama

21-02-2009 om 17:49

Zoveel facetten

Ik vind de posting van Jo Hanna echt een belangrijke bijdrage. Behalve al die externe factoren die een effect kunnen hebben op de draaglast, is er ook nog zo een als draagkracht.

Die is lang niet voor iedereen gelijk.
En tot slot is er nóg een factor. Namelijk: wat is je kwaliteit van leven? Waar wil je tevreden over zijn op je sterfbed?

Als je externe factoren positief zijn en je draagkracht ruimschoots toereikend, dan is er weinig dat in de weg staat om én kinderen én carriere te hebben zonder dat er iemand onder lijdt. Dan kun je de kwaliteit van leven hebben die je wilt.

Maar als er externe factoren (ziek kind, niet leuk werk etc) negatief zijn en/of je eigen draagkracht minder toestaat, dan beïnvloedt het je kwaliteit van leven.

Je weet nooit hoe oud je wordt, dus als het niet mogelijk is om álles te hebben (werk en kinderen) én kwaliteit van leven te hebben, dan zou ik ook de gok voor vandaag nemen.

Aan de andere kant (ik blijf nuanceren) is het ook zo dat er vaak veel meer mogelijk is, als mensen andere overtuigingen of andere rolmodellen hadden gehad. Zoals Jo Hanna ook zegt: we zijn geen geisoleerd individu.

Tihama

Maylise

Maylise

21-02-2009 om 17:51

Jerseygirl

Ik werk dan weliswaar (en ook nog fulltime, hel en verdoemenis) maar ook wij eten gezond zelfgekookt eten, ook ik ken de namen van de vrienden van mijn kinderen (kent jouw werkende man die dan ook niet?), ook mijn kinderen blijven thuis als ze ziek zijn (sterker nog zieke kinderen zijn op het KDV, de school en de NSO niet welkom), ik neem ze zelf mee naar de dokter (of hun vader) en moet de eerste creche nog tegenkomen die de kinderen (behalve in acute noodgevallen evenals de school) naar de dokter wil brengen. Daarnaast breng ik ook niet het hele weekend door met schoonmaken.

Wat normen en waarden betreft, dat heeft meer met de buurt en het sociale milieu te maken dan met of ouders wel werken en ik vind dat onze kinderen het best goed doen op dat gebied.

Inderdaad je hebt me overtuigd van de toegevoegde waarde van thuis blijven.

Maylise

Maylise

Maylise

21-02-2009 om 17:55

Mem

Zeker als er sprake is van veel geld zou ik altijd aanraden op huwelijkse voorwaarden te trouwen. Sowieso vind ik de gedachte prettiger en vind ik het ook verstandiger. Het belang van huwelijkse voorwaarden hangt wel erg af van de omstandigheden.

Maar dit is voor mij theorie want zelf ben ik wel in gemeenschap van goederen getrouwd. Ik had zelf geen geld toen ik trouwde (man overigens ook niet) en mijn aanstaande echtgenoot vondt het zo belangrijk dat ik hem hierin zijn zin heb gegeven. Vooral omdat ik ons geval weinig practische nadelen zag.

Maylise

Tihama

Tihama

21-02-2009 om 20:05

Zieke kinderen

Onze oudste was de eerste 1,5 jaar om de week ziek. En met ziek bedoel ik dan 40 graden koorts. Wij werkten allebei fulltime, maar we hadden een geweldig netwerk: mijn ouders woonden dichtbij en kwamen graag.
Aangezien ik zelf geloof in het principe van de 'extended family' werkte dat prima.

Als wij geen familie dichtbij hadden, hadden wij misschien wel gekozen voor oppas aan huis in plaats van KDV.

Mijn man en ik hebben bij onze baankeuze altijd rekening gehouden met de flexibiliteit van de werkgever. Niet flexibel genoeg, dan gaat het niet door. We hebben zelfs een tijdlang onze werkafspraken in een soort ploegendienst gemaakt. Ik maakte de moeilijk te verzetten afspraken in de ochtend en mijn man in de middag. Als we dan een ziek kind hadden, dan werkte ik de ochtend en hij de middag. Doordat we onze werkafspraken gewoon na konden komen, vond niemand het een probleem dat we een halve snipperdag namen.

Inmiddels wonen wij veel verder van mijn ouders, maar hebben we allebei banen waarbij we redelijk gemakkelijk thuis kunnen werken. En onze werkgevers vinden dat geen probleem, maar ja, dat hebben we dan ook bij aanstelling al afgesproken.

Nu moet je natuurlijk wel wat te kiezen hebben bij een baan, maar ook daarvoor geldt dat een deel bij jezelf ligt. Je kunt net zo lang zoeken tot je een baan vindt waarbij dat wel kan bijvoorbeeld.
Wat ik meestal zie is dat wel de vrouw op zoek gaat naar de alternatieven, terwijl de man het ouderwetse kostwinnersmodel blijft volgen (dedicated aan de baas
Logischerwijs gaat er dan veel meer druk op het werk van de vrouw ontstaan met alle gevolgen.

Tihama

Engelandvaarder

Engelandvaarder

21-02-2009 om 20:12

Sinilind (ot)

Ik ben Maylise niet, maar ik kan Sinilind's laatste vraag wel beantwoorden (voor mezelf dan). Ik werk fulltime, als docent aan een universiteit. Omdat ik slechts een deel van de tijd onderwijs geef houdt dit in dat ik gedurende de onderwijstrimesters (2 keer 12 weken per jaar) hooguit 5 uur in de week (maar vaak veel minder) echt ergens op een bepaalde tijd moet zijn om college te geven. De rest van mijn werk kan ik zelf plannen en ook wel verschuiven mocht dat nodig zijn ivm met een ziek kind. Het is echt geen vergelijk met banen waar je van 9 tot 5 aanwezig moet zijn. Het betekent dat ik in zo'n geval wel veel 's avonds werk, maar dat vind ik een kleine prijs voor het feit dat ik de hele (mid)dag met mijn zieke kind op de bank heb kunnen hangen.
Het scheelde voor mij ook veel dat mijn man jarenlang parttime gewerkt heeft en dus ook veel op kon vangen. Nu is dat niet meer zo, maar zijn werk is ook flexibel, dus we komen er meestal wel uit.
groeten,
Jose

brenda-34

brenda-34

21-02-2009 om 20:26

Gelijkwaardigheid

Deze hele discussie is me wat te ingewikkeld, maar ik wil gewoon even melden dat ik me absoluut niet minderwaardig of afhankelijk voel als niet werkende echtgenoot en moeder.
Ik heb mijn taken, hij de zijne. Niet afgesproken of zo, maar gewoon gegroeid in de loop der jaren. Na 18 jaar weet mijn man echt niet meer hoe je een belastingbiljet invult of hoeveel een pak melk kost. Ik kan behangen als de beste, en zoek altijd in mijn eentje de vakanties uit. Ik heb ook, net als Mem, in mijn eentje het huis gekocht. Regelmatig zeg ik tegen mijn man "teken hier even", en elke keer als hij dat vol vertrouwen en zonder twijfel doet, weet ik dat ik gewaardeerd wordt.
Waar het van af hangt, is hoe twee individuen zijn, en hoe ze elkaar aanvullen. Elk mens is anders, dus ook elk huwelijk.

Asa Torell

Asa Torell

21-02-2009 om 20:54

Evengoed sinilind

heb je wel ook gewoon pech gehad. Hier met 2 kinderen (nu 2 en 1,5) in totaal misschien 10 dagen thuis geweest voor een ziek kind met ons tweeen. Dus oplossingen als die van Tihama zijn hier nog nooit nodig geweest.

Asa Torell

Asa Torell

21-02-2009 om 21:10

Ongelijkwaardigheid

Hm, volgens mij is het zo met die financiele ongelijkwaardigheid en de gevolgen voor je relatie. Gemiddeld genomen heeft het volgens mij wel een scheefmakend effect en ik ken daar ook wel voorbeelden van. Dat degene die het geld verdient toch iets meer de baas is over waar het geld aan besteed wordt, en meer de baas is over zijn eigen tijd, terwijl de tbm meer het gevoel heeft dat ze altijd moet zorgen.
Maar dat geldt dan weer niet voor iedereen, ook daar ken ik voorbeelden van. Die inderdaad meer lijken op zoals Brenda en Tonny het beschrijven.
Voor mezelf en partner weet ik zeker dat het tot veel verzuring en scheefgroei zou leiden, ik ben dan ook heel erg blij met mijn financiele onafhankelijkheid. Ik kan me wel voorstellen dat dat anders zou zijn als ik kinderen had die echt een dagtaak vormden, bijvoorbeeld een heel groot gezin of een zorgenkind. Ik denk dat ik me dan wel gerechtvaardigder zou voelen als ik thuis bleef. (en ook minder verantwoordelijk voor het huishouden ipv. kinderverzorging). Ik zeg hiermee weer helemaal niet dat anderen zonder zorgenkind etc ongerechtvaardigd thuis blijven alleen dat het voor mij zo zou voelen.

Asa Torell

Asa Torell

21-02-2009 om 21:15

Werk van ander waarnemen

In mijn omgeving heb ik de indruk dat een deel van het probleem in het zien van de hoeveelheid werk die de ander (bijv. de tbm) doet, komt doordat deze verdeling van begin af geweest is. Daardoor gaat het werkleven van de doorwerkende ouder verder zoals voordat de kinderen kwamen. En weet deze ouder helemaal niet hoe makkelijk het voor (meestal) hem is dat ie niet hoeft te stoppen met werken om naar het kdv te sjezen, of om thuis te blijven voor een ziek kind. Of hoe het is om er s nachts om en om uit te moeten. En dus hoeveel luxer hij het heeft dan de partner van een ook werkende ouder.

Ongelijkwaardigheid

Volgens mij zit ongelijkwaardigheid in een relatie niet in het feit wie het geld binnen brengt. Wat een onzin. Ongelijkwaardigheid zit in de relatie zelf. Waar ligt dan de grens wanneer je wel gelijkwaardig bent. Je kan onmogelijk allebei evenveel verdienen. Voel je je ook minder als je E10,- minder verdient dan je partner? Of ligt dat punt bij E100,-? En waarom dan wel bij E0,--. Als je een volwaardige volwassen relatie hebt, regel je samen wie wat doet. Of je binnen of buitenhuis werkt. Er is volgens mij toch heel veel voor te zeggen dat 1 van beide ouders voor het salaris zorgt en de ander voor de kinderen. Het geeft ook heel veel rust als je niet op stel en sprong iets hoeft te regelen omdat er een kind ziek wordt. Een van de grootste ergernissen van de overige collega's volgens mij.
Iedereen moet gewoon doen wat hij/zij denkt dat goed is voor hun gezin maar dat eeuwige gezeur van het "andere" kamp is heel flauw.
Lieuwkje.

duifje

duifje

22-02-2009 om 08:02

Ik schrik wel van sommige verhalen

Ik schrik wel van sommige verhalen hier. Samen afspraken maken dat moeder thuis blijft en dan jaren later een man die vewijdt dat je op zijn centen leeft. Ik heb dat in mijn eigen omgeving gelukkig nog nooit gezien. Hebben vrouwen tegenwoordig geen recht op partner allemtatie in zo'n geval? Anders zou je het bijna contractueel vast moeten leggen op het moment dat je samen die keuzes maakt! Iets in de zin van vrouw houdt ten alle tijden recht op de helft van het salaris van man ofzo...?????
Ik werk zelf 24 uur en verdien zo'n 1350 euro. Volgens de norm die hier genoemd wordt ben ik economisch zelfstandig? Ik vind 900 euro die genoemd wordt in dit draadje wel heel laag, is dat niet onder de bijstandsnorm? Of wordt daar nog allimentatie bijgeteld?
Lieukje 2, ik denk wel dat het qua afhankelijkheid wel een verschil maakt of je niks binnenbremgt of toch een minimaal salaris. In geval van noood is het m.i. makkelijker om meer te gaan werken als je al een baan hebt als van niks naar een baan. In een discussie met echtgenoot van de strekking die hier boven genoemd staat, kun je dan voorstellen dat echtgenoot minder gaat werken en jij meer. Zodat het geld wat je binnenbrengt weer meer in verhouding is.
Daarnaast is het denk ik altijd belangrijk om in contact te blijven met elkaar en respect te hebben voor elkaar.
En misschien moet je als vrouw ook wel beter onderhandelen als man een eigen zaak wil beginnen en van 9-22 uur met werk bezig is. Het lijkt mij zoizo een relatiekiller dit soort werktijden.

groeten Duifje

Ongelijkwaardigheid

Maar dat heeft toch echt niks met ongelijkwaardigheid te maken. Wel als je relatie in begin al niet goed is. Jij wilt vantevoren al een afspraak maken met je man over hoe het geld verdeeld wordt als je uitelkaar gaat. Dat is toch ook een scheve verhouding? Als degene die het salaris binnenbrengt respect en liefde heeft voor degene die de verzorgende taak op zich heeft genomen dan kan die relatie toch niet ongelijkwaardig zijn? Ik blijf erbij dat er dan in de relationele sfeer al iets goed fout is in een relatie.
Misschien bedoelen jullie (voorstanders van de stelling) wel dat mannen in het algemeen zichzelf wat superieurder vinden dan vrouwen maar dat is wel een hele andere stelling.
Of misschien ben ik een van de weinige vrouwen die wel een goede man gevonden heeft die mij gewoon respecteert en waardeert om wie ik ben niet om hoeveel geld ik binnenbreng.
Lieuwkje.

Kiki

Kiki

22-02-2009 om 11:10

Pfff, jerseygirl, ik snap dat je wat scherp reageert

het is ook nogal een scherp draadje. Ik wil toch nog even reageren.

Maar mijn zoontje is nooit ziek met een oppas thuis geweest. Wel een keer met oma, is dat net zo fout? Of is dat vertrouwd genoeg voor je.
Hij (en wij) eten altijd gezond, Mijn zoon heeft nooit eten uit Olvaritpotjes gehad. Er is altijd vers fruit en verse groenten in huis. Wij eten nog biologisch ook.
Tot aan de melkpoeder en de luiers aan toe.
Ook heeft mijn zoontje nog nooit een crèche van binnen gezien. (ik vind dat geen pre, maar jij kennelijk wel)

En ik ben altijd zelf met hem naar de dokter geweest en op een keer na zijn we ook altijd thuis als hij ziek is. En dat terwijl mijn mijn een weinig flexibele werkgever heeft.

Sini, hoe ik het regel. Is mijn zoontje ziek blijft mijn man of ik thuis. Mijn man heeft zorgverlof geloof ik en ik ben eigen baas. Ook kan mijn man thuis werken en ik ook. Ik heb een oppas voor twee dagen in de ene week en een dag in de andere week. De andere dagen passen mijn ouders en schoonouders op. Ik ben een dag in de week thuis en mijn man een dag in de twee weken.

Bij de geboorte van de tweede, gaat mijn man ook vier dagen werken en mijn moeder gaat een dag meer opvangen, zodat we niet meer afhankelijk van een oppas hoeven zijn.

duifje

duifje

22-02-2009 om 12:02

Lieuwkje2

Hier absoluut geen dominante man hoor. Maar waar het omgaat dat echtgenoten ineens wel anders blijken te zijn op het moment dat ze willen scheiden. Dat hoeven nu niet perse dominante mannen te zijn.
Ik geloof dat je wel een risico neemt door financieel helemaal afhankelijk te zijn van je man, en misschien is het best een goed idee om dan samen een contract te maken. Op dat moment zijn de intenties van alle twee de partners nog heel zuiver en manlief wil dan ook dat jij thuis blijft.
Zoiezo lijkt mij het belangrijk om samen in contact te blijven. Zodat je man ook kan aangeven als hij vindt dat vrouwlief wel weer aan het werk zou kunnen, en dat heeft dan logischerwijs ook weer concequenties voor hemzelf (in het huishouden e.d.)

groeten Duifje

duifje

duifje

22-02-2009 om 12:10

Werkende moeder/jerseygirl

Koken: meestal vers, valt best een beetje te plannen met wat vooruit koken voor de dagen erna.
potjes olvarit, in het verleden regelmatig gebruikt, maar wat is daar mis mee? Daarnaast ook genoeg vers eten aanwezig!
dokters bezoek doen we zelf als het enigzins kan op een vrije dag.
Ziekteopvang: zelf, ok geeft soms redelijk wat iritaie over en weer. ik werk tegenwoordig wat extra om ziekte op te vangen.
Daarnaast genoeg tijd om veel kinderen over de vloer te hebben, samen te knutselen, bakken, koken, spelletjes te doen, te schaatsen, te zwemmen etc........
Dus een heleboel kun je ook als werkende moeder!

Wat kan niet: elke week voorlees, knutselmoeder zijn op school.

groeten Duifje

dc

dc

22-02-2009 om 14:00

Cultuur

Echt een interessante discussie. En een onderwerp waar ik persoonlijk nu veel mee bezig ben. Ik heb 2 jonge kinderen en ik werk voltijd.

Een half jaar geleden kreeg ik een baan aangeboden, waar partime werken niet mogelijk is. Ik moest dus kiezen, goed salaris, werk waar ik m'n ei in kwijt kan of de slechtbetaalde parttime baan die ik had houden, waar ik gillend gek werd. Hier in frankrijk zijn leuke banen voor nederlanders niet voor het oprapen, en parttime werken is niet zo gangbaar als in nederland.

Ik vind het nog steeds moeilijk en ik voel me vaak schuldig. Ik heb met een aantal franse collega's van me gesproken, die ook jonge kinderen hebben, en zij hebben geen schuldgevoelens of problemen met de situatie. Ze vragen zich ook niet continu af of het wel een goede keuze is, want voor hen is het geen keuze, het is normaal.

In nederland vragen mannen zich over het algemeen ook niet af of ze thuis moeten blijven voor de kinderen of dat ze minder moeten gaan werken en hun carriere een paar jaar on hold moeten zetten. Alleen nederlandse vrouwen doen dit.

Met mijn kinderen gaat het goed, ik geniet enorm van mijn tijd van ze, veel meer dan dat ik de hele tijd thuis was. En mijn relatie met mijn man is ook een stuk beter. Ik ben vrolijker, heb meer energie en ik heb er meer begrip voor als hij een keer later thuiskomt. Een stuk gelijkwaardiger dus.

Verder vraag ik me af waar voltijd huisvrouwen zo druk mee zijn. Ik lees draadjes over vrouwen die thuis zijn, en zich schuldig voelen omdat ze meer bezig zijn met huishouden en computeren dan met hun kinderen. Met alle apparaten die we hebben is huishouden echt geen voltijd baan meer. Dus de moeder is de hele dag thuis, maar de kinderen worden nog steeds geacht zichzelf te vermaken. Ik vind dat eerlijk gezegd niet normaal. En zelf ook niet te verantwoorden.

Ik denk dat nederlandse vrouwen eigenlijk erg verwend zijn. Onder het mom van "het beste voor de kinderen" (en daar heb ik zo mijn twijfels over) laten ze zich financieel verzorgen en eisen ze die financiele verzorging nog steeds 5 jaar nadat hun relatie op de klippen is gelopen.

Zeker met de financiele onzekerheid op dit moment, vind ik het heel belangrijk dat ik, als het moet, mijn gezin financieel kan onderhouden. Wat als mijn man zijn baan kwijtraakt, of sterft, of er vandoor gaat, wie zorgt er dan voor mijn kinderen?

Vic

Vic

22-02-2009 om 15:42

Gut

De knutsel-, techniek- en luizenmoeders bij ons op school zijn bijna allemaal vrouwen die ook gewoon een baan hebben voor 3 of 4 dagen per week. Vaders kom ik nooit tegen tijdens het knutselen, dus ik ga er maar vanuit dat die zich op de schoonmaakavonden in grote getalen laten zien
Verder moest ik wel even lachen om deze zin: "De vrouw die op vrijdag ochtend mij huis poetst terwijl man en ik werken is tbm." Die vrouw is dus geen tbm want ze heeft betaald werk buitenshuis. Of laat je haar gratis bij je schoonmaken?

Vic

Vic

22-02-2009 om 15:58

En toch

Er staan hier zo vaak verhalen van vrouwen die willen scheiden of waarvan de man wil scheiden, die hier dan komen vragen hoe het zit met urgentie en het aanvragen van een uitkering. Dat is allemaal vreselijk natuurlijk, maar sta je daar als tbm van tevoren dan echt niet bij stil? Helemaal als je man schilder of monteur is want dan haal je echt de bijstandsnorm niet aan alimentatie.

Massi Nissa

Massi Nissa

22-02-2009 om 16:16

Tbm's waardevol

Tja, Jetteke heeft toch echt wel een aantal sterke punten. Iemand die helemaal niet werkt (en dus ook geen interieurverzorgster of gastouder is, dat zijn geen echte tbm's, Zusje), kost meer dan hij/zij de gemeenschap oplevert. Dat is toch jammer. Ik kan maar niet geloven dat je aan de ene kant je kinderen alleen goed kunt opvoeden als je zelf niet werkt, en dat je aan de andere kant dat pensioengat en cv-gat wel even dicht als de kids de deur uit zijn.
En wat betreft die ongelijkwaardigheid: ik kom uit een calvinistische (zeer religieuze) familie waar alle vrouwen thuisbleven, werken was ondenkbaar (en ondoenlijk met zoveel kinderen, haha, ik heb een tante met twaalf koters). Nu moet ik wel zeggen dat die vrouwen dan vaak de administratie van mans bedrijf op zich namen en/of ontzettend veel kerkelijk vrijwilligerswerk verzetten. Maar toch, het blijft een zeer ouderwetse constructie. Zo mocht (een andere) tante van haar man niet op rijles. Dat was nergens voor nodig en veel te duur. Ik kan nog duizend andere voorbeelden opnoemen van hoe die vrouwen onder de plak zitten. Niet omdat mijn ooms allemaal akelige paternalisten zijn, maar omdat het systeem waarin ooms en tantes gevangen zitten akelig paternalistisch is.
En daarnaast: is er werk in zo ontzettend veel vormen, soorten en maten. Werken doe je hooguit een uur of acht per dag. Dan zijn er naast acht uur slaap nog acht hele uren om je kids te zien, je te ontspannen, je huis bij te houden enzovoort. Ik snap de hele commotie rond werken eigenlijk niet, het hoort er gewoon bij als je gezond bent.
Groetjes
Massi (houdt wel van een knuppeltje in een hoenderhok, ik wilde er bijna een Stichtelijk Woord aan toevoegen in de trant van: wie niet werkt, zal niet eten, haha)

Vic

Vic

22-02-2009 om 16:17

Dat vind ik ook niet

Ik vind dat tbm's ontzettend mazzel hebben dat ze iemand hebben gevonden die financieel voor ze wil zorgen. Persoonlijk denk ik dat een huishouden het meest soepel loopt als een van de partners thuis is. Tbm's benadelen alleen zichzelf (en hun kinderen) als ze er pas na hun scheiding over na gaan denken wat ze voor werk willen doen en hoe ze in hun onderhoud gaan voorzien. Gelukkig gaat 2/3 van de huwelijken goed.

Ik vind al dat gewerk maar niets

en dan heb ik nog een zeer goed betaalde baan, waarin ik redelijk zelf mijn tijd kan indelen en waar ik in principe geen hekel aan heb. Ik heb enorm genoten van het thuis zijn tijdens mijn zwangerschapsverlof (zelf betaald uitgerekt tot een jaar per kind). Ik werk drie dagen, dat is het absolute minimum in mijn beroep. Gelukkig heb ik wel de mogelijkheid periodes onbetaald vrij te nemen, dan ben ik dus tijdelijk TBM, geweldig. Ik geniet meer van het zorgen, rondscharrelen, heerlijk kunnen lezen en schilderen, een moestuin inrichten, etc. dan van mijn werk. O ja, in die periodes zorgde ik ook nog voor mijn zieke ouders. Ik vond het een luizeleventje: ik deed alles wat ik nu ook doe naast mijn drie dagen werk en had dus 3 dagen vrije tijd erbij.
Als mijn man plots drie keer zoveel zou verdienen én bereid zou zijn mij de helft te geven, dan wist ik het wel, ik bleef heerlijk thuis.
Dus TBM-ers, wat mij betreft hebben jullie geluk en ben ik best jaloers.

Jerseygirl

Jerseygirl

22-02-2009 om 17:11

Vic

Vic:"Ik vind dat tbm's ontzettend mazzel hebben dat ze iemand hebben gevonden die financieel voor ze wil zorgen."

Diepe diepe zucht....
Bij deze verlaat ik de draad....

Vic

Vic

22-02-2009 om 17:17

Jerseygirl

Waarom dan? Ik bedoel daar helemaal niets slechts mee. Zoals ik ernaar kijk, geldt dat iedereen moet werken om in zijn onderhoud te voorzien. Als je daar in gezinsverband andere afspraken over maakt is dat alleen maar mooi. De tbm/v'er heeft mazzel dat hij/zij wat meer vrije tijd heeft, en de werkende partner kan zich helemaal op zijn/haar werk richten en hoeft zich geen zorgen te maken over bijv. een loodgieter die alleen op dinsdag tussen 11 en 15 uur kan.

Tihama

Tihama

22-02-2009 om 19:48

Kosten voor de maatschappij

Dat gaat ook over andere dingen.
In mijn branche zoeken wij HTS-ers bouwkunde. Die zijn nauwelijks te vinden. Overigens ook nu niet (crisis), maar dat terzijde.

Ik heb net de getallen opgezocht: per jaar studeren ongeveer 7000 studenten af in bouwkunde. Daarvan is 30% vrouw. Dat is al meer dan 20 jaar de verhouding bij deze studie.
Dat betekent dat er in Nederland minstens 40.000 vrouwen tussen 22 en 42 jaar zijn die de opleiding voltooid hebben die wij zoeken.
Maar wij zien ze niet. In de bouwwereld zie je die verhouding totaal niet terug. Die vrouwen zijn er niet.
Ik ken er wel een paar. Die zijn tbm geworden, omdat de bouwbranche ontzettend moeilijk deed over parttime (4 dagen) werken. Ze wilden niet fulltime werken, dus ze zijn helemaal gestopt. Ook zij zijn meestal omhooggetrouwd, dus ze hebben een partner die vrij vaak bovenmodaal verdient. Ik vermoed dat er echt duizenden zijn die niet buitenshuis werken vanwege zorg voor de kinderen.

Ik begrijp ieder verhaal afzonderlijk best wel, hoewel ik zelf andere keuzen maak. Maar het eindsaldo is dat er aan de ene kant fors geinvesteerd is in opleidingen, terwijl gelijktijdig er een tekort is op de arbeidsmarkt.

Ik vind overigens niet dat dan maar de oplossing moet zijn dat die vrouwen fulltime gaan werken. Ik vind dat de bouwbranche bereid moet zijn om 4 dagen werken mogelijk te maken, maar dat is een geheel andere discussie.

Tihama

dc

dc

22-02-2009 om 20:38

Zusje

"Nou, de voltijd huisvrouwen die ik ken maken zich wel degelijk nuttig voor de samenleving hoor! De vrouw die op vrijdag ochtend mij huis poetst terwijl man en ik werken is tbm. Een tbm/gastouder vangt mijn kinderen op buiten schooltijd. Ik help bijna nooit op school vanwege mijn werk, "thuiszittende" vriendin komt er wekelijks als computermoeder. De zorg voor bejaarde ouders en zieken wordt ook vaker door tbm's op zich genomen dan door werkende moeders. Nee, ik ben blij dat er tbm's zijn. Wie zou anders al dat "onzichtbare" werk moeten doen? Beroepskrachten? Dat lijkt mij erg duur worden. Het zijn ook allemaal beroepen in de zachte sector die door de overheid betaald worden en die nu nog gewoon gratis of bijna gratis door de tbm wordt uitgevoerd."

In Frankrijk wordt dat werk dus inderdaad gedaan door beroepskrachten (80 % van de moeders werkt voltijd). Ik heb een schoonmaakster, die ik legaal betaal, en waarvan ik de helft van het geld terugkrijg van de belastingen aan het einde van de maand. Een "oppasmoeder" is ook een fatsoenlijk beroep en niet een soort slechtbetaalde hobby zoals in Nederland. Het voordeel is dat op deze manier al die vrouwen ook belasting betalen en aan het einde van hun loopbaan een fatsoenlijk pensioen hebben opgebouwd. En nee, dat is uiteindelijk dus NIET duurder voor de maatschappij, in tegendeel.

Massi Nissa

Massi Nissa

22-02-2009 om 21:00

Tihama, dc

Met beide postings volledig eens. Jullie zijn helderder dan ik, ik moet er weer een reformatorische tante bijslepen terwijl ik gewoon bedoel wat jullie schrijven.
Groetjes
Massi

Tihama

Tihama

22-02-2009 om 21:13

Reformatorische tantes

Nu, Massi, daar heb ik jaren geleden al een prachtig artikel over gelezen in de Eva. De Eva is het vrouwenblad van de EO.
Daar stond een vraag van een moeder die zich afvroeg wat god vond van werkende moeders. Het antwoord werd gegeven met een verwijzing naar het bijbelverhaal van de talenten. De conclusie was dat vrouwen veel meer talenten hebben dan alleen zorgtaken verrichten voor de kinderen en het gezin. Dat het daarom verspilling van je talenten is als je je alleen daar aan wijdt. Dat de combinatie werken en moederschap vervullen in de ogen van god dus meer dan prima is.

Tihama

Massi Nissa

Massi Nissa

22-02-2009 om 21:25

Ho ho tihama

De EO is evangelisch, niet reformatorisch. Allemaal fundamentalistische Christenen, true enough, maar er gaapt een gigantische kloof van wederzijds wantrouwen tussen EO-kijkers en RD-lezers. De tantes die ik bedoel, hadden en hebben geen televisie en zouden Andries Knevel nog niet herkennen als hij op hun tenen stond. Voor deze vrouwen gelden de regels van de SGP, en SGP-vrouwen worden niet geacht talenten buitenshuis te bezitten, laat staan ontplooien. Ben je mal, zeg. Hoe wordt het ook alweer verwoord in de Statenbijbel? "En zij zal het huis haars vaders verlaten en haar man aanhangen, en zij zullen tot een vleesch zijn." Ofzoiets. Men lette vooral op het woordje 'aanhangen', zowel op te vatten in de betekenis 'discipel, volgeling zijn' als 'blok aan het been van de pater familias'.
Groetjes
Massi

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.